I like. Kael's first line made me laugh out loud.
Paradigm Shift
Paradigm Shift
Een RPG die zich centreert rond het leven in een stad waar alles kan gebeuren.
Je bent niet ingelogd. Log in of registreer je
Isa's Dump-topic.
+10
Oliver Edurel
Tyler
Delilah Hudson
Kael Brown
Jamey J.
Sofia Mulligan
Somatra
Robin Lowe
Solomon Griffith
Ashley Grey
14 plaatsers
Ga naar pagina : 
1, 2, 3, 4
Bericht [Pagina 2 van 4]
27 Re: Isa's Dump-topic. zo okt 05, 2014 7:32 pm
Rowan Riderhood
(´・ω・`)
Ik moet echt nog even Grieks herhalen nu.
IK WILDE GEWOON WAT FUTURE ROWEL SCHRIJVEN OKÉ HEB DIT
Rowan sat down on his desk, looking up at the students facing him from behind their notebooks or laptops. He smiled when the talking changed into soft whispering until the classroom went completely quiet.
‘Good –’ He quickly checked his watch, ‘morning.’ A single student chuckled. ‘I’m professor Riderhood, and I’ll be giving you lectures on astrophysics from now on. Unless I’m so terribly frightened by you that I’ll quit my job. Good luck with that, by the way, for those who want to try.’ His little joke was followed by laughter and his smile broadened a bit, leaning back against his desk.
‘So, before we start – are there any questions until now?’
A boy in the front row raised his hand.
‘Yes?’
‘Can you tell us something about yourself?’
Rowan laughed softly. ‘Are you really interested or are you just trying to make me talk about myself for the time we have left?’
The boy grinned and leant back in his chair. ‘I’m really interested, sir. I think it’s good for our education if student and teacher get to know each other better.’
‘Of course.’ Rowan straightened his back and grinned back at him. ‘Well then, I will tell something about myself. Eh… I told you my name. I am 29 years old, I live in Manhattan and I went to this school myself a couple of years ago.’ He put one of his hands in his pocket. 'My eyesight is really bad, as you can tell by my fancy glasses. I probably can outrun every single one of you but we’re not going to do that.’
He looked up when a girl with bright red hair raised her hand.
‘Yes?’
‘Are you married, sir?’
He smiled faintly. ‘No, but I do have a partner.’
‘What’s her name?’ the boy in the front seat asked without raising his hand. Rowan looked at him for a few seconds before he continued. ‘His name is Kael Brown.’
The whole room went silent until the girl raised his hand for the second time. ‘The Kael Brown? The guitarist?’
He nodded, still smiling. ‘That Kael Brown, yes.’ He caught sight of the boy gaping at him. ‘Something wrong?’
‘You – you have a boyfriend.’
His smile disappeared for a few seconds. ‘I do. You were the one who wanted to know more about me, weren’t you?’
Nobody answered. Until the girl with the bright red hair grinned and mumbled: ‘Awesome.’
His smile returned again as he made eye contact with her for a few seconds. ‘If you don’t believe me I’ll ask him if he and the band are willing to play at a school party or something. He still needs to do me a favor.’
He picked up his papers from his desk. ‘Enough about me. You, boy, close your mouth or you’ll catch a fly or something.’
Laatst aangepast door Rowan op zo okt 05, 2014 7:41 pm; in totaal 1 keer bewerkt
29 Re: Isa's Dump-topic. zo okt 05, 2014 7:43 pm
Ashley Grey
Hahahahahha love it x] Die Rowan... Een stukje zelfverzekerder, als ik het goed lees? Haha
30 Re: Isa's Dump-topic. ma okt 06, 2014 6:23 pm
Oliver Edurel
Er is een reden waarom Oliver geen auto rijdt.
Trigger Warning: Cars
Oliver sloot zijn handen zo strak om het stuur dat zijn knokkels wit werden en zijn vingers zeer begonnen te doen. Een onverstaanbare stem bleef bevelen in zijn oor schreeuwen via een microfoontje, niet in staat om boven de motor van de auto en de oorverdovende geluiden buiten uit te komen.
Hij wierp een korte blik in zijn achteruitkijkspiegel. Xavier, een jongeman die maar een paar jaar jonger was dan hij, veinsde een glimlach. ‘Lukt het een beetje?’
‘Ik kan geen hand voor ogen zien hier,’ mompelde Oliver terug, zijn ogen weer naar voren richtend. Hij loog niet – al het opgevlogen zand zorgde ervoor dat zijn gezichtsveld niet veel verder was dan een meter of twee. De auto ging langzamer en langzamer, tot ze helemaal stil stonden. Oliver haalde even diep adem. ‘Ik moet toegeven dat ik geen flauw idee heb waar we zijn. Ik stap wel uit, oké?’ Hij schrok iets op toen de stem uit het microfoontje weer begon te spreken, en deze keer kon hij de man wel verstaan.
‘Niemand gaat die auto uit, begrepen?’
‘Begrepen, m’neer.’ Hij wierp een blik naar achter en keek even naar de drie soldaten op de achterbank – de jonge Xavier, een licht getinte vrouw wiens naam hij in alle drukte niet gehoord had en Dan, een wat oudere man die hem even een scherpe blik gunde voor hij zijn ogen weer afwendde.
‘Iedereen nog oké?’
Hij kreeg geen verbaal antwoord en moest genoegen nemen met twee korte knikjes. Met plotseling trillende vingers draaide hij zich weer om en gaf gas.
Ze kwamen nog geen vijftig meter verder. Het opgestoven zand zorgde er nog steeds voor dat ze geen hand voor ogen konden zien, en nog geen seconde later, voor Oliver maar iets kon doen, werd de achterkant van de auto geraakt. De klap zorgde ervoor dat hij tegen zijn stuur knalde, en de lucht werd uit zijn longen geslagen terwijl zijn neus zich langzaam vulde met de geur van smeulend rubber. De microfoon viel stil.
Snakkend naar adem draaide hij zich om in zijn stoel om te kijken hoe de anderen er aan toe waren en zijn ingewanden bevroren even. De ruit aan Dans kant was gebroken, en zijn gezicht was volledig open gehaald door het glas. Hij kon niet zien of de man nog ademde of niet.
De achterkant van de auto lag volledig open. Wat het ook was dat de schade had aangericht, het had hen op een haar gemist.
‘We moeten hier weg,’ siste de vrouw, haar handen om het geweer sluitend dat ze op haar schoot had liggen. Oliver knikte kort, hoestte en drukte het gaspedaal in.
Ze kwamen niet verder vooruit. Oliver vloekte grondig en keek opnieuw over zijn schouder.
‘Wat is er mis?’ Xaviers donkere ogen schoten even opzij, naar de roerloze Dan.
‘Weet ik niet,’ antwoordde Oliver kortaf. ‘Stap even uit om te kijken of er iets mis is met de banden, wil je?’
Xavier knikte, duwde met wat moeite de deur open en stapte de auto uit. Oliver checkte ondertussen of er door de wolk van zand iets te zien was.
Een tweede knal klonk, gevolgd door een doffe klap toen Xaviers lichaam onderuit tegen de zijkant van de auto zakte. De vrouw vloekte zacht. ‘Rijden, Edurel.’
‘Hij wil niet!’ protesteerde Oliver, terwijl het zweet ondertussen in zijn handen stond. Hij was bleek weggetrokken. ‘Volgens mij zitten de banden vast, ik –’
‘Rijden!’
Woede laaide plotseling in hem op. Hij draaide zich naar haar om en snauwde: ‘Ik ben al twee man verloren in vijf minuten tijd. Beter zorgen we er samen voor dat we hier weg komen en gaan wij niet ook de pijp uit.’
De vrouw keek hem alleen strak aan. Zwaar ademend draaide hij zich weer naar het stuur en deed een laatste poging om de auto in beweging te zetten.
Een derde, oorverdovende knal, en de auto vloog opzij om een stuk verderop op zijn zij terecht te komen. De gordel zorgde ervoor dat Oliver niet door de voorruit vloog. Zijn schouder drukte pijnlijk tegen de deur, maar hij durfde geen centimeter te bewegen, bang dat hij zijn arm verder open zou halen aan het glas van het gebroken raam. Zijn hoofd gonsde.
Een seconde later schoot de naam van de vrouwelijke soldaat door zijn hoofd.
Hope.
Hoe ironisch.
Hij hoestte – zijn longen hadden zich gevuld met as en zand – en knipperde even verwoed met zijn ogen.
‘Hope?’
Geen antwoord. Toen de auto over de kop geslagen was had de vrouw haar nek gebroken en was op slag dood.
Olivers ogen traanden van de pijn. Iets had zich door zijn bovenbeen geboord – hij kon het niet zien vanuit zijn positie, en nog steeds durfde hij zich niet te bewegen. De geur van bloed en rook maakte dat hij bijna over zijn nek ging. Zijn ademhaling werd gejaagder en onregelmatiger naarmate hij daar langer lag, in de doodse stilte die na de derde knal was gevallen. Zijn schouder voelde alsof deze uit de kom geschoten was, nog steeds tegen de autodeur drukkend, het glas sneed in zijn vlees en zijn been begon langzaam gevoelloos te worden.
Het duurde bijna een dag voor de Engelse troepen hem gevonden hadden, en tegen die tijd had hij het bewustzijn al verloren.
‘Nee, ik rijd niet.’ Oliver trok zijn donkerblauwe vest aan en liep om de auto van zijn vader heen om in de passagiersstoel te gaan zitten. Matthias Edurel keek hem licht verbaasd aan. ‘Je hebt je rijbewijs toch? Wat is het probleem?’
Oliver haalde nietszeggend zijn schouders op en opende de autodeur, maar zijn vader hield hem tegen. ‘Waarom kun je het niet gewoon proberen? Je hebt in het leger ook gereden, niet?’
Misschien had hij het niet voor zijn ouders moeten verzwijgen. Hij haalde even diep adem.
‘Goed dan.’ Met een geforceerde glimlach richting zijn vader liep hij weer om de auto heen, trok de deur open en ging zitten, zijn handen zo rustig mogelijk om het stuur sluitend. Een paar tellen bleef hij bewegingsloos zitten, zijn ogen op de oprit van het huis gericht.
