What for? (Shannon)

Vermoeid ademde ze uit. Haar adem condenseerde in de kille lucht voor haar, waar het even bleef hangen, om uiteindelijk weer op te lossen.
Langzaam knipperde ze met haar donkere ogen die dof voor zich uit staarden. Haar omgeving zag ze niet echt meer, die had ze al zo vaak gezien. De stemmen van de mensen gingen langs haar heen.
Ruw werd er een zadel op haar tengere rug gedeponeerd. De lucht werd even uit haar longen geslagen en een moment lang spande ze haar spieren. De singel werd aangetrokken en ze dacht er niet eens over haar buik uit te zetten; uiteindelijk was dat toch zinloos.
Ze kende het klappen van de zweep maar al te goed; nu kwam het hoofdstel. Ze hief haar hoofd een klein stukje op en opende met tegenzin haar mond.
Het ijskoude bit gleed naar binnen, een nare smaak in haar mond verspreidend. Onhandig werd het kopstuk over haar inmiddels ongevoelige oren getrokken. De neusriem werd veel te strak aangegespt, maar ze protesteerde niet.
Ratelend ging de zware staldeur verder open. Stijf liet ze zich naar buiten begeleiden, de donkere gang op.
Haar gescheurde hoeven maakten een dof geluid op de smerige tegels, dat weerkaatste tegen de ruwe, kale muren.
De mens hoefde haar niet te begeleiden; ze kende de weg blindelings.
In de rijbaan was het amper lichter dan in de gangen. Ze slofte onverschillig door het mulle zand naar binnen, waar ze middenin stil bleef staan, zoals men van haar verwachtte. Hier werd de singel nog wat strakker getrokken. Ze protesteerde niet. Niet meer.
Gewicht aan haar zijkant. Onhandig hees iemand zich in het zadel. Er werd gefrunnikt aan stijgbeugels die om de zoveel tijd tegen haar flanken stootten. Ook dat vernam ze eigenlijk niet echt meer. De huid onder haar rafelige, smerige vacht vernam op die plek al even weinig als haar oren en achterhand.
Voeten drukten duidelijk in haar flanken en ze zette een werktuiglijke stap in, een lichte zucht slakend. De hoefslag op. Stoïcijns zette ze het ene been voor het andere, keer op keer, naar de wensen van haar bereider.
Al zo lang berustte ze in haar lot. Ze droeg mensen, deed wat er van haar verlangt werd en bleef in leven. Meer niet. Ze was een werktuig, een vervoermiddel, entertainment en recreatie.
De voeten spoorden haar aan te versnellen. Met tegenzin zette ze een drafje in.
Ronde, na ronde, na ronde. Keer op keer zonder eind. Haar lot, zo leek het.
Na niet al te lange tijd begon het zweten al. Het duurde niet lang of de damp steeg op van haar warme, vermoeide lichaam, dat zichtbaar een dagje ouder werd. Tenminste, het zou zichtbaar moeten zijn, al leek het de mensen hier eigenlijk niet echt op te vallen.
Haar vacht begon al kale plekken te vertonen en haar heupen staken enigszins uit. Niet dat ze graatmager of ondervoed was, nee, maar dik was ze zeker niet. Ze at wat elk ander paard hier ook kreeg, maar voor haar lichaam was dat niet meer voldoende; haar leeftijd begon zijn tol te eisen.
Ze had geen enkel besef van tijd. Als ze dat al ooit had gehad, was er nu zeker niets meer van over. Het enige wat ze wist, was dat ze na lange tijd eindelijk tot stilstand mocht komen, in het midden van de rijbaan.
Ze liet haar hoofd hangen en haar ogen vielen nagenoeg dicht. Damp kwam van haar lichaam. Ze ademde snel en rilde. Ze hoorde stemmen, maar sloeg er eigenlijk geen acht op. Ze betekenden niets voor haar. Het waren mensen en mensen brachten niets dan de ellende die ze het grootste deel van haar leven had gekend.
Toch deed ze wat de mensen graag wilden. Dan deden ze haar geen pijn en kwam ze er nog het beste vanaf, ookal vroeg men vaak meer van haar dan ze eigenlijk nog fysiek aankon.
De koude lucht kreeg al snel grip op haar natte vacht en ze rilde nog eens.
Ze werd de rijbaan uitgeleid, de donkere gang in, die de kou leek te versterken. Ze klaagde niet; alles was beter dan doods rondsloffen in stoffig stand zonder het gevoel te hebben ook maar enigszins iets te hebben bereikt.
