Isa's Dump-topic.

Op het hele terras voor het café zaten maar twee mensen in de nazomerzon, kijkend naar de voetgangers die hen passeerden. De eerste, een jongeman met gitzwart haar en een bril, had een pakje sigaretten uit de zak van zijn lange jas gehaald en zocht nu naar een aansteker.
'Ez, laat dat.'
De jonge vrouw zat achterover geleund in de rieten stoel, haar vrije hand door haar korte haar halend. 'Roken doe je maar thuis.'
De jongeman grijnsde, frunnikend aan een knoop van zijn jas, voor hij terug naar het meisje keek.
Ezra Peverell en Rachel Winchester waren al vrienden voor zo lang ze zich konden herinneren. De twee kenden elkaar al sinds ze twaalf jaar oud waren, en ondanks dat ze allebei een andere studie waren gaan volgen vonden kleine ontmoetingen zoals dit regelmatig plaats.
Vooral Rae was degene die vragen of de twee een stel waren de grond in boorde - het meisje was zo aseksueel als maar kon, en ook Ezra had nog nooit ook maar het kleinste beetje interesse in zijn vriendin getoond. Voornamelijk omdat hij überhaupt niet in meisjes geïnteresseerd was. Wat wel vaak voorkwam was dat Rae de jongeman probeerde te koppelen aan willekeurige mensen die passeerden, in een poging te raden wat zijn type was. Niet dat Ezra dat altijd even leuk vond, maar het grootste deel van de tijd liet hij haar maar haar ding doen.
Rae speelde wat afwezig met haar rietje, tot Ezra’s stem haar op deed kijken. ‘Juda mist je.’ Er was een scheve glimlach op zijn gezicht verschenen. Juda was de witte kat die de twee uit een asiel hadden gered zo’n vijf jaar geleden en nu bij de familie Peverell in huis woonde. Het beestje liep nogal mank, maar had prachtige ogen en had er een gewoonte van gemaakt om op je schoot in slaap te vallen. Vooral Rae was weg van de kat, en vond het vreselijk dat ze Juda tegenwoordig zo weinig zag.
Rae grinnikte zacht, haar donkere ogen op de winkel aan de andere kant van de straat gericht. ‘Ik zweer je, als mijn kamergenoot niet allergisch was geweest had ik ‘m zo meegenomen.’
‘We weten allemaal at je te onhandig bent om dat voor elkaar te krijgen.’
Ze ging er verder niet op in en was even stil, tot ze op leek te schrikken uit haar gedachten en zich met een grijns naar de ander toe boog. ‘Die gast met die tattoo’s, negen uur.’
Ezra wierp een blik over zijn schouder en schudde  toen glimlachend zijn hoofd. ‘Niet mijn type.’
‘Wat, is het de tattoo’s? Ik dacht dat je op tattoo’s viel?’
De jongeman schokschouderde. ‘Te gespierd.’
Rae kantelde haar hoofd, haar ogen half toegeknepen. ‘Je hebt een punt.’
Ze keek even hoe Ezra een sigaret ronddraaide tussen zijn vingers voor ze zich achterover leunde in haar stoel.
‘En die blonde dan? Bij de ingang van de Starbucks, met die donkerrode trui.’ Ze knikte kort in de richting van de jongeman en grijnsde toen Ezra’s blik bleef hangen, zonder verder iets te zeggen. Toen ze na tien tellen haar keel schraapte schrok hij op, lichte blosjes op zijn wangen. ‘Hij lijkt te veel op Jasper.’
‘Vind je? Was Jasper niet een stuk slanker?’
‘Hmm.’
Rae nam hem even schattend in zich op. ‘Praten jullie nog?’ Ze merkte onwillekeurig dat Ezra haar blik ontweek, zijn bril rechtduwend en zijn ogen afwendend van de straat. ‘Nee. Hij probeert wel het feit door te drukken dat hij weer vrijgezel is door met de helft van de campus te slapen.’
Rae lachte schamper. ‘Waarom kan jou dat iets schelen? Doe gewoon hetzelfde, zou ik zeggen. Slaap met z’n vriend.’
Er was een flauwe glimlach op Ezra’s gezicht verschenen. ‘Je weet dat ik zoiets nooit zou doen.’
‘Maar ik wel,’ mompelde Rae, een haast bloeddorstige blik in haar ogen. ‘Of nog beter, ik breek zijn nek. Hij is altijd al bang voor me geweest.’ Ze liet haar vingers dreigend knakken, en Ezra lachte zacht. ‘Ik zal je bellen als ik je nodig heb.’
‘Doe dat. Ik heb twee keer zoveel spieren als die garnaal.’ Grijnzend rolde ze de mouwen van haar shirt op, zodat je de tatoeage op haar linkerschouder kon zien, en spande haar armspieren aan. Nadat ze haar armen weer had laten zakken nam ze grijnzend een laatste slok uit haar glas, voor ze deze terug op tafel zette.

- nog niet af -

I'm not even sorry anymore

https://www.youtube.com/watch?v=Mx3SPsH9AMQ
The sky was so bright that night that Rowan could’ve counted every single star above his head, but it was way easier just to stare at them from the balcony of their apartment and listen to the Christmas carols being sung in the distance.
Christmas Eve, the most festive day of the year. And yet, the building was completely quiet. Well, almost. Rowan could hear Kael humming “Jingle Bells” through the closed doors, and a few seconds later a young couple appeared across the street, walking past the entrance of Central Park and only paying attention to the other as they passed the building and finally disappeared again, moving in the direction of Park Avenue.
It was really too cold to be outside, but Rowan could use a little fresh air – it had been a bit hot indoors, and he didn’t really felt like cleaning up immediately after dinner, so now he was standing on the balcony, looking down at Central Park. The trees had been covered in snow overnight, little lights had been put up and made the whole scenery look like it’d come straight out of a movie. Neither of them had expected a white Christmas, and here they were.
How much time had passed since he’d last celebrated Christmas with his family? 2010, 2009? He’d been living here for years now and now he thought about it, it didn’t really matter anymore. As the lights above his head became a blur and Kael started to sing “Silent Night” as he walked through the kitchen he realized he really wasn’t going to go back. He’d known that from the first day he moved in with Kael, of course, but still. No more family meetings, no more birthday parties, no more Christmas dinners. Sure, he missed it, but it would never be the same again.
‘Oi, Row.’
He turned around, and behind him stood Kael with a beaming smile on his face and a hideous scarf – a Christmas present from the old lady across the hall – quickly tied around his neck. ‘You’d care for some hot chocolate?’
‘Yes, please.’ The mug was far too hot for his hands but at the moment Rowan really couldn’t care less. He grinned when Kael closed the door behind him. ‘Isn’t it a little cold to be outside right now?’
‘Maybe,’ Rowan answered, stubbornly denying his freezing toes, and smiled back at him. ‘But everything is prettier at night. Look at the sky.’
Kael did indeed look up and laughed. ‘Awesome.’ He loosened his scarf a bit and glanced at him. ‘Pull your hat down.’
‘What?’
Kael sighed, smiled at the sight of Rowan’s confused face and pulled his hat over his ears. ‘Like that.’
‘You’re not my mom, Brown.’
‘I know.’
They were silent for a few minutes. Rowan kept looking up at Kael, who didn’t notice and stared at Central Park, a calm look on his face, before he opened his mouth to speak again. ‘Merry Christmas, Kael.’
The young man looked back at him, and a smile appeared on his face. ‘You too, Row.’

Atlas Hands - Benjamin Francis Leftwich

'Maak dat je weg komt! James, het spijt me, maar je moet hier echt weg. Ik kan je hier nu niet - geef dat hier.'
Oliver had de energie niet om zijn ogen te openen, laat staan de woorden in zich op te nemen. Dus bleef hij stilletjes liggen en wachtte tot zijn hoofd stopte met kloppen.
'Ik weet dat hij je beste vriend is, Robinson, maar ik ben hier de dokter en ik kan je hier nu absoluut niet gebruiken. Haal een glas water als je jezelf nuttig wil maken, wil je?'
Een paar voetstappen stierven langzaam weg, en een paar tellen later werd er een koele, vochtige doek tegen zijn hoofd gelegd. Hij was zich opeens bewust van de pijn in de rest van zijn lichaam, en hij kreunde haast onhoorbaar toen een zachte hand langs zijn arm streek.
De voetstappen keerden weer terug en kwamen naast zijn bed tot stilstand.
'Dank je. Kun je Grey zeggen dat hij stabiel is?'
'Natuurlijk. En Hannah -'
'Wat?'
Het was even stil. Oliver had zijn ogen een milimeter geopend en keek door zijn wimpers naar de twee op.
'Waarschuw me als hij wakker wordt, oké?'
Een paar seconden later was James uit zijn gezichtsveld verdwenen en opende Oliver langzaam zijn ogen. Het blonde meisje dat naast zijn bed zijn wonden schoon had staan maken had even nodig voor ze door had dat hij wakker was.
'Hannah...' Olivers stem was schor en nauwelijks hoorbaar, maar toch keek ze op. Haar ogen werden groot. 'Oliver, mijn god...' Ze kwam overeind, pakte het glas water van de houten tafel achter haar en zette het aan zijn lippen om hem te laten drinken. Toen hij zich weer liet zakken bleef ze hem met grote ogen aan kijken. 'Hoe voel je je?'
'Had beter gekund.' Hij hoestte en kneep zijn ogen even dicht. 'Hoe lang ben ik buiten westen geweest?'
Hij zag dat Hannah zijn blik even ontweek. 'Vijf dagen.'
'Jezus... Wat is er gebeurd? Waar zijn Xavier en de anderen?'
Het bleef opnieuw even stil.
'Dood.'
Zwijgend bleef Oliver naar het tentdoek boven zijn hoofd staren terwijl hij haar antwoord in zich opnam. Enkele seconden later voelde hij haar zachte vingers om zijn hand sluiten.
'Het was niet jouw schuld, Oliver. Echt niet. Er was niets wat je had kunnen doen.'
De jongeman sloot zijn ogen even en ademde langzaam uit. 'Wat is de schade?'
'Bij de auto? Die is de schroothoop waardig. Bij jou? Schouder uit de kom, gebroken sleutelbeen, meerdere stukken glas in je arm en bovenbenen en een lichte hersenschudding. Het is een wonder dat je het hebt overleefd.' Ze was overeind gekomen en ging verder met het verschonen van het verband om zijn arm. 'Je bent gestopt met bloeden, maar je zult hier nog wel een tijd moeten blijven. Het kan namelijk zijn dat -'
'Hannah,' viel Oliver haar in de rede en de jonge vrouw keek licht verbaasd op. 'Ja?'
'Dank je.' Hij glimlachte vermoeid. 'Voor alles.'
Hannah glimlachte wat overrompeld terug, voor ze zichzelf tot de orde riep en ze zich weer op zijn arm richtte. 'Je zou mij niet moeten bedanken, maar James en zijn troepen. Hij heeft je uiteindelijk daar gevonden.'
'Kan me niet schelen.' Oliver had genoeg energie verzameld om zijn arm op te heffen, haar pols vast te pakken en haar iets naar zich toe te trekken. Hannah grijnsde flauwtjes, boog zich over hem heen en drukte een kus op zijn gebarsten lippen voor ze zich haastig oprichtte en om zich heen keek om te checken of niemand haar gezien had.
'Je blijft voorlopig in bed, begrepen?' zei ze toen, en Oliver glimlachte onwillekeurig. 'Ik kan het niet hebben dat je niet goed geneest.'
'Begrepen, mevrouw.'
'Dat dacht ik. En ik heb beloofd James te zeggen dat je wakker bent, maar laat hem je alsjeblieft niet overhalen gekke dingen te doen.'
'Wat voor dingen zouden dat zijn? Ik kan nauwelijks mijn hoofd draaien.'
Maar Hannah keek hem alleen nog even scherp aan en verliet toen de  ziekenboeg.