‘Ik kan dit niet.’ Met handen die plotseling trilden stapte hij weer uit en binnen een paar tellen zat hij aan de andere kant in de passagiersstoel. ‘Ik ga niet rijden. Sorry.’
‘Stel je niet zo aan, man. Matthias stond nog steeds naast de auto en keek zijn zoon strak aan. ‘Het is niets meer dan –’
‘Ik – rijd – niet,’ viel Oliver hem in de rede, zijn stem onwillekeurig luider dan eerst.
De voordeur ging open, en James stapte naar buiten, zijn tas over zijn schouder. ‘Bedankt dat u me naar het vliegveld wilt brengen, meneer Edurel. Ik –’
Zijn grijns verdween toen hij de blik van zijn beste vriend zag en keek nogal verbaasd naar de man tegenover hem.
‘Oliver beweert niet te kunnen rijden,’ antwoordde die droogjes, een licht spottende toon in zijn stem.
‘Oh.’ James stapte iets op Matthias af, en begon op zachte toon – zodat Oliver hem niet kon horen – iets aan de man uit te leggen. Hij kon echter heel goed raden waar hij het over had.
‘Alleen in de passagiersstoel? Wat is dat voor onzin? Hij is 25, in hemelsnaam.’
‘Ik rijd wel, meneer,’ zei James haastig, stapte langs hem heen en plofte achter het stuur. Hij schonk Oliver een scheve glimlach. Die wist met wat moeite terug te lachen en keek automatisch weer voor zich uit toen zijn vader achter hem op de achterbank ging zitten.
31 Re: Isa's Dump-topic. do okt 09, 2014 8:16 pm
Annabell Wayland
10/10 would bang
Dear Kael,
Before I get to the point of this letter I want you to know that I’m kinda drunk and my laptop broke so I can’t message you for some time. Leo’s trying to fix it.
Well, the thing I wanted you to know.
Do you remember when you first told me you loved me and I didn’t say a thing because how on Earth could you say that and not be lying?
So I asked you why and you told me you just did.
Some hours later I finally found the courage to say that I loved you too and you just smiled like you already knew. And I was so incredibly scared to hurt you someday.
I’m not scared of that anymore, but I realized I never told you why I love you and I kinda want you to know.
Well, I’m going to try to tell you. Because I’m not sure how late Leo’s going to come back and I don’t think I can finish this letter tomorrow morning.
And because I’m a very organized person I’m going to make a list.
1. I love your smile and the way you flip back your hair.
2. I love the way you look at me like I’m the most wonderful person in the world.
3. I love how you don’t wake me up in the morning and make me breakfast instead.
4. I love your face. Especially your eyes. They’re gorgeous. But I’m pretty sure I’ve already told you.
5. I love how I can fall asleep in your arms and not have nightmares.
6. I love how became my hero – I know that sounds cheesy but it’s true – and gave me my life back.
7. I love the way your voice changes when you call me “Row”.
8. I love the way you play guitar for me when I can’t sleep.
9. I love how you stroke your fingers through my hair although I keep telling you to stop. Please don’t.
10. I love that you think my scars and freckles are pretty.
11. I love how you convince yourself you can cook. Although I must say you keep getting better.
12. I love how you fall asleep in my arms after a long day.
13. I love how you thought me to dance although I didn’t want to.
14. I love that you insist to pay every time you take me out on a date and hold the door for me.
15. I love that you can’t stand it if I win at video games.
16. I love how you sing in the shower, even though the upstairs neighbors have complained multiple times.
17. I love the way you talk to me in your sleepy morning voice with your chin on my shoulder and your arms around me when I’m the one making breakfast like 6 days a week.
18. I love your bad jokes.
19. I love the thought of us being together for the rest of our lives.
20. I love the moments when I don’t have to think about how that’s maybe never going to happen because I might fuck all of this up someday.
21. I love the fact that I’m yours.
And to quote this guy in my textbook whose name I forgot:
“You were red and I was blue – then you touched me and suddenly I was a violet sky and I’d never felt more beautiful.”
I’m not really that into poets but that felt pretty accurate.
I’ll see you again in a few weeks when I come home. I miss you.
See you soon,
Rowan
Before I get to the point of this letter I want you to know that I’m kinda drunk and my laptop broke so I can’t message you for some time. Leo’s trying to fix it.
Well, the thing I wanted you to know.
Do you remember when you first told me you loved me and I didn’t say a thing because how on Earth could you say that and not be lying?
So I asked you why and you told me you just did.
Some hours later I finally found the courage to say that I loved you too and you just smiled like you already knew. And I was so incredibly scared to hurt you someday.
I’m not scared of that anymore, but I realized I never told you why I love you and I kinda want you to know.
Well, I’m going to try to tell you. Because I’m not sure how late Leo’s going to come back and I don’t think I can finish this letter tomorrow morning.
And because I’m a very organized person I’m going to make a list.
1. I love your smile and the way you flip back your hair.
2. I love the way you look at me like I’m the most wonderful person in the world.
3. I love how you don’t wake me up in the morning and make me breakfast instead.
4. I love your face. Especially your eyes. They’re gorgeous. But I’m pretty sure I’ve already told you.
5. I love how I can fall asleep in your arms and not have nightmares.
6. I love how became my hero – I know that sounds cheesy but it’s true – and gave me my life back.
7. I love the way your voice changes when you call me “Row”.
8. I love the way you play guitar for me when I can’t sleep.
9. I love how you stroke your fingers through my hair although I keep telling you to stop. Please don’t.
10. I love that you think my scars and freckles are pretty.
11. I love how you convince yourself you can cook. Although I must say you keep getting better.
12. I love how you fall asleep in my arms after a long day.
13. I love how you thought me to dance although I didn’t want to.
14. I love that you insist to pay every time you take me out on a date and hold the door for me.
15. I love that you can’t stand it if I win at video games.
16. I love how you sing in the shower, even though the upstairs neighbors have complained multiple times.
17. I love the way you talk to me in your sleepy morning voice with your chin on my shoulder and your arms around me when I’m the one making breakfast like 6 days a week.
18. I love your bad jokes.
19. I love the thought of us being together for the rest of our lives.
20. I love the moments when I don’t have to think about how that’s maybe never going to happen because I might fuck all of this up someday.
21. I love the fact that I’m yours.
And to quote this guy in my textbook whose name I forgot:
“You were red and I was blue – then you touched me and suddenly I was a violet sky and I’d never felt more beautiful.”
I’m not really that into poets but that felt pretty accurate.
I’ll see you again in a few weeks when I come home. I miss you.
See you soon,
Rowan
32 Re: Isa's Dump-topic. zo okt 12, 2014 2:13 pm
Rowan Riderhood
(´・ω・`)
(19:20) Rowan: I love you.
(19:25) Kael: I know.
(19:26) Rowan: Nerd.
(19:26) Kael: Says the kettle.
(19:28) Rowan: How's Charlie?
(19:28) Kael: Fell asleep in front of the tv watching cartoons.
(19:28) Kael: Again.
(19:28) Kael: He kept talking about how he wanted you to read him his bed time story and to be honest I don't blame him.
(19:29) Rowan: How come?
(19:29) Kael: Because you have an amazing voice.
(19:30) Rowan: Kael we've been together for more than nine years now you don't have to flirt with me anymore.
(19:30) Kael: Just try and stop me.
(19:32) Kael: Charlie misses you.
(19:32) Kael: And I do too.
(19:32) Kael: He sleeps in your bed now by the way
(19:33) Rowan: I miss you too.
(19:33) Kael: Charlie woke up again, I'll be right back
(19:59) Kael: It took some time but here I am
(20:00) Rowan: What took you so long?
(20:00) Kael: Charlie didn't want to sleep.
(20:01) Rowan: Oh
(20:01) Rowan: I'm sorry I won't be home till saturday.
(20:01) Kael: That's not your fault.
(20:01) Kael: How's work by the way?
(20:02) Rowan: I could kill some of my students some day but in general this is everything I could've ever hoped for so I can't complain.
(20:05) Rowan: I mean I'm a schizofrenic who almost died multiple times who started off without any money and now I got a full time job at a freaking university and I just
(20:05) Rowan: I'm nothing but grateful right now.
(20:06) Rowan: Thanks.
(20:06) Kael: It was my pleasure, Row.
(20:07) Kael: I love you.
(20:07) Rowan: I know.
(19:25) Kael: I know.
(19:26) Rowan: Nerd.
(19:26) Kael: Says the kettle.
(19:28) Rowan: How's Charlie?
(19:28) Kael: Fell asleep in front of the tv watching cartoons.
(19:28) Kael: Again.
(19:28) Kael: He kept talking about how he wanted you to read him his bed time story and to be honest I don't blame him.
(19:29) Rowan: How come?
(19:29) Kael: Because you have an amazing voice.
(19:30) Rowan: Kael we've been together for more than nine years now you don't have to flirt with me anymore.
(19:30) Kael: Just try and stop me.
(19:32) Kael: Charlie misses you.
(19:32) Kael: And I do too.
(19:32) Kael: He sleeps in your bed now by the way
(19:33) Rowan: I miss you too.
(19:33) Kael: Charlie woke up again, I'll be right back
(19:59) Kael: It took some time but here I am
(20:00) Rowan: What took you so long?
(20:00) Kael: Charlie didn't want to sleep.
(20:01) Rowan: Oh
(20:01) Rowan: I'm sorry I won't be home till saturday.
(20:01) Kael: That's not your fault.
(20:01) Kael: How's work by the way?
(20:02) Rowan: I could kill some of my students some day but in general this is everything I could've ever hoped for so I can't complain.
(20:05) Rowan: I mean I'm a schizofrenic who almost died multiple times who started off without any money and now I got a full time job at a freaking university and I just
(20:05) Rowan: I'm nothing but grateful right now.
(20:06) Rowan: Thanks.
(20:06) Kael: It was my pleasure, Row.
(20:07) Kael: I love you.
(20:07) Rowan: I know.
33 Re: Isa's Dump-topic. zo okt 12, 2014 8:58 pm
Oliver Edurel
(18:23) Kael: Hey
(18:40) Rowan: Hi
(18:41) Kael: I got your letter.
