Here comes a Greek tragedy [Troy]

Het was duidelijk dat het langzaamaan herfst begon te worden. Het werd eerder donker, 's ochtends en 's avonds was het kouder en de bomen in het park begonnen al langzaam te verkleuren. Gelukkig ging de zon nog niet zo vroeg onder, en het was dan ook nog gewoon licht toen Rumor in de namiddagzon door de straten liep. Als ze niet de exacte instructies naar de locatie op een blaadje had gekrabbeld had ze het gebouw nooit gevonden, en zelfs toen ze er recht voor stond moest ze het adres nog eens twee keer controleren om zichzelf er van te overtuigen dat ze echt op de juiste plaats was. Het was namelijk niet echt ergens waar ze vanuit zichzelf zou verschijnen.
De hal waar ze in binnen trad was nogal slecht verlicht. Haar schoenen klikten hard tegen de bleke tegels terwijl ze door liep, haar tas stevig in haar handen geklemd, maar ze kwam tot een abrupte halt toen ze gedempte stemmen leek te horen.
Licht fronsend stapte ze richting de ruimte waar de stemmen vandaan kwamen. Er hing een plastic plaatje op ooghoogte, en er moest ooit iets op hebben gestaan maar wat dat precies had moeten zijn was onduidelijk. Na even geaarzeld te hebben, gezien ze verder geen enkel idee had waar ze moest zijn, legde ze haar hand op de klink en duwde de deur, die even bleef haken, met een krakend geluid open.
Twee mannen in hun late twintig keken haar voor enkele tellen zonder een woord te zeggen aan. Toen begon de eerste zacht te lachen en richtte de tweede zich op van het bankje waar hij op had gezeten en stapte naar de deur toe. 'De vrouwenkleedkamers zijn hiernaast, mop.'
Langzaam kneep Rumor haar ogen tot spleetjes, maar het was voor haar maar al te duidelijk dat deze mannen een schamper antwoord niet echt leuk zouden vinden. Dus wist ze zichzelf ervan te weerhouden te reageren, glimlachte nogal geforceerd en deed toen haastig de deur weer dicht.

Het duurde niet zo lang voordat ze zich om had gekleed. Ze had de hele kleedruimte voor zichzelf, en nadat ze haar jas aan een haakje had gehangen verruilde ze haar normale kleding voor een halflange, grijze sportbroek en een donkerpaars topje. Voor haar zware krullen had ze wat langer de tijd nodig, maar uiteindelijk had ze het voor elkaar gekregen om haar haar in een paardenstaart vast te maken zodat het in ieder geval uit haar gezicht zou blijven.
Na gecontroleerd te hebben of de sleutels van haar huis samen met haar telefoon diep weggestopt in haar tas zaten stapte ze terug de gang op. Het werd haar al snel duidelijk dat er maar één zaal was, dus heel moeilijk werd het haar niet gemaakt.
Ze had geen enkel idee hoe de jongeman in kwestie er uit zou moeten zien. Nadat ze een week geleden was overvallen op haar weg naar huis had een meisje van haar universiteit haar aangeraden om iets aan zelfverdediging te gaan doen; ongeveer een maand terug was er al iemand anders in diezelfde wijk overvallen en gezien Rumor daar dagelijks langs kwam op haar weg naar huis was dat helemaal niet zo'n slecht idee geweest. Via-via had het meisje haar door gewezen en nu stond ze dus hier, in een ietwat muffige sportzaal. Er waren maar enkele mensen aanwezig, dus besloot ze naar de eerste de beste toe te stappen en hem aan te spreken.
'Sorry, ik ben op zoek naar Troy Redoran.'

Troy had met iemand staan praten toen er een meisje binnen kwam. Zwart haar, donkere ogen. Etnisch, maar niet zoals de meeste meiden hier. Was dat degene die voor hem kwam? Ze zag er veruit te fancy uit voor deze omgeving.
Ze sprak iemand aan en vroeg naar hem. De jongeman die ze aansprak, een kameraad van Troy, grijnsde en gebaarde met zijn duim naar Troy. Deze knikte en stak een hand op.
“Moet je hem daar hebben,” zei hij luchtig. Troy zette zich af van de muur waar hij tegenaan geleund had gestaan en liep naar de nieuwkomer toe, zijn hand uit stekend.
“Troy,” stelde hij zich kort voor.
Hij had geen groter contrast met haar kunnen vormen. Ze had een soort verfijnde schoonheid, en hijzelf was het tegenovergestelde van verfijnd. Hij was gespierd, gehuld in versleten kleding en hij hoorde hier gewoon. Hij paste hier. En dat was geen goed iets.
Het was ook aan hem te zien dat hij vandaag al een tijdje had gesport; zijn shirt kleefde aan zijn lichaam en er liep een dun straalde zweet van zijn slaap naar zijn kaak. Toch was hij volkomen rustig en beheerst.
Hij gebaarde met zijn hoofd naar de hoek van de zaal, waar het leeg was.
“Kom,” zei hij, niet onvriendelijk, en hij ging haar voor naar die hoek. Er hing een boksbal en op een wankel ogend bankje lagen handschoenen. In de hoek ertegenover hing er ook een, dat was alles wat ze hadden. In de berging lag genoeg om een tijdelijke ring te bouwen wanneer nodig, maar ze hadden hier geen overdaad aan spullen. Op zich gaf dat niet, maar als het wat drukker was, was het nog wel eens behelpen. Genoeg jongens namen dan ook hun eigen spullen mee. Een oom van iemand had voor niets een paar haken aan het plafond gemaakt en een van de oudere instructeurs hier, voor zover ze die titel officieel droegen, bracht met regelmaat een oude boksbal mee die hij thuis had liggen mee.
Troy draaide zich weer om naar het meisje.
“Je kwam voor zelfverdediging, hoor ik?” zei hij, al was het meer een constatering dan een vraag. Alles wat zij aan de telefoon aan de receptioniste door had moeten geven was hem al verteld, zodat hij wat voor kon bereiden.
“Heb je enige ervaring?”

