You can't buy happiness, but you can buy a dog which is almost the same &Taylor

"Kom meis, ga hier maar mooi zitten." Ray liet zijn hond zitten in de ruimte tussen de twee schuifdeuren voor de winkel. Buiten was het veel te koud om een hond achter te laten, de winkeleigenaar zou dat vast wel begrijpen. Trouwens, Flo deed geen vlieg kwaad.
Uit zijn zak haalde Ray een kort stuk klimtouw tevoorschijn, ooit bij een schoonmaak van een huis in de straat meegekregen. Hij knoopte een brede lus en schoof die over Flo's kop, die vond alles best.
Voorzichtig gaf Ray een ruk aan het touw om te controleren dat het niet strakker om Flo's nek zou kunnen gaan zitten. Daarna knoopte hij het uiteinde losjes aan een reclamebord. Het dier begon met haar poot wild in haar nek te krabben. "Ja, meis, ik zal hier voor je kijken, oké? Tot zo." Hij gaf het dier nog liefdevol een aai over haar bol en liep toen de winkel in.
Hongerig keek hij zijn ogen uit. De geur van afgebakken broodjes drong in zijn neusgaten en liet zijn maag rammelen. Mmm, een lekker warm saucijzenbroodje ging er wel in. Toch zette hij het idee uit zijn hoofd, hij moest zich niet laten verleiden, dat kon hij zich simpelweg niet veroorloven. Hij sloeg af bij het schap met voorverpakt brood en speurde zorgvuldig de schappen af. In zijn jaszak friemelde hij met de vijf euro en de vanmorgen nog uitgeknipte kortingsbonnen. Onderaan het schap vond hij wat hij zocht: twee doodgewone, bruine broden.
Hij pakte de kortingsbonnen uit zijn zak en checkte het nogmaals na. Ja, dit was het juiste brood. Snel bukte hij zich en stopte het brood in zijn mandje.
In zijn hoofd ging hij het lijstje met producten die hij nodig had na; het waren er meer dan hij kon betalen.
Ray beende naar de zuivelafdeling en pakte het goedkoopste pak melk en een beker yoghurt dat hij kon vinden. Toen begon het echt lastige onderdeel: rekenen.
Hij wou voor geen goud bij de kassa er achter komen dat hij te dure boodschappen had gepakt. De keren dat dat gebeurd was waren er al te veel, de schaamte die hij dan voelde was iets dat hem dagen lang achtervolgde. Dikmaals had hij dan de winkel in kwestie maanden lang gemeden.
Vluchtig keek hij om zich heen, het gangpad was leeg. Op een papiertje uit zijn andere zak begon hij de bedragen met een piepklein potloodje te krabbelen. "2 brooden voor 1 euro en 50 cent. 1 melk voor 80 cent. 1 yogert voor 1 euro en 10 cent..." zei hij zachtjes terwijl hij het opschreef. Vervolgens begon hij op zijn vingers uit te rekenen hoeveel geld hij nog over zou houden. Het duurde bijna twee volle minuten voordat hij de som uitgerekend had. Vooral de centen waren vernijnig. Toen hij het eindelijk had uitgerekend haalde hij opgelucht adem, het gangpad tussen de schappen was nog steeds leeg. 1 euro en 60 cent over. Hij beet op zijn lip, dit was nog minder dan hij had verwacht.
Een tikkeltje wanhopig liep hij naar het schap met huisdierartikelen, bang voor wat de prijzen waren. In iedere winkel verschilde het, vaak struinde hij langs meerdere winkels voordat hij zijn boodschappen uiteindelijk kocht, maar voor een andere winkel had hij vandaag echt geen tijd meer. Rays vader verwachtte hem vroeg thuis. Zijn ogen speurde de rekken af totdat hij de vlooiendruppels gevonden had.
Toen hij de prijs zag voelde hij zich alsof in één klap al het vrolijks uit zijn lijf werd geslagen. 7,95. Waarom waren wat vlooiendruppels zó belachelijk duur? Uit frustratie begon hij op de binnenkant van zijn wang te bijten. Zelfs met zijn magere rekenkunsten kon hij nooit 7.95 opbrengen met een briefje van vijf. Stelen? Nee, hij schudde het idee meteen uit zijn hoofd. Dan was hij alleen nog maar nóg verder van huis. Ondanks alles had hij zich voorgenomen nooit te stelen. Met tegenzin zocht hij een medewerker. "Mevrouw, mag ik wat vragen?"
