Lalala ~ Leroy

Nog net niet zingend liep Cassie door de drukke winkelstraat heen, op weg naar huis. Oké, daar had ze geen zin in maar nu kon haar dag even niet meer stuk. Vandaag had ze afgesproken met Shannon, ze hadden wat gewinkeld en giechelend kusjes gegeven als er even niemand keek. Haar leven had bijna perfectie bereikt - als haar vader en Edward nou stopten met zeuren. Ach, dat kwam ook wel goed met Edward. In ieder geval had hij haar niet voor vuile lesbo of zo uitgescholden en ze snapte ook wel dat het moeilijk was als je zusje opeens op meisjes bleek te vallen. Shannon, Shannon, Shannon, ik houd van je! zong er non-stop door haar hoofd. Ze kon nog steeds Shannon's lippen op de hare voelen en de dikke knuffel die ze elkaar ten afscheid hadden gegeven.
Haar trance werd verbroken door een tennisbal die een beetje heel erg hard tegen haar voorhoofd aankwam, haar deed wankelen op haar benen en een hyperactieve hond die haar omver sprong. Oef, die stoep was hard. Een warme tong lebberde haar gezicht af, ze trok een gezicht en duwde het kwispelende beest van zich af. Dat werd weer een leuke bult. Maar ze was niet boos want Shannon's deuntje hing nog steeds in haar hoofd. Nieuwsgierig wie de eigenaar was keek ze op en haar mond viel open toen ze Leroy herkende. Onhandig krabbelde ze weer overeind, wachtte even tot ze niet meer duizelig was en grijnsde toen. "Wat een begroeting zeg," grinnikte ze opgewekt, "echt heel aardig van je." De hond stond nog steeds tegen haar benen op te springen. "Lang niet gezien."
Haar mobiel trilde en vlug haalde ze hem uit haar broekzak. Een hartje stond op het kleine beeldscherm. Vlug tikte ze een berichtje terug, sloot af met heel veel kusjes en verzond het. "Hoe gaat het?"

Een hele dag lui op de bank hangen omdat Esmée weg is, de paarden al gereden zijn en je hond ergens buiten op konijnen aan het jagen is. Of was het misschien postbodes? Niet dat het hem wat kon schelen. Met deze temperaturen kostte het veel te veel moeite om wat te gaan doen. Leroy kwam zacht kreunend overeind. Hij kon het niet maken om een hele dag niets te gaan liggen doen. Straks kwam Esmée thuis na een lange dag werken, als hij dan niets in het huishouden had gedaan moest zij dat ook nog gaan doen. Vooruit, toch maar opstaan. Een vlug bezoek aan de keuken om een ijsje uit de vriezer te pakken waarna hij vervolgens de trap op rende richting de zolder. Snel een was in de wasmachine gooien zodat hij naar buiten kon gaan met Beau. Niet helemaal zoals hij gepland had deed hij wat hij moest doen. Leroy had de lijn en een tennisbal al in zijn handen toen hij erachter kwam dat Beau nog ergens buiten rond liep. Fijn, eerst maar eens de hond gaan zoeken. Beau kon je eigenlijk niet missen. Hij had haar bij een fokker opgehaald omdat ze niet in het nest paste. Een wit zwarte Leonberger hoort niet thuis in een nest van alleen maar bruine en zwarte Leonbergers. Hij vond haar alleen maar prachtig. Beau was een allemansvriend die liever lui dan moe was. Een hond naar zijn hart. Leroy sloot de deur achter hem alvast af zodat hij dat straks niet meer hoefde te doen. In zijn kaki groene driekwart broek, witte shirt en zwarte instap vans liep hij een rondje over het erf om te kijken of hij Beau misschien ergens zag. Pas toen hij bij het laatste plek was waar hij haar dacht te kunnen vinden vond hij haar ook. In de schuilstal van de paarden omdat het daar lekker koel is. Helaas ook smerig. "He bah Beau, kon je niet onder een boom gaan liggen. Nu moet je vanavond weer in bad." Mopperde hij zachtjes tegen de hond terwijl hij haar aanlijnde. Stiekem vond hij het niet erg, Beau in bad doen zorgde voor erg leuke taferelen.
Onderweg had hij al een aantal keer het balletje weggegooid zodat Beau hem kon gaan halen, maar in de stad was het nog leuker om te doen. Een los lopende hond als een gek door de mensen heen zien rennen vond hij alleen maar grappig. Jammer van de boze blikken. Nu ook gooide hij de tennisbal weer weg, Beau ging erachter aan en sprong zo tegen iemand aan. Leroy trok een moeilijk gezicht en rende achter Beau aan, naar de persoon toe waar ze tegenop was gesprongen. En waar hij de tennisbal tegenaan had gegooid. Oeps. Eenmaal bij de persoon aangekomen keek hij verrast op. Hij wou het meisje net helpen overeind te komen toen ze al op twee benen stond. Beau sprong nog steeds tegen Cassie op in de hoop dat er met haar gespeeld zou worden. "Vond het ook al erg aardig van mezelf." Grinnikte hij zachtjes. Voordat Beau Cassie nog een keertje omver zou springen lijnde hij haar aan en liet haar naast hem zitten. Straks gingen ze wel weer spelen. "Veel te lang. Met mij wel goed, met jou? Hoe gaat het ondertussen tussen jou en je vader?" Hopelijk niet net zoals de vorige keer. Dat was nogal rampzalig. Leroy liet zijn blik op een ijskraam vallen en nam een besluit. "IJsje? Ik trakteer."

