You gotta love the beat ~ Open ~

“ It's a beautiful day, The sun is shining, I feel good…” Weerklonk uit haar wekkerradio, ze draaide zich nog een keer om. Ugh waarom moest dit ding nu net precies afgaan, ze had net zo’n heerlijke droom. Over dat de liefde van haar leven haar ten huwelijk vroeg en dat ze samen gingen paardrijden en dat soort shit stuff. Maar oké het viel mee ze was wakker geworden met muziek van Queen en niet met muziek van lady gaga ofzo. Ze grinnikte zachtjes in zichzelf en nam zichzelf voor het liedje af te luisteren en dan echt op te gaan staan.
Tevreden lag ze zo in bed, Queen te luisteren en ondertussen plannen te maken voor de dag. Gisteren had ze zichzelf laten zweren dat ze vandaag ging joggen. Dus dat moest ze sowieso gaan don vandaag. Misschien ging ze ook nog naar de manege ofzo maar meer zat er vandaag niet in.
Na ongeveer 4 minuten kwam ze haar bed met veel tegen zin uit, en deed ze haar wekker uit. Oké nu moest ze echt vaart maken als ze voor dat de meeste mensen de straat op liepen, wou gaan joggen. Dan moest ze allang ver weg zijn, want niemand hoefde haar bezweetten hoofd en klotsende oksels te zien. Ze wreef in de slaap uit haar ogen en liep naar de douche. Om daar snel en fris te douchen, zodat ze zichzelf niet zou verliezen in het warme water. Na 5 minuten stond ze alweer druipend uit de douche, brr koud douchen hielp dus echt. Dat kon je echt niet langer dan 5 minuten vol houden, als je dat wel lukte. Petje af. Ze droogde zichzelf snel af en deed haar jogginsbroek aan, met daarop een zwart shirtje. Ze deed haar sokken aan terwijl ze stond, wat niet zo’n succes wat resulteerde dat ze uiteindelijk op de grond viel. Met een luide bonk, nu was haar broer vast wakker geworden, geweldig. Ugh ze was gewoon geen ochtend mens oké, dat liet ze liever aan andere mensen over. Uiteindelijk lukte het na 3 minuten toch om haar sokken aan te krijgen en kon ze weer verder. Ze borstelde haar haren en deed er een staart in. Oké what next?
Oh ja eten was ook wel handig, ze liep zo zachtjes mogelijk de trap af, om haar broer niet te wekken. Als hij niet al wakker was geworden door haar val, ach hij was een vaste slaper en viel meestal meteen weer in slaap na een geluid dus hopelijk was ie niet wakker.
Relaxed maakte ze haar ontbijtje klaar, bestaand uit cornflakes en een paar aardbeien in de yoghurt. Ze at haar ontbijtje op terwijl ze een beetje door een tijdschrift heen bladerde, jaloers keek ze naar de modellen op de cover en in het tijdsschrift. Het leek haar heerlijk om zo knap te zijn en je geen zorgen te hoeven maken over je uiterlijk, maar jammer genoeg was dat niet voor iedereen weggelegd. Ach er moest verschillen blijven tussen mensen, dacht ze zichzelf geruststellend. Ze vond heus wel een keer iemand die haar leuk vond zoals haar was, en haar vrolijke, hiepere kant leuk vond. Maar ook haar rustige, stille kant, die ze niet aan veel mensen liet zien. Omdat mensen vrolijke mensen over het algemeen leuker vonden dan de stille typjes. Althans dat was wat ze dacht.

Na een halfuur stond ze buiten helemaal klaar om een rondje te gaan joggen, rustig begon ze te joggen. Eerst rustig opbouwen, dan pas harder was haar geleerd. Gelukkig waren er op dit tijdstip weinig mensen op straat, want wie moest er nou iets zoeken op straat. Om half 7 ’s ochtends en dat terwijl het weekend was? Ze deed haar Ipod in en zocht naar Queen die ze al snel gevonden had, Queen was niet echt de muziek die ze vaak luisterde of met regelmaat. Maar voor het joggen gaf het wel een bepaalde energie, die ze hard kon gebruiken.
Op de beat van “Another one bites the dust” jogde ze rustig door het park, tot ze een onverhard weggetje zag. Ook al wist ze zich nu aardig uit de voeten te maken in de stad, ze kende de stad natuurlijk niet zoals haar broekzak. Dus veel dingen had ze nog niet “ontdekt”, goed moment om het nu te ontdekken bedacht ze bij zichzelf. En met die gedachte ging ze naar rechts, het zandweggetje op. Het zand jogde moeilijker dan de verharde weg, maar de omgeving was tien keer zo mooi. Dus dat was het waard.

