Time for a celebration [OPEN]

Torenhoge hakken, een glanzend zwarte legging, een leren rok en een kreukloze, zwarte blazer. Met een klein glimlachje om haar lippen verliet de jonge, donkerharige vrouw de kledingzaak, echter zonder nieuwe aankopen aan haar zijde. Ze was hier niet om te shoppen, maar voor een sollicitatiegesprek en moest nu al heel gek lopen wilde zij de baan niet krijgen.
Zonder haar pas een moment te vertragen stapte ze het zebrapad van de drukke weg op. Een auto stopte op dertig centimeter afstand van haar, maar Megan keek niet opzij. Ze liep stevig door. De kleine, elegante tas die over haar schouder hing deinde heen en weer op haar energieke passen.
Af en toe keken er mensen. Overkwam haar wel meer. Soms scheen ze iets uit te stralen wat mensen op pikten. Then again, niet vreemd als ze bedacht hoe vaak mensen puur door haar aanwezigheid geïntimideerd leken. Ze begreep niet echt waarom, want zo dominant vond ze zichzelf helemaal niet, ze wist gewoon wat ze wilde, maar dat het zo was was wel duidelijk. En ook daarom had ze liever zelfverzekerde mensen om zich heen. Die gaven tenminste weerwoord.

Ze liep een winkelcentrum in. Ze had dan niets gekocht, maar dat betekende niet dat ze zichzelf niet even mocht trakteren.
Een jongen, temidden van een groepje vrienden, floot naar haar, maar ze wist beter dan zich gevleid te voelen door dergelijke stoerdoenerij. Ze werd niet teleurgesteld; ze had hem amper een paar meter achter zich gelaten toen er een boos 'kuthoer' volgde. Iemand was even afgegaan tegenover zijn buddies. Megan grijnsde. Ze kon niet liegen; daar genoot ze wel even van, dat gekrenkte ego.
Ze stapte een klein, schattig cafetje binnen en liep naar de bar, terwijl ze haar donkere ogen even door de zaak liet gaan. Knus, maar stijlvol. Waarschijnlijk niet goedkoop, maar er was min of meer geïnsinueerd dat de baan voor haar was, dus die ene kop koffie had ze gauw genoeg terugverdiend.
"Een capuccino, graag," zei ze luchtig terwijl ze haar tasje opende. De jongens waren alweer vergeten. Terwijl ze alvast haar portemonnee pakte zag ze dat ze eveneens een berichtje had. Daar keek ze zo wel naar. Ze richtte haar aandacht weer op de barista, waarna ze afrekende.

Megan keek op toen ze een vrouwenstem hoorde. De vrouw voor haar maakte een ietwat ordinaire indruk, maar haar woorden maakten dat goed. Dat, en het feit dat ze de uitstraling had om weg te komen met hoe ze eruit zag. Ze leek in elk geval niet het soort dat snel onder de indruk zou zijn van wat men van haar dacht, en dat kon Megan wel waarderen.
Ze grijnsde bescheiden.
"Hij moet zich tot meisjes beperken. Vrouwen zijn buiten zijn bereik," zei ze luchtig. Waarschijnlijk was de knul nog niet eens zo schrikbarend veel jonger, hooguit een jaar of vijf, maar dat maakte hem in Megan's ogen iemand die nog in zijn luier zat te graaien. En dat, in combinatie met zijn gedrag, maakte hem ongeveer het tegenovergestelde van wat ze aantrekkelijk vond. Dat liep over vier jaar nog vakken te vullen. Over vier jaar hoopte zij toch wel een mooie functie op haar naam te hebben. De harde realiteit was dat je daar in de mode industrie niet bepaald makkelijk aan kwam, maar dat hield haar niet tegen.
Ze knikte toen de vrouw vroeg of ze erbij kon komen zitten.
"Ga je gang," zei ze, niet onvriendelijk. Ze keek even naar buiten. De jongen en zijn vrienden waren weg en de straat was vol winkelend publiek. Opgeruimd staat netjes, dacht Megan.
Onopvallend nam ze haar gezelschap nog eens kort op. De vrouw straalde zelfvertrouwen uit en het maakte haar interessant. Op zijn minst iemand die aan haar gewaagd zou zijn. Megan hield van dat soort mensen, mensen die haar scherp konden houden.
Een serveerster kwam haar cappuccino brengen en Megan bedankte haar met een glimlach, waarna ze haar aandacht weer op haar tafelgenote richtte. Ze stak haar hand uit, zorgvuldig zorgend dat ze niets van de tafel stootte.
“Ik ben Megan, trouwens,” stelde ze zich voor.