Another dollar, another day -Troy-

Ze had haar haren weer eens fel geverfd vandaag. Het was een hele klus geweest, maar het zag er dan ook weer goed uit. Wetend dat het over een week het al weer flink minder fel zou zijn. Maar het was belangrijk dat ze zichzelf bezig hield. Ze was in de douche gesprongen en natuurlijk ging de föhn over haar haren heen. Het duurde dan ook een tijdje voordat ze klaar was, ze moest haar haren nog krullen, haar make-up op doen en kleding aan doen. Het was een zonnige dag, al was het niet overdreven heet en waaide de wind nog hard. Ze legde de laatste hand door deze keer een van de twee moedervlekjes aan te stippen in plaats van alle twee. Vandaag had ze er gewoon geen zin in. Ze bekeek zichzelf en toen ze het had goedgekeurd, deed ze als laatste haar schoenen aan. Vandaag had ze een simpel zwart met wit gestreept shirt aan dat aan een schouder af zakte en een kort broekje. Ze deed haar hakken aan en zelfs met hakken was ze niet ontzettend groot. Ze was dan ook geen overdreven groot model. Ze was 1.63 en daar was ze dan ook blij mee.
Ze liep richting de supermarkt, weer eens tijd om eten te halen. Voor een meisje kon ze ontzettend slecht koken en snapte ze ook gewoon niet hoe je het nu precies op smaak kon brengen, ze was al blij dat het vegetarische vlees allemaal zo makkelijk was. Toch bleef ze kookboeken doorlezen en kwam er vaak wel wat fatsoenlijks uit als ze een recept volgde. Nu had ze ook weer een briefje in haar hand, er stond precies op wat erin moest en hoe simpel het ook kon zijn en hoe vaak ze ook in een supermarkt kwam, ze moest altijd naar dingen zoeken. Het was niet zo dat ze na de zoveelste keer gewoon wist waar alles was. Ze bekeek het briefje en liep de gangen door, sommige mensen waren snel klaar en dan liep Abigail nog door de gangen door te struinen. Eindelijk had ze dan gevonden wat ze moest hebben. Appelmoes, hoe moeilijk het ook voor iemand moest zijn om gewoon simpel appelmoes te vinden. Maar ze had het gevonden. Nu moest ze nog een merk hebben en dat leek ook al te moeilijk. Ze pakte een potje, maar in plaats van dat het bij dat potje bleef. Kwam het potje wat eronder stond mee en deed ze snel een stap naar achteren. Dat was maar goed ook, want het potje viel kapot en de appelmoes bedekte de vloer. 
"Oeps." Mompelde ze zacht en wachtte totdat er een van de medewerkers gehaast om de hoek zouden komen.

