The man in the street is always a stranger. -Ashley-

Het leek een vreemde grens te zijn, de ene kant van de straat was net alsof de huisjes van honderden jaren terug waren, terwijl aan de andere huizen haast in de toekomst gemaakt leken te zijn.
Een contrast dat haast vreemd te noemen was, maar tegelijkertijd interessant. Het was een heerlijke zonnige dag, al reikte de temperatuur niet boven de 10 graden en was het dan ook echt jassen weer.
Vandaar dat Hershel dan ook in een zwarte wollen jas in de straat stond. De wind had ervoor gezorgd dat zijn haren alle kanten op stonden. Dit terwijl de man een aantal uur geleden had geprobeerd om zijn haren netjes plat te doen; nu was er niks van over.
Hij wist natuurlijk wel het een en ander over historische gebouwen, maar het was niet zijn hoofdvak. Dit was ook de rede dat hij mee was, meer als begeleiding dan als leraar. Een oudere dame was mee om ze alles uit te leggen over architectuur en de vergelijkingen aan het onderzoeken waren.
"Maar meneer Descole, u weet veel van geschiedenis." Ze wees naar hem met een flauwe glimlach. "Kunt u ons wat vertellen over de gebouwen aan onze rechter zijde?" Ze had dus duidelijk geen zin meer om te praten, Hershel glimlachte en bekeek de gebouwtjes.
"Het jaartal is uit het bouwwerk niet meteen te halen. Simpelweg omdat ze gerestaureerd zijn en dit soort huisjes een langere tijd zo gemaakt zijn. Als ik wist dat de ramen het origineel zouden zijn, dan zou ik zeggen; tussen 1850 en 1890. Tevens is de indeling van groot belang om te weten wat voor arbeidswoning het echt geweest is. Die daar" Hij wees naar een huis verderop. "Is duidelijk een pastorie. De achterdeur komt vast uit bij de kerk die daar achter ligt. Zo te zien moest hij over het kerkhof." Hershel glimlachte.
"Het woord is weer aan u." Zei hij rustig en de oudere dame knikte met een glimlach om haar verhaal verder te vervolgen. Hershel liep ondertussen richting een huisje, deze duidelijk niet geheel gerestaureerd was en hij belde aan. Een oudere man deed open.
"Sorry voor het storen, beste heer. Maar ik ben deze kinderen wat geschiedenis aan het bijleren en ik was benieuwd of u een plattegrond hebt van hoe het was en of we even mogen kijken hoe het er nu uit ziet." Een enkele leerling keek Hershel met grote ogen aan. Alsof ze niet geloofde wat hij deed.
"Hershel." Zei de man met een lach en een hand op zijn schouder legde. Hij greep van achter de deur een plattegrond en gaf deze aan Hershel.
"Wie er benieuwd is naar hoe deze woning is veranderd door de jaren heen, deze man is zo vriendelijk om ons zijn huis te laten zien." Zelf stapte hij naar binnen en de oudere dame keek hem verbaasd aan. Een glimlach verscheen op zijn lippen, terwijl hij naar binnen liep. Hij gaf een aantal leerlingen een plattegrond en daar moesten ze het maar mee doen.
"Dit is meneer Muigaard. Jullie mogen zelf rondlopen en jullie bevindingen opschrijven. Ik vertrouw erop dat jullie volwassen genoeg zijn om fatsoenlijk om te gaan met andermans eigendommen. Heb je vragen, dan kun je terecht bij mij of bij Muigaard." Zei hij rustig en toen de man aan Hershel vroeg of hij thee wilde, kon hij daar natuurlijk geen nee tegen zeggen.