(18:41) Rowan: Oh god
(18:41) Rowan: I was drunk when I wrote that. It’s fucking embarrassing.
(18:41) Rowan: I’m sorry.
(18:41) Kael: Don’t be. It was amazing, thank you.
(18:42) Rowan: It was?
(18:42) Kael: I just said so, idiot. Learn to read.
(18:43) Rowan: Sorry.
(18:44) Kael: Stop apologizing, Row. There’s no need for that.
(18:44) Kael: I thought it was adorable.
(18:45) Kael: I would’ve written my own list back but instead I have a better idea
(18:46) Kael: Are you free next Saturday?
(18:46) Rowan: Uhm, yes
(18:46) Rowan: Why?
(18:47) Kael: How about I come pick you up around 3 with the car?
(18:47) Rowan: Yeah alright
(18:48) Rowan: What are we going to do?
(18:48) Kael: Have fun, what else
(18:49) Rowan: Fair enough
(18:50) Kael: Well, see you on Saturday
(18:51) Kael: I love you.
(18:51) Rowan: I love you too.
(18:40) Rowan: Hi
(18:41) Kael: I got your letter.
(18:41) Rowan: Oh god
(18:41) Rowan: I was drunk when I wrote that. It’s fucking embarrassing.
(18:41) Rowan: I’m sorry.
(18:41) Kael: Don’t be. It was amazing, thank you.
(18:42) Rowan: It was?
(18:42) Kael: I just said so, idiot. Learn to read.
(18:43) Rowan: Sorry.
(18:44) Kael: Stop apologizing, Row. There’s no need for that.
(18:44) Kael: I thought it was adorable.
(18:45) Kael: I would’ve written my own list back but instead I have a better idea
(18:46) Kael: Are you free next Saturday?
(18:46) Rowan: Uhm, yes
(18:46) Rowan: Why?
(18:47) Kael: How about I come pick you up around 3 with the car?
(18:47) Rowan: Yeah alright
(18:48) Rowan: What are we going to do?
(18:48) Kael: Have fun, what else
(18:49) Rowan: Fair enough
(18:50) Kael: Well, see you on Saturday
(18:51) Kael: I love you.
(18:51) Rowan: I love you too.
34 Re: Isa's Dump-topic. vr okt 17, 2014 10:17 pm
Rowan Riderhood
(´・ω・`)
(19:34) Rowan: KAEL
(19:34) Rowan: PLEASE EXPLAIN THIS
(19:34) Rowan: WHY DID I WAKE UP THIS MORNING TO FIND THIS PHOTO IN MY INBOX SENT BY SOME FRIEND OF FRANK’S
(19:35) Rowan:
(19:35) Rowan: WHO TOOK THIS PICTURE
(19:35) Rowan: “Guitarist Vox Populi spotted snogging a younger boy in Manhattan”
(19:35) Rowan: I AM NOT OK WITH THIS KAEL
(19:36) Rowan: KAEL
-----------------------------------------------
MISSED CALL FROM: Row ♥ [19:38]
-----------------------------------------------
(19:39) Kael: Woah, chill
(19:39) Kael: It’s just a picture, Row. What do you think is going to happen when people see it?
(19:39) Rowan: I just
(19:41) Kael: ?
(19:41) Rowan: What if people are going to think, like, you know
(19:41) Kael: No..?
(19:42) Rowan: Aren’t you worried that people will think bad of you?
(19:43) Kael: Uhm, not really, no. At least I won’t have to deal with all those people asking if I’m gay anymore.
(19:43) Kael: Are you worried?
(19:44) Rowan: No
(19:44) Rowan: Maybe a little.
(19:45) Kael: Row, there’s absolutely nothing to be worried about.
(19:45) Kael: But if you’re really uncomfortable with this I’ll try my best to clear things up.
(19:46) Rowan: Please.
(19:46) Rowan: I’m going to bed, I’m tired.
(19:46) Rowan: Goodnight, love
(19:47) Kael: Goodnight, Row.
(19:34) Rowan: PLEASE EXPLAIN THIS
(19:34) Rowan: WHY DID I WAKE UP THIS MORNING TO FIND THIS PHOTO IN MY INBOX SENT BY SOME FRIEND OF FRANK’S
(19:35) Rowan:
(19:35) Rowan: WHO TOOK THIS PICTURE
(19:35) Rowan: “Guitarist Vox Populi spotted snogging a younger boy in Manhattan”
(19:35) Rowan: I AM NOT OK WITH THIS KAEL
(19:36) Rowan: KAEL
-----------------------------------------------
MISSED CALL FROM: Row ♥ [19:38]
-----------------------------------------------
(19:39) Kael: Woah, chill
(19:39) Kael: It’s just a picture, Row. What do you think is going to happen when people see it?
(19:39) Rowan: I just
(19:41) Kael: ?
(19:41) Rowan: What if people are going to think, like, you know
(19:41) Kael: No..?
(19:42) Rowan: Aren’t you worried that people will think bad of you?
(19:43) Kael: Uhm, not really, no. At least I won’t have to deal with all those people asking if I’m gay anymore.
(19:43) Kael: Are you worried?
(19:44) Rowan: No
(19:44) Rowan: Maybe a little.
(19:45) Kael: Row, there’s absolutely nothing to be worried about.
(19:45) Kael: But if you’re really uncomfortable with this I’ll try my best to clear things up.
(19:46) Rowan: Please.
(19:46) Rowan: I’m going to bed, I’m tired.
(19:46) Rowan: Goodnight, love
(19:47) Kael: Goodnight, Row.
35 Re: Isa's Dump-topic. di okt 21, 2014 2:19 pm
Rowan Riderhood
(´・ω・`)
[20-10-2014 22:14:37] Isa Wissink: https://www.youtube.com/watch?v=4WqNmp8ST5k
Kael strekte zich iets uit en leunde comfortabel naar achter in zijn stoel, luisterend naar de stemmen van Mick en Tim achter hem. Brad zat aan de andere kant van het gangpad een film te kijken.
Hij wierp een korte blik uit het raam om te zien hoe hoog ze ongeveer zaten, maar het was ondertussen zo donker geworden dat hij de grond niet meer kon zien. Wel was de hemel boven het vliegtuig bezaaid met sterren. Er verscheen een grijns op zijn gezicht en hij wilde zich terugdraaien om Rowan te zeggen dat hij ook eens naar buiten moest kijken, maar net op dat moment zakte Rowans hoofd op zijn schouder. Zijn grijns veranderde in een vertederde glimlach. Voorzichtig, zodat de jongen niet wakker zou worden, legde hij een arm om hem heen, verschoof iets en trok hem zacht tegen zich aan zodat hij iets comfortabeler lag en geen last zou hebben van zijn nek als hij wakker zou worden.
Naarmate de tijd verstreek voelde hij ook zijn eigen oogleden zwaarder worden. Het was al laat, en ondanks het feit dat hij nog genoeg tijd had om te rusten voor ze hun eerste bestemming hadden bereikt – hun tour zou in Austin starten – voelde hij er niet veel voor om nog wakker te blijven. Naast hem was Brad ook al in slaap gevallen terwijl zijn film nog door ging.
Hij schrok echter weer rechtop toen Rowans hoofd van zijn borst gleed en de jongen overeind schoot, klaarwakker. Nogal verwilderd keek hij om, tot zijn ogen die van Kael vonden, hij zich realiseerde waar hij was en er een scheve grijns op zijn gezicht verscheen. Gapend wreef hij even door zijn ogen. ‘We zijn er nog niet, of wel?’
Kael lachte zacht. ‘Nee. Het is nu,’ hij wierp een korte blik op zijn horloge, ‘elf uur ’s avonds.’
‘Oh.’ Rowan grijnsde zwakjes en kneep zijn ogen even dicht. ‘Heb ik je wakker gemaakt?’
‘Nee, ik sliep nog niet. Maak je geen zorgen.’
‘Mooi.’
Kael streek een plukje haar uit Rowans gezicht en glimlachte. ‘Ga maar weer slapen, oké?’
Rowan knikte even, gaapte opnieuw en draaide zich iets naar hem om zodat hij hem een korte kus op zijn lippen kon drukken. Kael liet het daar echter niet bij, legde een hand in zijn hals en trok de jongen terug naar zich toe om hem vol op zijn mond te kussen.
Beiden schrokken zich dood toen er uit het niets gelach op klonk.
‘Brad!’ Tim was overeind gekomen in zijn stoel, reikte over de leuning naar de rij voor hem en schudde aan Brads schouder, die na een paar tellen wakker schrok en zich geïrriteerd omdraaide. ‘Wat moet je?’
‘Ik krijg 5 dollar van je.’
Kael fronste licht en draaide zich iets om zodat hij de rest beter kon zien. ‘Wat mis ik?’
Mick, die naast Tim wat onderuit gezakt in zijn stoel zat, grijnsde breed. ‘Ik en Tim hadden gewed dat je nog geen twaalf uur je handen van die jongen zou kunnen houden –’
‘Hé!’
‘ – en Brad had zijn geld op één dag gezet.’
‘Jullie zijn net een stelletje schoolmeisjes.’
Mick besloot dat te negeren en stopte het biljet weg in de zak van zijn spijkerbroek. Hij grinnikte zacht toen hij Rowans rood aangelopen gezicht zag.
‘Ach, wat wil je dat we anders doen op zo’n verrekt lange reis?’
‘Misschien iets anders dan te wedden hoe lang het zal duren voor ik mijn vriend kus? Kom op zeg.’
‘Kael…’ Rowan keek hem nogal zenuwachtig aan. Het kwam niet vaak voor dat de jongeman geïrriteerd was.
Brad had zich weer omgedraaid, maar Tim leunde nog steeds op de leuning en keek de twee grijnzend aan, kleine pretlichtjes in zijn ogen. ‘Kijk maar uit, Rowan. Je gaat een hoop concurrentie krijgen de komende tijd.’
‘Oh, ik denk niet –’ begon Rowan.
‘Volgens mij heeft Kael meer fans dan de rest van ons bij elkaar,’ grinnikte Mick, zijn koptelefoons uit zijn tas pakkend.
