Just some repairments [Ashley]

De garage was groot; niet alleen beschikte Iseco, Riot's pleegvader, over een behoorlijke, enigszins herbouwde loods waarin gewerkt werd en waarin zelfs een zithoek voor klanten was gemaakt, als er overlegd moest worden, het parkeerterrein er net buiten hoorde evengoed bij de garage en stond vol met een ratjetoe aan auto's.
De boel was omgeven door een redelijk hoog hek. De deuren ervan stonden echter gewoon wijd open, evenals die van de loods, zodat auto's zo naar binnen of buiten konden worden gereden.
Normaal waren er meer jongens aan het werk, maar het was zo rustig in de ochtenden dat Riot voor nu de enige was.
Iseco zelf was voor de loods aan de praat geraakt met iemand uit de buurt, terwijl Riot binnen druk bezig was aan de onderkant van een oude Audi, die nog maar deels was opgeknapt. Onder zijn rug had hij een plankje met wielen eronder, zodat hij zo onder de auto weg kon rollen. Zijn mouwloze shirt kleefde aan zijn lichaam, maar dat was hij hier wel gewend. Het was hard werken, maar het paste bij hem. Dat, en hij vond het eigenlijk nog leuk ook. Vernielen kon hij, dingen repareren, ze onder zijn handen weer mooi maken, gaf hem een veel beter gevoel, al hield hij dat voor zich.
Iseco kwam binnen.
"Wil het een beetje?"
"Ja," bromde Riot, niet bijster lang van stof.
"Hij van hier tegenover vroeg of we morgen even naar die truck van 'm willen kijken, kan jij dat even doen? Ik heb dan namelijk eentje van de verzekering over de vloer," ging Iseco luchtig verder.
"Okay."
"Super, dank je. Ik heb trouwens ook drinken koud gezet, help jezelf!"
En weg was hij weer, terug naar buiten, ditmaal vanwege het geluid van een auto die het terrein op kwam rijden.

Ashley keek schichtig  om het randje van haar kamerdeur. Ze kon haar ouders in de woonkamer horen kletsen, over haar waarschijnlijk. Ze had al de hele dag op haar kamer gezeten, compleet van de buitenwereld afgesneden. Ze durfde  zelfs haar raam niet open te zetten, uit angst dat er iemand de vijftig verdiepingen omhoog zou klimmen om haar te ontvoeren.
Maar ze had frisse lucht nodig. Hier opgesloten zitten deed haar veel te veel denken aan de laatste paar dagen en die wilde ze het liefst zo snel mogelijk vergeten.
Ze stapte haar kamer uit en liep zachtjes op het geluid van haar ouders stemmen af. Ze was afgevallen. Haar normaal al gemakkelijk zittende trui fladderde nu helemaal om haar lichaam heen en haar benen leken wel sprietjes vergeleken met eerst. Zo erg vond ze het niet. Ze had toch al een tijdje het gevoel gehad dat ze af moest vallen, maar haar ouders vonden het vreselijk. Dus had ze maar een lange broek aangetrokken onder haar grote trui, ondanks de warmte die buiten hing.
Toen ze de woonkamer binnenstapte zag ze dat haar ouders op de bank voor de open haard zaten, de televisie aan maar het geluid gedempt. Haar moeder had haar benen opgetrokken en leunde met haar hoofd tegen haar vader, die zijn arm om haar heen geslagen had.
'Ik maakte me gewoon zo'n zorgen...' hoorde Ashley haar moeder zeggen, haar stem trillerig. Tot haar verbazing realiseerde Ashley zich dat haar moeder huilde.
Haar vader suste zijn vrouw.
'Ze is nu veilig thuis, lief. Ze is veilig...' mompelde haar vader geruststellend.
Gegeneerd kuchte Ashley en haar ouders draaiden zich geschrokken, bijna betrapt om.
'Ik  wil graag even naar buiten,' zei ze snel. Ze keek naar de grond, bang voor hun blikken. Het was een tijdje stil.
'Nee,' klonk het antwoord vastberaden en ze kneep haar ogen voor een moment even stijf dicht. Ze haalde diep adem en probeerde te kalmeren.
'Jullie begrijpen het niet. Ik kan... Ik kan gewoon niet binnen blijven zitten zo. Ik ben een week lang niet naar buiten geweest, behalve toen de politie me naar het ziekenhuis, en toen ik niets ernstigs bleek te hebben, hier naartoe heeft gebracht. Ik word gek als ik nog langer binnen moet zitten.'
Ze keek op en zag dat haar woorden haar ouders aan het twijfelen gebracht hadden. Snel maakte ze kans van hun moment van zwakte. 'Ik neem bewaking mee. Drie mensen, als het jullie geruststelt. Alsjeblieft. Ik ga alleen maar even naar de heuvels toe, of het meer, en dan kom ik terug. Ik laat me zelfs gebracht worden. Alsjeblieft!'
Smekend keek ze naar haar ouders. Die keken elkaar aan, haar moeder veegde de tranen van haar wang en haalde haar neus op.
'Oké dan,' zei ze, en Ashley zuchtte opgelucht. Eindelijk vrijheid. Niet veel, maar meer dan ze in de laatste week gehad had.
'Dankje,' zei ze, oprecht.
'Laat me de bewaking even roepen...' zei haar vader en met een zachte kreun stond hij op. Hij pakte zijn telefoon uit zijn broekzak en liep even ergens anders heen om te bellen. Ashley bleef alleen met haar moeder achter.
'Dankje, mam. Echt,' zei Ashley weer, maar haar moeder wuifde haar woorden weg. Ze spreidde haar armen.
'Kom, dochter. Geef me een knuffel.'
Met een flauwe glimlach liep Ashley naar voren en omhelsde haar moeder.
'Wees voorzichtig...' fluisterde die in haar oor en liet haar toen los. Haar vader kwam net op dat moment weer terug.
'Bewaking komt eraan. Ik breng je wel naar buiten.'