In haar stal werd ze snel afgezadeld. Een tochtlaag gleed over de eerst nog warme plek waar het zadel had gelegen en een siddering trok door haar ruggengraat.
Zo stond ze daar een tijdje, tot de mens een dekentje over haar rug legde. Het was dun en bood weinig warmte, maar het was iets en ze wist dat ze niets beters ging krijgen.
Veel paarden hier vielen staand in slaap. Zij niet. Hoewel ze altijd moeite had met overeind komen, sliep ze toch meestal liggend, om haar benen wat rust te gunnen. Zo ook nu. Langzaam liet ze zich door haar viezen benen zakken en ging ze in het weinige overgebleven stro liggen.
Ze liet ook haar hoofd op de grond rusten en sloot haar ogen. Haar flank ging langzaam, gelijkmatig op en neer.
Zoals de meeste nachten voelde ze het milde verlangen voor altijd te blijven slapen.

De dageraad kwam vroeg, zoals altijd. De oude haan kraaide schor en zwak. Vermoedelijk zou hij niet lang meer onder hen zijn.
Alfie werd langzaam wakker. Moeizaam begon ze overeind te krabbelen, iets waar ze pas na poging drie in slaagde. Ze had nog meer gehoord, naast het kraaien van de haan. Voetstappen.
Een maatkan biks werd leeggegooit in haar voerbak. Ze slofte er lusteloos heen en begon werktuiglijk te eten. Ze voelde zich zwakjes, wat waarschijnlijk door de koude nacht kwam, in combinatie met haar bezwete lijf. Ze hoestte enigszins.
Ze leefde er enigszins door op, de smaak van biks, al had deze al lang niet meer de allure die er eens aan verbonden was geweest.
Al veel te snel was haar voerbak weer leeg, op enkele ondefinieerbare resten na, die al sinds jaar en dag aangekoekt waren. Alfie had ze eens geprobeert te eten, maar het was te hard geweest.
Wezenloos stond de vaalwitte merrie in haar stal, leeg voor zich uit starend, wachtend tot de eerste jonge mensen weer met een zadel en hoofdstel bij haar zouden komen.
Dat gebeurde echter niet. Ze lieten haar voor het eerst in jaren, met uitzondering van de periodes dat ze kreupel was geweest, staan.
Tegen de middag, Alfie vermoedde tenminste dat het middag was, want het was vrij licht in de gang, kwam een mens naar haar stal. De zware deur werd met het karakteristieke ratelen geopent en de mens, een man, kwam al pratend tegen een tweede, die op de gang bleef, binnen.
Tot Alfies milde verrassing - echt verwonderen deed ze zich eigenlijk niet meer - begon hij haar vacht ruw te borstelen. Ze vernam er weinig van, al was het op zich wel fijn dat haar vacht eens grondig schoon werd gemaakt.
Ze hoorde de twee converseren en na een tijdje te zijn geborsteld werd haar een oud, rafelig halster omgedaan.
Volgzaam liet ze zich de stal uitleiden, zonder zich eigenlijk af te vragen waar ze heen ging.
Pas toen de buitenlucht in haar gezicht blies, leefde ze een klein beetje op. Te weinig voor de mensen rondom haar om het op te merken en het was ook van korte duur. Ook de buitenlucht bood haar immers niets meer, ookal was het elk maal vernieuwender dan binnen zijn, puur omdat ze toch weinig buiten kwam. En toch, met achttien jaar levenservaring waarvan het meeste er hetzelfde uitzag, deed de zon haar niet veel. De wind, het gras... Nee.
Ze keek voor zich, voor haar doen zowaar onderzoekend en herkende een groot gevaarte waar ze al vaak genoeg ingestaan had. Trailer. Ze zuchtte diep en liet haar hoofd weer hangen. Dus dat was het. Ook hier as ze niet meer nodig. Ze was er niet blij en niet boos om. Fijn was het hier allerminst, maar weer wennen bij een nieuw iemand, als iemand haar al wilde was het ook niet echt. En dan was er nog de grote kans dat ze uiteindelijk niet eens ergens terecht zou komen.
Gelaten stapte ze de trailer in. Er hing een klein beetje hooi in een uitgezakt hooinet, dat vermoedelijk halverwege de reis naar beneden zou komen.
Alfie knabbelde wezenloos aan het hooi, dat oud en muf smaakte. Het was tenminste iets.
In de trailer was de temperatuur een stuk hoger dan erbuiten, met als gevolg dat Alfie al snel slaperig werd. Haar oogleden zakten dicht en ze zette haar linkerachterbeen in rust.
