To Love and Be Loved [open]

Hij sloeg met een zucht de wekker uit. Zelfs Aya in zijn leven hielp niet meer tegen de depressie die dagelijks leek toe te slaan. Hij deed zijn werk op stal, gaf de lessen, deed zijn klusjes, maar met al zijn gedachtes was hij bij Kaya. Waarom was ze niet langsgekomen? Waarom had hij haar nog niet gezien? Waarom belde ze niet?
Hij had haar een keer gedacht te zien, maar toen hij zich terugdraaide was ze weer verdwenen. Misschien speelde zijn gedachtes zelfs wel spelletjes met hem.
Gezellig praten ging hem niet goed meer af en vreugde leek wel verdwenen te zijn uit zijn leven. Een uitputting en een lamlendig gevoel wat hem nauwelijks zijn bed uit kreeg, droegen bij aan de neerslachtige stemming waar hij zich de hele dag mee voortsleepte.
Vandaag had hij een vrije dag. Een dag waar hij eigenlijk geen behoefte aan had, maar hij was om een of andere reden verplicht geweest deze te nemen. Zijn ouders dreigden ook al met een bezoekje aan HorseHome, iets waar hij echt niet op zat te wachten. Hij had besloten maar gewoon vroeg op te staan, het zat inmiddels niet meer in zijn systeem om tot laat te blijven liggen. Hij zou gaan joggen, wandelen, wat dan ook, en wel zien waar hij terecht kwam.
Zo gezegd zo gedaan, ging Pasqual op weg met een flesje water en een aantal boterhammen op zak. In een matig tempo jogde hij door het bos heen om zich uiteindelijk te vinden op een plek waar hij altijd wat naar van werd. De kliffen. Coïncident? Hij wist het niet zo. De kliffen deden hem altijd denken aan een depressie, aan zelfmoord, aan iemand die zichzelf door zijn polsen sneed. Misschien deed het hem wel een beetje denken aan de vriendin van zijn vriend, Riot. Solance..
Dat meisje. Net als Aya. Mankeerde zoveel.
Damnit Aya. Hij kon haar op het moment geen aandacht geven. Had haar wel van zich laten horen maar ze bracht hem geen vreugde. Hij had haar nodig maar hij durfde niet om haar te vragen. Voelde zich verloren en alleen. Het verlies van Kaya, de terugkomst van Kaya. Het opende allemaal wonden die verre van geheeld waren. Hij had iemand nodig. Hij had hulp nodig.
God hij voelde zich zo alleen.
Iemand liefhebben deed zeer. Weten dat iemand je lief had deed nog meer zeer. Je kon die persoon alleen maar teleur stellen.
Pasqual ging aan de rand van de kliffen zitten en staarde naar de zee toe. Niet in de illusie dat hij zou springen. Hij draaide het dopje van de fles open en nam een slok van het water. Hij wist niet precies hoe laat het nu was en hoe veel hij had gelopen, maar hij wist wel dat hij inmiddels meer calorieën verbrandt had dan hij binnen had gekregen vandaag.

Ze wilde niet wakker worden, de wekker was gegaan. Maar dit was een van de dagen dat ze weer in de kliniek was. De kamer die ze hier had, leek steeds minder op een kamer. Steeds meer kleren waren bij Pasqual en steeds meer spullen verdwenen. De kast was leeg, de kamer was kil en dit alles zorgde ervoor dat ze haar ogen liever dicht had. Natuurlijk was het positief dat alles hier weg ging, het hield namelijk in dat ze zelf ook sneller weg zou zijn. Niet meer hier hoefde te wonen. Na vijf minuten geprobeerd te hebben weer in slaap te komen, duwde ze zichzelf dan toch omhoog. Haar blonde haren stonden alle kanten in. Haar donkere ogen waren wat kleiner en keken moeizaam voor zich uit. Aya greep naar de elastiek op haar nachtkastje om een hoge staart te maken. Ze gooide haar benen over het bed heen om op te staan. Een spiegel begroette haar. Hoe vaak ze zichzelf ook in de spiegel had gezien, ze kon niet aan zichzelf wennen. Aan haar ogen, haar haren, haar lichaam. Het waren dingen waar ze zichzelf aan irriteerde. Haar ogen waren te donker, haar haren die normaliter zwart waren had ze niet voor niks blond geverfd. Haar lichaam was smal en ze was klein; een zucht, er was niks aan te doen. Ze haalde een kam door haar haren, terwijl ze twee lage staarten maakte. Zoals gewoonlijk deed ze wat make-up op, een simpele eyeliner en mascara. Wat er ging gebeuren? Dat kreeg ze te horen op de dag zelf. Ze wist enkel sommige dagen dat ze iets moest doen of dat ze juist vrij was. Zoals gewoonlijk zat ze aan de tafel met andere, die in haar ogen veel meer hadden als haar en het was pijnlijk dat zij hier juist tussen moest zitten. Het eten ging altijd snel, een simpele boterham en ze was klaar. Zoals gewoonlijk was ze dan ook als eerste van tafel en een begeleidster kwam naar haar toe.