Een nieuwe werkdag. Troy had niet zo heel veel met het werk in de supermarkt, maar zijn familie had het geld te hard nodig.
Hij liep in het magazijn naar de karren die voor zijn gangpaden bestemd waren; conserven, houdbare zuivel en wijn.
Het was gisteravond weer eens zover gekomen; al een paar weken was hij uitgegaan met een jonge vrouw die hij wel zag zitten; slim, spontaan en volwassen, terwijl ze nog maar twintig was, maar hij had te vroeg gejuichd. Ze had hem gevraagd of een meisje altijd op de eerste plaats kwam bij hem. En hij had eerlijk geantwoord dat zijn familie hem harder nodig gehad. Haar reactie had boekdelen gesproken.
Hij duwde de eerste kar het magazijn uit, naar het juiste gangpad en maakte de koorden los die alles op hun plek hielden. Hij begon vlug en geroutineerd te vullen.
Zo nu en dan werd hij onderbroken door iemand die vroeg waar iets stond, maar over het algemeen kon hij lekker stevig doorwerken.
Toen alles erin stond liep hij terug naar het magazijn, waar hij de tweede kar bij de rest wegtrok en de winkel in duwde. Als alles goed ging was hij wat vroeger klaar, kon hij nog wat anderen helpen en konden ze daardoor mooi vroeg weg als de cassiéres niet al te langzaam waren.
Hij had net de tweede kar op zijn plaats gezet, bij de wijn, toen hij in het gangpad van de conserven, waar hij net mee klaar was, iets hoorde vallen. Hij fronste en zuchtte licht. Toch stond hij zichzelf niet toe boos te worden. Als hij iets van het boksen had geleerd was het zelfbeheersing.
Hij liep naar het pad en zag een meisje met felroze haar staan. Zijn blik gleed naar de scherven op de grond, en de brei appelmoes erbij. Great.
"Geeft niet, ik ruim het wel op," zei hij neutraal. Altijd professioneel blijven. Normaal was Troy niet iemand die extra beleefd was tegen mensen, maar hij wilde zijn baantje houden. Met zijn leeftijd was hij namelijk duur en het was al geweldig van de winkeleigenaar dat hij hier aangenomen was in plaats van een goedkopere zestienjarige. Dan was Troy wel bereid om zich nederig op te stellen tegenover de klant.
Hij verdween weer naar achteren, in het magazijn en kwam terug met een veger en blik en een rol papier.
Eerst haalde hij voorzichtig zoveel mogelijk glasscherven uit de brei, die hij op het blik legde.
Het was wel eens voorgekomen dat hij te vroeg met het papier in de weer ging en zich had gesneden, dus nu wachtte hij daarmee tot hij zorgvuldig alle stukjes op het blik had gelegd. Hij scheurde een stuk papier af en begon de appelmoes op te vegen. Hij herhaalde dit een paar keer tot het meeste opgeruimd was. Na sluitingstijd nog even met de schoonmaakmachine eroverheen en het zou goed moeten zitten. Hij klemde de rol papier onder zijn arm en had alle vieze proppen op het blik gelegd. Hij forceerde een glimlach naar het meisje en liep weer naar achteren, om alles op te bergen.
Daarna liep hij terug naar het gangpad met de wijnen en vlug begon hij te vullen. Hij haatte dit gangpad, net als conserven; omdat alles zo breekbaar was kon hij niet zo snel werken als hij eigenlijk zou willen.

Ze wist niet goed wat te doen, moest ze het afrekenen? Of was het de bedoeling dat ze eigenlijk weg was gerend. Het was een stuk makkelijker geweest als ze niet bij het potje had gestaan. Deed alsof het iemand anders was, maar zo was Abigail nu ook weer niet. Ze was dom geweest en daar ging ze voor betalen, of wat ook de bedoeling was. Ze zag dat er iemand aan kwam lopen en ze wilde haar mond open doen, maar hij zei al dat het niet erg was en dat hij het op zal ruimen. Ze had het niet erg gevonden om het te doen, maar ergens had ze het gevoel dat ze beter voor enkele tellen haar mond kon houden, niet kon aandringen dat zij het kon doen. Abigail keek dan ook naar de jongen, verwachtte ergens dat hij misschien uit zichzelf zou zeggen wat de bedoeling was. Maar er kwam niks uit, bij haar niet, maar ook bij hem niet. Dit was, ongemakkelijk en ergens haalde ze dan ook opgelucht adem dat hij weg liep. Dat was het dan? geen gezeur over appelmoes, geen manager. Iets kapot gooien in de winkel was dus ook totaal niet spannend, niet dat ze dit met opzet had gedaan. Ze had er niet eens over nagedacht, maar nu wist ze wel hoe het eraan toe ging. Een nogal verveeld mannetje kwam het opvegen en het was goed. Ze pakte nog wat uit het schap en liep verder. Ze zag degene die de appelmoes op had geruimd, maar liep er haastig voorbij. Alsof ze hoopte dat hij haar niet kon zien, maar natuurlijk was ze opvallend. Toen ze alles had, ging ze in de rij van de kassa staan, maar toch voelde het niet goed. Met een zucht draaide ze om en liep richting de jongen. Ergens hoopte ze dat hij er nog was en ze was blij hem dan ook te zien.
"Neem me niet kwalijk." Begon ze dan ook, mensen haakte al snel af bij haar uiterlijk. Dus zorgde ze er altijd voor dat de eerste zinnen die ze uit sprak, netjes waren. Dan was het meteen duidelijk dat ze geen huilend alternatief meisje was.
"Dankjewel voor je hulp. Al is het vast iets wat je moet doen..." Zei ze en even moest nadenken over wat ze nu eigenlijk wilde zeggen.
"Ik gooi normaal niks kapot, dus ik was benieuwd of ik het niet moest betalen? Jou fooi moet geven omdat jij het hebt opgeruimd? Sorry als ik dom over kom, maar ik heb gewoon geen idee...." De laatste zin mompelde ze er wat onhandig uit. Maar ze wilde doen wat nodig was, of in ieder geval weten als het de bedoeling was dat ze niks deed. Anders ging ze zichzelf schuldig voelen, al was het voor tien minuten en was ze het daarna misschien alweer vergeten. Toch was er niks mis mee om dingen te vragen, want wat zou hij nu kunnen doen. Bot antwoorden, in het ergste en meest vreemde geval kon hij haar een klap verkopen. Maar dat was wel in de meest extreme situatie, ze keek even weg van de jongen, soms draafde ze te erg door met haar gedachte. Maar ze zal netjes wachten op het antwoord van de jongen. Ze glimlachte enkel naar hem, iets wat ze standaard deed, ze was van zichzelf al aan de vrolijke kant. Al was ze niet van plan om meteen de jongen te bespringen en te omhelzen. Ze zou eerst proberen te kijken wat voor type het was, niet dat zij goed was in het lezen van mensen of ook maar kon bedenken wat iemand anders prettig of vervelend vond. Maar ze probeerde zeker op andere mensen te letten.

