It's also a date, but this one comes with more awkward, mind you [Laury]

Hij zuchtte. Zo moest het maar; redelijk nette spijkerbroek, schoon zwart T-shirt.
Hij liep de keuken in. Eastman drentelde enthousiast om hem heen; de hond voelde feilloos aan dat de stemming van zijn baasje anders was dan anders. Vluchtig aaide Seth de hond, niet in staat zich lang te focussen; hij was met zijn gedachten vanavond ergens anders.
Hij liep naar de deur. En liep weer terug omdat hij zijn portemonnee bijna vergat. Hij liep weer naar de deur. En liep wederom terug omdat hij zijn telefoon nog op de salontafel had liggen. Driemaal leek scheepsrecht, maar eenmaal weer bij de deur realiseerde Seth zich dat hij nog geen jas aan had.
Hij trok hem vlug aan en haastte zich naar buiten, blij dat hij zo ruim de tijd had genomen. Hij kreeg een onaangenaam gevoel in zijn maag bij alleen al de gedachte dat ze in het donker op hem moest gaan staan wachten of zo.
Hij draaide de deur op slot, voelde nog eens aan de klink en vertrok dan eindelijk.

De bioscoop was een mooi oud gebouw, opgefrist met een modern, Las Vegas achtig tintje; heldere lichtjes omgaven de naam op de voorgevel van het pand.
Het was al aardig donker en merkwaardig goed weer. Bij een van de  lantaarnpalen voor de bioscoop stond een donkerblonde jongen die zich afvroeg hoe lang dat nog zou duren, al was het wel zijn minste zorg.
Hoewel Seth zijn best had gedaan er goed uit te zien, was hij bloednerveus. Zijn haar wilde niets anders dan normaal, en niets in zijn kledingkast steeg boven 'eenvoudig en onopvallend' uit, dus hij voelde zich totaal niet date-klaar.
Hij was zo vreselijk zenuwachtig.. Laury was een enorm mooi meisje, hoe kon hij nou voldoen? Wat als het haar allemaal tegen zou vallen? Ze was dan misschien enorm aardig en vriendelijk tegen hem, maar stel dat?
De meesten van zijn twijfels sloegen wellicht nergens op, maar hij kon het niet helpen.
Hij speelde met de rits van zijn zandkleurige jas en keek zoekend rond. Hij was veel te vroeg en elke minuut leek een eeuwigheid te duren voor de gespannen jongen.
Hij haalde een hand door zijn haar. Het begon licht te miezeren en hij trok zijn kraag hogerop. Hij wenste dat hij een paraplu mee had genomen, maar onder het afdak gaan staan was geen optie; hij had haar gezegd dat hij bij deze paal zou staan, dus dat deed hij ook.
Zoveel mensen kwamen voorbij en Seth voelde zich afschuwelijk zelfbewust. Hij wenste dat Laury er was, dan voelde hij zich wat haar betrof waarschijnlijk nog net zo zenuwachtig, maar kwam hij in elk geval minder verloren over.
Was dat... Hij zuchtte teleurgesteld toen een ander meisje dat van achteren op Laury had geleken voorbij kwam.
Dat was al een paar keer eerder gebeurd sinds hij hier stond; hij was zo bang haar over het hoofd te zien, dat hij alles wat maar op haar leek voor de zekerheid een tweede keer bekeek, al liet geen van die meisjes echt een indruk op hem achter.
Steeds meer kreeg hij het idee dat zijn zenuwen voor haar meer waren dan die voor standaard sociaal contact. Ze had iets, iets wat hem vrolijk en compleet onzeker tegelijkertijd maakte.
Hij zag weer iemand aankomen en vernauwde zijn ogen iets. Was dit haar wel?

