Let's start something new

Lichtelijk nerveus zat Emma naast haar broer die het terrein van de stal op reed waar zij haar paard Back to Normal zou stallen, de trailer schudde achter de auto toen de bruine hengst er weer een trap tegen aan gaf. Ze wist dat Nor het niet leuk vond om in een trailer te staan maar ze wou hem zeker niet in West-Virginia laten, ze kon niet zonder hem en ook niet zonder haar hond Flinny, de witte herder lag op de achterbank tegen haar tas aan te slapen. De auto was ondertussen tot stilstand gekomen en Emma was uitgestapt om Nor uit de trailer te halen, Flinn huppelde vrolijk achter haar aan terwijl Emma door de zijdeur de trailer in ging terwijl haar broer de achterklep open deed. Emma maakte het touw los en aaide de hengst over zijn hoofd, en volgde met haar vingers de bles van de hengst en even leek Nor te ontspannen tot dat de achterklep naar beneden ging en de balk die achter hem zat werd weggehaald door Emma's broer. Nor's hoofd schoot de lucht in en luid briesend en stampend kwam hij de trailer uit, gelukkig ging alles precies goed en stonden Emma en haar broer beide te lachen als de hengst verbaasd het terrein overkeek en hinnikte naar de merries die hij rook. Het was ook altijd het zelfde met hem. Emma gaf de hengst een klopje op zijn hals en begon al vast wat rond te stappen met de hengst terwijl haar broer het tuig van Nor uit de trailer begon te halen en tegen een muur van een stal legde. Niet veel later was alles uit de auto en gaf Emma haar broer een laatste knuffel terwijl hij zei 'Zorg goed voor je zelf zussie, ik zal je missen thuis' Emma knikte en deed moeite om niet te huilen, ze knikte en probeerde diep adem te halen maar de gedachten aan thuis liet de tranen achter haar ogen prikken, maar dat zou ze nu achter zich laten, ze kon niet meer terug. Ze keek hoe haar broer in de auto stapte en het terrein afreed, hij zou nog naar haar nieuwe huisje gaan om de rest van haar spullen daar brengen. het huisje had ze met een deel van het geld voor haar studie gekocht, het was niet groot maar groot genoeg voor Emma. Emma zuchtte en begon weer rondjes te lopen met Nor terwijl ze onder tussen hoopte dat er snel iemand zou komen zodat ze Nor in een stal kon zetten en zijn spullen alvast kon opruimen, dan was haar nieuwe leven echt begonnen.

*doet claimen met Pasqual. Zal zo snel mogelijk reageren. ^^ Emmelie will be fine. ;3 And happy, 'cause le Pasqual is handsome! o3o *

[*kijkt eileen streng aan* eeeei, je zit in de weg Zou ik er misschien ook bij mogen? Dan zijn er drie mensjes (jup, rekenwerk) en drie hondjes? Zo niet, dan verwijder ik dit uitermate interessante berichtje onmiddellijk.]

(wokay, tnx. Dan reageer ik hier ff verder. Anders wordt het zo'n zooitje )

De paarden waren onrustig vandaag. De liepen een en weer, snoven luid en hinnikte af en toe. Ray vroeg zich af wat er aan de hand was. Hij liep nu al een paar dagen rond de manege/ranch en was er nog steeds niet van weggestuurd. Hij had nog steeds niet met de eigenaar gepraat of hij hier überhaupt wel mocht komen. Eigenlijk had hij het daar nog met helemaal niemand over gehad. Hij was er vaak vroeg in de ochtend en wanneer het begon te schemeren. Dat waren de rustigste tijden. Dat was zijn moment alleen, zijn moment van rust. Even weg van thuis, een plek waar niemand lang kon blijven. Als hij de doordringende geur van sigaretten en drank al in zijn neus kreeg werd hij al misselijk. Nee, wat dat betreft was hij dolblij dat hij deze plek gevonden had. Hier kon hij in alle rust zijn hoofd leeg maken. Zelfs Flo fleurde er van op. Thuis werd ze in een oude landrover ergens achterin de tuin verstopt. Ze mocht niet naar binnen van Ray’s vader. Eigenlijk mocht Ray heel Flo niet eens hebben. Daarom had hij met zijn hond een afspraak gemaakt. Wanneer hij binnen in het huis was zou zij in de landrover op de versleten banken blijven. Daar mocht ze niet weg gaan tot dat Ray haar kwam halen. Tot nu toe ging dat goed.
Ray lag net lekker van de namiddag zon te genieten toen Flo’s oren in de lucht schoten. ”Flo? Wat is er?” Het beest negeerde hem en stond op. Ze piepte ongeduldig, keek hem even aan en rende er plotseling van door. ”FLO! Blijf hier!” ze was ineens stomdoof er rende zonder enige schaamte bij haar baasje vandaan. Ray vloekte even in zichzelf. Zo meteen maakte ze die paarden van streek en kon hij dit fijne plekje wel op zijn buik schrijven! Wat mankeerde haar nou ineens? Had ze en kraai of wat voor beest dan ook gezien? Meestal waren Ray en Flo beste maatjes. Ze voelde elkaar perfect aan. Ze hadden dan ook alleen maar elkaar. Ray had haar nooit echt moeten opvoeden. Ze kwam als hij riep en dat vond hij voldoende. Waarom zou je je hond op commando trucjes gaan leren? Ze is geen circusdier, ze is zijn vriendin! Hij stond op en liep zo snel hij kon naar de plek waar Flo was verdwenen. Hij zag het al zo voor zich. Een boze man die Flo bij haar nekvel had gekregen en hem woedend vroeg of het zijn hond was. Of nog erger, een boze man die Flo bij haar nekvel greep, haar wegsmeet en naar Ray woedend schreeuwde dat hij hier nooit meer mocht komen. Ray’s hart ging sneller kloppen. Waar was ze nou?
”Flo?” riep hij. In de verte klonk een blaffende hond. Was dat Flo of een andere hond? Hoe dan ook hij rende er op af. Hij negeerde de verbaasde blik van de enigste voorbijganger. Eindelijk, daar was ze. Ray haalde even opgelucht adem. De scenario’s met woedende spierbundels verdwenen als sneeuw voor de zon. Flo had een witte herder opgemerkt en kwispelde speels. Een glimlach gleed over Rays lippen. Flo blij zien maakte hem blij. Ineens vroeg hij zich af waar die witte herder vandaan kwam. En van wie die witter herder was. Toen pas viel zijn oog op een bruin zwarte hengst die alsmaar rondjes liep. Ah, daarom waren die andere paarden zo onrustig. Sommige roken zelfs een nieuw paard tussen al die honderden andere geuren. Het dier liep niet alleen, aan de andere kant van zijn leidsels liep een fel gekleurd meisje. Ray verbaasde zich even over haar haarkleur. Waarom zou je je haar zo fel kleuren? Waarom zou je zo willen opvallen? Hij kon daar de functie niet van in zien. Zelf probeerde hij zo onopvallend mogelijk door het leven te gaan. Hij had van thuis uit meegekregen dat je de minste klappen krijgt als je stil en klein houdt. De kans dat hij hier klappen zou krijgen was dan wel een stuk kleiner dan thuis, maar toch. Het was een gewoonte die je nauwelijks meer uit hem kreeg.
Ray keek nog eventjes naar de drie beesten en het meisje. Hij zou toch eens naar voren moeten om zijn hond terug te halen. Hij kon hier moeilijk eeuwig blijven staan. Hij stapte voorzichtig naar voren, veegde een haarlok voor zijn beurse oog en zei vriendelijk: ”Sorry, Flo speelt graag met andere honden.”

[*tuurlijk mag je er bij ^^ hoe meer zielen hoe meer vreugd ^^ en kan ik ook meer schrijven hoop ik ^^]