AU waar Rows vader geen bitch is en de twee uitgenodigd zijn in het huis van de Riderhoods op Kerstavond aka How It Should've Been - een autoschrijfsel.

'Weet je zeker dat ze er zijn?' Kael keek met een flauwe grijns en zijn handen in de zakken van zijn lange jas op de jongeman neer, die nogal zenuwachtig door het matglas heen tuurde. 'Volgens Sabrina verwachtten ze ons om vijf uur, en gezien het nu half zes is denk ik wel dat ze er zijn.'
En inderdaad - vijf seconden later werd de deur door een breed glimlachende Kathie, die haar handen snel afveegde aan het schort dat ze om haar middel had gebonden voor ze Kaels hand kon schudden. Ze moest haar hoofd opheffen om hem in de ogen te kijken - in tegenstelling tot haar tweelingzus leek ze meer op haar moeder, die eveneens wat korter was dan Sabrina en Rowan. 'Sorry, we waren in de keuken bezig,' verontschuldigde ze zichzelf, voor ze opzij stapte en de twee binnen liet.
Terwijl Rowan Kaels jas aan pakte om die aan de kapstok te hangen was er aan het begin van de hal een jongen van een jaar of twaalf in de deuropening verschenen, die hetzelfde blonde haar als de tweeling had. Een paar tellen bleef hij staan om Kael doordringend aan te staren, voor hij breed grijnsde en terug de woonkamer in rende. Een beetje van zijn stuk gebracht wierp Kael een blik op Rowan, die zijn schouders ophaalde. 'Kael, voor we naar binnen gaan - besteedt alsjeblieft niet al te veel aandacht aan m'n pa. Hij had al moeite met het feit dat ik biseksueel ben, maar hij had gehoopt dat ik nog met een meisje aan zou komen zetten.'
'Ja, dat heb ik vaker gehoord,' antwoordde Kael nogal koeltjes, en Rowan kneep even in zijn hand. 'Maar hij probeert om zich normaal te gedragen, dus trek het je alsjeblieft niet aan als hij iets zegt.'
'Row, je weet uit wat voor gezin ik kom. Ik kan wel iets hebben.' De oudere jongeman glimlachte even, voor hij als eerste de woonkamer in stapte.
Sabrina, die naast haar vader op de bank zat, keek op toen Kael binnen kwam en glimlachte even. Ze was de enige van het gezin die de jongeman al een keer gezien had, toen Rowan haar aan Kael had voorgesteld. Toch kwam ze overeind, schudde ze zijn hand en vroeg, terwijl ze haar tijdschrift op het bijzettafeltje legde: 'Iets te drinken?'
'Graag,' antwoordde Kael met een glimlach, en toen Sabrina eveneens de keuken in verdween richtte hij zich tot Rowans vader, terwijl de jongen zelf achter hen nogal zenuwachtig in de gaten hield.
'Goedenavond, meneer Riderhood.' Kael had zijn hand naar de man uitgestoken, een kleine glimlach rond zijn lippen. De ander keek over de rand van zijn leesbril naar hem op, voor hij zijn krant liet zakken en zijn uitgestoken schudde. 'Kael Brown, was het niet?'
'De enige echte, meneer.'
Samuel keek de jongeman even scherp aan, voor hij zijn bril afnam. 'Laat dat ge-meneer maar zitten.'
Kaels blik kruiste die van Rowan, die breed grijnsde en zich in een stoel liet zakken op het moment dat Sabrina terugkeerde uit de keuken en Kael een glas wijn overhandigde en eveneens ging zitten.  'Hou je het een beetje uit met elkaar?'
'Je laat het klinken alsof je blij bent dat je van me af bent.' Rowan had zijn benen in kleermakerszit in de stoel getrokken en grijnsde even. De jonge vrouw deed haar mond open om antwoord te geven op het moment dat ze haar moeders stem uit de keuken klonk.
'Rowan! Een hand, alsjeblieft?'
'Ik ben zo terug,' verontschuldigde hij zichzelf, voor hij overeind kwam en in de keuken verdween.
Het bleef een tijd nogal stil, waarin Sabrina bezig was met de tafel te dekken en Kael nogal opgelaten naast Samuel op de bank zat, tot deze langzaam zijn krant dicht vouwde en de jongeman naast hem eens goed in zich op nam. Toen hun blikken kruisten schonk Kael hem een flauwe glimlach, wat voor de man duidelijk het teken was om te praten gezien hij zijn krant weg legde en zich iets naar de jongeman omdraaide om hem goed aan te kunnen kijken.
'Ben jij niet de zoon van Mortimer Brown?'
Kaels glimlach verdween even. 'Dat klopt.'
'Zoiets dacht ik al. Je lijkt op hem.' Voor een paar tellen zweeg hij. Toen rechtte hij zijn rug, boog zich iets naar Kael toe en liet zijn stem wat dalen. 'Je ziet er uit als een degelijke man, Kael.'
'Dank u.' Kael kon een scheve grijns niet helemaal verbergen toen zijn blik die van Rowan kruiste, die even in de deuropening naar de woonkamer verscheen.
'Maar ik wil dat je het volgende onthoudt.' De man nam zijn bril af. 'Als je hem ook maar een haar krenkt heb je een groot probleem.'
Kael was even stil, wierp een tweede blik in Rowans richting en keerde zich toen weer tot Samuel toen hij zag dat de jongeman weer bezig was. 'Meneer, ik hou van die jongen met heel mijn hart en ik zou nog eerder alles wat ik bezit van een klif gooien voor ik hem pijn zou doen. Ik durf met zekerheid te zeggen dat ik even veel om Rowan geef als u.'
Samuel knikte kort, en schonk de jongeman toen een zeldzame glimlach. 'Wees alsjeblieft voorzichtig met hem, oké?'
Kael grijnsde scheef en wilde antwoorden op het moment dat Rowan de keuken uit kwam, de schaal in zijn handen op tafel zette en grijnsde naar zowel zijn vader als zijn vriend toen hij zag dat beiden in zijn richting keken. 'Waar hebben jullie het over?'
'Over het feit dat je altijd je kleding overal rond laat slingeren,' antwoordde Samuel droogjes, en Kael schoot in de lach bij het zien van Rowans verontwaardigde uitdrukking.
'Dat is niet waar!' De jongeman liep om de bijzettafel heen en plantte zijn handen in zijn zij.
'Toch wel,' antwoordde Kael grijnzend, voor hij overeind kwam en de jongen op zijn wang kuste. 'Ik ga je zussen wel even helpen in de keuken.'
Rowan wachtte even tot de ander buiten gehoorsafstand was voor hij zich naar zijn vader keerde, een nogal zenuwachtige uitdrukking op zijn gezicht. 'En?'
Samuel keek zijn oudste zoon even scherp aan. 'Ten eerste, volgens mij heb je niet mijn goedkeuring nodig om met iemand uit te gaan. En ten tweede,' hij richtte zich iets op om zijn krant weer van het tafeltje te pakken, 'zoals ik al tegen hem zei, volgens mij is Kael een degelijke jongeman en moet je blij zijn dat jullie samen zijn.'
Rowan trok zijn wenkbrauwen op, maar glimlachte toen en ontspande iets.
'En ik ben eigenlijk blij dat je niet met één of ander meisje aan bent komen zetten,' ging Samuel plotseling verder, zodat Rowan zich verbouwereerd terug draaide. 'Sorry?'
De man liet zijn krant even rusten. 'Nog meer vrouwen in dit huis had ik niet aangekund, en gezien ik met jou niet over sport kan praten ben ik aan de eettafel in ieder geval niet helemaal alleen.'
Grijnzend gaf Rowan zijn vader een tik op zijn arm met de theedoek die hij over zijn schouder had gehangen en had gebruikt om glazen mee af te drogen, voor hij hem de rug toe keerde en terug de keuken in stapte om de anderen te helpen.

awwwwww

Nadat Inge RoyaxBryce feels postte heb ik het stukje met Tyler en Kael gevonden en toen gebeurde er dit.
AN: ik heb het hier niet over Tyler Hanson, voor er enige verwarring ontstaat.

'Tyler is bij hem.' Rowans handen trilden opeens, en bijna liet hij zijn telefoon vallen.
Paul, die naast hem achter het stuur zat, wierp stomverbaasd een blik opzij. 'Wat is dat nu weer voor onzin?'
'Tyler is bij hem,' herhaalde hij, deze keer een stuk duidelijker. 'Hij - hij antwoordt niet meer.' Paniek welde uit het niets op en zorgde ervoor dat hij zich misselijk voelde. 'Hij - oh, wacht.'
Kael was aan het typen.
jk r is niemant
Langzaam werd hij koud van binnen.
'Keer om.'
'Wat?' Paul werd met de seconde verwarder. 'Wat zegt hij?'
Rowan had de radio uitgedrukt en liet zijn duimen even boven het toetsenbord zweven, voor hij besloot geen antwoord meer te geven. 'Tyler is bij hem. Eerst zegt hij dat hij voor de deur staat en een seconde later typt hij alsof hij een zesjarige is die voor het eerst een telefoon in handen heeft.' Hij haalde nogal trillerig adem en wierp een blik in de achteruitkijkspiegel. 'We moeten terug.'
'Nu? Row, we zitten midden op de snelweg.'
'Dat boeit me geen flikker,' antwoordde hij, botter dan hij normaal klonk.
Paul staarde nogal glazig voor zich uit, tot hij zich leek te realiseren hoe de situatie er uit zag en zijn gaspedaal in drukte voor hij zich iets naar Rowan toe wendde. 'Bel dan in ieder geval de politie.'
'Al bezig.'

