Rustig bewoog Dylan zich voort. Met zijn handen zin zijn zakken. Dom hij het was koud, en hij was zijn handschoenen vergeten,dus dan maar in de zakken. Het park was niet echt de mooiste plek van het jaar in deze tijd,maarja je moest toch ergens lopen met een hond. De husky was iets verder op als een m****l aan het rond rennen en springen. Dat gekke beest. Sammy(Sam, ook wel vaak genoemd) was een prachtige hond. Ook al waren alle husky's prachtig vond Dylan, maar het verschilde nog wel eens in de bouw enzo. Sam was slank en had twee felle blauwe ogen. Die ogen vrolijkde je zelfs alleen maar op als je er naar keek. En dan hadden we de rest van de hond nog niet gehad. Als je verdriet had, was Sam je grootste vriend. De hond had een mega tak gepakt en liep er mee te zwaaien. Omdat de tak heel zwaar was viel Sam ook een paar keer om, maar blijkbaar had hij er lol in en bleef hij er mee door gaan. Het verbaasde Dylan, dat die staart er nog steeds niet was afgekwispeld, wat hij kwispelde nog wat af. Hij grinnikte toen de tak boven op Sammy viel en hij begon te blaffen. Nu in eens was de tak zijn vriend niet meer,maar zijn vijand. Toen hij er onderuit was gekropen kwam hij beledigd weer terug naar zijn baas gelopen. Dylan gaf hem een aai over zijn bol, en toen rende de hond al weer weg. Maar dit keer bleef hij niet dicht bij, hij verdween achter de bosjes. Meestal ging hij niet heel ver weg, dus Dylan bleef rustig, alleen versnelde zijn tempo wat. Toen hij ook achter de bostjes was gekomen, zag hij een hek met daar achter allemaal hertjes. Oké, die hertjes waren wel echt super leuk hier voor de tijd van het jaar. Hij woonde hier nog maar even, en dit had hij nog niet gezien. Sammy zat voor het hek te kwispelen. Hij wou wel met die herten spelen, maar die dachten daar anders over. Die bleven rustig achter het hek staan grazen. Het warren grappige beesten, ookal deden ze niet veel.
&Lailey
&Lailey
klikhier voor Sammy:)