Ze zat achter in Mercedes en keek naar buiten door de getinte ramen. Ze had de auto van haar ouders kunnen lenen. Ze moest echt een eigen kopen.
De auto stopte voor een stoplicht en ze wierp een korte blik om de man naast haar. Voorin zaten de andere twee bewakers, waarvan er een de auto bestuurde.
Ze hadden nog geen woord gesproken. Ze voelde zich niet op haar gemak bij ze, maar wist dat ze zonder de mannen niet naar buiten zou mogen.
De auto reed weer verder. Het zachte gebrom van de motor maakte haar langzaam rustig, totdat ze ontspannen onderuit zakte.
Op dat moment haperde de auto. Meteen verontrust schoot ze overeind, en viel tegen de man naast haar toen de auto opeens naar rechts uitweek. Ze waren in de buitenwijken, vlak voordat de stad langzaam over zou gaan in het platte land.
'Wat is er aan de hand?' vroeg ze bezorgd.
'Problemen met de motor,' was het kalme antwoord van de man achter het stuur. 'We moeten een garage opzoeken. Als u wilt uitstappen...'
Snel opende ze de deur en stapte naar buiten. Ze hield iemand aan op straat.
'Waar is de dichtstbijzijnde garage?' vroeg ze.
Toen ze haar antwoord gekregen had draaide ze zich om en schrok zich kapot toen een van de mannen opeens achter haar stond.
'Ik hoorde het,' zei deze, en zonder verder nog tijd te verspillen liep hij naar de achterkant van de auto toe. Met zijn drieën begonnen ze te duwen.

De garage was erg groot, anders dan ze had verwacht. Ze liet haar bodyguards de auto maar afhandelen; ze was buiten en het maakte haar eigenlijk niet zo veel uit waar buiten ze was.
Ze liep wel mee naar binnen, om ze geen reden te geven zich zorgen te maken. Zodra de auto stond liep één van de mannen weg om iemand te zoeken, en de anderen gingen in haar buurt staan. Ze zuchtte.