-nog niet af-

Ben benieuwd naar het volgende stukje C:

'Tyler is bij hem.' Rowans handen trilden opeens, en bijna liet hij zijn telefoon vallen.
Paul, die naast hem achter het stuur zat, wierp stomverbaasd een blik opzij. 'Wat is dat nu weer voor onzin?'
'Tyler is bij hem,' herhaalde hij, deze keer een stuk duidelijker. 'Hij - hij antwoordt niet meer.' Paniek welde uit het niets op en zorgde ervoor dat hij zich misselijk voelde. 'Hij - oh, wacht.'
Kael was aan het typen.
jk r is niemant
Langzaam werd hij koud van binnen.
'Keer om.'
'Wat?' Paul werd met de seconde verwarder. 'Wat zegt hij?'
Rowan had de radio uitgedrukt en liet zijn duimen even boven het toetsenbord zweven, voor hij besloot geen antwoord meer te geven. 'Tyler is bij hem. Eerst zegt hij dat hij voor de deur staat en een seconde later typt hij alsof hij een zesjarige is die voor het eerst een telefoon in handen heeft.' Hij haalde nogal trillerig adem en wierp een blik in de achteruitkijkspiegel. 'We moeten terug.'
'Nu? Row, we zitten midden op de snelweg.'
'Dat boeit me geen flikker,' antwoordde hij, botter dan hij normaal klonk.
Paul staarde nogal glazig voor zich uit, tot hij zich leek te realiseren hoe de situatie er uit zag en zijn gaspedaal in drukte voor hij zich iets naar Rowan toe wendde. 'Bel dan in ieder geval de politie.'
'Al bezig.'

Het was allang donker tegen de tijd dat ze het gebouw hadden bereikt, en toen Rowan uitstapte stond er binnen enkele seconden een agent naast hem. 'Bent u Rowan Riderhood?'
Rowan knikte kortaf, te gespannen om iets te zeggen. De agent wierp een blik op Paul, die naast hem was verschenen, voor hij opnieuw sprak. 'Ze zijn enkele seconden geleden naar binnen gegaan.'
'Heeft u enig idee -' begon Rowan, een wanhopige ondertoon in zijn stem, maar de man schudde zijn hoofd. 'We kunnen niets garanderen. Tot dan zult u op een veilige afstand moeten blijven.'
Paul knikte, duidelijk met tegenzin, en sloot zijn hand om Rowans pols om hem weg van het gebouw te leiden. Die deed een poging zich los te trekken, maar Paul, die tien maal sterker was, wierp hem een scherpe blik toe en mompelde terwijl ze langs de politiewagens liepen: 'Kom op, jongen. Je kunt momenteel niets voor hem doen.'
'Ga me niet lopen vertellen dat jij ook niet liever naar binnen was gegaan om zijn keel door te snijden,' mompelde hij, zijn ogen steevast op het balkon van zijn appartement gericht.
'Natuurlijk wel, maar dan was Kael er waarschijnlijk ook aan gegaan.' Paul had hem losgelaten. 'Blijf nou maar hier, oké?'
Rowan knikte met tegenzin en bleef bij de ingang van Central Park staan, aan de overkant van de straat, terwijl Paul terug liep naar de agenten.
Het beeld van Kaels lichaam, toegetakeld en bleek, leek niet van zijn netvlies te krijgen. De kou voelde hij nauwelijks meer.
'Je had dit kunnen voorkomen. Of in ieder geval aan zien komen.'
De man, deze keer gekleed in een bloedrode jas die tot zijn knieën kwam, was naast hem komen staan en leunde met over elkaar geslagen armen tegen het hek.
'Hoe bedoel je?'
Rowan wilde zijn antwoord eigenlijk niet horen, en toch hield hij de man aan de praat.
'Als je niet zo ontzettend jaloers en opdringerig was geweest had Tyler nooit gedacht dat er meer tussen jullie was.'
De jongen bleef even stil. 'Dat is onzin,' antwoordde hij, maar zijn stem trilde iets.
'Vind je?' De man grijnsde zijn puntige tanden bloot. 'De grootste reden waarom hij die arme jongen constant in elkaar sloeg was omdat hij dacht dat hij vreemd ging. Met jou, niet te vergeten.' Hij lachte kort en schamper. 'Kun je het je voorstellen? Wie zou jou nu verkiezen boven iemand als Tyler?'
Rowan klemde zijn tanden op elkaar. 'Kael, blijkbaar.'
'Dan is Kael al net zo krankzinnig als jij.'
De jongeman gaf geen antwoord en bleef strak naar de ingang kijken, zijn mond vertrokken tot een grimas en tranen die brandden achter zijn oogleden.

-nognietaf-

:C

I'm in shambles

De minuten die volgden gingen in een waas voorbij – Paul keerde terug en probeerde de jongen op zachte toon uit te leggen wat er aan de hand was, om hem vervolgens tegen te moeten houden om ervoor te zorgen dat hij niet naar binnen zou gaan, terwijl de stemmen in zijn hoofd groeiden en groeiden tot het leek alsof hij zou barsten.
Tot de deur van het appartement open ging en de agenten naar buiten stapten – zonder Kael of Tyler.
‘Waar is hij?’ Rowans stem klonk hees. Hij was door Paul los gelaten en liep wankelend richting de voordeur, maar werd door een agente tegen gehouden.
‘Waar –’
Hij viel stil toen de deur voor een tweede keer open ging en Tyler naar buiten stapte.
Rowans hart leek even stil te staan toen zijn ogen bleven rusten op het mes in zijn hand en hij zag hoe het bloed langzaam van het lemmet droop.
‘Mijn god…’
Paniek en angst maakten al snel gedeeltelijk plaats voor een plotselinge roekeloosheid. Het liefst was hij de man te lijf gegaan, maar in plaats daarvan beende hij langs de agenten heen voor iemand het opnieuw tegen kon houden, duwde de deur open en rende de trap op.
Hij had de tweede verdieping bereikt op het moment dat één van de agenten hem tegen hield. ‘U mag niet naar binnen, meneer.’ Hij sneed Rowan de pas af zodat die tot stilstand moest komen. ‘Dit is een plaats delict.’
‘Boeit me geen flikker.’ Hij haalde zwaar adem, alsof hij net een stuk gerend had.
‘U heeft het wel tegen een ambtenaar in functie –’ begon de man, maar voor hij uit kon spreken had Rowan met zijn vuist naar zijn gezicht uitgehaald. Echter reageerde de man natuurlijk twee keer zo snel, had in enkele seconden zijn arm op zijn rug gedraaid en drukte de jongen tegen de muur.
Bevend van top tot teen ademde hij in en kneep zijn ogen dicht in een poging zichzelf te kalmeren. De man had gelijk gehad – het was zijn schuld. Als hij die avond niet weg was geweest en Kael niet alleen in het appartement had gezeten was dit nooit gebeurd.
‘Hij wordt zo door de ambulance meegenomen,’ zei de agent kalm terwijl hij zijn grip iets verslapte. ‘Hij redt het wel.’
Rowan moest al de zelfbeheersing verzamelen die hij nog bezat om het niet te begeven toen de ander hem los liet en hij zich om kon draaien. ‘Ik wil met hem mee.’ Zijn stem sloeg over. ‘Kan ik met hem mee? Hij is mijn vriend, meneer, hij is – ik –’ Veel meer dan dat kon hij niet over zijn lippen verkrijgen.
De agent nam hem in zich op en keek even om toen er meerdere voetstappen op de trap klonken. ‘Ik zal kijken wat ik voor je kan doen.’

Met gebalde vuisten keek Rowan hoe de ambulance de hoek om reed en uit het zicht verdween. Zijn gezicht was bleek en zijn ogen waren vochtig, en zijn hart ging nog steeds als een gek tekeer.
‘Hé!’ Paul stond weer naast zijn auto en keek hem recht aan. ‘Kom je nog of hoe zit het?’
‘Wat?’ Nogal gedesoriënteerd liep hij naar hem toe, een licht gevoel in zijn hoofd.
‘We gaan naar het ziekenhuis, idioot. Stap in.’
Het leek Paul veel langer te kosten om het ziekenhuis te bereiken, en in de tussentijd deed Rowan meerdere pogingen om Kaels broer te bereiken. Hij slaagde hier pas in toen ze over de parkeerplaats liepen, in de richting van de ingang.
‘Met Brenin.’
‘Hi – Brenin, ik –’ Heel even zocht hij naar woorden. ‘Kael ligt in het ziekenhuis.’
‘Wat?!’ klonk het scherp aan de andere kant van de lijn. ‘Wat is er – wie is dit? Hoe kom je aan mijn nummer?’
‘Rowan.’ Hij keek even naar Paul, die de deur voor hem open hield. ‘Kaels vriend. Je nummer stond in zijn oude telefoon.’
‘Ah. Sorry.’ Het was even stil. ‘Wat in hemelsnaam is er gebeurd? Is – laat ook maar. Waar zijn jullie?’
Hakkelend gaf Rowan hem het adres.
‘Dank je. Vertel me maar wat er is gebeurd als ik er ben, ik kom eraan. Is hij oké?’
‘Hij – hij redt het wel.’
‘Godzijdank.’
De twee liepen nu richting de balie.
‘En Rowan – bedankt voor het bellen.’
Dat was het laatste wat hij zei voor hij ophing.

