Rays of Light

Zonnestralen vielen op haar huid. In de verte briesten paarden die wat verderop stonden. Waarschijnlijk was iedereen nu zo aan het genieten van de zon zodat de paarden in het weiland mochten genieten van de zon.
Horsehome was de plek waar Flair was en altijd zou willen zijn. Hier had ze Valerie en vrienden. Vroeger had ze de wildernis en waren mensen niet bepaald nummer een. Toen had Valerie haar meegenomen naar huis en nu was ze al verder en leefde ze hier in happynessheid. Samen met Val. Als Valerie het kon, kon Flair het ook. Inmiddels waren ze vrienden door dik en dun. Flair vertrouwde Valerie blindelings en wilde niet meer naar het wild. Dit was haar thuis. Met de ritjes en al die stuff.
De bonte merrie slikte wat gras door en hief haar hoofd. Met haar grote ogen keek ze naar het hek. Ze wilde dat Valerie kwam zodat ze samen leuke dingen konden doen.
Met haar oren gespitst bleef ze wachten tot ze kwam. Ondertussen steeds wat etend van gras en bloemen.
Met een zachte hinnik zag Flair hoe Valerie er al aankwam. In een harde galop scheurde Flair naar de andere kant van het weiland en daarna weer naar het hek om daar op Val te wachten.

Valerie 8D
Gawd wat is ie kort :C

Er drong een kleine zonnestraal door de gordijnen. Dat deed bij Valerie een kleine glimlach opwekken. Ze was altijd blij als het mooi weer was. Ze kon dan lekker buiten dingen doen. Als het regende zat je ook alleen maar binnen. Dan most ze als ze met Flair ging rijden in de bak. En beide vonden ze dat niet echt geweldig. Buiten rijden in de bossen en op het strand. Dat was echt het paradijs voor beide. Dat ze zoiets mee mocht maken met een paard. Dan had ze het toch echt super getroffen. Als ze Flair niet had gevonden in de wildernis dan had ze misschienniet eens een paard. Op Jordy na dan. En dan woonde ze ook nog in zo'n omgeving. Er waren ook mensen die in de stad woonde en echt aleen maar konden rijden in de bak. Met een klein zuchtje stond ze op uit bed. Ze zag de tijd op haar wekker die eigenlijk niet normaal vroeg aangaf. Maar ze had geen zin meer om te blijven liggen dus dan kon je net zo goed wat gaan doen. Ze had Flair nu om de manege staan, maar ze was vanplan om haar snel weer terug te zetten, nu het alweer lekkerder weer was. Ze trok haar kast open en deed haar rijbroek aan met daarop een simpel topje. Ze kamde haar haar en deed die in een paardenstaart. Daarna liep ze naar beneden waar ze meteen werd begroet door Junior. De gek was er altijd, waar ze hem ook nodig had. Ze aaide hem over zijn kop en liep richting de keuken. "Moet je wat eten liefje?" Zei ze tegen hem en vulde zijn bakje met zijn brokjes. Snel at ze ook wat en liep daarna naar buiten. "Kom." Riep ze naar Junior en die kwam meteen mee naar buiten gerend. Jordy stond wel hier en ze ging hem even op het land zetten. Toen ze dat had gedaan, ging ze naar de manege. De paarden stonden in de weide. Eerst mestte ze haar stal uit, dan hoefde ze dat straks niet meer te doen. Daarna liep ze met een grijns naar het land. Ze was gewoon altijd blij als ze Flair zag. Ze liep met het halster al bijna bij het hek en zag toen Flair aankomen racen. Netjes wachtte ze bij het hek. Zoals altijd. Ze opende het hek en schoof het halster om haar hofdje. "Ga je mee?" Zei ze en liep richting de poetsplaats. Daar zette ze Flair vast en borstelde haar uitgebreid.