Riot had even opgekeken toen er mensen gearriveerd waren, maar ging toen stoïcijns verder met de wagen. Hij had het inmiddels behoorlijk warm.
"Riot-" klonk de stem van Iseco ineens. Riot kwam onder de auto weg en kwam met een frons overeind. Hij liep naar zijn pleegvader toe, die met een van de mannen stond te praten. Het leken Riot bodyguards, te oordelen naar hun kleding, maar vooral hun houding. Hij werd snel bekeken alsof hij een bedreiging kon zijn en keek koel terug. Hij zag er niet bepaald netjes uit. Zijn mouwloze shirt zat aan zijn gespierde lijf geplakt en zijn huid glansde licht van het zweet. Beiden zaten onder de zwarte vegen en zijn haar zat warrig.
"Riot, zou jij de auto even na kunnen kijken? Meneer vermoed dat het de motor is," zei Iseco zakelijk, de onuitgesproken interactie straal negerend. Riot knikte en bromde slechts stug iets instemmends.
"Super, dank je."
De auto stond al in de werkplaats. Iseco richtte zich tot de anderen.
"Kan ik iemand iets te drinken aanbieden?"
Riot was intussen op de wagen gefocust, zij het niet helemaal. Hij hield niet van vreemden en was op zijn hoede bij ze. Die kerels stonden hem in ieder geval niet aan. Het was al snel duidelijk dat het inderdaad de motor was, maar het was redelijk snel te verhelpen, en dus ging hij eerst terug naar Iseco.
"Kan 'm met een half uur klaar hebben," zei hij kortaf en Iseco glimlachte. De Italiaanse man was niet alleen in uiterlijk de tegenpool van de witblonde jongen. Zijn soepele manier van praten en natuurlijke charisme staken scherp af bij Riot's stugge botheid.
"Ah, lekker snel," zei hij monter. Hij keek naar de bodyguard die hem aan had gesproken. "Wilt u hier wachten tot het klaar is of moeten we even bellen?" vroeg hij, terwijl Riot het gesprek al de rug toe had gekeerd en terug was gesloft naar de wagen, waar hij zwijgend bezig ging.

Ashley was een stukje dieper de garage in gelopen, geïntrigeerd door alle auto's die er stonden. Ze hield niet echt van auto's, maar het was wel een raar gezicht om te zien hoe ze er vanbinnen uitzagen. Haar twee bodyguards volgden haar zonder iets te zeggen, maar ze voelde hun stille afkeer van deze plek. Abrupt draaide ze zich om en om hen een beetje te pesten liep ze recht op ze af, waardoor ze aan de kant moesten stappen.
'Nee dank je,' antwoordde ze de man en ze wierp even een blik op de jongen die met de auto bezig was. 'Alhoewel...' Ze keek naar de bodyguards. 'Willen jullie wat drinken?'
Ze schudden allemaal hun hoofd, hun handen stijfjes voor hun lichaam gevouwen. Inwendig rolde ze met haar ogen.
De jongen kwam terug.
'Kan 'm met een half uur klaar hebben,' zei hij kortaf.
Ze glimlachte beleefd en liep weer naar een andere auto, waar ze nieuwsgierig in de motor keek. Eén groot stuk metaal leek het voor haar.
Ze hoorde de volgende vraag van de eigenaar (tenminste, ze nam aan dat hij de eigenaar was) en draaide zich weer om.
'Wij blijven hier wel wachten,' zei ze met een vastberaden toon. Ze zag hoe haar lijfwachten even een blik uitwisselden en zich er toen bij neer leken te leggen. No way dat ze nu al naar huis zou gaan. Het had al haar argumenten gekost om naar buiten te mogen.
Plus, dit was een goed excuus om wat langer weg te blijven.

Blij dat ze bleven was Riot eigenlijk niet, maar hij negeerde ze verder en ging druk met de wagen aan de slag. Als hij flink doorwerkte kon hij zelfs nog sneller klaar hebben en als er verder geen onderbrekingen zouden zijn waren ze zo weer weg. Terwijl hij met de motor bezig was liep een van de bodyguards zijn kant een stukje op. Riot fronste en werkte stug door, ook al voelde hij de ergernis alweer opkomen.
"Kan ik meneer echt niet iets aanbieden?" Iseco's stem klonk scherp en de bodyguard leek te snappen dat het puur een beleefde manier was om hem te vragen zich niet met Riot te bemoeien, en hij liep terug.
Riot streek een lok witblond haar uit zijn ogen en werkte verder. Het vlotte een stuk sneller dan hij had verwacht.
"Twintig minuten moet ook lukken," zei hij tegen Iseco die knikte en toen naar de mannen glimlachte, waarna hij zich tot Ashley richtte.
"Dus, wat doet een jongedame van jouw leeftijd met drie bodyguards op pad?" vroeg hij geamuseerd. Riot lette al niet meer op. Hem was het een rotzorg wat ze hier met haar bodyguards deed, als ze maar snel weer ophoepelden, want nog een geringschattende blik van een van die kerels en hij was er geheel klaar mee.