Kort daarop echter, kwam de trailer in beweging en schrok ze kort op. Al snel wende ze echter aan het lichte schommelen van het voertuig en dommelde ze weer in, moe, af en onverschillig.
Opnieuw hoestte ze. Ze zwiepte eenmaal geérgerd met haar staart.
Het duurde niet lang voor het hooi op was en ze slechts bij wijze van afleiding gevallen sprietjes van de grond kon plukken. Er was ook een lastige vlieg opgedoken, die volhardend rond haar hoofd zoemde. Toen schudden niet hielp liet ze het insect voor wat hij was.
Alfie had geen enkel besef van hoe lang de tocht duurde, maar uiteindelijk stopten ze ergens.
De klep van de trailer ging omlaag en een kille wind streek over haar rug. Ze rilde wederom.
Ze werd uitgeladen en keek dof om zich heen. Ze rook allerlei verschillende paarden en dat wekte haar nieuwsgierigheid even.
Echter, herkenning verving die nieuwsgierigheid al snel. Op zo'n plek was ze al zo vaak geweest. Het maakte haar al niet eens meer uit met wíe ze aan het eind van deze ongewoon kille zomerdag mee zou gaan, veranderen zou haar leven toch niet.
Haar hals laag dragend stapte ze mee met de man die haar halstertouw vasthield.
Ze werd vastgezet aan een paal, op een klein afstandje van twee donkere pony's, vrij stevig gebouwd, die haar nieuwsgierig aanstaarden, met hun oren strak naar voren.
Alfie brieste slechts even zacht en reageerde verder niet op de andere dieren om haar heen. Apathisch keek ze voor zich uit.

"Damn, damn damn!" Alles viel in het honderd, alles viel op de grond en Shannon liet een vloek horen die uit de grond van haar hart kwam. Vandaag was alles al misgegaan en ze had echt geen idee hoe ze dit wou oplossen. De makelaar had gebeld en had haar het slechte nieuws gebracht. Wéér afgewezen. De ranch was verkocht voordat ze 'renbaan' kon zeggen of kon zeggen; "Ik bied hoger!" De makelaar had allesbehalve troostend geklonken, had zich zelfs met haar bemoeid, had gezegd dat een vrouw in haar geval het niet eens moest proberen. Was het aardappel aan hem om te bepalen wat ze wel en niet deed? Dat ze elkaar beter leerden kennen betekende niet dat hij ook maar het minste recht had om dat soort dingen te zeggen. Ze was dan ook zeer uit haar slof geschoten en had geëist dat hij dat nooit meer zou zeggen, of dat ze anders zijn grote baas eens flink ging bellen. De makelaar had haar geprobeerd te sussen, maar ze was echt kwaad. Heel erg kwaad. Het was gewoon niet aan die man om dat allemaal te bepalen! Uiteindelijk had zij, met heel veel moeite, de conversatie gewonnen en was de man ingebonden, maar het zat nog wel gewoon hoog bij haar. Ze had opgehangen en was naar haar kantoor gelopen om de dossiers er eens even op na te kijken. Daarmee wou ze naar beneden gaan, was ze tot overmaat van ramp van de trap gevallen, had alle papieren uit haar handen gesodemieterd en nu moest ze het weer eens opruimen. Het huilen stond haar zeer nader dan het lachen. Alles leek fout, fout en nog eens fout te gaan.
"Je moet eens niet zo stressen," klonk een stem vanuit de deuropening. Shannon kon niet opgelucht zuchten, maar enkel een boze blik op de man werpen die in haar deuropening stond. Het was haar broer, Matthew, die vandaag met haar mee zou gaan naar de paardenmarkt. Ze hadden het al maanden van tevoren besproken. Hij was een befaamde vee-arts, en nog leuk om te zien ook. Maar goed, hij was haar broer. Dat mensen vaak hem aanzagen als haar vriend, vond ze wel geinig. Matthew was zo homo als de pest. Maar wel haar grote broer.
"Oh," stamelde hij bij het zien van haar gezichtsuitdrukking. "Het zit je weer eens niet mee vandaag." Nu liet ze wel een opgeluchte zucht horen. "Sorry zusje." Hij liep naar haar toe, hielp haar met het verzamelen van de papieren en hielp het sorteren. Ze zweeg de hele tijd bij dit vervelende karwei maar deed het wel. Het moest gedaan worden. Toen ze klaar waren gingen ze aan de ontbijttafel zitten, waar twee koppen thee klaarstonden.
"Oh," stamelde Shannon. "Ik.. geloof dat je ijsthee hebt. Helemaal vergeten. Je was later, de makelaar belde, toen pleurden die dingen en..." Ze kon het even niet meer drooghouden.