‘Red je het hier als ik nu naar huis ga?’ Paul was overeind gekomen uit zijn stoel in de wachtkamer. ‘Ik ga kijken wat die klootzak verder nog aan schade aan heeft gericht en ervoor zorgen dat het er weer een beetje normaal uit ziet als jullie terug komen.’ Hij trok zijn vest weer aan. ‘Je kunt me bellen als er iets is, maar hier nog drie uur zitten wachten hou ik niet uit.’
Rowan knikte slechts, niet in staat antwoord te geven. Hij had het gevoel dat hij elk moment in tranen uit kon barsten en zijn mond openen leek geen goed idee.
Paul liet zijn hand even op zijn schouder rusten, leek even iets te willen zeggen maar liep toen terug naar de ingang en verdween naar buiten, de nacht in.
Het duurde nog een half uur voor er eindelijk een jongeman naar Rowan toe kwam om hem te melden dat Kael stabiel was en hij eventueel naar binnen zou mogen. Zonder een woord te zeggen kwam hij overeind en volgde de jonge dokter een gang in, om niet veel later een kamer binnen te gaan.
Het was duidelijk dat Kael sliep – hij lag op zijn rug met zijn donkere ogen gesloten, maar hij zag verbazingwekkend kalm uit. Hij was ook minder toegetakeld dan Rowan verwacht had – misschien kwam het omdat de dokters het bloed van zijn gezicht en armen hadden gewassen of omdat hij er zo vredig bij leek te liggen.
Maar alsnog voelde Rowan zich misselijk toen hij de blauwe plekken en de sneewonden zag, en gelijk welden er weer tranen op in zijn ogen. Het was zijn schuld.
Hij had morsdood kunnen zijn. Tyler had zonder pardon zijn hart uit zijn borst gesneden.
Zijn mond vertrok zich tot een grimas toen hij de rand van het bed had bereikt. Zijn stem klonk verstikt toen hij voor de eerste keer in bijna drie uur weer sprak.

IK WEET HET HET SPIJT ME ;_______;

'Ik weet niet of - kunt u -'
'U wilt even alleen gelaten worden?'
Rowan knikte.
De man glimlachte even naar hem en sloot de deur achter zijn erug, zodat Rowan alleen met Kael achter bleef. Zijn vingers sloten zich bijna krampachtig om de lakens terwijl hij Kaels gezicht in zich op nam. Aarzelend veegde hij een plukje donker haar uit zijn gezicht en liet zijn koele hand rusten op Kaels gloeiende wang, voor hij zich voorover boog, een kus op zijn voorhoofd drukte en zich toen langzaam in de stoel naast het bed liet zakken. Snel veegde hij zijn wangen droog en rustte zijn gezicht in zijn handen. Zijn ogen brandden haast van vermoeidheid, en pas nu merkte hij dat hij al zeker enkele uren niets gegeten of gedronken had - zijn keel was kurkdroog. Hij kon echter de energie niet opbrengen om overeind te komen en bleef zwijgend zitten.
Een bijna onhoorbaar gekuch deed hem opkijken, en de seconde dat hij zag dat Kael zijn ogen had geopend viel er een enorme last van zijn schouders.
Hij leefde nog. Dat was duidelijk geweest vanaf het moment dat hij naar het ziekenhuis gebracht was, maar het was een gigantische opluchting. Tyler had niet de kans gehad hem verder te verminken en het was niet zijn schuld. Hij had de politie gebeld. Hij had ervoor gezorgd dat de man op tijd was tegen gehouden.
'Kael...' Rowan was overeind gekomen en reikte bijna angstig naar zijn gezicht, bang voor zijn reactie. Kaels gezicht vertrok iets, en in een reflex trok hij zijn hand weer terug.

HEE ISA.












NEE.

HEE INGE.

ja.
WANT GODVERDOMME DIT NUMMER
https://www.youtube.com/watch?v=JGtTvTL2DTw


‘Ik weet niet of – kunt u –’
‘U wilt even alleen gelaten worden?’
Rowan knikte.
De man glimlachte even naar hem en sloot de deur achter zijn erug, zodat Rowan alleen met Kael achter bleef. Zijn vingers sloten zich bijna krampachtig om de lakens terwijl hij Kaels gezicht in zich op nam. Aarzelend veegde hij een plukje donker haar uit zijn gezicht en liet zijn koele hand rusten op Kaels gloeiende wang, voor hij zich voorover boog, een kus op zijn voorhoofd drukte en zich toen langzaam in de stoel naast het bed liet zakken. Snel veegde hij zijn wangen droog en rustte zijn gezicht in zijn handen. Zijn ogen brandden haast van vermoeidheid, en pas nu merkte hij dat hij al zeker enkele uren niets gegeten of gedronken had - zijn keel was kurkdroog. Hij kon echter de energie niet opbrengen om overeind te komen en bleef zwijgend zitten.
Een bijna onhoorbaar gekuch deed hem opkijken, en de seconde dat hij zag dat Kael zijn ogen had geopend viel er een enorme last van zijn schouders.
Hij leefde nog. Dat was duidelijk geweest vanaf het moment dat hij naar het ziekenhuis gebracht was, maar het was een gigantische opluchting. Tyler had niet de kans gehad hem verder te verminken en het was niet zijn schuld. Hij had de politie gebeld. Hij had ervoor gezorgd dat de man op tijd was tegen gehouden.
‘Kael...’ Rowan was overeind gekomen en reikte bijna angstig naar zijn gezicht, bang voor hoe hij zou reageren. Kaels gezicht vertrok iets, en in een reflex trok hij zijn hand weer terug. De jongeman deed een poging om overeind te komen, maar zijn schouder hield hem tegen – zacht kreunend zonk hij terug in de kussens.
‘Rustig, ik ben het…’ Rowan sloot zijn vingers om zijn hand en deed een poging om te glimlachen. Hij was even stil, niet zeker wetend of hij Tylers naam zou noemen. ‘Blijf alsjeblieft liggen,’ zei hij snel toen Kael opnieuw overeind probeerde te komen en duwde hem zachtjes terug.
‘Row?’ Kael leek nu pas door te hebben dat hij het was. ‘Row – is hij weg?’
‘Tyler is weg,’ antwoordde hij zacht. ‘Ze hebben hem opgepakt. Er is niets meer om je zorgen om te maken.’
Waar Kael als de dood was voor een herhaling van alles wat hij met Tyler door had moeten maken was Rowan ontzettend bang voor Kaels reactie als hij hem aan raakte. Elke keer als hij zijn hand naar hem uit reikte vreesde hij dat de jongeman achteruit zou deinzen terwijl Kael pijn doen wel het allerlaatste was wat hij wilde. Maar hem zo zien was haast nog erger.
Kael sloot zijn ogen weer, en heel even dacht Rowan dat hij weer in slaap was gevallen tot hij weer sprak.

this is epic....

Dank je wel ^-^

Kael sloot zijn ogen weer, en heel even dacht Rowan dat hij weer in slaap was gevallen tot hij weer sprak.
'Kun je hier blijven tot ik weer wakker wordt?'
'Ik blijf hier tot je terug naar huis mag,' antwoordde Rowan zonder te aarzelen, en hij kneep zachtjes in zijn hand, die hij nog steeds niet los had gelaten. Een bevende glimlach verscheen op zijn bleek weggetrokken gezicht toen Kael zacht terug kneep.
'Dank je.'
'Ik ga je hier niet alleen laten nu.' Hij keek even naar Kaels gesloten ogen. 'Niet opnieuw.'
Zwijgend bleef hij zitten, maar kreeg geen antwoord meer. Kael was opnieuw in slaap gevallen en bleef onbeweeglijk op zijn rug liggen.
Na een lange tijd nog voor zich uit gestaard te hebben zakte Rowans hoofd op zijn armen, die op de rand van het matras rustten, en zonk de jongeman weg in een onrustige en lichte slaap.
Maar hij bleef zitten toen hij enkele uren later weer wakker schrok, en wachtte aan de rand van het bed tot Kael eindelijk zijn ogen weer open deed.

'Ik ben thuis!' Ezra hing zijn jas naast die van Jasper in het kleine halletje en zette zijn tas onder de kapstok neer. Hij had uren in de bibliotheek doorgebracht, had met Rae ergens in een café gegeten en tegen de tijd dat hij het appartement bereikt had was het half acht geweest.
Zijn ouders betaalden de huur van het appartement, dat vlak bij zijn universiteit lag, en sinds een half jaar deelde hij de ruimte met Jasper, een licht gespierde, blonde jongeman die dezelfde studie volgde als Ezra en bij hem was ingetrokken toen ze twee maanden een relatie hadden.
'Jasper?'
Hij had geen antwoord gekregen de eerste keer, en het was niets voor Jasper om nu al in bed te liggen. Ook de TV was niet te horen.
'Jasper, ik ben - oh, hi.' Hij had de deur naar de slaapkamer geopend, waar het koppel een tweepersoonsbed deelde, en trok onwillekeurig zijn wenkbrauwen iets op toen hij Jasper in het midden van de kamer zag staan, in alleen zijn spijkerbroek. Hij grijnsde toen hij Ezra zag staan en liep haastig naar hem toe.
'Hi, lief.' De jongeman boog zich iets voorover en plantte een kus op zijn lippen, een hand in Ezra's hals. Die glimlachte even, niet zeker hoe hij moest reageren. 'Waarom reageerde je niet toen ik riep?'
'Oh, ik had oortjes in,' antwoordde Jasper, gebarend naar zijn telefoon op het nachtkastje. 'Hoe was het met Rachel?'
Ezra keek hem even glimlachend aan toen hij haar volledige naam uitsprak. 'Gezellig, dank je. Je krijgt nog de groetjes van haar.'
Met kleine lichtjes in zijn felblauwe ogen streek Jasper een plukje donkerbruin haar uit Ezra's gezicht, kuste hem opnieuw en richtte zich toen op. 'Ik wilde net gaan douchen. Er staat volgens mij wijn in de keuken, zin om nog even TV te kijken voor je gaat slapen?'
'Klinkt als een goed plan.' Nu was het Ezra die de ander op zijn neus kuste, voor hij terug de woonkamer in liep. Hij besteedde geen aandacht aan het gerommel in de badkamer, liep op zijn gemak door naar de keuken en had even later de fles wijn gevonden. Licht fronsend zag hij dat de fles al eerder geopend was, maar ook daar lette hij verder niet op en toonloos neuriënd schonk hij twee glazen in.
Na tien minuten realiseerde Ezra zich echter dat hij de kraan nog niet aan had horen gaan. Fronsend kwam hij overeind om terug door de slaapkamer te lopen, voor hij op de badkamerdeur klopte en naar binnen wilde stappen.
'Jasper, als - wat de fuck?!'
Een jongeman van zijn leeftijd stond naast Jasper en keek hem met grote ogen aan. Hij zag er al even verbijsterd uit als Ezra zich voelde, die zich aan de deurpost vast moest houden voor hij Jasper scherp aan keek. 'Wie de fuck is dat?!'
Jasper was bleek weggetrokken, en het kostte hem duidelijk moeite zijn nonchalante manier van doen vol te houden. 'Niets bijzonders, Ez - gewoon iemand die -'
'Uit mijn huis.' Ezra negeerde Jasper en keek de andere jongeman met bevende handen aan. 'Maak dat je wegkomt.'
Met op elkaar geklemde kaken bleef hij Jasper aan kijken terwijl de jongeman zich haastig langs hem heen werkte, en sprak pas weer toen hij de deur in de hal dicht hoorde slaan.
'Dit is al de tweede keer, Jasper!' Ezra's stem sloeg over. 'De tweede keer! En probeer me niet te overtuigen dat hij alleen hier was voor een of ander stom project, want dat geloof ik niet meer.' Hij haalde even trillend adem. 'Wat voor leugens ga je me nu vertellen?'
'Ezra, alsjeblieft...' Jasper stapte naar voren en wilde hem naar zich toe trekken, maar de ander stapte snel achteruit zodat hij met zijn rug tegen de muur kwam te staan. Hij voelde de tranen achter zijn oogleden branden.
'Ezra, geloof me.' Jasper nam zijn gezicht in zijn handen en dwong de jongen om hem aan te kijken. 'Het betekende niets.'
'Dat zei je volgende keer ook al,' zei Ezra, zijn ogen neergeslagen. 'Jasper - ik weet niet -'
'Ik hou van je, dat weet je.' Jasper glimlachte toen hun blikken kruisten en boog zich iets over hem heen. 'Hij betekent niets voor me.'
'Ik kan dit niet blijven doen, Jasper...'
'Ik kan je niet dwingen, dat weet ik. Maar geloof me alsjeblieft, Ez.'
'En wat dan?' Nu pas keek de jongeman naar hem op. 'Wordt het een gewoonte dat je je "vrienden" mee naar huis neemt en je er vervolgens uit praat alsof het niets betekent?!'
'Maar je moet me geloven -' begon Jasper, maar Ezra kapte hem af. 'Ik kan dit niet blijven doen, echt niet. Ik hou van je, maar ik kan dit niet meer aan, ik - je kunt me dit niet meer aandoen, Jasper...' Zijn stem brak, en hij stribbelde niet tegen toen Jasper hem tegen zich aan trok. Met dichtgeknepen ogen verborg hij zijn gezicht in Jaspers shirt, klemde zijn armen om zijn borst en hield hem stevig tegen zich aan. De blonde jongeman streek troostend over zijn haar, zijn kin op zijn hoofd.
'Het spijt me, oké?' mompelde hij. 'Het zal niet meer gebeuren. Maar alsjeblieft, vertel Rachel hier niet over. Dat is alles wat ik van je vraag.'

