she's not bleeding on the ballroom floor, Just for the attention. -Pasqual-

Hij had haar gekust en hoe graag ze dat gevoel ook wilde vergeten, wilde doen alsof er niks gebeurt was, het lukte haar niet. Het was niet zo dat het enkel fijne gevoelens waren namelijk, het was ook schuld. Want zij had hem na zijn kus weer terug gekust. Wat was ze een sukkel! Ze voelde zichzelf werkelijk een sukkel. Ze wist dat hij met iemand had en nog had ze het gedaan. Althans, weten is een groot woord, maar ergens had ze kunnen raden dat het niet uit was tussen die twee. Ze slikte, maar bleef rennen totdat ze binnen was, daar hijgde ze uit tegen de muur en sloot haar ogen langzaam. Telde tot tien en toen ze deze weer opende, stond hij voor haar. Dichtbij, te dichtbij. Pasqual had zo bij haar gestaan en dat was een prettig gevoel geweest, maar nu Axel hetzelfde deed? Het voelde rot, hij drukte zijn nagels in haar hals. Deze pijnlijke afdrukken achter zouden laten. Maar niet van zijn vingers, van haar eigen vingers. Want ze had haar nagels in haar hals en duwde ze hard door. Maar ze kon er niet mee stoppen, in gedachte dat het Axel was. Toch keek ze angstig voor zich uit, alsof er werkelijk iemand voor haar stond.
"Wat doe je?" Stammelde ze, moeilijk ademde ze en daarmee leek het alsof Axel enkel harder zijn vingers tegen haar keel drukte. Hij nam haar een stukje van de muur af, om vervolgens haar er hard tegenaan te slaan. Dit zorgde voor een kreun.
"Ik kan in je hoofd kijken Aya." Zei hij kil, normaal had hij nog wel een gemene grijns op zijn gezicht, maar deze keer stond het enkel op woede. Hij liet haar hals los en wanhopig probeerde ze weer lucht in haar longen te krijgen. Toen ze genoeg adem had om te praten, deed ze haar mond ook open.
"Er is niks gebeurt." Probeerde ze, maar kreeg een harde klap in haar gezicht. Haar wang prikte en werd langzaam rood. Ze slikte angstig en deinsde achteruit, te bang dat hij haar nog meer pijn ging doen. Terwijl ze wel wist dat het ging gebeuren, ze had zo stom gedaan. Waarom had ze gezegd dat hij er niet was? Was ze echt zo wanhopig dat ze dat tegen hem zei. Maar ze had niet kunnen weten dat hij haar zou kussen. Ze slikte, ze moest er niet aan denken, ergens verlangde ze terug naar dat gevoel.
"Telefoon." Zei hij en Aya pakte hem met trillende handen. Ze had hem nog nooit zo meegemaakt, maar in werkelijkheid, had ze zichzelf nog nooit zo meegemaakt. Haar gevoelens kon ze niet kwijt, waren te verwarrend en dat was waarom Axel zichzelf zo uitte. Enkel was dit heftiger, Axel was haar heftige persoonlijkheid. Agressief en kwaad, het schuldgevoel werd anders gebruikt. Een normaal persoon zal zichzelf waarschijnlijk ook schuldig voelen. Maar dat was anders als wat er met Aya gebeurde. Haar hoofd sloeg op hol en omdat ze het zelf niet meer aan kon, had ze Axel die haar daarbij 'hielp'. Zelf zou ze de gedachte misschien ook krijgen die Axel haar aan gaf, maar niet zozeer tot uitvoering brengen. Uit angst dat ze het werkelijk zou verpesten met hem, iets wat ze niet wilde, maar het was een makkelijke weg. Het was voor Aya eng om het te willen proberen met Pasqual en Axel zorgde ervoor dat het niet zou hoefde. Al wilde ze het zo graag, wilde ze het gevoel met hem weer terug. Ze kon het niet, ze durfde het niet. Al werd haar gevoel opgesplitst in wat Axel wilde en wat Aya wilde. Want Aya wilde het wel en Axel wilde het niet. Iets waardoor zij juist heel erg naar hem verlangde.
"Stuur hem dat het niet werkt." Beval hij haar en Aya schudde zacht haar hoofd. Axel liep naar de keuken, al deed ze dat zoals bij alles, gewoon zelf. Maar ze zag in haar ogen gewoon dat ze nog buiten de keuken stond. Voor een normaal mens moet het heel vreemd zijn geweest en haast eng dat ze dit allemaal zelf deed. Maar door haar schizofrenie ziet ze de hallucinaties van Axel. Zacht vloekend liep ze dan de keuken in.
"Hij moet weg, weet teveel." Siste ze tussen haar tanden door. Totdat Axel weer terug bij haar was. Hij deed haar jas aan de kant en legde het metaal tegen haar huid. Van schrik ademde Aya sneller, haar hart klopte snel en onregelmatig. Al was dit niet door het juiste gevoel, het gevoel wat Pasqual haar gaf. Ze voelde de snijdende pijn en kreunde dan ook, waardoor ze snel knikte. Ze zou het doen, ze zal hem gehoorzamen. Het mes had ze nog steeds in haar eigen hand vast, maar liet ze vallen zodra ze haar mobiel met beide handen moest gebruiken.
"Ik zal het doen." Snikte ze, tranen in haar ogen. Ze wist zelf ook dat het niet zou werken, maar ze had gewoon de hoop, dat het ooit wat met haar en Pasqual kon worden. Ze pakte haar mobiel, typte drie keer het woordje 'nee'
'Nee nee nee' In de hoop dat hij het al begreep, begreep dat het niet kan. Wankel deed ze een paar passen, wilde van hem weg lopen, maar voelde zijn hand. Ze gaf een ruk met haar lichaam, in de hoop dat hij haar los zou laten en het lukte. Ze pakte het mes snel op van de grond, zonder dat ze dit zelf in de gaten had.
"Laat me met rust!" Schreeuwde ze hard en rende richting haar kamer, maar ze was te laat om de deur dicht te doen. Hij stond al voor haar neus. Iets wat eigenlijk niet kon, want hij was eerder in de kamer als haar. Toch pakte ze het beeldje van haar kamer op en smeet het naar hem toe. Maar daar bleef het niet bij, de spiegel had ze al eens kapot gegooid, maar nu was het meer als dat. Het was niet enkel een beeldje, maar alles wat ze maar kon vinden. Een krukje, tandenborstel, glas, borstel, lampje en alles wat handelbaar was, gooide ze naar hem. Ze raapte het mes van de grond, het mes... Ze kreunde van pijn, de verkeerde kant van het mes. Maar ze wist zeker dat ze de goede kant wilde pakken! Weer een illusie, ze had hard de snijkant van het mes gegrepen. Ze had dan ook een diepe en bloederige snee in haar hand. Aya schreeuwde, haatte hem, alles aan de jongen haatte ze. Het meisje strompelde naar de badkamer, terwijl Axel even weg leek te zijn. In haar hoofd was het meer een horror film, want ze spoelde haar hand af en drukte er een washandje tegenaan. Het meisje trilde, haar make-up was uitgelopen en haar kleding was helemaal doorweekt van het zweet en het bloed.
"Je hebt hem het verkeerde verstuurd." Ze schrok en draaide zich om naar hem, maar draaide zich daarna ook weer snel terug om weg te rennen. Maar de deur zat op slot! Ze zuchtte. Toch was de deur niet echt op slot, maar hoe hard ze er ook aan probeerde te trekken, het lukte haar niet om hem te openen. Een gevangene in je eigen angsten. De angsten die door Axel werden verergerd, hoe iemand met normaal verstand dingen makkelijk aan kon nemen. Was het voor Aya een hele klus.
"Als ik het stuur, laat je me dan met rust?" De woorden waren onzeker, angstig, haperend en voor Aya vooral moeilijk om uit te spreken. Axel haalde dan ook enkel zijn schouders op. Wat voor Aya goed genoeg was, hopend dat het betekende dat hij inderdaad op zou houden. Ze dacht na, wat moest ze hem sturen? Hij dacht vast dat ze gestoord was, iets wat ze misschien ook was. Nee, ze was niet gestoord, Axel, dat was degene die gestoord was.
'We kunnen niet samen zijn.' Met tranen in haar ogen typte ze dit, wilde er niks mee te maken hebben, trillend drukte ze op de knop 'verzenden' en beet hard op haar lip om de mobiel snikkend tegen haar lippen te houden. Haar mobiel zat onder het bloed, maar het maakte niks uit. Ze hield niet van alle spullen die in het huis stonden, want hoeveel ze ook had, het was niet wat ze wilde. Het was niet wie ze wilde.
"Het spijt me." Snikte ze, al zou hij het niet kunnen horen. Daarna liep ze naar beneden en ze vond het niet eens vreemd dat de deur opeens open was, zwaar ademend, onder bij haar hals had ze er weer een snee bij en de tranen bleven komen. Alles wat haar zo gelukkig had gemaakt in het bos, dat alles was weg. Ze voelde zich schuldig, haatte zichzelf misschien wel voor wat ze had gedaan. Al zou Aya, als ze geen psychische ziekte had, dit niet hebben gedaan. Ze zou hebben gehuild, maar hem niks hebben gestuurd. Ze wilde hem niet naar haar toe lokken met negatieve dingen, niet nu ze er zo uit zag en vooral niet.... Ze voelde een mes in haar zij, een pijnlijke gil kwam uit haar keel. Haar shirt was kapot en bloed sijpelde langs haar bleke lichaam omlaag om zich vast te grijpen aan het stof van haar kleding.
"Je zou me met rust laten!" Schreeuwde ze, keek om en zag hem staan. Het waren geen diepe wonden, maar ze waren erg genoeg om flink te bloedde en om pijn te doen. Ze was boos, verdrietig en had pijn, Axel stond met dezelfde kille blik. Steeds in dezelfde kamer, als een roerloos lijk. Hij ademde niet, maar dat was iets wat ze niet eens in de gaten had. Ze vond een mes en smeet die naar de jongen. Nog een mes en nog een. Een pan, een schaal, een glazen snijplank, een vaas, of het nu kapot kon of niet, het werd gegooid en de kamer en de keuken lagen vol met scherven en troep. Het was een troep, maar dat was niet enkel in huis, maar dat was ook in haar hoofd. Ze liep als een zombie naar de voordeur, ze moest uit huis en weg van hem. Ze strompelde duizelig richting de deur en toen ze hem opende, liep ze weer naar binnen. De deur deed ze niet eens meer dicht. Axel stond weer bij haar in de gang en zo snel als ze kon, rende ze richting de woonkamer, in de hoop dan van hem af te zijn. Maar in plaats daarvan, gleed ze uit over de vele scherven. Ze kon zich nog net aan de witte muur tegen houden, waar een vieze bloedveeg op kwam te zitten. Ze pakte snel haar mobiel.
'Morgen hoef je niet te komen schoonmaken, er is niks vies' Ze verstuurde het.
"Nee!" Ze probeerde snel nog op het 'annuleer' knopje te drukken, maar het was te laat. Nee! Ze had het naar Pasqual gestuurd. Nog een berichtje naar hem! Waar was ze mee bezig. Dit zorgde ervoor dat het haat gevoel sterker werd, dat Axel sterker werd. Snel verstuurde ze het nu toch naar de schoonmaakster en borg haar mobiel weer op. Ze wilde die niet kwijt raken, als er wat was, dan was dit niet het moment dat ze haar mobiel ging verliezen. Ze keek naar haar hand, bewoog hem het liefst niet, daar was hij te pijnlijk voor. Ze slikte toen ze Axel weer dichterbij zag komen, maar in plaats van haar rug tegen de muur aan te duwen, was het nu de voorkant van haar lichaam. Waardoor er een kleine rond schaafwondje op haar kin kwam toen ze tegen de muur aan schaafde. Dansen, ze moest gewoon gaan dansen. Maar voordat ze de woorden uit kon spreken, gaf ze zichzelf een kopstoot tegen de muur. Dat was iets wat je zag, maar in haar gedachte, was het Axel die dat deed. Ze drukte haar tanden op elkaar en tranen bleven over haar wangen stromen door de extra pijn die hij haar gaf. Hij wilde haar meesleuren, pakte een stuk vaas van de grond, totdat ze snel haar mond open trok.
"Ik wil dansen." Zei ze moeilijk en haar gezicht naar het plafond gericht. Hij liet haar los en wankel liep Aya richting de danszaal. Dansen hielp vaak, ze deed haar schoenen uit, zag zichzelf en door hoe ze eruit zag, begon ze enkel harder te snikken. Ze was vies en het deed pijn, maar ook weer niet.... Ze deed haar shirt uit, waardoor ze nu in een hemdje stond met spaghetti bandjes, een snee aan de zijkant waardoor je haar huid en de wond eronder kon zien. Haar vieze broek gooide ze uit. Waar ze een simpele zwarte vrouwen boxer onderaan had. Nu was pas echt te zien hoe dun ze eigenlijk was, normaal droeg ze namelijk wel weidere kleding en viel het niet op. Maar nu kon je zien dat ze net een tikje te dun was, nee! Ze was nog steeds niet blij met de grote spiegels die voor haar stonden en ze pakte een kleine houten stoel die er stond en begon te slaan op de spiegel. het duurde lang en hijgend had ze dan eindelijk de spiegel kapot. Tien minuten had ze op de spiegel geramd, waardoor deze nu aan diggelen op de grond lag. Even hijgde ze uit, nu kon ze de vieze krassen niet zien. Het was aan haar lichaam te zien dat het niet goed met haar ging. Op haar schouders zaten enkele sneeën en een op haar bovenbeen. Nu had ze dus een nieuwe in haar hals en haar zij. De rode afdrukken van haar nagels sierde haar hals. Maar het deed er niet toe, ze gaf om haar uiterlijk, maar met Axel was het gewoon onmogelijk. Ze haatte de sneeën, maar wat kon ze doen? Ze knipte twee keer in haar vingers en de muziek ging aan. Ze sloot voor enkele tellen haar ogen en voelde de muziek binnen komen. Hoe haar ademhaling beter ging en haar lichaam bewoog mee. Dit was ze gewend en dans leek haar altijd gerust te stellen. Zo ook nu, een huis dat overhoop lag, haar lichaam dat bloedde. Maar het maakte niet uit. Ze kon niet naar de dokter, ze kon niet naar Pasqual. Dit was het enige wat ze kon, dansen. Ze bewoog op de maat en ook al stond ze af en toe op een scherf, de adrenaline die nog in haar lichaam zat, zorgde ervoor dat ze het niet eens meer voelde. Ze voelde de bass van de muziek, alsof het haar eigen hartslag was. Eindelijk even wat rust. Ze danste niet veel meer, maar nu ze het weer eens deed, zorgde het zeker voor een bepaalde rust. Haar lichaam pompte nog steeds veel bloed door haar lichaam en haar hart klopte nog steeds te snel. Maar ze had even geen last van Axel en dat was een fijne gedachte.
"Het spijt me." Zei ze zacht, niet tegen Axel, maar tegen Pasqual. Ook al was deze er niet, tranen kwamen uit haar ooghoeken en haar donkere ogen stonden op oneindig. Waren niet helemaal op de omgeving aan het letten, enkel dat ze nergens tegen aan zou komen. Ze had zoveel spijt van wat ze had gedaan, maar ook de onzekerheid. Dat ze eigenlijk nog steeds niet wist wat er ging gebeuren. Ze had niks met Pasqual en misschien zou hij haar gewoon verlaten. Het enige wat ze wist, was dat hij niks van dit alles mocht zien. Hij zou haar niet meer willen, hij zou haar vreemd vinden en eng. Zoals iedereen dat zou vinden, al was het nog nooit zo heftig geweest. Sinds Pasqual er was, leek alles in een versnelling te zijn gegaan. Hoe vaak Axel kwam, hoe haar gevoelens zichzelf niet meer in de hand hadden en dat ze eigenlijk zo graag bij de jongen was. De jongen die ze niet mocht zien, niet mocht liefhebben.