Emma was ondertussen diep in gedachten over hoe ze haar nieuwe huisje in zou richten en hoe lang het zou duren voor ze een baan ofzo zou hebben en tot dat ze het oude schuurtje achter haar huis kon opknappen zodat Nor gewoon bij haar thuis zou staan en ze niet iedere keer hier heen hoefde te fietsen. Even werd Emma afgeleid door dat Finn, die onder tussen bij het tuig was gaan liggen, zijn hoofd op tilde en aandachtig ergens naar leek te luisteren maar niet veel later zijn hoofd weer op zijn voor poten legde. Emma keek met een glimlach naar haar hond en vervolgens naar de hengst die met opgeheven hoofd zijn omgeving goed in zich opnam en hinnikte naar de andere paarden die soms reageerden. de besloot de hengst even te laten grazen en toen ze even stil stond bij en stukje gras voelde ze enkele spatten op haar huid vallen, ze keek omhoog naar de inmiddels grijzige lucht en besloot om zo maar een regen deken op Nor te leggen. Bedenkelijk keek ze van de hengst naar haar tuig en weer terug, het zou nog een hele opgave zijn om de juiste deken te vinden zonder dat Nor weg zou lopen of tegen haar aan zou gaan schuren tot dat ze om zou vallen, niet veel later had ze een idee en liep ze met de hengst achter haar aan weer naar de plek waar het tuig van de hengst lag, ze had al snel gevonden wat ze zocht, de longeerlijn die haar broer Jason expres boven op had gelegd omdat Nor nog wel eens vervelend kon doen met merrie's in de buurt, maar dat viel nu gelukkig wel mee. Emma klikte de longeerlijn aan het halster en het halstertouw haalde ze er af zodat de hengst er niet op kon gaan staan, ze gaf de hengst een wat ruimte zodat hij nog een beetje heen en weer kon gaan stappen terwijl zij de deken zocht.
Het had even geduurd maar ze had toch de deken gevonden, onder tussen was Nor al een paar keer in eens een andere kant op gesprongen of trok hij vanuit het niets aan de longe waar door Emma achter over viel. Voorzichtig legde Emma de deken op de rug van de hengst en maakte ze alle riempjes vast. onder tussen had Nor meer aandacht voor de merrie's gekregen en stond hij constant te dribbelen waar Emma op den duur helemaal gek van werd. Gelukkig had Nor geen hoefijzers dus besloot ze hem even een paar kleine stukjes te laten draven zodat hij iets meer energie kwijt kon, wat niet echt veel kon zijn met de conditie en hyperactiefheid van Nor maar ja hij kon wel zijn benen even strekken.
Nadat Emma ongeveer een keer of vier heen en weer was gerend met Nor en zelf buiten adem was omdat haar conditie niet meer was wat het ooit was, besloot ze zijn deken maar af te doen, het was namelijk toch niet gaan regenen en de lucht zag er al stukken beter uit. Dus zo gezegd zo gedaan, de deken lag weer bij de rest van het tuig en Emma stapte weer met Nor naast haar rondjes over het terrein, de ene keer links om dan een acht en dan weer een paar keer rechts om, en zo ging ze maar wat door. In eens kreeg Emma een idee, ze legde haar hand tegen de flank van de hengst en duwde er even tegen aan, de hengst keek haar niet begrijpend aan maar nadat ze nog wat druk gaf met haar hand en klikte met haar tong deed de hengst toch een paar stappen zijwaarts, Emma glimlachte en gaf de hengst een klopje op zijn hals en haalde een snoepje uit haar jas zak en gaf het aan die hengst,die het direct gulzig op at. Ze liep weer verder en schrok van de stem van een jongen die iets zei over zijn hond, tenminste Emma dacht dat het zijn hond was, even keek ze de jongen verbaasd aan maar herstelde zich snel 'ow geeft niet hoor, Flinn vind het vast leuk.' Emma nam de jongen nog eens goed in zich op, hij was niet veel ouder dan Emma ze gokte het op een jaar ouder en hij had een pluk haar voor zijn ene oog hangen waar door Emma zich afvroeg of hij wat probeerde te verbergen een litteken ofzo of dat zijn oog een andere kleur was. Maar hij leek haar wel aardig, misschien zou hij haar eerste vriend worden, iemand waar ze bij terecht kon als er wat was, of als ze haar moeder weer miste, bij die gedachten voelde ze de tranen weer achter haar ogen prikken en deed ze er alles aan om niet te gaan huilen, het zou raar zijn om direct te gaan huilen als je iemand ziet die je niet kent. Ze haalde een keer diep adem en keek even naar de hengst die verbaasd naar de twee honden keek die al druk met elkaar aan het spelen waren. eigenlijk durfde ze niet tegen hem te praten bang dat ze wat verkeerds zou zeggen maar ze vond dat ze toch echt wat moest zeggen dus haalde ze nog maar een keer diep adem 'weet jij misschien waar de boxen van de pension paarden zijn? ik ben namelijk bang dat het gaat regenen en Normal kan dan maar beter binnen staan, niet dat ik hem normaal binnen zet met regen hoor, gewoon omdat hij pas net hier is, net als ik trouwens' ze zuchtte, dat kwam er soepel uit, not, waarom was ze nou ineens zo nerveus? ok omdat ze deze omgeving niet kent en de mensen hier al helemaal niet, maar ja dat zal wel weer goed komen, ooit. Ze veegde snel even een pluk haar uit haar gezicht en keek weer naar de hengst die op dat moment schrok van een blaadje en naar rechts sprong en daar door Emma mee trok, als reactie gaf ze direct een niet al te harde maar toch duidelijke ruk aan de longeerlijn waar door Nor haar direct aan keek alsof hij wou zeggen 'sorry ik zal het niet meer doen'. Emma keek weer naar de jongen terwijl ze de hengst over zijn hals aaide

Het felgekleurde meisje was even verbaasd dat Ray daar was. Ach, hij was ook een verrassende verschijning. Als hij verscheen tenminste. In eerste instantie viel hij niet eens op, totdat hij zijn mond open deed en andere hun aandacht op hem richtte. Net alsof iets ‘niets’, iets zei. Een stem vanuit het niks. In principe zou hij achter een groep mensen kunnen staan zonder op te vallen. Hij paste perfect in het plaatje, als bomen in het bos. Pas als je goed oplette viel hij op. Maar wie bekijkt er nou iedere boom apart? Toen Ray klein was, was het een soort spel. Met gym, tijdens een potje trefbal, bleef hij onopvallend bij de zijlijn staan. Het leek alsof hij af was. Hij werd compleet genegeerd en keek stilletjes toe. Totdat de rest van zijn team af was, dan viel hij op. Maar meestal deed hij één stap naar achter en mengde tussen de andere personen die ‘af’ waren. Onzichtbaar.
Thuis ging het spel door. Als hij thuis kwam sloop hij als een kat. Bang dat hij ook maar enig geluid zou maken. Hij gleed als een schaduw langs de muren, stal uit zijn koelkast. Hij gedroeg zich als een dief, een inbreker maar dan in zijn eigen huis. Of, nou ja. Het huis van zijn vader. Alles was van zijn vader. Alles wat je deed kon fout zijn, kon iets van dé vader stuk maken. Als je te snel liep maakte je zijn parket stuk. Als je met je voeten op de bank zat maakte je zijn bank stuk. Als je iets uit de koelkast nam stal je zijn voedsel. Dus Ray was gedwongen om zich te gedragen als een dief. Eigenlijk zou hij een meester dief zijn. Helaas was hij als de dood dat hij betrapt zou worden. Als je betrapt wordt met onbetaalde spullen krijg je sowieso boze mensen over je heen. En daar was hij doodsbang voor. Boze mensen staan gelijk aan schreeuwen. Aan machtsmisbruik. Aan pijn.
Nu hij groter werd was het geen spel meer. Het was een noodzaak. Als hij het spel niet ‘speelde’ zou hij waarschijnlijk niet eens aan eten komen. Zijn vader vond hem al onnodige geldverspilling…
Eerst kookte zijn vader nog wel voor hem maar daar was de laatste paar jaren niks meer van gekomen. Ray moest het zelf doen. Hij was een soort huisvrouw geworden. Hij hield zich aan ontelbare regels van zijn vader. Regels die spontaan veranderende en nooit duidelijk en helder waren. Ray moest er onder andere voor zorgen dat de portie voor zijn vader groter was dan de zijne. Zo niet dan kwam het getier en geschreeuw weer. Maar jongens van zijn leeftijd hadden minstens het dubbele nodig aan voedsel dan wat zijn vader op kon. Dus smokkelde hij tijdens het koken eten mee. Hij verstopte het in de mouwen van zijn vest, rolde het op in zijn capuchon en soms zelfs in zijn broekzakken. Zo probeerde hij een fatsoenlijkere portie binnen te krijgen. Als hij geluk had bleef zijn vader zo dronken dat het niet op viel dat er een paar euro meer aan voedsel werd uitgegeven terwijl er minder voedsel in de kast stond. Als hij pech had dan zwaaide er wat.Het was een bizarre situatie.
Heel af en toe kreeg hij een extraatje. Zijn broer, god mocht weten waar die uithangt, stuurt hem af en toe wat geld. Niet veel maar voldoende om Flo van hondenbrokken te voorzien en af en toe een warme maaltijd in een café voor Ray. Ray’s broer, Roman, was al op vroege leeftijd uit huis gegaan. Weggelopen en nooit meer terug gekeerd. Ray krijgt soms een brief van hem, waar dan in staat waar Roman is en dat Ray, als zijn broer meer geld verdient, bij hem moet gaan wonen. Toch kan Ray het maar niet over zijn hart verkrijgen om zijn vader achter te laten. De man zal weldra omkomen, hij kon gewoon simpelweg niet voor zichzelf zorgen. Ooit was zijn vader een vader geweest. De herinnering aan die zorgzame man houdt Ray tegen om te verlaten. Hij is er van overtuigd dat de man die lachend met zijn zoons stoeide er nog steeds is. Ergens, diep weggeborgen. Maar waar?
Ray verstarde even toen het meisje oogcontact met hem zocht. Hij had ooit gelezen dat je pupillen groter werden als je schrok. Zou dat nu ook bij hem zijn? Zou ze zulke goede ogen hebben dat ze aan zijn pupillen kon zien dat hij verstijfde? Hij schudde het idee van hem af. Hij ontspande weer en het meisje deed haar mond open. “Ow geeft niet hoor, Flinn vind het vast leuk.” Hij glimlachte als antwoord. [color=black“Ow gelukkig maar. Nogmaals sorry. Ik zal je niet meer storen.”[/color] hij wende zich tot zijn kwispelende slijmbal “Kom, Flo. Kom je mee?” maar het dier luisterde niet. De witte herder en de border collie draaide om elkaar heen. Hun staarten kwispelende. Je kon roepen wat je wilt maar ze waren in een andere wereld. Een wereld met alleen elkaar. “Honden…” zei Ray verontschuldigend.
Hij keek nog even naar de spelende honden en voelde zich nogal hulpeloos. Gelukkig verbrak het meisje die pijnlijk wordende stilte. “Weet jij misschien waar de boxen van de pension paarden zijn? Ik ben namelijk bang dat het gaat regenen en Normal kan dan maar beter binnen staan, niet dat ik hem normaal binnen zet met regen hoor, gewoon omdat hij pas net hier is. Net als ik trouwens.” Ray was even verbaasd. Zij vroeg aan hém om informatie over de manege? Hij onderdrukkte de drang om even te lachen. “Poeh. Ik heb eigenlijk geen idee. Ik ben hier ook nog niet zo lang.” Zei hij wat onhandig. “Hoewel. Wacht even. Volgens mij heb ik wél een idee. Daarginders, als je hier een stuk rechtdoor loopt en dan bij dat hek daar, die met die witte shetlander. Euh… Ja, daar moet je dus rechtsaf en dan zie je meteen een paar stallen. Maar er zijn hier zoveel stallen. Moet je bij een bepaald nummer zijn of…?” Hij was verbaasd over zijn behulpzaamheid. Kennelijk gaf deze plek behalve rust hem ook wat meer sociale vaardigheden. Hij was nog steeds geen prater maar hij hoopte wel dat het wat duidelijker was. Ze zag er niet uit als iemand die zou gaan schreeuwen en slaan. Niet nu in ieder geval. Het zou ieder moment om kunnen slaan, natuurlijk. Toch waagde hij het erop en kroop wat meer uit zijn beschermende schulp. Natuurlijk hielp Flo er ook bij.
Die was inmiddels naast hem gaan zitten, alsof ze altijd een trouwe hond was. Hij aaide voorzichtig over haar kop terwijl hij uit zijn woorden probeerde te komen. Wat zou hij toch ook zonder dat bruin witte mormel moeten?