Haar ogen gleden over de gebouwen en slechts met een half oor luisterde ze naar de vrouw. Ze vond het opvallend dat aan de ene kant van de straat de huizen er oud, maar goed verzorgd, uit zagen, terwijl aan de andere kant van de straat de huizen heel erg modern waren. Het viel haar op, maar ze kon nou niet bepaald zeggen dat ze er enorm in geïnteresseerd was. Ze had het de laatste tijd wel vaker, dat ze zich niet kon concentreren tijdens de les en dat ze zichzelf betrapte wanneer ze weer eens in het luchtledige zat te staren in plaats van haar diploma te proberen te halen.
Ze kneep haar ogen samen en schudde lichtjes met haar hoofd, als om alle gedachten die niet over architectuur gingen weg te jagen. Niet verbaasd dat het niet werkte, richtte ze zich weer tot de vrouw, alleen om te merken dat zij niet langer aan het woord was, maar een man die haar slechts heel vaag bekend voor kwam.
'...Als ik wist dat de ramen het origineel zouden zijn, dan zou ik zeggen; tussen 1850 en 1890. Tevens is de indeling van groot belang om te weten wat voor arbeidswoning het echt geweest is. Die daar...' Bijna automatisch volgde ze zijn vinger toen hij naar een huis iets verderop in de straat wees,'... is duidelijk een pastorie. De achterdeur komt vast uit bij de kerk die daar achter ligt. Zo te zien moest hij over het kerkhof.' Hij glimlachte, en ze zag zijn blauwe ogen oplichten. 'Het woord is weer aan u.'
De oudere vrouw ging weer verder met haar verhaal, maar Ashley merkte dat ze er nog minder aandacht aan kon besteden dan een halve minuut geleden. Haar ogen volgden de man terwijl hij van de groep weg liep, bij een huis aanbelde en op nonchalante manier vroeg of ze misschien even zijn huis mochten bekijken. Ze voelde haar ogen groot worden van verbazing, en haar hart sloeg een slag over toen hij omkeek, haar recht in de ogen keek en toen weer naar de man keek.
'Hershel.' De oudere man had zijn hand kameraadschappelijk op Hershel's schouder gelegd, alsof ze elkaar al jaren kenden. Hij greep achter de voordeur en pakte daar een paar plattegronden vandaan, die hij vervolgens aan Hershel overhandigde. Met grote ogen zag ze hoe de jongeman zich weer omdraaide naar de groep en de plattegronden omhoog hield.
'Wie er benieuwd is naar hoe deze woning is veranderd door de jaren heen, deze man is zo vriendelijk om ons zijn huis te laten zien.'
Ze keek niet eens naar de andere begeleidster toen ze naar het huis toe liep en een plattegrond in ontvangst nam.
'Dit is meneer Muigaard. Jullie mogen zelf rondlopen en jullie bevindingen opschrijven. Ik vertrouw erop dat jullie volwassen genoeg zijn om fatsoenlijk om te gaan met andermans eigendommen. Heb je vragen, dan kun je terecht bij mij of bij Muigaard.' Even later zag ze dat hij samen met meneer Muigaard naar de keuken liep en tevoorschijn kwam met een kop thee. Ze perste haar lippen samen om de nonchalance waarmee de man het uitje overgenomen had en begon toen een paar mensen bij elkaar te zoeken om mee rond te lopen.
Na tien minuten echter had ze voor haar gevoel alles wel gezien, en dwaalde ze maar een beetje rond op de benedenverdieping. Uiteindelijk zuchtte ze en liep naar Hershel en meneer Muigaard toe.
'Hallo,' zei ze met een stem die zo zacht was dat ze haar keel schraapte en zichzelf, een beetje geïrriteerd en gegeneerd, nog een keer herhaalde. Ze stak haar hand uit, eerst naar Muigaard en toen naar Hershel. 'Ik ben Ashley. Ashley Gr...' Ze kon zichzelf nog net tegenhouden. Het laatste wat ze wilde was dat iemand haar achternaam zou herkennen, en zeker een vreemde.
'Heel erg bedankt dat we zo met z'n allen rond mogen lopen in uw huis, meneer,' zei ze met een beleefde glimlach. 'En vooral zo plotseling.' Ze wierp even een blik op Hershel en merkte dat ze toen snel weer wegkeek. Daar had ze nou al een tijdje last van. Ze kon mannen nauwelijks nog aankijken, en ze haatte zichzelf erom.
Ze had haar ouders zelf nog gesmeekt geen beveiliging mee te sturen. Het enige wat er dan zou gebeuren was dat Ashley nog meer op zou vallen, en wat ze nu boven alles heel graag wilde was kunnen verdwijnen in de massa. En dus zat ze hier, alleen, met alleen maar vaag bekende studenten en een paar leraren.