(vanuit het tekst topicje gekopieerd X3 hopelijk is dat oke? Anders kan ik hem altijd veranderen )

Een glimlach trok over zijn gezicht bij de gedachte dat het nu allemaal geregeld was. De koop was rond en Pasqual was nu eigenaar van een beeldig gebouw waar hij zijn stal kon gaan starten. Hij moest nog klussen, maar het begin was er en het maakte hem gelukkiger dan ooit tevoren. Samen met Vivian zat hij aan tafel waar ze nog gebogen zaten over een blocknote met aantekeningen. Volgende week zou Pasqual verhuizen naar het pand wat op het terrein van de stal stond. Hoewel Pasqual er naar uit keek, vond hij het ergens jammer om dit huis te verlaten. Hij woonde pas een jaar ongeveer in dit huis en hoewel het er de afgelopen tijd niet helemaal lekker aan toe was gegaan, was dit wel degelijk zijn veel te luxe verblijfje geworden. Niet dat het huis waar hij nu naartoe zou gaan, minder luxe zou zijn. Oké, hij zou wel 'iets' moeten inleveren, bijvoorbeeld het nieuwbouw gedeelte, maar hij zou er alles voor in de plaats krijgen wat hij altijd al had willen hebben. Stallen waar hij de beheerder over zou zijn. Al met al was Pasqual behoorlijk wiebelig deze avond, en dat kwam niet door de champagne die hij had gedronken.
Rond een uur of negen besloot Vivian dat het tijd was om op te stappen. Ze hadden nog een hoop besproken en geregeld en het kwam erop neer dat Pasqual echt over een week al ging verhuizen. Dus dat er een drietal stallen klaargemaakt moesten worden voor de paarden en dat de lessen dan ook vanaf daar gehouden moesten worden. Gelukkig kwam er nu een vakantieperiode aan, dan kon Pasqual mooi na de vakantie zijn manege openen. Althans, dat had Vivian in de planning. Het zou ontzettend druk worden en de onkosten zouden even heel hoog worden, maar Pasqual moest haar vertrouwen, ze zouden het geld dubbel en dwars terugbetalen. De enige luxe trainingsstal in omstreken. En als ze dat eerste jaar geen winst haalden moest hij zich ook nog geen zorgen maken, dat kwam wel, met de jaren. Vertrouwen vertrouwen. Hoewel Pasqual het lastig vond, begon hij het te accepteren en liet hij dit alles over aan Vivian. Ze had de touwtjes in handen en had nog nooit zo ontspannen en zeker van haar zaak geleken. Hij gaf haar dan ook een gemeende knuffel toen ze weg ging.
Eenmaal weg besloot Pasqual nog even het huis op te ruimen. Champagneglazen in de vaatwasser, champagne in de koelkast, doekje over de tafel, stofzuiger door het huis. Had Pasqual geen schoonmaker? Nee, absoluut niet. Leefde hij in een te groot huis voor zichzelf; absoluut. Moest Pasqual gauw maar eens met iemand samen gaan wonen? Might as hell be true. Was het niet vreemd dat hij drie slaapkamers had, waarvan er een van zijn dode zusje was (niet meer inclusief kleding/meubels, maar toch) en eentje van zijn ouders? Half. Het voelde leeg, maar doordat Pasqual vaker weg was dan thuis, maakte het niet zo bijzonder veel uit. Hij was toch niet vaak genoeg thuis om de stilte te ervaren. Maar nu, nu de vreugde samen met Vivian weg was gegaan, zat hij in het huis en vond hij het te groot. Met een zucht liet hij zichzelf op de bank zakken en zette de tv aan. Het ding lichtte fel op en liet direct een of andere scène uit Hollywood Heights zien, waarin een jongen en een meisje elkaar hevig aan het zoenen waren.
"I love you so much."
Nee! Pasqual zapte zo snel mogelijk weg en kreunde bij het zien van nog meer tienermeisjesdrama. Nog meer gezoen. Uiteindelijk strandde hij bij iets wat er veelbelovender uit zag. Maar toen de eerste elfjes opdoken zette hij de tv maar op een radiozender. Zijn hoofd op een kussen, zijn blik op oneindig. Gedachtes bij Perrie, dan weer bij Aya. Hij wou iemand bellen om te delen in de vreugde, maar hij had niet echt het idee dat Perrie een goed idee was. En hij had ook hevig het gevoel dat hij zichzelf niet in de hand zou kunnen houden als hij nu weer contact zou hebben met Aya. Toch verlangde hij naar het meisje, verlangde naar haar aanwezigheid. Wou haar knuffelen en zeker zijn van haar aanwezigheid. Haar donkere ogen, geverfde haar en aparte persoonlijkheid... nee.. Het was de zachtaardigheid. De puurheid. De manier waarop ze zo sterk was tegen iets in haar hoofd, hoewel ze aan de andere kant toch weer niet sterk kon zijn. Het feit dat ze was wie ze was.. maakte dat Pasqual zo gek veel om haar gaf. En wat was er nou een beter idee dan om gewoon naar haar toe te gaan? Hij had niet te veel champagne gedronken en hij kon prima even aankloppen om hi te zeggen en haar te vertellen over de manege. Dat alles erdoorheen was. Dat er een manege kwam. Pas twee minuten nadat hij onderweg was kreeg hij het smsje binnen.
De lampen stonden aan toen hij bij haar huis was aangekomen en hij zag hoe een schaduw zich door de kamer verplaatste. Hij stapte uit zijn auto en liep naar de voordeur. Om een of andere reden deed hij hem open zonder aan te bellen en kwam tot de conclusie dat hij zo naar binnen kon lopen. Even keek hij op zijn mobiel om zichzelf ervan te overtuigen dat het niet te laat was. Toen zag hij het berichtje. Er moest niet.. schoongemaakt worden? Verkeerd nummer, dat zeker. Maar het berichtje was wel van Aya. Hij liep de gang in en sloeg toen zijn handen voor zijn mond. Alle nekharen gingen recht overeind staan. Het was simpel gezegd een ravage. Aya was in de danszaal, dacht hij zo. Zachtjes liep hij daarheen, waar onderwijl de rotzooi alleen maar groter leek te worden. Angst hamerde als een gif door zijn hart heen en het verlangen om Aya veilig te zien was groter dan hij daarstraks was geweest. Pasquals ogen waren getekend door een grote zorg, de vraag wat er aan de hand was, wat er gebeurd was. Maar vooral de bepalende vraag; of hij de schuldige was aan deze troep. Toen zag hij haar en hij kon het niet voorkomen dat een kreun zijn lippen verliet.
Aya was een ravage. Compleet naar de tyfus toe. Bebloed door snijwonden, hoewel hij het wel vermoedt had, had hij het nooit kunnen bevestigen. Maar het helderrood van een wond was te zien. Spiegels waren kort en klein geslagen, een mager gestalte die meebewoog op de muziek die Pasqual niet kon horen. Het was simpelweg niet interessant genoeg om bij hem binnen te komen. Hij kon alleen maar ademloos naar het meisje turen die daar in haar boxershirt en hemdje stond. Mager als ze was. Gewond als ze was. Ze zag hem niet. Hij betwijfelde of ze momenteel überhaupt iets zag.
"Het spijt me." Er was geen manier om te beschrijven hoe hij zich voelde toen ze dat zei. Het hoefde haar niet te spijten, het was haar schuld niet. Dat was het moment waarop hij de zaal in liep en zonder verdere omhaal zijn armen om haar heen sloeg, heel voorzichtig zodat hij geen nieuwe wonden zou raken. Hij drukte zijn hoofd tegen haar wang aan, heel zachtjes, en kon de tranen niet meer in bedwang houden. De stress, het gedoe met Perrie, de angst, en uiteindelijk de bevestiging dat het niet goed ging met Aya.
"Aya," fluisterde hij haar naam met tranen in zijn stem. "Ik weet neit wat er is gebeurd, maar ik ga jou in bed stoppen en dan de boel hier opruimen, oké?" Hij ging van haar af staan en keek haar bezorgd aan. Zijn vingertoppen streelden haar wang en vol ongeloof schudde hij zijn hoofd. Hij nam haar hand in de zijne en zag toen dat ze op blote voeten liep. Dat was geen goed plan. Hoewel hij haar liever niet op wou tillen uit angst dat hij haar dan zou bezeren, wou hij ook niet dat zij haar voeten nog kapotter liep op de glasscherven die op de grond lagen. Hij nam haar in zijn armen en drukte haar stevig tegen zich aan. Een klein, ongelukkig geluidje kwam over zijn lippen toen hij voelde hoe licht ze was. Verdomme. Niet Aya. Hij wist dat Aya niet probleemloos was. hij wist het. Maar de dingen die hij enkel had gezien bij Solance.. hij kon het zich gewoon niet voorstellen, kon zich niet voorstellen dat er meerdere waren zoals zij. Oké, de situatie met Solance en Aya was niet te vergelijken. Solance had, voor zover Pasqual wist, geen twee persoonlijkheden. Misschien wel. Oké, hij wist het niet. Het enige wat hij wist was dat hij haar nu stevig tegen zich aangedrukt hield en dat hij op zoek was naar een slaapkamer.
Godzijdank was hij niet te veel gaan drinken, want anders had hij niet recht kunnen lopen. Maar nuw aren ze veilig de trap opgekomen en kon hij op zoek gaan naar een slaapkamer. Hij opende een deur, zag dat daar een bed in stond en legde Aya er voorzichtig op neer. Hoewel hij zeker besefte dat het heel bijzonder en héél apart was om haar ineens uit te gaan kleden, haalde hij toch haar topje van haar lichaam af. Ze had gewoon een bh aan. En oké, Pasqual zou geen jongen zijn als hij zijn ogen niet per ongeluk af had laten dwalen maar dat was gewoon niet zijn doel. Het was.. het klopte niet. Ze.. haar verhoudingen. Het deed hem pijn haar zo te zien.
"Ik ga spullen voor je halen," mompelde hij terwijl hij zich moest verbijten om niet zwak te gaan worden nu. "Ik ga spullen halen en je wonden verbinden. Blijf.. alsjeblieft liggen Aya en wees niet bang, ik ben zo terug. Oké? Beloof je me dat je blijft liggen?" Zijn lippen vonden heel kort haar wang en met zijn vingertoppen raakte hij even haar voorhoofd aan.
"Blijf gewoon liggen," drukte hij haar nogmaals op het hart, en toen ging hij op strooptocht door het huis.

