The day I met you aigain {Lailey}

Youri probeerde zijn ogen op de weg te houden, en zich te concentreren. Maar helaas lukte dit niet helemaal. De wegen hier waren zo bekend, alles deed hem terug denken aan de tijd met Lailey, en hij zag zich zelf weer hier paardrijden. Gelukkig ging hij dat ook doen. Hij keek even door zijn spiegel of alles nog goed zat met de trailer. Ja alles zat nog goed, en Matcho stond nog rustig. Niet dat hij hele anders verwachtte van zijn paard, maar Matcho kon af en toe een drif kikker zijn. Vooral als hij alleen was, zonder andere paarden er bij. Toen hij hier weg was gegaan voor familie problemen had hij zijn paard mee genomen, maar alleen Matcho. Mensen vonden het omgekeerde wereld, dat hij wel zijn paard had mee genomen maar niet zijn vriendin. Vreemd misschien inderdaad, het was raar, maar het was zo gelopen. Het was niet anders. Hij had haar ook niet meer gesproken, maar hij miste haar nog elke dag nog steeds ontzettend.
Was het hier? Het voormalige huis van Lailey en Youri kwam in zijn beeld en zijn hart maakte even draai. Zoveel herinneringen hier. Hij stopte voor het huis en bekeek het even. Hij probeerde een schimp van Lailey op te vangen, maar hij zag niks. Hij zag helemaal niks wat hem bekend voor kwam. Het leek er op dat ze hier niet meer woonde. Gefrustreerd sloeg hij op zijn stuur. Nu wist hij helemaal niet meer waar ze was. Al had het niet veel uitgemaakt , hij durfde toch niet aan te bellen en zo aan te kondigen dat hij weer terug was. Hoe kon hij ook nog denken dat ze eigenlijk nog hier woonde. Hij had haar zo achtergelaten, zonder pardon was hij weg gegaan. Ze bleef over met een enorme last. Hoe kon ze nu in haar eentje voor al die paarden zorgen. Hoe had hij ooit kunnen denken dat dat goed zou gaan. Hij onderschatte Lailey zeker niet, maar die zorg had hij zelf ook niet kunnen volhouden in zijn eentje.
Al had hij wel allemaal nieuwe ideeën voor hun stal, om het nog succes voller te maken. Ze konden pony’s aanschaffen die kinderen dan een paar dagen in de week konden leasen, en aan hun dan ook aan hun les geven. Ze konden nog veel meer doen samen, Lailey en Youri. Maar nu ze hier weg was wat hij wel dacht, wist hij helemaal niet meer waar hij haar zoeken moest. Hij had niks meer van haar, geen telefoon nummer, geen adres, niks. Het beste wat hij nu kon doen was nog even naar het bos gaan om te gaan rijden met Matcho, kon hij toch nog wat herinneringen op halen van Lailey. Daarna zou hij wel naar de pension stal gaan waar hij Matcho zou stallen, en dan door naar zijn nieuwe appartementje hier in Horsehome. Youri is er achter gekomen dat Horsehome toch echt zijn thuis was. Alles was hier. Naja behalve Lailey nu natuurlijk. Hij draaide de auto en reed richting de parkeerplaats van het bos, waar hij netjes de auto in paarkeerde,op een trailer plaats en laadde daarna Matcho uit. Het paard had zich van spanning groot gemaakt, keek omzich heen en briesde eens luid. Youri grinnikte even en zette hem vast aan de ring van de trailer. Hij had hem thuis al gepoets dus dat was niet meer nodig. Hij haalde het zadel uit de achterbak van de auto en zadelde Matcho op. Verder deed hij alles op slot waarna hij het hoofdstel in deed. Klaar om te gaan.
Youri stapte op en wachtte heel even voor de ingang van het bos, waarna hij toch Matcho aanspoorde, die van plezier meteen een paar stappen in draf deed. Youri hield hem rustig terug, het paard luisterde gehoorzaam en ging terug naar de stap.