"Slecht nieuws, moppie?" vroeg haar broer. Ze knikte, liet zich omhelzen en droogde toen haar tranen. Een standvastige uitdrukking maakte plaats. "Maar ik red het wel, Matt. Ik red alles." Matthew nam een slok van zijn thee en glimlachte.
"Natuurlijk, lieverd. Jij redt het ook wel. Jij redt alles!" Er kwam een mager glimlachje van Shannons kant, maar na een kwartier te hebben bijgekletst was haar humeur er een stuk beter op geworden.
"Kom, doos, we gaan!" riep Matthew, terwijl hij naar buiten liep. Shannon zette alles in de vaat en liep achter haar broer aan, ging in zijn auto zitten en klikte de gordel vast.
"Ik wil trouwens wel eens weten waar je nou op zoek naar bent. Wat wil je hebben, waarom wil je het hebben en.." Shannon lachte.
"Matthew, je wéét dat ik niet naar iets op zoek ben. De klik moet er zijn. Er moet iets gebeuren. Hij hoeft maar van een kant te komen, trouwens." Shannon grinnikte. "Want als dat gebeurd, ga ik voor dat paard."
Matthew startte de auto, reed de oprit af en fronste even.
"Wat als dat een vet duur springpaard is wat zo veel goede papieren heeft dat jij je niet kan veroorloven?" vroeg hij bezorgd. Shannon schudde haar hoofd. Met dat soort type paard had ze nooit wat gehad. Wel van die afgekeurde dieren. Die hadden er niet voor gekozen. Oké, het maakte haar eigenlijk geen ruk uit hoe een paard was, zolang de klik er maar was.
"Ja.. ik doe dat dan niet. Dat zou ik misschien jammer vinden, maar over het algemeen worden die dieren wel gekocht hoor!" Matthew lachte om haar antwoord.
"Klopt zus, ik zou het antwoord eigenlijk al hadden moeten weten. Jij kiest voor de hulpeloze paarden die aan niemand versleten kunnen worden." Shannon knikte en klampte zich toen vast aan de deur. Het was druk op de weg en Shannon had het gewoon niet zo op auto's. Ze was dan ook zeer opgelucht dat Matthew de parkeerplaats op reed en dat ze rond konden gaan struinen.
Het eerste wat Shannon op het oog viel, was een Haflinger. Ze bleef bij de eigenaars stilstaan, maakte een praatje en bleef ondertussen de Haflinger aaien. Matthew was een vluchtige inspectie aan het doen, maar schudde ondertussen elke keer lichtjes zijn hoofd. Het kon als een tic beschouwt worden, maar Shannon kende hem beter. Hij luisterde het gesprek af over de prestaties van het dier en schudde zijn hoofd omdat het dier al heel lang niet meer in staat was om dit soort dingen te doen. Shannon bedankte de eigenaars beleefd en keek Matthew toen aan.
"Er was meer, hè?" vroeg ze zachtjes. De eigenaars waren immers nog dichtbij.
"Ja," zuchtte Matthew en even verscheen er een verslagen glans in zijn ogen. "Dat paard zit onder de medicatie. Onder de verdovingsmiddelen. Die kan beter direct naar de slacht, ben ik bang." Shannon had al zoiets vermoed. Het diertje kon té veel naar zijn leeftijd. Was net even iets te energiek. Net even iets te perfect.
"En de leeftijd?" vroeg ze. "Die hebben ze niet gelogen. Ze wisten dat ik enigsinds kennis van paarden heb." Shannon lachte.
"Vind je het heel gek? Je geeft het dier een uitbundige inspectie en dan verwacht je dat mensen denken dat je loodgieter bent?" Broer en zus slenterde de paardenmarkt af en Shannon bleef regelmatig bij wat paarden staan. Toen viel haar oog op een witte merrie, die met de beste wil van de wereld was schoongemaakt, maar nog steeds stoffig was. Het dier oogde oud, niet ongelukkig maar meer emotieloos en de hoeven.. tja.
"Nee," fluisterde Matthew, die de blik in zijn zus' haar ogen al had gezien. Shannon gaf geen antwoord, maar liep haast direct op het witte paard af. De eigenaar bestookte haar met vragen, maar ze zat in haar eigen wereld, waar dit paard ook in zat.
"Hoi dame," fluisterde ze zachtjes, terwijl ze naar hand naar de neus van het dier liet gaan. Ze kwam niet te dicht in de buurt, ookal smeekte elke vezel van haar lichaam daarom. Ze trilde haast, zo graag wou ze het dier aanraken. Maar ze wou dat de merrie toenadering bij haar zocht. Neus, oren, ogen.

