What will this day bring? - Leroy

Met een zacht gekraak werden de deuren van de schuur opengemaakt. Aphrodite, die een beetje stond te doezelen, brieste vrolijk, want ze wist al wie er binnenkwam. Er klonk wat gerommel en een paar minuten later verscheen er een bekend gezicht voor de staldeur, inclusief kruiwagen. Opgewekt duwde de merrie haar neus tegen de wang van haar baasje aan maar er klonk deze keer geen gelach. Sterker nog, over de wangen van de vrouw rolden tranen en ze zag er uit alsof ze de hele dag in het hooi had gerold, vervolgens in de modder was gesprongen en zich daarna een hele week niet gewassen had. In een poging haar mens te troosten, prikte Aphrodite in haar buik, dat vond ze altijd zo leuk, maar dat hielp ook niet. Het zorgde alleen maar voor meer tranen.

'Oh Clara toch...' Een stel armen werd om het mens heen geslagen, de man van de vrouw was verschenen. Ze zag hem niet zo vaak, hij was niet zo'n paardengek, maar nu voelde hij oprecht met haar mee. Maar waarom waren ze dan allemaal zo overstuur, vroeg de Haflinger zich af. Was zij soms ongehoorzaam geweest? Ze snapte er echt niks van. Ze had toch braaf geluisterd gisteren, tijdens het rijden?

Deze keer verzorgde de man haar, de vrouw stond haar alleen maar te knuffelen. Ze werd helemaal glanzend gepoetst, er werden kleine vlechtjes gemaakt in haar manen en haar nieuwe halster werd aan het haakje gehangen. Zodra de man klaar was met alles, nam hij Clara weer mee en keerde de stilte weer terug. Verward bleef Aphrodite achter, nog steeds niet wetend waarom
ze nu niet opgezadeld met hen mee liep.

Halverwege de middag kwam het antwoord. Een moeder kwam langs met haar dochtertje van hoogstens tien. Uit het gesprek dat ze met de man had, maakte Aphrodite op dat het om een verkoop ging. Dus dáárom was Clara zo overstuur geweest. Een nieuwe vraag kwam gelijk in haar op. Waaróm werd ze verkocht?

De man hield haar vast, terwijl de vrouw haar opzadelde, en het meisje haar allemaal lekkers gaf. Het was duidelijk dat de vrouw wel verstand van paarden had, want het gebeurde net zo rustig als altijd. Bij het aansingelen gaf Aphrodite geen problemen, omdat ze dat nooit deed. Wat voor nut had het? Het hoofdstel volgde niet veel later. Nog even alles controleren en ze mocht uit haar stal. Met vlotte pasjes liepen ze naar de binnenbak toe.

In het midden van de bak stonden ze stil en de vrouw steeg op. Het meisje bleef samen met de man bij de deuropening staan. Met zachte hand werd Aphrodite naar de hoefslag gestuurd, in een rustige stap. Een lange rit werd het niet. Ze moest gewoon even draven, galopperen en een paar simpele figuren rijden. Uitgebreid dressuur had ze niet echt gehad, want haar baasje - en straks ex-baasje - reed meestal buitenritten. Maar een keertje in de bak was ook wel leuk voor de afwisseling. Even een paar kleine sprongetjes, maar dat was niet haar sterkste punt. Ze was meer recreatief gefokt. Als laatste werd het meisje nog even op haar geparkeerd, die mocht haar uitstappen. Aphrodite was trots dat ze werd vertrouwd en deed dan ook uiterst haar best om ervoor te zorgen dat het kind het leuk vond. Gelukkig was dat geslaagd want zodra het afgestapt was, was het een en al gepraat over wat een lief pony'tje ze wel niet was.

Met een opperbeste stemming liep ze weer mee naar haar stal, waar ze werd afgezadeld en grondig gepoetst door het meisje, met de hulp van haar moeder. Een kwartiertje later had ze haar hele box weer voor zichzelf. Hongerig at ze van de brokken in haar voerbak, dronk wat water en bedacht hoe erg ze toch bofte met zo'n goede baas, die haar niet zomaar aan de eerste de beste verkocht.
's Middags kwam er weer iemand binnen, een man dit keer. Nieuwsgierig gooide ze haar hoofd over de staldeur en brieste nieuwsgierig. Ze was wel benieuwd wat ze nu weer met haar gingen doen. Vriendelijk duwde ze haar neus tegen hem aan.