‘Maar –’
‘Je had dat ene filmpje gezien van die chick met de bruine krullen, of niet?’ Tim leunde iets naar voren, nog steeds breed grijnzend.
‘Hé!’ Kael richtte zich iets op en keek naar de twee om. Zijn luide stem zorgde ervoor dat Brad even op keek om vervolgens weer zijn vest over zijn hoofd te trekken. ‘Laat dat, begrepen?’
Tims grijns was verdwenen, en Mick zakte nog iets verder onderuit in zijn stoel en zette zijn koptelefoon op. Na een laatste, scherpe blik op de zanger liet Kael zich weer in zijn stoel zakken, haalde even diep adem en glimlachte even toen Rowans hand zich om de zijne sloot. ‘Sorry daarvoor.’
Rowan gaf geen antwoord, kuste hem snel op zijn wang en legde toen zwijgend zijn hoofd tegen zijn schouder, Kaels iets te grote donkerrode sweater om zich heen trekkend.
Kael strekte zich iets uit en leunde comfortabel naar achter in zijn stoel, luisterend naar de stemmen van Mick en Tim achter hem. Brad zat aan de andere kant van het gangpad een film te kijken.
Hij wierp een korte blik uit het raam om te zien hoe hoog ze ongeveer zaten, maar het was ondertussen zo donker geworden dat hij de grond niet meer kon zien. Wel was de hemel boven het vliegtuig bezaaid met sterren. Er verscheen een grijns op zijn gezicht en hij wilde zich terugdraaien om Rowan te zeggen dat hij ook eens naar buiten moest kijken, maar net op dat moment zakte Rowans hoofd op zijn schouder. Zijn grijns veranderde in een vertederde glimlach. Voorzichtig, zodat de jongen niet wakker zou worden, legde hij een arm om hem heen, verschoof iets en trok hem zacht tegen zich aan zodat hij iets comfortabeler lag en geen last zou hebben van zijn nek als hij wakker zou worden.
Naarmate de tijd verstreek voelde hij ook zijn eigen oogleden zwaarder worden. Het was al laat, en ondanks het feit dat hij nog genoeg tijd had om te rusten voor ze hun eerste bestemming hadden bereikt – hun tour zou in Austin starten – voelde hij er niet veel voor om nog wakker te blijven. Naast hem was Brad ook al in slaap gevallen terwijl zijn film nog door ging.
Hij schrok echter weer rechtop toen Rowans hoofd van zijn borst gleed en de jongen overeind schoot, klaarwakker. Nogal verwilderd keek hij om, tot zijn ogen die van Kael vonden, hij zich realiseerde waar hij was en er een scheve grijns op zijn gezicht verscheen. Gapend wreef hij even door zijn ogen. ‘We zijn er nog niet, of wel?’
Kael lachte zacht. ‘Nee. Het is nu,’ hij wierp een korte blik op zijn horloge, ‘elf uur ’s avonds.’
‘Oh.’ Rowan grijnsde zwakjes en kneep zijn ogen even dicht. ‘Heb ik je wakker gemaakt?’
‘Nee, ik sliep nog niet. Maak je geen zorgen.’
‘Mooi.’
Kael streek een plukje haar uit Rowans gezicht en glimlachte. ‘Ga maar weer slapen, oké?’
Rowan knikte even, gaapte opnieuw en draaide zich iets naar hem om zodat hij hem een korte kus op zijn lippen kon drukken. Kael liet het daar echter niet bij, legde een hand in zijn hals en trok de jongen terug naar zich toe om hem vol op zijn mond te kussen.
Beiden schrokken zich dood toen er uit het niets gelach op klonk.
‘Brad!’ Tim was overeind gekomen in zijn stoel, reikte over de leuning naar de rij voor hem en schudde aan Brads schouder, die na een paar tellen wakker schrok en zich geïrriteerd omdraaide. ‘Wat moet je?’
‘Ik krijg 5 dollar van je.’
Kael fronste licht en draaide zich iets om zodat hij de rest beter kon zien. ‘Wat mis ik?’
Mick, die naast Tim wat onderuit gezakt in zijn stoel zat, grijnsde breed. ‘Ik en Tim hadden gewed dat je nog geen twaalf uur je handen van die jongen zou kunnen houden –’
‘Hé!’
‘ – en Brad had zijn geld op één dag gezet.’
‘Jullie zijn net een stelletje schoolmeisjes.’
Mick besloot dat te negeren en stopte het biljet weg in de zak van zijn spijkerbroek. Hij grinnikte zacht toen hij Rowans rood aangelopen gezicht zag.
‘Ach, wat wil je dat we anders doen op zo’n verrekt lange reis?’
‘Misschien iets anders dan te wedden hoe lang het zal duren voor ik mijn vriend kus? Kom op zeg.’
‘Kael…’ Rowan keek hem nogal zenuwachtig aan. Het kwam niet vaak voor dat de jongeman geïrriteerd was.
Brad had zich weer omgedraaid, maar Tim leunde nog steeds op de leuning en keek de twee grijnzend aan, kleine pretlichtjes in zijn ogen. ‘Kijk maar uit, Rowan. Je gaat een hoop concurrentie krijgen de komende tijd.’
‘Oh, ik denk niet –’ begon Rowan.
‘Volgens mij heeft Kael meer fans dan de rest van ons bij elkaar,’ grinnikte Mick, zijn koptelefoons uit zijn tas pakkend.
‘Maar –’
‘Je had dat ene filmpje gezien van die chick met de bruine krullen, of niet?’ Tim leunde iets naar voren, nog steeds breed grijnzend.
‘Hé!’ Kael richtte zich iets op en keek naar de twee om. Zijn luide stem zorgde ervoor dat Brad even op keek om vervolgens weer zijn vest over zijn hoofd te trekken. ‘Laat dat, begrepen?’
Tims grijns was verdwenen, en Mick zakte nog iets verder onderuit in zijn stoel en zette zijn koptelefoon op. Na een laatste, scherpe blik op de zanger liet Kael zich weer in zijn stoel zakken, haalde even diep adem en glimlachte even toen Rowans hand zich om de zijne sloot. ‘Sorry daarvoor.’
Rowan gaf geen antwoord, kuste hem snel op zijn wang en legde toen zwijgend zijn hoofd tegen zijn schouder, Kaels iets te grote donkerrode sweater om zich heen trekkend.
36 Re: Isa's Dump-topic. vr okt 24, 2014 10:42 am
Rowan Riderhood
(´・ω・`)
Time for future writing.
Een ding waar Row lezingen houdt voor grote groepen en op een avond een oude bekende tegen het lijf loopt.
'I'll be home in 30 minutes, Kael.'
Rowan sat down on the edge of the stage and watched as the crowd left the room one by one. 'I'll just take a cab - no, just stay at home. Charlie might wake up.'
He smiled when he recognized a young man from the university and put his hand in the air to greet him when their eyes met.
'I'll tell you how it went when I get home, alright? I just need to finish a few things here.'
He averted his gaze from the entrance and looked down at his free hand, slowly tracing the little marks with his middle finger. A faint smile appeared on his face.
'I love you too. I'll see you soon.'
He slipped his phone in his pocket, jumped off the stage and started to walk towards the exit.
'Rowan.'
This couldn't be a hallucination. That was impossible.
And still he stood there, looking at him.
Over the years, Samuel's face had become paler and somehow scharper. His dark hair was slowly turning grey, he was noticably skinnier than before, but above all, his eyes had changed.
It was not the look of pure hatred that had made Rowan cringe so many times. Neighter were it the eyes of a proud father looking at his son, but Rowan wasn't expecting to see that ever again.
Was it guilt? Because it really looked like it, but he didn't want to get his hopes up.
He didn't say a word. Instead, he raised his head a little and looked calmly at his dad. He was very curious what this man had to say to him after all these years.
A long silence fell however, and when Samuel averted his gaze Rowan cleared his throat. 'I didn't know you were interested in Galilei, to be honest. Or isn't that the reason you came here?'
He found it easy to keep looking at Samuel - it was now his dad who kept avoiding his eyes when he responded.
'I heard you were giving a lecture this evening.'
'And ofcourse, you immediately thought: "Let's go see the son I neglected for years to the point where he almost commited suicide and became a succesful astrophysicist completely without my help. He'll be glad to see me."'
He wanted to pass the man, but he quickly stepped in front of him. 'Wait.'
'What?' Rowan did not want to talk to Samuel. He couldn't care less about what he had to say. But he stopped and looked at him, waiting.
'Rowan, I...' His father had finally found the courage to look him in the eyes, and he exhaled slowly before he continued. 'I'm sorry.'
Rowan raised his eyebrows and laughed. 'You're sorry? I didn't even hear from you when I had to be locked up, you weren't there when I graduated from college, and now you show up, after years of not hearing from you, and you're sorry?!'
'No, Rowan. Listen -'
'No, you listen.' Rowan had raised his hand to silence him. 'I have become everything I am now without your help. I have everything I ever dreamed of and I don't need your pity. It's a bit late for that.'
He didn't wait for a response and exited the hall, where a young man handed him his coat. 'How did it go, sir?'
He forced himself to smile at him. 'Good, thanks. Have a good evening.'
'You too, sir.'
The second he wanted to leave the building he could hear his father's footsteps behind him and turned around. 'Yes?'
'You left this.' Samuel handed him his suitcase and stepped into the cold evening air as well.
'Oh. Thanks.'
A silence fell. Both of them didn't dare to look at each other, their eyes on the cars that passed them, until Samuel spoke again. 'Do you still live in that apartment with - what's his name -'
'Kael. And no, we don't.' Rowan buttoned up his coat against the cold, his suitcase next to him on the ground. 'When we had enough money we moved out. When Charlie turned two it became a little too small.'
'Charlie?'
'Yes.' He turned around to look at Samuel. 'He's my son.'
Without saying another word he picked up his suitcase and started to walk towards the pavement, away from his father.
A few moments later, a taxi stopped in front of him.
Rowan didn't look back when the distance between him and the theatre grew bigger as the taxi gained speed.
He'd almost fallen asleep with his head against the window when the voice of the taxi driver made him look up.
'If I may ask, sir - aren't you the husband of Kael Brown?'