Ze voelde armen, Axel, dat was de enige die het kon zijn. Haar ademhaling stokte in haar keel.
"Laa-" schreeuwde ze hard, maar stopte haar zin. Ze wilde roepen dat hij haar met rust moest laten, maar het was Axel niet. Pas-qual... Niet zien, niet zien, dat was een gedachte die door haar hersens bleef stromen. Hij mocht het niet zien en niet horen, haar niet zien, haar niet horen. De gedachte maakte haar gek en zorgde dat ze haar ogen sloot. Aya kon de druk die haar hersens haar gaven haast niet aan, maar ze had hoop en dat dreef haar voort. Ze hoopte dat hij dan ook niet echt was, het kon ook niet. Ze beet haar kaken op elkaar, adrenaline zorgde ervoor dat ze bleef staan. Haar lichaaam had het anders al begeven, zal door de klappen, weinig drinken en eten zijn bezweken en haar hebben laten rusten. Maar dat was niet gebeurt, ze stond hier, Pasqual bij haar. Waarom was hij er? Ze probeerde na te denken, maar haar gedachte stopte, konden niet verder denken als de jongen die warm aanvoelde. Hoe graag ze haar armen om hem heen wilde slaan en blij zijn met zijn aanwezigheid. Natuurlijk was ze blij dat hij er was, dat ze zijn warmte voelde. Maar hij mocht dit nie zien. Zijn aanraking zorgde voor een warm gevoel in haar lichaam.
"Het is niks." Haar stem was zwak en trilde. Het meisje hoopte dat hij werkelijk zo dom was dat hij haar zou geloven. Dat hij weg zou gaan en zeggen dat het inderdaad goed met haar ging. Het bos... Haar gedachte dwaalde af naar het bos, hoe graag ze daar weer wilde staan. Toen was ze er nog niet zo slecht aan toe. Had een enkele snee, maar de emoties waren niet zo heftig opgelopen. Ze wist namelijk dat ze hem niet kon krijgen en dat wist Axel ook. Het leek te zijn dat hij daardoor rustig bleef. Maar nu het bleek dat Pasqual ook meer voor haar voelde, was het ongeloof en de angst te heftig. Ze had als een standbeeld voor haar uit gekeken, niet wetend wat ze moest doen en wist ook niet of dit alles echt was. Totdat hij haar naam zei, haar donkere ogen leken te ontwaken en het meisje had iets meer leven in haar ogen. Maar bleef staan, verzonken in zijn aanraking. Ze zag de scherven, beet angstig op haar lip. Zij had hiervoor gezorgd? Tranen stonden in haar ogen, maar ze hield ze tegen. Wilde zich ondanks dit alles, groot houden. Alsof er niks was gebeurt en dat ze hem wel even snel buiten kon zetten. Maar alles zag er zo slecht uit, de kamer waar ze stond en zijzelf. Ze sloeg haar ogen neer en een aantal tranen ontglipte haar ogen dan toch. Ze zei niks, wist ook niet wat ze moest zeggen. Het enige wat ze hem wilde zeggen, was dat alles goed was. Dat er niet opgeruimd hoefde te worden. Zoveel woorden lagen er in haar gedachte, maar ze kon ze niet uitspreken. Alle woorden waren te moeilijk en ze voelde zich een klein kind dat niet kon spreken. De warmte van zijn lichaam verdween en hij had het over een bed en opruimen. Ze probeerde de zin weer voor zichzelf te herhalen, maar het was geen goede zin. Het waren losse woorden en ze schudde dan ook haar hoofd. Ze wilde niet opruimen, dat wilde ze niet.
Praten, ze moest gewoon praten, het ging goed met haar. Er was niks aan de hand. Zo moeilijk was het toch niet om dat tegen hem te zeggen. Om tegen hem te liegen... Een leugen die zo makkelijk te doorzien was. Weer een aanraking. Hij ging zo snel, ze kon zijn bewegingen niet bijhouden. Haar lichaam schrok dan ook toen ze zijn warme hand in die van haar voelde en ze keek op naar hem. Het was goed te zien dat ze gehuild had en dat ze zichzelf geen raad wist. Dat er zoveel gedachte door haar hoofd spookte en zij er niks meer kon doen. Zijn aanrakingen zorgde ervoor dat ze in het nu bleef, niet te ver weg ging met haar gedachte. Dromend over lopende honden, vliegende zebra's en zoveel dingen die niet klopte en haar zo verwarde. Alsof ze in een droomwereld was beland, het zorgde er dan ook voor dat ze toch vrij rustig bleef onder de omstandigheden. Dit alles was een droom, hoopte ze. Aya hoopte dat ze sliep en dat ze morgen wakker werd en er niks aan de hand was. Dat Axel weg was...
Ze voelde hoe ze van haar voeten kwam. Een zacht pijnlijk geluidje kwam tussen haar lippen door. Terwijl ze zich daarna enkel beschermd kon voelen in de armen van Pasqual. Waarom deze jongen ervoor zorgde dat ze wilde vechten? Waarom Pasqual degene was die ervoor zorgde dat Axel uit zicht was? Het waren simpele antwoorden op een moeilijke oorzaak. Als hij er was, was er enkel liefde, dacht ze aan hem. Maar was hij er niet, wist ze haar gedachte niet goed te ordenen. Omdat ze simpelweg niks wist, niet wist wat zij wilde, niet wist wat hij wilde. Met een van haar vingers tikte ze zacht en afwezig tegen hem aan. Een ritme, dat eigenlijk te langzaam was. Maar wat voor voldoende afleiding zorgde, het was al moeilijk voor haar om het melodietje in haar hoofd steeds te herhalen. Maar Pasqual was er, die beschermde haar. Aya leek weer langzaam naar de droomwereld te gaan, een wereld die onecht leek. Ze voelde hoe ze werd neergelegd, maar probeerde zich toch vast te houden aan Pasqual. Het voelde voor haar alsof ze werkelijk viel, haar ogen stonden dan ook angstig. Maar toen het geen pijn bleek te doen, kwam er een opgeluchte zucht uit haar mond. Bij het uittrekken van haar hemdje waren de aanrakingen niet gevoelloos, soms doordat zijn vingers over de onaangetaste huid gingen en de streling voor een fijn effect op haar lichaam zorgde. Maar soms doordat de stof een wond raakte en ze haar kaken op elkaar moest zetten, al kwam er toch af en toe een pijnlijk geluidje vrij.
Het meisje had niet eens in de gaten dat hij haar shirt uit had gedaan, vaag was het idee er wel, maar daarbij had hij haar al eens gezien in een bikini. Toen was haar huid onaangetast geweest, had ze geen verwondingen. Het was in deze korte tijd erg achteruit gegaan met het meisje. Ze at nog en had ook zeker geen anorexia, ze at enkel als een kind van tien en ze kreeg veel te weinig calorieën binnen om ook maar aan te komen. Zijn stem, het liet haar weer uit de dromerige situatie komen, spullen halen? De pijn drong tot haar door. Haar zij, haar hals. Haar lichaam was nog steeds zwak en onhandig legde ze een hand op de wond in haar hals. Enkele tellen sloot ze haar ogen, kwam wat meer tot het besef wat er was gebeurt en dat dit geen droom was. Ze opende langzaam haar donkere ogen en hoopte dat Pasqual niet bij haar was. Dat hij een droom was en... Zijn stem, ze hoorde opnieuw zijn stem. Blijven liggen, waarom moest ze blijven liggen. Wonden verbinden, hij had dat gezegd. Hij kwam terug, hij zei dat hij terug kwam. Ze staarde voor zich uit, al kreeg ze de dingen die hij zei binnen, het was niet altijd te zien. Zwak knikte ze en met haar ogen, zocht ze hem. Zwart haar, Pasqual. Dat was Pasqual en ergens was ze bang dat hij inderdaad weg zou gaan of dat hij de dokter ging bellen. Dat Axel hem te pakken kreeg. Ze voelde zijn lippen op haar wang, een explosie van emoties verplaatste zich door haar lichaam. Zijn lippen en hoe graag ze ook wilde opstaan en tegen hem aan wilde staan, eigenlijk kon ze ook niet veel meer als blijven liggen. Ze wilde haar mond open doen en hem smeken om niet te gaan, maar ze kon het niet. Het was Axel, ze mocht niks zeggen. Een slot zat er in haar keel, op haar hart.
"Kom je terug?" stammelde ze, maar hij was al weg. Hij zou weg blijven, want waarom zou hij terug komen? Hij had gezien wat er was en hoe gestoord ze was. Wat Axel haar had aangedaan en het enige wat hij nu kon doen, was rennen. Ver weg van haar, ze wilde langzaam haar ogen sluiten. Maar geschrokken keek ze op, haar mobiel! Die lag nog in haar broekzak, hoe kon ze iemand bereiken? Ze had dan ook geen idee wie ze wilde bereiken, alleen Pasqual. Dat was dan ook de rede dat ze aan haar mobiel dacht. Maar die mocht ze niet meer sms'en, ze mochten niet samen zijn. Een onzekere zucht kwam uit haar keel, ze mochten niet samen zijn. Ze voelde zijn aanwezigheid al, duwde zichzelf kreunend overeind en angstig zocht ze hem. Maar het was niet moeilijk om de jongen te vinden, zijn witblonde haren en ijzig blauwe ogen, waren niet te ontwijken. Nadenken, ze moest iets verzinnen, wat kon ze tegen Axel zeggen?
"Je bent samen met hem?" Was de vraag die over haar eigen lippen kwam, maar duidelijk sterker werden uitgesproken, het was Axel. Schokkend schudde ze haar hoofd. Nee, ze was niet samen met hem, het mocht niet en hij had Perrie. Waarom was hij hier? Was hij hier eigenlijk wel?
"Hij-hij." Ze zuchtte moeilijk en het was zwaar om haar hersens aan het werk te zeggen. De vraag die dan ook door haar eigen hoofd raasde, was degene die Axel stelde. Was ze samen met hem? Was Pasqual hier echt en wat was hun status?
"Je denkt dat hij je nog wil? Heb je gezien hoe je erbij zit?" Die woorden leek ze dan ook veel beter uit te kunnen spreken, terwijl ze angstig naar de muur tegenover haar keek. Al was dat in werkelijkheid zo, in haar gedachte keek ze in de helder blauwe ogen van Axel. De woorden deden pijn, hij wilde haar niet? Ze had er nog niet zo over nagedacht, al waren de woorden die Axel tegen haar sprak, allemaal uit haar eigen hoofd. Maar Axel had gelijk, ze zag er niet uit en.... Ze beet op haar lip en tranen begonnen uit haar ooghoeken te komen. Ze zat rechtop, gebroken door de woorden die Axel had gezegd.
"Maa-r." Ze wilde tegen hem in gaan, maar hij had gelijk. Ze zag er verschrikkelijk uit. Pasqual kon haar nooit leuk vinden.
"Je bent kapot, die jongen heeft meer te doen als voor een scharminkel te zorgen." Ze sprak de woorden met gesloten ogen uit. Axel was namelijk degene die ze uit sprak en Aya was degene die ze met veel pijn ontving. Tranen liepen dan ook over haar wangen en ze snikte, ze was niks. Ze moest in de douche, Pasqual was weg, hij had meer te doen.... De woorden herhaalde zich en werden steeds echter. Ze stookte zichzelf op, al kwam het door Axel dat ze nog echter over kwamen. Als iemand anders het zegt, geloof je het vaak eerder. Zo was dit ook bij Aya het geval.
Douchen, ze moest dadelijk sorry naar Pasqual sturen, dat ze begreep dat hij haar niet wilde. Iedere kamer had een badkamer en dat was op dit moment een fijn gegeven. Onhandig liet ze haar benen van het bed af bungelen. Waarna ze naar de jongen keek die nog steeds op dezelfde plek stond.
"Je hebt gelijk." Stammelde ze en toen ze haar voeten op de grond zetten, kreunde ze hard. De scherven duwde ze door het staan er enkel verder in en snel ging ze weer zitten. Axel kwam dichterbij en Aya kon enkel angstig achteruit deinzen.
"Aya wil Pasqual?" Ze had een vreemde grijns op haar lippen, die al snel plaats maakte voor angst. Haar hand raakte met een vuist haar kaak. Axel sloeg haar en dit zorgde ervoor dat ze heviger snikte.
"I-ik." Ze knikte, ze wilde hem, ook al wilde zo zo graag nee zeggen. Ze wilde Pasqual, al wist ze door Axel dat hij haar niet zag staan.
"Ik weet dat hij me niet wil en dat ik kapot ben." Stammelde ze wat onhandig. "Maar hij is lief." mompelde ze zachter. Ze was in zichzelf aan het praten, maar je kon horen dat er een deel was die meer invloed had, sterker was. Huilend liet ze zichzelf zakken in het kussen. Haar lichaam deed pijn, haar gedachte deden pijn. De wonden bloedde nog iets, maar er kwam voornamelijk wondvocht uit. De paar scherven die in haar voet zaten, waren voor haar eigenlijk nog het lastigste en als ze wakker zou worden, dan ging ze deze er wel uit halen. Axel leek zijn werk gedaan te hebben, hij leek afwezig te zijn.
Angstig rolde ze zichzelf op in een bolletje, de wond in haar zij trok ze er weer een stukje mee open, maar dat was iets wat haar niet uit maakte. Haar lichaam trilde en schokte, ze had het ontzettend koud en het liefst sliep ze dan ook. Maar ze was nog veel te druk in gedachte bezig om te slapen.
"Wat ga je doen?" De stem van Axel echode door haar hoofd.
"Laat me met rust!" Schreeuwde ze hard, weg, hij moest weg. Ze kon er niet meer tegen. Ze was alleen, ook door Axel was Pasqual weg en ze haatte Axel daarvoor. Ze had dan ook niet opgelet of Pasqual terug was gekomen, want ze was ervan overtuigd dat hij er niet was, ze had zich alleen maar op Axel gefocust en was vergeten om op de rest van de wereld te letten.  

