Aanvankelijk had hij iets gevoeld wat haast op een steek van teleurstelling leek toen Solance vertelde dat het een jongen was geworden, en dat terwijl hij zo blij was dat de bevalling vlekkeloos verliep.
Ja, teleurstelling. Tot het moment dat hij de kleine voor het eerst vasthield. Hij had háár ogen. De baby had Solance haar ogen. Het was vanaf dat moment dat het Riot niets meer uitmaakte dat het een jongen was. Ja, hij had ergens gehoopt op een meisje, misschien wel door zijn onbewuste verlangen Tia weer terug te hebben, maar Randal had zijn hart veroverd.
Hun geluk echter, duurde niet lang. De baby groeide als kool, maar zo ook de ogenschijnlijk oneindige jaloezie van Amanda, hun ondode huisgenote. Hoe ze het deed wist Riot tot op de dag van vandaag niet, maar het was haar gelukt niet alleen hem en Solance het huis uit te krijgen, maar ook nog eens de het hekwerk eromheen hermetisch af te sluiten. En eroverheen klimmen was geen optie.
Vastberaden hun kind terug te krijgen bleven ze proberen. Autoriteiten waren geen hulp; ze geloofden niets van hun verhaal, en dat terwijl Solance niet eens had genoemd dat Amanda strikt gezien niet meer leefde.
Ze weigerden op te geven, maar dakloos als ze waren hadden ze al snel de kracht niet meer te proberen over de hekken te komen of het geld zichzelf te onderhouden. Doodsbang dat hij ook Solance kwijt zou raken ging Riot in op het aanbod van nieuw gearriveerde buren tijdelijk bij hen in te trekken.
Tijdelijk werd vast, en vast werd routine.
Nog steeds bleef hij onvermoeibaar proberen. Vaak genoeg zag hij haar, Amanda, wetend dat zij hun kind had. Razend maakte het hem, maar ook verdrietig.
Waarom ze op een dag op de stoep stond wist hij niet. Waarom ze Randal achterliet en weer vertrok ook niet. Hij wist alleen dat hij 's nachts terugkwam, zijn bloedeigen kind zag liggen, huilend om eten en veel te veel gegroeid, dat zijn ogen direct volschoten en hij het kind in zijn armen nam.
"Dada."
Riot's gelaat vertrok en tranen liepen over zijn wangen terwijl hij het kind dicht tegen zich aan hield. Al die tijd. Al die groei die hij en Solance hadden gemist. Randal was zoveel ouder geworden. Hij had Riot's haarkleur, zag de jonge vader nu en opnieuw voelde hij een brok in zijn keel.
Hij drukte een zachte kus op het hoofdje en nam het jongetje mee naar binnen.
Jim Hudson keek hem verrast aan maar de blik van Lucy was begrijpend en ze glimlachte naar hem.
"Ik bel Solance, dan komt ze eerder thuis," zei ze. Riot kon slechts mat knikken.
In een soort roes gaf hij het kind de fles. Hun kind. Daarna ging hij ermee naar boven, zachtjes de rug van het jongetje strelend en zacht tegen hem pratend.
De logeerkamer was inmiddels de slaapkamer van hem en Solance geworden en was kinderklaar. Al die weken had dit er al gestaan. Het beige ledikantje, het speelgoed... Zowel hij als Solance hadden namelijk geen moment willen geloven dat de kans bestond dat ze hem definitief kwijt waren.
Voorzichtig legde Riot Randal in het ledikantje. Een warme traan liep over zijn gelaat.
BASED ON EVERYTHING THAT HAPPENED WITH MY SIMS SO FAR. SORRY NOT SORRY
Tot nu toe zijn alle posts awesome! 