Vrolijk stapte Lailey haar bed uit. Het was erg vroeg, en de zon kwam dan ook net pas boven de horizon uit. Zonnestralen schenen door de bomen van het bos die vlekken op de weg en het bos pad veroorzaakte. Ze liep naar haar badkamer en bekeek zichzelf even. Ze zuchtte kort en waste haar gezicht voordat ze wat make-up op deed. Ze verwisselde haar pyjamabroek voor een rijbroek en deed daarboven een hempje en een vest aan. Lekker met de paarden aan de slag vandaag, dacht ze waardoor ze even grijnsde. Ze hoefde vandaag niet te werken waardoor ze de hele dag kon doen waar ze zin in had. Ze keek door het raam en zag dat zonnetje scheen, het zag er lekker uit buiten. Een mooie dag voor een ritje in het bos. Ze zou Klara, het meisje die Lailey's pony verzorgt en rijdt, meenemen. Dat vind ze vast leuk, ze gaat namelijk helemaal niet vaak. Lailey daarin tegen wel. Lailey liep de trap af en naar de keuken. Ze sneed wat fruit in blokjes en smeerde een broodje voor zichzelf. Ze at het broodje maar at maar de helft van het fruit. De rest is voor de paardjes. Ze vulde ook het bakje van haar hond Luna nog even voordat ze naar de stallen vertrok. Ze liep de deur uit en zodra ze het stallenblok inliep begonnen de pony's, die vooraan gestald stonden, te hinniken. "Ja ja, komt eraan" Zei ze grinnikend. Ze wisten dat ze gevoerd zouden worden. Lailey liep met de kruiwagen langs de stallen en vulde de voerbakken. De restjes fruit verdeelde ze eerlijk over de paarden. Ze mestte de stallen uit terwijl de paarden aan het eten waren. Ze deed dat eigenlijk nooit, maar ze had al gegeten en kon net zo goed alvast beginnen. De paarden leken er geen last van te hebben en het was beter dan wachten tot de paarden klaar waren met eten.
Toen Lailey klaar was liep ze de stallen uit en zag een auto net wegrijden. Die auto leek verdacht veel op die van Youri. Herinneringen kwamen naar boven en Lailey was meteen een stuk minder vrolijk. Het kan toch niet waar zijn? Hij was naar het buitenland vertrokken, en de kans was zeer klein dat ze hem ooit nog zal zien. Ze heeft nog nooit zo veel van een persoon gehouden, maar ze ging verder met haar leven en het ging steeds beter en beter.
Maar voordat ze haar herinneringen verder naar boven kon halen kwam Klara het terrein op fietsen. Klara was altijd vrolijk en had altijd een glimlach op haar gezicht. Zelf als ze drijfnat aan kwam omdat het zo regende was ze nog vrolijk, daarom vond Lailey haar ook zo leuk. Ze was altijd positief. Haar humeur werd altijd verbeterd als zij er was. "Goedemorgen Lailey!" Zei ze toen ze op Lailey af kwam lopen. "Goedemorgen!" Zei Lailey. Lailey vroeg vrijwel meteen of ze mee wilde naar het bos. Waar Klara natuurlijk ja op zei. Toen Lailey haar jaarling het land op had gezet liep ze naar Omiro die ze zijn stal uit leidde. Toen Lailey met Omiro achter haar het blok uit kwam gelopen was Klara de kleine connemara pony al aan het poetsen. Lailey zette de grote ruin naast de pony en trok de donkerblauwe deken van zijn rug. Omiro was een heel stuk groter, en leek een reus naast Flame, de pony. Ze had nog 3 paarden over. Naja, een paard en 2 pony's. Omiro, Flame en Royce. Royce was de zoon van Flame. Het was een eigenwijs hengstje, en onwijs schattig. Dat eigenwijze heeft hij duidelijk van zijn moeder. Lailey wist dat Flame in het bos eigenwijs kan zijn, maar Klara kan erg goed rijden en vind het alleen maar leuk en kan er alleen maar om lachen.
Lailey poetste Omiro grondig en legde zijn zwarte zadel op zijn rug. Ze had er een mooi, fel oranje dekje onder gelegd, wat hem erg goed stond. Op de kleine Flame had Klara een roze dekje gelegd. Het stond mooi en het matchte met het roze vest die Klara aan had. Klara probeerde altijd haar kleren met Flame te matchen. Lailey deed Omiro peesjes om en wisselde haar sneakers in voor leren rijlaarzen. Ze deed haar cap op en stapte op de vos. Toen Klara klaar was stapte ze op Flame. "Klaar?" Vroeg Lailey. Klara knikte blij en gingen naast Lailey stappen. Omiro en Flame hadden er zin in en stapte op rap tempo over het bospad. Na een heel stuk gestapt en gedraafd te hebben deden ze een stukje galop, Flame bleef bijzonder braaf vond Lailey. Op een gegeef moment moesten ze een dunner paadje in. Het was een smal ruiterpad waar planten en bomen er dicht op het pad stonden. Lailey hoorde een paard aankomen en vroeg daarom aan Klara of ze achter haar wilde gaan rijden. Klara deed dat en toen het tegenliggende paard in zicht kwam moest Lailey even twee keer kijken. Nee vijf keer, was dit werkelijkheid? Is dat nou Matcho? Lailey's ogen vulde zich met tranen. Ze draaide haar hoofd en zei dat Klara maar terug naar huis moest gaan. Klara keek verbaast toen ze Lailey zo zag. "Je weet de weg, als je thuis bent mag je ook nog wel even de bak in als je wil" Zei Lailey tegen Klara. Klara knikte en draaide haar pony om en draafde weg. Het paard met een ruiter op zijn rug was inmiddels bijna bij Lailey. Omiro's oren stonden naar voren en een zachte bries verliet zijn neusgaten. Alsof hij Matcho nog herkende. "Youri?"