(hopelijk kun je er wat mee )

Pasqual snelde in sneltreinvaart door het huis heen. Ging alles af om maar een verbanddoos te vinden. Op logische plekken, op onlogische plekken. Zijn hartslag in zijn keel, paniek tekende zijn gezicht. Elke seconde die wegtikte was er een teveel. Hij wou bij Aya zijn, wou haar niet alleen laten, voelde zich immens schuldig omdat hij haar alleen had gelaten. Hij hijgde, het tempo waarin hij door het huis heen racete, stond gelijk aan een dagelijkse work-out in de sportschool. Hij bleef rennen, kamers doorzoeken en toen hij eindelijk een verbanddoos zag, kon hij niet voorkomen dat een kleine 'yes!' over zijn lippen kwam. Hij drukte de doos tegen zich aan en haastte zich weer terug naar Aya's kamer waar overduidelijk geluid uit kwam. Ze was tegen iemand aan het praten, terwijl dat niet kon want er was niemand. Axel... Hij had het moeten weten. Had moeten weten dat Axel alleen maar sterker was geworden. En dat Axel haar dingen aandeed, haar zichzelf pijn liet doen. Hoe een illusie van de hersenen als zo echt kon worden aanschouwt dat ze zich zo kon toetakelen... Hij begreep het niet. Niet Aya... dat was het enige wat hij wist. Dat die Axel, wanneer Axel een bestaand persoon had geweest, knok-out was geslagen. Pasqual zou in dat geval niet eens de moeite hebben gedaan om zich in te houden. Welke grove klootzak een meisje zoals Aya zoveel angst en pijn kon doen, verdiende het om kort en klein geslagen te worden. Maar een hersenspinsel kon je onmogelijk kort en klein slaan, hoe graag je het nog zou willen.
"Je bent samen met hem?" Pasqual sloot zijn ogen, hij wou naar binnen stormen om iets te reageren, maar hij had geen reactie. En de nieuwsgierigheid won het. Hij wou het aanschouwen, wou zien wat Aya nou precies bedoelde. Wie Axel precies was. Hoe het er nou uitzag. Natuurlijk zou hij nóóit hetzelfde beeld krijgen als Aya, maar hij kon wel een indicatie maken. En voor zover hij kon horen was het Axel die nu sprak. Aya klonk anders. Heel anders.
"Hij-hij." Dat was overduidelijk Aya. Het twijfelende, het lichtere, het onzekere. Niet dat grauwe, brute, daadkrachtige en haast agressieve geluid wat uit Aya kwam als ze voor Axel sprak. Of als Axel sprak. Pasqual drukte het verbanddoosje strakker tegen zich aan, als een soort houvast dat hij haar zo kon ontdoen van de pijn, of in ieder geval iets stabieler kon maken.
"Je denkt dat hij je nog wil? Heb je gezien hoe je erbij zit?" Axel. Overduidelijk. Pasqual volgde Aya's blik, zag waar ze naar keek en probeerde zich een jongen in te beelden die deze dingen tegen haar zei. Hij zag alleen een schim en verbaast schudde hij zijn hoofd. Ging hij zich ook al dingen inbeelden?
"Maa-r." Het stak. Hij zag hoe tranen in Aya's ogen sprongen bij de brute woorden van Axel. Hoe kon die klootzak dat zeggen? Hoe kon ze dat bedenken? Pasqual gaf zo veel om haar. Zo afgrijselijk veel. Hij kon niet erheen lopen, hij wou het zien, voelde zich schuldig maar was niet in staat om nu al te bewegen. En ergens had hij ook het vermoeden dat het een van de weinige keren zou zijn dat hij Aya in zo'n staat zou meemaken. Om er voor een volgende keer op in te spelen, kon het handig zijn om te weten waar hij dan precies mee te maken had.
"Je bent kapot, die jongen heeft meer te doen als voor een scharminkel te zorgen." Aya had haar ogen dichtgeknepen en de tranen die er net nog niet helemaal waren, waren nu doorgebroken en stroomden over haar wangen heen. Ook Pasqual kon het niet helemaal meer drooghouden en getergd keek hij naar het meisje. Waar haalde ze dit vandaan? Hoe was ze hier ooit bijgekomen? Ze was geen scharminkel, zo zag hij haar niet en zo zou hij haar nooit zien.
"Je hebt gelijk." Pasqual schudde zijn hoofd. Nee! Axel had helemaal geen gelijk. Geschrokken zag hij hoe Aya haar benen over het bed gooide en even op haar voeten leunde. Goddank dat ze zich snel bedacht en die scherven niet doorduwde. Niet nog verder. Want dan waren ze nog verder van huis, en Pasqual wist honderd procent zeker dat Aya nog erger screwed was als ze nu naar het ziekenhuis moesten. Oké, als Pasqual dit niet kon fixen dan gingen ze ook naar het ziekenhuis. Aya bleef sowieso de aankomende tijd bij iemand en het zou Pasqual niet verbazen als hij die taak op zich ging nemen en niet uit handen ging geven.
"Aya wil Pasqual?" Pasqual keek op, zag hoe een vreemde gezichtsuitdrukking over Aya's gezicht trok en wachtte op antwoord. Hoewel dit absoluut een foute timing was, hamerde zijn hart in zijn keel en voelde hij de hoop. Voelde hij hoe graag hij antwoord wou weten op deze vraag.
"I-ik." De knikbeweging van haar hoofd was genoeg. Pasqual kneep even zijn ogen dicht en probeerde het gevoel van ultieme geluk, wat zo misplaatst was in deze situatie, te onderdrukken. Hij wou haar ook. Wou zo graag bij haar zijn.
"Ik weet dat hij me niet wil en dat ik kapot ben, maar hij is lief." Ze zat zo fout. Zo afgrijselijk fout. Toen kwam de huilbui en leek de conversatie met Axel zo goed als over. Aya liet zichzelf in de kussens zakken en Pasqual voelde een lichte opluchting over hem heenkomen. Ze hadden het ergste gehad. Ja, ze. Want Pasqual had echt geen plannen om nu nog weg te gaan. Of hij zou zo Vivian bellen, of hij zou Aya met zich meenemen naar zijn huis. Het kon hem vrij weinig schelen. Maar Aya zou vanaf nu af aan geen moment meer van zijn zijde wijken. Of andersom. Hij zou geen moment meer van haar zijde wijken. Dit kon niet langer doorgaan.
"Laat me met rust!" Pasqual keek verbaasd op. Aya had zich in een balletje gerold en schreeuwde nu naar Axel, maar Pasqualw ist niet wat Axel dan gezegd zou moeten hebben.
"Aya." Pasqual liep op haar af. "Aya, ik ben er weer." Hij kon niet zeggen dat hij alles gehoord had, dat zou haar misschien kwetsen.
"Ik ga niet weg meer vanavond. Ik blijf bij je, oké? Ik ben er nu en ik ga nu ook niet meer weg. Ik ga nu naar je voeten kijken, oké? Dit gaat waarschijnlijk even zeer doen, maar anders gaat het ontsteken." Hij liep gehaast naar het voeteneinde toe en nam heel voorzichtig een voet in zijn hand. Met zijn gezicht bewoog hij dichtbij om te kijken wat hij zag zitten. Daarna liet hij de voet weer zakken en opende hij de verbanddoos. Daar haalde hij een pincet uit, nam Aya's voet weer voorzichtig in zijn hand en begon heel nauwkeurig de stukjes glas uit haar voet te verwijderen. Het was een ranzig en vervelend klusje, vooral omdat hij wist dat hij Aya pijn deed. Maar toen hij alle stukjes glas gehad had, voelde hij een opluchting. Hij deed een steriel gaasje om haar voet, wikkelde er verband omheen en begon toen aan de volgende voet. Na een kwartiertje waren beide voeten gedaan en gooide Pasqual haastig de glasscherven weg. Nu kon hij zich over de andere wonden buigen. Hij schudde zijn hoofd. Daar zou hij hooguit pleisters overheen kunnen plakken en dat was het. Hij ging geen pleisters plakken. Dus deed hij de verbanddoos dicht en zette hem op de grond neer.
"Ik heb je voeten verbonden," zei hij zachtjes. "Maar ik wil je niet nog erger teisteren met je wonden." Voorzichtig tilde hij Aya even op en nam haar weer in zijn armen. Hij drukte haar met een arm tegen zich aan en sloeg met zijn andere, vrije hand het dekbed open. Daar legde hij Aya onder, hoe onmogelijk deze taak ook leek, en stopte haar toen toe. Zelf nam hij plaats boven de dekens aan de andere kant van het bed, wat deze toeliet aangezien dit bed ook een fors formaat had. Hij trok zijn knieën naar zich toe en keek naar Aya, de behoefte onderdrukkend om met zijn handen haar gezicht te strelen.
"Ik haat Axel," mompelde hij. "De volgende keer sla ik hem dood."