Emma keek de jongen hoopvol aan, ze hoopte zo dat hij het zou weten, want Nor werd als maar drukker, aangezien hij steeds meer aandacht bestede aan de merrie's die kennelijk dicht bij stonden. Ze schrok even van een warme neus die het paard tegen haar lichaam aandrukte, opzoek naar iets te eten, met een glimlach pakte ze de brokjes bix die nog in haar jas zak zaten nadat ze Nor uit het weiland had gehaald vanochtend. Nor knabbelde weer vrolijk op de bix en Emma richte haar aandacht weer op de jongen, even zag ze een kleine glimlach bij de jongen maar al snel verdween dat waar in een serieuze uitdrukking, maar Emma zag dat zijn ogen bleven lachen. toen de jongen antwoorden dat hij geen idee had vertrok Emma's gezicht even, en keek ze hulpeloos van Finny naar Nor, wat moest ze toch met die twee, altijd als je geen problemen kon gebruiken zorgde één van die twee toch wel weer voor iets, maar ja ze kon moeilijk zonder die twee. Emma richtte zich weer tot de jongen die een eens iets leek te bedenken, niet veel later zei hij dan ook: “Hoewel. Wacht even. Volgens mij heb ik wél een idee. Daarginders, als je hier een stuk rechtdoor loopt en dan bij dat hek daar, die met die witte shetlander. Euh… Ja, daar moet je dus rechtsaf en dan zie je meteen een paar stallen. Maar er zijn hier zoveel stallen. Moet je bij een bepaald nummer zijn of…?” Emma luisterde aandacht naar wat hij zei en toen hij begon over een nummer keek ze even bedenkelijk voor zich uit, ze had wel een soort papiertje mee gekregen met een nummer er op, maar zou dat voor een box zijn?? nee toch? zou wel handig zijn. onder tussen was de hond die kennelijk Flo hete naast de jonge gaan zitten en aaide hij de hond over de kop, ze glimlachte even, het was een moi gezicht, de hond zo naast de jongen, alsof ze al heel lang bij elkaar waren, en elkaar door en door kende, ze keek naar Finn die onder tussen weer naast Nor's spullen was gaan liggen. Emma voelde even in haar jas zak en haalde daar het briefje uit waar een nummer op stond, ze had het van haar broer gekregen, die had namelijk alles geregeld voor het verblijf van Nor op deze stal, ze stak haar hand met daarin het briefje uit naar de jongen 'Bedoel je toevallig zo'n nummer? mijn broer had het aan me gegeven, hij zei al dat het belangrijk was' Ze keek vragend naar de jongen, en bedacht in eens iets 'zou je misschien mee kunnen lopen? ten eerste een stuk gezelliger en ten tweede weet ik dan zeker dat ik goed loop' Emma hoopte dat het niet te wanhopig zou klinken, ze kon op dit moment namelijk wel wat gezelschap gebruiken, misschien wou hij morgen ook wel komen als ze Nor voor het eerst hier zou rijden, ze had dan namelijk liever iemand in de buurt die ze vertrouwde, en aangezien hij de enige was die ze tot nu toe kende zou het fijn zijn als hij zou komen, mocht Nor toch gek gaan doen. Zou hij eigenlijk een eigen paard hebben? of zou hij opzoek zijn naar een paard? Emma schrok even toen ze zich bedacht dat ze zich nog niet had voorgesteld, want ondanks de korte tijd die ze met haar beide ouders heeft doorgebracht was ze wel goed opgevoed. 'Sorry ik had me nog niet eens voorgesteld, ik ben Emma, en ben dus net aangekomen met mijn paard Back to Normal en mijn hond Finny' ok waarom dat er direct bij? hmm nou ja zal wel komen door dat hij de enige is die ze hier dus kent tot nu toe. Zonder dat Emma het echt door had viel er af en toe een druppel en was de lucht al snel donkerder geworden, de regen zou nu echt komen.

Ray's vraag over een stalnummer riep even wat vraagtekens op. Het leek hem nogal onwaarschijnlijk dat je een meisje van deze leeftijd met een volwassen paard en een hond zomaar bij een manege neer kwakt zonder verdere informatie. Ze zweeg even en bedacht kennelijk iets. "Bedoel je toevallig zo'n nummer? Mijn broer had het aan me gegeven, hij zei al dat het belangrijk was." Ze had een briefje uit haar jaszak getoverd en liet het aan hem zien. Op het briefje stond een nummer. (Nog een bepaalde voorkeur voor een nummer?) Er stonden drie letters op: drie, nul en acht. 308? Ray trok even verbaasd zijn wenkbrauw op. Hij wist wel wat van de manege maar niet ieder boxnummer uit zijn hoofd. Dat was wel wat veel gevraagd voor iemand die nog geen twee weken hier rondt liep.
Hij wou net antwoorden dat hij het niet zeker wist, maar ze was hem al voor. 'Zou je misschien mee kunnen lopen? Ten eerste een stuk gezelliger en ten tweede weet ik dan zeker dat ik goed loop.'
Hij nam even diep adem, zoals mensen wel vaker doen als ze even diep nadenken. “Poeh… Euh, nouja vooruit dan. Maar wel eventjes, Flo en ik moeten zo meteen naar eh-huis.” Hij zweeg even en keek naar zijn horloge. Hoe lang zou het nog duren voordat zijn vader honger kreeg? Meestal werd die man rond een uur of 8 ’s avonds redelijk nuchter en wou hij eten en meer alcohol. Als er op dat moment geen eten was dan zwaaide er wat. Het was nu half 6. Het was minstens een halfuur fietsen naar huis. Waarschijnlijk langer want Flo kan niet aan één stuk door rennen. Ray nam drie kwartier. In drie kwartier moest hij wel thuis zijn. Dus 8 uur min drie kwartier was kwart over zeven. Hij rekende verder, kwart over zeven… Dan had hij nog zo’n dik uur de tijd om dit meisje te helpen met haar box te vinden. Hij hoopte dat het genoeg was. Waarschijnlijk wel. Alleen nou hoopte hij met heel zijn hart dat ze niet zou gaan vragen of hij iets wou drinken of een hapje eten. Of nog erger, wanneer ze aan het praten raakte en hij de tijd vergat.
'Sorry ik had me nog niet eens voorgesteld, ik ben Emma, en ben dus net aangekomen met mijn paard Back to Normal en mijn hond Finny' zei ze plotseling.
Back to Normal? dacht Ray. Wat was dan nou voor paarden naam? Als hij langs de stallen liep zag hij wel meer rare namen maar deze spande de kroon. ‘Terug naar normaal’. Waar terug van dan? Was dit paard vroeger vals geweest ofzo? Ray snapte de humor er niet van.
Kennelijk had ze zich nog niet eens voorgesteld. Hij had er niet eens om gemalen. Het was hem simpel weg niet eens opgevallen. Dat wordt nog leuk als hij later een ‘normaal’ sociaal leven wil gaan leiden. Hoe kan je nou een normaal sociaal leven leiden als hij niet eens opmerkte wanneer iemand zich wel of niet voorstelde? Nouja, dat zal wel loslopen later. Hij had zichzelf trouwens ook nog niet voorgesteld. Ze stonden dus als het ware quitte, dat scheelde weer. Hij hoefde zich niet meer te schamen als zij en andersom.
”Ow. Ah. Aangenaam dan.” antwoordde hij. ”Ik heet trouwens Ray en dit is Flo maar die kende je al.” Hij glimlachte zoals gepast was bij het voorstel-ritueel.
”Maar goed. Boxnummer driehonderacht, of drie nul acht, wat jij wilt, is hier iets verder. Tenminste dat denk ik. Zoals ik al zei, ik ben ook niet al te bekend hier. Maar ik weet wel dat de boxen die beginnen met een drie ietsje verderop staan. Hopelijk vinden we je box daar.” bij de laatste zin verbrak hij het oogcontact met Emma en keek naar het paard.
Back to Normal. Hmm, het is wel weer wat anders dan ‘Donder’ of ‘Prince’. Hij zou de bruine hengst persoonlijk een andere naam gegeven hebben. Hij dacht even na, hoe zou hij de hengst noemen als hij de keus had? Zijn ogen gleden over de bruine vacht. Het dier was gespierd, sterk. Zoals een hengst hoort te zijn. Het dier had vast pit. Pepper, dat vondt een Ray geschikte naam.