Youri liet Matcho draven op lange stukken. Er kwam geen eind aan, maar daar door kon hij zelf rustig zitten zonder heel erg op te hoeven letten. En Matcho kon zijn energie helemaal kwijt. Hij draafde nu al een stuk zachter dan net. Net draafde hij met grootte snelle passen, en nu was het al een moe, loom pasje geworden. Youri had dan ook de teugels wat laten hangen, en die hingen nu in een boogje langs Matcho’ nek. Het paard briesde even en Youri gaf hem een belonend klopje op zijn hals. Na dat er wat bochten in zicht waren gekomen liet hij Matcho terug gaan naar de stap, wat hij maar al te graag deed. Matcho was altijd wel zenuwachtig als hij uit de trailer kwam, meestal was er dan een nieuwe omgeving. Maar toen hij eenmaal in de gaten had dat het zijn oude vertrouwde bos was, waar hij al duizend keer was geweest, werd hij weer rustig. Zijn slome pas was dan ook niet vanwege zijn conditie, nee zijn conditie was juist hartstikke goed. Maar hij voelde hij zich op zijn gemak en ging dan ontspannen lopen zoals nu. Lekker op zijn eigen tempo en Youri liet hem zijn gang gaan, hij was zelf ook ontspannen maar gespannen tegelijkertijd. Hij kwam nu namelijk in delen van het bos waar hij heel vaak kwam met Lailey. Hij moest even slikken toen het pad in beeld kwam. Hij vond het verdrietig om naar te kijken en aan te denken, maar het maakte hem wel veel sterker.
Youri schrok wat op toen Matcho zijn pas weer versnelde. Hij ging sneller stappen en gooide zijn hoofd in de lucht. Hij leek wel wat te ruiken, een ander paard waarschijnlijk. Dat was ook niet zo gek Horsehome stond vol met paarden, en dit was een bos. Logisch dus. Maar er was een kleine kans dat ze het paard tegen zouden komen, er waren hier zoveel weggetjes. En hun zaten precies op pad waar verder niet echt veel andere ruiters met hun paarden kwamen. Hij stelde Matcho maar wat gerust en nam de teugels maar weer op maat. Je wist het maar nooit. Matcho bleef ook sneller lopen en hij deed heel onrustig. Youri schonk er niet te veel aandacht aan. Tot dat hij in de verte toch een paard zag verschijnen. Dus Matcho had gelijk. Er waren twee paarden voor zo ver hij kon zien. Of om precies te zijn; één paard en één pony. Misschien was dit pad toch wat populairder geworden in de loop der tijd. Youri focuste zich weer terug op zijn paard, tot dat hij wat gepraat hoorde. Hij keek weer op en zag dat de pony weg reed. Vreemd. Het paard kwam steeds dichterbij en hij kwam hem bekend voor, was dat Omiro?, De ruiter kwam hem heel bekend voor. Het was hem duidelijk toen hij zijn naam hoorde. “Youri?”
Het was Lailey. Maar hoe dan? Hij dacht dat ze weg was. Maar het was haar echt. Even bekeek hij haar, en er kon geen woord uit zijn keel komen. Verbaasd,blij en verward. Dat was hij, en allemaal door elkaar. Alsof hij nu weer compleet was. Hij zou zo weer door kunnen gaan waar ze gebleven waren. Ze waren verloofd en hadden zelfs al aan kinderen gedacht, dat was nu allemaal weg en dat deed hem pijn. Hij bedacht zich dat hij nu toch wel wat moest gaan zeggen. “Euh Lailey, Ik..” Hij zette Matcho stil, die zich wel vermaakte met Omiro, en stapte af. Hij liep richting Omiro en Lailey en wachtte tot Lailey was afgestapt. Toen ze voor hem stond was het enige wat hij kon doen haar in zijn armen nemen. “Lailey, het spijt me zo, ik had nooit moeten weg gaan.” Suste hij haar toe. “Ik stond nog voor ons huis, nouja jou huis. Maar ik dacht dat je er niet meer woonde dus ik was weer weggereden.”