De hand die niet gewond was, vond al snel de paarse haren die net over haar schouder viel. Haar knieën had ze opgetrokken. Ze verlangde teveel naar dingen die te ver weg lagen. Tranen bleven komen en het meisje wist zich dan ook geen raad. Pasqual was weg en Axel was weer flink tegen haar tekeer gegaan. Maar Aya wilde enkel gelukkig zijn, niet hoeven nadenken over wat ze wel en niet kon doen. Want als ze thuis was en Pasqual er niet was, gebeurde er dit. Was ze onstabiel en het was verschrikkelijk hoe makkelijk ze zichzelf dan ook liet overnemen door Axel. Ze snikte terwijl ze haar ogen dichtkneep toen ze haar naam hoorde. Dacht dat het Axel weer was, ook al was de stem van Pasqual heel anders dan die van Axel. Pas toen hij zei dat hij terug was, opende ze langzaam haar donkere ogen. Angstig, bang dat ze toch teleurgesteld werd door wat ze zou zien. Maar dat was niet zo, ze zag de juiste jongen. De jongen die in alles het tegenovergestelde was van Axel, donker haar, donkere ogen en geen spierwitte huid. Opgelucht kwam er toch een zucht tussen haar lippen door, maar werd al snel weer door het snikken overgenomen. De woorden die hij dan ook zei, kreeg ze vaag binnen. Hij bleef en die woorden zorgde er dan ook voor dat haar hartslag heftiger werd. Ze wilde dat hij bleef, maar niet in deze situatie. Ze was in gedachte verzonken, over wat ze tegen hem moest zeggen. Wat ze kon doen om niet als het gebroken hondje over te komen. Ergens wilde ze gewoon sterk zijn en had dit ook zo lang mogelijk voor Pasqual geheim willen houden. Iets wat haar natuurlijk nooit zou lukken, maar ze had het willen proberen. Al ging dat nu niet meer. Aya had niet in de gaten gehad dat hij bij haar voeten zat en schrok dan ook van zijn aanraking, waardoor ze haar voet een klein beetje terug trok. Maar probeerde ze op dezelfde plek te houden, ze wilde hem niet tot last zijn. Niet nog meer, want ook al zag Pasqual het misschien niet zo, Aya zag dat wel. Ze viel hem op dit moment lastig en dat wilde ze niet, alles behalve hem tot last zijn met haar gestoorde gedrag. Het lukte haar dan ook om haar voeten niet al te vaak terug te trekken. Al ging het soms automatisch doordat het pijn deed. Ze had geen idee hoe lang het duurde en eigenlijk duurde iedere minuut te lang. Ze was opgelucht om zijn stem weer te horen en vooral de woorden. Hij had haar voeten verbonden.
"Dank-je" Zei ze moeizaam, ze was hem dankbaar voor wat hij had gedaan. Maar tegelijkertijd had ze gehoopt dat hij er niet was, hoe ze erbij zat en hoe ze eruit zag, ze had liever niet dat hij haar in deze situatie had gezien en ze haatte zichzelf er dan ook voor. Waarom vandaag, waarom zoveel troep? Het was ook vaak genoeg voorgekomen dat er geen troep bij kwam kijken. Maar misschien was het omdat het erger was geworden? Vragen die ze niet kon beantwoorden.
Ze voelde de warmte weer van zijn lichaam en hoe graag ze dan ook wilde dat de aanraking niet zou stoppen, dat deed het toch. De warmte van zijn lichaam, maakte plaats voor de warmte van een dekbed. Iets waar ze toch minder blij mee was, zijn aanrakingen zorgde voor een tintelend gevoel, zacht en warm. Het zorgde ervoor dat ze bij iedere aanraking, was vergeten hoe te ademen en een fijn gevoel raasde door haar lichaam heen. Het gevoel dat ze eigenlijk nog steeds wilde blokkeren, maar wat onmogelijk leek te zijn na wat er in het bos was gebeurt. Het leek alsof de kus alle remmen los had gegooid. Ze staarde voor zich uit, keek naar de muur. Totdat ze merkte dat hij ook op bed kwam en ze sloeg haar ogen dan ook wat angstig neer. Hoe graag ze ook tegen hem aan was gekropen, ze deed het niet en bleef even roerloos liggen. Toch wilde ze zich kunnen verstoppen in zijn armen, ze had er geen recht op. Ze had zichzelf kapot gemaakt, al was het niet direct vanuit haarzelf gekomen. Maar indirect had ze er toch voor gezorgd, hij moest haar helpen en dat was al erg genoeg.
"Ik haat Axel" Deze woorden zorgde ervoor dat ze op keek, ergens geschrokken, maar ze was bang. Wat als Axel boos werd op hem? Dat was iets wat ze niet wilde. Ze slikte, maar de zin die erop volgde, deden haar nog meer pijn. Niet omdat ze het erg zou vinden als hij Axel dood zou slaan. Maar wanneer dat hij het zei, hij zoveel op de witblonde jongen leek door de woorden.
"Dat zijn woorden van Axel." De woorden kwamen er stotterend uit. Ze wilde Pasqual niet zo horen, Ze wilde liever afleiding van dit alles. Aya wilde niet dat hij zich rot voelde over iets wat zij had gedaan. Ze beet op haar lip, kneep met haar handen hard in de deken. Het gevoel dat zij voor de woorden had gezorgd, deden haar pijn. Dat zij iets had wat hij zo haatte, het was een groot deel van haar wat hij dan haatte. Axel bleef in haar en tranen kwamen dan ook weer uit de ogen van het Aziatische meisje. Nee, niet huilen! Schreeuwde ze zichzelf in gedachte toe. Het duurde dan ook even, maar ze was gestopt met huilen.
"Sorry." Ze zei het misschien vaak, maar ze meende het. Ze meende het zo ontzettend. De woorden bleef ze in haar hoofd herhalen en hoe vaker ze deze ook herhaalde, hoe pijnlijker dat ze werden. Nu pas besefte ze hoe weinig ze eigenlijk over hem wist en ze keek nu toch op naar hem.
"Wil je iets vertellen over jezelf?" Het was een onzeker vraag, misschien voor hem ook vreemd. Maar ze was benieuwd naar hem en ze wilde zichzelf sterk voelen en het over iets 'normaals' hebben. Ze wilde gewoon graag normaal zijn en ze wist ook eigenlijk niet veel van hem. Wist ze zijn leeftijd sowieso wel? Het enige wat ze wist was dat hij zijn zus verloren was en ze had er niet eens verder over gevraagd. Was ze werkelijk zo asociaal geweest, of was het eerder uit beleefdheid? Ze kon het zich ook weer niet zo goed voor de geest halen. Ze keek hem met haar donkere ogen aan, ze durfde haar hand niet naar hem uit te steken of dichterbij te gaan liggen. Al had ze dat graag gedaan en wilde ze zich beschermd voelen door hem. Hij haatte Axel en dat was logisch, dat deed zij ook. Maar Pasqual kon afstand nemen, hij kon verdwijnen. Ergens was Aya dan ook bang dat hij dat zou doen.
"Ik wil niet dat je boos bent." Zei ze dan ook zacht tegen Pasqual. Zij zag het als een vorm van boosheid en zag niet helemaal in dat het meer zorgen maken was en dat hij het haar misschien helemaal niet kwalijk nam. Zij dacht dat hij het haar juist kwalijk nam.

(ik vind hem flut, sorry =Als je er niks mee kan, zal ik hem veranderen =)

Aya keek naar hem na zijn wilde uitbarsting over Axel en Pasqual zag dat die uitspraak haar bang maakte. Welk gedeelte haar bang maakte wist hij niet precies.
"Dat zijn woorden van Axel." Oh hoe moeizaam dit eruit kwam en Pasqual voelde zich direct schuldig om zijn woordkeuze. Hoe was het toch mogelijk dat een meisje zoveel invloed op hem had? Alles wat hij zei wou hij terug nemen zodra hij besefte dat het haar ook maar enige kwaad kon doen. Hij wou dat Aya zich veilig en gekoesterd voelde, geborgen en zeker, maar door zijn wilde uitspraken leek hij haar telkens weer te shockeren. Ditmaal was haar reactie weer extreem en Pasqual wachtte tot  het over was. Het vastklampen aan de deken, het bijten op haar lip en uiteindelijk die tranen die Pasqual niet meer bij haar wou zien. Uit schaamte verborg hij zijn gezicht tegen zijn benen, wachtend tot het over was. Maar hij kon het niet. Hij kon niet zichzelf verstoppen voor Aya's leed en dus keek hij weer naar haar, maar nu met het afwachtende wat hij over zichzelf kon hebben.
Hij negeerde haar 'sorry'. Op sommige momenten was gewoon hij diegene die sorry moest zeggen. Het was gewoon allemaal vrij lastig te peilen, met een Axel in het vizier. Pasqual wou dat hij een handleiding had; hoe om te gaan met Aya, maar hij dacht dat hij er op sommige momenten ook wel aardig wat van wist.
"Wil je iets vertellen over jezelf?" Hij keek haar nieuwsgierig aan, glimlachte toen. Iets vertellen over zichzelf? Hm. Nu hij erover nadacht, ze wisten vrij weinig van elkaar. Oké, hij wist van Aya dat ze alleen leefde, dat ze geadopteerd was en dat haar brein zo ongeveer bezeten werd door Axel, maar meer wist hij ook niet.
"Euh, sure," antwoordde hij. Hij ging verzitten, zodat hij Aya beter aan kon kijken en met de achterkant van zijn hand streelde hij heel even Aya's wang, afwezig, met een dromerige blik op zijn gezicht. De drang om zijn lippen heel even op de hare te drukken, was aanwezig, maar was te weerstaan. Het was volkomen ongepast. En, zo hoopte Pasqual, hij zou nog wel genoeg momenten krijgen waarop het wel gepast was om haar te zoenen.
"Ik kom uit Spanje, oorspronkelijk," begon hij. "Daar ben ik geboren en getogen op de ranch van mijn ouders. Dus als een kleine turf heb ik al leren paardrijden. Mijn ouders hebben een fokstal en trainingsstal in Lippizaners en ze hadden een veulen, Digno. In eerst instantie was hij helemaal oké en alles, was ie heel braaf, maar op den duur bleek het een etter te zijn. Was ik een van de weinige die hem kon rijden. Dus had m'n pa aangeboden dat ik dat paard mocht hebben. Kaya was niet zo geïnteresseerd in de paarden. Toen gingen mijn ouders scheiden en gingen Kaya, mijn moeder en ik weg uit Spanje. We kwamen in HorseHome terecht en daar is dus van alles gebeurd, wat je allemaal al weet. Mijn relatie met Chloë, vriendschap met Riot, vriendschap met Morgan, Lucy en nog een paar die ik helaas niet meer spreek, en mijn relatie met Perrie. Niet te vergeten dat Avan ook een vriend van me is, en ik geloof dat Solance niet zo kapot van me is. Ook met Laury heb ik wel eens contact. Ik luister graag naar Coldplay, mijn favoriete nummer is Viva la Vida, en mijn favoriete kleur is lavendel. Het is zo'n zachte kleur dat ik hem heel prettig vind. Ik hou van de geur van wasgoed en ik doe al mijn outfits maar één keer aan omdat ik graag heb dat het naar wasmiddel ruikt. Ik koop Page toiletpapier omdat ik die hondjes zo schattig vind en ik kijk stiekem best wel eens naar Teen Mom en lach die domme jongens die erin voorkomen uit. Ik was een echte skater, maar ik heb nu veel meer tijd nodig voor de paarden, waardoor die hobby op een laag pitje is komen te staan. En eh, ik lees eigenlijk geen boeken." Hij zweeg even en dacht na, maar vond dat hij nu wel genoeg gezegd had. Hij was benieuwd of ze het leuk vond om te horen, of dat het misschien helemaal niet interessant was.
"En hoe zit dat met jou?" vroeg hij, terwijl hij ineens vuurrood werd. Nu hij uit was gepraat, was het heel erg aantrekkelijk om Aya te zoenen. Om even voorover te buigen en zijn lippen de hare aan te laten raken. Maar hij hield zich in en keek Aya nieuwsgierig aan, af en toe de andere kant opkijkend omdat hij zich even heel verlegen voelde.