He couldn't help but smile at the man. 'Well, we're not married, but you can't really trust the papers these days, right? He is my partner.'
You're totally right, sir.' He could see the man smile in the rearview mirror. 'My daughter is a big fan of theirs. She went to their concert last summer.'
'Awesome.' He returned his smile and looked out the window.
'And what have you been up to, sir?' The man stopped in front of a red traffic light and looked over his shoulder for a few seconds.
'Oh, nothing spectacular.' Rowan shrugged and leaned back a bit. 'I'm a professor in astrophysics at New York University.'
'A rock star and a professor.' The man chuckled softly. 'Not a combination you see every day.'
Rowan grinned. 'Not really.'
They were quiet until the taxi stopped and Rowan paid the man, exited the car and smiled at him through the window. 'Have a good evening.'
'You too, sir.'
He watched the car drive away, before he sighed and walked up to the front door, which he unlocked.
It was dark inside, and he had to be careful not to knock anything over as he made his way to the living room.
The first thing he saw when he opened the door was Kael, who had fallen asleep on the couch in front of the tv. With a faint smile on his face, he kissed the young man on his forehead before he turned off the lights and left the room.
Een ding waar Row lezingen houdt voor grote groepen en op een avond een oude bekende tegen het lijf loopt.
'I'll be home in 30 minutes, Kael.'
Rowan sat down on the edge of the stage and watched as the crowd left the room one by one. 'I'll just take a cab - no, just stay at home. Charlie might wake up.'
He smiled when he recognized a young man from the university and put his hand in the air to greet him when their eyes met.
'I'll tell you how it went when I get home, alright? I just need to finish a few things here.'
He averted his gaze from the entrance and looked down at his free hand, slowly tracing the little marks with his middle finger. A faint smile appeared on his face.
'I love you too. I'll see you soon.'
He slipped his phone in his pocket, jumped off the stage and started to walk towards the exit.
'Rowan.'
This couldn't be a hallucination. That was impossible.
And still he stood there, looking at him.
Over the years, Samuel's face had become paler and somehow scharper. His dark hair was slowly turning grey, he was noticably skinnier than before, but above all, his eyes had changed.
It was not the look of pure hatred that had made Rowan cringe so many times. Neighter were it the eyes of a proud father looking at his son, but Rowan wasn't expecting to see that ever again.
Was it guilt? Because it really looked like it, but he didn't want to get his hopes up.
He didn't say a word. Instead, he raised his head a little and looked calmly at his dad. He was very curious what this man had to say to him after all these years.
A long silence fell however, and when Samuel averted his gaze Rowan cleared his throat. 'I didn't know you were interested in Galilei, to be honest. Or isn't that the reason you came here?'
He found it easy to keep looking at Samuel - it was now his dad who kept avoiding his eyes when he responded.
'I heard you were giving a lecture this evening.'
'And ofcourse, you immediately thought: "Let's go see the son I neglected for years to the point where he almost commited suicide and became a succesful astrophysicist completely without my help. He'll be glad to see me."'
He wanted to pass the man, but he quickly stepped in front of him. 'Wait.'
'What?' Rowan did not want to talk to Samuel. He couldn't care less about what he had to say. But he stopped and looked at him, waiting.
'Rowan, I...' His father had finally found the courage to look him in the eyes, and he exhaled slowly before he continued. 'I'm sorry.'
Rowan raised his eyebrows and laughed. 'You're sorry? I didn't even hear from you when I had to be locked up, you weren't there when I graduated from college, and now you show up, after years of not hearing from you, and you're sorry?!'
'No, Rowan. Listen -'
'No, you listen.' Rowan had raised his hand to silence him. 'I have become everything I am now without your help. I have everything I ever dreamed of and I don't need your pity. It's a bit late for that.'
He didn't wait for a response and exited the hall, where a young man handed him his coat. 'How did it go, sir?'
He forced himself to smile at him. 'Good, thanks. Have a good evening.'
'You too, sir.'
The second he wanted to leave the building he could hear his father's footsteps behind him and turned around. 'Yes?'
'You left this.' Samuel handed him his suitcase and stepped into the cold evening air as well.
'Oh. Thanks.'
A silence fell. Both of them didn't dare to look at each other, their eyes on the cars that passed them, until Samuel spoke again. 'Do you still live in that apartment with - what's his name -'
'Kael. And no, we don't.' Rowan buttoned up his coat against the cold, his suitcase next to him on the ground. 'When we had enough money we moved out. When Charlie turned two it became a little too small.'
'Charlie?'
'Yes.' He turned around to look at Samuel. 'He's my son.'
Without saying another word he picked up his suitcase and started to walk towards the pavement, away from his father.
A few moments later, a taxi stopped in front of him.
Rowan didn't look back when the distance between him and the theatre grew bigger as the taxi gained speed.
He'd almost fallen asleep with his head against the window when the voice of the taxi driver made him look up.
'If I may ask, sir - aren't you the husband of Kael Brown?'
He couldn't help but smile at the man. 'Well, we're not married, but you can't really trust the papers these days, right? He is my partner.'
You're totally right, sir.' He could see the man smile in the rearview mirror. 'My daughter is a big fan of theirs. She went to their concert last summer.'
'Awesome.' He returned his smile and looked out the window.
'And what have you been up to, sir?' The man stopped in front of a red traffic light and looked over his shoulder for a few seconds.
'Oh, nothing spectacular.' Rowan shrugged and leaned back a bit. 'I'm a professor in astrophysics at New York University.'
'A rock star and a professor.' The man chuckled softly. 'Not a combination you see every day.'
Rowan grinned. 'Not really.'
They were quiet until the taxi stopped and Rowan paid the man, exited the car and smiled at him through the window. 'Have a good evening.'
'You too, sir.'
He watched the car drive away, before he sighed and walked up to the front door, which he unlocked.
It was dark inside, and he had to be careful not to knock anything over as he made his way to the living room.
The first thing he saw when he opened the door was Kael, who had fallen asleep on the couch in front of the tv. With a faint smile on his face, he kissed the young man on his forehead before he turned off the lights and left the room.
38 Re: Isa's Dump-topic. do okt 30, 2014 12:52 pm
Annabell Wayland
10/10 would bang
Kael schreef:“Tyler. You probably don't know him. But anyway. It were Row and Paul who pulled him off me. Row stayed the entire first night that I was in the hospital.”
'Maar Kael -'
De zuster die bij de deur stond keek geërgerd op toen Rowans schelle stem door de zaal klonk en wierp hem een scherpe blik toe. 'Het is niet toegestaan meneer Brown nu te bezoeken. Het spijt me.'
Rowan voelde de woede in hem groeien met de seconde. 'Dat kan me eerlijk gezegd niets schelen. Ik ben zijn vriend en als ik nu niet bij hem mag zijn -'
De zuster en hij keken beiden op toen een grijzende man zich bij hen voegde. 'Laat hem maar.'
Voor een paar seconden keek hij de zuster nog even aan, voor hij langs haar heen de zaal in stapte.
Hij vond Kael in één van de laatste bedden en moest moeite doen om hem niet gelijk tegen zich aan te trekken. De jongeman zag er ontzettend breekbaar uit, zo anders dan dat Rowan hem kende, maar hij sliep. En gezien dat in een lange tijd niet gelukt was was dat een enorme opluchting.
Met plotseling trillende handen zonk hij in de stoel naast het ziekenhuisbed en reikte aarzelend naar Kaels hand, die bijna even bleek was als de lakens waar hij op lag. Zijn huid was verbazingwekkend warm.
Hij had dood kunnen zijn.
'Weet ik, dat weet ik,' mompelde hij ongelukkig, een blik naar de half gesloten gordijnen werpend. Het was buiten allang donker.
De tijd verstreek, en ondanks dat zijn hoofd te vol zat om volledig te kunnen kalmeren zakte zijn hoofd langzaam tegen de muur achter hem en gleden zijn oogleden dicht.
Het was alsof hij nog geen vijf minuten had geslapen toen iemand in zijn hand kneep en hij haastig opkeek. Een vermoeide glimlach verscheen op zijn gezicht toen hij zag dat Kael wakker was. 'Hi... Hoe voel je je?'
Het was even stil. 'Beter dan gister.' Kael haalde zijn vrije hand door zijn gezicht. 'Waar is Paul?'
'Thuis in bed, waarschijnlijk. Hij zei wel dat hij vandaag langs zou komen.'
'Ah.' Kael keek de jongen even aan. 'Heb je hier de hele nacht gezeten?'
Rowan knikte zwijgend. Hij richtte zich iets op toen Kael gaapte. 'Ga maar slapen, Kael. Ik maak je wel wakker als er iemand voor je is.' Hij kwam overeind, kuste de jongeman op zijn voorhoofd en bleef even staan, om vervolgens weer besluiteloos terug in zijn stoel te zakken.
'Misschien moet jij ook nog maar even gaan slapen.' Emili keek hem licht bezorgd aan vanaf het voeteneind van Kaels bed. 'Je ziet er vreselijk uit.'
'Ik kan hem hier niet alleen laten,' antwoordde Rowan alleen.
'Je geeft te veel om hem.'
'Misschien wel.'
39 Re: Isa's Dump-topic. do okt 30, 2014 2:00 pm
Kael Brown
(▀̿Ĺ̯▀̿ ̿)
kjnjhrfhnbfkjerkajgnjkernjkaergnjkfga`
;___;
;___;
40 Re: Isa's Dump-topic. za nov 01, 2014 9:03 pm
Annabell Wayland
10/10 would bang
‘Row.’
Rowan.
Hij werd wakker doordat iemand zacht tegen zijn wang tikte, en zacht kreunend opende hij zijn ogen. ‘… Kael?’
De jongeman glimlachte flauwtjes. ‘Hi. Hoe voel je je?’
Rowan gaf geen antwoord en probeerde zich iets op te richten, maar hij zakte gelijk weer onderuit – zijn hoofd klopte. ‘Waar is mijn vader?’
Kael keek al even verward als Rowan zich voelde. ‘Wat – je vader?’
