Digno brieste terwijl hij zwaar doorstapte. Pasqual glimlachte om de macho, maar vandaag was de glimlach niet van zijn gezicht vertrokken. Hij was op weg naar Chloë, die zonder ook maar iets te weten hierheen had moeten gaan. Op haar eigen houtje. Zometeen zou ze voorop komen, Digno had geen zadel om namelijk. Pasqual achter haar, armen om haar middel, gezicht in haar haren. Hmm. Hij dwaalde weer eens af, als het om Chloë ging. Maar het was dan ook niet lastig om af te dwalen. Chloë was geweldig! Haar tere lichaam tegen zijn logge lichaam aangedrukt, niets was mooier dan dat. En gewoon elke keer als ze hem aanraakte, schoot er gewoon vuurwerk door zijn lichaam. Zoveel liefde voor een meisje had hij nog nooit gevoelt. Het spetterde en straalde overal vanaf en hij genoot ervan, met volle teugen.
Deze verassing kwam dan ook niet uit het niets zetten. Hij wou bij haar zijn, voor altijd, en ookal konden ze elkaar nog net... hij wou haar zijn eeuwige trouw verklaren. Nee, hij ging haar niet ten huwelijk vragen, maar ging een prachtige ketting geven. En, had hij bedacht, erbij vertellen dat zolang zij die ketting omhield en omwou, dat hij op ieder moment van de dag op sprong. Niet dat hij haar dwong de ketting mooi te vinden, dat was zeker niet de bedoeling! Hij had de ketting in een doosje in zijn broekzak zitten. Was Chloë eigenlijk wel officieel zijn vriendin? Pasqual wist het niet. Het maakte hem niet zoveel uit, Chloë had niets te vrezen voor andere meisjes en Pasqual vond haar ook niet echt het type ervoor om flink de bloemetjes buiten te zetten met andere jongens. Sowieso. Chloë was geen slet. De enige keer dat hij haar gezien had met een andere jongen die meer van haar wou dan enkel lief praten, was op die bewuste avond geweest dat hij haar de hele avond een soort van achterna was gegaan. Dat hij haar in de gaten had gehouden en dergelijke. Pasqual balde zijn vuisten en spoorde toen Digno aan tot een drafje. Chloë zou er toch inmiddels wel moeten staan?
In een volle draf kwam hij aangelopen en zag inderdaad zijn prinses staan. Hij hield Digno in, die een korte steiger liet zien en klopte hem belonend op zijn hals.
"Je bent braaf," fluisterde hij het paard toe, en liet zich toen van hem afglijden.
"Chloë!" riep hij, terwijl hij op het blonde meisje afrende. Hij stak zijn armen naar haar uit, tilde haar op, zwaaide haar rond en zette haar weer neer maar hield zijn armen rond haar middel. En hij kuste haar. Haar lippen waren welkom, leidden hem af van alles, maar het feit dat ze zo dicht bij hem was benam hem werkelijk de adem. Toen ze uit waren gekust, al kon hij dat natuurlijk nooit met haar zijn, schoof hij haar iets van zich af zodat hij haar kon bekijken.
"Je ziet er prachtig uit," fluisterde hij, waarna hij haar direct weer tegen zich aandrukte en weer kuste. "Gefeliciteerd, nogmaals, want dit is natuurlijk voor je verjaardag," zei hij, terwijl hij naar Digno gebaarde. Hij wou haar erop helpen, maar de korte afwezigheid van Chloë had hem niet veel goeds gedaan en hij wou haar nu gewoon vasthouden en dicht tegen zich aanvoelen.
"Ik hou van je," fluisterde hij verlegen, terwijl er een blos op zijn wangen verscheen.
Deze verassing kwam dan ook niet uit het niets zetten. Hij wou bij haar zijn, voor altijd, en ookal konden ze elkaar nog net... hij wou haar zijn eeuwige trouw verklaren. Nee, hij ging haar niet ten huwelijk vragen, maar ging een prachtige ketting geven. En, had hij bedacht, erbij vertellen dat zolang zij die ketting omhield en omwou, dat hij op ieder moment van de dag op sprong. Niet dat hij haar dwong de ketting mooi te vinden, dat was zeker niet de bedoeling! Hij had de ketting in een doosje in zijn broekzak zitten. Was Chloë eigenlijk wel officieel zijn vriendin? Pasqual wist het niet. Het maakte hem niet zoveel uit, Chloë had niets te vrezen voor andere meisjes en Pasqual vond haar ook niet echt het type ervoor om flink de bloemetjes buiten te zetten met andere jongens. Sowieso. Chloë was geen slet. De enige keer dat hij haar gezien had met een andere jongen die meer van haar wou dan enkel lief praten, was op die bewuste avond geweest dat hij haar de hele avond een soort van achterna was gegaan. Dat hij haar in de gaten had gehouden en dergelijke. Pasqual balde zijn vuisten en spoorde toen Digno aan tot een drafje. Chloë zou er toch inmiddels wel moeten staan?
In een volle draf kwam hij aangelopen en zag inderdaad zijn prinses staan. Hij hield Digno in, die een korte steiger liet zien en klopte hem belonend op zijn hals.
"Je bent braaf," fluisterde hij het paard toe, en liet zich toen van hem afglijden.
"Chloë!" riep hij, terwijl hij op het blonde meisje afrende. Hij stak zijn armen naar haar uit, tilde haar op, zwaaide haar rond en zette haar weer neer maar hield zijn armen rond haar middel. En hij kuste haar. Haar lippen waren welkom, leidden hem af van alles, maar het feit dat ze zo dicht bij hem was benam hem werkelijk de adem. Toen ze uit waren gekust, al kon hij dat natuurlijk nooit met haar zijn, schoof hij haar iets van zich af zodat hij haar kon bekijken.
"Je ziet er prachtig uit," fluisterde hij, waarna hij haar direct weer tegen zich aandrukte en weer kuste. "Gefeliciteerd, nogmaals, want dit is natuurlijk voor je verjaardag," zei hij, terwijl hij naar Digno gebaarde. Hij wou haar erop helpen, maar de korte afwezigheid van Chloë had hem niet veel goeds gedaan en hij wou haar nu gewoon vasthouden en dicht tegen zich aanvoelen.
"Ik hou van je," fluisterde hij verlegen, terwijl er een blos op zijn wangen verscheen.