Na ongeveer een half uur werd het pad steeds minder zichtbaar tot ze uiteindelijk op gras rende, haar spieren protesteerde. Zo lang had ze nog nooit gejogd maar de muziek en de omgeving pushde haar verder. Tot ze uiteindelijk de wind door haar haren voelde waaien, en ze en ziltige lucht rook. Wow was de zee zo dichtbij? Blijkbaar want ze hoorde het geruis van de golven en het gekrijs van de meeuwen al. Met een glimlach op haar gezicht en een nieuwe energie boost rende ze verder. Tot ze aan de rand van een klif stond, wow dit was echt geweldig.
Onder haar beukte de golven tegen de rotsen, en op ongeveer ooghoogte zweefde er meeuwen die tegen de wind vochten. En sommige zweefde hoog in de lucht, het was bijzonder indrukwekkend om te zien. En Eline stond er met open mond en grote ogen naar te kijken.
De koude wind zorgde ervoor dat ze stond te rillen, ook al had ze daarnet enorm gezweet. Dat koelde nu af en zorgde ervoor dat ze het koud kreeg. Maar ze had geen zin om terug te gaan, of verder te rennen dus bleef ze naar het water en de meeuwen kijken.
Terwijl de wind wild aan haar haren rukte en haar staart zo goed als ontploft was.

Zwetend werd hij wakker. Beelden van Kaya's angstige gezicht dreven naar de oppervlakte en het beknellende en holle gevoel van maanden terug kwam weer omhoog. Hij kwam direct overeind zitten en wreef zijn ogen uit. Hij knipte snel het nachtlampje op zijn nachtkastje aan en keek naar de foto van een vrolijke Kaya die hem lachend aankeek. Hij kreunde zachtjes. Ze zag er op die foto zo gelukkig uit en nu was ze dood... Hij keek verslagen op de wekker en zag de neonletters pas 4:56 aanduiden. Maar slapen ging hem ook niet meer worden. Hij liet zichzelf mopperend uit bed glijden en pakte zijn mobieltje van zijn nachtkastje af.
Hee Perrie,
weer eens een nachtmerrie gehad.
Ik hou van je, laat me niet meer gaan.
Zijn vinger trilde toen hij boven het 'verzend'-knopje hing, maar uiteindelijk verwijderde hij hem. Hij ging niet.. Perrie hoefde het niet te weten. Hij legde zijn mobieltje weer weg en zuchtte lichtjes. Even gleed zijn blik naar de gordijnen, waar nog geen licht tussendoor kwam. Het was dus waarschijnlijk nog pikkedonker buiten. Nou ja, dan moest Digno maar vroeg beginnen met werken, vond hij vast niet erg. Zijn broek lag nog op de rand van zijn bed en gauw trok hij deze aan. Zachtjes sloop hij naar beneden, met zijn kleding aan, en at daar even wat. De boterham met ham was snel naar binnen gewerkt. Even later stond hij in de kou te rillen terwijl hij Digno aan het borstelen was.
"Dag jochie," sprak hij zachtjes, terwijl hij zichzelf probeerde te kalmeren door het dier zachtjes te strelen.
"Ik droomde weer over Kaya. Je kent haar naam vast nog wel." Zijn paard reageerde inderdaad op de naam of op Pasquals stem, en brieste zachtjes. Pasqual leunde even met een verdrietige uitdrukking op zijn gezicht, op het paard, en haalde toen diep en trillerig adem.
"Het gaat wel, jochie," besloot hij te zeggen. Hij drukte zijn lippen kort op de paardenhals en gaf er toen een stevig klopje op. Hij liep naar de zadelkamer toe waar tevens het voer stond en pakte Digno's neckrope van het rek af. Hij wandelde weer terug naar Digno, hing het ding om zijn nek, sprong soepel op Digno en liet het dier naar de achterdeur stappen. Hij sprong er weer af, liep de keuken binnen en zag dat het pas zes uur was, dat schoot niet bepaald op. Nou ja, een dagtocht met Digno kon geen kwaad, dacht hij zo. Hij liet een briefje achter, maakte gauw wat voedsel klaar en rond half zeven was hij klaar om met Digno te vertrekken.
Een paar uur had hij al rondgetoerd, nieuwsgierig paden aan het nemen die hij nog nooit had genomen. De zilte geur van zee kriebelde in zijn neus maar Pasqual was er heilig van overtuigd dat hij niet de route naar het strand had genomen. Digno sjokte vrolijk voort, had zijn oren naar voren gestoken en leek de omgeving in zich op aan het nemen. Vanwege alles met Perrie en Aya en met Morgan had Pasqual niet echt de tijd gehad om een buitenrit meer te maken met Digno, dus zo'n lange tocht was lekker voor beide. De kalmte had alweer de weg naar Pasquals hoofd gebaand. Ergens in de verte zag Pasqual voor het eerst deze morgen een wakker mens en hij besloot Digno er lekker heen te laten stappen. Zijn manen striemden in Pasquals gezicht en hij grijnsde lichtjes.
"Hii," zei hij toen tegen het meisje. Digno brieste vrolijk en schudde met zijn hoofd. Vervolgens dacht Digno macho te zijn en steigerde. Heel charmant lazerde Pasqual weer eens van Digno af, ploeterde overeind, stak zijn hand uit, wierp haar zijn stralendste glimlach toe en zei;
"Hii, ik ben Pasqual. En dat monster daarzo is Digno.