"Vandaag ben je vrij." Een vragende blik kwam op haar gezicht. "Je mag naar huis." Een glimlach, naar huis betekende waar Pasqual was. Ze sprong in een skinny jeans, deed dr. martens aan en een shirt dat van een schouder hing. Meteen liep ze naar buiten en liep richting de stal, om er daar achter te komen dat Pasqual er niet was. Ze legde haar duimen tegen elkaar aan, niet precies wetend wat nu te doen. Toen pakte ze wat onhandig haar mobiel, om daar het nummer van Pasqual op te zoeken. Maar toch deed ze haar mobiel weer weg. Ze zal later terugkomen, misschien was hij er dan. Langzaam liep ze dan ook het terrein af, twijfelend over wat ze moest doen. Misschien moest ze teruggaan? Gewoon weer naar de kliniek. Een zucht, waarom moest ze het altijd zo moeilijk vinden om een keuze te maken. Om de juiste weg te vinden van wat ze moest doen. Haar voeten brachten haar verder en verder van de bewoonde wereld. In haar ooghoek zag ze de kliffen, uitwaaien was niet zo'n slecht idee. Wie weet kon ze Pasqual uitnodigen. Haar conditie was beter geworden, vooral door al het dansen; iets waardoor het beklimmen makkelijker ging als dat ze had gedacht. Niet dat ze een stijl pad had gekozen, toch had ze verwacht dat het slechter zou gaan.
De top had ze bereikt en verderop zag ze een jongen zitten, dat was een goed moment om weg te gaan en zich om te draaien. Contact met andere was namelijk nog steeds iets dat ze liever uit de weg ging. Toen ze tot een halt kwam en voor enkele tellen keek, merkte ze pas wie het was. Het was dat ze hier niet op kon rennen, maar met een snelle pas liep ze over de stenen. Ze moest goed opletten en al twee keer struikelde ze over wat stenen. Ze ging op haar knieën achter hem zitten en sloeg haar armen onzeker om zijn hals heen. Ze zorgde ervoor dat ze niet teveel op hem ging hangen en dat hij van de klif af stortte. Dat was namelijk ook niet geheel de bedoeling.
"Hey." Kwam de iets wat schorre klank uit haar keel. Maar toen ze besefte wat ze aan het doen was, liet ze hem los. Ze was blij hem te zien en dit zorgde ervoor dat ze dit had gedaan.
"Sorry." Zei ze zacht, hij zat hier misschien wel omdat hij alleen wilde zijn! "Wil je alleen zijn?" Ze was gaan staan en had een stapje opzij gedaan zodat ze niet meer achter hem stond. Het was nog steeds onwennig voor haar om iemand lief te hebben. Had nog steeds het gevoel alsof ze het niet helemaal waard was en was dan ook bang als ze misschien iets deed wat hij niet wilde.

Vanuit het niets kwamen er twee armen om zijn hals hangen, die hem uit zijn donkere gedachtes trokken. Een bekende stem klonk hem in de oren en zijn hart maakte ondanks alles toch nog een sprongetje. Iets wat direct gevolgd werd door een wee gevoel in zijn maag: hij had immers niet vol enthousiasme van zich laten horen de afgelopen tijd en was geen goed vriendje geweest.
"Hey." Pasqual nam haar armen vast met zijn armen.
