Found another victim -Pasqual-

Haar handen trilde, haar ademhaling haperde. Met pijn op haar gezicht keek ze naar zichzelf. Ze zou hem kwijtraken, ze sloeg haar ogen neer en liep richting het grote bed op haar slaapkamer. Over wie ze dacht? Pasqual, de jongen die haast alles van haar wist. Meer als dat ieder ander wist en ze wist niet of ze er blij mee moest zijn, of dat het rot was.
"Hij gaat weg." Mompelde ze zacht tegen zichzelf, er zeker van zijnde dat hij genoeg van haar had. Wanneer Pasqual er was, leek alles goed te zijn. Haar lichaam heeft het op dat moment te druk met Pasqual. Hoe ze op hem moest reageren en hoe haar gedachte helemaal door de jongen over werd genomen. Als hij tegen haar praatte, zijn stem die dan doorklonk tot haar hart. Iedere aanraking die een tinteling teweeg bracht door haar lichaam. Zijn lippen die ervoor zorgde alsof er een horde bijen door haar lichaam stormde. Ze fronste, vlinders! Maar konden die zo'n overweldigend gevoel teweeg brengen? Ze wist het niet en schrok toen ze vanuit haar ooghoek iemand zag staan. Axel, snel keek ze de andere kant op.
"Hij zit nu vast bij een meisje dat niet zo kapot is als jou." De woorden kwamen uit haar mond en was misschien iets waar ze bang voor was. Want Pasqual kon toch niet zoveel van haar houden als dat zij van hem deed? Ze durfde het niet te geloven... Als hij er was, dan was alles zo perfect. Maar wanneer zijn ademhaling weg was, leek alles kapot te vallen. Kwam haar onzekerheid als een lawine weer terug. De onzekerheid die ze bij Pasqual had, maar dan honderd malen erger. Terwijl deze bleef aanhouden, met Pasqual erbij vaagde de onzekerheid weg. Maakte plaats voor het verlangen naar de jongen, het gevoel dat hij haar gaf.
"Dat doet hij niet." Weer kwam het uit haar mond, maar een stuk onzekerder. Niet gooien, niks doen! Zei ze boos in haar eigen gedachte. Alles moest heel blijven, ze wilde niet dat Pasqual moest komen. Ze wilde het niet!
Eigenlijk wilde ze het dolgraag, maar ze moest het alleen kunnen, ze mocht niet aanhankelijk worden. Ze begroef haar vingers in haar blonde haren, ze was het al. Iedere minuut van de dag zat hij wel eens in haar gedachte, het maakte haar soms ontzettend gelukkig, maar vaak werd het ook hard tegen gewerkt door Axel. De jongen die haar vanaf haar vijftiende gek maakte. Als een boeman haar wekte in haar slaap.
"Hij doet het niet?" Ze schrok op uit haar gedachte, een lach kwam over haar lippen. Geen lach van Aya, niet de spontane lach die ze soms kon hebben om de meest gekke dingen. Dit was enkel een soort grinnik die ergens anders vandaan leek te komen. "Je houd jezelf voor de gek. Kijk opnieuw in de spiegel, wat zie je?" Ze wilde haar mond open doen, maar ze legde haar eigen vinger op haar lippen. Maar in haar ogen was het de vinger van Axel. De zin werd vervolgd in haar hoofd, terwijl ze nu meer zichzelf leek te spelen. 'Niemand wil jou, daarom moet je in huis blijven.' Vervolgde ze in haar hoofd verder en Aya kreeg tranen in haar ogen.
"Maar Pasqual?" Mompelde ze wat wanhopig. Ze keek naar een lege plek op de muur. Daar waar de ijzige ogen van Axel zouden zijn. 'Die is blij om van je af te zijn.' Toen begon ze hard te snikken, terwijl ze haar eigen telefoon pakte. Ze schudde haar hoofd.
"Nee! Axel, nee!" Riep ze hem. Ze liep met haar eigen telefoon richting de badkamer en deed deze op slot. Terwijl ze een sms stuurde naar Pasqual.
'Nee'  Was het eerste wat ze stuurde naar hem.
"Nee!" Schreeuwde ze dan ook hard als Aya, ze wilde niet dat Axel wat typte en het bleek dat Aya nog ergens sterk kon zijn om dat in te typen. Maar daarna leek ze toch niet sterker als hem te zijn.
'Watervallen!' Stuurde 'Axel' en gooide de mobiel in de wc. Huilend boog Aya er dan ook voor om hem eruit te vissen. Maar ze kreeg hem niet meer aan. Ze legde hem bij een waaier, want ze wist nog net wel dat je dat niet met een föhn mocht doen. Waarna ze naar beneden rende naar haar huistelefoon. Maar ze wist het nummer van Pasqual niet en wat nu als Axel geen berichtje naar hem had gestuurd? Ze had geen idee namelijk, ze wist niet wat Axel naar hem had gestuurd. Een ongelukkig geluid kwam uit haar keel en ze knalde tegen 'Axel' op. In werkelijkheid te muur van de keuken en haar hoofd bonkte dan ook nog na. Een hand legde ze op haar slaap neer en ze was boos op Axel.
"Wat heb je gestuurd!" Schreeuwde ze, maar dat maakte niks uit.
"Niks Aya, het is goed. Ga naar boven en ga slapen." Ze schudde haar hoofd, dat was iets wat ze niet ging doen! Ze moest weten wat Axel verborg op de telefoon en daar ging ze op wachten, ze zou ervoor zorgen dat de mobiel aan kwam.
"Nee, wat heb je verzonden?" Tranen welde op, ze was zo bang zonder Pasqual in haar buurt. Die zorgde ervoor dat Axel weg was en dat was ook iets wat ze graag wilde. Ze pakte een glas dat op het aanrecht stond en hield het al boven haar hoofd om te gooien. Maar ze hield zich in, zette het zo netjes mogelijk terug. Iets waardoor ze hard moest lachen, al was het eigenlijk Axel in haar hoofd.
"Je durft niks te doen?" Vroeg ze zichzelf haast als uitdaging. Al haar emoties waren versterkt en de meeste kregen een gevecht in hun eigen hoofd en bleef daar. Aya kreeg een gevecht met Axel en dat was iets wat er soms steeds heftiger aan toe leek te gaan. Ze pakte het glas weer op, met een hele andere blik als dat ze zelf had. Niet twijfelend zoals ze was. Maar vastberaden. Met een soepele beweging kwam het glas tegen haar eigen hoofd aan en haar ogen rolde dan ook om in haar kassen. Ze probeerde zich nog tegen het aanrecht staande te houden, maar haar hoofd stond het niet toe.
"Pa-" Maar verder kwam ze niet en ze viel op haar knieën, probeerde nog om zichzelf tegen te houden. Zwarte vlekken danste voor haar ogen en ondanks dat ze wakker wilde blijven, lukte het niet. Ze viel met een klap op de grond. Haar ogen gesloten en voor het eerst in deze avond, had ze rust van Axel. Maar toch bleef haar lichaam vechten. Het eeuwige gevecht wat het meisje altijd al voerde om normaal te zijn, maar nu om weer wakker te worden.