Hij wilde iets over zichzelf vertellen en ergens was Aya daar blij om. De tinteling die zijn aanraking bezorgde, smaakte naar meer. Maar ze bleef hem enkel aankijken. Benieuwd naar Pasqual, al was er een stem in haar hoofd die haar vertelde dat ze weg moest gaan, hem weg moest duwen. Maar de stem vervaagde toen Pasqual begon met praten, alsof zijn stem ervoor kon zorgen dat alles wat slecht was verdween. Langzaam liet ze de deken los, keek naar Pasqual en luisterde naar zijn woorden. Hoe hij uit Spanje kwam en ook al had Aya het kunnen weten, het was iets waar ze totaal niet aan had gedacht. Dus ze was niet zo vreemd? Haar verhaal was juist saai vergeleken bij dat van hem. Hij noemde namen op, veel namen en even slikte ze. Wist niet of het normaal was om zoveel vrienden te hebben, maar zij had het niet. Toch kreeg ze een glimlach op haar lippen toen hij het had over de hondjes van page toiletpapier en over teen moms. Het was voor Aya vreemd om die dingen over iemand te weten, ze had geen idee dat andere mensen ook trekjes hadden.
Hij vroeg naar haar en ze beet even bedenkelijk op haar lip.
"Maar mijn verhaal is erg saai." Zei ze in eerste instantie, maar knikte toch. "Ik.. Mijn echte ouders zijn overleden toen ik twee was." Ze moest nadenken over haar verleden, ze dacht er liever niet aan. Al was de zin die ze uit sprak niet eens zo pijnlijk voor haar.
"Nee, dat is niet erg of zielig. Ik heb ze niet echt gekend.." Zei ze er dan ook snel achteraan. Ze wilde niet dat hij dacht dat ze het zei voor zieligheid. Ze wilde niet zielig zijn! Ergens vond ze het dan ook vervelend dat ze hier lag, vol schrammen en verwondingen. Al vond ze het niet erg dat Pasqual er lag en maakte het al een stukje minder erg. Soms werd ze gek van haar gedachte die Pasqual accepteerde, of was het Axel... Ze was in de war, maar besloot verder te vertellen.
"Ik ben naar een weeshuis gegaan en doordat ze niet zoveel tijd voor me hadden, had ik voor mezelf een vriendje gecreëerd." Weer moest ze even denken, moest ze de naam van dat fantasie vriendje uitspreken? Ze zou hem afschrikken, ze sloeg haar ogen neer.
"Axel..." Ze fluisterde het haast. Ze wilde de naam niet uitspreken en vooral niet hardop. Waarom ze dit alles tegen Pasqual aan het vertellen was? Aya vertrouwde hem, wilde dat hij bij haar bleef. Niet door zielige verhaaltjes te vertellen, maar door de waarheid. Door iets tegen hem te vertellen wat niemand anders echt wist.
"Ik heb er tot mijn vijfde gezeten en werd overgeplaatst vanuit Korea naar een land met een beter 'milieu' in de hoop dat ik geadopteerd werd en het lukte." Ze was bang dat Pasqual ieder moment weg kon lopen. Dat was een gedachte die haar meer pijn deed als het verhaal over haar verleden. Ze wilde hem niet afschrikken, maar wanneer moest ze het anders vertellen?
"Ik heb hier een opleiding gevolgd, taal geleerd en ben na de middelbare school op een dansschool terecht gekomen." Ze glimlachte nu toch even, dat was een positieve gebeurtenis.
"Ik had mijn fantasie vriend niet meer nodig en tot mijn vijftiende ging het goed, er gebeurde wat en hij kwam weer terug." Nee, ze ging niet zeggen wat er was gebeurt. Jongens hadden haar in elkaar geslagen, mishandeld en achter gelaten en Aya heeft een maand in coma gelegen.
"Op mijn achttiende, zo'n vele maanden terug, vonden mijn ouders dat ik maar eens op mezelf moest wonen. Dat is hier..." Ze moest nadenken, ze had niet zoveel grappige dingen die ze hem over zichzelf kon vertellen.
"Dus ik houd van dansen, ik verzamel kinder suprise speeltjes en ik lees eigenlijk ook geen boeken." Ja, misschien moest ze zichzelf echt nog vinden, ze kon zich de dingen niet meer goed herinneren die ze leuk vond en graag deed voordat Axel haar leven over nam. Ja, ze hield van feestjes en gezellig doen. Opmaken, haren doen. Wat iets minder was geworden. Ze duwde zichzelf iets omhoog zodat ze op haar ellebogen hing. Waarom zorgde deze jongen ervoor dat ze dit vertelde? Enkel doordat hij de eerste was in drie jaar die iets over zichzelf vertelde en Aya geen idee had wat ze anders over zichzelf moest vertellen? Of was het omdat ze hem toch weg probeerde te jagen... Ze staarde naar de muur en plantte haar gezicht daarna in het kussen. Ze voelde tranen opkomen, waarom had ze dat verteld?
Ze was in de war, snapte niet waarom ze dat had gedaan. Verwachtte ze dat Pasqual het zou begrijpen? Was het Axel die Pasqual probeerde af te schrikken. gedachtes, ze waren alles behalve fijn en ze snapte er niks van. Ze wilde wat zeggen, maar het was iets wat moeilijk ging met haar gezicht in een kussen. Maar ze wilde haar betraande ogen niet weer op de jongen richtten. Ja, haar verleden deed pijn en het leek erop dat Axel er haast voor had gezorgd dat ze al die woorden uit had gesproken.
"Het is een stom verhaal." Ze draaide haar hoofd uit het kussen, maar weg van hem. Al draaide ze zich na enkele tellen toch om en keek naar Pasqual. Met haar wijsvinger streek ze zacht over zijn neusbrug en zuchtte, trok haar hand weer terug.
"Ik moet in de douche." Mompelde ze zachtjes, ze zag er niet uit en dat was iets wat ze zelf wist. Ze zag er namelijk nooit uit als ze had gehuild.
"Moet jij ook douchen?" Vroeg ze zacht, onzeker. Ze begreep zo weinig van zichzelf en van wat zij nu deed en van wat Axel deed. Ze wilde gewoon rust en de warme stralen van de douche konden haar vast helpen.

(Volgens mij is haar verleden iets veranderd, maar het klopte op het begin iets minder als nu... Denk ik)

Pasqual luisterde vol aandacht naar Aya's verhaal over haar adoptie. Korea was het dus, daar kwam ze dus vandaan. En vandaar Axel. Het was dus ooit begonnen als een fantasievriend om haar gezelschap te houden, maar was uitgegroeid in haar grootste denkbeeldige vijand. Hij bestond niet, ze had hem zelf bedacht. Maar ze kon hem niet zelf meer wegkrijgen. En het was afschuwelijk om te bedenken. Pasqual kon haar niet beschermen tegen iets wat er niet was. Tenzij hij het spelletje meespeelde. Als hij dat zou doen, als hij haar spelletje mee zou spelen, zou hij misschien Axel kunnen verslaan. Maar misschien zou hij daarbij Aya pijn doen. Die kans bestond namelijk ook nog. En Pasqual wist dat hij het zichzelf nooit zou kunnen vergeven als hij het meisje pijn zou doen. Hij voelde veel voor haar en hoewel het door deze gevoelens voor Aya stuk was gelopen met Perrie en er allerlei shit was gebeurd, had hij ergens geen spijt. Hij wou niet vreemd gaan, hij wou niet onbetrouwbaar zijn. Maar Perrie was.. als een zus. En deze gevoelens gingen zoveel dieper. Het was voor Pasqual moeilijk uit te leggen wat het verschil was in gevoelens die hij had voor Aya en de gevoelens die hij had gehad voor Perrie. Misschien was Perrie... Nee.. Hij wist het niet uit te leggen. Hij wist het niet. Hij wist alleen dat hij voor nu niet bij Aya weg wou. Aya was nieuw. Aya was.. interessant. Aya was elke dag iets anders. Ookal hadden ze niets, en ookal wist Pasqual niet of Aya wel iets met hem zou willen.
Toen Aya klaar was met vertellen, duwde ze haar hoofd in haar kussen. Pasqual wachtte af. Wachtte tot ze weer keek. Wachtte tot hij weer naar haar kon kijken.
"Het is geen stom verhaal," weerlegde hij. "Het is jouw verhaal. Het is in geen enkel opzicht stom." Hij meende het. Hij vond het boeiend. "Ik vind het leuk om ook wat meer van jou te horen. Ik vind het leuk om je te horen praten." Hij bloosde, hoewel hij meestal flirterig was, was dit een ander geval. Hij voelde zich onzeker bij dit meisje, wou het beste voor haar zijn en voelde zich niet goed genoeg op zoveel momenten. Normaal was hij niet onzeker, normaal vond hij dat hij het goed genoeg deed. Maar dit was niet 'normaal'. Dit was.. Aya.
Ze draaide zich weer om en keek weer naar hem. Toen haar hand richting zijn gezicht bewoog, stopte zijn ademhaling even en maakte zijn hart een sprongetje. De lichte aanraking liet een aangenaam spoor van tintelingen achter en een dieprode kleur kwam weer omhoog. Haar opmerking vond hij wat apart en hij glimlachte lichtjes naar haar.
"Nee," zei hij als antwoord op haar vraag. "Ik hoef niet te douchen. Maar.. hoewel ik niet je dokter ben, heb ik liever niet dat je gaat douchen nu... Eh, nou.. ehm. Tenzij je geen moeite hebt met in je bikini of ondergoed douchen, want dan til ik je." Hij glimlachte warm naar haar en boog zich toen aarzelend naar voren. Haar lippen waren dichtbij... zo dichtbij... hij..
Nee! Hij ging weer wat naar achteren, glimlachte wat naar haar en sloeg toen zijn blik neer. Hij mocht er niet vanuit gaan dat ze.. dat ze hem wou zoenen. En dit was niet het juiste moment.. of wel? Hij beet op zijn lip en keek aarzelend naar Aya.
"Het spijt me," mompelde hij toen. "Ik.. ik heb dit nog nooit gehad, Aya." Zijn bruine ogen waren groter dan normaal. Zelfs bij Chloë had hij zich niet zo onzeker gevoeld. Had hij zich niet zo imperfect gevoeld. Had hij niet gewenst dat hij het allemaal beter wist.
"Ik wil zo graag goed genoeg zijn, Aya. Maar... ik heb het gevoel dat ik niet goed genoeg ben. Ik wens voor jou het beste, maar ben ik wel de beste? Daarbij, maakt het uit wat ik wens? Het gaat er toch om dat jij gelukkig bent?" Ze had wel gezegd hem te willen, maar toch. "Ik ben nog nooit zo onzeker geweest vanwege een meisje. Heb me tevens nog nooit zo.. kwetsbaar gevoeld." Hij keek naar haar, glimlachte wrang. "Misschien tegenover Chloë, maar ik was toen niet alles verloren." Hij zuchtte. "Maar als je echt wil douchen, kunnen we dat regelen. Ik ga dan wel.. in m'n onderbroek. Vergeef me Aya." Hij grinnikte nu even. "Ik ga in mijn onderbroek en jij dan in jouw ondergoed. Maar ik til je, want ik ga je op geen enkele manier nu op je voeten laten lopen. Wacht 'ns, die heb ik net ingezwachteld. Mag ik dat zeker weer opnieuw doen. Nee.. jij blijft maar even lekker in je bed liggen." Hij glimlachte en ging nu op zijn knieën op het bed zitten. Boog zich voorzichtig over haar heen. Aarzelde. Oh de aarzeling. Maar de hartkloppingen, zijn hart die nog net niet uit zijn borstkas hamerde. Hoe graag hij haar lippen wou kussen. Hoe graag hij wou laten weten dat hij om haar gaf. Om haar gaf als een achterlijke. Hij sloot zijn ogen en raakte vederlicht met zijn lippen de hare. Nam vervolgens haar gezicht in zijn handen en streelde haar wangen met zijn duimen. Zijn hoofd duizelde en zijn lippen tintelden. Zijn maag was in rep en roer want alle vlinders vlogen van hot naar her. Hij week van haar af, niet zeker wetend of hij nou 'sorry' moest zeggen of moest zeggen dat hij van haar hield.
"Sorry ik hou van je." Misschien niet de beste.. Maar het was een leuke mix. Zijn ogen glinsterden en twinkelden, maar hij voelde zich fout. Fout dat hij haar zoende, ze kon zichzelf moeilijk weren hier.