Een vriendelijk kijkende, getinte vrouw draaide zich om. "Natuurlijk." Haar blik keek hem verwachtingsvol aan. "Hebben jullie ook goedkopere anti-vlooiendruppels dan 7,95?" Vroeg Ray, een tikkeltje aarzelend. "Ik zal eens voor je kijken." Ze pakte een telefoontje en begon een paar nummer op te bellen maar na een minuut was het al duidelijk: "Nee, sorry, dit is het goedkoopste wat we hebben. Misschien bij de super op de hoek?" vroeg de vrouw vriendelijk. Rays toverde een vriendelijke glimlach op zijn gezicht. "Ah, jammer. Toch bedankt." en hij draaide zich om. Zijn gezicht vertrok. Hij had die super gisteren al gecheckt: 8,45...

"Taylor, ik ga!" Riep Ian hard van beneden wat Taylor deed opschrikken uit haar slaap. Ze was blij dat ze nog steeds bij haar broer mocht logeren, maar dat betekende wel dat ze niet in haar vertrouwde kamer en huis was. Gelukkig had ze Amber nog, zij zou nergens heen gaan. Afkloppen. Toen de hond merkte dat Tay wakker was begon ze als een malloot tegen het bed aan te springen, tot dat ze er op was gekomen. "Hey meis." Sprak Tay met een schorre 'net wakker' stem. Waarschijnlijk had het hondje honger. "Oké ik kom al." Sprak ze weer en sloeg de deken van haar af. Vermoeid stapte ze uit bed en kleedde zich aan en alles wat daar bij hoorde.
Beneden smeerde ze een broodje voor haar zelf en vulde Ambers bakje met wat brokken. Ze kwam er achter dat de zak met voer bijna opwas. Taylor kon wel boodschappen gaan doen, kon ze ook spullen kopen om te koken voor Ian vanavond. Als een bedankje dat zij en Amber hier mochten slapen. Nadat ze haar ontbijt op had trok ze haar jas en schoenen en liep richting de auto, Amber met haar mee. Meteen reed ze door naar de supermarkt, ze had geen zin om andere boodschappen te doen. Bij de supermarkt deur zat een hond, en Taylor knielde gelijk bij haar neer. "Hey lieverd." Zei ze terwijl ze haar aanhaalde. "Sorry Am, jij moet hier ook ff wachtten." Ze maakte haar eigen hond makkelijk aan een paaltje vast en liep snel naar binnen waarna ze een karretje pakte en zo snel mogelijk door de supermarkt ging. Ze liet Amber niet graag alleen ergens buiten, dat vond ze niet relaxt. Na dat de meeste spullen in haar kar zaten liep ze nog snel door naar de dieren 'afdeling'. Even stond ze stil voor de zakken voer waarna ze achter zich een gesprek op ving.
Een jongeman met een medewerker van de winkel. Taylor ging er naïef van uit dat de hond buiten de winkel van de jongen was. Hij liep weg zonder het product te kopen wat hij in zijn handen had gehad. Had hij er niet genoeg geld voor? Taylor had zin om goed te doen. Ze pakte de  antivlooien druppels en liep daarna door naar de kassa. Gelukkig trof ze de jongen nog net buiten aan. Ze maakte Amber eerst snel los en liep iets verder. "Hey." Sprak ze naar hem. "Ik hoorde perongeluk je gesprek net in de winkel." Ze graaide even in haar karretje en reikte de jongen glimlachend  het doosje aan.

-sorry, flut en kort-

Ray staarde naar de schappen, ergens nog een vage hoop hebbend dat er een vlooienproduct toch goedkoper bleek te zijn. Dat was helaas niet het geval. Ray beet weer op zijn wang, vaagjes proefde hij de ijzerig smaak van bloed opkomen. Chips, dat moest hij echt eens af gaan leren, op deze manier hield hij geen wang meer over. Met een zucht draaide hij zich van het dierenschap weg en liep met langzaam richting de kassa. Hij kon denken wat hij wou, een oplossing was er niet. Je kon simpelweg niet van vijf euro meer geld maken. Laat staan er zijn eigen boodschappen bij toe te voegen. Hoe je het ook wendt of keert, Flo moest nog een tijdje langer vlooien hebben.