~ sorry voor de flutheid, moest hem op het einde afraffelen anders had je nog weken moeten wachten ~

Ze deed haar oortjes uit en luisterde met gesloten ogen naar de zee en genoot met volle teugen van het gevoel van vrijheid wat door haar lichaam stroomde. Het was alsof ze een meeuw was die op het punt stond een duikvlucht te gaan maken om vervolgens, hoog in de lucht te zweven. Al leek vliegen haar niet zo’n handig idee, maar als iemand ooit een proefpersoon nodig had voor een testrit om te vliegen. Was zij de eerste die zich aanmeldde.
Doordat ze haar ogen dicht hoorde ze elk geluid harder leek het, waardoor haar ogen open vlogen toen ze het gestamp van paardenhoeven hoorde. Haar ogen begonnen te twinkelen, paarden waren altijd leuk. Ze draaide zich om en zag een jongen aankomen, met een paard wat er vanaf deze afstand al machtig uit zag. Laat staan van dichtbij.
Geboeid keek ze toe hoe het paard en de jongen erop steeds dichterbij kwamen, ze glimlachte naar de jongen toen hij een begroeting tegen haar zei. ‘Hai’ Zei ze vrolijk terug, het paard brieste en schudde met z’n kop. Het zag er schattig en grappig tegelijkertijd uit, toen het paard vervolgens steigerde kon Eline alleen maar een hele grote glimlach tevoorschijn toveren. Wauw wat een machtig paard, was het enige wat ze dacht.
Het was niet heel verrassend dat de jongen, die er zonet nog opzat van zijn paard af kukelde en op de grond naast z’n paard terecht kwam. Eline kon er niks aan doen maar stiekem zag het er heel grappig uit en moest ze haar lach onderdrukken. Maar de jongen leek niet al te hard gevallen zijn aangezien hij snel overeind krabbelde en zijn hand naar haar uitstak.
Die ze aanpakte en schudde, Pasqual heette hij blijkbaar niet een van de alledaagse namen hier. ‘Eline’ antwoordde ze vrolijk. Zijn lach stond haar wel aan, gelukkig geen chagrijnig persoon dus.
‘Prachtig monster heb je daar’ zei ze grijnzend, ze was nog steeds onder de indruk van het paard wat blijkbaar Digno heette. Ook niet een naam die je vaak hoorde, ze gokte dat hij van origine uit een Spaanstalig gebied kwam, wat zo klonk de naam wel.
Ze draaide zich half om naar de kliffen, ‘indrukwekkende plek hé?’ zei ze terwijl ze naar de zee keek. Ongemerkt kwam er weer een twinkel in haar ogen en een glimlach op haar gezicht. Het was dat het winter was, anders was ze allang gaan klif duiken, als dat hier kon.
‘Kom je hier vaker?’ vroeg ze nieuwsgierig. Ze was hier nog niet zo lang, dus dit was de ideale mogelijkheid om misschien een vriendschap te schepen. Zo zonder vrienden was het nogal saai, ook al had ze de paarden die haar gezelschap gaven.
Sociaal contact met mensen was wel belangrijk voor haar, anders versomberde ze en kwam ze op een gegeven moment de deur niet meer uit.