“Vond het ook al aardig van mezelf.” Cassie rolde met haar ogen. De hond stopte met haar tegen haar opspringen – helaas was haar spijkerbroek al verdoemd tot de wasmachine.
“Veel te lang. Met mij wel goed, met jou? Hoe gaat het tussen jou en je vader?” Haar gezicht betrok even. “Hmm. Even rampzalig als eerst. Dat ik nu een vriendin heb, verbeterde het niet echt. Nou ja, in ieder geval is ie sinds vorige maand gestopt met drinken thuis.”
Ze zweeg even, en grijnsde weer toen hij over ijsjes begon. “Sure. Dat gaat er wel in met dit warme weer.” Na even nadenken koos ze voor een hoorntje met een bolletje tiramisu. Omdat ze geen zin had om te blijven staan, plofte ze op een laag muurtje neer.
“Maar afgezien van dat gezeur gaat het prima. En je paarden? Hoe gaat het daarmee?” De ogen van de hond fixeerden zich op de ijsjes. “En wie is die vreetzak?” Terwijl ze het antwoord afwachtte, likte ze aan het ijsje. Yummie, die dingen waren echt heilig in de zomer. Ook vond ze het wel gezellig om Leroy weer te zien - ook al was de laatste keer dat ze hem had gezien, nou niet zo gezellig. Maar ja. Kon niks meer aan veranderd worden.

Even rampzalig als eerst. Dat klonk niet zo best. Leroy zijn gezicht betrok iets maar de lach op zijn gezicht verdween niet helemaal. De laatste keer dat hij Cassie had gezien bij haar vader had een indruk achter gelaten waar hij niet vanaf kon. Het liefst wou hij Cassie meenemen en niet meer bij haar vader in de buurt laten komen, maar dat kon nou eenmaal niet. Sinds hij Nikita en alle problemen die zij met Mido had kende wou hij iedereen ervan weerhouden om in de problemen te komen. Een stomme tik waar hij vanaf moest raken.
Leroy bestelde twee ijsjes. Tiramisu voor Cassie en gewoon vanille voor hem. Beau kreeg normaal gesproken ook een ijsje, nu mocht ze zijn hoorntje opeten als hij het ijs eruit had gegeten. "Gefeliciteerd met je vriendin." Zei hij tussen het eten van zijn ijsje door. Als Esmée erachter zou komen hoeveel ijsje hij wel niet at de hele dag door, ging ze waarschijnlijk weer klagen dat hij moest gaan sporten. Want er zit zoveel suiker in al die ijsjes en daar word je veel te dik van. Jammer dan, ze zijn veel te lekker om niet te eten. "Esmée en ik zijn samen gaan wonen waardoor we nu 5 paarden hebben. Prince is ingeslapen, het begon met hoesten en breidde zicht uit naar niet meer eten, sloomheid en vermoeidheid. Hij had de ziekte van Lyme. Hopscotch is Hopscotch. Meneer springt de sterren van de hemel thuis, maar op wedstrijd ho maar. Hij heeft heel het parcour afgebroken. En leuk dat hij het vond!" Na zijn laatste woorden liet hij een zacht gegrinnik horen. Hopscotch zijn springcarrière was na die wedstrijd beëindigd. "Dat monster is Beau. Ze is anderhalf en een echte lomperik." Nadat hij uitgesproken was gaf hij zijn ijsje aan Beau. Mevrouw at hem enthousiast op waardoor het laatste beetje ijs overal op haar neus zat. Eten kon ze ook al niet. "Hoe gaat het met het rijden? De laatste keer dat ik je op de manege zag, zag het er erg goed uit."