3 jaar later.

'En wat zei je toen?' Rae leunde naar voren over het tafeltje en keek de jongeman met een geïnteresseerde blik in haar ogen aan. De twee zaten bij het raam in de Starbucks dicht bij Ezra's appartement en zaten beiden met hun bekers in hun handen uit te rusten. Ze hadden zich door wind en regen moeten worstelen om de winkel te bereiken en hun jassen hingen te drogen over de leuningen van hun stoelen.
Ezra nam een slokje van zijn warme chocolademelk voor hij antwoord gaf. 'En ik zei hem dat hij me eerst behoorlijk uit moest vragen voor hij iets voor elkaar zou krijgen.'
'Zo zo.' Rae grijnsde breed. 'En? Heeft hij je uitgevraagd?'
Haar vriend was even stil, en haar grijns verdween. 'Hij heeft je toch wel uitgevraagd, Ez?'
Ezra glimlachte. 'Hij heeft koffie voor ons gehaald en me meegenomen naar de tuin op de campus waar alleen de majors kunnen komen.'
'Toe maar.' Raes grijns was teruggekeerd. 'Hoe is hij?'
Ezra's gezicht leek even op te lichten en hij nam de tijd om antwoord te geven. 'Hij... hij is betoverend.'
Het meisje tegenover hem schoot in de lach. 'Betoverend, mijn god! Je prins op het witte paard, zeker.'
'Maar het is waar,' verdedigde Ezra zichzelf, 'hij heeft iets - ik weet het niet - het is anders dan met Jasper.'
'Maar je hield ook van Jasper.'
'Weet ik.' Hij nam opnieuw een slok van zijn chocolademelk. 'Jasper had... Jasper was trotser. Zijn reputatie was te belangrijk. En ik - ik was een deel van die reputatie.' Zijn glimlach nam wat verdrietigs aan. 'Arthur is anders.'
Rae keek hem even ernstig aan over de rand van haar kopje. 'Goed anders, hoop ik. Want een herhaling van alle shit die je van Jasper hebt moeten verdragen is wel het allerlaatste wat ik wil.'
Ezra keek haar even aan over de rand van zijn bril. Rae was altijd al bezorgd om hem geweest en had zichzelf weken de schuld gegeven van wat er met haar beste vriend was gebeurd, kwaad dat ze het niet eerder door had gehad.
'Hij is niet als Jasper, dat zei ik al. Ik kijk wel uit.'
'Mooi. Ik wil geen reputatie opbouwen op een universiteit waar ik niet eens studeer omdat ik meerdere homoseksuelen het ziekenhuis in heb geslagen.'
Ezra lachte en moest zijn beker neer zetten. 'Nee, dat zou zonder context heel verkeerd klinken.'
'Nu ik er bij stil sta is dat misschien niet de beste verwoording, inderdaad,' grinnikte ze, het laatste beetje koffie opdrinkend. 'Maar laten we hopen dat het niet nodig is. En de volgende keer,' vervolgde ze, terug naar hem opkijkend, 'wil ik weten of hij tatoeages heeft.'
'Oh ja, die heeft hij.' Ezra leunde met iets van een zelfvoldane grijns naar achteren. 'Op zijn linkerschouder, felgele zonnebloemen. Hij draagt in de zomer van die felgekleurde tank tops.'
'Mijn god.' Zacht lachend wierp Rae een blik uit het raam. 'Ik wil een foto, zo snel mogelijk. Ik wil zien of hij echt zo betoverend is als je zegt.'

I promise tonight not to do no harm
I promise you babe, I will do you no harm
~ Brandon Flowers, Crossfire

those lyrics are killing me kaibye

Ik vond The 8th of April terug and let's just pretend this is what happened.

‘Hé, het komt wel goed.’ Rowan keek glimlachend naar hem op toen Kaels vingers zich om de zijne sloten. Hij zat in kleermakerszit op het ziekenhuisbed, en de klok boven zijn hoofd gaf aan dat hij nog vijf minuten had.
‘Je weet dat dit…’ Kael keek hem niet aan. ‘Dit kan de laatste keer zijn dat -’
‘Maak je toch geen zorgen, Brown.’ Er verscheen een grijns op zijn bleke gezicht. ‘De dokters zeggen dat het tot nu toe altijd goed verlopen is.’
Ondanks deze woorden was hij nog steeds niet gerust gesteld. Hij liet zijn blik door de verder lege zaal glijden, op zoek naar woorden. Toen hij die niet wist te vinden boog hij zich iets voorover, en kuste de jongen zacht op zijn voorhoofd, zijn gezicht in zijn handen.

Kael keek hem door het dikke glas uitdrukkingsloos aan, zijn kaken op elkaar geklemd.
Ze hadden zijn verwaaide haar, dat hoe dan ook niet goed wilde blijven zitten, hoe vaak Kael zijn vingers er ook doorheen haalde, volledig afgeschoren. Zijn huid was bleker dan ooit, en er zaten rode striemen op zijn armen. Hij wist dat Rowan die voor hem had willen verbergen, maar natuurlijk was hij er op een gegeven moment toch achter gekomen.
Hij haalde even diep adem en keek over zijn schouder toen er een deur open ging. De chirurg van eerder keek hem even aan over de rand van zijn bril, voor hij de geluidsdichte operatiekamer binnen stapte.
Zijn ingewanden bevroren toen Rowan zijn hoofd naar hem omdraaide, en hem recht aankeek. Hij kon zien dat hij gehuild had, maar desondanks glimlachte hij naar de oudere jongeman achter het glas terwijl de dokters achter hem heen en weer liepen.
Toen gleden zijn ogen dicht, werd zijn hoofd recht getrokken, vingers in plastic handschoenen om zijn kaak geklemd die zijn blik op het plafond richtten. Een paar tellen later werd er een kapje over zijn mond gezet.
Hij zag er vreselijk klein uit, zo op de operatietafel, zijn handen op zijn borst gepind, zijn geschoren hoofd zonder enige ondersteuning op het harde oppervlak.
Het zou een operatie van vier uur zijn, hadden ze gezegd, om het deeltje uit Rowans brein weg te halen wat ervoor zou zorgen dat zijn schizofrenie voorgoed zou verdwijnen.
Vier uur lang zou hij in de kamer ernaast moeten doorbrengen, niet wetend wat ze met de jongen deden.
Vier vreselijke uren.
Ze hadden Rowan niet precies gezegd hoe groot de kans was dat hij dit zou overleven.

'Row...'
Hij keek op toen hij zijn naam hoorde, weg van het raam dat niet meer toonde dan de grauwe hemel.
Een schaduw van een glimlach verscheen op zijn gezicht toen hij de oudere jongeman in het oog kreeg. 'Kael...' Zijn stem was hoger dan normaal. 'Ik dacht -'
Hij werd abrupt afgekapt.
Zacht snikkend trok Kael de jongen tegen zich aan, zijn vingers om de achterkant van zijn shirt sluitend. Hij verborg zijn gezicht in zijn hals, en Rowan voelde dat hij trilde.
'Sssh...' Hij maakte zich niet los , maar hield Kael zacht tegen zich aan, een hand op zijn achterhoofd. 'Het is oké, ik ben er...'
Het scheen niet te helpen. Met tranen in zijn ogen legde hij een hand op Kaels wang en duwde zijn voorhoofd tegen de zijne. 'Het is oké,' herhaalde hij zacht, de tranen van zijn huid vegend. 'Het is oké...'
Kael kneep zijn ogen dicht en haalde diep adem, terwijl Rowan langzaam zijn vingers door zijn haar haalde, hun neuzen tegen elkaar.
'Het is oké.' Opnieuw trok hij de jongeman tegen zich aan, en toen die zijn omhelzing beantwoordde kuste hij Kael zacht op zijn hoofd. Hij merkte dat hij nu zelf ook beefde.
'Het is oké...' Met een flauwe glimlach keek hij Kael weer aan. 'Ik had toch gezworen dat ik niet dood zou gaan?'