Hondenweer was aangekondigd en Pasqual stond bezorgd naast Miriam in de stallen. Ze keken naar het plafond en waren aan het overleggen of het wel veilig zou zijn. Of het dak wel zou houden. Of het niet zou lekken. Miriam was ervan overtuigd dat het dak het prima zou houden, maar Pasqual wist het zo net nog niet.
Hij had het huis verlaten waar hij een tijdje in had gewoond met Kaya en zijn moeder, en nu woonde hij op het terrein van zijn toekomstige trainingsstal. Er moest nog een hoop gebeuren, maar hij had eerst zijn huis en een aantal stallen woonklaar gemaakt. Deze zomer en na deze zomer zou hij met behulp van wat vrienden gaan klussen zodat ze open konden. De planning die hij nu had, zou het tegen de herfstvakantie aanlopen tot ze hun deuren konden openen. Terwijl hij en Miriam stonden te kijken en te overleggen, dwaalde zijn gedachte zo nu en dan af naar het blonde meisje. Niet echt blond van oorsprong. Het Aziatische meisje die hij laatst had geholpen. Het meisje dat zijn hart sneller deed kloppen. Waar hij zich verlegen bij voelde. Waar hij zichzelf bij moest inhouden om niet de hele tijd aan haar te zitten. Hij wou zo voorzichtig doen, alles stapje voor stapje doen. Maar ze maakte het hem onbewust zo moeilijk. Ze was zo.. kwetsbaar. En hij wou gewoon zich open stellen voor haar. Hij wou eerlijk zijn. Hij wou dat ze zijn ogen ging koppelen aan veiligheid en aan eerlijkheid, omdat hij graag veilig voor haar wou zijn, omdat hij graag eerlijk tegen haar wou zijn. Hij wou haar zo graag nonstop tegen zich aanhouden, beschermen tegen de grote boze wereld, beschermen tegen Axel. Maar dat kon niet. Niet... Ze waren niet officieel. Ze hadden niets. Hij wist niet eens of ze dat wel wou. Misschien accepteerde ze hem wel omdat hij haar hielp en wou ze ondertussen niets van hem weten.
"Pasqual?" Miriam had hem blijkbaar iets gezegd of iets gevraagd maar hij had er niet op gelet.
"Sorry," mompelde hij en grijnsde toen. Ze gingen de paarden samen van het weiland halen en in de stal zetten, want hij hoorde het al rommelen in de verte. Digno was vervelend vanwege het weer en Pasqual had moeite gehad met het rijden vandaag. Miriam had geholpen met de paarden beweging te geven en hij was blij met haar hulp. Zonder haar zou hij het echt niet redden. Maar ze ging nu. Na hem een stevige knuffel te hebben gegeven, liep Pasqual nog een controlerondje rond de stallen en keek of alle stallen goed dichtzaten en of alles goed was met de paarden. Ze zagen er tevreden uit. Mooi. Even trilde zijn mobieltje en hij keek of er iets van Miriam lag, want anders zou zij het kunnen zijn om te zeggen dat ze iets vergeten was mee te nemen. Maar er lag niets. Hij ontgrendelde het scherm en voelde hoe de vlinders in zijn maag rondvlogen toen hij Aya's naam las. Hij opende het berichtje en een adrenaline-rush vloog door hem heen.
'Nee'
Dat kon niet goed zijn! Hij fronste zijn wenkbrauwen en hield het mobieltje stevig vast. Een paar stappen naar achter, zodat hij zichzelf tegen Digno's stal aan kon leunen. Hij wachtte, want er moest meer zijn. Er moest meer zijn dan die 'Nee'. Er moest meer zijn. Het noodweer was losgebroken en Pasqual hoorde de wind huilen. De regendruppels tikten verwoed op het dak maar het was droog in de stallen. Godzijdank.
'Watervallen!' NEE! Pasqual zakte tegen de muur en een piepend geluid kwam uit zijn keel. Geschokt staarde hij voor zich uit, en toen rende hij de stallen uit. Hij drukte op het 'bel'-knopje maar Aya nam haar telefoon niet op. Godverdomme!
"Aya, kom op!" mompelde hij toen hij het voor de derde keer probeerde. Maar het was hopeloos. Een steeds groter wordende angst groeide en hij kon niet stil blijven zitten. Hij holde naar zijn huis toe, maar was al zeiknat toen hij binnenkwam. Hij moest een deken meenemen, en een rugzak, zodat hij makkelijk kon klimmen, mocht het nodig zijn. En een touw. Mocht het ook nodig zijn. En vuur. Want je weet het nooit. Hij racete zijn huis door, was binnen twee minuten klaar. Hij moest naar de watervallen. De spullen gingen in twee plastic tassen zodat ze niet nat zouden worden, en gingen daarna in zijn tas. Haastig rende hij de deur uit, vergat zijn autosleutels, rende terug het huis in, trok de sleutels van tafel af en ging weer opnieuw weg. Trok ruw de voordeur dicht, haastte zich naar zijn auto, propte zijn sleutels erin en blies het erf af. In een sneltreinvaart was hij bij de juiste afslag, maar kon hier niet verder. Hier moest hij te voet.
"Aya!" Hij was nu al tien minuten onderweg en hij hoorde al hoe de waterval aan het brullen was. Zijn stem klonk ielig en pieperig, angst zat hoog om het meisje. Het meisje mocht hier niet zijn! Allerlei doemscenario's hadden zich al afgetekend en hij verwachtte min of meer het meisje al dood ergens te zien liggen. Vandaar dat de tranen ongegeneerd over zijn wangen stroomden en zijn hart zo ongeveer langzaamaan afstierf.
"Aya," fluisterde hij nu. "Aya Aya Aya." Alsof ze dood was. Wist hij veel. Hij zag haar niet en hij wou haar zien. Weten dat ze veilig was. Hij wist niet wat hij zou doen als ze echt gewond was. Als hij haar niet kon bereiken. Als ze dadelijk ergens leek te liggen en hij niet bij haar kon komen maar haar wel dood zag gaan. Of dat ze al dood was. Hij zou.. nee.. Hij zou niet zonder haar kunnen.
"AYA!" brulde hij, terwijl een nieuwe golf van angst toenam. "AYA ZEG ALSJEBLIEFT IETS!" Hij klauterde het pad op, bevond zich nu bovenaan de waterval. Er dreef iets in het water.
"Oh god nee," fluisterde hij, terwijl hij zichzelf op zijn knieën liet vallen. "Aya.. alsjeblieft.. Alsjeblieft mocht er een god zijn, laat het niet Aya zijn." Zijn stem benepen door de tranen, door de emotie. Hij moest naar het ding toe. En heel langzaam bewoog hij zich ook voort. Maar hij had niet gezien hoe glad de stenen waren. Toen hij opgelucht kon stellen dat Aya hier geen moment was geweest, was het al te laat. De stenen waren te glad.
De kou was adembenemend, de angst was te groot. De klap tegen zijn buik was niet uit te houden en de 'knap' die hij hoorde was niet echt bemoedigend. Maar alles wat hij kon denken was dat Aya veilig was. Aya was hier niet. Axel had het berichtje gestuurd. Want Aya lag niet beneden. En ze was niet hier. Aya was veilig. Alleen Pasqual niet. Pasqual was verre van veilig, in het water, met een arm die zo veel pijn deed dat elke beweging een golf van zwarte waas aanwakkerde. Pasqual voelde de stroming hem meetrekken, voelde hoe zijn voeten geen grip hadden. Voelde hoe de lust om te vechten afnam. Maar de gedachte aan Aya wakkerde het weer aan. Aya moest veilig zijn. Axel moest wegblijven en daar kon hij voor zorgen. Dit zorgde ervoor dat hij zichzelf vastklampte aan een steen. Met zijn goede arm werkte hij zichzelf iets uit het water, maar hij kon hier niet al te lang blijven hangen.
"Well fuck," mompelde hij, terwijl hij de angst weer voelde. Dit was zijn einde.

Loom opende ze haar ogen na enkele minuten. Ergens had ze verwacht in bed te liggen, maar toen dat niet zo was, duwde ze zichzelf klaarwakker omhoog. Haar ogen stonden er niet na, maar haar houding duidelijk wel. Glas lag langs het meisje op de grond en ze slikte, keek verbaasd om zich heen en begon dit op te ruimen. Totdat ze het zich herinnerde. De scherven vielen uit haar handen en zo snel als ze kon rende ze naar boven. Niet wetend hoe lang ze daar had gelegen en wat Axel nu werkelijk naar Pasqual had gestuurd. Ze rende naar haar kamer om daar haar mobiel van haar nachtkastje af te graaien die voor de ventilator lag en drukte hem aan.
"Kom op..." Zei ze zacht en schrok op toen ze hem weer zag, Axel. "Rot op!" Ze stond op van het bed, aan de andere kant als waar hij stond en het duurde te lang.
"Schiet op." Mompelde ze boos en tikte het simlock nummer in. De telefoon ontgrendelde zich en ze las de sms'jes. Opgelucht haalde ze adem, niet echt- Wacht! Hij was daar niet naartoe gegaan? Nee! Met haar mobiel rende ze naar beneden, waar ze de huisdeur sleutel van de tafel af haalde en naar buiten rende. Blote voeten en een slaapjurkje zorgde ervoor dat ze binnen enkele seconde doorweekt was. Maar ze bleef rennen, ze had niet zoveel uithoudingsvermogen als dat ze eerst had. Maar de adrenaline hielp er zeker bij. Haar voeten deden pijn aan de harde straatstenen, maar het maakte niks uit. Als Pasqual bij de watervallen was, dan... Ze wilde er niet aan denken. Haar tranen waren niet zichtbaar door de regen, maar aan haar gezicht was te zien dat ze aan het huilen was. Wat als Axel daar was! Natuurlijk was het iets wat niet kon, maar op dit moment kon alles echt zijn. Ze legde haar mobiel aan haar oor, maar natuurlijk werkte deze niet.
"Pasqual!" Ze hoorde in de verte de waterval, ze moest nog even doorrennen. Af en toe veegde ze haar gezicht af, maar die was binnen enkele seconde weer nat door de regen en de tranen. Ze zocht hem, wanhopig hoopte ze hem hier tegen te komen. Dat hij hier nog was en zij hem tegen kon houden. Dit had niet mogen gebeuren! Ze was hem kwijt en dan niet aan een ander meisje, maar aan zichzelf. Aan dat zij kapot was! De gedachte zorgde ervoor dat ze harder begon te snikken en ze was dan ook bij de watervallen aangekomen, hijgend, huilen, doorweekt en vooral bang. Zij had het verpest en dan ook ernstig, Axel wilde hem vermoorden. Ze voelde het, ze voelde hoe hij dat wilde. Het maakte haar enkel banger.
"Pasqual!" trillend stond ze stil om naar boven te kijken. Hopend dat alles goed zou komen en dat hij aan kwam lopen en dat alles goed was. Maar hij kwam niet.
"Pasqual!" Ze keek om zich heen en wilde naar boven klauteren, misschien de moeilijkste weg, maar het was een weg. Totdat ze hem zag, niet zoals ze hem hoopte te zien. Blij, vrolijk, zijn ogen stralend. Nee, dit was alles behalve goed.
"Pasqual" Fluisterde ze zacht en viel bij hem op zijn knieën neer, huilend, niet goed wetend wat te doen. Het enige wat ze kon doen, was hem uit het water trekken. Als dat iets was wat haar ging lukken. Ze was niet sterk, niet groot... Maar de angst om hem te verliezen was belangrijker dan nadenken over haar zwaktes. Ze pakte zijn arm die hij aan een steen had geklemd en zonder te weten dat de andere misschien wel pijn deed, pakte ze deze ook. Met haar voeten zette ze zich af op een steen. Het ging niet soepel en vooral niet snel, maar uiteindelijk had ze hem uit het water.
"Pasqual!" Snikte ze hard. "Het spijt me, ik ga naar het ziekenhuis.." Ze was bang, bang dat hij nu weg ging. Ze zou het begrijpen, zou het begrijpen als hij haar nu zou verlaten. Ze was zo bang, dat ze haar lippen voor een seconde op die van hem had gelegd. Geschrokken haalde ze haar lippen van de zijne.
"Sorry, ik." Ze sloeg haar ogen neer, ze wist niet wat ze moest doen, ze wist niet wat ze kon doen. Axel had hem bijna vermoord en Axel hoorde bij haar.
"Ik snap het." Zei ze zacht tegen zichzelf. "Maar het spijt me."