Mensen liepen voorbij. Alfie wist niet of ze haar bekeken of niet; ze nam niet eens de moeite de mensen te observeren, het waren er toch teveel.
Zo nu en dan bleef er een klein meisje bij haar staan dat aandacht wilde. Alfie negeerde het. Kinderen. Hun onschuld maakte hen het ergst; ze wisten immers niet eens wat ze deden en volwassenen hielden amper toezicht.
Alfie sloot even haar ogen. De geluiden om haar heen waren niet meer dan wat gegons. Gegons dat niet tot haar doordrong. Waarom zou het ook?
Een stevige windvlaag deed een rilling door het paard gaan.
Ze opende haar ogen toen ze voor haar hoeven hoorde. Een glanzend, jong paard kwam voorbij. Alfie liet haar hoofd weer hangen. Waarom was ze nog nieuwsgierig? Alsof deze wereld nog iets interessants te bieden had. Nee toch zeker?
Haar eigenaar gooide wat hooi voor haar op de grond. Langzaam reikte ze met haar hals omlaag en begon ze lusteloos te eten. Veel was het niet, dus binnen afzienbare tijd was het op en staarde de merrie weer dof en nietsziend voor zich uit.
Traag ademde het paard uit.
De man die haar hier had gebracht mopperde wat, zoals hij bij haar zo vaak deed. Alfie luisterde niet. Ze luisterde wel weer als ze hulpen kreeg of zo, dingen waarvan ze goed wist wat ze betekenden. dan zou ze wel weer gewoon braaf doen wat haar werd opgedragen. Dat was nou eenmaal haar leven.
Er kwam iemand bij hen staan. Alfie's oren bewogen een moment lang toen de vrouw sprak, maar verder reageerde ze niet. Er ging een hand naar haar neus. Ze trok haar hoofd niet weg. Genoeg kleine kinderen aaiden haar altijd over haar neus; ze voelde zich er al jaren niet meer door bedreigd.
Apathisch bleef ze daarom stilstaan, afwachtend wat er met haar zou gebeuren.
Misschien zou ze in een grijs verleden geprobeerd hebben zichzelf aan te prijzen, te showen, maar waarom zou ze nog? Iedereen kon zien dat je met haar niet ver kwam. Helemaal niet ver. Dus ze ging haar energie niet verspillen aan het ophouden van de schijn. Die energie had ze nodig als ze weer uur na uur kinderen moest dragen.
Opnieuw ademde ze langzaam uit, een zucht was het meer. Moedeloosheid.
Haar eigenaar praatte druk tegen de nieuwkomer. Zoals gebruikelijk ging negentig procent ervan langs Alfie heen, maar het onging het vaalwitte dier niet dat de stem nu honderd keer vriendelijker klonk. Het deed haar niets. Het was nou eenmaal een mens. Wat mensen vonden of deden was niet belangrijk; zodra ze de leiding over je hadden gehoorzaamde je ze blind, dat was het enige doel en het voorkwam dat ze je sloegen of anderszins straften.
Alfie knipperde langzaam met haar ogen toen de zon even doorbrak. Het voelde warm op haar vacht en dat was niet onaangenaam. Opnieuw zette ze haar been op rust, iets tevredener dan net door deze onverwachte verwarming op deze kille dag. Haar oude botten konden dat namelijk wel gebruiken.
Het kwam niet vaak voor dat Alfie zich even iets levender voelde en het was dan ook al snel weer weg, waarna er niets restte dan afwachten en apathie.

Matthew raakte in gesprek met de handelaar en de eigenaar van de merrie. Zo kwam Shannon te weten dat het al een vrij oude dame was, dat ze veel op manege's was gereden en dat ze echt alles voor je deed. Ze was heel braaf, deed niet moeilijk met opzadelen, bokte nooit, steigerde nooit, beet nooit, was nooit ongehoorzaam, dat soort dingen. De eigenaar was echt eerlijk over haar toestand. Dat verbaasde Matthew, maar Shannon luisterde nauwelijks. Ja, er waren dingen waar de handelaar eerlijk over was, maar hij zei iets belangrijks niet. Iets wat Shannon al direct had gezien, maar niet zeker wist. De merrie was er, maar toch ook niet. Het voelde niet helemaal lekker. Shannon had geen hoop, of had niet de gedachte dat het zo een, twee, drie opgelost zou zijn, en het kon Shannon niet schelen. Ze wou dit diertje een goede oude dag bezorgen, oefeningen doen waardoor de band tussen de mensen weer hersteld zou worden. Maar... nee, Shannon wou niet iets speciafieks. Ze wou niet iets gaan verlangen van dit dier. Er was al te veel van haar verlangt, en nu had ze haar eigen verlangens niet meer.