“Gefeliciteerd met je vriendin,” feliciteerde Leroy haar tussen twee happen ijs door. Cassie glimlachte. “Bedankt.” Zwijgend wachtte ze af wat hij zou gaan zeggen.
“Esmée en ik zijn samen gaan wonen waardoor we nu vijf paarden hebben. Prince is ingeslapen, het begon met hoesten en breidde zich uit naar niet meer eten, sloomheid en vermoeidheid. Hij had de ziekte van Lyme. Hopscotch is Hopscotch. Meneer springt de sterren van de hemel thuis, maar op wedstrijd, ho maar. Hij heeft heel het parcours afgebroken. En leuk dat hij het vond!” Ze schoot in de lach. “Pff, dat had ik moeten zien. Ach, een springcarrière is ook niet alles, toch? En da's rot, van Prince. Nou ja, beter dan als hij pijn lijdt of zo.” Ze kon zich dat schatje nog wel herinneren.
“Dat monster is Beau. Ze is anderhalf en een echte lomperik.” Ze dacht terug aan de tennisbalblooper. “Ja, dat heb ik wel gemerkt ja.” Toch zag het er heel schattig uit hoe ze het ijsje opslobberde.
“Hoe gaat het met rijden? De laatste keer dat ik je op de manege zag, zag het er goed uit.” Oef. Gevoelig onderwerp.
“Ik rijd niet echt meer veel... Anno is verkocht aan weet ik veel wie, en Zora heeft nu twee verzorgsters die er niks van bakken en elke keer weer af pleuren.” Ze grinnikte zachtjes. “En de rest van de manegepaarden zijn verschrikkelijk saai.” Zwijgend staarde ze voor zich uit. “Naja, ik heb een of twee keer op Doodle gezeten. Een verschrikkelijk irritante Fjord. Verschrikkelijk schattig maar jezus, wat een klier. Bokken, er elke tien minuten vandoor vliegen... pff. Dat is zelfs voor mij iets te irritant.”
“Tja, ik zou dolgraag weer een verzorgpony of zo hebben, alleen zijn die er niet echt in de omgeving.” Stilte. Haar gedachten gingen naar anderhalve maand geleden. Opeens was Anno's box leeg geweest en was het enige dat over was, een naambordje. Een verklaring werd er niet gegeven. Maar toen ze langs de zadelkamer liep, hoorde ze een of andere stalknecht zijn naam fluisteren, en het woordje slager kwam er niet veel later achteraan. “Ik heb het vermoeden dat ze hem naar de slacht hebben laten brengen,” kwam er zacht uit. “Want een verklaring is er niet gekomen. Alleen maar moeilijke blikken en 'het is beter dat je het niet weet'.” Arme Anno. “Nou ja, dat is een van de redenen dat ik er niet zoveel meer kom.” Ze veinsde een glimlach; het was nu niet de juiste tijd om verdrietig te zijn.