"Pasqual!" Hoewel hij niet blij was dat ze hier was, was hij zo blij dat hij haar hoorde. Hij keek op naar Aya toen ze aan kwam gerend. In een nachtjapon. Ze had het smsje blijkbaar ook gelezen, het smsje wat ze overduidelijk niet zelf had gestuurd. Hij keek naar haar, voelde de opluchting om te zien dat ze oké was. Voelde hoe shitty hij het vond dat ze hier was.
"Waarom ben je hier?" klappertandde hij. "Waarom ben je niet gewoon veilig en warm thuis?" Het kwam er haast verwijtend uit, alsof hij haar weg wou hebben. Maar hij wou haar niet in de stromende regen op een levensgevaarlijk gebied hebben. Hij zou het zichzelf nooit vergeven als haar nu iets overkwam. Ze rende naar hem toe en zakte op haar knieën.
"Pasqual," fluisterde ze en hij keek haar aan, afwachtend, angstig. Hij wou nu uit het water, hij ging nog dood hier. Letterlijk. De stroming ging hem meezuigen. Ze pakte zijn ene arm vast en greep toen vervolgens zijn andere arm vast. Hij beet op zijn lip maar kon niet voorkomen dat hij kermde van de pijn.
"Sorry," mompelde hij vervolgens. Hij was immers een man, hij mocht niet laten blijken dat hij pijn had, niet nu. Met moeite voelde hij hoe hij in beweging kwam. Hij zag hoe Aya zich inspande en hij trappelde zelf ook hevig mee. Sputterde. Kronkelde. Wrong zichzelf op het land. Naar adem happend lag hij uiteindelijk op de koude stenen, uit het water. En nog zou hij kunnen verzuipen, maar dat zou vooral vanwege het water uit de lucht zijn. Na een paar minuten zo te hebben gelegen, kon hij genoeg energie verzamelen om overeind te komen. Hij krabbelde overeind met een arm en siste toen zachtjes.
"Ik geloof dat ik mijn arm gebroken heb, als ik het zo voel." Hij duwde zijn gewonde arm tegen zijn borstkas aan en ondersteunde deze met zijn goede arm. Het voelde niet goed.
"Pasqual!" snikte Aya en hij keek even verstrooid op. Wat was het? "Het spijt me, ik ga naar het ziekenhuis..." Hij fronste.
"Hoewel ik een beetje.. wazig ben, geloof ik dat ik in dit geval toch beter naar het ziekenhuis kan," antwoordde hij. "Ik bedoel, mijn arm doet nogal zeer, weet je. Of ben jij onderweg ook gewond geraakt?" Nu hij deze gedachte in zijn hoofd had, keek hij haar aan, angstig, hopend dat ze niet gewond was. "Aya?" Hij wou graag zijn armen om haar heen slaan, maar hij kon het niet. Zijn arm deed te veel pijn, zelfs te veel pijn om even de troostende omhelzing van Aya te voelen. Het feit dat ze in zijn armenz ou zijn, zou al troostend genoeg moeten zijn.
"Sorry, ik..." Ja, ze had een smsje gestuurd. Axel had een smsje gestuurd. En dat was Pasqual bijna fataal geworden. Kon ze.. niets... Pasqual kneep zijn ogen dicht. Dit was gevaarlijk. Nu besefte hij wat ze bedoelde met gevaarlijk. Pasqual had bijna zijn leven gegeven om Aya te redden, die niet gered hoefde te worden. Haar fantasie speelde een spelletje met haar en die fantasie kostte Pasqual nog net niet het leven. Hij kon boos worden, of hij kon niet boos worden. Kon hij Aya hier echt om haten? Nee. Nee.. Maar er moest wel iets veranderen. Niet alleen voor zijn veiligheid, ook voor Aya's veiligheid. Misschien dat ze dat bedoelde met die opmerking over het ziekenhuis.
"Een ziekenhuisopname lijkt me wel verstandig, ja," mompelde Pasqual zachtjes. Hij stond met moeite op en wachtte tot Aya hetzelfde deed. "Maar mag ik eerst naar de EHBO?" Wonderbaarlijk genoeg had hij zijn rugzak nog om, waar dus zijn sleutels, mobiel en andere spullen in zaten. Op geen enkele manier dat zijn mobiel het nog zou doen. En ook zijn andere spullen waren drijfnat. Hoe kon het ook anders.
Ze liepen een tijdje zwijgend richting Pasquals auto en af en toe wierp Pasqual een blik op Aya. Het was niet zo dat hij haar haatte op dit moment. Het was ook niet zo dat hij bang was voor haar. Maar het was.. dat hij zich voor het eerst besefte hoe gevaarlijk het eigenlijk was voor hem om zich hieraan te wagen. Dat haar illusies zijn dood konden zijn. Dat zij er misschien niets aan kon doen, maar dat hij niet zou weten wanneer hij echt naar haar toe moest en wanneer niet. Hij kon haar niet vertrouwen zolang Axel nog in de buurt was. Axel moest weg. En hij wist dat het heel hard ging worden als hij het zo ging zeggen, maar.. het moest gezegd worden.
"Aya?" Hij klonk aarzelend, omdat wat hij ging zeggen niet makkelijk was. "Ik.. het spijt me, je kan me hiervoor gaan haten. Maar je moet gaan kiezen. Ik kan niet veilig bij je zijn en veilig met je omgaan als Axel er is. Je zei net zelf al dat je naar het ziekenhuis wou. Is het oké als je je laat behandelen? Als Axel weggaat? Anders.. als je dat niet wil, dan moet ik gaan. Ik wil niet gaan, Aya, geloof me. Maar ik.. het is niet veilig voor me, zoals je al had gezegd. Ik kan je niet vertrouwen zolang Axel er is. Je smsjes.. ik zal dan nooit weten of jij me smst, of Axel. En geloof me, ik kan het niet over mijn hart krijgen een sms van jou te negeren terwijl je daarin aangeeft hulp nodig te hebben. Stel nou dat het jouw bericht is en niet van Axel." Hij keek haar even aan. Hopelijk pakte ze het niet verkeerd op.

Hij dacht dat zijn arm gebroken was? Ze haatte zichzelf, had Pasqual bijna vermoord. Het was moord geweest, huilen was het enige wat ze kon doen. Terwijl ze er geen recht op had, ze beet hard op haar lip. Was ze zo wanhopig zonder hem dat ze hem wilde vermoorden? Wat was er mis met haar. Gedachte gingen als een sneltreinvaart. Zijn stem bracht haar uit gedachte, over dat hij degene was die naar het ziekenhuis moest en ze knikte. Ze mocht niet huilen, zij was niet degene waar iets mis mee was. Of althans, niet lichamelijk. Waarom kon ze niet sterk zijn, al was het voor Pasqual. Een zucht ontging haar lippen, ze wilde zo graag sterk zijn voor Pasqual. Niet het zielige meisje zoals gewoonlijk, het was nu haar beurt om hem te helpen. Ze slikte haar tranen weg, hij zei dat hij naar de EHBO moest en ze knikte. Ja, dat moest hij zeker. Hij stond op en zo stabiel als Aya kon, deed ze dan ook hetzelfde. Ze was dan wel niet gewond, maar dit maakte haar kapot van binnen. Alles waar ze zo bang voor was geweest, gebeurde. Ze was bang dat ze hem pijn zou doen en nu had ze dat dan ook werkelijk gedaan. Niet huilen, sterk zijn. Het was moeilijk voor haar, ze was een meter achter Pasqual, maar liep nu toch wat sneller om hem bij te houden.
"Aya?" Haar naam, ze keek op. Besefte nu pas dat het fris was, maar negeerde het snel. Haar donkere ogen zochten die van hem en ze wilde al bijna naar hem toe lopen om hem te helpen met zijn rugzak. Maar hij zei wat anders, kiezen. Haar bescherming brak, was al nooit zo sterk geweest. Maar ze was blij dat het regende, je kon de pijn in haar ogen zien. Pijn die ze niet wilde laten zien op dit moment, hij was degene die hulp nodig had, toch? Ze schudde haar hoofd, niet tegen Pasqual, maar tegen zichzelf. Zij was altijd al degene die hulp nodig had en nu het te laat was, kwam ze erachter. Haar handen trilde, hoe kon ze kiezen? Een keuze tussen iemand die leefde en haar gelukkig maakte, of kiezen voor iemand die niet echt was en zo gevaarlijk was dat hij degene die je lief had, pijn doet. Ieder woord dat hij uit sprak deed pijn en ook al wist ze dat ze kapot was. Deze woorden waren nog nooit door iemand uitgesproken. Ze beet op haar lip, kon het niet hebben dat ze zwak was. Ze slikte, probeerde het huilen te stoppen, telde tot vijf en voelde dat het haar iets lukte. Behandelen, ze vond alles wat met het ziekenhuis te maken had eng, bang dat ze erachter zouden komen wat ze had. Nu moest ze kiezen of ze zichzelf ging laten behandelen, of ze zou Pasqual kwijtraken. Hoe graag ze Pasqual ook zag, voelde en lief had. Thuis zitten en alleen zijn was zo vertrouwd. Het was eenzaam, maar niemand kon ze pijn doen. Maar dan was ze hem kwijt, dan was hij weg en dan ging er nooit meer een fijn gevoel komen. Het gevoel wat Pasqual haar gaf, het beangstigde haar, maar tegelijkertijd wilde ze niks anders. Ze sloot haar ogen voor enkele seconde. Wist niet of ze nu al antwoord moest geven, wist niet of ze er over na moest denken.
De keuze leek zo makkelijk, maar het maakte haar zo bang. Ze moest met mensen praten, dat wilde ze niet. Ze had het al moeilijk gevonden om het tegen Pasqual te zeggen. Dan mocht ze het tegen wildvreemde mensen gaan vertellen? Hoe langer ze erover na dacht, hoe moeilijker de keuze werd. Ze zei een tijdje niks. Staarde voor zich uit met haar blik op een vast punt gericht. Alles herhaalde ze in haar hoofd en de woorden deden steeds meer pijn. Ze wilde rennen, het liefst rende ze nu weg. Zat ze thuis in een hoekje. Ze snikte, maar hield zich zo goed mogelijk in. Niet huilen, geen zwakte. Maar het was moeilijk, ze moest er nu voor Pasqual zijn en eigenlijk had ze gewoon moeten zeggen dat het geen probleem was, dat ze zichzelf wel zou laten behandelen. Dat zou moeten toch? Dat deed je als je om iemand gaf? Als je bijna iemand vermoord, die je meer lief hebt als jezelf.
"I-ik w-" Ze sloeg haar ogen neer en schudde haar hoofd. "Het spijt me." Zei ze zacht, hoe ze iemand die al haar hele leven bij haar was ooit weg krijgen? Misschien was het zelfs onmogelijk.
"Moet ik mee gaan naar de EHBO? Als je liever alleen gaat, dat begrijp ik ook..." Haar stem was zwak, ze had zich nog nooit zo beroerd gevoeld. In de heftige acties van Axel was hij er altijd, maar nu moest ze kiezen. Schreeuwde Axel in haar hoofd hoe ze hem moest laten gaan en stond Pasqual tegenover haar met zijn gebroken arm en zoals Pasqual was. Perfect.
Daar kon ze nooit tegenop, hoe graag ze ook wilde dat ze bij hem zou kunnen passen.
Ze kon nu de pijn hebben en nu zeggen dat het over was, of ze ging haar best doen. Zo hard haar best doen om Axel weg te krijgen en wat als Pasqual genoeg van haar zou hebben. Zou haar verlaten voor een mooier en minder kapot meisje. Waardoor ze Axel misschien nog meer nodig zou hebben. Ze had de stof van haar jurkje angstig vast.
"En als je genoeg van me hebt? Als ik mezelf laat behandelen en je wil me niet meer..." Vroeg ze zacht, niet wetend wat ze moest vragen. Wat ze moest zeggen, ze wilde niet snikken, al kwam er soms toch een snik naar buiten. Ze wilde graag normaal zijn, maar als Pasqual weg zou gaan, was ze echt alleen. Of Axel kwam nog sneller terug als dat ze zou verwachten. Ze had er zelf over nagedacht, vond dat ze iets moest doen, maar ni ze de keuze werkelijk moest maken, leek het een stuk minder makkelijk.