‘Ja, hij was hier, hij –’ Bijna gejaagd keek hij de zaal in, maar het was schemerig en stil en de enige die niet in een ziekenhuisbed lag was Kael. ‘Hij was hier, ik zweer het –’
‘Row, rustig.’ Kael duwde hem voorzichtig terug in de kussens. ‘Het spijt me, maar je vader was hier niet. Je moet het gedroomd hebben.’
Rowan zonk langzaam terug en kneep zijn ogen dicht toen hij plotseling tranen achter zijn oogleden voelde opwellen. Hij had er alles voor gegeven om er voor te zorgen dat hij het niet gedroomd had – zijn vader die zwijgend naast zijn bed zat, de hele nacht lang, terwijl hij sliep, om niet weg te gaan tot de jongen langzaam wakker werd. Allemaal gedroomd.
Nog nooit had hij zijn vader zo graag willen zien, terwijl hij maar al te goed wist dat de man waarschijnlijk niet eens wist dat hij in het ziekenhuis lag. En als hij het al wist –
‘Row, gaat het wel?’
Kael keek hem bezorgd aan en streek even zachtjes langs zijn gezicht. ‘Je ziet bleek.’
‘Ik zie altijd bleek, Kael.’ Rowan grimlachte. ‘Maar het gaat wel, dank je.’ Hij was even stil. ‘Kun je een dokter zoeken? Mijn hoofd doet pijn.’
Kael knikte kort, kwam overeind en drukte een kus op zijn voorhoofd. ‘Ik ben zo terug.’
41 Re: Isa's Dump-topic. zo nov 02, 2014 5:51 pm
Annabell Wayland
10/10 would bang
Kalmeer, in godsnaam.
Rowan drukte zijn handpalmen tegen zijn oogleden en ademde moeizaam in. Toen hij zich oprichtte en in kleermakerszit op bed zat kon hij zijn reflectie zien in de spiegel aan de binnenkant van de kast – zijn ogen waren bloeddoorlopen, zijn ingevallen gezicht betraand en bleek, en zijn hals zat onder de rode krassen. Zijn vingers trilden toen hij naar zijn medicatie op het nachtkastje tastte, en hij kwam niet overeind toen hij per ongeluk het doosje liet vallen, het witte pilletje tussen zijn vingers.
Rustig, Rowan.
De enige reden waarom hij niet volledig door het lint was gegaan was omdat hij er bijna zeker van was dat hij Kaels stem in het gefluister herkende.
Moeizaam kwam hij overeind en wankelde naar het raam. In de vensterbank, naast de vaas met halfdode bloemen die hij eigenlijk allang weg had moeten gooien, had hij het stapeltje brieven netjes neergelegd. Hij had nog maar twee brieven geopend, maar hij had ze allemaal terug vast gebonden met het donkere lint dat ze bij elkaar had gehouden. Het duurde even voor hij het lint echter had losgemaakt, bang dat hij door zijn bevende handen iets kapot zou maken.
Met twee brieven in zijn handen liet hij zich terug op bed vallen, ademde opnieuw langzaam uit en las toen opnieuw de titel van de eerste brief. De envelop voelde zwaarder aan dan de rest, en hij kon voelen dat er meer in zat dan een stuk papier.
Open deze als je het even allemaal niet meer ziet zitten. (het spijt me dat ik er niet ben.)
Toen hij de tweede brief opzij had gelegd leunde hij iets naar achter, met zijn rug tegen de muur, en maakte voorzichtig de envelop open.
Als eerste haalde hij er een platte, groenblauwe steen uit die koud aanvoelde in zijn hand. Het weerkaatste het zwakke licht van het lampje naast zijn bed, en zat vast aan een dun touwtje zodat hij het om zijn nek zou kunnen hangen.
Met de edelsteen in zijn hand trok hij eveneens de brief uit de envelop en vouwde deze open.
Hi Row,
Dit is voor jou. Volgens de mevrouw van de winkel is het een amazoniet, en ze vertelde me dat het een kalmerende werking heeft. Blijkbaar is het ook een goede beschermer tegen negatieve energie en verdriet. Ik, als non-professional op het gebied van edelstenen, heb geen flauw idee of dit klopt, maar ze klonk heel overtuigd. Ik hoop dat het helpt.
Ik hou van je. Zorg alsjeblieft goed voor jezelf.
Liefs, Kael.
Voorzichtig hing hij de ketting om zijn hals en legde de brief langzaam terug. Hij wist niet of het Kaels geruststellende woorden waren of dat de steen echt werkte, maar zijn handen trilden niet meer.
Terwijl de koele steen tegen zijn huid langzaam opwarmde pakte hij de tweede brief.
Open deze als je een herinnering nodig hebt waarom ik van je hou.
Met de achterkant van zijn hand veegde hij zijn wangen droog en opende de envelop. Hij zag dat er flink gegumd en gestreept was.
Hi, Row.
Ik hoop dat je oké bent als je dit leest, en dat ik snel weer thuis ben. Ik mis je waarschijnlijk ontzettend als je dit leest.
Wat er ook voor heeft gezorgd dat je deze brief hebt geopend, ik wil dat je weet dat ik van je hou. En ik weet dat ik het al honderden keren heb gezegd, maar ik hou van je met heel mijn hart en ik hoop dat ik je nooit meer kwijt raak. Mijn leven zou hoogstwaarschijnlijk een stuk stiller en leger zijn als jij er niet was geweest, en ik denk niet dat ik dat had uitgehouden.
Ik kan nauwelijks begrijpen waarom je me volledig vertrouwt, terwijl je alle reden had kunnen hebben om dat niet te doen. Je bent te enige in lange tijd die zo veel om me gegeven heeft.
Ik hou van de momenten dat je aangeschoten bent en de liefste dingen zegt op een manier waarop ik je nauwelijks serieus kan nemen, al zeg je nog zo vaak dat je het meent. Ik hou van de manier waarop je in slaap valt als het buiten stormt alsof je niets kan overkomen zolang ik bij je ben. Wat onzin is trouwens, gezien je maar al te goed weet dat we allebei ontzettend dood zouden zijn als de bliksem inderdaad in zou slaan.
Ik hou van de manier waarop je voor uren kunt praten om de rest van de dag nauwelijks een woord meer te zeggen, behalve vlak voor je naar bed gaat en je nog even haastig mededeelt dat je van me houdt.
Geloof me, als ik nachten achter elkaar niet slaap en besteed aan het componeren van een nummer speciaal voor jou zegt dat wel iets over hoeveel ik om je geef.
En als je denkt dat je het niet waard bent; al die kleine dingen die je zo haat – je schizofrenie, de littekens op je handen – onthoud alsjeblieft dat dat alles nog steeds bij jou hoort en ik nog steeds voor jou ben gevallen. Niets kan daar verandering in brengen. Ik ken je, Row. En al die kleine dingen horen net zo veel bij jou als die prachtige ogen van je. En ik weet ook dat je sterk genoeg bent om je niet gek te laten maken. Je hebt het tot hier gehaald, niet?
Ik weet dat je me niet altijd gelooft als ik zeg dat ik van je hou. Maar geloof me alsjeblieft als ik zeg dat ik het nog nooit zo heb gemeend.
Hopelijk tot binnenkort.
Ik hou van je.
De hanger had zijn ijzige temperatuur verloren, en rustte nu tegen zijn hart. De brok in zijn keel was zo mogelijk nog groter geworden, maar hij glimlachte door zijn tranen heen, maakte een stapeltje van de twee brieven en de enveloppen waar ze in hadden gezeten en liet zich toen languit achterover op bed vallen. Zijn oogleden waren zo zwaar geworden dat hij bijna gelijk in slaap viel, nog steeds een flauwe glimlach op zijn betraande gezicht.
Rowan drukte zijn handpalmen tegen zijn oogleden en ademde moeizaam in. Toen hij zich oprichtte en in kleermakerszit op bed zat kon hij zijn reflectie zien in de spiegel aan de binnenkant van de kast – zijn ogen waren bloeddoorlopen, zijn ingevallen gezicht betraand en bleek, en zijn hals zat onder de rode krassen. Zijn vingers trilden toen hij naar zijn medicatie op het nachtkastje tastte, en hij kwam niet overeind toen hij per ongeluk het doosje liet vallen, het witte pilletje tussen zijn vingers.
Rustig, Rowan.
De enige reden waarom hij niet volledig door het lint was gegaan was omdat hij er bijna zeker van was dat hij Kaels stem in het gefluister herkende.
Moeizaam kwam hij overeind en wankelde naar het raam. In de vensterbank, naast de vaas met halfdode bloemen die hij eigenlijk allang weg had moeten gooien, had hij het stapeltje brieven netjes neergelegd. Hij had nog maar twee brieven geopend, maar hij had ze allemaal terug vast gebonden met het donkere lint dat ze bij elkaar had gehouden. Het duurde even voor hij het lint echter had losgemaakt, bang dat hij door zijn bevende handen iets kapot zou maken.
Met twee brieven in zijn handen liet hij zich terug op bed vallen, ademde opnieuw langzaam uit en las toen opnieuw de titel van de eerste brief. De envelop voelde zwaarder aan dan de rest, en hij kon voelen dat er meer in zat dan een stuk papier.
Open deze als je het even allemaal niet meer ziet zitten. (het spijt me dat ik er niet ben.)
Toen hij de tweede brief opzij had gelegd leunde hij iets naar achter, met zijn rug tegen de muur, en maakte voorzichtig de envelop open.
Als eerste haalde hij er een platte, groenblauwe steen uit die koud aanvoelde in zijn hand. Het weerkaatste het zwakke licht van het lampje naast zijn bed, en zat vast aan een dun touwtje zodat hij het om zijn nek zou kunnen hangen.
Met de edelsteen in zijn hand trok hij eveneens de brief uit de envelop en vouwde deze open.
Hi Row,
Dit is voor jou. Volgens de mevrouw van de winkel is het een amazoniet, en ze vertelde me dat het een kalmerende werking heeft. Blijkbaar is het ook een goede beschermer tegen negatieve energie en verdriet. Ik, als non-professional op het gebied van edelstenen, heb geen flauw idee of dit klopt, maar ze klonk heel overtuigd. Ik hoop dat het helpt.
Ik hou van je. Zorg alsjeblieft goed voor jezelf.