-geeft niet, ik zou geen weken kunnen wachten ;P -

Het meisje pakte zijn hand aan en schudde deze. "Eline," zei ze, waarmee ze bedoelde dat ze zo heette. Hij glimlachte vriendelijk terug en bekeek het meisje. Ze had lange bruine haren, een beetje iets van een pruilmondje en een redelijk dromerige uitdrukking op haar gezicht. Niet mis. Maar haar gezicht kwam hem allesbehalve bekend voor en aangezien hij inmiddels al een aardige tijd in HorseHome leefde, had hij, naar zijn gevoel, toch al vrij veel mensen gezien of van gehoord. De naam Eline zei hem dan ook helemaal niets.
"Prachtig monster heb je daar." Hij beantwoordde haar grijns door zelf ook vrolijk terug te grijnzen. Hij knikte instemmend, Digno was inderdaad prachtig. Dat kon zelfs een blinde zien.
"Dankje," antwoordde hij vrolijk. "Ja, hij is echt prachtig. Hij is ook heel...' hij zweeg even terwijl hij naar Digno keek die ongeduldig met zijn hoef stond te doen. "Ehh.. Heel vriendelijk...?" Hij liet een vrolijke lach horen en keek toen het meisje weer aan.
"Indrukwekkende plek hè?" vroeg ze hem. Hij keek even naar het uitzicht, maar moest maar niet te veel naar beneden kijken, want dan werd hij duizelig.
"Hmm, ik vind hier persoonlijk nogal een trieste sfeer hangen," zei hij eerlijk. Het verhaal van Solance' zelfmoordpoging hier bij de kliffen had door heel HorseHome gedwaald, maar Riot en Solance waren de enige die de volledige waarheid wisten. Pasqual wou de waarheid niet eens weten, hij vond zelfmoord egoïstisch. Natuurlijk had hij een zwak voor het magere meisje waar haar ogen zo groot waren in verhouding met de rest, maar de zelfmoordpogingen waren voor hem iets waar hij niet over uit kon. De dood van iemand waarvan je hield was uiterst shockerend en al helemaal als je zelf de keuze had om dood te gaan of niet... Nee, dat was niets voor hem. Even vroeg hij zich af hoe Riot daar om mee kon gaan, en toen bedacht hij zich dat Riot er waarschijnlijk niet mee om wist te gaan. Hm. Arme Riot.
"Kom je hier vaker?" Pasqual duwde de gedachte over Solance' zelfmoord van zich af en keek weer naar Eline. Hij schudde zijn hoofd.
"Toeval dat ik er vandaag beland ben," antwoordde hij eerlijk. "Het is niet echt een plek waar ik heen ga. De klippen liever, daar is het niet zo.. naargeestig en ziet alles er niet zo doods uit. Als je daar naar beneden flikkert, overleef je het nog. Flikker je hier naar beneden..." Pasqual wees met zijn hoofd veelzeggend naar de gevaarlijke punten die onzichtbaar onder het oppervlakte waren, "dan ben je morsdood." Even zweeg hij en keek toen Eline weer aan.
"Waar kom jij eigenlijk vandaan, als ik vragen mag? Ik heb je nog nooit eerder gezien en ik geloof dat ik al aardig bekend ben met een hele hoop mensen, maar jou..."