[Nu wel af ]

Emma glimlachte vrolijk toen de jongen zei dat hij mee zou lopen, en ze hoopte dat er niet al te veel merrie's zouden staan Nor was namelijk gigantisch sterk als hij iets echt wou, gelukkig was hij rustiger dan vroeger, Emma had hem als veulen gekregen toen ze tien jaar was een jaar eerder had ze haar hond Finny gekregen, Nor was toen al heel druk en sterk en dat werd met de jaren erger, ze had hem nu net een jaar rustig onder het zadel en in stal en zou hier mee gaan doen aan wat wedstrijden, dat was ook de rede dat haar moeder Nor had gekocht, ze had zelf ook altijd gereden en zou hem eigenlijk samen met Emma gaan trainen en uitbrengen op wedstrijden maar dat is er nooit van gekomen. Emma stelde zich snel voor en toen ze Nor's volledige naam zei zag ze de jonge verbaasd en bedenkelijk kijken wat haar deed glimlachen, het was ook inderdaad geen normale naam voor een paard maar ja zo hete hij al als veulen, het was een combinatie van de naam van zijn vader en zijn moeder, beide zeer goede sportpaarden in vele takken van de paardensport, zelf had ze de naam ook vreemd gevonden maar ze kon leven met de afkorting Nor maar tijdens het rijden noemde ze hem eigenlijk altijd ori wat Fins is voor hengst het omdat het op Nor leek paste het wel in het rijtje. Emma schrok uit haar gedachten toen ze de jongen hoorde, hij stelde zich voor als Ray, het paste wel bij hem voor zo ver Emma hem kende. weer klonk de stem van de jongen "Maar goed. Boxnummer driehonderdacht, of drie nul acht, wat jij wilt, is hier iets verder. Tenminste dat denk ik. Zoals ik al zei, ik ben ook niet al te bekend hier. Maar ik weet wel dat de boxen die beginnen met een drie ietsje verderop staan. Hopelijk vinden we je box daar" Ray richtte daarna zijn aandacht op Nor, hij keek aandachtig naar de hengst die met zijn neus in de lucht de geur van de dichtstbijzijnde merrie probeerde te ruiken. Emma keek ook even naar de hengst en gaf hem weer een klopje op zijn hals "Zullen we dan maar gaan? als je zo inderdaad naar huis moet zullen we maar snel opzoek gaan naar de box, ik denk dat het ook niet lang meer duurt voordat het echt gaat regenen" Emma keek richting de lucht en voelde hoe een druppel op haar neus viel, en aan de stenen te zien was het niet de eerste druppel, vreemd dat ze het niet eerder had gemerkt. Ze riep Finny die direct naar haar toe kwam en met zijn kop wat scheef naar haar om hoog keek. Emma stette een klein beetje spanning op het touw zodat ze Nor's aandacht trok die direct met zijn voor benen van de grond kwam, hij steigerde niet heel hoog en Emma keek hem streng maar hoofd schuddend aan 'Ori, gedraag je!' de hengst maakte een paar passen opzij en begon toen rustig voorwaarts te lopen, weer schudde Emma haar hoofd het was ook een gek paard, ze hield Nor iets in zodat Finny ook weer naast haar liep, de hond was eerst gewoon blijven zitten, zo had Emma het hem ook geleerd, maar op dit moment kwam het niet echt uit. Emma richtte haar aandacht weer op Ray "je zei dat je hier ook nog niet zo bekend was, ben je hier ook nieuw? of gewoon nooit eerder op de manege geweest?" Emma voelde dat Nor ondertussen wat begon te dribbelen en keek snel naast haar waar de hengst inderdaad al dribbelend het tempo bij hield, hij begon wat schuin te lopen en liep daardoor bijna tegen een hek aan, Emma trok zacht aan het touw waar door Nor even zijn hoofd omhoog gooide maar wel weer recht ging lopen, Emma liep weer verder met de jongen mee en zag al een groot gebouw waar een paard hinnikte, waar Nor direct op reageerde door ook hard te hinniken.
[beetje laat en niet het beste sorry]

"Zullen we dan maar gaan? als je zo inderdaad naar huis moet zullen we maar snel opzoek gaan naar de box, ik denk dat het ook niet lang meer duurt voordat het echt gaat regenen." stelde het meisje voor. Ray knikte instemmend. Terwijl ze het zei keek hij automatisch omhoog. Het begon inderdaad steeds meer dicht te trekken. Nou dat werd nog leuk. Moest hij zo meteen ook nog gaan dweilen omdat zijn vader een hekel had aan voetsporen. En dat terwijl meneer ze zelf maakte...
Emma probeerde de hengst onder controle te krijgen. Eerst leek het alsof het dier er absoluut geen zin in had maar even later liep hij met haar mee als een mak lammetje. Ze had hem 'Ori' genoemd toen ze zei dat het dier zich moest gedragen. Ori? Vroeg Ray zich af. Dat leek al helemaal nergens op. Waar in de naam 'Back to Normal' haalde je het woord 'Ori' vandaan? Zodra het meisje de hengst onder controle had riep ze haar hond die braaf had zitten wachten. Flo spitste haar oortjes speels toen ze zag dat haar witte vriend in beweging kwam. Ray maakte een kleine beweging met zijn hand om Flo duidelijk te maken dat ze bij hem moest blijven en niet het paard voor de voeten moest lopen. Wonder boven wonder hield Flo zich in en liep ze als een goed getrainde hond naast de zijde van haar baasje.
Emma keek Ray weer aan en vroeg nieuwsgierig: "Je zei dat je hier ook nog niet zo bekend was, ben je hier ook nieuw? Of gewoon nooit eerder op de manege geweest?" Ray trok even onbewust zijn wenkbrauw verbaasd omhoog. Ergens nieuw zijn en ergens nooit eerder geweest zijn kwam toch, zo goed als, op het zelfde neer? Als je ergens 'nieuw' bent dan ben je daar dus nog niet eerder geweest. Als je ergens nog nooit geweest bent ben je daar dus nieuw. Ray verwonderde zich over haar woordkeuze. "Nouja, gewoon. Ik ben inderdaad wel nieuw. Volgens mij ken ik deze manege nu net twee weken ofzo. Het is niet zo'n hele grootte, je leert de weg er snel genoeg te vinden. Maar om al die box nummers uit je hoofd te leren... dan ben je nog wel even bezig." zei hij met een lachje. Jemig, je had natuurlijk altijd van die gekke die de plek van iedere boxnummer uit hun hoofd wisten. Hij moest er niet aan denken om daar zijn schaarse vrije tijd aan uit te besteden.
Het paard begon ineens anders te lopen. Het leek wel alsof zijn voorpoten, correctie, benen, ergens anders heen wouden als zijn achterbenen. Met als gevolg dat het dier veel meer ruimte in beslag nam dan nodig was en zowat tegen een hekje aanliep. Ietsje verderop hinnikte een paard. Jemig, wat waren ze onrustig vandaag. Waarom kwam er nou niet gewoon iemand met een emmer vol voer zodat de dieren weer lekker hun buikje vol konden vreten? Ray keek even in het rondt. Geen klok te zien, net zo als de verzorgers. Raar, misschien hadden ze een feestje of borrel in de kantine. Het was Ray wel vaker opgevallen dat de meeste mensen op de manege bij de kantine rondt hingen. Hij vond het maar raar. Dan ga je speciaal naar een manege met paarden om vervolgens in een kantine biertjes te drinken. Ga dan gewoon naar een café, nog goedkoper ook.
Hij begon onbewust het tempo te verhogen. De eerste spetters vormde al donkere kringetjes op de stoffige keien. "We zijn er bijna geloof ik. Maar goed ook, want het begint al te regenen." hij liep voorop om de rest de weg te wijze. Of eigenlijk om Emma de weg te wijzen die gevolgd werd door een paard en hond. In totaal was het net een kleine karavaan. Een karavaan met twee honden, twee mensen en een koppige hengst.
Ray verminderde zijn vaart bij de boxenreeds die begonnen met een drie. Zachtjes las hij het hardop voor. Zijn ogen gelden over de bordjes. "304. 305. 306. 307..." Hij hield halt bij de laatste stal op de rij. "Ah, 308. Hier is het. Moet je hier een speciale sleutel voor hebben ofzo?" vroeg hij terwijl hij de deurklink bestudeerde. Het leek hem wel zo logisch dat er een slot op zat. Anders kon iedereen er zo met je paard vandoor, of waren mensen hier gewoon goed van vertrouwen? Dat kon hij zich nauwelijks voorstellen, een samenleving waar je gewoon je spullen zonder beveiliging achter kon laten. Hij moest nota bene zelfs in zijn eigen huis zijn kamer op slot draaien. Je wist maar nooit met zo'n vader als die van hem...