De pijn was te zien in haar ogen toen Aya realiseerde wat Pasqual had gezegd. Hij zag het en een ongemakkelijk gevoel bekroop hem. Hij wou Aya geen pijn doen. Hij wou Aya niet zeggen wat ze moest doen. Maar hij wou zo graag bij haar zijn, veilig zijn, en dat zij veilig was. Hij drukte zijn arm nog iets dichter tegen zijn borstkas aan en siste even. Toen wiebelde hij met zijn tenen, zorgde ervoor dat hij kostte wat het kost in beweging bleef, want hij ging anders doodvriezen. Ze moesten echt naar het ziekenhuis toe. Pasqual ging eraan als ze nu niet naar het ziekenhuis gingen.
"I-ik w-" Pasqual hield zijn hoofd schuin, keek naar Aya, wist niet wat ze bedoelde. "Het spijt me." Het speet hem ook. Op het moment speet het hem dat hij zo sterk achter haar aanging. Het voelde alsof ze voor Axel koos en dat deed hem zeer. Meer dan hij toegeven wou. Meer dan hij aan haar en aan zichzelf wou toegeven, in ieder geval.
"Moet ik mee gaan naar de EHBO? Als je liever alleen gaat, dat begrijp ik ook..." Hij schudde zijn hoofd en sloot even kort zijn ogen. Hoe kon hij in hemelsnaam bij de EHBO komen zonder haar hulp? Dacht ze echt dat hij superkrachten had? Hij wou dat hij ze had, want dan had hij zichzelf wel kunnen redden, maar hij had ze toch echt niet. En het was niet zozeer een kwestie van liever alleen willen gaan. Aya verwarde hem. Hij wist niet meer wat ze wou en het voelde zo rottig. Rottig om te beseffen dat hij haar had laten kiezen en dat haar keuze dus bij Axel lag. Hij had het moeten weten. Misschien was het omdat hij niet wist hoe het was om een verzonnen persoon te hebben. Maar stel dat een figuur als Axel zou bestaan, en deze persoon zou Pasqual constant pijn doen en belemmeren in zijn doen en laten, dan zou Pasqual die persoon toch liever kwijt dan rijk zijn, ookal is het de enige persoon die je een tijdlang ziet. Dan maar geen persoon zien, zo simpel was het.
"Je zal wel mee moeten," mompelde hij, haast gepijnigd. Het was waarschijnlijk hartstikke kinderachtig van hem dat het hem zoveel zeer deed, want hij had haar voor de keuze gesteld, maar toch.. Maar toch. "Ik kan niet alleen, Aya." Toen zweeg hij. Hij zuchtte en sloot even zijn ogen. Het was ijskoud. Regen stroomde nog steeds genadeloos naar beneden en deed hem huiveren. De kou sloeg op zijn botten en zeker op zijn arm, waardoor hij niets liever wou dan weg hier te gaan. Hij was ongeduldig, had geen zin meer om langer zijn tijd hier te verdoen. Warmte wou hij, eeuwige warmte om voorgoed van die huiveringwekkende kou af te zijn. Alsof ook zijn hart bevroren was. Het was zo debiel. Hoe Aya hem zo gelukkig kon maken en ook zo ongelukkig kon maken. En het was zijn eigen schuld. Als hij niets had gezegd, had zij nooit voor de keuze hoeven staan.
"En als je genoeg van me hebt? Als ik mezelf laat behandelen en je wil me niet meer..." Nu keek hij op. Waar had ze het over? Genoeg van haar hebben? Natuurlijk, je kon nooit de garantie geven dat het allemaal voor eeuwig was, maar het was niet een kwestie van 'niet willen' en dat zou het waarschijnlijk ook nooit zijn.
"Ik weet het niet," antwoordde hij toen. "Ik weet het niet, Aya. Het enige wat ik weet is dat ik om je geef en dat ik je gelukkig wil zien. Axel maakt je niet gelukkig en misschien is het egoïstisch maar ik denk dat ik je wel gelukkig kan maken. Ik heb geen reden om ineens weg te gaan als je jezelf zou laten behandelen, absoluut niet zelfs. Ik kom elke dag langs als je wil, als het kan... Alles, Aya..." Vermoeidheid kwam omhoog en alles duizelde. Hij zette zijn linkerbeen iets naar achteren en ging iets stabieler staan, maar alles draaide nog steeds rondjes. Dit was niet zo best. Oké, klaar. Hoewel hij graag hier een praatje bleef maken, ging hij nu. Hij zette een wankele stap naar voren, deed nog een paar wankele passen naar voren en verloor toen zijn evenwicht. In die luttele seconden die hij had voordat hij terecht kwam op de grond, trok hij zijn gewonde arm strak tegen zich aan en probeerde deze te beschermen tegen nog meer schade met zijn goede arm. Maar toen hij neerkwam slaakte hij een kreet uit die alles behalve mannelijk klonk. Deze kreet hield even aan en buiten adem bleef hij een minuut doodstil liggen, zijn borstkas die haastig op en neer ging en zijn ogen waterig van de tranen.
"We gaan." Hij deed een poging om overeind te krabbelen maar hij liet zichzelf al vrij snel weer terug in de modder zakken. Het was doelloos. Hij ging hier niet zonder hulp wegkomen, hij kon nauwelijks op zijn benen blijven staan! En ja, hij vond het niet leuk dat hij Aya net van streek had gemaakt, maar zijn geduld was op. Het was niets voor hem om niet zachtaardig te kunnen doen, maar alles bij elkaar opgeteld lukte het hem niet. Niets lukte hem. De pijn maakte hem gek, de angst en de emotie-achtbaan die hij net ervaren had hadden hem uitgeput en nu Aya ook nog troosten terwijl hij het gevoel had dat zijn arm werd bewerkt met een moterzaag. Ugh. Het was niet dat hij Aya niet .. okee.. ja, hij vertrouwde Aya opzich wel, dat deed hij wel, maar hij wist niet of ze emotioneel stabiel genoeg was om hem in veiligheid te brengen. Hij hoopte van wel, anders ging dit een van de langste dagen uit zijn geschiedenis worden.