'Kael?'
Hij vloekte zacht en schraapte zijn keel toen zijn stem oversloeg.
'Kael!'
Voor het eerst in tijden vond hij het weer moeilijk om iemands aandacht te trekken. Moeizaam maakte hij zijn weg door de menigte. Hij negeerde de blikken die mensen wierpen op de ene kruk die hij vast hield en waar hij af en toe op leunde, zijn verwaarloosde kleding en zijn geschoren hoofd.
'Kael!'
Eindelijk leek de man hem gehoord te hebben en kwam hij licht hijgend tot stilstand. Lopen ging hem nog steeds moeilijker af dan gedacht.
Een grimas verscheen op zijn gezicht toen Kael omkeek, en hij stak zijn hand half naar hem op. Hij haalde nog steeds wat moeizaam adem.
'Row...'
Hij had verwacht dat Kael enthousiast zou reageren, blij dat hij weg was uit het ziekenhuis waar hij het liefst nooit meer naar terug zou willen, zou lachen als hij de jongen in het oog kreeg.
Hij zat fout.
Kael leek te wankelen, alsof hij plotseling zijn evenwicht was verloren, en na een paar tellen begon hij in Rowans richting te lopen, steeds sneller. Hij duwde een paar mensen aan de kant, negeerde een autobestuurder die verontwaardigd iets uit zijn raampje schreeuwde en rende de laatste paar meter over straat, tot hij voor Rowan tot stilstand kwam.
Onwillekeurig zijn adem inhoudend wachtte die tot hij iets zou zeggen.
'Waarom loop je met krukken?'
Kael had nog steeds diepe wallen onder zijn rode ogen, alsof hij zelfs nu niet goed sliep. Zijn stem beefde.
'Oh, deze?' Rowan hief de kruk iets op. 'Niets bijzonders. De dokter zei dat ik ze voor een week of wat moest houden, voor de zekerheid. Ik -'
Hij keek op, merkend dat Kael naar hem staarde. 'Is er iets?'
Kael schudde ontkennend zijn hoofd. 'N-nee... ik mis je haar.'
Rowan grijnsde iets en leunde op de kruk. 'Ik ook.'
'Heb je, eh, heb je hulp nodig om te lopen?'
'Nee, dit gaat prima.'
Half geamuseerd zag hij dat Kael naar woorden zocht.
'Kom je mee naar huis?'
'Natuurlijk kom ik mee naar huis jij idioot.' Hij veegde met zijn hand over zijn hoofd, zoals hij vroeger zijn vingers door zijn haar had gehaald, en grijnsde breed.
'Kijk, ik heb een litteken.' Hij draaide iets om zodat Kael het litteken kon zijn dat over zijn achterhoofd liep, voor hij weer naar hem opkeek. Een kleine glimlach verscheen op Kaels bleke gezicht.
Hij verwachtte dat hij iets zou zeggen, maar in plaats daarvan deed hij iets wat hij niet had verwacht.Voor hij het wist had Kael zijn armen om hem heen geslagen en drukte hem zo stevig tegen zich aan dat zijn voeten van de grond kwamen en hij de kruk moest laten vallen.
Zacht lachend sloeg Rowan zijn armen om zijn nek en beantwoordde zijn omhelzing, en liet hem niet los toen zijn voeten de grond weer raakten.
'Kijk uit!'
Een barse stem zorgde ervoor dat ze elkaar snel weer los lieten, en met een besmuikte grijns pakte Rowan snel de kruk van de grond. 'Kom op, we staan een beetje in de weg.'
Hij keek op naar Kael, die met zijn vertrouwde grijns een arm onder de zijne schoof zodat de jongen op hem kon leunen.

Why? Because I felt like it.

Naast haar kon ze Riots gejaagde ademhaling horen en voelde hoe zijn schouders tegen de hare drukte toen ze een tweede pas achteruit deed. Ze waren ondertussen door zo’n tien man omsingeld en konden letterlijk geen kant meer op.
‘Eh…’ Ze wierp een korte blik opzij om de situatie beter te kunnen inschatten. ‘Jij neemt de vijf aan de ene kant, en ik de vijf aan de andere?’
‘Ik stel voor dat we ze allemaal neerknallen.’
‘Dat – dat kan ook.’ Een zenuwachtige grijns verscheen op haar gezicht en haar vingers sloten zich haast krampachtig om het kleine pistool in haar handen.
‘Ik neem aan dat alles stil zetten nu geen optie is?’
‘Nee.’
‘Dat dacht ik al.'
Er hing even een gespannen stilte, waarin niemand een woord meer zei en Annabell vastbesloten haar pistool op de man recht voor haar richtte. Als ze dit gingen verliezen zou ze er voor zorgen dat de tien er niet heel uit zouden komen.
'Wapens op de grond!'
De stem galmde over het verder verlaten plein terwijl de mannen langzaam op hen insloten.
'Klaar?' mompelde Annabell, haar hoofd iets naar rechts draaiend.
'Waarvoor?' siste Riot terug.
Anna's antwoord werd door dezelfde man overstemd.
'Zijn jullie doof?!'
'Oké, dit is het plan.' Anna had haar pistool met één hand losgelaten. Langzaam zakte ze op haar knieën en deed alsof ze het wapen op de grond wilde leggen.
Twee schoten klonken enkele seconden na elkaar, en een complete hel brak uit. Anna was bij de eerste knal weer overeind gesprongen en vuurde één, twee, drie keer op de mannen tegenover haar. Door het opgevlogen zand kon ze nauwelijks zien of ze haar doel geraakt had of waar haar vijanden vandaan kwamen, maar toen haar schouders opnieuw in contact kwamen met die van Riot voelde ze zich ondanks alles gelijk een stuk veiliger, alsof ze een stevige muur had die ervoor zorgde dat ze niet plotseling een kogel door haar rug zou krijgen.
Het leek wel alsof de mannen bang waren om terug te schieten nu ook zij minder konden zien, gezien er niet teruggeschoten werd. Ze kneep haar ogen tot spleetjes en kon van de vijf die er enkele seconden eerder hadden gestaan nog drie onderscheiden.
Opnieuw een pistoolschot, en opnieuw van Riot.

-nog niet af-

Naast haar kon ze Riots gejaagde ademhaling horen en voelde hoe zijn schouders tegen de hare drukten toen ze een tweede pas achteruit deed. Ze waren ondertussen door zo’n tien man omsingeld en konden letterlijk geen kant meer op.
‘Eh…’ Ze wierp een korte blik opzij om de situatie beter in te kunnen schatten. ‘Jij neemt de vijf aan de ene kant, en ik de vijf aan de andere?’
‘Ik stel voor dat we ze allemaal neerknallen.’
‘Dat – dat kan ook.’ Een zenuwachtige grijns verscheen op haar gezicht en haar vingers sloten zich haast krampachtig om het kleine pistool in haar handen.
‘Ik neem dat alles stilzetten nu geen optie is?’
‘Nee.’
‘Dat dacht ik al.’
Er hing een gespannen stilte, waarin niemand een woord meer zei en Annabell vastbesloten haar pistool op de man recht voor haar richtte. Als ze dit gingen verliezen zou ze er voor zorgen dat de tien er niet heel uit zouden komen.
‘Wapens op de grond!’
De stem galmde over het verder verlaten plein terwijl de mannen langzaam op hen insloten.
‘Klaar?’ mompelde Annabell, haar hoofd iets naar rechts draaiend.
‘Waarvoor?’ siste Riot terug. Anna’s antwoord werd overstemd door dezelfde man.
‘Zijn jullie doof?!’
‘Oké, dit is het plan.’ Anna had haar pistool met één hand losgelaten. Langzaam zakte ze op haar knieën en deed alsof ze het wapen op de grond wilde leggen.
Twee schoten klonken enkele seconden na elkaar, en een complete hel leek los te barsten. Anna was bij de eerste knal overeind gesprongen en vuurde één, twee, drie keer op de mannen tegenover haar. Door het opgevlogen zand kon ze nauwelijks zien of ze haar doel geraakt had of waar haar vijanden vandaan kamen, maar toen haar schouders opnieuw in contact kwamen met Riot voelde ze zich ondanks alles gelijk een stuk veiliger, alsof ze een stevige muur had die ervoor zorgde dat ze niet plotseling een kogel in haar rug zou krijgen.
Het leek wel alsof de mannen bang waren om terug te schieten nu ook zij minder konden zien, gezien er niet terug geschoten werd. Ze kneep haar ogen tot spleetjes en kon van de vijf die er enkele seconden geleden nog hadden gestaan drie onderscheiden.
Opnieuw een pistoolschot, en opnieuw van Riot.
Geen reactie. De vage schaduwen leken stil te blijven staan.
Langzaam begon ze er bewust van te worden dat Riot niet langer met zijn rug tegen de hare aan stond.
‘Riot?!’ Paniek nam de overhand en haar stem stokte in haar keel. ‘Riot –’
Ze was er nu zeker van dat hij er niet meer was. ze had geen idee of hij haar wel kon horen, maar wat ze wel wist was dat ze er nu helemaal alleen voor stond. De wereld leek even om haar heen te draaien, voor haar zicht weer scherp werd.
Er stonden nog vier mannen overeind, die verwilderd om zich heen keken en zich duidelijk afvroegen waar de jongeman gebleven was. Anna draaide 180 graden om haar as en begon toen langzaam naar achteren te lopen, een zijsteegje in dat twintig meter achter haar dood liep. De enige manier om vanaf daar weg te komen was door over de muur te klimmen.
‘Anna!’
Haar donkere ogen schoten het plein over, terwijl de mannen haar de rug toe draaiden om te zien waar de stem vandaan kwam.
Riot was nu nog maar nauwelijks zichtbaar, maar genoeg om haar aanvallers lang genoeg af te leiden om ervoor te zorgen dat ze het op een lopen kon zetten.
Geweerschoten klonken op het moment dat ze zich op de muur had gewerkt. Een kogel schoot rakelings langs haar gezicht, maar in plaats van zich te laten vallen aan de andere kant van de muur keek ze nog één keer over haar schouder. Riot was nu volledig verdwenen.
Bijna verzwikte ze haar enkel toen ze zich aan de andere kant op de grond liet zakken. Haar adem kwam nog steeds in korte, gejaagde stoten, maar ze wist dat ze daar niet gewoon kon blijven staan. Dus kwam ze met tegenzin en pijnlijke knieën overeind, wreef kort over haar pols en begon te lopen, weg van het plein, tot ze haar pas weer versnelde.
Ze kwam pas veel later weer tot stilstand, tot ze er helemaal zeker van was dat de afstand tussen haar en het plein groot genoeg was. haar borst rees en daalde nog steeds snel, maar toen ze zich op een bankje in een verlaten straat liet zakken werd haar hartslag weer wat kalmer.
Ze moest Riot terug zien te vinden. Ze moest ervoor zorgen dat ze elkaar weer tegenkwamen voor ze weer opgespoord zou worden. Want ze was er bijna zeker van dat ze het in haar eentje niet zou overleven.
‘Verdomme.’ Ze voelde plotseling de tranen achter haar oogleden branden. Snel veegde ze met de rug van haar hand langs haar wang en ademde bevend in.
De familie McKane had nooit aandacht aan geloof besteed. Mo en zijn vrouw waren in de kerk getrouwd, en Annabells tante is jaren later ook op een kerkhof begraven, maar daar hield het voor haar ook wel op.
En toch vouwde ze haar handen samen, boog haar hoofd en sloot haar ogen, haar vingers rustend tegen haar voorhoofd, en bad. Ze wist niet tot wie en waarom ze na negentien jaar toch de keuze maakte het nu wel te doen, maar op dat moment kon dat haar ontzettend weinig schelen. Het enige wat er voor haar nu nog tot deed was dat ze hier veilig weg kwam, het liefst samen met Riot.