Emma werd even helemaal gek van Nor hij bleef maar trippelen naast haar, af en toe schudde de hengst eens met zijn hoofd waar bij hij bijna die van haar raakte. De stem Ray trok haar aandacht, hij zei dat hij de manege ongeveer twee weken kende en dat je nog wel lang bezig was om alle boxnummers uit je hoofd te leren, Emma grinnikte, ja als het er inderdaad meer dan driehonderd waren dan was je nog wel heel lang bezig. In stilte liepen ze verder, Ray was voor Emma gaan lopen en vanuit haar ooghoek zag Emma dat Finny richting Flo liep, ze glimlachte, Finny was altijd een sociale hond geweest en het boeide hem ook niet veel of het nou een paard, kip of vlieg was Finny kon het super met ze vinden. Emma voelde hoe het hoofd van de hengst tegen haar aan sloeg en fluisterde zachtjes 'Ori' naar de hengst die haar op haar zenuwen begon te werken. "we zijn er bijna geloof ik. Maar goed ook, want het begint al te regenen" die woorden deden Emma even zuchten van opluchting, zometeen zou Nor in zijn stal staan en had Emma tijd om de spullen op te ruimen, ze schrok toen ze zich herinnerde dat de spullen nog buiten lagen, ach ze lagen onder een deken dus dat zou niet veel uit maken, en Emma zou ze morgen toch al invetten. "ah, 308. hier is het. Moet je hier een speciale sleutel voor hebben ofzo?" Emma keek naar de deur en probeerde hem te openen, gelukkig ging dat zonder enig probleem en zat er dus geen slot op de deur, en anders zouden ze Nor toch binnen 24 uur weer terug brengen. Snel zette ze de hengst in zijn stal en klikte ze het touw van het halster, het halster zou ze zo wel af doen, eerst moest ze Ray bedanken voor zijn hulp en de spullen op bergen, dus ze richtte zich tot Ray die kennelijk ergens aan stond te denken want het leek even of hij in het niets staarde "ey, bedankt voor je hulp. ik had echt nog uren kunnen rond dwalen voor ik het had gevonden! Euhm zou je misschien morgen zin hebben om mee te gaan naar Nor? Ik wil wat met hem gaan rijden maar denk dat hij echt gestoord gaat doen. Het hoeft niet hoor, dus voel je alsjeblieft niet gedwongen" Emma voelde een warme neus tegen haar wang en aaide haar hengst even over zijn neus en haalde vervolgens een snoepje uit haar broekzak. Misschien moest ze maar een voorraad van die dingen op stal leggen, ach daar had ze nog heel lang voor. Finny duwde nu ook zijn kop tegen Emma aan en keek even naar buiten waar het onder tussen wat harder was gaan regenen, geschrokken keek Emma naar buiten "sorry, echt nogmaals bedankt voor je hulp! maar ik moet nu echt mijn spullen van buiten gaan halen ander zijn ze zometeen door weekt! euhm hier mijn nummer als je komt morgen hoor ik het graag, ow en fijne thuis reis! echt duizend maal bedankt!" haastig gaf Emma een kaartje, waarom ze die dingen eigenlijk had wist ze niet maar op dit soort moment waren ze toch best handig. Snel sprinte Emma terug naar buiten om haar spullen te halen, hopelijk was het niet al te nat geworden.

Ey, bedankt voor je hulp. ik had echt nog uren kunnen rond dwalen voor ik het had gevonden! Euhm zou je misschien morgen zin hebben om mee te gaan naar Nor? Ik wil wat met hem gaan rijden maar denk dat hij echt gestoord gaat doen. Het hoeft niet hoor, dus voel je alsjeblieft niet gedwongen" zei het meisje. "Morgen? Euh, poeh. Ik geloof niet of dat zo goed uitkomt..." Waarom zei hij dat nou? Hij had morgen toch niks te doen. Waarschijnlijk zal hij, net als iedere dag, zo vroeg mogelijk ontbijten en dan zo snel mogelijk het huis uit. Vervolgens zwierf hij de hele dag maar wat rond en daarna moest hij stipt op tijd zijn om het avondeten te bereiden. Dus op dat laatste na had hij nooit wat te doen. Wat afleiding met dit meisje zou welkom zijn, dus waarom had hij 'nee'gezegd? Misschien was het gewoon wat kort dag. Hij hield er van als hij ruim van te voren wist wat hij zou gaan doen, dat gaf een soort zekerheid. Verder kende hij haar nog maar net. Hij zou zich waarschijnlijk alleen maar zitten zenuwen om het feit dat hij 'iets' had afgesproken met een meisje. Normaal deed hij dat soort dingen nooit. Ook niet met jongens trouwens. Hij sprak pas met mensen af als het óf noodzakelijk was in verband met school ofzo óf als hij ze al heel lang kende. Nood al na de eerste dag... Ach, alles moet eens de eerste keer zijn, dat wist hij ook al. Maar moest die eerste keer nú al zijn?
Het geluid van druppels trok zijn aandacht en snel wierp hij een blik naar buiten. De bui was losgebroken en je zag het gewoon steeds harder gaan regenen. Ray vloekte binnensmonds. Ja, dit kon hij er ook wel weer bij hebben. Flo liet een korte piep horen. Ook zij was niet echt een waterfreak. Baasje en hond vonden beide zwemmen helemaal geweldig maar dit hondenweer hoefde niet zo.
"Sorry, echt nogmaals bedankt voor je hulp! Maar ik moet nu echt mijn spullen van buiten gaan halen ander zijn ze zo meteen door weekt! euhm hier mijn nummer als je komt morgen hoor ik het graag, ow en fijne thuis reis! echt duizend maal bedankt!"
Hij haalde zijnj schouders op. "'t Was geen moeite hoor. Jij ook een goede reis gewenst, met dit noodweer..."zei hij en hij deed er nog een klein glimlachje bij. Toen kreeg hij een kaartje in zijn handen geduwd. Hij draaide het verbaasd rond. Het meisje haastte zich al weg in een poging haar spullen van de verdrinkingsnood te redden. Flo keek hem aan en piepte zachtjes. "Jaja, we moeten naar huis. 'kweet het Flo." Snel liep hij de stallen uit, gooide een caphunchon over zijn hoofd en rende door de stromende regen. Even stopte hij en keek om. Toen zuchtte hij diep, keerde en liep weer naar het meisje toe. Hij bukte naast haar, greep wat van haar spullen en keek haar toen aan. "Ik geloof dat je wel wat hulp kan gebruiken. Waar moet het heen?"

[sorry ietsjepietsje veel te laat... druk-druk-druk]

Nadat Emma haar kaartje had gegeven en even had gegrinnikt om de opmerking van de jongen over het weer, sprintte ze naar buiten, hopelijk was het zadel en hoofdstel nog niet al te nat, het zou een ramp wezen als het leer kapot zou gaan, het tuig was namelijk net nieuw en ze had behoorlijk lang gespaard voor die spullen, eigenlijk zou ze alles van haar moeder krijgen deze kerst en had ze het geld gespaard voor een tweede paard, maar dat ging dus niet door, ze had nog wel geld voor een ander paard en zou ook ergens deze week of volgende week gaan kijken naar een paard wat uit deze omgeving kwam, zodat ze er heerlijke buitenritten mee kon rijden zonder dat het paard alle kanten op zou springen omdat het over al van schrok omdat de omgeving onbekend was, want dat zou Nor zeker gaan doen. Een schelle hinnik klonk over het terrein, over duidelijk afkomstig van Nor dat deed hij altijd als hij alleen op stal stond en Finny of een ander paard, wat hij kende niet, in de buurt was. Nor moest dat maar eens gaan afleren want hij zou hier nog wel een tijdje staan. Emma liet haar handen snel onder de zadelhoes glijden en voelde of het leer al erg nat was, het viel gelukkig nog mee, het was wat vochtig maar nog niet doorweekt.