Flair zag Valerie al aankomen en ze hinnikte hoog. Het enige baasje wat ze vertrouwde was Valerie en haar vrienden. Misschien gingen ze samen rijden door het bos.
Flair dacht terug aan de tijd dat ze Valerie niet vertrouwde, hoe ze daar lag onder de bomen en opeens Valerie zag. Toen moest ze het niet hebben, nu kon ze er om lachen en prees ze zichzelf gelukkig. ’Valerie!’ mompelde ze blij, niet dat Valerie haar verstond maar dat maakte haar helemaal niets uit. Flair verstond Valerie wel en dat was alles waard! Ze konden wel met elkaar praten, door middel van de sterke band van hen. Onafscheidelijk waren ze. Ja, Flair was inmens gelukkig met haar baasje. En het gratis eten ook.
Flair werd gehalsterd en mak als een hondje liep ze achter Valerie aan. Het halstertouw en halster was bijna onnodig.
Vanaf het moment dat ze aangeraakt werd door de borstel sloot ze haar ogen en zuchtte diep. Flair was groot maar Valerie had er geen moeite mee. ’En wat gaan we zometeen doen Vallie?’ brieste ze terwijl ze Valerie aankeek met haar diepbruine ogen.
Ze zuchtte weer en liet haar hals ontspannend zakken. Haar lip friemelde toen Valerie bij haar schoft kriebelde en op haar kont met de borstel.
Dit was het leven. Het leven van Flair, hier zou ze altijd blijven. Altijd met Valerie.

Valerie grinnikte toen Flair vrolijk met haar lipje heen en weer friemelde. Ze vond het altijd zo lekker, en dan maakte het voor Val ook leuker! Met de manen kam kamde ze alle klitten uit haar manen en maakte er vrolijke vlechtjes in. Met dit warme weer zat dat even wat beter voor Flair, en dat was ook even wat koeler. Ze grinnikte toen ze het eind resultaat zag voor al door die grote bruine kijkers van Flair. "Jaja we gaan ff lekker buiten rijden!" Zei ze met een grijns. Flair had altijd zulke sprekende blikken. Als of ze echt dingen broeg en Valerie ddat kon horen en zo kon beantwoorden. "Ik ga even de spullen halen." Zei ze waarna ze terug naar de zadelkamer liep. Ze pakte het pad, het touwhalster en het touw. Rustig liep ze weer terug naar Flair. Ze had geen eens een bitloos hoofdstel nodig, het kon eigenlijk zelfs zonder iets, maar naar buiten was dat niet zon goed idee, je wist maar nooit wat er zou gebeuren. Rustig legde ze de pad op de rug van Flair en singelde aan. Daarna deed ze het touw halster om en maakte het touw zo vast dat het teugels waren. "Nou daar gaan we Flairo!" Zei ze lachend en liep met haar naar buiten. Behendig stapte ze op en gaf teugel zodat Flair wist dat ze mocht gaan.

Sorry GÉÉN inspi op dit topic :O
Bij deze post dan:(

Flair schudde haar hoofd protesterend toen de klitten uit haar manen werden gekamd, ze wist dat Valerie het zo voorzichtig mogelijk zou doen, toch was het nooit fijn als er geplukt werd aan haar manen en staart. Gelukkig zaten er geen pijnlijke klitten en en al snel voelde ze dat Valerie haar manen vrolijk vlechtte. Ze brieste zachtjes en draaide haar hoofd om haar neus tegen Valerie's elleboog te duwen. Haar bruine ogen liefdevol gericht op haar eigenaar.
Eigenlijk was het wel jammer dat Valerie zo voorzichtig met haar was, Flair wist niet waarom, maar ze had zin in actie. Dat zou ze laten zien ook. Vrolijk spitste ze haar oortjes en rechtte haar hals. 'Jaja we gaan ff lekker buiten rijden!' zei Valerie, Flair brieste nogmaals en zwiepte met haar staart.
Eenmaal opgetuigd en opgestapt kreeg Flair de vrijheid om zelf te bepalen waar ze naartoe gingen. Vrolijk stapte ze weg, vastbesloten om naar het bos te gaan. Niet wetend waarnaartoe en hoelang, misschien zouden ze wel verdwalen. Dat zou gaaf zijn.
Na de entree van het bos begon Flair enthousiast te galopperen, haar ogen richtten zich op een grote, oude omgevallen boomstam. Ze stak haar hoofd omhoog, versnelde en zette koers naar die boomstam. Hij was hoog, en dik, Flair werd iets onzekerder, haar passen werden korter en langzamer, echter was ze te dicht bij de boomstam. Met een laatste harde pas zette ze zich krachtig af en vloog naar de andere kant. Eenmaal met alle benen op de grond bokte ze van plezier. In een harde galop vloog ze tussen de bomen, afwijkend van het pad en sprong over een grote heg. Van genot hinnikte ze en ze ging op zoek naar nog meer hindernissen. Daar; nog een paar omgevallen boomstammen, deze waren minder groot en dik, maar ze lagen naast elkaar en de een was veel dikker dan de ander. Ze brieste en verlengde haar passen zoveel mogelijk. Met een krachtige afzet vloog ze eroverheen. Haar achterbenen raakten licht de rand van de stammen aan, het deerde niet meer, ze stond alweer met haar benen veilig op de grond.