De man die ze had aangesproken was niet Troy Redoran zelf, maar leek hem duidelijk wel te kennen. Met een scheve grijns en een enkel gebaar met zijn hand wees hij over zijn schouder, naar een man van zijn leeftijd die wat verderop met iemand anders had staan praten. Hij leek echter te merken dat zijn naam was gevallen, keek weg van zijn gesprekspartner en stak kort zijn hand op. Toen kwam hij in beweging, liep de ruimte door en stak toen zijn hand uit. Hij was misschien enkele centimeters groter dan zij, maar hij was flink gespierd en leek perfect bij zijn omgeving te horen – verbleekte sportkleding, licht bezweet. Ondanks zijn stoere uiterlijk straalde hij toch een zekere nonchalance uit, en ze glimlachte even beleefd naar hem.
Hij stelde zich voor als Troy. Ze schudde zijn hand, die plakkerig was van het zweet. ‘Rumor.’
Volgens knikte hij kort naar de hoek van de ruimte, waar verder geen mensen stonden en een boksbal hing en enkele lage, houten bankjes stonden waar verscheidene mensen hun spullen op geplaatst hadden. Hij ging haar zwijgend voor en ze volgde, haar handen achter haar lichaam gevouwen.
Ze had niet meer uit de toon kunnen vallen. Haar paarse topje stak bijna fel af tegen de grauwe kleuren van de muren en voor zover ze had opgemerkt was ze op dat moment de enige vrouw in de zaal.
Troy draaide zich weer naar haar om. “Je kwam voor zelfverdediging, hoor ik?” Hij was tot nu toe vrij recht doorzee, iets wat ze prettig vond. Zwijgend knikte ze.
“Heb je enige ervaring?”
Deze keer schudde ze ontkennend haar hoofd. ‘Nee. Dat is eigenlijk de reden waarom ik hier ben.’ Ze had nog nooit van haar leven ook maar een vorm van zelfverdediging gedaan – natuurlijk had ze op sportclubs gezeten, maar dat was maar voor enkele jaren geweest en bovendien ook flink wat tijd geleden. En danslessen hielpen je niet als je van je af wilde slaan.

Troy knikte langzaam.
“Geen probleem. Ik leg je eerst wat dingen uit en dan gaan we aan de slag,” zei hij. “Het eerste wat je moet weten is dat zelfverdediging tegenwoordig overal opgeplakt wordt. Meestal is wat je leert meer vechten dan verdedigen, en dat geld zeker voor boksen. Maar dat is niet erg. In staat zijn van je af te slaan kan cruciaal zijn, zolang je niet vergeet dat het je doel is om jezelf veilig te stellen. In de ring wil je winnen. Mocht je aan competities mee gaan doen, dan doe je dat niet om veilig te zijn. Maar als iemand jou bedreigt gaat het niet meer om winnen of verliezen, maar om zorgen dat je in zo min mogelijk bewegingen jezelf zoveel mogelijk tijd geeft om ongeschonden weg te komen,” legde hij uit. Hij leunde tegen de boksbal. Het was belangrijk dat ze dit begreep. Hij vond het oprecht leuk mensen te leren boksen, maar veel mensen verwarden weerbaar zijn met zelfverdedigen.
“Wij gaan ons nu vooral focussen op dingen die je op straat kunnen helpen. Een klap op iemands keel is bijvoorbeeld effectief. Als je geen lucht krijgt, kan je ook niet meer vechten."
Hij deed een stap terug, bij de boksbal vandaan.
“Ik wil dat je eerst een volle minuut lang op de boksbal inslaat, zodat ik kan peilen wat je conditie is en hoe je slaat."

Troy begon eerst met het uitleggen van het verschil dat er blijkbaar bestond tussen in staat zijn om jezelf te kunnen verdedigen en flink op iemand in slaan. De nadruk die hij er op legde maakte duidelijk dat hij graag wilde dat ze dat wist, dus nu en dan knikte Rumor even om aan te geven dat ze zijn verhaal begrepen had. Ze was hier om te leren hoe ze, zoals Troy zelf zei, tijd kon winnen om in bepaalde situaties zo snel mogelijk weg te komen.
Dat laatste had hij er eigenlijk niet bij hoeven noemen - Rumor was eigenlijk helemaal niet zo'n vechtersbaas. De dag dat zij een fysiek gevecht uit zou lokken moest nog komen.
“Ik wil dat je eerst een volle minuut lang op de boksbal inslaat, zodat ik kan peilen wat je conditie is en hoe je slaat."
Hij stapte naar achteren, tot ze toegang had tot de boksbal, en plotseling voelde ze zich nogal zenuwachtig. Maar toch stelde ze zich voor de boksbal op, voeten iets uit elkaar en rug recht. Een minuut was niet zo lang, dat moest ze wel vol kunnen houden.
Waar ze zich niet op voor had bereid was dat ze aan het eind van die minuut buiten adem was en ze licht hijgend naar achteren stapte. Haar conditie was niet bepaald geweldig, en misschien had ze niet gelijk al haar kracht in moeten zetten in de eerste twintig seconden.