Haar verhaal was niet stom en hij vond het leuk om meer over haar te weten? Ze keek hem even vragend aan, maar durfde niks te zeggen. Haar verhaal was saai vergeleken met die van hem, maar toen hij haar vertelde dat hij het leuk vond om haar te horen praten, sloeg ze haar ogen neer. Bloosde ergens en wist niet goed wat te zeggen. Moest je op zo'n moment dankjewel zeggen? Ze wist het niet en hield daarom haar lippen op elkaar.
Ze keek hem verbaasd aan, niet douchen? Maar dan moest ze zo blijven liggen? Maar hij maakte zijn zin af, dat hij haar anders tilde. Alhoewel ze er niet zoveel moeite mee had gehad... Nee! Het was niet zo dat ze niet zelf kon lopen, ze wilde niet dat hij haar optilde. Ze moest nadenken, het maakte haar ergens ook niks uit, maar ergens- Ze ging niet samen met Pasqual douchen! Ze hadden niks met elkaar en ze hadden genoeg badkamers voor tien mensen. Dan gingen ze toch niet samen douchen, enkel omdat zij haar voeten pijn had gedaan? Zijn gezicht kwam dichterbij en Aya's lichaam begon warmer te worden. Hij was dichtbij, dichterbij en, ze had al haast haar ogen gesloten. Maar ze zag dat hij zich wegtrok en keek hem voor enkele tellen aan. Maar wist niet goed wat ze moest doen of zeggen. Iets wat ze nooit goed wist, maar bij Pasqual was het wel erg moeilijk. Ze had niet het idee dat de dingen die ze deed of zei nu interessant waren. Misschien waren ze vreemd, maar interessant was het zeker niet te noemen. Ze wilde haar ogen weer op de dekens richten, maar hij praatte en dat zorgde ervoor dat haar donkere ogen zich op hem richtte.
Hij had dit nog nooit gehad? Een vervelend gevoel bekroop haar, dit was niet goed... Ze zorgde voor iets wat niet goed was. Iets wat hij nog nooit had gehad. Ze wilde haar mond open doen, maar ze had geen idee wat ze moest zeggen. Hij wilde goed genoeg zijn? Waarom... Hij was perfect en ze kon zich geen, wilde ze gaan zeggen dat ze zich geen leukere, lievere en mooiere jongen kon wensen? Wat een stomme gedachte, ze keek weg. Schaamde zich voor haar eigen gedachte. Ze slikte om zijn woorden, twijfelde over wat ze moest zeggen.
"Je bent perfect." Kwam eruit voordat ze het zelf in de gaten had en ze beet op haar lip. Dit was of heel stom om te zeggen, of het was goed om te zeggen.
"Waarom ben je onzeker?" Ze hoopte zo hierdoor haar woorden weg te werken, ze had gezegd dat hij perfect was. Ook al was hij dat misschien ook wel, dat wilde niet zeggen dat ze dat zomaar kon zeggen. Maar het kwam erop neer dat ze hier moest blijven liggen, ze voelde zich vies en eigenlijk was ze dat ook wel.
"Jij durft wel, om een meisje zo vies te bevelen in bed te blijven liggen." Ze sloot even eigenwijs haar ogen, maar keek met een klein glimlachje toch weer op naar hem. Maar hij was gaan verzitten, hij kwam dichterbij met zijn gezicht. Het zorgde haast voor een achtbaan gevoel. Hoe haar buik zich van plezier samen trok en het zo spannend was tegelijk. Ze voelde zijn lippen en haar ogen sloten zich van genot, ze had een buik vol vlinders en toen hij zich terug trok, keek ze hem onzeker aan. Niet wetend wat te zeggen of te doen. Ze kon niet zomaar haar lippen weer op die van hem plaatsen. Dat kon ze niet zomaar doen, niet opnieuw.
Sorry ik hou van je? Dat had ze zelfs niet in films gehoord. Was het iets goeds? Ze beet even op haar lip, hij maakte haar zo blij. Bij hem wilde ze ook gewoon zichzelf zijn, blij zijn en voelde ze zich zo gelukkig. In jaren had ze zichzelf niet zo gevoeld.
"Het maakt niet uit." Mompelde ze dan ook zo ongemakkelijk. Ze had energie gekregen door hem en dat was niet helemaal goed, ze moest namelijk rusten. Maar nu ze bij hem was, wilde ze dat helemaal niet. Ze wilde blij zijn, zonder de angst op Axel.
Ze duwde zichzelf naar achter zodat ze tegen de muur aan kon zitten. Ze wilde hem zo graag aanraken, maar ze durfde het niet. Misschien 'per ongelijk'? Ze slikte, maar hoe ging ze dat doen? Ze schudde haar hoofd, stom idee. Niet doen..
Waarom maakte hij haar zo hyperactief, een klein lachje kwam op haar gezicht. Maar probeerde deze weg te krijgen. Het lukte ergens. Het enige probleem van deze houding dat ze de wond in haar zij voelde, maar was nog niet ondraaglijk. Wat in hield dat ze nog wel even rechtop kon blijven zitten.

"Je bent perfect." Een hoogrode kleur verscheen op zijn wangen toen ze dat zei. Het waren fijne woorden en ze spoelden een golf van acceptatie door zijn lichaam. MIsschien was het oké om Aya leuk te vinden. Misschien vond zij hem goed genoeg. Misschien kon het wel werken omdat hij goed genoeg was voor Aya.
"Waarom ben je onzeker?" Waarom niet? Hij kon moeilijk zeggen dat dat door haar kwam. Nou ja, moeilijk... Hij kon het wel degelijk zeggen. Zeggen dat hij onzeker werd omdat ze zo verdomd veel emoties in hem opriep. Omdat hij haar wou beschermen, beschermen zoals hij zijn zusje en Chloë niet had kunnen beschermen. Omdat zij nu het enige was wat hij had. Wie hij had. Met wie hij om kon gaan. De enige die hij lief kon hebben en kon knuffelen. Mee kon geinen. Alhoewel hij ook met Avan kon geinen. Maar met een jongen was het anders. Hoewel hij het probeerde, was het moeilijk om echt iemand te vertrouwen. En Pasqual had het gevoel dat hij Aya kon vertrouwen, want zij vertrouwde hem. Had hem haar verhaal toevertrouwd. Deze realisatie was nieuw voor hem, wist hij veel dat het vertrouwen in mensen wat hij had, een deuk had opgelopen. Pasqual wou graag mensen vertrouwen, maar hij kon het niet meer. Niet na wat er gebeurd was bij Chloë, niet na wat er gebeurd was met Kaya.
Hij schudde zijn hoofd en glimlachte naar haar. Op die vraag wou hij antwoord geven, maar hij kon het niet. Nog niet. Hij wou sterk zijn voor haar, die verhalen kwamen later wel. Nu had zij hem nodig en natuurlijk op een bepaalde manier ook andersom, maar eerst.. eerst moest deze bui weggaan.
"Omdat ik niet zo zelfverzekerd meer ben," antwoordde hij uiteindelijk.
"Jij durft wel, om een meisje zo vies te bevelen in bed te blijven liggen." Nu lachte hij breed naar Aya.
"Natuurlijk, bij jou durf ik alles," plaagde hij. "Ik kom je al lastigvallen, nu geef ik je ook nog eens bevelen in je eigen huis."
En daarna de kus. Achteraf bedacht hij zich hoe elke kus voelde als een nieuw avontuur, hoe alle gevoelens in hem los werden geroepen, alsof hij gevoelens een hele lange tijd achter in zijn lichaam had verstopt, in een veel te klein hokje met veel te grote sloten. Bij elke kus, nee, bij elke aanraking of blik gingen die sloten beetje bij beetje open en konden de gevoelens er langzaam uitsijpelen. Maar bij een kus.. of bij een intense blik was het alsof de sloten waren opengebroken. En Pasqual wou dat ze opengebroken waren. Het voelde moeilijk, maar het voelde o zo goed.
"Het maakt niet uit." Hij bloosde, glimlachte naar haar en beet toen op zijn lip. Toen barstte hij kort in lachen uit. Wat was hij toch eigenlijk bezig. Hij beet nooit op zijn lip! Staarde nooit onzeker naar beneden. Maar goed, het was dan ook Aya, hij moest eens beseffen dat Aya gewoon een bepaalde uitwerking op hem had die hij niet zo goed thuis kon brengen. Met moeite ging ze overeind tegen de muur zitten en hij keek haar even aan.
"Nee, Aya," mompelde hij, en hij ging ook verzitten zodat hij haar goed kon laten zitten zonder dat ze pijn had. Althans, dat hoopte hij. Pas toen hij haar naast zich had geïnstalleerd, besefte hij dat hij haar aanraakte, voelde hoe de plekken waar hun huid elkaar raakte, voelde alsof er schokjes heen en weer liepen. Hij kneep even zijn ogen dicht en genoot van de kleine aanraking, gaf voor het eerst sinds tijden zijn gevoelens de kans er te zijn. Het had een bepaalde aparte lading voor hem, zwaar en toch licht. Toen keek hij haar weer aan.
Wacht. Toen pas besefte hij wat ze had gezegd. Ze had niet gezegd dat zij van hem hield, maar hij had gezegd van haar te houden. Maar.. miscshien... ze zei maakt niet uit op die kus? Maar.. verwarring lag op zijn gezicht en hij schudde zijn hoofd.
"Hoe zit het nou?" vroeg hij toen. "Hoe zit het tussen ons? Wat is dit? Wat wil jij? Wil je überhaupt wel iets?" Toen pas besefte hij hoe krom het eruit kwam.
"Ik.. we hebben het er later wel over," mompelde hij toen. "Sorry. Ik.. sorry." Hij glimlachte naar haar. "Probeer wat te slapen, okay? Ik ben bij je, als er iets is." Hij legde haar nu voorzichtig neer, drukte vederlicht zijn lippen op haar voorhoofd en ging zelf aan de andere kant van het bed liggen, op de dekens, op een gepaste afstand. Ja, hij wou haar aanraken, maar hij kon het niet doen. Niet als hij niet zeker wist dat het oké was.