"Je zal wel mee moeten." De woorden deden haar pijn. Alsof hij liever niet had dat ze mee ging. Pasqual had nu al genoeg van haar? Terwijl ze niet eens echt had gekozen, ze nog zo in tweestrijd zat. De regen kletste op haar lichaam, deze nog vol zat met angstige adrenaline en zichzelf niet koud liet maken. Ergens voelde ze alles wel, maar het had zo weinig nut. De kou was niks vergeleken hoe ze zichzelf voelde. Ze kon hem niet beloven dat Axel wegging, enkel dat ze het wilde proberen. Maar wilde ze het?
"Ik kan niet alleen, Aya." Dat was al waar ze bang voor was. Ze was zo graag weggerend, had hem zo graag hier achter gelaten en wilde zo graag ergens in een hoekje huilen. Maar ze mocht niet huilen en zwak zijn, hij had haar nu nodig. Ook al zou het nooit iets worden, ze mocht niet boos op hem zijn. Het was niet zijn schuld, het was haar schuld en die van Axel. Maar Axel was zijzelf? Waarom was Axel zij... Zij, Axel. Maar hij was echt, stelde ze zichzelf aan? Gedachte en zelfs realisatie kwam door in haar hersenen. Ergens begon het te dagen dat zij Axel creëerde, maar waarom deed ze dat? Hij deed haar pijn. Ze voelde aan haar zij, waar nog steeds de wond zat. Zelfs de wond op haar hand was al wat beter aan het genezen en ook al deed hij af en toe nog pijn, daar ging het goed mee. Lichamelijk was ze alweer in orde aan het raken. Geestelijk was echter een ander verhaal. Ze raakte in de war door alles, door Pasqual, door Axel. Het meeste door zichzelf, dat ze niet kon vertellen wat ze wilde. Ergens wist ze wat ze wilde, maar dat was de engste keuze die ze ergens zou gaan maken.
Naar het ziekenhuis gaan, of zoiets. Laten blijken dat er wat mis was, maar werd het dan niet erger? Wat wilde ze doen? Aya had het nooit durven opzoeken of ook maar geprobeerd om te kijken wat ze nu eigenlijk had. Ze was bang voor de antwoorden, ze had gevraagd wat er zou gebeuren als hij genoeg van haar had, waarom ze deze vraag stelde op dit moment? Ze moest hem helpen, ook al zou hij zeggen dat hij genoeg van haar had. Maar hij zei iets anders, hij wist het niet? Ze sloeg haar ogen neer, ze had het werkelijk verpest. Het liefst schreeuwde ze dat ze hem niet kwijt wilde, maar ze deed het niet. Ze kon niks over haar longen krijgen, ademen vond ze al moeilijk genoeg. Hij wilde haar gelukkig zien? Axel maakte haar niet gelukkig, dat was ook waar. Axel deed haar enkel pijn. Hij kon haar blij maken? Ze wist het ook wel, iedere aanraking was fijn en ze wilde hem. Alleen hem, maar het toegeven aan dat er ergens iets mis was met haar. Het deed haar pijn. Toegeven dat je echt kapot was, iets wat Axel haar al heel lang had gezegd. Een warm gevoel bekroop haar toen hij zei dat hij elke dag langs zou komen, ze wilde het. Ze wilde ja zeggen, maar voordat ze wat kon zeggen, begon hij te lopen en zwak keek ze dan ook naar hem. Wist niet of ze hem wel mocht ondersteunen, maar het was al te laat. De jongen slaakte een gil en kwam op de grond. Boos op zichzelf, ze wilde zichzelf zo graag een klap geven door wat ze deed. Ze deed niks! Ze hurkte neer, een meter van hem vandaan. Waarom durfde ze niet dichterbij? Ze wilde het zo graag goed doen, niks fout doen. Terwijl ze misschien juist de foute keuzes maakte. Waarom was het allemaal zo moeilijk.
"We gaan." Hij probeerde overeind te komen, maar het lukte hem niet om overeind te komen. Nee, nee, nee, nee. Dit was ontzettend slecht en alles. De zwakke Aya, terwijl Pasqual degene was die geholpen moest worden. Ze kroop dichterbij, haar knieën die sleepte ze mee door de modder en ook al was het een klein stukje, het leek verder te zijn als dat hoorde. Het was haar gelukt om hem uit het water te halen. Dit was maar iets kleins. Onzeker stak ze haar armen uit en ging op haar hurken zitten. Hoe ging ze hem dragen? Ze kon hem niet dragen, ze was te zwak en op dit moment haatte ze dat.
Denk na Aya! Schreeuwde ze zichzelf toe. Ze schudde haar hoofd, slechte timing, erg slecht.
"Nee, nee.." Fluisterde ze in zichzelf. Onzekerheid, Axel. Te moeilijk, Axel kwam. Ze pakte de arm die hij niet tegen zichzelf aandrukte. In de hoop dat het dan ook de goede was, ze sloeg deze met moeite om haar nek. Fluisterde zacht onverstaanbare woorden, hoe moeilijk kon het zijn voor Axel om even weg te blijven op moeilijke momenten.?
"We gaan." Herhaalde ze zijn woorden, al was het onzeker uitgesproken. Ze duwde zichzelf met de kracht die ze had omhoog. Hopend dat Pasqual met haar hulp op kon staan. Waar gingen ze dan naartoe? Ze had geen idee dat Pasqual de auto bij had, ze wist enkel dat ze zeker naar de kant van de weg moesten. Ze wilde haar mond open doen om iets te zeggen, maar wat kon ze zeggen.
"Je bent zo bij het ziekenhuis." Zei ze zacht, ergens wist ze dat het gelogen was en dat ze er Pasqual misschien nog meer pijn door zou doen. Weer de onverstaanbare mijmering, te zacht om te verstaan. Axel die haar hoofd doorboorde met dingen die ze moest doen. Water, vooral veel water. Pasqual moest in het water. Ze sloot haar ogen kort, ze moesten doorlopen!

Aya kwam naar hem toe, hurkte voor hem neer en hij sloeg zijn ogen naar haar op. Hoopvol, angstig, nieuwsgierig, getergd door de pijn aan zijn arm. Oh god. Nee, niet aan denken! Hij moest zichzelf verbieden om aan de pijn te denken, want deze was zo duidelijk aanwezig dat het hem kon laten flauwvallen als hij niet oppaste. Hij had het vaker gezien, hoe mensen waren flauwgevallen van zoiets als pijn. En mocht er een slecht moment zijn om flauw te vallen, was dat zeker nu. Hij moest aan iets denken. Niet aan Aya, even niet. Nee... Dat zou fout gaan. Hij mocht niet denken aan hoe graag hij het meisje mocht, hoe graag hij zijn armen om haar heen sloeg, hoe fijn hij het vond als ze lachte, hoe prachtig haar ogen waren, hoeveel hij kon genieten van de simpele dingen zoals dat ze haar haren vastpakte als ze het even niet wist en de situatie even stressvol was. De kleinste bewegingen die hem vrolijk konden stemmen. Nee! Niet nu, hij moest aan iets anders denken. Zijn hoofd erbij houden. Denken aan... nee niet aan Chloë! Niet hoe zij als een blondharige engel uit de lucht leek te zijn verschenen. Hoe ze met haar lichaam de mooiste danspassen had na kunnen doen, hoe ze met haar hele lichaam naar hem had kunnen lachen. Slecht moment, héél slecht moment. Oh hemel, nee, hij moest ook niet aan Kaya denken, hoe ze altijd bijdehand reageerde op zijn opmerkingen. Op haar ogen die zo ontzettend konden twinkelen als ze iets wou, als ze iets gedaan wou krijgen van hem of van zijn ouders. Niet aan die lach denken die ze altijd liet horen als ze neerbuigend op Pasqual wou zijn. Nee...
Pasqual keek strak naar Aya, dwong zijn gedachten tot stilstand maar dat was momenteel het enige wat tot stilstand was. Zijn blikveld duizelde, bomen kwamen op hem af en werden groter, kleiner, groter, raar uitgerekt. Kon niet best zijn. Hij grijnsde als een boer met kiespijn, maar hield zijn blik op Aya gericht.
"Nee, nee..." Waar had ze het over? Het kon hem niet schelen, niet over nadenken, was niet boeiend nu. Hij moest weg hier, dat was belangrijk, dat was boeiend. Zij moest ook weg hier trouwens. Gauw zelfs! Straks werd ze nog ziek, kreeg ze een longontsteking. Dat zou hij zichzelf nooit vergeven, want... Want hij... het was zijn schuld. Ergens. Hij had hier niet heen moeten gaan. Hij had hier wel heen moeten gaan. Hij had.. Zijn gedachten werden waziger en op een gegeven moment sijpelde het gewoon weg. Hij accepteerde het maar dat het nu zo was. Later zou hij zich wel weer druk maken om de feiten, druk maken over wat er nu met Aya moest gebeuren. Nu moest hij zijn energie geven aan zijn terugtocht naar huis, niets anders. Alleen die terugtocht, die was belangrijk.
Aya greep naar zijn arm die hij strak om zijn gewonden arm had gedrukt. Oh nee! Zijn gewonde arm moest ondersteund blijven! Maar de bedoeling van haar greep ontging hem niet. Ze legde zijn arm om haar nek. "We gaan." Dat was een goed plan. Heel goed plan. Wat Pasqual daarstraks dus al had gezegd. Aya drukte zichzelf omhoog, waardoor Pasqual iets meer steun kon vinden en door middel van haar opwaartste beweging hijzelf ook omhoog kon komen. Met moeite. Heel veel moeite. Maar wonder boven wonder stond hij. Hij kreunde, wou eigenlijk weer gaan liggen, tegen Aya zeggen dat ze maar zelf zonder hem moest gaan, dat hij hier wel -
Dude, wat waren dit voor idiote dingen? "Je bent zo bij het ziekenhuis." In dit tempo? Hij grimaste even naar haar maar knikte toen. Natuurlijk. In hun strompelpas gingen ze op weg. Sleepsleep, voet voor voet, neergutsende regen, concentreer je op het lopen. Niets dan kou, niets dan pijn. En een beetje aanraking van Aya. Maar op dit moment was.. kon.. hij onmogelijk zich daarmee bezig houden. Hij liet zijn gedachten maar varen, hoewel zijn hoofd voor luttele momenten leeg was geweest, kwam er nu weer een hoop terug. Betere dingen. Vrolijkere dingen. Sjok sjok, doorgaan. Denk aan de blije dingen. Denk aan... Hij kon onmogelijk een herinnering tegenhouden. Aya op het kerstfeest. Wat was dat ookalweer? Waarom was hij daar? Hoe was hij haar tegen het lijf gelopen? Hij wist het niet meer, hij wist alleen dat ze er echt prachtig uit had gezien. Hij had haar zien lachen, vrolijk gezien, en dat had hem vrolijk gestemd. Had hij met haar gedanst of was dat met Perrie? Had hij zijn handen losjes op haar middel gezet of was dat van Perrie? Had hij haar gezoend of was dat... Nee, dat moest Perrie zijn. De eerste kus met Aya, oh hoe gruwelijk oh hoe geweldig, was in het bos geweest. Waarschijnlijk niet al te ver van hier. Hoe schuldig hij zich had gevoeld, hoe fijn en vertrouwd het was geweest. Nee, niet vertrouwd. Het was vernieuwend, aftastend. Maar zeker wel fijn. Oh nee, en daarna, het gesprek met Perrie. Ze was zwanger. Hij had verdomme een zwangere vriendin bedrogen. Ze moest hem wel haten, hoe kon het ook anders? Hij was afschuwelijk. Daarom dat hij een tijdlang even weinig contact had met Aya, maar dat was weer teruggekomen. Natuurlijk. Hij kon niet lang wegblijven van Aya. Onmogelijk.
Ze waren bij de auto. Hoe? Wat? Was hij zo in gedachte geweest dat hij het niet door had gehad? Hij keek even nieuwsgierig naar Aya. "Sleutels, rugzak," zei hij slechts kort. Hij voelde zich koud, leeg, onbeschoft. Als een harteloze jerk die haar commando's gaf terwijl ze hem probeerde te helpen.
"Vergeef me mijn bui," mompelde hij terwijl hij hevig leunde op de auto. "Alsjeblieft." Toen begon het klappertanden. Hevig rillend stond hij tegen de auto geleund en wachtte tot Aya het ding open had gekregen. Hij liet zich op de bijrijdersstoel zakken, nam niet eens de moeite om zijn gordel om te doen en boog zich voorover, krulde zich zo veel mogelijk op, om maar een beetje lichaamswarmte te krijgen. Zijn arm kon hij weer tegen zich aandrukken, die werd nu weer ondersteund. Het was een opluchting. De route naar de EHBO was géén opluchting en hij stond doodsangsten uit. Niet vanwege Aya of haar rijstijl maar meer omdat elke beweging godvergeten veel pijn deed. De lampen van de stad werden nog nooit zoveel verwelkomd als toen. De bordjes met EHBO werden enthousiast onthaalt door Pasqual, hoewel hij op andere dagen een stuk enthousiaster klonk dan nu.
"Daar, daar!" siste hij, met een zweem van een glimlach op zijn gezicht. Zijn redding. Godzijdank! Niet dat klotegedoe met zijn arm meer! Pijnstillers, oh!
Auto stond stil. Morrelde hij even aan de deur, zwaaide hem open en zwalkend liep hij richting de balie, zich niet bekommerend om de auto. Aya zou het regelen. Toen hij bij de balie stond, zeiknat van de regen en het rivierwater, sprong de dienstdoende arts of wat het ook was, gelijk op. Ze mompelde iets naar hem, trok hem vrijwel direct mee maar schrok toen hij een gil slaakte. Pasqual verontschuldigde zichzelf, keek achterom, keek weer naar de vrouw. Legde kort uit wat er was gebeurd, liet alleen de details uit het verhaal. Waarom hij daar was geweest? Hij was aan het wandelen geweest, was zijn verklaring. Was uitgegleden. Hoewel de vrouw zijn verhaal wat vreemd vond, deed ze er voor de rest niet moeilijk over. Bezorgd blikte ze naar Aya, die ook verschenen was. "Oké. Jullie gaan beiden met mij mee, jou ga ik even onder het röntgenapparaat zetten." God.Zij.Dank. Hulp.