Emma schrok van een stem die plots naast haar klonk, ze keek geschrokken naar links waar Ray stond, hij had een paar spullen gepakt en keek even vragend naar Emma, het duurde even voor zijn vraag tot haar door drong, 'waar moest het tuig heen?' ja dat was een goede vraag "euhm, in ieder geval naar binnen. Ik zie daar wel waar het heen moet, denk ik." Snel pakte Emma de laatste paar spullen van de grond en liep ze snel terug naar stal, al die tijd liep Finny bij haar in de buurt, zijn vacht zag nu grijs inplaats van wit door de regen, thuis mocht hij lekker voor de haard dan was hij binnen de kortste keren weer droog. Gelukkig liep Emma direct goed en lagen de spullen al snel voor Nor's box, Emma knikte even tevreden toen ze tot de conclusie kwam dat ze echt alles al naar binnen had, zonder hulp van Ray was het zeker niet zo snel gegaan, ze was hem dan ook erg dankbaar, ze wou wat voor hem terug doen maar wist niet wat, ze zouden een keer samen uit eten kunnen maar dan zou het misschien lijken of zij hem leuk vind en dat het als date bedoeld was, maar dat was het absoluut niet, ze vond Ray aardig voorzover ze hem kende, maar ze vond hem zeker niet leuk. Ach ze zal vast wel een manier vinden om hem te bedanken, is het niet vandaag dan is het wel morgen of over morgen. Emma wierp een blik naar buiten waar het wat opklaarde "euhm Ray, niet lullig bedoeld maar is het misschien niet verstandig naar huis te gaan nu het wat droger is? en echt heel erg bedankt voor je hulp" Emma slikte, het kwam er botter uit dan ze hoopte, als hij boos zou worden zou ze het hem zeker niet kwalijk nemen. Onder tussen keek Emma zoekend om zich heen naar een zadelkamer waar ze haar spullen kwijt zou kunnen, anders zou ze het gewoon hier laten liggen, natuurlijk wel zo dat er niets heel erg in de weg lag, ze zag morgen dan wel weer waar ze het moest laten, ze besefte dat ze nu ook eigenlijk te moe was om daar nog over na te denken toen ze moeite deed om een gaap te onderdrukken.

[sorry slecht einde! en geeft niet! had toch 2 weken geen internet :')]

"euhm, in ieder geval naar binnen. Ik zie daar wel waar het heen moet, denk ik." antwoordde het meisje. Ray haalde zijn schouders op en gehoorzaamde. Kennelijk was hij niet de enige die niet precies wist wat hij met de spullen moest. Ach, hij kon het haar moeilijk kwalijk nemen. Ze was hier nog niet eens één uur en er was helemaal niemand die haar te hulp schoot. Nouja, niemand van de manege. De hulp die Ray bood was viel nauwelijks binnen de categorie 'hulp'. Oké, hij had haar geholpen met de stal vinden maar dat was geen groot mysterie dat ze zelf niet had kunnen oplossen. Kortom, ze had prima zonder hem gekund. Ray vroeg zich af of de manege-eigenaar überhaupt wel van haar bestaan af wist. Als je je paard ergens stalt is het toch wel zo logisch dat je dan even dat persoontje helpt.
Emma liep met haar portie spullen weer naar de stal, Ray besloot maar achter haar aan te gaan. Als een niet al te grote paarden-fanaat had Ray geen idee wat de spullen waren die hij mee sjouwde. Een halster en een paar touwen kon hij nog wel herkennen. Een zadel wist hij ook nog wel te onderscheiden maar zodra je hem het verschil tussen bepaalde zadels vroeg gaat bij hem het licht uit. Gelukkig hoef je geen verstand te hebben van de bagage die je draagt. Dat scheelt weer.
Het duurde niet lang en de spullen waren snel gered van de regen. Alles lag nu op een hoopje voor de stal. Het was niet bepaald ideaal maar altijd beter dan laten nat regenen. Ondanks Ray's gebrek aan ervaring leek het hem logisch dat leer geen goede combi was met nattigheid. En al helemaal geen leer in de vorm van prijzige zadels.
"euhm Ray, niet lullig bedoeld maar is het misschien niet verstandig naar huis te gaan nu het wat droger is? en echt heel erg bedankt voor je hulp" zei Emma. Ray knikte kort. Dit was zijn sein om te gaan. Hij was sowieso al van plan geweest niet lang weg te blijven. Dit alles had wat hem betreft al te lang geduurd. "Het was niks. Nou, prettige avond dan maar. Kan je het verder wel vinden?" vroeg hij beleefd. Een verdwaalt meisje was nou niet iets wat hij graag op zijn geweten wou hebben. Zoveel moeite koste het nou ook niet om iemand even de weg te wijzen. Het verbaasde hem hoe makkelijk de communicatie verliep. Het meisje had geen enkele vorm van vijandschap vertoond en dat deed hem goed. Zo goed dat hij makkelijker was met praatjes dan dat hij voor mogelijk had gehouden [kromme zin..].
Emma zag er vermoeid uit. Ze had vast een zware dag achter de rug. Voor zo ver Ray kon oordelen was dit haar eerste dag. Hij wist niet waar ze vandaan kwam maar ze was duidelijk niet van hier. Natuurlijk was dat 'hier' niet zo'n ruim begrip. Voor hetzelfde geld kwam ze nog van geen half uurtje rijden verderop. Waarom had hij dat niet gewoon gevraagd? Snel vervloekte hij zichzelf binnensmonds. Wat dat betreft kon hij zijn sociale vaardigheden heel wat verbeteren.
Wat wist hij nou van haar? Ze had haar naam genoemd, net als die van haar paard en hond. Ze had verteld dat ze hier niet bekend was en hij wist de boxnummer van haar paard. Dat was alles. Meer wist hij niet. Nog eens vervloekte hij zichzelf kort binnensmonds. Dit was iets waar hij in het vervolg toch echt beter op moest letten. Nu was het te laat om naar dat soort vragen te gaan stellen. Emma was moe en had al aangegeven hem weg te willen. Nouja, niet direct 'weg te willen' maar wel iets in die richting.
Snel wierp hij nog een blik op zijn horloge. Shit, dat spullen sjouwen had langer geduurd dan hij had verwacht. Wat als zijn vader dingen ging vragen? Nogmaals vervloekte hij zichzelf binnensmonds. Wat zou hij zeggen? "Ja, euh sorry pap. Was op een manege een meisje aan het helpen." Pff, hij zag het al aankomen. Dat draaide sowieso uit op één groot drama. Hij had al één blauw oog, een tweede was niet bepaald welkom.
"Caio" zei hij en hij draaide zich om. Zodra hij de stal uitliep wuifde hij nog even en floot zijn hond bij zich. Onmiddellijk kwam Flo aangedraafd. Met haar staart slap naar beneden. Ze had duidelijk geen zin in een nat pak. "Tis niet anders diertje, kom." Ray deed zijn capuchon op en zette het op het rennen. Hoe sneller hij thuis was, hoe beter. Op de voet gevolgd door de zeiknatte border collie rende hij naar huis, terwijl hij in gedachten er niet aan probeerde te denken wat er bij aankomst zou gebeuren.

[Sorry, veel beters kon ik er niet van maken...]

Ray had kort geknikt als antwoord op haar vraag, en direct baalde Emma dat ze het had gezegd, hij dacht nu natuurlijk dat ze hem liever weg had! maar dat was helemaal niet zo, hij had gezegd dat hij om een bepaald tijdstip thuis moest zijn en het was al later. "Het was niks, nou prettige avond dan maar. Kan je het verder vinden?" Emma knikte "ja hoor ik vind het wel, en jij ook een prettige avond" Emma keek Ray nog even na terwijl hij zijn hond riep, Emma vond het een leuk beestje qua uiterlijk maar ook qua gedrag, ze keek even naar Finny en direct verscheen een glimlach om haar lippen toen ze zag dat Finny tegen de boxdeur van Nor stond en nieuwsgierig naar het paard keek. Ray was ondertussen in de regen verdwenen en Emma besloot maar eens opzoek te gaan, ze liep verder naar achteren en keek terwijl ze een zadelkamer zocht naar de andere paarden die op stal stonden, er was behoorlijk veel variatie, van mooie sportpaarden naar pony's en zelfs enkele koudbloeden. Emma begon tijdens het zoeken wat te neuriën, ze neuriede een nummer wat haar moeder altijd met haar zong, ze liep ondertussen verder toen ze een deur zag, ze stopte en keek naar de deur in de hoop dat er een bordje op zou staan, wat er natuurlijk niet op stond, een geërgerde zucht gleed over Emma's lippen terwijl ze de deur opende, gelukkig ging het licht automatisch aan en zag Emma tot haar opluchting overal kluisjes staan met nummers er op, ze liep snel langs alle kluisjes om te kijken of haar boxnummer er ook op zou staan, gelukkig vond het het al snel en zag ze dat er een hangslotje met sleutel aan de deur hing, ze deed de deur die al op een kiertje stond iets verder open en zag een briefje liggen, ze pakte het en las wat er op stond "beste mevrouw Lupus, het spijt mij zeer dat er niemand aanwezig was op stal om u op te vangen, ik neem aan dat u alles heeft kunnen vinden, nogmaals mijn excuses" de naam was niet meer te lezen omdat het briefje waarschijnlijk in water had gelegen maar dat vond Emma niet zo erg, het was in ieder geval beleefd. Ze liep terug naar de box van Nor om vervolgens wat de eerste spullen te pakken om in het kluisje te leggen, gelukkig hoefde ze maar twee keer te lopen en nadat ze alles in het kluisje had weten te stoppen deed ze zorgvuldig het kluisje op slot en liep ze met een paar wortelen en wat hooi terug naar Nor's box waar ze het eten aan haar hengst gaf, ze liet haar hand nog even over zijn hals glijden voordat ze samen met Finny naar huis ging, het regende gelukkig al minder hard maar Emma was alsnog doorweekt toen ze thuis kwam. Ze sprong snel onder de douche en besloot na een lekkere kom soep te gaan slapen.