‘Dankje’ was zijn antwoord op haar compliment, ze volgde zijn blik die uitkwam bij Digno. Die met zijn hoef stond te schrapen, ze grinnikte toen hij aarzelend zei dat hij vriendelijk was. Op dit moment zag hij er eerder ongeduldig uit, maar ze geloofde wel dat hij inderdaad erg vriendelijk kon zijn.
‘Hmm, ik vind hier persoonlijk nogal een trieste sfeer hangen’ Zijn antwoord verbaasde haar, ach ze was hier nog maar net. Ze wist natuurlijk niet wat hier allemaal gebeurd kon zijn. Misschien had hier iemand wel de dood gevonden, mmm you never know.
Bij die gedachte rilde ze even, brr niet aan denken. De rilling kwam niet alleen door die gedachte maar ook omdat ze alleen maar in een shirtje buiten stond. Dom van der, ze had tenminste een vest aan kunnen doen, kippenvel verscheen op haar huid maar ze probeerde het te negeren. En sloeg haar armen over elkaar.
Ze luisterde geïnteresseerd naar het antwoord dat Pasqual haar gaf, hij was hier ook per toeval terecht gekomen.
De klippen daar was ze nog nooit geweest, net zoals vele plekken in horsehome. Iets om in gedachte te houden, want volgens Pasqual was dat een veel leukere plek dan de kliffen.
Maar toch vond ze dat de kliffen iets hadden, de ruwheid van moeder natuur. Maakte de plek zo indrukwekkend. Ze deed toch maar een stap naar achteren, toen Pasqual het over de overlevingskans van de kliffen had. Ze werd liever niet gepind door de vlijmscherpe rotsen die op sommige punten in het water, boven de golven uitstaken.
‘Waar kom je eigenlijk vandaan, als ik vragen mag? Ik heb je nog nooit eerder gezien en ik geloof dat ik al aardig bekend ben met een hele hoop mensen, maar jouw’ Stelde Pasqual. Ze glimlachte lichtjes, ‘dat kan kloppen, aangezien ik hier nog maar een weekje woon. Ik moest van mijn ouders zelfstandiger worden, en aangezien ik nog niet veel geld heb. Ben ik ingetrokken bij mijn broer’ beantwoorde ze zijn vraag. Ze beet op haar lip, de wind begon op te steken en het werd hier toch wel aardig fris.
‘Waar was je eigenlijk van plan om naar toe te gaan?’ vroeg ze nieuwsgierig, terwijl ze naar Digno keek. Die op zoek was naar een paar grassprietjes.


-ugh sorry :/ -

‘dat kan kloppen, aangezien ik hier nog maar een weekje woon. Ik moest van mijn ouders zelfstandiger worden, en aangezien ik nog niet veel geld heb. Ben ik ingetrokken bij mijn broer.' Hij knikte toen ze antwoord op hem gaf. Hm. Zelfstandiger wonen met je broer, leek hem niet zo'n strak plan. Daarbij, als hij het even zo mocht zeggen, ze zag er niet echt bepaald oud uit ofzo. Zou zo'n iemand als zij wel zelfstandig kunnen wonen? Hij dacht eventjes erover na hoe het zou zijn als hij zelfstandig zou wonen, en hij bedacht zich toen dat het op niets zou uitlopen. Hij bedoelde maar, hoogstwaarschijnlijk zou het een zooitje ongeregeld worden en zou het huis een grote troep worden. Dat kon niet de bedoeling zijn.
‘Waar was je eigenlijk van plan om naar toe te gaan?’ Hij haalde zijn schouders op en glimlachte toen. Hij had niet echt een plan ofzo.
"Euhh.. weet niet. Gewoon, een dagtochtje met Digno." Hij keek Eline weer aan en hij wou vragen waarom zij in godsvredesnaam dan hier was, maar eigenlijk.. als hij het zo heel eerlijk mocht zeggen, kon het hem geen zier schelen. Een ontzettend slecht humeur daalde op hem neer, als de wolken die er in de verte aan kwamen.
"Wat een kutweer," schold hij terwijl hij een aanloop nam en op Digno sprong. Hij voelde al hoe er druppels neerkwamen. Even vroeg hij zich af of hij het meisje hier zo kon laten staan, maar dat zou weer gigantisch onaardig zijn.
"Ik wil je best wel afzetten, mocht je dat willen. Het gaat gieten, als ik het zo zie. Had beter weer verwacht, maar de besten vergissen zich wel eens, is het niet?" Irritatie maakte zich van hem meester en hij balde zijn vuisten. Eigenlijk had hij geen zin meer om hier te zijn en wou hij gewoon in volle rengalop pleite gaan. DOor die rotdroom wou hij juist even ontsnappen aan de mensen, maar nu was hij dit Eline-meisje tegengekomen waar hij (verplicht van zichzelf) sociaal tegen moest doen. Een magere glimlach dwong hij op zijn lippen en met een ingehouden trilling keek hij op het meisje neer.
"Well, wil je een lift? Je kunt me opzich wel vertrouwen. Je hoeft niet echt op een knol te kunnen rijden, want ik hou je tegen en Digno begint niets bij onbekende mensen, zo heb ik hem wel opgevoed." Hij klopte het paard op zijn hals en keek weer naar Eline. Ondertussen werden de druppels steeds groter en hij vervloekte zichzelf dat hij ooit hierheen was gekomen. Hopelijk kwam ze gauw met een antwoord.