- suwry voor godmoden -

Ze waren bij de auto aangekomen en dat zorgde er al voor dat het meisje buiten adem was. De tocht naar de auto was ze niet helemaal aanwezig, mijmerde ze onverstaanbaar in zichzelf. Hoe ze Pasqual niet in het water wilde gooien, maar hoe Axel dat graag wilde. De regen die op hen neer viel was luider als haar woorden en hijgend had ze hem bij de auto gekregen. Ze moest rijden? Ja, ze had ooit haar rijbewijs gehaald, maar ze was nooit alleen in een auto gestapt. Te bang, veel te bang voor alles.
"Sleutels, rugzak," Ze slikte en keek hem niet aan. Pakte snel de rugzak en de sleutel eruit om hem snel open te maken. Ze voelde zich sloom, alsof alles te langzaam ging.
"Vergeef me mijn bui." Ze schudde haar hoofd, het maakte niet uit. Ze had spijt dat ze op de plek was waar hij was geweest, dat ze elkaar hadden ontmoet. Dat ze zoveel problemen had en dat hij daar nu mee te maken had. Ze wilde hem vertellen dat ze hem nooit pijn had willen doen, dat ze spijt had en dat ze zichzelf zou verbeteren. Ze wilde hem smeken om niet te gaan, ze wilde hem zeggen dat ze van hem hield. Maar niks kwam eruit, enkel opkomende tranen die ze wanhopig probeerde tegen te houden. Ze schaamde zich voor wat ze had gedaan en voor wat ze was.
Maar Pasqual was gaan zitten en zelf deed ze de deur dan ook open.
Ongemakkelijk ging ze dan ook op de stoel zitten. Hoe sommige mensen misschien kracht kregen uit het helpen van iemand die ze lief hadden. Leek dit bij Aya totaal niet het geval te zijn. De angst die ze had ging niet op verassende wijze weg. Ook al had ze zoveel gevoelens voor Pasqual, wilde ze hem zo graag veilig zien. Onhandig was het haar gelukt om de sleutel in het contact te krijgen en waren ze op weg naar het ziekenhuis. Ze wist waar het was, maar zijzelf had het altijd zo veel mogelijk proberen te vermijden. Wilde er nooit naartoe, te bang dat ze iemand tegen kwam en zij ernaartoe zou moeten. Het geheim dat ze had, droeg ze eigenlijk al te lang bij zich. Zo lang dat het eigenlijk nu niet meer lukte om het onder druk te houden.
"Daar!" Ze schrok van de actie en kon een kleine ruk aan het stuur niet onderdrukken, waarom liet hij haar schrikken? Maar ze keek niet om naar hem. Ze durfde het niet, ze durfde hem niet aan te kijken. Hoe kon ze voor hem kiezen? Ze had hem enkel moeilijkheden bezorgd, dat idee knaagde aan haar. Ze stopte de auto toen ze bij de EHBO aan waren gekomen en Pasqual stapte uit, maar Aya bleef even zitten. Angstig, verward en ze verafschuwde zichzelf. Ze beet op haar lip en greep de pluk haar vast, de tranen liepen onverstoord over haar gezicht heen. Ze snikte, wilde weggaan. Ze haalde de sleutel uit het slot en sloot de deuren. Terwijl ze haar rug had gekeerd naar het ziekenhuis, maar de sleutel in haar hand. SHIT! Ze kon niet zomaar gaan, hij had de sleutels nodig en anders kwam hij ze vast halen bij haar. Dit zorgde voor nog een snik. Door de regen was het niet goed te zien dat ze aan het huilen was, enkel door de bewegingen van haar lichaam kon je het zien. Het dunne jurkje wat ze aan had was al lang doorweekt geweest. Ze beet op haar lip om zichzelf tot stilte te commanderen. Niet huilen, ze moest sterk zijn, maar zij had er voor gezorgd. Nee, ze moest daar niet aan denken. Ze draaide zich weer naar het ziekenhuis, om angstig door de ingang te lopen en Pasqual bij de balie te zien.
"Oké. Jullie gaan beiden met mij mee, jou ga ik even onder het röntgenapparaat zetten." Aya schudde haar hoofd.
"Help hem maar, ik heb niks." Haar woorden waren onstabiel, trillend en haperend. De warmte van het gebouw lieten haar lichaam trillen en ze klappertandde. De vrouw schudde haar hoofd en wenkte dat ze mee moest, ze had Pasqual de hele weg niet aan durven kijken en nu nog steeds niet. Ze keek naar de grond en als ze op keek, zorgde ze ervoor dat ze weg keek van Pasqual. Zij had dit gedaan, gezorgd dat dit met hem was gebeurt en nu moest zij daar zelf voor boeten. Ze zal hem niet meer lastig vallen, ze zal hem met rust laten. Haar kaken drukte ze op elkaar en hield haar tranen in. De tranen die ze zo graag wilde laten gaan, haar huid prikte door de warmte waar deze opeens in was gekomen, al was dat in haar ogen zo weinig.
"Wacht hier." Dat waren de laatste woorden en de vrouw verdween samen met Pasqual. Ze sloeg haar armen voor haar buik, alsof ze vond dat ze te dik was en met kleine passen liep ze richting de muur, zodat ze zo min mogelijk te zien zou zijn. Ze legde haar achterhoofd tegen de muur aan. staarde naar het plafond en een aantal tranen liepen over haar wang heen. Ze zakte door haar benen heen, zodat ze zat en trok haar benen strak tegen zich aan. Verstopte haar hoofd tegen haar benen aan en tranen liepen over haar wangen. Ze wilde zich inhouden, maar dat ging niet helemaal zoals ze wilde.
Ze voelde zich meer kapot als ooit, ze snapte waarom Pasqual zo deed, als Aya dadelijk de sleutels kon geven, dan zou ze dat doen en zou ze gaan. Ze kon hem niet aankijken, hem niet meer aanraken zonder zichzelf schuldig te voelen over wat ze had gedaan. Nee, ze kon niet voor Pasqual kiezen, toch?