Ergens was ze bang voor alles wat Pasqual teweeg bracht. Hoe vaak ze dat ook al in gedachte had langs laten gaan. Angst, maar het gevoel dat hij haar gaf. Bij de gedachte eraan ging ze wat ongemakkelijk verzitten, maar ook mede doordat haar zij pijn deed. Haar gedachte herhaalde zich, telkens alsof het een attractie was. Het was fijn, spannend en telkens als ze hem zag voelde het weer zo. Al was deze attractie niet misselijkmakend, maar gaf een heerlijk gevoel. Ze hoorde zijn stem en ze keek hem even vragend aan. Nee? Wat was er met nee? Maar ze voelde zijn aanraking en verstijfde even de tinteling die door haar lijf ging zorgde voor een rilling over haar rug. Maar de aanraking had niet lang het angstige effect. Zijn warme handen zorgde voor een fijn gevoel en ze beet toch wat verward op haar lip. Axel was in een klap opeens zo dichtbij, alsof hij in haar oor schreeuwde. Ze sloot haar ogen voor enkele tellen en deed ze toen geschrokken open. Zag Pasqual en ergens leek hij weer weg te vagen toen het beschermde gevoel terug kwam. Waarom zorgde Pasqual dat hij weg was en dat het enige waar ze aan kon denken, hijzelf was? Het was moeilijk te bevatten, dat Pasqual zo dichtbij kwam, lief voor haar was. De meeste vonden haar eng, vreemd en bleven uit haar buurt. Ze snapte ergens niet waarom hij nog bij haar was. Ergens was ze ook bang dat hij het gehad zou hebben. Waarom kon ze zich niet volledig overgeven aan het gevoel en blij zijn samen met Pasqual. Ze haatte het, dat ze het niet snapte en dat ze het niet kon. Dat het ergens gewoon stukliep in haar gedachte en ze wilde zo graag van hem houden. Iets wat ze natuurlijk ook deed, maar er waren teveel dingen waardoor ze hem niet gewoon kon omhelzen of het liefst nog een kus geven.
"Hoe zit het tussen ons? Wat is dit? Wat wil jij? Wil je überhaupt wel iets?" Ze keek ergens geschrokken om. Hoe het tussen hun zat? Wat was dit? Wat wilde zij, of ze eigenlijk wel iets wilde? Vragen waar ze in gedachte de antwoorden goed op wist. Hoe het tussen hen zat misschien niet, zij wilde hem. Wat het was? Ze was verliefd, verschrikkelijk verliefd. Wat zij wilde? Hem, ze wilde hem. Ze wilde bijna knikken toen hij vroeg of ze überhaupt wel iets wilde. Maar alles bleef opgekropt, samen met zoveel andere dingen. Opgekropt in haar lichaam, waar de blijheid verbleef, het verdriet, haar liefde. Al wilde deze zo graag ontsnappen, zich een weg banen door haar lichaam en zich helemaal geven voor Pasqual.
De jongen die bij haar zat zorgde voor zoveel dingen, ze werd druk van hem, maar tegelijkertijd ontzettend moe. Wilde ze wegrennen, maar ondertussen hem zo dicht mogelijk tegen haar aan trekken. Hij zorgde voor zoveel tweestrijd dat het moeilijk was zich te concentreren en toen ze wat wilde zeggen, zei hij al dat ze het er later over hadden. Welke later? Wanneer kwam hij weer? Hij ging dus nu weg... Ze sloeg haar ogen even neer, wilde zo graag zeggen wat ze het liefst wilde. Maar ze was gewoon te bang voor Axel en alles wat ze voelde bij Pasqual.
Slapen? Ze keek hem aan, hij wilde dat ze ging slapen als hij er was. Wat ging hij dan doen? Hij legde haar eigenlijk alweer neer. Het duurde gewoon zo lang voordat zij haar gedachte op orde kon krijgen om er een antwoord van te maken. Niet altijd, soms wist ze de antwoorden heel goed, maar hoe kon ze die uitspreken? Hij ging ook liggen, op de dekens en ver weg. Waarom lag hij zo ver weg. Ze haatte zichzelf voor zoveel vragen te hebben, altijd waren er zo verdomd veel vragen in haar hoofd. Ze staarde naar het plafond, keek daarna naar hem. Ze voelde zich zo verrot door wat er was gebeurt, het liefst had ze tegen hem aangekropen.
"Ik..." Ze slikte, wat kon ze zeggen? "Moet jij niet slapen?" Vroeg ze toen, vervloekte zichzelf in gedachte. Dat was niet wat ze wilde zeggen! Alles behalve ze wilde zeggen.
"Wat wil jij?" Vroeg ze toen zacht, had het niet helemaal over het slaap gedeelte. Maar over wat hij wilde met hun samen. Wilde hij een meisje dat zoveel mankementen had. Terwijl hij er in Aya's ogen nul had. Haast perfect was en zonder problemen. Hoe kon het meisje geloven dat iemand zoals hij, verliefd zou worden op iemand zoals haar....

Al zijn spieren stonden gespannen en hij voelde de aanwezigheid van Aya. Hoewel hij zo bewust van haar was, was hij ook bewust van de ruimte tussen hun. Hij wou het niet meer overbruggen, hij wou niet.. hij had het gevoel dat hij Aya nog meer last gaf. Hij wou gewoon voor haar gaan, of in ieder geval... Nee, Pasqual wist niet wat hij wou. Wacht, hij wist het wel, maar het uitspreken was zo eng. Voelde fout, voelde goed. Hij wou bij Aya zijn, de hare zijn, haar helpen en steunen, maar zou dat wel gaan als Axel nog aanwezig was? Pasqual dacht van niet. Axel zou een belemmering kunnen zijn, misschien zelfs een gevaar. Kijk, zolang er nog geen bewijs was dat Axel daadwerkelijk een gevaar was, zou het prima werken, maar als Pasqual zag hoe Aya zichzelf kon toetakelen door toedoen van die Axel, dan kon Pasqual zich prima indenken dat Aya in een gekke bui Pasqual ook kon verwonden. En nee, zij zou het nooit doen, zij zou Pasqual nooit verwonden, maar Axel wel. Axel mocht Pasqual niet. Dat was duidelijk.
"Moet jij niet slapen?" Hij keek haar aan en glimlachte toen. "Ik wacht even met slapen totdat ik zeker weet dat jij in dromenland bent." Dit was voor hem makkelijker, want als zij sliep wist hij zeker dat ze niet uit bed zou stappen en dan kon hij de boel beneden wat fatsoeneren. Anders moest Aya dat morgen gaan doen en Pasqual betwijfelde of ze stabiel genoeg zou zijn. Hij deed het liever voor haar, ookal had hij er inmiddels moeite mee om zijn ogen open te houden. Er ging teveel rond in zijn hoofd en rustig naast Aya blijven liggen zolang zij sliep ging hem niet lukken. Ten eerste; het was Aya. Ten tweede; hij wou iets om handen hebben. Hij had zoveel in zijn hoofd dat stil blijven zitten echt afschuwelijk zou zijn. Ook kn het huis best wel die opknapbeurt gebruiken, dat zou geen overbodige luxe zijn.
"Wat wil jij?" Slimme zet van Aya om het op die manier te spelen. Hij vond het lastig hardop uit te spreken dat hij graag iets met haar zou hebben.
"Ik.." Hij viel stil, bloosde en keek haar daarna verlegen glimlachend aan. "Ik zou graag je vriend willen zijn, denk ik." Die denk ik was voor de hele situatie eromheen. Even bleef hij stil en keek haar met een glimlachje rond zijn mond aan, terwijl hij peinzend nadacht over wat hij nog meer tege haar wou zeggen. Het was niet zo simpel als 'je vriend' willen zijn, vond hij. Er waren veel woorden ongezegd als hij dat zou zeggen. Hij was zo dol op haar, kon geen genoeg van haar krijgen, wou haar gelukkig zien, maar zou dat lukken als hij 'haar vriend' was? "Ik wil je gelukkig maken," besloot hij toen erbij te zeggen. "Gelukkig zoals je nog nooit bent geweest. Oh ik ga je schandelijk verwennen, ervoor zorgen dat je altijd bij iemand terecht kan." Er twinkelde iets in zijn ogen en hij wou rustig blijven zitten, maar vanuit deze plek ging dat niet.
"We praten er later over, oké?" Hij moest tijd hebben. Niet zozeer dat hij weg bij haar wou, maar hij moest erover nadenken. Moest nadenken over wat hij ging zeggen. "Maar ik ga die vraag voor je beantwoorden, dat beloof ik. Als jij hem ook voor mij beantwoord." Het voelde fijn om het te hebben over de toekomst, over later. Het gaf hem het gevoel dat Aya er later ook nog was, dat zij niet zomaar uit zijn leven zou hoppen zoals wel gebeurd was met al eerder genoemden. Hij wou ook dat Aya er later nog was.
Pasqual ging verzitten, vastbesloten om het nu 'af' te noemen. Het was tijd voor Aya om te slapen en tijd voor hem om even het huis aan kant te maken. "Ga slapen, Aya," zei hij terwijl hij zijn hand even liet rusten op haar wang en met zijn bruine ogen in de donkere ogen van Aya tuurde. Het licht weerkaatste in zijn ogen en brachten een ondeugende twinkel aan het licht die zij altijd wist te veroorzaken. "Ik ben hier de hele avond, dat beloof ik je," zei hij plechtig, terwijl hij met zijn vingers een baan over haar wang vond. "Slaap maar lekker, ik waak over je." Oh hij zou over haar waken. Hoewel hij niet de hele tijd aan haar zijde zou zitten, zou hij wel degelijk over haar waken en er zijn mocht er iets aan de hand zijn. Hij glimlachte, knipte toen het licht uit en bleef geduldig wachten in het donker, tot hij Aya's ademhaling gelijkmatig en rustig hoorde worden. Hij slipte het bed uit en bekeek Aya even zwijgend in het zwakke licht wat vanonder de deur kwam. Als ze sliep had ze iets onschuldigs, bracht ze zijn hoofd evenveel op hol als dat ze wakker was. Het liefste was hij bij haar blijven zitten, had hij met zijn vingers lichte contouren over haar gezicht getrokken, maar dat kon hij niet doen. Niet nu. Misschien later. Nu was de tijd om het hele huis wat aan kant te maken voor de schoonmaker alles aantrof. Ze zou opgesloten worden, hij zou haar misschien niet meer kunnen zien... Nee... Het was misschien maar beter als het hele gedoe met Axel nog een tijdje geheim bleef. Zodra het nodig zou zijn, zou ze vast wel naar de hulp toestappen, en anders hielp hij haar.
Zachtjes opende hij de deur, keek nog een keer achterom en sloot hem toen. Tijd om het huis op te ruimen.

Topic-exit.