Met een heleboel lawaai liep het roodharige meisje haar appartementje rond. De fret die had liggen zonnebanken op de vensterbank, deed nu verstrooid een oog open en zuchtte diep door de drukte die het meisje maakte.
"Nee, nee, nee, nee, NEE!" gilde Laury wanhopig terwijl ze kledingstuk na kledingstuk op haar bed wierp. "Nee! Niet wat ik zoek!" Er kwam een grom van haar lippen terwijl ze een steeds wanhopigere indruk maakte.
"Wat moet ik aan, wat moet ik aan?" Na nog een laatste gefrustreerde schreeuw liet ze zichzelf op het bed zakken en ging met haar hoofd in haar handen zitten. Ze staarde naar Harry, die niet eens de moeite nam om terug te kijken.
"Dit werkt niet," mopperde ze half kwaad op zichzelf. Om daarna maar naar buiten te gaan kijken.
Eerlijk toegegeven, Laury was behoorlijk nerveus voor dit afspraakje. Ze had Seth misschien op een zeer aparte wijze ontmoet, maar dat was misschien wel een van de redenen dat ze zich heus aangetrokken tot hem voelde. Hij was gewoon zichzelf, had het pure van onschuld nog over zich heen, in de zin van dat hij gewoon oprecht verlegen was en dat het geen pose was. Niet dat Laury de mensen niet kon waarderen die het allemaal speelden, maar ze had haar voorkeuren. Hij was niet casual.. ach, waarom zou ze haar gevoelens gaan bepraten? Ze waren aanwezig en maakte Laury hyper. Ze had nauwelijks kunnen slapen vannacht en ze had de hele dag niet goed opgelet bij alles wat ze aan het doen was, daardoor had ze nu een pleister om haar duim zitten. Kaasschaven moest vol aandacht gebeuren, anders nam je er stukjes duim bij mee. En als ze het even echt mocht zeggen; bloed met kaas gaat niet samen.
Laury zuchtte, stond op en keek naar de berg kleding die op haar bed lag. Het enige wat haar nog wel te doen leek was een donkerblauwe jurk met een wat strakke taille en een los onderkantje die tot haar knieën reikte. Daar had ze nog zwarte naaldhakken bij en een zwarte handtas. Dat moest wel goed zijn. Zo kon ze opzich wel matchen. Maar was het niet té? Het was geen laaguitgesneden jurkje, hoewel deze wel strepless was. Maar het sloot nauw genoeg, het zou niet afvallen.
Nu was het tijd om verhoed op zoek te gaan naar een bijpassende BH maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Deze lag ver verstopt in de kast en was strepless. Harry besloot dat hij nu wel van zijn vensterbank kon komen en hij ging demonstratief in de berg met kleding liggen.
"Harry," zuchtte Laury terwijl ze de fret oppakte en hem op de grond neerzette. Ze nam de jurk met zich mee, pakte een schoon slipje uit haar kast en nam haar BH mee en begaf zich richting de douche. Daar had ze een kwartier voor nodig en toen was het tijd om haar haren in model te brengen. Niets meer dan föhnen en borstele, goed genoeg. Beetje mascara, that's it. Zo. Laury was klaar om te gaan en ze had nog een kwar-
ZE HAD NOG EEN KWARTIER EN HET WAS TIEN MINUTEN LOPEN!
"Dag Harry!" Met een opgewonden glimlachje rond haar lippen ging ze haar kamer rond om te controleren dat ze alles bij zich had - portemonnee, mobiel, muziek -. Ze had alles, griste nog gauw even een paraplu mee en op een rap tempo begon ze te lopen.
Een grijns lag rond haar lippen en in het korte wandelingetje naar de bioscoop toe verwonderde ze zich erover hoe chagrijnig iedereen leek te kijken als het regende. Hoewel zij natuurlijk een paraplu bij zich had, vond ze het vreemd dat iedereen echt gewoon een doodsblik op zijn of haar geizhct had. Of het kon komen doordat ze zich zo verheugde op het afspraakje. Oh het was echt afschuwelijk, ze voelde zich weer..
Hee, zo oud was ze niet! Dat ze zich weer puberaal verliefd voelde was niet heel vreemd, ze was net uitgepuberd ofzo. Maar toch. Het was een lange tijd geleden dat ze zich zo gevoeld had. En dan nog wou ze het niet aan zichzelf toegeven dat ze zich zo voelde.
Nog een paar 'gerikketikjes' verder en ze had de bioscoop al in het vizier. Seth stond zoals afgesproken bij de pilaar en een blos steeg naar haar wangen. Haar handen vouwden zich strakker om het metaal van de paraplu heen en ze haalde diep adem om vervolgens naar hem toe te lopen.
"Seth!" Ademloos keek ze naar de jongen en kon eigenlijk niets anders dan stom grijzen. Ze moest er wel idioot uit zien. "Hier." Ze stak haar paraplu uit zodat hij niet meer nat werd, maar daarbij stond ze vrij dicht op hem en ze kon het niet voorkomen dat ze een klein beetje giechelde. "Zullen we gauw naar binnen gaan? Heb je echt in de regen op me staan wachten?" Het was een retorische vraag maar ze was gewoon zo.. "Dat had niet gehoeven, weet je?" zei ze iets zachter, terwijl ze hem met een blos op haar wangen aankeek en haar ogen neersloeg. Ondertussen begon ze richting ingang te bewegen.
Oh gawh, he's so cuuutee! dacht ze, maar echt veel zinnigs kon ze niet uitbrengen.