Ashley had geïntrigeerd staan kijken naar wat de jongeman allemaal deed. Blijkbaar was haar bodyguard dat ook, want hij liep steeds dichterbij. Niet willig om een scene te schoppen hoopte ze maar dat hij vanzelf weer terug zou komen.
"Kan ik meneer echt niet iets aanbieden?" klonk er scherp en haar ogen schoten naar de eigenaar van de garage. Haar bodyguard ging gelijk weer recht staan en liep terug.
"Twintig minuten moet ook lukken," zei de jongeman tegen de eigenaar, die knikte en toen naar de haar bodyguards glimlachte. Hij richtte zich tot Ashley.
"Dus, wat doet een jongedame van jouw leeftijd met drie bodyguards op pad?" vroeg hij geamuseerd.
Haar ogen schoten direct naar haar bodyguards, die haar allemaal een scherpe blik toe wierpen. Een rilling schoot over haar ruggengraat toen ze zag hoe veel ze eigenlijk allemaal op elkaar leken. Allemaal lang, gespierd, streng, kort haar, felle, waakzame ogen...
Ze realiseerde zich dat het onbeleefd was om zo lang geen antwoord te geven. Ze vermande zich en plakte een beleefde glimlach op haar gezicht.
"Het spijt me, meneer, maar volgens mij zijn dat niet echt uw zaken." Het was nou ook niet echt handig om overal maar rond te bazuinen dat ze ontvoerd was en dat haar overbezorgde, stinkend rijke ouders haar met drie bodyguards hadden opgezadeld omdat ze anders de stad niet meer in mocht. Dit was NY, over het algemeen was het nergens handig om over je rijke ouders op te scheppen, en vooral niet in deze buurt.
Aan de andere kant, de man zag er aardig en betrouwbaar uit, dus haar beleefde glimlach veranderde al snel in een spijtige en verontschuldigende, waardoor haar woorden iets minder scherp werden.

Iseco glimlachte hoffelijk.
"Uiteraard, mijn excuses."
De licht onverschillige ondertoon, deels gemaskeerd door beleefde vriendelijkheid, ontging Riot niet. Daarvoor kende hij de man te lang. Iseco had het waarschijnlijk meer uit beleefdheid en om een gesprek op gang te houden gevraagd dan omdat het antwoord hem echt interesseerde. Riot deelde het tweede deel van dat sentiment. Hem boeide het ook niet waarom die kleerkasten mee waren, maar hij kon nou ook niet zeggen dat hij trek had in een gesprek met die lui.
Hij probeerde ze verder uit te blokken - wat niet makkelijk ging omdat hij sowieso niet op zijn gemak was als er vreemden bij waren die hij absoluut niet mocht - en hoopte dat er verder geen directe onderbrekingen zou komen. Hij werkte stevig door en het scheelde dat zijn shirt niet veel plakkeriger had kunnen worden. Hij hield het echter aan; de littekens rond zijn schouders en sleutelbeenderen waren nu al te zien, de rest hoefde daar niet bij.
Hij streek een lok haar uit zijn gezicht. Er kwamen weer mensen binnen en hij keek even op. Dit keer waren het echter twee collega's; Mabad, een jongen met een licht getinte huid die geen baardje kon laten staan hoe hard hij ook zijn best deed (geruchten gingen dat Mabad zelfs haargroeimiddel had geprobeerd, maar dit ontkende hij zelf in alle toonaarden) en Jason, een rossige jongen met een bijna albinobleke huid, maar genoeg sproeten om deze bijna een tint donkerder te laten lijken. Riots argwanende blik maakte plaats voor een knik die in zijn wereld voor vriendelijk doorging.
"'Middag," groette Mabad Ashley en haar gevolg. Iseco glimlachte minzaam.
"Weer te laat heren."
"Niet mijn schuld, hij had sjans," grijnsde Mabad, met zijn duim over zijn schouder naar Jason wijzend die zijn best deed onschuldig te kijken. Het tweetal liep door naar Riot.
"Hey, Sneeuwwitje!" riep Jason opgetogen. Riot grijnsde zowaar. Jason was een van de weinigen die met zoiets wegkwam; hij was gewoon te vriendelijk en te vrolijk om echt kwaad op te worden, zelfs voor Riot.
"Hou je bek," was zijn reactie, maar boos klonk het niet.
"Gevat als altijd," voegde Mabad er vrolijk aan toe, terwijl de twee verder de loods inliepen. Riot ging verder met de wagen.