Heb al iets meer inspiratie hier :'D nog steeds zijn de lengtes echt om te janken.

zoals altijd was Flair weer lekker zich zelf. Zij was met rijden dit keer de baas, en besloot welke kant ze op gingen. Als ze de weg ofzo opliep zou Valerie natuurlijk bijsturen, maar zolang het ging liet Valerie haar maar. Een beetje onder uit gezakt genoot ze nu al van de rit, terwijl ze nog maar net aan het stappen waren. Het was altijd zo gezellig om met Flair te rijden. Altijd was er wel wat, of gebeurde er weer wat spannends. Maar dat maakte het dan juist ook wel leuk. Flair stapte richting het bos, dat was ook eigenlijk wel logisch want daar gingen ze echt bijna altijd naar toe. Dus dat was dan de meest makkelijke weg voor haar. Meteen de eerste stappen in het bos begon Flair te galopperen. Valerie liet maar gaan, ergens vond ze het wel leuk! Ze kon natuurlijk niet elke rit Flair laten doen wat ze wou, maar af en toe was dat goed, ook voor de vertrouwens band die ze hadden. Daar door werd het alleen maar sterker. Flair sloeg een paadje in. Dat was het spring pad, dat wist Val wel. De eerste sprong was eigenlijk veel te hoog voor in zo'n bos, maar die was er niet neer gelegd door de mensen, die was ooit eens om gewaaid, maar nog steeds hadden ze hem niet op geruimd. Toen Flair het in de gaten kreeg versnelde ze haar passen. Val zat te twijfelen of ze haar wat zou in houden, maar een andere kant op konden ze niet meer. Ze kwamen steeds dichter bij en Flair besefte zich ook dat de sprong eigenlijk te hoog was. Ze ging sloomer, maar ze waren er nu al. Valerie kneep haar ogen tot spleetjes, maar leunde toch wat voor over om het gemakkelijker te maken. En ja hoor, het was haar gelukt. Flair was er gewoon fout loos over gekomen. Er verscheen een grijns op haar gezicht en uit bundig klopte ze haar paard op de hals, die vrolijk verder galoppeerde. Ze namen verschillende sprongen, die wel bij het pad hoorde. Dit was gewoon echt leuk. Val had af en toe wel moeite met blijven zitten door al dat gehobbel en gesprong, dus greep ze af en toe wat vlechtjes vast, zodat ze wat minder zou bonken. Dat was ook prettiger voor Flair. Na een tijdje was het wel mooi geweest met het galopperen, en Flair was dan ook aardig bezweet. Ze leek nog door te willen gaan, maar Val liet haar nou echt stappen. Straks mocht ze nog wel even. Ze vond het stom om Flair iets te laten doen wat ze niet wou, maar als het voor haar bestwil was deed ze het gewoon. Mensen zouden wel denken, hebben die gezwommen ofzo? Maar het was gewoon het zweet. Flink stappen op een open stuk deed wel eens wonderen, als de wind mee werkte. Dan waren ze zo weer opgedroogd.