"Doodle, leuke naam." Leroy sprak de woorden wat bedenkelijk uit. Al helemaal voor een Fjord een leuke naam. Als hij dan ook nog van Cassie hoorde dat het zo'n irritante Fjord was vond hij de naam steeds leuker worden. De rest van Cassie haar woorden kwamen niet echt bij hem aan. Anno naar de slacht? Het leek haar echt te raken. Het liefst wou hij haar aan het lachen hebben, niet verdrietig zien. "Wie weet was er wel wat met hem aan de hand waarvan je niets wist." Het waren de enige woorden die hij uit zijn mond wist te krijgen. Veel mensen brachten tegenwoordig hun paard naar de slacht toe omdat ze niet meer goed functioneerde. Hoe de mensen het over hun hart verkregen kon hij niet begrijpen. Met Prince had hij al moeite gehad. En daar was een reden voor geweest, om hem in te laten slapen. "Kom anders een aantal keer op Hopscotch rijden, ik moet vaak werken en heb niet zoveel tijd voor hem. Meneer trapt bijna de stal kapot, rent door de omheining heen, en dat alleen maar voor een beetje aandacht! Je bent van harte welkom." Een glimlach was op zijn gezicht te vinden. Beau had ondertussen het ijsje op en begon weer aandacht te trekken. Heel subtiel kroop ze naar Cassie toe om vervolgens met haar hoofd tegen Cassie aan te duwen.

- gigantische flut --

"Wie weet was er wel wat met hem aan de hand waarvan je niets wist."
Cassie zuchtte. "Ja, dat is best mogelijk. Maar het maakt het er niet leuker op," antwoordde ze zachtjes, terwijl ze een lik van haar ijsje nam. Als het niet kon, dan kon het niet, maar toch, ze miste Anno verschrikkelijk.
"Kom anders een aantal keer op Hopscotch rijden, ik moet vaak werken en heb niet zoveel tijd voor hem. Meneer trapt bijna de stal kapot, rent door de omheining heen, en dat alleen maar voor een beetje aandacht! Je bent van harte welkom." Een glimlach brak door op haar gezicht en ze zag het al helemaal voor zich. Op Hopscotch rijden, daar had ze stiekem wel heel veel zin in.
"Oh, dat zou geweldig zijn! Maar hoef ik dan niet te betalen of zo?" Dat laatste kwam er wat aarzelend uit, meestal moesten mensen betalen om op een verzorgpony, in dit geval een paard, te mogen rijden. En daar had ze het geld niet echt voor. "Want ik ben helemaal blut dus..."
Een natte snuit duwde tegen haar been aan en grinnikend keek ze naar Beau. Omdat haar ogen onweerstaanbaar schattig waren, hield ze het ijsje voor en liet de hond de rest opslobberen.
"Nou ja, ik wil met alle plezier 's middags wel even langskomen hoor om hem zijn beweging te geven," stemde ze in, "zolang het me maar geen geld kost."
Dat laatste kwam er een beetje lullig uit, maar het was gewoon zo.

~ Sorry, lekker laat, en ook een flut, maar ja. :')

Ongelovig keek hij naar Cassie. Vroeg ze nou echt of ze ervoor moest betalen? Waarom zou hij haar ervoor laten betalen? Als je het op een andere manier ging bekijken zou hij haar eigenlijk moeten betalen voor het verzorgen van Hopscotch. "Ik weet dat je een beetje raar bent, dat ben ik ook, maar ervoor betalen? Ben je gek. Tuurlijk hoef je er niet voor te betalen." Op zijn gezicht verscheen weer een lach terwijl hij naar Cassie keek. Maf kind. Beau slobberde het ijsje van Cassie zonder pardon verder op zonder dat hij er erge in had. Mevrouw had het weer voor elkaar. Haar bedelende oogjes wist hij meestal ook niet weerstaan wanneer hij naar hem keek. Vandaar dat ze ook een soort van over het perfecte gewicht heen zat. Klein beetje maar. Maar goed dat hij haar vacht als excuus kon gebruiken. "Het kost je echt geen geld. Maak je daar maar niet druk over." Zei hij haar nog een keertje. Betalen om Hopscotch te rijden, grapjas.
Beau begon zich te vervelend waardoor ze vervelend begon te worden. Elke keer dat ze geen aandacht van het baasje kreeg probeerde ze het bij Cassie. Net zo lang tot ze aandacht kreeg of iemand anders tegen kwam om aandacht aan te vragen.