Liefs, Kael.
Voorzichtig hing hij de ketting om zijn hals en legde de brief langzaam terug. Hij wist niet of het Kaels geruststellende woorden waren of dat de steen echt werkte, maar zijn handen trilden niet meer.
Terwijl de koele steen tegen zijn huid langzaam opwarmde pakte hij de tweede brief.
Open deze als je een herinnering nodig hebt waarom ik van je hou.
Met de achterkant van zijn hand veegde hij zijn wangen droog en opende de envelop. Hij zag dat er flink gegumd en gestreept was.
Hi, Row.
Ik hoop dat je oké bent als je dit leest, en dat ik snel weer thuis ben. Ik mis je waarschijnlijk ontzettend als je dit leest.
Wat er ook voor heeft gezorgd dat je deze brief hebt geopend, ik wil dat je weet dat ik van je hou. En ik weet dat ik het al honderden keren heb gezegd, maar ik hou van je met heel mijn hart en ik hoop dat ik je nooit meer kwijt raak. Mijn leven zou hoogstwaarschijnlijk een stuk stiller en leger zijn als jij er niet was geweest, en ik denk niet dat ik dat had uitgehouden.
Ik kan nauwelijks begrijpen waarom je me volledig vertrouwt, terwijl je alle reden had kunnen hebben om dat niet te doen. Je bent te enige in lange tijd die zo veel om me gegeven heeft.
Ik hou van de momenten dat je aangeschoten bent en de liefste dingen zegt op een manier waarop ik je nauwelijks serieus kan nemen, al zeg je nog zo vaak dat je het meent. Ik hou van de manier waarop je in slaap valt als het buiten stormt alsof je niets kan overkomen zolang ik bij je ben. Wat onzin is trouwens, gezien je maar al te goed weet dat we allebei ontzettend dood zouden zijn als de bliksem inderdaad in zou slaan.
Ik hou van de manier waarop je voor uren kunt praten om de rest van de dag nauwelijks een woord meer te zeggen, behalve vlak voor je naar bed gaat en je nog even haastig mededeelt dat je van me houdt.
Geloof me, als ik nachten achter elkaar niet slaap en besteed aan het componeren van een nummer speciaal voor jou zegt dat wel iets over hoeveel ik om je geef.
En als je denkt dat je het niet waard bent; al die kleine dingen die je zo haat – je schizofrenie, de littekens op je handen – onthoud alsjeblieft dat dat alles nog steeds bij jou hoort en ik nog steeds voor jou ben gevallen. Niets kan daar verandering in brengen. Ik ken je, Row. En al die kleine dingen horen net zo veel bij jou als die prachtige ogen van je. En ik weet ook dat je sterk genoeg bent om je niet gek te laten maken. Je hebt het tot hier gehaald, niet?
Ik weet dat je me niet altijd gelooft als ik zeg dat ik van je hou. Maar geloof me alsjeblieft als ik zeg dat ik het nog nooit zo heb gemeend.
Hopelijk tot binnenkort.
Ik hou van je.
De hanger had zijn ijzige temperatuur verloren, en rustte nu tegen zijn hart. De brok in zijn keel was zo mogelijk nog groter geworden, maar hij glimlachte door zijn tranen heen, maakte een stapeltje van de twee brieven en de enveloppen waar ze in hadden gezeten en liet zich toen languit achterover op bed vallen. Zijn oogleden waren zo zwaar geworden dat hij bijna gelijk in slaap viel, nog steeds een flauwe glimlach op zijn betraande gezicht.
Laatst aangepast door Annabell op di nov 04, 2014 8:52 pm; in totaal 1 keer bewerkt
45 Re: Isa's Dump-topic. ma nov 10, 2014 7:27 pm
Gast
Gast
Een zacht getik deed Rowan opkijken, en er verscheen langzaam een flauwe glimlach op zijn gezicht.
'Wat moet je?’ Hij draaide zich om in zijn bureaustoel en grijnsde even naar het roodharige meisje dat zich op zijn voeteneind gevestigd had. Ze leunde ontspannen naar achteren en keek hem met pretlichtjes in haar ogen aan. ‘Wat heb je nu weer gedaan?’ Ze wierp een blik op de deur, die Samuel vanaf de buitenkant op slot had gedraaid. Rowan grijnsde nogal beschaamd, ondanks het feit dat de reden waarom hij opgesloten in zijn kamer zat heel wat minder leuk was.
‘M’n pa werd dronken,’ zei hij, een stuk luchtiger dan dat hij normaal zou hebben gedaan. Emili fronste licht. ‘Heb je er nog iets aan overgehouden?’
Hij schudde zijn hoofd. ‘Gelukkig niet. M’n pa toont affectie door expres te missen als hij wijnflessen naar mijn hoofd gooit dus ik ben er nog goed vanaf gekomen.’ Hij schokschouderde.
Emili was overeind gekomen en trok zich op het bureau. ‘Laat je armen eens zien.’ De jongeman was even stil, voor hij de mouwen van zijn sweater oprolde en zwijgend zijn onderarmen aan het meisje liet zien. Die glimlachte zwakjes. ‘Ze zijn geheeld, zie ik?’ Rowan knikte maar en trok de mouwen weer terug over de verse littekens.
‘Hij heeft een goede invloed op je.’
‘Hoe bedoel je?’
‘Je begrijpt heel goed wat ik bedoel. Je hebt jezelf in weken niets meer gedaan.’
‘Weet ik, weet ik…’ Hij kwam overeind en zonk bijna tegelijkertijd met Emili op zijn bed. Het raam stond iets open, zodat hij de vogel kon horen die in de boom net naast zijn raam zat.
‘Ik ben blij dat je hem hebt, om eerlijk te zijn.’ Emili keek hem even aan en glimlachte. Hij schonk haar een flauwe grijns. ‘Ik ook.’
Het was even stil, waarin Emili hem met glinsterende ogen aan keek. Toen hij zijn wenkbrauwen vragend op trok verscheen haar glimlach in een brede grijns. ‘Je vindt hem leuk.’
Binnen een seconde voelde hij hoe zijn wangen rood kleurde. ‘Hoe kom je daar nou weer bij?’
Het meisje lachte en ging languit op zijn bed liggen. ‘Ach, kom op, geef toe. Je vindt hem in ieder geval een heel klein beetje leuk.’
‘Helemaal niet!’ antwoordde Rowan verontwaardigd, al kon hij de lach niet helemaal uit zijn stem houden. ‘Dat –’
‘Mond houden, Riderhood. Ik kan het zien in die onschuldige hertenogen van je.’
Hij sloeg zijn ogen neer, nu niet meer in staat zijn grijns te verbergen. 'Ik vind Kael niet leuk.'
'En ik ben hetero. Kom op Row, ik neem het je niet kwalijk. Kael is een schat van een jongen.'
Rowan zuchtte diep en drukte zacht kreunend zijn gezicht in het kussen dat hij op schoot had getrokken.
'Ik weet het,' klonk het gesmoord, en Emili glimlachte medelevend. 'Is het een onschuldige man crush en kan ik je uitlachen omdat je je aanstelt of is het echt ernstig en moet ik je emotioneel steunen?'
Deze keer was Rowans antwoord onverstaanbaar doordat zijn stem nu volledig verloren ging in het kussen.
To be continued
49 Re: Isa's Dump-topic. za nov 15, 2014 10:14 am
Oliver Edurel
Een zacht getik deed Rowan opkijken, en er verscheen langzaam een flauwe glimlach op zijn gezicht.
‘Wat moet je?’ Hij draaide zich om in zijn bureaustoel en grijnsde even naar het roodharige meisje dat zich op zijn voeteneind gevestigd had. Ze leunde ontspannen naar achteren en keek hem met pretlichtjes in haar ogen aan. ‘Wat heb je nu weer gedaan?’ Ze wierp een blik op de deur, die Samuel vanaf de buitenkant op slot had gedraaid. Rowan grijnsde nogal beschaamd, ondanks het feit dat de reden waarom hij opgesloten in zijn kamer zat heel wat minder leuk was.
‘M’n pa werd dronken,’ zei hij, een stuk luchtiger dan dat hij normaal zou hebben gedaan. Emili fronste licht. ‘Heb je er nog iets aan overgehouden?’
Hij schudde zijn hoofd. ‘Gelukkig niet. M’n pa toont affectie door expres te missen als hij wijnflessen naar mijn hoofd gooit dus ik ben er nog goed vanaf gekomen.’ Hij schokschouderde.
Emili was overeind gekomen en trok zich op het bureau. ‘Laat je armen eens zien.’ De jongeman was even stil, voor hij de mouwen van zijn sweater oprolde en zwijgend zijn onderarmen aan het meisje liet zien. Die glimlachte zwakjes. ‘Ze zijn geheeld, zie ik?’ Rowan knikte maar en trok de mouwen weer terug over de verse littekens.
‘Hij heeft een goede invloed op je.’
‘Hoe bedoel je?’
‘Je begrijpt heel goed wat ik bedoel. Je hebt jezelf in weken niets meer gedaan.’
‘Weet ik, weet ik…’ Hij kwam overeind en zonk bijna tegelijkertijd met Emili op zijn bed. Het raam stond iets open, zodat hij de vogel kon horen die in de boom net naast zijn raam zat.
‘Ik ben blij dat je hem hebt, om eerlijk te zijn.’ Emili keek hem even aan en glimlachte. Hij schonk haar een flauwe grijns. ‘Ik ook.’
Het was even stil, waarin Emili hem met glinsterende ogen aan keek. Toen hij zijn wenkbrauwen vragend op trok verscheen haar glimlach in een brede grijns. ‘Je vindt hem leuk.’
Binnen een seconde voelde hij hoe zijn wangen rood kleurde. ‘Hoe kom je daar nou weer bij?’
Het meisje lachte en ging languit op zijn bed liggen. ‘Ach, kom op, geef toe. Je vindt hem in ieder geval een heel klein beetje leuk.’
‘Helemaal niet!’ antwoordde Rowan verontwaardigd, al kon hij de lach niet helemaal uit zijn stem houden. ‘Dat –’
‘Mond houden, Riderhood. Ik kan het zien in die onschuldige hertenogen van je.’