"Help hem maar, ik heb niets." Pasqual keek even op naar Aya, schudde haast onmerkbaar zijn hoofd en keek toen met een verbeten blik naar de verpleegster. "Alsjeblieft, help haar ook. Laat je niet van de wijs brengen. Alsjeblieft.. ik vergeef het mezelf nooit als er met haar iets blijkt te zijn." Er moest iets aan zijn stem en aan zijn ondertoon te horen zijn dat de verpleegster hem serieus nam, want ze protesteerde niet en knikte enkel naar Pasqual, waarna ze een glimlach aan Aya schonk. Pasqual zag dat Aya die glimlach nooit kon zien, want ze bleef naar de grond staren. Een wee gevoel trok door zijn maag heen toen hij besefte dat hij al een hele tijd niet op welke manier dan ook wederzijdste communicatie met Aya had gehad, eigenlijk vooral nadat hij zei dat ze moest kiezen. Godver. Wat was hij een idioot. Een achterlijke idioot. Om te vragen om te kiezen. Maar het was... hij kon niet... Ze kon... onmogelijk. Hoe graag hij haar tegemoet wou komen, hoe graag hij haar blij wou zien, hoe graag hij bij haar wou zijn, hij moest de garantie hebben dat het veilig was. Ja, het was gewoon ronduit egoïstisch om zoiets te vragen, maar het was ergens voor zijn veiligheid.
"Wacht hier." De verpleger legde haar arm rond zijn middel en begeleidde hem naar de röntgenkamer. Daar werd hij op een stoel gezet en met hulp werd zijn arm neergelegd op een tafel. Hij kermde zachtjes, waardoor de verpleger direct een excuses biedde en een paracetemol ging halen. Of twee. Geduldig wachtte hij af tot ze terug was, maar blijkbaar was ook zijn foto al genomen in die tijd, dus toen ze hem meenam, had ze én een glaasje water met twee paracetemol, én ze kon hem doorbegeleiden naar een aparte kamer, waar hij even op een bed moest liggen en moest wachten tot ze de uitslag van de foto hadden. Nog geen minuut nadat de verpleegster was weggelopen, kwam ze terug met twee man. De een stelde zich voor als Harold, de ander mompelde iets over 'assistent', maar het ontging Pasqual volledig, doordat deze compleet werd afgeleid door de grote snor die het meest beeldend was van die hele 'Harold'. Wat een gigantisch krullende snor was dat!
Deze man met de gigantisch krullende snor vertelde over de manier waarop Pasqual zijn bot had weten te breken, maar Pasqual moest de man vragen zijn verhaal te herhalen omdat Pasqual nogal afgeleid was door de snor. "Een prachtige snor, geen zorgen meneer er zit geen vuiltje in," zei Pasqual om de man duidelijk te maken dat hij het niet als een belediging bedoelde maar meer als compliment. De man grijnsde breed, bedankte Pasqual voor het 'geweldige' compliment en begon zijn verhaal opnieuw. Zo kwam Pasqual te weten dat hij drie weken een of ander heel hard gips om zijn arm moest, en dat ie na drie weken moest terugkomen om dat gips te laten vervangen. Zijn gips mocht niet nat worden, etcetera etcetera. De verpleegster had een deken gebracht die Pasqual dankbaar om zichzelf heensloeg. Zijn humeur was al met sprongen vooruit gegaan toen hij de paracetemol had genomen maar toen hij zijn kleding - behalve zijn onderbroek - mocht uittrekken en onder een warme deken mocht gaan liggen, voelde hij zich merkwaardig vredig. Zijn arm werd verbonden en hij kreeg een mitella om zijn nek hangen waar hij zijn arm in moest doen. Ze vonden dat ze hem moesten laten opwarmen maar dat hij niet die avond hoefde te blijven. Voor zover zij hem hadden onderzocht, was hij er - afgezien van wat blauwe plekken - goed vanaf gekomen. Pasqual moest wel eerlijk bekennen dat hij echt doodmoe was en dat hij niet in staat was om naar huis te rijden en hem werd gevraagd of het meisje van eerder hem kon rijden. Hij wist het niet, hij hoopte van wel.
Op blote voeten met in zijn vrije arm zijn natte kleding en om zijn schouders de deken liep hij naar de gang toe en zag Aya. Hij wist niet of ze al geholpen was en even bleef hij stilstaan, niet zeker wetend wat hij tegen haar moest zeggen.
"Eh..." Aarzelend bleef hij voor haar staan. Zijn haren nog vochtig, zijn onderbroek nog klam. Maar zijn arm deed geen zeer meer en hij had er in ieder geval gips omheen. "Ben je klaar? Zullen we gaan?" vroeg hij. "Ik..." Hij wou zeggen dat hij bij haar wou zijn, maar de woorden bleven steken voordat hij ze kon uitspreken. Hij had de zekerheid van haar om zich heen nodig, maar hij wist niet of ze dat wel wou.
"Wat doen we vanavond?" ging toen maar over zijn lippen. Voor de rest niets. Aarzelend keek hij haar aan terwijl hij op zijn lip beet. Met zijn handen draaien ging nu even niet zo best.

- sorry voor kortheid -

Ze bleef zitten, totdat ze voetstappen hoorde en met haar donkere ogen keek ze hoopvol op. Maar het was niet degene die ze gehoopt had. Tegelijkertijd bestrafte ze zichzelf in gedachte. Waarom wilde ze hem zo graag, maar ze durfde niet voor hem te kiezen. Was de stap werkelijk te groot, of was het Axel die het zei? Ze was zo in de war en dat maakte alles nog zwaarder. Ze had zich nog nooit zo bij iemand gevoeld, wilde niemand zo graag hebben. Ze had hem pijn gedaan en daarom mocht ze niet meer voor hem kiezen. Niet van zichzelf, een stem klonk nu pas door.
"Je bent net met de jongen binnen gekomen, toch?" Aya knipperde een paar keer voordat ze de vrouw verstaan had. Ze knikte, haast vergeten hoe te praten.
"Als je me wilt volgen?" Aya stond trillend op, merkte meteen hoe moe haar lichaam was, wat onstabiel liep ze achter de vrouw aan. Die haar enkel vroeg om op een bed te zitten. Met een stethoscoop luisterde ze of haar hart goed klonk en naar alles eigenlijk.
"Er is niks aan de hand." Zei Aya zwak en de vrouw keek haar met een glimlach aan.
"Het klinkt inderdaad allemaal goed. Je kunt op je vriend wachten, hij is nog op dezelfde plek als ik me niet vergis. Ze kreeg een deken aangereikt, maar ze pakte hem niet aan. Liep terug, de sleutel had ze nog steeds in haar handen geklemd. Met kleine passen liep ze terug en door sommige mensen werd ze raar aangekeken. Ze werd nooit in een ziekenhuis gezien, de meeste wisten dat ze in het grote huis alleen woonde. Ze hadden prachtige verhalen over haar. Hoe ze met een oude rijke man was getrouwd, die zij had vermoord en daarom zo vreemd was. Ze nooit buiten kwam, maar andere dachten dat er een man woonde en zij misschien wel de dochter was. Ze vonden het gewoon vreemd dat een jong meisje alleen in een groot huis woonde. Niemand had haar dan ooit in de buurt van het ziekenhuis gezien en vonden dit dan ook meer als vreemd. Aya ging terug zitten op de plek waar ze terug ook zat. Op de grond, haar benen opgetrokken. Haar ogen starend voor zich uit, namen weinig op van wat er om haar heen gebeurde. Zelfs de voetstappen waren haar op dit moment ontgaan, door een aarzelend geluid keek ze op. Maar keek geschrokken weer omlaag, Pasqual was terug! Hij gaf haar meteen het warme gevoel, maar ook het gevoel dat zij hem pijn had gedaan. Ze schaamde zich, haatte zichzelf ervoor. Want hoe kon ze nu nog normaal tegen hem doen? Ze had hem kunnen vermoorden en... Ze moest in therapie. Nee! Dat kon ze niet doen, maar ze moest het. Maar ze wilde het niet. Haar hoofd sloeg op hol en ze beet op haar lip, voelde hoe de tranen op kwamen. Ze zat in de knoop met zichzelf en wist niet wat ze met zichzelf aan moest.
Stop met huilen, sprak ze zichzelf in gedachte toe.
"Ben je klaar? Zullen we gaan?" Ze duwde zichzelf omhoog, knikte naar de grond. Er was niks aan de hand, niks met haar lichaam.... Ze slikte de angst weg, liet de vraag in haar hoofd echoën. Wat gingen ze vanavond doen? Was er eigenlijk nog wel een we?
"Je moet naar huis." Zei ze twijfelend, durfde niks te vragen over hoe het ging, wat hij wilde of wat er slim was om te doen. Haar hoofd deed teveel pijn en het nadenken was verschrikkelijk irritant. Ze had gehoopt dat ze het uit kon zetten.
"Ik moet ook naar huis." Stammelde ze, de zin kwam er gebroken uit. Ze kon niet bij hem blijven, ze deed hem pijn. Dat mocht niet nog eens gebeuren en ze moest hem dan ook beschermen, tegen haar. Dat deed pijn om in haar gedachte te horen, ze wilde hulp en dat ze bij Pasqual kon blijven. Maar dan zou ze zelf toegeven aan de wereld dat ze kapot was. Ze schaamde zich voor haar ouders en Pasqual. Hoe ze hen zo graag iemand gunde die normaal was, ze slikte. Haar voeten commandeerde ze tot beweging en ze slenterde over de gang, richting de ingang. Geluidloos gleden er wat tranen over haar gezicht, ze wilde niet dat Pasqual deze zag. Want hij was degene met de pijn, zij was gewoon Aya.
Ze hield teveel van hem, zou alles voor hem geven. Maar tegelijkertijd was daar Axel, die alles zou geven om Pasqual weg te krijgen. Het Aziatische meisje wilde voor hem beter worden, dat ze niet meer bang hoefde te zijn voor Axel. Maar ergens was het mis gegaan, lukte het haar niet om duidelijk te zeggen wat ze wilde. het liefst maakte ze een stille keuze, dat Axel zou verdwijnen en zij bij Pasqual kon zijn. Zonder de moeilijke dingen, zonder dat er iets hoefde te gebeuren verder. Ze herhaalde zichzelf, telkens opnieuw en het werd er niet beter op. Ze werd er gek van en ze moest naar huis, ze kon nergens verblijven.
Alle pijn die ze had, Axel die haar gedachte op hol sloegen. Dat moest eruit.