Ashley knikte lichtjes in de richting van de nieuwe mannen en deed een paar stappen achteruit, zodat ze in de schaduw tegen de muur leunde. Haar bodyguards gingen allemaal een beetje dichter bij haar staan, en voor het eerst vandaag was ze blij dat ze ze bij zich had. Er zou haar niets overkomen, niet zolang zij in de buurt waren.
Ze luisterde, nog steeds alert, naar het gesprek tussen de mannen en kon een lichte glimlach niet onderdrukken toen de jongen die aan hun auto werkte "Sneeuwwitje" werd genoemd. Hij reageerde nors, maar gedroeg zich verder niet anders dan hij in de laatste tien minuten had gedaan. Toen de mannen niet boos reageerden nam ze maar aan dat hij altijd zo was. Gezellige knul.
Toen hij verder ging met de auto bekeek ze haar omgeving, zich bewust van elk geluid en elke beweging. Ze hoopte dat hij snel klaar zou zijn; hoe sneller ze uit de stad waren hoe beter. Langzamerhand werd ze een beetje gek van de geluiden van auto's, mensen die langs liepen en überhaupt de nabijheid van zo veel mensen. Ze had niet gedacht dat ze zich ooit zo zou voelen, en ze fronste toen ze dacht aan mogelijke feestjes in de toekomst. Misschien zou ze dat helemaal niet volhouden.
De gedachte aan de rustige heuvels buiten de stad, of het glinsterende meer kalmeerde haar bijna meteen. Het was een mooie dag, maar verder zou iedereen gewoon naar zijn of haar werk slash school moeten, dus er zouden nauwelijks mensen zijn.
Meteen bedacht ze zich dat ze iets mee had moeten nemen, een boek of zo iets. Nu zou ze niets te doen hebben, behalve zitten. Maar toen ze zich dat voorstelde, gewoon zitten en niets doen, realiseerde ze zich dat dat eigenlijk helemaal niet zo heel erg klonk.

De rust was weer wedergekeerd in de garage en Riot werkte stevig verder. Iseco kwam even zijn kant op om te kijken hoe het werk vorderde.
"Lukt het allemaal een beetje?" vroeg de man rustig, terwijl een rondje om de wagen heen liep. Riot knikte en keek op. Er zat een nieuwe zwarte veeg op zijn gezicht, maar hij merkte het amper.
"Prima," zei hij stug. Op dat moment dook Mabad weer op.
"Wat moet er nog gebeuren?" vroeg hij. Iseco gebaarde naar Riot.
"Kan hij je het beste vertellen," zei hij met een glimlach, en hij liep terug naar de wachtenden. Riot was er blij om. Zolang Iseco ze gezelschap hield hoefde hij niet op pottenkijkers te rekenen. Hij update Mabad even, die met een nu serieus gezicht luisterde.
"Aight, niet echt iets om met twee man te doen dus. Hey- jij was toch ook met die Jag bezig? Anders ga ik daarmee verder," stelde hij voor. Riot knikte kort.
"Goed."
Mabad gaf hem een klap op zijn schouder..
"Teamwork, bro!"
En terwijl de jongen richting de betreffende Jaguar liep kon Riot een kleine grijns niet tegenhouden. Een grijns die verdween toen er buiten, verderop twee snelle, harde knallen klonken. Iseco, die was gaan zitten, schoot overeind en vloekte gedempt. Hij richtte zich echter tot het meisje en haar bewaking met een professionaliteit die Riot nog niet ten toon had kunnen spreiden in een gewone situatie, laat staan in een waar buiten werd geschoten.
"Ik zou voor willen stellen dat u hier wat langer blijft wachten," zei hij beleefd, terwijl hij zijn telefoon pakte en naar buiten keek. Hij beende verder de ruimte in terwijl hij de politie belde. Riot volgde hem met zijn ogen en fronste. Dit was nou niet meteen een villawijk, maar ook niet het soort buurt waar elk weekend wel iemand afgevoerd moest worden, dus hij was waakzaam.
Iseco hing op.
"Politie gaat erachteraan," deelde hij met een neutraal gezicht mee. Riot ging verder met de auto, al was zijn concentratie all over the place.