Hershel keek de man met een glimlach aan. Hier en daar kwamen de jongeren hem de plattegrond teruggeven en hij zorgde ervoor dat deze mooi op een stapeltje kwamen te liggen. Voorbereiding was het halve werk en dat was nu ook te zien aan deze les. Natuurlijk was Hershel niet zomaar bij deze man naar binnen gelopen, maar had hij vooraf afgesproken dat dit ging gebeuren. Hij had onder het genot van een kop thee, samen met de man aan tafel gezeten. Ervoor gezorgd dat er genoeg plattegronden zouden zijn en dat natuurlijk de man thuis zou zijn. Dit alles was, zoals te zien, goed afgelopen. Sommige bedankte hem, andere keken er wat minder blij bij. Het was ook niet altijd iets wat de meeste jongeren interessant vonden. Dat was ook het moeilijke aan dit vak; mensen enthousiast maken.
Toch wist hij het hier en daar voor elkaar te krijgen en was Hershel blij met een aantal geïnteresseerde leerlingen. Hij nam de laatste slok van zijn thee en keek op toen een jongedame hallo zei.
Zijn blauwe ogen keken blij verrast richting de leerling die zowaar haar mond open trok. Hij nam haar hand aan zoals het hoorde, een gewone handdruk. Er niet teveel kracht in stoppend, maar zeker niet te weinig zodat het leek alsof je in het niks aan het tasten was.
"Aangenaam, Ashley." Zei hij rustig, dat ze haar achternaam net niet had verteld, liet hij achterwegen en ook zoals het was. Natuurlijk ging er even de vraag door zijn hoofd; waarom wil ze het niet vertellen? Maar die vervaagde al snel door een scheve glimlach.
"Professor Descole." Zei hij beleefd. Hij luisterde haar bedankje en het viel hem op dat ze beleefd was. Iets wat van niet veel mensen meer verwacht werd, maar een aangename verassing.
'En vooral zo plotseling.' De oudere man langs Hershel begon te lachen. Deze vond het blijkbaar erg amusant dat Ashley dacht dat het een spontane reactie was geweest van Hershel.
"Ik wist niet dat jij het in je had." Hij gaf een zachte vuist tegen de arm van Hershel aan. "Deze grappenmaker is een week geleden langs geweest om dit allemaal te regelen." Hershel rolde met zijn ogen.
"Ik had gehoopt dat ik mijn waardigheid hier niet in het geding zou worden gebracht." Maar aan de glimlach op zijn gezicht zag je dat hij het niet meende. "Ik wil u ook bedanken voor de gastvrijheid." Hij gaf de man een hand en gebaarde beleefd naar de deur richting Ashley.
"Hopelijk heb je het ergens wat interessant gevonden. Zullen we deze heer weer alleen laten?" Hij wilde niet overkomen als iemand die haar naar buiten zou dwingen. Het was heel simpel wat er nu zou gaan gebeuren. Ze gingen iets verder lopen en gingen daarna naar het museum. Een simpel museum, waar ze de meest voorkomende botten hadden en dergelijke. Al zou de oude dame de groep voor een keuze stellen. Ze konden ook richting een opgraving gaan die enkele meters verderop waren. Het was geen hele speciale opgraving, het waren enkele stenen huizen geweest die waarschijnlijk gebouwd waren tijdens de middeleeuwen. Maar de vrouw stond erop om de groep voor de keuze te stellen. Dus dat ging gebeuren en welke kant de groep zou kiezen, daar zouden ze naartoe gaan.

Haar ogen schoten, verbaasd, naar de oudere man toen deze begon te lachen.
"Ik wist niet dat jij het in je had." Hij stootte Hershel, of professor Descole, zoals hij zich had voorgesteld en zoals zij zich had voorgenomen hem te noemen, zacht met een vuist tegen zijn schouder. "Deze grappenmaker is een week geleden langs geweest om dit allemaal te regelen."
Verrast trok ze een wenkbrauw op naar de grappenmaker in kwestie.
"Ik had gehoopt dat ik mijn waardigheid hier niet in het geding zou worden gebracht." Aan zijn glimlach kon Ashley aflezen dat hij het niet erg vond, en dat hij dat soort hoop helemaal niet gekoesterd had. Of in ieder geval er niet op had gerekend. Toen hij naar haar keek en een gebaar naar de deur maakte, na de oudere meneer te hebben bedankt, knikte ze en glimlachte nog even naar de man, voordat ze professor Descole achterna liep.
'Ik vond het heel erg interessant,' vertelde ze hem toen ze buiten stonden. 'Het is ongelooflijk dat de fundering na zo veel tijd nog steeds rechtop staat, laat staan in goede kwaliteit is. Bij de meeste huizen zie je dat na een jaar of honderd dat, als het niet onderhouden wordt, het huis instort. Hoeveel tijd hebben ze besteed aan de onderhouding?' voegde ze er verwonderd aan toe. Of hoeveel geld.
Tijdens het lopen liep ze telkens minstens een meter van de professor af. Ook al zoiets waar ze alleen van af kwam wanneer ze er bewust bij nadacht. Als ze moediger zou zijn zou de haar ontvoerder vervloeken, maar dat was ze niet. Bij de minste gedachte aan een Brits accent, een mond vol rechte, witte tanden, voelde ze zich al misselijk worden. De enige reden dat ze de professor aan had kunnen kijken was dat hij blauwe ogen had, niet bruin. En hij had een andere haarkleur.

De jongedame kwam naast hem lopen en vertelde dat ze het interessant vond. Er ontstond een glimlach op zijn gezicht en hij knikte als wijze van dank. Hij waardeerde het als iemand zijn gedachte uitsprak, niet dat dit altijd positief hoefde te zijn. Het was namelijk niet altijd makkelijk om te weten wat de studenten interessant zouden vinden en wat niet. Hoe hij dacht dat dit interessant was, kon het zijn dat de studenten er anders over dachten. Deze dame in ieder geval niet, zo bleek het en daar was hij blij om. Hij luisterde bedachtzaam naar wat ze zei en knikte, het was inderdaad indrukwekkend hoe ze de huizen overeind hebben kunnen houden. Toen ze vroeg hoeveel tijd ze hadden besteed om het te onderhouden keek hij naar haar.
"Zolang dat de huizen bestaan moesten ze onderhouden worden. Omdat de meeste huizen waren gemaakt door de eigenaar van een grote fabriek en deze zorgde er soms wel en soms niet voor dat de huizen in goede staat bleven. Hij wilde natuurlijk zijn werknemers te vriend houden. Maar om een huis volledig in goede staat te herstellen zonder dat er ooit iets aan is gedaan zorgt vaak voor zo'n half jaar flink doorwerken." Glimlachte hij.

-niet af-