"Neem me niet kwalijk."
Troy keek op toen hij een min of meer bekende stem hoorde en zijn wenkbrauwen gingen dan ook verrast omhoog toen hij de spreekster herkende. Wat was er dit keer, vroeg hij zich onbewust af, hopend dat ze niet nog iets stuk had gegooid.
"Dankjewel voor je hulp. Al is het vast iets wat je moet doen..."
Even keek Troy haar verrast aan. Toen glimlachte hij even. Niet zo hartelijk als een ander wellicht had gedaan, maar zeker niet ongemeend.
"Ik gooi normaal niks kapot, dus ik was benieuwd of ik het niet moest betalen? Jou fooi moet geven omdat jij het hebt opgeruimd? Sorry als ik dom over kom, maar ik heb gewoon geen idee...."
Hij schudde zijn hoofd, terwijl hij verder ging met vullen. Die wijn vulde zichzelf namelijk niet en hij wilde niet ontslagen worden.
"Maak je geen zorgen, je hoeft er niets van te betalen," zei hij rustig. "Ongelukken kunnen gebeuren."
Hij wilde er nog iets aan toevoegen toen een duur geklede vrouw met grijze krullen aangelopen kwam en naast hem halthield, zich er duidelijk weinig van aantrekkend dat hij in gesprek was met iemand. Of ze zag het niet, of het interesseerde haar niet.
"Hallo," groette ze op een ietwat afgemeten toon.
"Dag mevrouw," dwong Troy zich te zeggen. Ze had iets wat afkeer in hem opriep, maar hij had voldoende zelfbeheersing om dat niet te laten merken.
"Hebben jullie de Malbec Finca Bella Vista ook?" vroeg ze vervolgens. Troy had geen flauw idee. Hij kende lang niet alle wijnen bij naam, want zo vaak vulde hij ze niet.
"Ik zal even voor u kijken. Rood, rose of wit?" vroeg hij. Ze keek hem verbaasd aan en een lichte golf van irritatie ging door hem heen waardoor zijn kaakspieren even verstrakten.
"Rood natuurlijk."
Troy zweeg en zijn ogen scanden vlug de rekken rode wijnen, maar het zat er niet tussen.
"Het spijt me mevrouw," zei hij uiteindelijk. "Ik denk dat u bij een slijterij meer geluk hebt. In het winkelcentrum zit er als het goed is wel-"
Voor hij zijn zin af kon maken liep ze weg. En ondanks zijn prima zelfbeheersing, kon Troy een lichte zucht voor hij verder ging met zijn werk niet onderdrukken.