Ze was het! Een opgeluchte, maar ook opgelaten grijns verscheen even op het gezicht van de jongen.
En toen stond ze bij hem. Vlakbij hem. Samen, onder één paraplu.
"Zullen we gauw naar binnen gaan? Heb je echt in de regen op me staan wachten?"
Hij knikte schaapachtig.
"Ik.. Nou ja, we hadden hier afgesproken.. Ik wilde ook niet dat je dacht dat ik niet was komen opdagen of zo," hakkelde hij, een beetje onhandig.
"Dat had niet gehoeven, weet je?"
Seth slikte en haalde zijn schouders op. Hij glimlachte nerveus. "Ach ik.. nou ja.." stamelde hij.
Hij liep daarom maar met haar mee, naar de ingang van de bioscoop. Zo van dichtbij zag ze er nog veel mooier uit dan in zijn herinnering en hij kon amper geloven dat hij met haar uitging.
Eenmaal binnen keek hij haar aan.
"Je- je ziet er heel mooi uit," flapte hij eruit. Hij had willen zeggen 'je ziet er leuk uit vanavond,' maar zijn geest gooide de woorden er nog wat eerlijker uit voor hij er erg in had. Hij voelde zijn gezicht iets warmer worden.
Hij glimlachte even.
"Ik ga even kaartjes kopen," zei hij, en hij liep nerveus naar de kassa. Hij slikte. Toen hij aan de beurt was stamelde hij de bestelling.
"Pardon?" vroeg de cassiére verveeld.
"Twee kaartjes voor Two zookeepers," herhaalde hij, duidelijker nu, en hij betaalde met zijn pinpas. Op internet had hij gelezen dat het vooral een komische dierenfilm was, animatie, maar niet echt een kinderfilm, meer iets voor jongeren, zij het niet gewelddadig.
Hij nam de kaartjes aan, vergat bijna zijn pinpas op te bergen en liep terug naar Laury. Hij gaf haar het kaartje.
"Ehm.. wat wil je eten en drinken en zo?" vroeg hij vervolgens een beetje onhandig. Hij vond het niet erg te betalen, en niet alleen omdat het voor zijn gevoel hoorde - immers, hij had haar mee uitgevraagd, niet andersom - maar ook omdat hij niet wilde dat het haar aan niets ontbrak.

"Ik.. Nou ja, we hadden hier afgesproken.. Ik wilde ook niet dat je dacht dat ik niet was komen opdagen of zo." Een glimlach verscheen op haar lippen. Ja, dat was wel echt iets voor Seth. Ze hadden hier afgesproken zodat ze elkaar makkelijk terug konden vinden en ookal regende het, Seth zou blijven staan want ze hadden hier afgesproken. Laury vond het enorm schattig als hij dat deed.
Ze gingen op hun weg naar binnen, waar Laury zorgvuldig bij in de gaten hield wat ze deed met de paraplu. Het was een relatief groot onding.
"Je- je ziet er heel mooi uit." Haar wangen werden knalrood toen ze naar Seth staarde, haast verbaasd dat hij het echt gezegd had. Toen lachte ze, terwijl haar mondhoeken zich breed omkrulden. Het compliment verwarmde haar helemaal en maakte haar haast duizelig van verliefdheid. Het was zó.. relatief klein maar oh ze slurpte het complimentje naar binnen. Niet dat ze onzeker was aangelegd, maar om een of andere reden werd je nou eenmaal tien keer zo onzeker als je verliefd op iemand was.
"Dankjewel," antwoordde ze zachtjes terwijl ze hem breed glimlachend bleef aankijken. "Jij ook. Je haar zit leuk zo." Niet dat zijn haar anders niet leuk zat. Als vanzelf ging ze er even naartoe met haar hand om er zachtjes aan te voelen en toen ze besefte wat ze deed trok ze verlegen haar hand terug.
"Ik ga even kaartjes kopen." Ze knikte en gaf hem de ruimte om weg te lopen. Hij was bezig met de kaartjes en zij schudde haar paraplu uit en borg het ding wat op. Dat hij in ieder geval niet zou blijven lekken.
Seth kwam weer terug en gaf haar haar kaartje, waar ze vluchtig een blik op wierp. Een relatief veilige beslissing. Geen moeilijk gedoe, geen rare actiefilm, gewoon iets casuals. "Ehm.. wat wil je eten en drinken en zo?" Ze hield even haar hoofd schuin.
"Zal ik jou daar op trakteren?" vroeg ze. "Dan gaan we popcorn halen. Eerlijk waar, ik zou het mezelf nooit kunnen vergeven als ik jou alles laat betalen. Ik weet wel dat het de gebruiken zijn, of zo, maar ik.. kan daar niet helemaal mee overweg, als ik heel eerlijk ben." Ze bleef hem met een brede grijns aankijken, omdat hij gewoon dat effect op haar had. Hij was echt zo ontzettend leuk en ze was zó blij dat ze met hem op een date kon.

"Jij ook. Je haar zit leuk zo."
Seth glimlachte verlegen toen Laury zijn haar aanraakte en voelde zijn gezicht wat warmer worden.
"Dank je," mompelde hij.
Hij keek even verbaasd toen Laury voorstelde hem te trakteren. Eigenlijk wilde hij ertegenin gaan, maar hij gaf schoorvoetend toe toen ze aangaf dat ze het zichzelf niet zou vergeven als hij alles betaalde. Hij deed dat met liefde, maar als ze zich daar niet bij op haar gemak voelde was het zo ook goed; hij wilde haar natuurlijk niets opdringen.
God, wat was ze leuk, zo met die grijns op haar gezicht. Anders ook, maar toch.
"Ehh is goed," stemde hij onhandig in. Ja, popcorn was altijd een goed idee.
Hij wachtte op een afstandje tot Laury de popcorn gekocht had en probeerde zich een houding te geven in de drukte.
Hij grijnsde opgelucht toen ze klaar was. Het zou niet lang meer duren voor de deuren open zouden gaan, dus dat scheelde in ieder geval.