"Je moet naar huis." Pasqual zweeg, keek haar slechts lichtjes even aan, haast geamuseerd, in staat om te verhullen wat hij daadwerkelijk vond van deze uitspraak. Een genadeklap. Een bevestiging, ze had genoeg van hem en het was klaar. Hij had het verpest, en daar moest hij voor boeten ook. Maar hij zou het spelletje meespelen, doen alsof het prima was, alsof het hem niet deerde. Alsof... alsof hij niet van haar hield. God en dat was een leugen, een valse leugen die hij nooit lang vol kon houden. Hij hield van het meisje, het Aziatische meisje met haar gekke kuren, haar blik, haar lach, oh hoe graag hij haar wou laten lachen. Maar ook haar tranen, die wou hij opvangen, in zijn handen, en al haar zorgen wegnemen. Als een beschermheer optreden, haar in bescherming nemen tegen al het kwaad in de wereld. Ze zou nooit meer alleen hoeven zijn. Ze zou bij hem in kunnen trekken, ze zouden geweldige dingen kunnen beleven. Hij zou haar leren paardrijden en ze zouden strandritten maken tot in de late uurtjes. Maar nee.. hij had het verpest. Deze fantasie zou natuurlijk nooit uitkomen en hij moest stoppen met dromen. Het was belachelijk om hierover na te denken.
"Ik moet ook naar huis." Hij wou haar tegenhouden, zeggen dat hij háár nodig had. Maar het enige wat hij wou was naar huis gaan en.. En dan? Dan was hij eenzaam thuis. Hij zou niet iemand bellen om de nacht mee te spenderen. Hij zou nachtmerries krijgen, dit opnieuw beleven, weer in angst zitten, weer in angst leven omdat hij meerdere malen zou dromen over Aya die volgens hem in levensnood verkeerde. Hij wou gewoon zeggen dat hij haar nodig had, dat hij wou dat ze vannacht bij hem was. Maar het enige wat hij deed was in een zwijgende stilte achter haar aanlopen. 
Met elke stap die hij zette voelde hij zich ellendiger, voelde dat hij spijt had en ondertussen geen spijt had van wat hij gezegd had. Ze had de keuze gemaakt en hij moest de gevolgen accepteren. De gevolgen die inhielden dat hij...
Een kleine kerm gleed over zijn lippen en hij verzette zich tegen de tranen die hij voelde opkomen. Een brok wroeging, zelfmedelijden, kwam naar boven. Elk meisje dat hij liefhad, verloor hij, waarvan de laatste twee nu écht zijn schuld was. Perrie, Aya.. Chloë, Kaya... de lijst werd langer en langer en hij bleef alleen achter op deze manier. Slechts een traan wist zich een baan naar buiten te vinden, maar hij veegde deze bruut weg en volgde de weg die Aya aflegde. De uitgang. Met elke stap leek hij iets kleiner te worden. Toen hij de buitenlucht op zijn huid voelde, rilde hij even en trok de deken wat strakker om zijn lichaam, hoe onbeholpen dit ook ging. Alsof het klaar was tussen hem en Aya. Alsof er een muur tussen hen instond.
"Het spijt me," fluisterde hij, terwijl zijn wangen kleurden, tranen nu wel over zijn wangen stroomden. "Het is niet eerlijk dat ik boos ben omdat je niet voor me hebt gekozen. Het is totaal onrelevant... het is idioot zelfs. Ik had je dan nooit voor die keuze moeten stellen." Met een van pijn verwrongen stem ging hij verder. "Sorry Aya. Ik kan niet doen alsof het me niets doet dat je voor Axel kiest. Het... doet me pijn. Maar het is oké, als je maar gelukkig bent." Bij dit laatste loog hij. Het was niet oké. Het was helemaal niet oké. "Godver," siste hij zachtjes "ik hou gewoon van je.  Ik ben een gek die van je houd. Maar zo is het leven, niet? Je doet er niets aan."
Hij had het nu gezegdd, had verteld wat hem dwars zat, maar misschien kon hij het afsluiten. Hij liep naar de auto toe en nam opnieuw plaats op de bijrijdersstoel, die nog steeds nat was van zijn zwemtochtje. Nu deed hij zijn gordel wel om en legde zijn hoofd ten ruste op de deur, sloot zijn ogen.
"Ik eh, kan niet zelf rijden, dus je zal me thuis moeten afzetten. Leen m'n auto maar, ik vertrouw je toch wel dat hij terugkomt." Hij was een idioot dat hij hardop had uitgesproken wat hij dacht. Want nu klonk het alsof hij haar beschuldigde van iets. Hij had zichzelf laten gaan en hij moest zichzelf aanleren dat niet meer te doen. Niet meer overmand te worden door emoties, er kwam namelijk alleen maar moeilijkheid en gezeur af.

"Het spijt me." Het was als een zachte fluistering geweest. Maar Aya hoorde het, beet op haar lip. Hij hoefde dat niet te zeggen, het was haar schuld geweest en dat was ook de rede waarom ze niet meer bij hem mocht zijn. Haar lichaam voelde koud aan in de buitenlucht en ze had nu pas in de gaten dat ze was opgewarmd toen ze binnen was. Het meisje schudde haar hoofd dan ook, voelde zichzelf zwak. Hoe ze zichzelf mee liet voeren door wat Axel wilde, vooral nu ze het gevoel had dat ze niet meer op Pasqual mocht rekenen. Hem niks meer mocht vragen, maar dit kwam allemaal door haarzelf. Pasqual had enkel hoeven zeggen dat ze moest kiezen en zijzelf vulde de rest in.
Ze was er haast van overtuigd dat hij haar haatte, haar enkel nodig had om hiernaartoe te komen. Hij kon haar na dit niet meer leuk vinden, ze had hem kunnen vermoorden. Dit idee zorgde dat er tranen bleven stromen, zoveel dingen die ze tegen hem wilde zeggen. Maar ze wist niet wat, ze had spijt, voelde zichzelf zo ellendig door dit alles. Maar hij zei meer, ergens wilde ze dat hij stopte. Het was verschrikkelijk om hem te zien in pijn en dat wilde ze niet. Ze kon hem niet nog meer pijn doen, dat kon ze niet verdragen. Gekozen voor Axel? Hij zag het zo. Haar donkere ogen vonden vluchtig die van hem, maar keken daarna meteen naar de grond. Alle woorden kwamen als een klap aan en ook al was het er geen goed moment voor, een warm gevoel kwam in haar op toen hij zei dat hij van haar hield. Hij kon dat niet zeggen, niet nu? Een vragende blik kwam op haar gezicht, maar ze keek niet op. Zoveel woorden zaten in haar hoofd, ze wilde hem vertellen dat ze niet gekozen had. Dat zij ook van hem hield, maar de file in haar hoofd was te lang. Hij stapte in de auto, het leek erop alsof ze weer moest rijden en ongemakkelijk en met betraande ogen ging ze dan ook zitten op de bestuurdersstoel zitten. Nu kon ze het zeggen toch? Ze opende haar mond, al sloot ze deze direct. Hij kon niet naar huis rijden, zoiets had ze al gedacht. Onhandig deed ze de sleutels in het slot en reed naar zijn huis. Ze moest soms wat langzamer rijden, niet goed wetend welke kant ze altijd uit moest. Maar toen ze er waren, stapte ze snel uit. Wachtte totdat Pasqual was uitgestapt. Ze hapte naar adem, alsof ze daarna onder water zou verdwijnen.
"Ik heb niet gekozen." Ook al had ze zo'n grote hap lucht naar binnen gewerkt, nog leek het alsof ze het niet harder kon zeggen als een zacht stemmetje. Hoe graag ze het hem ook zelfverzekerd had willen zeggen.
"Het is gewoon.." Ze slikte en een traan liep van haar wang. "Ik moet nadenken." Stammelde ze moeilijk en keek wanhopig naar de lucht. Hopend dat er iets daar zou zijn die haar kon helpen.
"Ik heb mezelf pijn gedaan, jou pijn gedaan." Ze zette haar lippen op elkaar, zo bang voor de woorden die ze moest uitspreken, zo bang dat Pasqual haar meer zou haten om wat ze zei. "Het spijt me, ik- Je zou me moeten haten." Ze wreef door haar betraande ogen. "Ik mag niet meer van je houden, ik kan je alleen maar pijn doen. Dat wil ik niet Pasqual. Je verdiend iemand die minder kapot is en die je geen pijn doet. Die er altijd voor je is en mooi is." Een trieste glimlach kwam er op haar gezicht. Maar ze gunde hem een zo'n vriendin. Ook al wilde ze hem nog zo graag, ze had liever zelf de pijn en zag hem met iemand die hem gelukkig maakte. Als dat hij bij haar was en hij pijn had. Ze wilde haar armen om de jongen heen slaan, zijn warmte voelen en hem lief hebben. Maar het mocht niet van zichzelf.
"Dankjewel, Pasqual." Ze wreef snikkend wat tranen weg. "Dat je er voor me was en je zo lief voor me bent geweest." Ze beet op haar onderlip, die door de tranen trilde. Ze wilde meer zeggen, hoe erg ze van hem hield, hoe fantastisch de tijden met hem waren. Maar ze kon het niet, het deed teveel pijn. De sleutels drukte ze gehaast in zijn handen om zichzelf daarna om te draaien en met snelle passen weg te lopen. De tranen die over haar wangen liepen, waren nog niet genoeg, want toen ze van hem weg liep, werden het er enkel meer. Het snikken werd heviger en ze wilde rennen. Maar haar lichaam was er te moe voor, ze kon enkel grote passen nemen naar haar huis. Huilend, kon er zelfs niet mee stoppen. Alsof dit een echt afscheid was, ze was bang dat ze hem nu echt niet meer zag. Iets wat ze moest doen voor Pasqual, ze stopte met een ruk. Draaide zich om, voelde hoe erg ze de verkeerde kant op ging.
"Doorlopen, doorlopen." Siste ze tegen zichzelf, ze mocht niet terug naar Pasqual lopen. Maar ze deed het, had het belangrijkste niet gezegd tegen hem. Als hij binnen zou zijn, dan zal ze wel aanbellen, of moest ze dat niet doen? Twijfelend deed ze het dan toch, hij was waarschijnlijk al binnen. Ze wachtte totdat hij open zou doen.
"Ik hou van je, durf niet te kiezen omdat... Ik bang ben voor Axel. Hij zal boos worden en ik wil niemand pijn doen. Ik heb jou al teveel pijn gedaan. Dus ik mag niet meer voor jou kiezen, dat zou egoïstisch zijn." Waarom stond ze hier? Alsof ze zelf geschrokken was van wat ze had gezegd, deinsde ze achteruit. Ze moest hier weg, mocht nu niet meer omdraaien. Huis, haar enige doel was om nu naar huis te gaan.

(Jezus, ik vind dit niet meer leuk hoor. Ik vind het te zielig )