Ze stond nog steeds in gedachten verzonken tegen de muur, toen twee luide knallen haar terug naar de oppervlakte trokken. Geschrokken schoot haar hoofd naar de ingang van de garage, haar ogen groot en haar aderen vol met adrenaline. Ze zag ook haar bodyguards verstijven, en één zelfs een pistool uit zijn holster halen. Hij wierp een blik op Ashley, zag haar angst op haar gezicht, en kwam dichterbij staan, zijn pistool nog steeds alert op de ingang gericht. Ook de andere twee bodyguards kwamen dichterbij staan, totdat ze in een halve cirkel van nauwelijks één meter om haar heen stonden.
De eigenaar van de garage was opgesprongen richtte zich nu tot haar.
'Ik zou voor willen stellen dat u hier wat langer blijft wachten.' Zijn stem klonk beleefd, maar de spanning die eronder lag was duidelijk te horen. Ashley slikte en knikte. Ze vertrouwde haar stem niet om nu normale klanken voort te kunnen brengen. Ook haar bodyguards knikten, in een éénstemmige beweging die een rilling over haar rug liet lopen. De garage-eigenaar pakte zijn telefoon en beende weg. Toen hij weer terugkwam zorgden zijn woorden ervoor dat haar spieren zich iets ontspanden.
'De politie gaat erachteraan.' Opgelucht kwam ze een stukje van de muur vandaan, al was ze nog niet helemaal gerustgesteld. Politie kon er vaak lang over doen om ergens te komen, zeker als er geen beroemdheden bij betrokken waren.
De adrenaline stroomde - zij het nog steeds aanwezig - niet meer met schokken door haar lichaam, maar de onrust hield haar spieren nog steeds in beslag. Ongeduldig trilde ze met haar been, zachte tikjes maken op het beton onder haar voeten. O, wat wilde ze nu graag hier weg zijn.

Riot lette vooral op Iseco, zijn reactie peilend. Deze bewaarde zijn kalmte verrassend goed, maar voor Riot was dat niet echt bijzonder. Zelf toen Riot voor het eerst een all time low had bereikt was Iseco nog in elk geval ogenschijnlijk rustig gebleven, om de situatie niet verder te laten escaleren.
"Riot, ga anders maar gewoon verder met de auto, ik denk niet dat wij ons zorgen hoeven te maken," zei Iseco. Zijn toon was beslist; ze gingen zich hier absoluut niet mee bemoeien. Riot knikte kort en richtte zich weer op de wagen.
Het duurde niet lang of Mabad kwam bij hem rondhangen.
"Wie zijn het?" vroeg hij met een frons. Hij had een zwarte veeg op zijn wang en dat had komisch kunnen zijn als zijn uitdrukking niet zo ernstig was geweest.
Riot haalde zijn schouders op.
"Geen idee," bromde hij. Het schoot gelukkig aardig op met de wagen en het scheelde dat hij zijn aandacht ergens op kon richten.
Het ontging hem niet dat Mabad's blik kort over hun bezoek ging. Riot's geest had dezelfde gedachte gepasseerd; had het met dat volk te maken? Hij betwijfelde het echter; hij zag zelf niet in waarom je in vredesnaam met vuurwapens achter een of andere meid aan zou gaan en, belangrijker nog, als de garage het doel was hadden ze hier wel staan schieten, niet een halve straat verderop.
Er klonken al sirenes.
"Een nogal onfortuinlijke situatie, maar ik kan u garanderen dat dit normaal een aardig veilige buurt is," hoorde hij Iseco zeggen. Hij begreep dat de man de kalmte een beetje wilde bewaren, maar voor hem was het slap gelul; wat boeide het hoe veilig het was, er werd nu geschoten. Maar Iseco had wel enig talent in smooth-talking, en iemand moest het doen.