Niet veel later konden ze de bioscoopzaal in. Hun plaatsen waren redelijk achteraan en mooi in het midden. Seth ging zitten en keek op naar Laury.
"We treffen het," zei hij met een kleine grijns. Hij wendde zijn blik af naar het enorme witte doek. Het scheelde dat het zometeen donker zou zijn, dan was alles minder awkward. Als er niet zo'n gedoe met kaartjes kopen aan vooraf ging was hij vast vaker in zijn leven naar de bios gegaan.
Hij merkte dat hij zich al meer op zijn gemak was gaan voelen, ookal was hij tegelijkertijd zo vreselijk zenuwachtig. Deze zenuwen waren anders.


Korte post is kort, sorry :C
oh well, let both the movie and the awkwardness begin!

Laury wandelde naar de stand toe en keek achterom, om te zien dat Seth nog achter bleef. Dat verbaasde haar, maar ze deed er niet moeilijk over. Hij zou er vast zijn redenen voor hebben en hij had net al de kaartjes gekocht, dus dat zij nu de popcorn en snacks deed.
"Twee cassis en een grote zoute popcorn," bestelde ze. Pas toen ze alles in handen had en terug naar Seth liep, besefte ze dat ze per ongeluk één bak had besteld. Een rode kleur tekende haar wangen toen ze naar Seth liep, hopend met haar hele hart dat hij het niet haar kwalijk nam, dat hij het niet zag als iets lulligs, want ze had echt even niet doorgehad dat ze maar één bak had besteld. Niet dat ze te weinig popcorn hadden, de regel had haar namelijk geleerd dat je popcorn altijd teveel had, maar in dit geval zou misschien twee bakken makkelijker zijn. Maar ze ging nu echt niet meer terug.
Gezamenlijk liepen ze de zaal in en Laury moest heel veel moeite doen om op haar voeten te blijven. Normaliter was ze niet zo ontzettend onhandig, maar doordat ze nu telkens blikken op Seth aan het werpen was, kon ze niet heel veel anders dan clumsy as fuck zijn. Haar wimpers waren nu leuke gluurobjecten geworden. Ze was constant vanonder haar wimpers naar Seth aan het kijken en een beetje aan het balanceren op haar voeten.
"We treffen het," zei Seth. Even keek ze naar wat hij bedoelde en knikte toen. "Een mooi plekje," zei ze zachtjes, terwijl ze voorzichtig op haar plek ging zitten. Ze wachtte tot Seth zat en gaf hem toen zijn drinken.
"Alsjeblieft," zei ze nu iets minder verlegen en een grijns kwam weer op haar gezicht. Haar hand raakte per ongeluk de zijne aan en gauw trok ze hem terug, haast alsof ze zich gebrand had. Het letterlijke 'vonken over voelen springen' was nog nooit zo letterlijk geweest en ze keek Seth een beetje nieuwsgierig aan, of hij dat ook ervoer. Het was nieuw voor Laury. Ze was wel van de jongens, had ook zeker een aantal vriendjes gehad, maar de emoties die ze voor deze jongen voelde was zo anders dan ze gewend was. Veel heviger, veel onvoorspelbaarder.
Ze zette de popcorn zodanig op haar schoot neer dat hij erbij kon. "Of wil jij hem vasthouden?" vroeg ze aan hem voor de zekerheid. De lichten begonnen al te dimmen en het bullshitgedeelte vol reclame was begonnen.
"Dit gaat een lange film worden," mompelde ze zachtjes.