"Hee," zei hij zachtjes terwijl hij met zijn duimtoppen over haar armen streek. "Jij hier? Hoe ... Toeval?"
Pasqual draaide zich om naar het meisje en liet een gemeende glimlach zien. Een glimlach die niet over ging in zijn ogen, wat in de regel het geval was. Hij wou met haar praten, wou tegen haar zeggen dat hij zich kut voelde en dat hij niet meer wist wat hij moest doen, maar de woorden bleven in zijn keel steken. Hij had geen controle over zijn acties, geen controle over zijn daden. Alles wat hij deed was het verbloemen van zijn gevoelens.
Zoals nu, dat hij zich naar Aya toe draaide en haar gezicht streelde met de achterkant van zijn hand. Dat hij een pluk van haar blonde haar in zijn hand nam en liefdevol naar haar glimlachte terwijl diep vanbinnen hij niet glimlachte maar eigenlijk het gevoel had dat zijn maag werd dichtgeknepen. Dat hij zijn lippen op de hare drukte maar eigenlijk verlangde dat ze hem weg duwde en dwong te praten. Maar hij kon haar niets zeggen. Hij mocht haar niet ongerust maken. Hij was diegene die er voor haar moest zijn, andersom was... Hij mocht gewoon niet zwak zijn. Zij was zo goed bezig, straks zou hij het allemaal voor haar verpesten en dan was het einde zoek.
"Sorry. Wil je alleen zijn?"
"Ik heb je te lang niet meer gezien," besloot hij te zeggen terwijl hij zijn hoofd schuin hield en haar onderzoekend aankeek. "Blijf alsjeblieft rustig zitten. Hoe gaat het met je?" Zijn benen die hij over de rand had bungelen, had hij nu teruggeslagen en in kleermakerszit zat hij tegenover haar, toch blij om haar weer te zien. Hij keek goed naar het Aziatische meisje met haar opvallend blonde haren. Ze hadden een verleden, een verleden die hij niet kon en wou vergeten. Het ging al zoveel beter met haar, maar was ze gelukkig? Hij wou weten of ze gelukkig was, of ze 's avonds tevreden kon gaan slapen, of ze op kon staan met een glimlach op haar gezicht. Haar geluk was zo belangrijk.
"Het spijt me dat ik de afgelopen tijd zo weinig van me heb laten horen," zei hij zachtjes. "Ik heb het een beetje druk gehad, met het nieuws dat Kaya er weer is. Maar ik zal er weer voor je zijn, Aya. Het spijt me." Zijn bruine ogen wierpen een bezorgde blik op het meisje wat hij zijn vriendin mocht noemen. Hij had zich kansloos gedragen en hij moest weer wat ballen laten zien.
"Ik beloof je dat ik je weer gelukkig ga maken. Of nog gelukkiger ga maken." Hij glimlachte en keek toen weg. Hij ging haar gelukkig maken maar voor zijn eigen geluk kon hij niet zorgen. Zijn eigen geluk was Kaya, maar... die had hij in geen eeuwigheid meer gezien. Waar was ze? Waarom kwam ze niet langs? Waarom... verstopte ze zichzelf.
Hij pakte Aya's hand vast en streelde deze met zijn vrije duim.
"Ik hou van je."

Pasqual leek verbaasd, het was ook niet vreemd. Hij had niet geweten dat ze vrij was en zijzelf wist het ook pas vanaf vanochtend. Misschien had ze weg moeten lopen? Het was niet dat ze heel erg in de gaten had dat Pasqual door een zware tijd ging. Het was meer dat als mensen zich ergens alleen afzonderde, ze misschien alleen wilde zijn.