Bij de kassa aangekomen bleek er al een lange rij te staan. Geduldig sloot Ray achter aan en begon in zijn hoofd nogmaals het rekensommetje na te gaan. Zachtjes vormde zijn lippen de woorden, helemaal honderd procent hoofdrekenen was hem nog nooit gelukt. De vrouw voor hem maakte oogcontact en gluurde toen in zijn mandje. "Je mag wel voor, hoor." Ray glimlachte vriendelijk en nam het aanbod aan. Hoe sneller hij klaar was, des te beter voor Flo. Hij bedankte haar hartelijk en ook de man daarvoor bood hem een plaatsje aan. Uiteindelijk duurde het al met al niet meer zo lang en al gauw stond hij buiten. Flo begroette hem opgewonden. "Heey meisie, heb je er een vriend bij gekregen?" Ray hurkte en gaf de andere hond een aai over haar bol. Een staart begon tevreden te kwispelen. Met een grijns streektte hij het dier nog eens over de vacht en begon toen de geïmproviseerde riem van Flo los te knopen. Even bekroop hem een onaangenaam gevoel bij de gedachten dat Flo's vlooien wel eens op de andere hond zouden zijn overgesprongen. Zijn maag kromp even samen. Shit. En het was nog wel zo'n leuk beest. Vlug keek hij rond, niemand leek aanstalten te maken om naar de andere hond te lopen. Als hij nu weg liep zou niemand hem er ooit op aan kunnen spreken. Dat zat hem alles behalve lekker, Ray was een goudeerlijke jongen en iemand anders vlooien aansmeren zat niet echt in zijn ideaalplaatje. Hij probeerde zichzelf gerust te stellen, dit dier had waarschijnlijk wél de juiste druppeltjes gekregen.
Niks aan het handje. Hoopte hij.
Samen met Flo liep hij naar buiten. Het sneeuwde niet, wat een groot voordeel was. Het was zelfs bijna lekker in het magere winterzonnetje. Ray opende voorzichtig een van de broodzakken en toverde een kapje tevoorschijn. Hij scheurde er een stukje af en hield het voor Flo's neus. "Zit." De hond ging zitten.
"Poot?" Ray hield zijn voet omhoog, bijna meteen zat er een hondenpoot op. "Goedzo!" en hij wierp het stukje brood toe. Dit herhaalde hij nog een paar keer tijdens het lopen. Flo deed het goed vandaag en bleef enthousiast om meer bedelen. "Hey." hoorde Ray ineens achter zich, verbaasd keek hij om. Was het voor hem bedoeld? Een meisje kwam zijn richting op lopen en keek hem aan, geen twijfel mogelijk, dit was voor hem bedoeld. Bezorgd dacht hij terug aan de vlooien. Tot overmaat van ramp liep dezelfde hond, of men moest ineens allemaal dezelfde hond hebben, aan de andere kant van de riem die het meisje vast hield. Ray bleef staan, zijn hersenen zochten verwoed naar een uitweg, een excuus, een smoes of wellicht een goedmaker. Met gekromde tenen bleef Ray wachten. Flo daarentegen begon blij op de andere hond af te lopen, ze zat immers niet vast, en stak opgelaten haar neus in de hond zijn vacht. Mal dier, ze deed dat wel vaker.
"Ik hoorde perongeluk je gesprek net in de winkel." Ray keek haar vragend aan. Van binnen wou hij het liefst in elkaar krimpen, wát had ze precies gehoord? Wist ze van de vlooien? Of van zijn geld? Beide waren niet echt een zonnig vooruitzicht. Ze begon in haar tas te graaien en toverde een herkenbaar doosje tevoorschijn. Verbaasd keek Ray haar aan. Ze reikte het doosje naar hem toe en Ray reageerde net een seconden te laat. Hij was verward, dit had hij niet verwacht. Twijfelend pakte hij het doosje aan. "Oh." zei hij. Toen knipperde hij even en keek haar recht in de ogen aan. Een klein glimlachje krulde zijn mondhoeken omhoog. "Dankjewel, maar dat hoeft echt niet joh. Dat kan ik toch niet aannemen?" Domoor, dit móét je aannemen. Dat weet je dondergoed. Okey, zijn gedachten hadden ergens wel een punt. Dit doosje was best wel essentieel. "Weet je wat? Geef je boodschappen maar hier, ik draag ze wel. Waar moet je heen?" vroeg Ray behulpzaam terwijl hij zijn andere hand omhoog hield om de tas aan te pakken. Zijn malle rode border collie had inmiddels het meisje op gemerkt en liep geïnteresseerd rondjes om haar benen. Gelukkig had ze geen riem anders was het meisje waarschijnlijk allang gevloerd. Ray keek haar vriendelijk en dankbaar aan en wachtte op haar antwoord.