Hij sloeg zijn ogen neer, nu niet meer in staat zijn grijns te verbergen. 'Ik vind Kael niet leuk.'
'En ik ben hetero. Kom op Row, ik neem het je niet kwalijk. Kael is een schat van een jongen.'
Rowan zuchtte diep en drukte zacht kreunend zijn gezicht in het kussen dat hij op schoot had getrokken.
'Ik weet het,' klonk het gesmoord, en Emili glimlachte medelevend. 'Is het een onschuldige man crush en kan ik je uitlachen omdat je je aanstelt of is het echt ernstig en moet ik je emotioneel steunen?'
Deze keer was Rowans antwoord onverstaanbaar doordat zijn stem nu volledig verloren ging in het kussen.
'Je doet alsof de wereld vergaat, Row,' verzuchtte Emili. 'Je vindt hem leuk, en wat dan nog? Ik denk echt niet dat je de eerste bent als je dat tegen hem zou zeggen.'
'Dat is het hele probleem,' mompelde Rowan, zijn kin op zijn knieën. 'Ik heb het gevoel dat hij dan niets meer met me te maken wil hebben.'
Emili lachte kort. 'Serieus? Heb je gezien hoe die arme jongen naar je kijkt?'
Er verscheen een ongelovige glimlach op Rowans gezicht. 'Niet echt...?'
Emili trok haar wenkbrauwen op. 'Dan zou ik de volgende keer maar opletten als ik jou was.'
Net op het moment dat Rowan zijn mond opende om antwoord te geven klonken er voetstappen in de gang en slikte hij snel zijn woorden in.
'Rowan?'
Het was Sabrina. Emili knikte kort toen hun blikken kruisten. 'Hoor je niet op school te zitten?' vroeg hij door de deur heen.
Het was even stil.
'Ik heb me voor een paar uur afgemeld. Ik ben naar de tandarts.'
Rowan glimlachte even. 'Ik heb de deur open gekregen. Kom maar binnen.'
Een klik volgde, en een tel later keek zijn oudste zusje hem voorzichtig glimlachend aan. 'Ik heb wat eten voor je klaargemaakt,' meldde ze toen Rowan overeind was gekomen, en gebaarde over haar schouder naar de keuken. Het zijn restjes van gisteravond, maar het is warm.' Ze grijnsde scheef. 'Ruim alsjeblieft goed op, anders krijgt pa het door.'
Rowan gaf geen antwoord, nam haar gezicht in zijn handen en drukte een kus op haar voorhoofd. 'Je bent geweldig.'
'Ik kan mijn grote broer hier toch niet laten verhongeren?' Ze glimlachte en gaf een zacht kneepje in zijn arm.
'Ik moet gaan, anders ben ik te laat terug. Wees voorzichtig.' Ze pakte haar tas weer van tafel en grijnsde nog heel even voor de voordeur van het appartement achter haar dicht viel.
Terwijl Rowan een bord uit een kast trok ging Emili op de eettafel zitten en volgde zijn bewegingen. 'Je moet blij zijn dat je Sabrina en Kael hebt. Je was anders allang verhongerd.'
Rowan schokschouderde.
'Geef toe Row, je had het niet zelf gered.'
'Ik heb een pistool, weet je nog?' Hij gebaarde met een vork gevaarlijk naar haar gezicht terwijl hij langs haar heen naar de bank stapte. 'Ik kan mezelf heel goed redden. En hou nu alsjeblieft je mond, ik heb nog vijf uur voor m'n pa thuis komt en ik wil tv kijken.'
‘Wat moet je?’ Hij draaide zich om in zijn bureaustoel en grijnsde even naar het roodharige meisje dat zich op zijn voeteneind gevestigd had. Ze leunde ontspannen naar achteren en keek hem met pretlichtjes in haar ogen aan. ‘Wat heb je nu weer gedaan?’ Ze wierp een blik op de deur, die Samuel vanaf de buitenkant op slot had gedraaid. Rowan grijnsde nogal beschaamd, ondanks het feit dat de reden waarom hij opgesloten in zijn kamer zat heel wat minder leuk was.
‘M’n pa werd dronken,’ zei hij, een stuk luchtiger dan dat hij normaal zou hebben gedaan. Emili fronste licht. ‘Heb je er nog iets aan overgehouden?’
Hij schudde zijn hoofd. ‘Gelukkig niet. M’n pa toont affectie door expres te missen als hij wijnflessen naar mijn hoofd gooit dus ik ben er nog goed vanaf gekomen.’ Hij schokschouderde.
Emili was overeind gekomen en trok zich op het bureau. ‘Laat je armen eens zien.’ De jongeman was even stil, voor hij de mouwen van zijn sweater oprolde en zwijgend zijn onderarmen aan het meisje liet zien. Die glimlachte zwakjes. ‘Ze zijn geheeld, zie ik?’ Rowan knikte maar en trok de mouwen weer terug over de verse littekens.
‘Hij heeft een goede invloed op je.’
‘Hoe bedoel je?’
‘Je begrijpt heel goed wat ik bedoel. Je hebt jezelf in weken niets meer gedaan.’
‘Weet ik, weet ik…’ Hij kwam overeind en zonk bijna tegelijkertijd met Emili op zijn bed. Het raam stond iets open, zodat hij de vogel kon horen die in de boom net naast zijn raam zat.
‘Ik ben blij dat je hem hebt, om eerlijk te zijn.’ Emili keek hem even aan en glimlachte. Hij schonk haar een flauwe grijns. ‘Ik ook.’
Het was even stil, waarin Emili hem met glinsterende ogen aan keek. Toen hij zijn wenkbrauwen vragend op trok verscheen haar glimlach in een brede grijns. ‘Je vindt hem leuk.’
Binnen een seconde voelde hij hoe zijn wangen rood kleurde. ‘Hoe kom je daar nou weer bij?’
Het meisje lachte en ging languit op zijn bed liggen. ‘Ach, kom op, geef toe. Je vindt hem in ieder geval een heel klein beetje leuk.’
‘Helemaal niet!’ antwoordde Rowan verontwaardigd, al kon hij de lach niet helemaal uit zijn stem houden. ‘Dat –’
‘Mond houden, Riderhood. Ik kan het zien in die onschuldige hertenogen van je.’
Hij sloeg zijn ogen neer, nu niet meer in staat zijn grijns te verbergen. 'Ik vind Kael niet leuk.'
'En ik ben hetero. Kom op Row, ik neem het je niet kwalijk. Kael is een schat van een jongen.'
Rowan zuchtte diep en drukte zacht kreunend zijn gezicht in het kussen dat hij op schoot had getrokken.
'Ik weet het,' klonk het gesmoord, en Emili glimlachte medelevend. 'Is het een onschuldige man crush en kan ik je uitlachen omdat je je aanstelt of is het echt ernstig en moet ik je emotioneel steunen?'
Deze keer was Rowans antwoord onverstaanbaar doordat zijn stem nu volledig verloren ging in het kussen.
'Je doet alsof de wereld vergaat, Row,' verzuchtte Emili. 'Je vindt hem leuk, en wat dan nog? Ik denk echt niet dat je de eerste bent als je dat tegen hem zou zeggen.'
'Dat is het hele probleem,' mompelde Rowan, zijn kin op zijn knieën. 'Ik heb het gevoel dat hij dan niets meer met me te maken wil hebben.'
Emili lachte kort. 'Serieus? Heb je gezien hoe die arme jongen naar je kijkt?'
Er verscheen een ongelovige glimlach op Rowans gezicht. 'Niet echt...?'
Emili trok haar wenkbrauwen op. 'Dan zou ik de volgende keer maar opletten als ik jou was.'
Net op het moment dat Rowan zijn mond opende om antwoord te geven klonken er voetstappen in de gang en slikte hij snel zijn woorden in.
'Rowan?'
Het was Sabrina. Emili knikte kort toen hun blikken kruisten. 'Hoor je niet op school te zitten?' vroeg hij door de deur heen.
Het was even stil.
'Ik heb me voor een paar uur afgemeld. Ik ben naar de tandarts.'
Rowan glimlachte even. 'Ik heb de deur open gekregen. Kom maar binnen.'
Een klik volgde, en een tel later keek zijn oudste zusje hem voorzichtig glimlachend aan. 'Ik heb wat eten voor je klaargemaakt,' meldde ze toen Rowan overeind was gekomen, en gebaarde over haar schouder naar de keuken. Het zijn restjes van gisteravond, maar het is warm.' Ze grijnsde scheef. 'Ruim alsjeblieft goed op, anders krijgt pa het door.'
Rowan gaf geen antwoord, nam haar gezicht in zijn handen en drukte een kus op haar voorhoofd. 'Je bent geweldig.'
'Ik kan mijn grote broer hier toch niet laten verhongeren?' Ze glimlachte en gaf een zacht kneepje in zijn arm.
'Ik moet gaan, anders ben ik te laat terug. Wees voorzichtig.' Ze pakte haar tas weer van tafel en grijnsde nog heel even voor de voordeur van het appartement achter haar dicht viel.
Terwijl Rowan een bord uit een kast trok ging Emili op de eettafel zitten en volgde zijn bewegingen. 'Je moet blij zijn dat je Sabrina en Kael hebt. Je was anders allang verhongerd.'
Rowan schokschouderde.
'Geef toe Row, je had het niet zelf gered.'
'Ik heb een pistool, weet je nog?' Hij gebaarde met een vork gevaarlijk naar haar gezicht terwijl hij langs haar heen naar de bank stapte. 'Ik kan mezelf heel goed redden. En hou nu alsjeblieft je mond, ik heb nog vijf uur voor m'n pa thuis komt en ik wil tv kijken.'
50 Re: Isa's Dump-topic. za nov 15, 2014 8:05 pm
Rowan Riderhood
(´・ω・`)
“How many loved your moments of glad grace,
And loved your beauty with love false or true;
But one man loved the pilgrim soul in you,
And loved the sorrows of your changing face.”
― W.B. Yeats
So.
Bericht [Pagina 2 van 4]
Ga naar pagina : 1, 2, 3, 4
Soortgelijke onderwerpen
Permissies van dit forum:
Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
|
|
|