SNOEPJES? SNOEPJES! ~ Eddie

De vetgemeste Fjord was tienmiljoen kilometer verderop nog te horen, met zijn lawaaierige galop en aanstellerige gehinnik. Z'n baasje was nog niet langsgeweest en de wei was saai, want de andere pony's wilden niet met hem spelen. Ook waren de kleine kindjes met hun zakken vol snoepjes er niet en had hij vandaag ook geen lekkers gekregen. Alleen maar gras. Hmpf. Gras was lekker. Maar snoepjes waren lekkerder. Verontwaardigd gooide hij er nog een bokje tegenaan, racete naar de andere kant van de wei en trapte naar de dichtstbijzijnde soortgenoot. Niet agressief, meer speels, maar dat stomme beest negeerde hem. Kom op zeg! Arrogant met zijn staartje hoog, zoals een Arabier dat deed, en neusje de lucht in, stapte hij naar het hek toe en ging daar overheen hangen. Zachtjes wiegde hij heen en weer. Oh, wat had hij zin in beweging zeg... pfff. Maar iedereen liep voorbij. Tot hij een bekende gestalte zag in de verte; Edward-geval! Snoepjes! Druk draafde hij langs het hek heen en weer, trapte er af en toe tegenaan en hinnikte zo hard als hij kon. Kom op, Eddie, spring op mijn rug! gaf zijn hele lichaamstaal aan.

Het was vroeg in de middag, maar Edward had al besloten maar naar stal te gaan. Gewoon, even langs alle paarden. Dus; Doodle, Marente & Destin. Alhoewel Doodle van Shannon was en niet van hem, maar ofdat ze vandaag wel naar hem toe kwam wist hij niet. Dus kon hij alvast maar even langs gaan, daar was de Fjord dol op. En vooral op snoepjes. Maar die had hij gelukkig extra veel meegenomen vandaag, dus dat kwam mooi uit. Als het goed was stonden alle paarden in de weide, en voordat hij was aangekomen zag hij Doodle al staan. Met een grijns bekeek hij hem. Hij draafde druk langs het hek, trapte er soms tegen aan en zijn gehinnik was luid te horen. Zelfs toen Edward dichterbij stond, zag hij een blik in de ogen van de ruin, die hij eerlijk gezegd nooit had gezien bij hem. 'Rijden?' Gegrinnik kwam uit zijn keel, terwijl hij voor het hek stopte en even hem over zijn voorhoofd aaide. Zou hij het doen? Tja, hij had beweging nodig. Maar wél wist hij, dat deze hengst erg ondeugend was. Wat hij kon verwachten wist Edward dus niet precies. Ach, hij zou het wel gewoon doen. Edward pakte het halstertouw en klikte dat vast aan zijn halster. Daarna opende hij het hek, nam hij Doodle de weide uit en sloot het hek weer achter zich. Rustig liep hij naar de poetsplaats, terwijl hij Doodle ondertussen al een paar snoepjes had gegeven. Gelukkig was hij best wel breed, dus maakte Edward' lengte niet echt veel uit.
Ondertussen waren ze aangekomen bij de poetsplaats, zette Edward Doodle daar vast en pakte hij een paar borstels. Daarmee streek hij zorgvuldig over zijn vacht zodat die goed schoon was. Ondertussen had Edward hem nog even een snoepje gegeven, ach, hij had toch een lading teveel en Doodle hield ervan, dus waarom niet? Al snel had Edward Doodle' zadel op zijn rug gelegd, de de singel aangesingeld en probeerde hij nu het hoofdstel in te krijgen bij Doodle. Na zo'n twee keer proberen had hij het bit in zijn mond gekregen en trok hij alle gespen goed, niet te strak en ook niet te los. 'Ready.'

Rijden? Natuurlijk wilde hij rijden! Ongeduldig liet hij zich aaien en een vrolijke hinnik ontsnapte uit zijn keel toen een halstertouw aan zijn halster werd vastgeklikt. Veel te langzaam vertrokken ze naar de poetsplaats, waar een uitgebreide poetsbeurt werd gegeven. Speels hapte de Fjord naar elke borstel die in de buurt van zijn hals kwam, maar te pakken kreeg hij ze niet. Wel heel veel snoepjes en met smaak smikkelde hij het allemaal op. Het zware zadel kwam op zijn rug te hangen en werd vastgemaakt. Bij het halster deed hij een beetje irritant, maar bij de derde poging was Edward hem te snel af en zat ook het hoofdstel vast. Er werd iets gezegd wat hij niet verstond en toen leidde de jongen hem naar de buitenbak, het was dan ook prachtig weer.
Al bij het opstijgen begon Doodle kuren te vertonen. Wegstappen als Edward zijn voet in de eerste beugel had gezet, bijvoorbeeld, of zomaar zijn hoofd in de lucht gooien. Kijken of zijn ruiter slim genoeg was om op zijn rug te komen. Dat bleek want het duurde niet lang of de vertrouwde hulpen werden gegeven. Véél te langzaam. In een draf vloog hij de hoefslag op, ging tien seconden zo door en vertraagde toen naar een stap. Geduldig zijn kans afwachtend om weer ervandoor in te gaan.

~ je mag wel een beetje godmooden hoor. :3