"Ik was vrij. Jij was niet op de stal en ik ging gewoon een rondje lopen." Het was in haar stem te horen dat ze zich schuldig voelde, ook al had Pasqual een glimlach op zijn gezicht, ze had een sms moeten sturen. Hij ontweek haar vraag.... Iets wat ze haar altijd zeiden als ze geen normaal antwoord gaf. Als ze een antwoord gaf dat geen echt antwoord was. Zij vroeg of hij alleen wilde zijn, geen ja of nee was gesproken. 'Ik heb je te lang niet meer gezien.' Dat was zijn antwoord. Maar zoals zijzelf, was het antwoord dan niet meteen nee. Maar wat dan? Ze keek hem dan ook iets wantrouwig aan. Niet dat ze dacht dat hij wat had gedaan met een ander. Al kon het altijd, hij had ook nog met een anders toen ze zoende. Maar dat was niet eens waar ze zichzelf zorgen om maakte, meer het feit dat hij blijkbaar niet kon of wilde zeggen of hij alleen wilde zijn. Maar ze werd uit haar gedachte gehaald doordat Pasqual vroeg hoe het met haar ging. Langzaam zakte ze weer door haar knieën, om toch iets ongemakkelijk op haar knieën terecht te komen. Hoe ging het met haar? Soms wist ze het zelf niet, toch knikte ze.
"Wel goed, ik denk dat ze nu aan het onderzoeken zijn hoe ik op dingen reageer." Natuurlijk hadden ze dat niet gezegd, maar dat ze opeens vrij was vond ze apart. Zoiets deden ze niet snel. Maar ook op het laatste moment zeggen dat ze naar een therapie moest. Ze was dan niet slim, maar een verandering van kalender was natuurlijk vreemd.
Pasqual verontschuldigde zich, dat hij er niet was geweest. Ze sloeg haar ogen neer. Ze wist niet of het Pasqual zelf was, of dat de kliniek iets wilde doen. Aya beet op haar lip, het nieuws dat Kaya er weer was? Zijn zus... Was er weer?
"Het spijt me" Ze keek Pasqual met een wat vragende blik aan toen hij dat zei.
Hij vervolgde zijn verhaal, over dat hij haar gelukkig ging maken, nog gelukkiger... Aya keek naar haar hand, deze Pasqual had gepakt en met zijn duim over streelde. Hij vroeg altijd hoe het met haar ging, hoe zij zich voelde....
"Hoe gaat het met jou?" Ze keek naar haar op, haar donkere ogen op die van hem gericht. Alsof ze hoopte daarin te kunnen zien of hij de waarheid sprak.

"Ik was vrij. Jij was niet op de stal en ik ging gewoon een rondje lopen." Haar stem droop van een schuldgevoel. Waarom? Zij had het recht ook om hier te zijn en ergens vond Pasqual het fijn dat ze hier terecht was gekomen. En dat ze eerst op stal was langsgegaan deed zijn hart even opspringen. Het was het kleine, subtiele dingetje wat erop wees dat haar eerste gedachtes naar hem uitgingen, net zoals..
normaal gesproken...
zijn gedachtes ook naar haar uit gingen. Wat was hij een eikel. Een glimlach kwam op zijn gezicht maar misselijkheid trok door zijn lichaam heen. Hoe zij zo lief kon zijn terwijl hij haar op het moment gewoon niet als eerste prioriteit had. Niet omdat hij niet van haar hield, maar omdat hij niet anders kon. Hij kon niet simpelweg zijn gedachtes bij andere dingen dan Kaya houden, hoe graag hij het ook wou. Het gekwelde gezichtje van Chloë doemde ook steeds vaker weer op en leek geen afscheid van hem te kunnen nemen. Helaas niet.
Als antwoord op hoe het met haar ging reageerde ze met; "Wel goed, ik denk dat ze nu aan het onderzoeken zijn hoe ik op dingen reageer." Dat deed hem opkijken. Hoe kon ze die conclusie trekken?
"Hoe dat zo?" vroeg hij dan ook nieuwsgierig. "Wat voor dingen doen ze dan precies? Lukt het een beetje met die therapie, of moet ik even langskomen en wat mensen in elkaar dreunen." Misschien niet zo'n geslaagde grap. Hij had inderdaad wel eens iemand in elkaar geslagen en was onlangs nog slaags geraakt. Nou ja. Slechte grap was al gemaakt, kon hij nu niets meer aan doen. En ergens was het nog een soort van lieve opmerking ook. Hij wou namelijk vóór Aya iemand in elkaar slaan.
Eh.
Oh well. Hij was een idioot.