Seth nam het drinken voorzichtig aan, en hield stil met zijn handen mid-air toen ze hem per ongeluk aanraakte. Hij voelde zijn gezicht warmer worden. Hij had geen idee wat hij moest zeggen en glimlachte opgelaten toen ze naar hem keek, hopend dat het niet te zien was dat zijn gezicht warmer was geworden. Hij hield het drinken met beide handen vast, bang dat hij iets stoms zou doen als het laten vallen of zo. Dan zou hij haar avond meteen verpesten. Die gedachte gooide zijn zenuwen nog wat verder omhoog en hij zette het drinken vlug in de houder, nadat hij haar ervoor had bedankt, op zijn eigen, stamelende manier en hij grijnsde even.
Toen ze vroeg of hij de popcorn vast wilde houden schudde hij zijn hoofd.
“Hoeft niet hoor, tenzij je graag je handen vrij hebt of zo.” Hij kon zich wel voor zijn kop slaan, wat was dat nou weer voor opmerking? Alsof zijn brein minder goed functioneerde met haar erbij. Hij staarde vlug naar het beeld, om zich een houding te geven.
De lichten dimden en er bewoog het een en ander op het doek. Seth slikte bij het horen van Laury;s woorden. Verveelde het haar nu al? Een onaangenaam gevoel trok door zijn maag.
Hij focuste zich maar op het beeld, maar hield dat niet lang vol omdat er eigenlijk niets boeiends te zien was, waardoor hij terloops een blik op Laury wierp. Vond ze het eigenlijk wel leuk, dit?
“Ik.. well.. de film zelf is vast toffer,” mompelde Seth en hij pakte een paar stukjes popcorn. Ergens vond hij het wel jammer dat zij niet toevallig hetzelfde deed, want zomaar haar hand pakken of iets dergelijks zou hij werkelijk niet durven.
De trailers van andere films waren aan de beurt, en bij een paar kon Seth niet ontkennen dat hij die ook wel eens wilde kijken, maar daarna dacht hij aan het hele gedoe voor hij hier was gekomen – de kassa, alle vreemde mensen – en downloadde hij liever iets voor op de bank. Bij voorkeur samen met Laury, al durfde hij niet te denken aan waar ze hem wel niet voor aan zou zien als hij haar bij hem thuis uitnodigde. Straks dacht ze dat hij uit was op... Nee, ze was geweldig, ze mocht geen verkeerde indruk van hem krijgen.
Zijn arm leunde losjes op de armsteun, een beetje meer naar zijn kant zodat hij de boel niet compleet in beslag zou nemen.

korte post is kort, sowwy

“Hoeft niet hoor, tenzij je graag je handen vrij hebt of zo.” Ze haalde haar schouders op terwijl ze glimlachte. "Neuh. Maar straks eet ik al je popcorn op," antwoordde ze plagerig. Ze installeerde zich en ging goed zitten zodat ze zometeen die film rustig kon kijken.
“Ik.. well.. de film zelf is vast toffer." Laury keek Seth geschrokken aan. Hopelijk dacht hij niet dat.. shit.. ze had het niet moeten zeggen. Haar wangen werden rood.
"Nee," mompelde ze. "Zo bedoelde ik het niet. Ik bedoel.. ik kan me waarschijnlijk toch niet concentreren op de film." Neeeee, Laury! dacht ze beschaamd. Ze maakte het er op deze manier niet heel veel beter op. Ze beet op haar lip en perste er een glimlachje uit, terwijl ze eerder in janken uit kon barsten. Ze maakte zichzelf belachelijk, echt compleet belachelijk. Wat zou Seth wel niet van haar denken op deze manier?
Ze keek naar de trailers van de andere films, maar zelfs dat ging haar niet best af. Telkens gleed haar blik af naar Seth, die ernaar zat te kijken. Laury's mond viel nog net niet open. Eindelijk, na wat echt uren leek te duren, begon de film zelf. Laury legde haar arm op de armsteun, om tot de ontdekking te komen dat Seths arm daar al lag. Het was een date... dus waarom ook niet? Ze liet haar arm er liggen, maar kon zich toen al helemaal niet meer concentreren. Dus pakte ze maar wat popcorn, om toevallig Seth's hand aan te raken. Nog meer concentratiestoornissen. Ze giechelde zachtjes, haalde plagerig de popcorn uit zijn hand en grinnikte. Toen bleef haar hand stil hangen en keek ze hem recht aan. Haar adem stokte in haar keel en voor ze ook maar erg in had wat ze precies deed, drukte ze haar lippen heel héél kort op zijn wang.
"Sorry," giechelde ze, terwijl ze een hand voor haar mond sloeg. "Ik kan me gewoon niet concentreren, sorry sorry sorry." Ze veegde een pluk haar uit haar ogen en kromden haar tenen. Normaal vond ze het niet zo heel moeilijk om stil te blijven zitten, maar met Seth naast haar was het niet uit te houden, al helemaal omdat het onmogelijk voor haar was om van hem af te blijven, tenzij ze op haar handen ging zitten of iets dergelijks.