Met het gewicht van enkele dikke boeken en zijn laptop dat in zijn tas aan zijn schouder hing liep Rowan in een rustig maar gestaag tempo over de campus, op zoek naar een rustig plekje om te kunnen zitten. Zijn kamer, die hij deelde met Leo, was geen optie, de bibliotheek was met dit weer toch echt te heet - net zoals de meeste ruimtes binnen - dus probeerde hij een hoekje van het terrein te vinden dat nog niet door een luid pratend groepje studenten in beslag was genomen.
Een kleine glimlach verscheen op zijn gezicht bij het zien van het roodharige meisje dat onder een jonge boom op een houten bankje zat en een redelijk groot boek door bladerde. Toen hij dichter bij kwam merkte hij tot zijn lichte verbazing op dat Emili er ouder uit zag - was het omdat een vijftienjarige puber niet echt in zijn omgeving hoorde? Paste zijn brein zich aan aan de situatie om hem heen?
Hij besteedde er verder echter geen aandacht aan, ging naast haar zitten en liet zijn tas op de grond zakken. In zijn ooghoeken zag hij hoe Emili haar hoofd iets kantelde om hem beter te bekijken, maar ook zij sprak geen woord en richtte zich haastig op haar boek toen hij zich weer oprichtte.
Zo bleven ze zeker een half uur zitten zonder iets te zeggen. Terwijl hij een ezelsoor in een pagina vouwde vroeg Rowan zich onwillekeurig af waarom ze nog geen enkel teken had gegeven dat ze doorhad dat hij er zat, maar hij had eerlijk gezegd zelf ook geen idee waar hij over zou moeten praten en het was eerlijk gezegd wel rustig zo.
Al vroeg hij zich wel heel erg af wat ze aan het lezen was.
Het moest een boek zijn dat hij kende, maar hij kon vanuit zijn positie de omslag niet lezen.
Dus sloot hij zijn boek, de vingers tussen de bladzijden, draaide zich naar haar om en vroeg: 'Wat ben je aan het lezen?'
Licht verbaasd keek ze op, alsof het meisje niet had verwacht dat hij haar aan zou spreken, en gaf toen antwoord. 'Eh, iets van Fitzgerald. Ontzettend saai.'
Emili klonk ook anders. Rustiger, bedaarder misschien, maar het was duidelijk dat ze ouder was dan normaal.
Ze grijnsde iets toen ze Rowans uitdrukking zag. 'En jij?'
'Eh, ik,' stamelde hij voor hij zichzelf weer tot de orde riep. 'Niets bijzonders. Leerstof.' Hij hield het boek even omhoog.
'Interessant,' merkte ze droogjes op. 'Astrofysica, neem ik aan?'
Hij knikte alleen.
Het meisje glimlachte, misschien wat terughoudend door zijn reactie, en stak toen haar vrije hand naar hem uit. 'Emili Pierce.'
Wat in hemelsnaam was er aan de hand?!
Nog steeds zwijgend schudde hij haar hand en deed zijn mond open om antwoord te geven op het moment dat Leo uit het niets voor hen opdook en Rowan amicaal een klap op zijn schouder gaf. 'Goedemiddag. Ik zie dat jullie elkaar al ontmoet hebben?'
'Nou, eigenlijk -' begon Rowan, maar Leo praatte door hem heen. 'Beste Rowan, mag ik je voorstellen aan Emili Pierce - de aanvoerder én sterspeler van het zwemteam.'
'Ah.' Dat was het enige wat hij uit kon brengen.
'Em en ik studeren allebei Sport en Beweging,' legde de Italiaanse jongeman uit bij het zien van Rowans verbijsterde uitdrukking. 'Ze zit in mijn jaar.'
'Ah,' herhaalde hij.
'Trouwens, Em,' ging Leo verder, 'Fleur is bijna jarig en we gaan het volgende zondag vieren. Locatie en tijd volgen nog, maar het zou leuk zijn als je dan zou komen.'
'Tuurlijk.' Ze grijnsde naar hem, sloot haar boek en kwam overeind. 'Ik zal het op de kalender zetten, dan hoor je nog van me.' Ze keek Rowan even met kleine lichtjes in haar gifgroene ogen aan, voor ze hen de rug toe keerde en met een flink tempo terug naar de ingang liep, het boek onder haar arm.
'Wat is er met jou?' Leo had zich op haar plaats op het bankje laten zakken en keek naar de jongeman naast hem. 'Het is alsof je een geest hebt gezien.'
Snel sloot Rowan zijn mond, die verbijsterd een centimeter of twee open had gehangen, en knipperde eens verwoed met zijn ogen. 'Eh - mijn god, hoe ga ik dit uitleggen...'
'Beginnen bij het begin zou misschien slim zijn.'
'Als ik wist wat er aan de hand was had ik dat gedaan.' Hij fronste licht. 'Oké. Je weet dat ik schizofrenie heb, neem ik aan.'
Leo knikte langzaam. 'Ja. Wacht, er is niets ernstigs aan de hand toch? Want als dat wel zo is, jongen, dan -'
'Nee, nee,' kapte Rowan hem snel af. 'Dat is het niet. Het is Emili.'
'Ken je haar?'
'Nee. Ja. Het is ingewikkeld.' Langzaam ademde hij uit. 'Ik... ik heb sinds mijn zestiende steeds één hallucinatie gehad die telkens terugkeerde. Een meisje van mijn leeftijd, vijftien jaar oud, met vuurrood haar en groene ogen.'
Er was een frons op Leo's gezicht verschenen. Hij liet het misschien niet altijd merken, maar de jongen was snel van begrip. 'Wacht heel even. Wil je zeggen - Emili is die hallucinatie?'
Rowan knikte, beschaamd en tegelijkertijd nog steeds verbijsterd.
'Dude... Dat is heel raar.'
'Vertel mij wat,' mompelde hij, zijn ogen op de voorkant van zijn gesloten boek gericht. 'Ik heb de echte Emili al bijna acht jaar niet gezien.'
'Dan moet je zeker naar Fleurs verjaardag komen,' sprak Leo, plotseling enthousiast. 'Denk je dat ze je herkent?'
'We waren vijftien, Leo. Ik denk niet -'
'Maakt ook niet uit. Je komt gewoon, en het wordt gezellig en Fleur gaat het ontzettend leuk vinden en er komt lekker eten gezien Frank en Lucy gaan koken, en -'
'Het is al goed,' kapte Rowan zijn vriend af, een kleine glimlach op zijn gezicht. 'Ik was sowieso gekomen. Fleur had me anders vermoord.' Hij pakte zijn tas van de grond. 'Ik zal met Emili proberen te praten, als je dat zo graag wil.'

'Probeer je me nu wijs te maken dat Emili op je school rond loopt?'
Kael klonk al even ongelovig als Rowan zich de eerste keer had gevoeld, en hij kon het hem niet echt kwalijk nemen. Hij trok een schoon shirt over zijn hoofd en richtte zich toen weer op de laptop. Het grootste deel van het scherm werd in beslag genomen door het beeld van Kaels webcam, die de oudere jongeman en de keuken op de achtergrond toonde.
'Ik zweer het je, het was haar. Ze praatte met Leo, ik heb haar daarna nog rond zien lopen en blijkbaar is ze aanvoerder van het zwemteam.'
Hij leunde iets voorover om met zijn ellebogen op de rugsteun van de bureaustoel te leunen.
'En je hebt met haar gepraat?' Kael leunde achterover en keek licht fronsend toe hoe de jongen zich omkleedde. 'Je bent zeker dat zij het is?'
Rowan knikte en hing zijn vuile kleding over de stoel. 'Honderd procent zeker.'
'En ze is vanavond op de verjaardag van Fleur.'
'Jep.'
'Veel succes met uitleggen dan.'
Kael grijnsde toen Rowan zich in de stoel liet zakken. 'Je ziet er goed uit, trouwens. Gezonder.'
Rowan glimlachte flauwtjes terug. 'Dank je.'
'Nou, maak dat je wegkomt.' Kael had een glas wijn van tafel gepakt en nam een klein slokje. 'Ik was van plan een film te kijken en dat gaat niet als jij tegen me aan blijft lullen.'
'Nou ja zeg,' grinnikte Rowan. Maar hij kwam overeind, haalde voor de zekerheid zijn hand nog eens door zijn haar - het was voor zijn idee nog steeds wat te kort - en richtte zich op. 'Ik kom over twee weken weer thuis, begrepen?'
Kael glimlachte scheef. 'Begrepen.'
'Mooi. Ik hou van je.'
'Ik ook van jou.'
Grijnzend drukte hij de laptop uit, bleef even achter de stoel staan zonder zich te veroeren en pakte toen zijn vest van zijn stoel, overbrugde de afstand tussen de voordeur en zijn bureau in enkele seconden en verliet de ruimte.