Nieuwsgierig rook Aphrodite aan zijn hand, het rook naar stro en een vleugje paard, dus waarschijnlijk was het een paardenmens. Clara's man kwam aangelopen en leek enigszins geïrriteerd, maar liet dat niet te veel merken. Er werden een heleboel woorden gewisseld, en als ze haar best deed, kon ze het wel volgen, maar daar had ze op dit moment even geen zin in. Haar gedachten waren al afgedwaald naar Clara, en aan wie ze uiteindelijk verkocht zou worden, óf ze wel verkocht zou worden en hoe het daar zou zijn. Ze was zo ver weg dat ze pas merkte dat het gesprek was afgelopen, toen het ijzeren bit voor haar tanden werd geparkeerd. Automatisch deed ze haar mond open en verwachtte een zadel, maar dat kwam er niet. In plaats daarvan werd er een longeerlijn vastgeklikt. Ook goed, liep in ieder geval wat lekkerder dan met zo'n zwaar zadel op je rug. Niet dat ze daar zo'n groot probleem van maakte maar helemaal comfortabel zou het nooit worden. Ach, ze was er na anderhalf jaar wel aan geraakt. Op haar gemak liep ze naast de potentiële koper mee naar de buitenbak. Het was prachtig weer, dus waarom niet? De commando's waren duidelijk en net zo braaf als altijd volgde ze ze op. Stappen, draven en even galopperen. Ze deed niet bijzonder haar best want zo graag wilde ze hier niet weg, maar verder liep ze wel gewoon netjes, normaal en zo. Na ongeveer een half uurtje werd ze weer naar het midden geleid. Het hoofdstel maakte plaats voor een halster en dat werd losjes aan de bakrand vastgemaakt, met haar halstertouw. De twee begonnen weer tegen elkaar te praten en deze keer luisterde ze wel, want meestal werd nu de keuze gemaakt of hij haar ging kopen of niet. Erg lang duurde het niet, al na een paar minuten vroeg de man wanneer hij haar kon ophalen. 'Eerst even alle papieren in orde maken,' was het antwoord, 'als u vast naar het kantoor gaat.' Aphrodite werd losgemaakt en tijdelijk in haar stal gezet. Ze zuchtte, nu was het echt onvermijdelijk; ze ging hier weg. Vanavond zou ze in een andere stal staan, met een andere eigenaar en misschien andere vrienden. Hier stonden geen andere paarden waarmee ze kon spelen maar daar misschien wel. Dat hoopte ze in ieder geval. Clara kwam ook nog even langs om haar nog een laatste knuffel te geven en de belofte dat ze haar wel een keer op zou komen zoeken. De merrie brieste zacht, ze zou haar heel erg gaan missen. Net toen Clara weg was, kwamen haar man en haar nieuwe eigenaar weer naar haar toe. Een 'tot straks' en haar eigenaar verdween weer. Zijzelf kreeg haar halster weer om en werd naar de trailer geleid, die al open stond. Kalm liep ze naar binnen en liet 'm zijn gang gaan. Zodra alle bescherming goed zat, werd de trailer gesloten. Gelukkig was er een raampje, waardoor het zonlicht naar binnen stroomde.
De rit duurde gelukkig niet zo lang, want Aphrodite hield niet zo van al die auto's en dat lawaai. Dat had elk paard waarschijnlijk wel. Ze was dan ook blij toen ze tot stilstand kwamen en de klep weer naar beneden ging. Ze werd uitgeladen, alles werd losgemaakt en in een tas gedaan. In ieder geval zag het terrein er netjes uit, al lag er af en toe wel een verdwaalde borstel. Maar de stallen verderop zagen er niet uit alsof ze elk moment in elkaar konden zakken.
Een vrolijke hinnik kwam haar tegemoet en dat haalde het verdriet om haar oude thuis een beetje weg. Een Shetlander stond druk tegen zijn staldeur aan te trappen. Nou, had ze in ieder geval een vriendje hier. De stal ernaast was blijkbaar die van haar, want daar werd ze ingezet. Het halster werd weer meegenomen. Nog een knuffel en weg was haar oude eigenaar. Haar nieuwe eigenaar verscheen niet veel later. 'Als ik nou tegen jou zeg dat ik Leroy heet, jou nieuwe eigenaar ben, niet goed weet of we buitenritjes gaan maken of dressuur gaan huppelen, denk dat wij niet geheel goed bij elkaar passen, en ik eigenlijk naar binnen wil omdat ik honger heb, snap je dat dan?' Verward keek ze hem aan. Dat eerste deel snapte ze nog wel of in ieder geval, ze snapte er genoeg woorden om de betekenis te weten. Dat zijn naam Leroy was, hij haar eigenaar was – maar dat wist ze al –, en iets van buitenritten en dressuur, maar daarna was het wartaal. Ja, honger, maar dat was 't wel. 'Nee, tuurlijk snap je dat niet.' Er werd een paars halster tevoorschijn gehaald en om haar hoofd gedaan. Het zat als gegoten, nadat er even met de riempjes geprutst was. Het bijbehorende halstertouw werd eraan vastgemaakt en daar gingen ze, naar buiten. Wandelen dus, gokte Aphrodite.
Het werd inderdaad een wandeling. En een beste lange nog ook. Onderweg vertelde Leroy honderduit over van alles en nog wat, maar het merendeel ging aan haar voorbij, omdat de omgeving veel interessanter was. Ze liepen langs een enorm weiland en vervolgens een bos in, wat ook aardig groot was. Zodra ze weer op stal waren, leek het dan ook alsof er uren verstreken waren. Maar ze vond het niet erg, want haar conditie was prima en ook al had ze vandaag al iets van een uur beweging gehad, er was nog genoeg energie over. En ze was nog jong, dus het ging prima. Het volgende station was de poetsplaats, joepie! Voor een poetsbeurt kon je haar 's nachts wel wakker maken. Met gesloten ogen genoot ze dan ook van al die borstels en gaf ze braaf haar hoefjes.