Haar arm tegen de zijne. Seth ademde scherp in, maar durfde niet te bewegen. Niet dat dat heel erg was, zo'n ramp vond hij het niet dat ze zo dichtbij was, maar hij wist gewoon niet goed hoe ermee om te gaan. Hij vond haar zo leuk, maar was ook zó bang het te ruïneren bij haar.
Tegelijk pakten ze popcorn. Seths arm hield stil en hij keek haar verrast aan, om te grijnzen toen ze de popcorn afpakte. Het speelse gebaar deed hem iets ontspannen.
Hij wilde een nieuw handje pakken toen ze opeens naar hem toe boog en hem op zijn wang kuste. Dat de film al in volle gang was merkte Seth niet. Hij kon niets anders dan met een opgelaten glimlach naar haar kijken terwijl de hormonen op hoge snelheid door zijn lijf gierden, waardoor hij het gevoel had een soort human particle accelerator te zijn. Hij slikte.
Hij aarzelde en schraapte toen al zijn moed bijeen. Dat was niet zo heel veel, dus hij was er snel mee klaar, waardoor hij door kon gaan naar de volgende actie in zijn 'plan', al was het meer een opwelling.
Voorzichtig pakte hij de hand waarmee ze zijn popcorn af had gepakt, trok hij deze naar zich toe en drukte een kusje op de rug van haar hand, waarna hij deze losliet en voelde hoe de temperatuur van zijn wangen razendsnel omhoog schoot.
Hij opende zijn mond om zich ook te verontschuldigen, maar realiseerde dat het hem eigenlijk helemaal niet speet.
Het was gek, ze maakte hem zo nerveus, maar toch deed hij dingen die hij anders nooit had gedurfd.
“Mijn concentratie laat eigenlijk ook te wensen over,” mompelde hij.
Hij wilde nog iets zeggen, toen een keiharde donderslag dat bruut onmogelijk maakte. Alle lichten vielen uit en even was het dood- en doodstil in de hele zaal, maar snel daarop klonk er geroezemoes op.
Seth keek verward op. Onweer was niet iets waar hij bang voor was, maar deze plotselinge situatie was wel even iets waar hij zich aan aan moest passen.
Echter, al snel gingen de lichten in de zaal aan. Vermoedelijk, dacht Seth, was het personeel heel snel naar de meterkast gegaan.
“Attentie, attentie, wegens noodweer willen wij alle bezoekers vriendelijk verzoeken de zaal te verlaten.”
De mededeling werd herhaald en Seth keek even onwennig naar Laury, waarna hij aarzelend en verlegen zijn hand naar haar uitstak.
“Zullen we in de hal wachten tot het over is?” vroeg hij aarzelend, al kon hij niet zeggen ernaar uit te kijken, want iedereen was dat vermoedelijk van plan, en veel zin in een drukke menigte had Seth niet.

Ze verbaasde zich al over zichzelf, maar toen Seth haar hand pakte en er een kusje op drukte, kon ze zichzelf niet helemaal groot houden. Een warm gevoel die haar het gevoel gaf dat haar leven perfect was, trok in haar omhoog en ze kon niets anders dan breed grijnzend naar Seth kijken. Haar reebruine ogen twinkelden blij en de plek waar Seths lippen hadden gestaan, leek nog na te tintelen. Oh mijn hemel, wat was ze dol op de jongen. Die jongen, oh hij bracht haar hoofd op hol! Hoe kon ze hier blijven zitten, zo.. tijdens die film, terwijl hij elektrische schokken leek te zenden vanuit zijn hele lichaam... Oh god oh god, wat was dit? Laury!
“Mijn concentratie laat eigenlijk ook te wensen over." Ze giechelde en was blij dat hij er hetzelfde over dacht, maar haar giechel werd al gauw onderbroken door een diep gerommel dat het hele gebouw deed trillen in zijn funderingen. Wat was dat? De lichten vielen uit en de film die zonet nog op het scherm had gestaan, was verdwenen. Al snel sprongen er weer lichten aan.
“Attentie, attentie, wegens noodweer willen wij alle bezoekers vriendelijk verzoeken de zaal te verlaten," klonk het door de zaal. Laury keek op. Geen film dus? Hoewel ze ergens heel erg moest balen nu, lukte haar dat niet. Ze keek Seth met een onwillekeurige grijns aan. Dat zou betekenen dat ze bij hem mocht zijn, zonder te doen alsof ze naar een of andere film keek waar de betekenis haar compleet zou ontgaan.
"Wat jammer nou," zei ze met een sarcastische toon in haar stem. "Doesn't mean that our date is over, though." Nee, man! Echt niet, no way! Ze wou nog véél langer bij Seth zijn, als het aan haar lag.
“Zullen we in de hal wachten tot het over is?” Seth stak zijn hand uit die Laury graag aannam en een lach tekende haar gezicht terwijl een blosje op haar wangen verscheen.
"Dat moet dan maar, hè?" zei ze zachtjes, haar ogen onderzoekend over Seth heen laten glijdend. Zou ze hem als eventueel vriendje kunnen zien?
Was dat nog echt een vraag? Ja echt wel! Hell fucking yeah. Die jongen was zo ontzettend leuk en schattig en... Oh wat kon ze zich aan zichzelf irriteren, zei het met een glimlach op haar gezicht.
"Tenzij je liever iets anders wil doen. I mean.. we hoeven de film niet persé af te kijken, tenzij je nog graag wou weten hoe onze hoofdpersoon met zeven benen tegelijk in zeven sloten loopt?" Ze deed iets verkeerd met die uitdrukking, maar goed. Ze was ook niet helemaal met haarh oofd bij de les.
Terwijl zij en Seth de zaal uitliepen, vergat ze de bak popcorn en haar drinken. Maar haar hand lag in die van Seth en dat maakte haar gelukkiger dan ze kon zeggen. Het was zo'n simpele aanraking maar ze wou dat die nooit over ging. Zijdelings wierp ze een blik op Seth en schudde verbijsterd haar hoofd. Waaraan had ze die jongen aan haar hand verdiend?