Ze voelde zich dom, maar ze wilde ook niet dat er iemand op ging draaien voor haar dommigheid. Ze vond zichzelf niet zozeer dom, maar het was een moment. Abigail vond dat ze wat doms had gedaan en wilde het dan ook zo goed mogelijk afsluiten. Ze was geen meisje dat mensen wilde opzadelen met problemen die er niet hoefde te zijn. Want ze kon het betalen, al wel niet makkelijk. Zijzelf had het ook niet zo heel breed, maar ze gaf soms meer om het welzijn van andere als dat van zichzelf.
Ze had dan misschien wel roze haren en deed veel aan haar uiterlijk, dat wilde niet zeggen dat ze andere mensen verloederd wilde zien. Integendeel zelfs, als ze hen kon helpen, dan deed ze dat. Ze glimlachte naar hem toen hij zei dat ongelukken konden gebeuren en ze wilde net haar mond open doen om wat te zeggen, maar werd onderbroken. Een vrouw die het blijkbaar niet belangrijk vond dat ze in gesprek waren. Abigail hield dan ook haar lippen op elkaar, terwijl ze enkel wat afwachtend voor zichzelf uitkeek. Het was aan haar gezicht te zien dat ze het niet aardig vond wat de vrouw deed, maar ze liet haar doen, als de vrouw hier blij van werd. Maar toen ze hoorde hoe de vrouw praatte, moest ze zichzelf toch echt inhouden. Wat als door dingen die zijzelf zou gaan zeggen, de jongen ontslagen zou worden? De vrouw zag er niet uit alsof ze dergelijke tegenspraak door de vingers zag. Ze klemde dan ook haar kaken op elkaar, gelukkig keek de vrouw niet naar haar. Ze hoefde dan tenminste ook geen gemaakte glimlach op te zetten. iets waar ze sowieso niet heel erg goed in was. Maar toen ze weg liep toen de jongen nog aan het praten was, keek ze al helemaal verbaasd.
"Dan te denken dat die mensen 'zogenaamd' van goede afkomt moeten zijn." Ze schudde verbaasd haar hoofd. De zin was eerder tegen zichzelf bedoeld als dat ze het tegen hem zei. Maar ze snapte gewoon niet waarom die mensen juist asociaal deden, zij had alleen haar moeder die haar had opgevoed. Ze wilde geen eigendunk hebben, maar dat was toch iets beter gelukt als de arrogante vrouw.
"Het spijt me dat je zoveel vervelende mensen tegen komt. Iemand die wat uit de schappen laat donderen, een arrogante vrouw." Ze keek even wat moeilijk naar hem, niet goed wetend wat ze nu weer kon zeggen. Misschien moest ze gewoon gaan? Dat was waarschijnlijk het beste om te doen, was dat niet iets wat mensen altijd deden? Een kort gesprek houden en dan weer gaan. Maar dat voelde altijd zo verkeerd, ze pakte snel een kaartje uit haar zak en stak die naar hem uit.
"Voor als je nog eens iemand nodig hebt die iets kapot gooit." Zei ze met een flauwe glimlach. Dit moest zo fout over komen natuurlijk? Ze zuchtte.
"Ik kan beter gaan..." Mompelde ze dan ook tegen Troy, maar bleef toch even staan, misschien dat hij het bevestigde en dat zij dan inderdaad weg zou kunnen gaan.

"Het spijt me dat je zoveel vervelende mensen tegen komt. Iemand die wat uit de schappen laat donderen, een arrogante vrouw."
Troy hoopte dat ze niet verwachtte dat hij mee zou doen in het negatief uitlaten over klanten; als hij ook maar met een zin in zou stemmen zou hij al in de problemen kunnen komen. Dus haalde hij slechts stug zijn schouders op.
"Werk is werk, klanten horen er gewoon bij," zei hij. Veel politiek correcter zou hij ook niet worden. Hij bleef doorgaan met vullen. Zij leek wel te willen praten, maar hij had werk te doen. Veel werk. En hij kostte de supermarkt door zijn leeftijd al behoorlijk veel.
Toen ze hem haar nummer gaf keek hij verrast op. Hij pakte het aan en stopte het in zijn broekzak. Hij kon het later wel bekijken, maar moest nu echt doorwerken.
Haar opmerking erbij deed hem even glimlachen, maar ook niet meer dan dat. Troy was eigenlijk door het voorval van net niet meer in de stemming echt gezellig te zijn, hoe lullig dat ook voor dit meisje was, want ze leek hem niet onaardig.
"Ik kan beter gaan..."
Troy keek op. Hij had een doos met zes flessen wijn in zijn armen, van die goedkope rommel die studentes op feestjes zopen. Maar alsnog meer dan hij eraan uit zou willen geven.
"Ok," zei hij. Hij knikte. "Dan zie ik je vast nog wel eens," zei hij met een kleine glimlach. Hij bedoelde het niet zo gemeen, maar hij had het druk.

Pleh, ik denk dat dit wat doodloopt