"Shannon?" Matthew legde een hand op haar schouder en ze keek even wazig op. Ze had de hele tijd met haar hand voor Alfie's neus gestaan, maar Alfie had geen contact gezocht. Shannon zou het ook niet doen. Het was niet aan haar. Het moest Alfie's keuze zijn om contact te zoeken. Net als in de paardenwereld. Er moest contact gemaakt worden door diegene die bovenaan stond. En in dit geval, besloot Shannon, was het Alfie. Alfie stond bovenaan. Alfie was de kuddeleider. Want dat zou goed zijn voor haar zelfvertrouwen, voor haar initiatieven. Die moest Alfie zelf gaan nemen.
Shannon had allang een plan in haar hoofd, zag zichzelf samen met Alfie, het leek haar compleet logisch. De leegte in de ogen van het paard weerspiegelden de leegtes waarin zij meerdere etmalen in geleefd had. Waar zelfs Matthew haar niet uit had kunnen trekken, waar haar ouders niets mee hadden gekund. Ja, Shannon had donkere tijden gekend. Zeer donkere tijden. Het was als een verleden voor haar, een verleden die enkel de lelijke littekens had achtergelaten. Zowel op haar lichaam als op haar ziel. Ze wou niet gaan beweren dat ze vet depressief ofzo was geweest, maar er waren tijden geweest dat ze het niet meer zag zitten, en op sommige momenten waren die er nog. Ze was niet een meisje dat vroeg om aandacht, dat vroeg om mensenmassa's om haar heen, maar ze wou gewoon zichzelf zijn. Leren, leren, er voor mensen en paarden zijn. Ja, haar geschiedenis. Ze wou er eigenlijk niet aan denken. De tijd zou ooit wel komen dat ze hem vertelde, dat ze precies omhoog haalde wat er was gebeurd, maar die tijd was niet nu. Misschien kwam hij wel niet. Nou ja, dan niet. Dan was het maar jammer.
Ze schudde haar hoofd toen ze weer werd aangetikt door Matthew.
"Hij vraagt of je op Alfie wil rijden," zei hij met een glimlach op zijn gezicht. Shannon keek hem een momentje besluitenloos aan. Het kón. Dan kon ze Alfie's bewegingen leren, maar dat leek haar zo fout.
"Ik weet niet," fluisterde ze zachtjes, terwijl ze Matthew doordringend aankeek. Matthew rolde met zijn ogen. "Sorry zus, ik hou van je, maar soms maak je me helemaal gek." Hij keerde zich van Shannon af en liep naar de eigenaar. Hij zei dat hij Alfie wou rijden. Shannon zuchtte, onderdrukte de neiging om een traan te laten rollen en keek toen stug naar Matthew die hielp met het zadelen van Alfie. Alsof Shannon daar wat aan kon doen. Ze zouden toch maar doen wat ze zelf wilden. Shannon had helemaal niets meer te zeggen. Maar dat zou anders worden. Alfie zou met haar mee naar huis gaan!

De eigenaar en een onbekende zadelden haar op. Alfie liet het ongeïnteresseerd over zich heen komen. Ze protesteerde niet toen ze werd aangesingeld en opende werktuiglijk haar mond toen het bit eraan kwam. Een ander paard had zich misschien voorbeeldig gedragen om verkocht te worden. Alfie niet. Alfie deed het omdat ze niet beter wist, gewend was de zweep te voelen als ze niet gehoorzaam was en omdat dit gewoon al die jaren al haar dagelijkse routine was, dat nog wel het allermeest.
Ze zag een jong paard aan het halstertouw het terrein afgeleid worden en een moment lang vroeg ze zich af hoe dat zou zijn, als iemand je vol overtuiging bij zich wil hebben.
Het verdween al snel weer, de gebruikelijke apathie achterlatend.
De vreemdeling steeg op. Geduldig bleef Alfie staan tot de mens goed zat en aandreef. De hulp was vele malen lichter dan ze gewend was op de manege, dus ze reageerde pas toen hij steviger dreef; waar ze vandaan kwam was zo weinig druk meestal eerder een teken van een kind dat haar benen niet stil kon houden. Ze was zonder meer afgestompt.
Echter, de tweede maal had ze het begrepen en stapte ze werktuiglijk weg.
Werktuiglijk. Ja, ze was een werktuig. Een tool, een hulpmiddel en een vorm van tijdverdrijf.