"Dat moet dan maar, hè?"
Seth glimlachte.
"Tenzij je liever iets anders wil doen. I mean.. we hoeven de film niet persé af te kijken, tenzij je nog graag wou weten hoe onze hoofdpersoon met zeven benen tegelijk in zeven sloten loopt?"
Hij grinnikte. Wilde hij de rest van die film zien? Ergens wilde hij liever rust. Gewoon samen met Laury zijn, zonder een hele troep vreemden die toch alleen maar meer zenuwen veroorzaakten.
" Nou, begon hij, spelend met een draadje aan zijn shirt, "We zouden bij mij thuis iets kunnen gaan kijken of zo."
Hij was zich sterk bewust van zijn hand in de hare en het was een wonder dat hij uit zijn woorden kwam.
Zijn blik werd naar buiten getrokken. Regen liep in dikke stralen van de ramen en de wind joeg om het gebouw heen. Seth slikte. Hij wilde hier eigenlijk wel weg, maar was het veilig om naar buiten te gaan? Het leek niet zo hard te waaien dat er echt dingen stuk zouden gaan, maar toch.
"Wat denk jij, is het te doen om naar buiten te gaan?" vroeg hij Laury. Hij glimlachte even.
Opnieuw weerklonk er een oorverdovende donderslag die Seth nog meer deed twijfelen aan hoe verstandig het was om het pand te verlaten. Maar toch.. De drommen mensen in de ruimte deden hem zich zwaar ongemakkelijk voelen. Iemand stootte hem van achteren aan. Seth keek om.
"Sorry," mompelde hij haastig, waarna hij zich pas bedacht dat het niet eens zijn schuld was en de persoon toch al weer verder was gelopen.
Ja, wat wilde je met zijn allen in een ruimte; dan had je weinig bewegingsvrijheid. Seth beet op zijn onderlip en keek Laury afwachtend aan.

" Nou, we zouden bij mij thuis iets kunnen gaan kijken of zo." Een lachje kwam rond haar lippen te liggen, voor zover hij dat al niet deed. Dat bood perspectieven. Hoe dom het ook klonk, bij iemand thuis had je gewoon meer de kans diegene te leren kennen. Niet dat Laury de gedachte had dat ze het met hem zou doen want dat was absurd, maar gewoon, met zijn tweeën kon je veel meer dingen doen. Veel luider schrikken, veel harder lachen. Niemand zou je afkeurend bekijken, en dat was misschien wel iets waar Seth een hele hoop baat bij had. Zeker daarom zou ze het plan met twee handen vastgrijpen, als haar hand al niet in die van Seth had gelegen.
"Dat klinkt als een goed plan," antwoordde ze, waarbij de lach op haar gezicht aangaf dat ze het ook echt een goed plan vond. Ze liepen richting de uitgang, waar de hele menigte zich naar toe begaf, maar in tegenstelling tot de rest hadden zij niet de plannen om hier te blijven totdat er een oplossing was bedacht. Althans, Laury kon zich niet voorstellen dat deze degelijke mensen hun geld van hun filmkaartje door hun neus geboord hadden zien worden. Dat het haar niet kon schelen en dat ze veel liever een leuke avond met Seth had zonder deze filmmaatschappij, was een zaak apart.
"Wat denk jij, is het te doen om naar buiten te gaan?" Laury trok haar neus even op toen er een donderslag klonk. Dat kon zijn antwoord zijn. Nee, het was waarschijnlijk niet al te best te doen buiten. Maar de "sorry" toen iemand tegen hém aanliep en de daarbij getrokken blik was genoeg om Laury week vanbinnen te maken.
"Dat moet wel lukken," antwoordde ze luchtig, terwijl ze eigenlijk niet zo'n liefhebber van de donder was. Eigenlijk, als ze heel eerlijk bekende, had ze zo'n hardgrondige hekel aan onweer dat ze het liefst zichzelf ergens onder verschool tot het over was, maar ze moest niet zo'n poes zijn en gewoon met hem meegaan. Wat kon er nou mis gaan? "Kom, dan gaan we!" zei ze, voordat ze kon terugkomen op haar eigen besluit. Ze trok Seth haast mee naar buiten en haalde diep adem, alsof de buitenlucht een opluchting was. Hoewel het tegendeel waar was, glimlachte ze naar Seth en kneep ze lichtjes in zijn hand.
"Leid jij de weg?" vroeg ze aan hem.