Leo had de hele middag besteed aan het ombouwen van Fleurs appartement, en Rowan moest zeggen dat hij er goed werk van had gemaakt. De lamp aan het plafond was gedempt, de kaarsen boven de haard waren aangestoken en boven het enorme raam dat uit keek op de stad had hij gele kerstlichtjes opgehangen. Er lagen ontzettend veel kussens in de vensterbank, de lage koffietafel stond vol met schalen en de stemmen van zo'n vijftien, twintig mensen vulden de ruimte.
Fleur had een redelijk besloten groep uitgenodigd. Er waren natuurlijk enkele mensen die ze kende van haar studie, haar broer en twee van haar nichtjes zaten naast elkaar op de bank - en natuurlijk Emili, die zich naast Fleur zelf in de vensterbank had gevestigd. Het blonde meisje was nogal verbaasd geweest toen Rowan mee had gedeeld dat ze elkaar al ontmoet hadden, had nog even met de twee gepraat voor ze in de keuken verdween en Rowan en Emili alleen had gelaten.
Voor enkele momenten hing er een nogal gespannen stilte waarin geen van beiden een woord zei en in plaats daarvan probeerde te luisteren naar de gesprekken om hen heen.
'Dus,' zei Emili uiteindelijk, en Roean keek naar haar op. 'Leo zei dat je me herkende.'
'Oh ja,' antwoordde de jongen, en hij voelde zijn wangen langzaam donkerder worden. 'Heeft hij dat gezegd?'
'Is het waar?' Emili's ogen boorden zich in de zijne, en er verscheen een grijns op haar gelaat toen hij knikte. 'Hoezo? Waarvan?'
'We zaten bij elkaar op school,' legde Rowan schoorvoetend uit. 'Tot je verhuisde.'
Heel even nam Emili hem in zich op, een lichte frons op haar voorhoofd, voor haar o zo bekende grijns terugkeerde. 'Wacht, je naam was toch Rowan? De beste vriend van Thomas?'
Nu was het Rowans beurt om te glimlachen, en hij knikte opnieuw instemmend.
'Hoe in godsnaam herken je me nog?' vroeg ze, een ongelovige lach in haar stem. Rowan schokschouderde, trok zij benen op de brede vensterbank zodat hij haar beter aan kon kijken en wierp een korte blik uit het raam. Het appartement bevond zich op de zesde verdieping en ze hadden een prachtig uitzicht over de langzaam dalende zon. 'Laten we zeggen dat ik een goed geheugen heb.'
De tijd verstreek, en de twee bleven een beetje over hun oude school praten. De vrienden die ze hadden gedeeld, de leraren, et cetera. Het werd wat lastiger toen er opnieuw een stilte viel.
Moest hij haar van de andere Emili vertellen? Zijn Emili, die hij al die jaren wel had gekend?
'Het, eh...' begon hij, en Emili keek weer naar hem om, een glas wijn in haar hand. 'Het is iets ingewikkelder dan een goed geheugen. Dat ik je nog herken,' voegde hij er aan toe bij haar nietbegrijpende blik.
'Oh?' Haar dunne wenkbrauwen gingen omhoog.
Het duurde even voordat het Rowan lukte uit zijn woorden te komen. Emili luisterde zwijgend en liet hem rustig uitpraten. Eerst legde hij haast stotterend uit waarom hij medicijnen slikte, voor hij overging op het vervolgonderwerp, wat een stuk lastiger was. Want hoe ginf je iemand uitleggen dat de reden waarom je de ander niet bent vergeten, is omdat diegene eigenlijk nooit weg is gegaan?
'Dus je was over je oren verliefd op me,' besloot Emili op het moment dat Rowan zijn mond sloot, met een geamuseerde grijns. Rowan, nog steeds licht gegeneerd, schokschouderde opnieuw. 'Voor een paar weken. Niet veel langer dan dat.'
'En toen kwam je er achter dat ik een vriendin had. Wat een teleurstelling moet dat zijn geweest.' Ze grijnsde en keek opzij om zijn reactie af te wachten.
'Tja...' Hij richtte zijn ogen op de stad buiten. De zon was ondertussen bijna onder gegaan. 'Ach, ik weet het niet eens meer. Maar ja. Leo zei trouwens dat je een vriendin had die er vanavond niet kon zijn, is dat hetzelfde meisje?'
Emili schudde haar hoofd. 'Nee. Ze heeft mijn hart gebroken tijdens een Rolling Stones-concerts en sindsdien heb ik haar niet meer gesproken.' Ze was even stil. 'En jij?'
Rowan nam een slok van zijn wijn en wachtte even voor hij antwoordde.
'Ik heb een vriend.'
'Niet waar.'
Hij knikte en wierp een blik opzij.
Heel even keken ze elkaar aan, voor ze beiden in de lach schoten.
'Wat is hier zo grappig?'
Leo was naast hen verschenen, beide handen in de zakken van zijn spijkerbroek.
'Niets, niets,' antwoordde Emili en nam snel een slok wijn om haar grijns te verbergen. Rowan wendde zacht lachend zijn blik af.
'Nou dan niet,' zei Leo met een gespeeld gekwetste toon in zijn stem. 'Maar Lucy gaat er zo vandoor, dat je dat even weet.'
En hij was weer weg.
'Een vriend, huh,' zei ze na een korte stilte, en Rowan kon zien dat ze moeite deed om niet te lachen. 'Ik wil alle details.'
'Weet je dat heel zeker?'
'Jesus, Row. Laat maar zitten.' Ze zette haar nu lege wijnglas weg en strekte zich uit. 'Is hij net zo knap als ik?'
'Bijna net zo knap. Hij heeft langer haar dan jij, om mee te beginnen.'

De avond duurde nog lang maar voor hen vlogen de uren die volgden haast voorbij. Rowan praatte met haar alsof hij haar al zijn hele leven kende, en zij liet hem alsof ze precies wist waarom.

d'awww

James & Cassie
James wist niet waarom hij niet had verwacht dat het vliegveld er precies hetzelfde uitzag toen hij zijn tas over zijn schouder trok en eens goed om zich heen keek. Alles was nog exact hetzelfde als toen hij was vertrokken – de hoge ramen, de enorme groepen mensen, toeristen die geen flauw idee hadden waar ze heen moesten, de aankondigingen die constant boven alles uit kwamen.
‘Oi, Robinson.’ Tristan, een jongeman met wie hij na het vertrek van Oliver meer was opgetrokken, was naast hem verschenen en grijnsde zijn spierwitte tanden bloot. Hij was zo mogelijk nog bruiner geworden dan dat hij al was, en misschien wat magerder, maar verder was het precies dezelfde jongen met wie hij maanden geleden naar het Midden-Oosten was vertrokken. ‘Ik weet niet of ik het in deze vrieskou ga overleven, hoor,’ grapte hij, en gaf James een vriendschappelijke klap op zijn schouder. Die grinnikte zacht. ‘Och, zo koud is het toch ook weer niet?’
‘Het is vijftien graden, man. Vijftien graden. Het is ontzettend koud.’
‘Stel je niet aan.’
Ze liepen ondertussen door de terminal, en naast hem hoorde hij Tristan een kreet van vreugde slaken. Hij keek naar de ander om en zag dat de jongeman in de richting van een oudere man rende, die hem nog niet had opgemerkt tot Tristan vlak achter hem stond. Toen pas keek hij op, begon breed te grijnzen en trok de jongen dicht tegen zich aan, die gelijk zijn armen om hem heen sloeg.
Met een flauwe glimlach wendde James zijn blik af van Tristan en zijn vader en liep in een rustig tempo verder. Hij trok enige aandacht met het uniform dat hij droeg, en toen er enige tijd was verstreken zonder iemand te zien die hij kende begon hij toch wel te wensen dat hij iets anders aan had kunnen doen.
Hij had met niemand afgesproken om hem hier op te wachten. Het kon best zijn dat er niemand was gekomen en dat hij een taxi zou moeten regelen. Maar toch, hij had gehoopt dat er in ieder geval iemand was geweest.
‘James!’
Zijn hart maakte een sprongetje toen hij zijn naam hoorde, en zijn donkere ogen schoten over de menigte, zoekend naar een bekend gezicht.
En toen zag hij ze. Eerst alleen Oliver, die met zijn lengte en spieren overal wel opviel, die breed naar hem grijnsde toen hun blikken kruisten. Enkele seconden later herkende hij ook het roodharige meisje dat naast hem stond. Haar groene ogen glansden zoals ze altijd deden, een stralende glimlach sierde haar gezicht en ze leek even op te lichten toen James naar haar lachte.
Ze was prachtig. Er was geen enkele andere manier om haar te beschrijven. En ze was zijn vriendin.
Voor hij er zelf helemaal van bewust was had hij zijn tas laten vallen en was het meisje hem om de hals gevlogen. James trok haar zo stevig tegen zich aan dat haar voeten enkele momenten van de grond kwamen. Hij liet haar niet los toen Cassie haar gezicht tegen zijn borst drukte, legde een hand op haar achterhoofd en verborg zijn gezicht even in haar vuurrode haar. Na al die tijd rook ze nog steeds naar dezelfde lavendelgeurige parfum die ze altijd leek te dragen.
Met nogal vochtige ogen hief hij zijn hoofd iets op zodat hij naar Oliver kon kijken en grijnsde naar hem, nog steeds Cassie tegen zich aan houdend. ‘Bedankt dat jullie gekomen zijn.’
‘Geen probleem,’ antwoordde ander met een flauwe glimlach, zijn blik afwendend van zijn nichtje om hem aan te kunnen kijken. ‘Hoe was je reis?’
‘Lang,’ was het eerste wat in hem op kwam, en hij lachte, bijna zenuwachtig. Het was zo’n enorme opluchting om weer thuis te zijn.
Eindelijk liet hij Cassie los en nam haar gezicht in zijn handen. Hij kon zien dat ook haar ogen waren gevuld met tranen, maar ze glimlachte desondanks en ging iets op haar tenen staan om hem op zijn neus te kussen.
‘Ik heb je gemist,’ zei ze zacht, haar armen nog steeds om zijn middel geslagen. James deed zijn mond open om haar te antwoorden, realiseerde dat hij geen woord kon uitbrengen door de brok in zijn keel en boog zich voorover om het meisje op haar lippen te kussen.
Toen ze elkaar weer los lieten zag hij dat Cassies wangen rood waren geworden, en zacht lachend kneep hij in haar hand.
‘Zijn jullie klaar om te gaan?’ Oliver grijnsde toen de twee zich haastig naar hem om draaiden. ‘Ik wil best weg gaan, maar dan zullen jullie een taxi moeten regelen.’
‘Je rijdt weer?’ James had zijn hand om die van Cassie gesloten en keek zijn vriend verbijsterd aan. Die haalde zijn brede schouders op. ‘Sinds enkele maanden. Geen lange afstanden, dat niet. Maar het gaat.’
‘Ik ben trots op je, Francis,’ zei James grinnikend, en gaf de ander een klap op zijn rug. ‘Kom op, ik wil zo snel mogelijk weg hier.’ Hij pakte zijn tas van de grond en begon Cassie mee te trekken in de richting van de uitgang.