Haar hoeven tikten regelmatig op het asfalt.
Braaf reageerde ze op de hulpen van haar bereider, doend wat ze elke dag in de bak ook keer op keer deed. Er was geen uitdaging. Dit was zelfs voor een oudje als zij niet vermoeiend, dus in wezen deed ze alles op de automatische piloot.
Ze hoorde stemmen; vermoedelijk converseerde de mens op haar rug met de andere twee. Niet haar zaak.
Ze stapte, draafde een stukje, liep, zij het enigszins stijfjes, aan de teugel en draaide geduldig een aantal voltes.
Ze werd tot stilstand gemaand. Ook hier was een tweede, duidelijkere hulp voor nodig omdat haar mond aan getrek gewend was en subtiele hulpen niet voldoende meer waren.
Het gewicht verdween van haar rug en de singel werd losgemaakt.
Het zadel werd opgetild en de wind streek koel over haar toch enigszins bezwete rug op de plek waar het zadel gezeten had.
Het hoofdstel werd weer door het halster vervangen en ze werd weer vastgezet terwijl het gepraat naast haar voortduurde.
Misschien zou ze tien jaar terug gehoopt hebben dat dit betekende dat er interesse in haar was, maar hoop bestond voor haar inmiddels er niet meer.
Dus wachtte ze braaf en geduldig af.

Shannon keek met een scheef oog toe hoe Alfie werd weggehaald aan haar halster, werd opgezadeld door de handelaar en Matthew en hoe Matthew er uiteindelijk zelf op klom. Een lichte hulp werd gegeven, maar Alfie bleef staan. De hulp werd iets duidelijker, Alfie ging in stap. Vrijwel met een beetje speling liep ze aan de teugel. Matthew hoefde er niets aan te doen. Maar eigenlijk keen Shannon niet naar Matthew, maar naar Alfie. Ze was niets meer dan een robotpaard geworden. Ze deed alles wat moest, maar niet wat ze wou. Shannon draaide zich om en liep weg. De conversatie tussen Matthew en de handelaar liep ze mis.
"Shannon?" Matthew stond achter haar, legde zijn hand op haar schouder. Shannon trok haar schouder recht, zodat zijn hand er haast af viel. Zijn grip werd strakker. "Ga nou niet zo moeilijk doen, Shannon," brieste hij kwaad. "Ik hou van je, eerlijk waar, maar je blijft zo ontiegelijk moeilijk doen." Ze hoorde een grauw in zijn stem, sloeg haar ogen neer en draaide zich naar hem toe. Toen barstte zij los. "Hoe denk je dat ik het vind, Matthew? Hoe denk je dat ik me voel als ik zo'n paard zie? Ik voel me knudde, omdat ik besef dat dat door mensen moet gedaan zijn. Ze is geen paard meer, ze is een ROBOT verdomme. En op een robot moet je niet meer rijden. Het enige wat je nu gecreëerd hebt is dat ze nog meer robot is dan ze al was. Je moet haar niet rijden, tot ze zelf besluiten gaat nemen!" Shannon was rood aangelopen van woede en keek haar broer furieus aan. Zag hij het zelf niet? Was hij echt zo dom? Nu sloeg hij zijn ogen neer. "Ik had er rekening mee moeten houden dat jij een totaal andere kijk hebt op de wereld, zusje. Je zoekt het maar uit, ik maak de trailer klaar." Matthew liep weg en liet Shannon alleen achter. Ze voelde zich misselijk. Gauw duwde ze dat gevoel weg en liep terug naar Alfie en de handelaar. Zwijgend overhandigde ze de vraagprijs, kreeg wat documenten, klemde dat tegen zich aan en toen ze het halstertouw overhandigt kreeg, glimlachte ze breed. Ergens. Met een lichte klak van haar tong spoorde ze Alfie aan om met haar mee te lopen. Als ze bij Shannon woonde, zou ze een hele ander bestaan krijgen. Ze zou met respect behadelt worden, dat soort dingen. Maar Shannon moest in het hier en in het nu blijven leven. Ze hield Alfie strak vast, niet dat ze bang was dat ze weg zou lopen, maar meer houvast voor zichzelf. Het geklipklop op de stenen klonk al rustgevend en Shannon voelde zich opgelucht nu ze weer een klein lichtpuntje in haar leven had. Eenmaal bij de trailer hielp ze Alfie erin, maar dat ging haast vanzelf. Er hing hooi in het hooinet, dus Alfie had wat te eten en wat vermaak. Shannon maakte haar reisklaar, liep de trailer uit en ging bij Matthew zeggen. Hij zei niets tegen haar, maar reed zwijgend naar huis.