De volgende ochtend werd Emma wakker van de wekker ze wou die middag pas gaan rijden met Nor maar ze moest haar spullen die haar broer gister al binnen had gezet, ook nog opruimen, en dat wou ze het liefst zo snel mogelijk klaar hebben, dus ging Emma eerst ontbijten om vervolgens haar spullen uit te gaan pakken, ze liep door het hele huis om van alles weg te leggen en waar Emma ook ging ze werd op de voet gevolgd door Finny die dan in een hoekje van de kamer ging zitten kijken wat Emma precies deed. Gelukkig was Emma na twee uur eindelijk klaar en kon ze richting Nor, ze trok snel haar paardrijbroek en laarzen aan en pakte de jas die ze altijd aan had als ze naar Nor ging van de kapstok, al snel zat Emma op de fiets richting stal en rende Finny vrolijk naast de fiets mee, op stal aangekomen keek ze eerst of ze Ray misschien ergens zag, helaas was hij nog nergens te zien en Emma pakte snel haar mobiel erbij, zou hij misschien gebeld of gesmst hebben? ze had hem gister wel haar nummer gegeven maar ja dat wou natuurlijk niet zeggen dat hij haar direct zou sms'en of bellen. Emma liep direct door naar de zadelkamer waar ze het zadel hoofdstel en een longeertouw en zweep pakte, ze liep naar Nor's box en werd vrolijk begroet door de hengst, ze gaf hem een aai over zijn neus en begon met opzadelen, gelukkig hadden ze Nor al gevoerd want hij was nog druk aan het eten toen ze de stal binnen kwam, nadat ze Nor had opgezadeld liep ze met hem naar de bak waar ze hem eerst even longeerde, ze was al een tijdje aan het longeren omdat Nor alsmaar liep de springen en te bokken toen ze iemand bij de bak rand zag staan, zou dat Ray zijn? nee dan had hij wel wat gezegd toch? ze bleef even naar de persoon kijken in de hoop dat ze zou kunnen ontdekken of het Ray was toen ze in eens een harde ruk aan het touw voelde, Nor was geschrokken van een opvliegende vogel en rende nu als een bezetene rondjes om haar heen terwijl hij afentoe een bok gaf.

[geeft niet, ik hoop dat je hier wat mee kan, vind het zelf niet zo'n super stuk, sorry dat het wat laat is trouwens]

Ray racete op zijn versleten mountainbike naar zijn huis. Flo rende hijgend achter hem aan en denderde als een tank door de water plassen. Het goot enorm, je zag haast geen hand voor ogen door de hoeveelheid water. Ray hield van de winter, de sneeuw, het ijs, het uitzicht maar dit? Kennelijk betekende ‘winter’ hier non-stop regen. Had hij toch anders verwacht. Nouja, het was niet anders. Hij trapte nog eens flink door. Hij sloot zijn ogen en wenste dat zijn vader niet boos zou worden. Als een gek was hij door zijn hoofd aan het spitten, op zoek naar een logisch excuus. Op zich was naar een manege gaan en de buurt verkennen geen misdaad, maar zijn vader zag dat anders.
Jasmijn was vroeger dierenarts geweest en was dan ook dol op dieren. Ze hadden vroeger altijd wel dieren in en om het huis. Zo ook paarden. Ray kon zich er niet veel meer van herinneren maar als hij zich niet vergist hadden ze vroeger een bruin-wit gevlekte merrie gehad en een kleine grijze shetlander. Hoewel, die laatste had ook een ezel geweest kunnen zijn. Het was zo lang geleden en Ray was toen nog zo klein… Zijn vader hield niet van paarden, alleen van honden. En dan de valse, vechtende variant. Pitbulls, mastiffs dat soort dieren. Ray hield van alle dieren maar de rillingen liepen over zijn rug als hij aan die vechtmachines in de kennel dacht.
Met piepende banden zette hij zijn fiets tot stilstand. Hij probeerde hem zo goed en zo kwaad de tweewieler netjes neer te zetten. Iets wat mislukte; de standaard was al jaren geleden afgebroken. De fiets kwam neer op de grond met een angstaanjagend geluid van brekend staal. ”Shii…” vloekte Ray. Hij trok zijn fiets weer overeind, nieuwsgierig snuffelde Flo eraan. Het stuur stond gevaarlijk scheef, het zag er alles behalve gezond uit. Ray probeerde voorzichtig het stuur recht te trekken maar tevergeefs. Het ijzer kraakte en het stuur brak af. ”Nee! Verdomme.. neeneeneee..” mompelde Ray. Zijn handen schoten door zijn zeiknatte haren. Water stroomde via zijn hals zijn jas binnen en al snel was zijn t-shirt doorweekt. Daar stond hij dan. Met een stuur in zijn ene hand en de rest van de fiets in de andere. In het huisje verderop ging ineens het licht aan. Geschrokken keek Ray op. ”Flo! Naar de auto!” siste hij. Snel rende Flo weg en verdween tussen wat bomen verderop in de tuin.
Met een scheurend geluid opende er een deur. Een strook van licht viel over het tuinpad en kwam Ray tegemoet. ”Wie is daar?” klonk een norse stem. ”WIE IS DAAR?” riep de stem nog eens, nu veel dreigender. ”Ik ben het, rustig maar. Ik ben het, Ray.” zei hij zo snel mogelijk terug. De man snoof, draaide zich om en liep het huis weer in. Snel wierp Ray een blik naar het bosje waar hij Flo naar toe had gestuurd. Zijn vader wou niks van de border collie hebben. Het zou Ray niks verbazen als de man zonder schaamte haar zou dood knuppelen. In het bosje lagen wat auto attributen, een motorkap, wat wielen, wat stoelen. Ook stond er nog een roestend landrover wrak. Het bood voldoende bescherming tegen regen en kou. Ray had er een tijd terug wat lakens neer gelegd plus een bakje water. Hoewel dat laatste op dit moment niet echt nodig zou zijn. Zijn vader kwam toch nauwelijks het huis uit en als hij dat deed dan liep hij alleen maar regelrecht de tuin uit. Dus wat dat betreft lag Flo daar veilig. Toch deed het Ray pijn in zijn hart om haar iedere nacht daar achter te laten. Hij was een afschuwelijk baasje. Iedere avond weer beloofde hij haar dat als dit alles voorbij was hij een leuk huisje zou kopen met een tuintje en wat beesjes zodat ze er mee kon spelen. En heel misschien, in de ideale toekomst, een kameraadje voor haar. Een ander kwispelende, blaffende viervoeter.
Ray liep snel naar de voordeur en sloot het stuk hout achter zich. Hij wrong zich uit zijn zeiknatte jack en schopte zijn schoenen uit. Met zijn druipende schoenen en jack in zijn hand liep hij verder. Hij draaide de radiator open in de hoop dat de cv het nog steeds deed. Je wist het maar nooit in dit huis. ”Waar kom jij vandaan?” klonk dezelfde stem als daarvoor maar nu vanuit de huiskamer. Ray stak zijn hoofd om de deur en zag zijn vader op zijn standaard plek zitten in zijn standaard houding met zijn standaard biertje in zijn rechterhand, zijn gulp open en zijn voeten op een versleten kruk. De man was kalende en had een bierbuik die je niet over het hoofd kon zien. ”Wáár kom jij vandaan?”
”Gewoon, ik moest nog wat doen voor school.”
”School? Op een zaterdag?”
”Het is maandag.”
Het bleef even stil.
”Hmmpf, is het eten al klaar?”
”Bijna.”
”Schiet op dan.”
Dat hij al lang geen school meer volgde liet hij er maar even buiten, net zoals het feit dat hij nog geen minuut binnen was en nog geen fornuis had gezien. Hoewel, fornuis. Dat was niet eens meer nodig voor de maaltijden die Ray nog net in elkaar wist te flansen.
Met een broek die nog altijd aan zijn benen plakte door de hoeveelheid water strompelde hij naar de keuken. Hij greep een ovenschotel en opende daarna de koelkast. Daar pakte hij wat boontjes, aardappelen en geraspte kaas en mikte alles door elkaar heen in de schotel. Zo, nog een beetje zout erover, alles in een plastic zak en hup, de magnetron in.
Na een paar minuten begon de keukenhulp de piepen en Ray opende het deurtje. Voor een door hem in elkaar geflanste maaltijd rook het nog best goed. In de woonkamer verschoof er een stoel en met slepende voeten kwam zijn vader de keuken ingestrompeld. Voedsel. Voedsel en alcohol. De enigste redenen waarom de alcoholist uit zijn stoel zou komen. Ray dekte het kleine tafeltje dat meer weg had van een plank op pootjes.
”Eetsmakelijk.” zei Ray terwijl hij de dampende ‘maaltijd’ op de borden schepte. Zoals altijd schepte hij voorzichzelf de kleinste portie. Hij woonde al lang genoeg in huize Giordano om te weten wat hem te wachten stond als hij dit niet deed. Als een varken begon zijn vader het prutje naar binnen te werken. Snel schonk Ray nog een glas bier voor hem in. Waarschijnlijk de tiende van vandaag. Hongerig viel Ray zijn eigen portie aan. Zoals altijd was deze veel te snel op.
Na het ‘avondeten’ ruimde Ray de borden af. Snel spoelde hij ze af met wat lauw water en droogde ze af met een groezelige theedoek. Zijn vader had zijn plekje op zijn stoel weer ingenomen. Des te beter voor Ray.
Snel glipte hij naar buiten, door de regen, om Flo nog even op te zoeken. Kwispelend op de achterbank zat ze hem al op te wachten. Hij nam naast haar plaats en begon haar te aaien. Wonderbaarlijk was ze al bijna droog. Kennelijk bood de auto meer warmte en beschutting dan hij verwacht had. Hongerig staarde ze hem aan. ”Sorry, er was niks over vandaag.” Flo’s oren gingen weer hangen. Ze legde haar kop op zijn schoot en hij bleef haar strelen. Na een kwartiertje besloot hij dat het wel genoeg was geweest en krulde een van de lakens op tot een kussen. Hij tilde de slapende hondenkop van zijn schoot en schoof de rol lakens eronder. Om het compleet te maken legde hij ook een laken over haar heen.
Hij rende door de regen terug naar huis en sloop de trap op. Godzijdank lag zijn vader te ronken op zijn stoel. Die werd voorlopig niet meer wakker. Vermoeid plofte Ray op zijn gammele bed en sloot zijn ogen. Ondanks zijn slaperige kop bleef hij nog uren piekeren voordat hij eindelijk in slaap viel.