Haar enthousiaste reactie gaf hem wat moed. Seth kon er niets aan doen, zeker wanneer hij iemand leuk vond had hij die bevestiging gewoon nodig, zodat zijn eigen gedachten het hem niet moeilijk kwamen maken.
Toen ze even later besloot dat het best te doen was gewoon naar buiten te gaan voelde hij zich opgelucht. Hij hield niet van groepen en was liever buiten met haar dan langer hier dan nodig was. Hij liet zich meetrekken naar buiten en trok onbewust zijn schouders op toen het koude water hem direct op deed schrikken.
"Leid jij de weg?" vroeg Laury en Seth knikte. Met zijn hand nog steeds in die van haar begon hij te lopen. Het scheelde dat hij best vaak laat over straat had gemoeten in de relatief korte tijd dat hij in de supermarkt hier vlakbij had gewerkt, waardoor hij ook in het donker zijn weg redelijk makkelijk wist te vinden.
Een oorverdovende, krakende donderslag, vergezeld door een oogverblindende flits, deed hem even opschrikken en onbewust pakte hij Laury’s hand iets steviger vast.
“Het eh.. het zit hier vlak boven denk ik,” mompelde hij en hij voelde zich onnozel. Natuurlijk zat het recht boven hen. Onweer dat ver weg is klinkt niet alsof de Luftwaffe aanviel.
Ze gingen de hoek om. Het water liep van Seths gezicht en hij nam zich voor als ze bij zijn huis waren Laury droge kleding aan te bieden, anders was het vragen om kou vatten.
“We zijn er bijna,” merkte Seth op en hij glimlachte naar het meisje naast hem. Hij kon er nu al naar uitkijken, lekker droog binnen zitten, filmpje erbij en geen bergen mensen die stuk voor stuk zijn onzekerheid erger maakten. Goed, zijn gevoelens voor Laury zorgden er ook voor dat hij aardig aan het over-analyseren ging, maar toch had ze ook weer iets rustgevends voor hem.
Een nieuwe flits, dit keer een fractie erna gevolgd door nog een bulderende klap. Misschien iets verder weg, maar nog steeds onaangenaam. Toch vond Seth dit soort dingen dan weer wat minder eng. Goed, het idee dat bliksem in kon slaan was natuurlijk vrij eng, maar het bleef de natuur, het was voor hem toch anders dan mensen, heel anders. Nou ja, de meeste mensen dan, dacht hij, met een zijdelingse, terloopse blik op Laury.

Oké. Ze was er klaar mee. Godvergeten klaar mee. De donder deed haar ineen krimpen, de flits verblindde haar en de wind die in haar gezicht sloeg als een kleine bitch wou ze ferm terugmeppen en vertellen dat hij kon ophoeren. Nee, Laury had het niet op dit weer. Sterker nog, ze werd helemaal gek van dit weer, haast neurotisch en onrustig. Normaal had ze wat meer ballen, maar als het ging om onweer, vluchtte ze liever twintig kilometer weg dan dat ze er lekker dicht in de buurt ging staan. Zelfs met Seth die haar hand vasthield kon ze het benauwende en verstikkende gevoel wat onweer op haar uitriep niet onderdrukken.
Een kreun kwam over haar lippen bij de volgende donderslag en toen ze voelde dat Seth in haar hand kneep, kon ze niets anders dan op haar lip bijten, hopen dat de bui gauw over ging. Maar het leek er eerder op dat ze er middenin zaten.
“Het eh.. het zit hier vlak boven denk ik." Normaal tegen een ieder ander had ze een antwoord gegeven dat dat wel obvious was, maar tegen Seth kon ze het niet maken. Ze antwoordde dan ook niets anders dan;
"Ja... ik denk het ook." Een derde klap zorgde dat ze zijn hand losliet en deze over haar oren vouwde en gehurkt op de grond ging zitten. Haar ademhaling rees, werd haast paniekerig maar toen ze Seth zag staan relaxte ze weer. Ze kwam overeind, zei het met een uitgesproken voorzichtigheid, en pakte zijn hand weer vast.
"Eh..." Ze kon geen verklaring geven voor haar kleine actie, behalve angst, angst als een malle die ze ook niet kon verklaren. Zo bang was Laury namelijk niet aangelegd.
“We zijn er bijna." Thank fucking god. Ze glimlachte nu wat meer, wiste wat water van haar gezicht, probeerde een sprietje haar aan de kant te krijgen en glimlachte vervolgens nog een keer. Het was echt dat ze Seth zo erg zag zitten en dat ze heel graag bij hem een film ging kijken en hem niet wou laten denken dat ze een grote angsthaas was, anders had ze het vermoedelijk op een rennen gezet.
"Ik ben wel benieuwd naar jouw optrekje,' sprak ze half lachend, haar ogen wat dichter dan normaal. De volgende donder maakte dat ze Seth meetrok naar een portiek en hem dicht tegen zich aan trok. Haar armen omsingelde zijn middel, haar hoofd lag op zijn borstkas en pas toen de donder weg was, keek ze weer op. Zijn gezicht verleidelijk dichtbij de hare.
Haar wangen werden rood en een verlegen lachje kwam op haar lippen te liggen.
"Te direct, huh?" grapte ze. "Je zomaar een portiek intrekken om de kans te grijpen om je te zoenen." Er lag een soort scheve lach op haar lippen, nu ze hardop had uitgesproken waaraan ze had gedacht. "Zo rebels," voegde ze er nog met een lachje aan toe.