"Hoe gaat het met jou?" Shit. Dit wou hij niet naar waarheid beantwoordden en hij sloeg zijn ogen dan ook neer. Een rode blos verscheen op zijn wangen terwijl hij ietwat ongemakkelijk ging verzitten.
"Eh. Het gaat," antwoordde hij zachtjes. "Druk op stal weet je wel? Moet m'n poten onder mijn lijf uit rennen. Het gaat heel goed daar dus dat scheelt. Drukke dagen, drukke nachten."
Dit wou hij niet tegen haar zeggen. Hij wou tegen haar zeggen dat het slecht ging, dat het gemis van Kaya hem compleet gek maakte. Dat hij zijn zusje nodig had. Dat hij zijn zusje moest zien. Waarom kwam zijn zusje niet?
Hij moest praten, hij moest erover praten, maar hij stikte in zijn woorden.
Het schoot door zijn hoofd, waardoor Pasqual van kleur verschoot en zijn armen om zijn lichaam heen moest klemmen. Zijn blik richtte hij op de lucht, probeerde hevig te voorkomen dat zijn ogen begonnen te wateren.
"Fuck," schold hij zachtjes terwijl hij zijn handen balden tot vuisten. Hij kneep zijn ogen dicht, zuchtte en ontspanden zijn handen toen weer.
"Eigenlijk gaat het niet goed." Daar liet hij het bij zitten. Meer wist hij niet te zeggen.

Aya was blij dat ze hem had gevonden. Ze had het sowieso niet verwacht dat ze hem ook maar kon vinden door zomaar rond te lopen. Haar donkere ogen waren dan ook ontzettend blij geweest om hem te zien. Telkens als ze hem aankeek, zag je aan haar hoe blij ze was om bij Pasqual te zijn. Hij vroeg haar waarom ze dacht dat ze dingen aan het onderzoeken waren. Toen hij vroeg of hij iemand in elkaar moest dreunen grinnikte ze zacht. Maar ze schudde haar hoofd.
"Ze komen met een vreemd smoesje over dat ze geen rooster kunnen printen. Terwijl iedereen een rooster heeft. Zeggen op het laatste moment dat ik vrij ben. Ze willen weten hoe ik op dingen reageer." Ze knikte naar hem, ergens toch best wel trots dat ze daar zelf op was gekomen. Ze vond zichzelf haast een detective.
Hij gaf antwoord op de vraag; dat het druk was geweest. Ze was blij dat hij nu even rustig kon zijn. Een kleine glimlach stond dan ook op haar gezicht, terwijl ze nadacht, misschien konden ze iets gaan doen. Zo in gedachte, had ze niet eens gemerkt dat Pasqual zijn armen om zijn lichaam heen had geslagen. Pas toen hij 'Fuck' zei keek ze om. Een vragende blik was opgedoemd in haar ogen.
"Eigenlijk gaat het niet goed." De vragende blik werd vervangen door een geschrokken uitdrukking. Ze had het niet gemerkt, niet goed genoeg. Ze had zijn woorden voor lief genomen, zo naïef als ze was. Zo slecht dat ze op zijn lichaam had gelet. Ze keek weg, durfde Pasqual voor enkele seconde niet aan te kijken. Ze wilde huilen, zeggen dat het haar speet dat ze niet had gezien hoe hij zich voelde. Maar dat mocht ze niet, hij was altijd sterk voor haar, dus dat moest zij nu voor hem zijn. Ze slikte de tranen weg, haar ogen waren iets waterig. Toch was de blik in haar ogen zekerder als dat het waterige zou zeggen. Ze ging iets dichter bij hem zitten op haar knieën. Ze pakte zijn handen vast, de vraag die het heftigste bij haar branden was; heeft het iets met mij te maken? Maar die vraag ging ze hem niet stellen. Het was egoïstisch. Dat mocht ze op dit moment niet zijn en daar haalde ze dan ook de zekerheid vandaan. Althans, ze deed zich een stuk zekerder voor als dat ze zich van binnen voelde. Van binnen gaf ze zichzelf flink straf, dat ze niet goed in de gaten had hoe de jongen zich voelde. Wat een slechte vriendin...
"Wat is er?" Vroeg ze zacht, keek hem aan met haar donkere ogen. Hij moest weten dat hij het haar kon vertellen.