Ray werd de volgende morgen vroeg wakker. Hij kleedde zich snel aan, haalde een kam door zijn haar, gooide een handvol ijskoud water door zijn gezicht en liep naar de trap. In de hal bleef hij even staan om te luisteren. Het luide gesnurk van zijn vader was duidelijk hoorbaar. Ray grijnsde tevreden. Vlug liep hij verder naar beneden, griste een handje vol boterhammen uit de zak en liep naar de radiator. Zijn jas en schoenen waren inmiddels droog en al snel stond hij buiten. Al kauwend op een van de boterhammen liep hij naar het bosje toe. Flo had hem, met haar geweldige gehoor, natuurlijk allang opgemerkt en kwam hem blij kwispelend begroetten. ”Hé, meisie.” riep hij blij en stoeide wat. Zodra ze klaar waren liep Ray weer terug de tuin in. Flo volgde hem op de voet. Met een peinzend gezicht bestudeerde hij de stukken fiets. Want dat was het; niet meer dan een paar stukken fiets. Hij tilde het stuur op, draaide het in het rond en gooide het daarna terug op de hoop ‘fiets’. Tja, daar zal hij de komende tijd niet meer op kunnen fietsen. Dat werd dus lopen.
Ray probeerde zolang hij kon van de vroege ochtend te genieten. Overal glinsterde waterdruppels en hier en daar zat was ijzel op de weg. Eén groot glitter festijn. Hij zette zijn kraag wat hoger om zijn keel tegen de koude wind te beschermen. De lucht was strakblauw en het zag er niet naar uit dat er weer een plensbui aan zal komen. Al met al wat het prachtig weer. Fluitend liep Ray over de stoep. Iedere keer wanneer hij uitademde creëerde hij een klein wolkje die met de wind weg dreef. De meeste mensen waren nu pas aan het wakker worden. Op dit soort momenten had hij het gevoel dat hij de hele wereld voor zich zelf had. Nouja, samen met Flo dan. Daar kon hij uren van genieten. Helaas duurde het nooit langer dan een halfuurtje of de eerste paar mensen begonnen zich ook buiten huis te wagen. Dus genoot hij er maar van zolang hij kon.
Ray was niet echt een planner. Hij leefde meer van dag tot dag. Op dit moment wou hij een wandelingetje maken maar dat kon ieder moment iets compleets anders worden . Al snel veranderde zijn omgeving van rustig buiten wijkje naar lege velden. Hier was hij echt helemaal alleen met zijn hondje. Ondertussen was hij aan zijn laatste boterham begonnen. Deze scheurde hij als wijze van tijdverdrijf in kleine stukjes en wierp ze naar Flo die ze behendig uit de lucht ving. Al snel waren ze een dik uur aan het wandelen en verschenen de eerste hekken van de manege in het zicht. Ray bleef even staan kijken. Het was een prachtig gezicht, de manege die zo in het dal met glinsterende velden lag. Flo ging naast hem zitten. Hij wist niet of zij het zelfde zag als hem. Misschien konden honden niet eens zo ver kijken. Toch vond Ray het idee dat ze samen van het uitzicht genoten erg aangenaam. Dus daar stonden ze, als hond en baas, van het uitzicht te genieten. Na een tijdje kreeg Flo er genoeg van en begon wat rond te snuffelen.
”Weetje wat Flo? Ik denk dat we vandaag een dagje paarden kijken op de planning hebben staan.” Flo kwispelde al had ze geen idee van wat de woorden betekenden. Je hoefde alleen maar iets op een blije of enthousiaste toon te zeggen en ze kwispelde mee. Zo leek het soms net alsof ze iedereen prima begreep. Ray begon aan de kleine afdaling en stapte stevig door. Flo daar in tegen moest eerst ieder grasprietje besnuffelen en liep al zigzaggend van het heuveltje af. Ray bleef weer wachtten en keek met een glimlachje toe en verdwaalde in zijn gedachten.
Niet lang daarna werd schrok hij uit zijn gedachten door luid paarden gehinnik. Als één man keken hij en Flo meteen naar de manege. Flo kwam aangehobbeld en liep voor Ray uit de manege binnen. De meeste paarden waren nog in een soort slaaptrance en keken de rode Border Collie versuft aan vanuit hun box. Toevallig liepen ze langs de boxrij driehonderd. Al snel trof Ray de box aan waar hij de avond daarvoor Nor in had gezien. Tot zijn verbazing was de stal leeg. Zou Emma er nu al zijn? Of had iemand van de manege het paard weggehaald? Het zat hem nog steeds niet helemaal lekker dat er gisteren niemand van de manege het meisje was komen helpen. Het was toch hun manege? Als je een box aan iemand verhuurd, die daar trouwens veel te veel voor betaalt, dan mag je op z’n minst toch wel een welkom verwachten?
Ineens begon Flo, nog erger als daarvoor, de grond af te snuffelen. Ze had duidelijk een spoor gevonden en aan haar staart te zien beviel het haar wel. Wat zou het dit keer zijn? Wéér een konijn? ”Wat is daar dan?” zei Ray met overdreven enthousiasme om haar gek te maken. Honden kan je zo gemakkelijk gek maken en ze vinden het nog leuk ook. De staart ging alsmaar sneller kwispelen en al snel nam ze de benen. Ray floot haar niet terug in plaats daarvan zette hij de achtervolging in.
Het duurde niet lang of Ray merkte het drietal op. Vooral het felle roze haar zorgde ervoor dat je Emma met geen mogelijkheid over het hoofd kon zien. Ray staakte zijn sprintje en liep met een rustig tempo verder. Om nou als een dolle hond op iemand af te rennen was nou ook weer zo’n raar entree. Flo daar in tegen trok zich er niks van aan om de stempel ‘dolle hond’ te krijgen en racete op de herdershond af. Jup, de naam ‘dolle hond’ had ze dubbel en dwars verdient. Iets later dan zijn hond kwam Ray bij Emma aan. ”Goeiemorgen, jij bent er ook vroeg bij.” Hij gaf Fin een aai over zijn kop en liet de honden daarna verder met rust. Toen richtte hij zich weer tot het roze harige meisje en keek haar nieuwsgierig aan.

[haha, alsof ik weer zo lekker op tijd ben. Vind 't ergens ook wel wat hebben, niet zo'n hoge tijddruk Tis wel een klein beetje een uit de kluwen gegroeide post geworden (a) ]