- Le me for maybe the first time. Totally flut. -

Ze werd meegeleid door de vreemdelinge, maar slechts vaag drong het tot haar door wat dat precies inhield.
Ja, ze ging nu naar iemand anders. Waarschijnlijk voor diens kinderen of zo. Ze ging ervan uit dat haar hetzelfde leven te wachten zou staan als voorheen.
Geduldig liep ze mee. Ze werd vrij strak vastgehouden, maar ondervond daar geen hinder van. En zelfs als het ongemakkelijk was geweest; ze was wel wat gewend wat dat betrof.
Ze werd een trailer ingeleid, een andere dan op de heenweg. Ze rook even en begon toen aan het hooi dat in een net voor haar hing te knabbelen. Onderzoeken was niet nodig; elke trailer was hetzelfde en ieder hooinet was eender.
Kot daarop kwam de trailer in beweging en reden ze weer. Alfie at onverstoorbaar verder.
De geluiden van de weg en van auto's waren bekend en beangstigden haar dan ook niet in het minst.
Ze at langzaam van het hooi; echt honger had ze niet, en het was ook meer tijd doden.
Besef van tijd had ze ook nu niet. Ze had geen idee van hoe lang ze precies onderweg waren of waar ze langs gingen.
Echter, uiteindelijk stopte de trailer.
Alfie's oren bewogen kort, waarmee ze de eerste geluiden die haar bereikten scande. Veel meer interesse kon er bij het oude paard niet af.
Ze hoorde voetstappen en gemorrel aan de klep van de trailer.

Schmee, inspiless :< sorry

De klep van de trailer kwam naar beneden en Shannon zuchtte opgelucht toen ze zag dat Alfie de rit goed had overleeft. Alfie zou als een van de eerste op de ranch komen wonen. Het woongedeelte was al ruim en breed begaanbaar, daar had Shannon niets aan hoeven doen, enkel een paar stallen waren vervallen geraakt en waren te veel in de stijl van de oude stal die hiervoor had gezeten. Ronduit; er was nog genoeg te doen. Ze hoorde het gehinnik van de paar paarden die ze al hadden. Continues met haar merrieveulen Somnium en de andere merrie Faith, die vermoedelijk ook drachtig was. Weggehaald bij de oude eigenaar, zou later worden ingezet voor de speciale leas-lessen. Leuk en interessant concept. Het zou meer gaan lijken op het hebben van een verzorgpony dan elke week een keertje mogen rijden. Maar Alfie zou bij de pensionpaarden komen te staan, als vast, eigen paard van Shannon. Alfie zou beweging krijgen, maar zou niet meer op die manier bereden worden. Tenzij Alfie daar zelf voor koos. Shannon hoorde Faith hinniken, een vrolijke, begroetende hinnik en ze hoopte meer dan eens dat Alfie perfect in die groep zou passen. Bang was Shannon niet. Ze had wel vaker te dealen gehad met 'lastige' paarden. En Alfie was niet lastig, meer doods. Ze wist niet hoe ze het beter kon omschrijven. Nu liep de oude merrie naast haar, braaf als een hondje. Juk. Vies. Ze wist niet wat ze zou doen. Gelijk in het paddock met haar? Shannon besloot van wel, liep met Alfie het paddock in en liet haar los. Zelf ging ze op de grond zitten, en ze besloot dat ze net zo lang zou wachten tot Alfie zelf op een geïnteresseerde manier naar haar toekwam.

Ze werd uitgeladen. Niets nieuws. Mak, haar hals laag dragend liep ze naast haar nieuwe eigenaresse. Ze hoorde een paard hinniken en bewoog even met haar oren, het geluid lokaliserend.
Ze werd naar de paddock geleid en erin gezet. En nu? Ze kon niet ontkennen dat dit ongewoon was en ze tilde haar hoofd ietsje op.
Ze keek om en zag de mens op de grond zitten.
Een zachte bries beroerde haar slierterige manen en langzaam ademde ze uit. Ze begreep niet waar dit voor was; vroeg of laat zou ze toch weer haar eeuwige routine moeten volgen. Alles draaide om gehoorzamen, doen wat de mensen van haar wilden.
Wat wilde deze mens van haar? Haar inventiviteit was niet wat het geweest was, want dit was niet iets wat ze normaal gesproken deed.
Ze begreep het niet en stond daarom maar stil; als ze een commando kreeg ging ze wel lopen.
Maar dat commando bleef uit. Er werden haar geen dingen opgedragen en de vrouw liet haar gewoon staan.

- schmee, niet af, rest komt morgen