Ach, gewoon niet meer aan dat moment denken. Dat gewoon vergeten. Het was waarschijnlijk toch een misverstand.. Dan moest hij nu vooral normaal doen, anders zou het teveel opvallen dat hij nog twijfelde over wat er gebeurd was, of Elena dat wel had gewild. Toen Con ineens aan de teugels begon te trekken omdat hij een merrie zag rolde Edward even met zijn ogen, wreef hij met zijn hand over zijn glanzende nek in de poging hem te kalmeren. Gelukkig zette Contango geen stap verder dan alleen onrustig zijn, dat was wel het fijne aan hem, dat hij bijna nooit hengstengedrag vertoonde. Iets wat Edward wel fijn vond, anders was Con nu al lang een ruin geweest als hij dat gedrag wel vertoonde. ’Heee,’ De stem van Elena weerklonk in zijn oren. ‘Ik wist niet dat Contango van jouw was.’ Gegrinnik verliet zijn keelgat. ’Ik wist ook eerlijk gezegd niet, dat Evalanche van jou was.’ Meestal lette Edward nooit op andere mensen van stal, meestal was hij meer bezig met Contango. Maar de paarden die er stonden kende hij wel. Of het kon zijn dat Edward op andere tijden dan Elena kwam, wat hij kwam altijd best onregelmatig qua tijdstippen. Maar wel meestal twee keer per dag, minimaal. Voor de rest had hij toch niks te doen. ’Best grappig, dat wel elkaar al twee jaar ofzo niet gezien hebben, terwijl we wel al twee jaar op dezelfde stal staan..’ Even kort dacht hij na, knikte hij. ’Ja klopt. Maar ik sta er denk ik pas een jaar ofzo ongeveer.. Nja, ik hou het niet meer bij. Het kan ook al 2 jaar zijn. Ik weet niet meer precies wanneer ik was verhuisd.’ Ondertussen werd Contango ook al iets onrustiger door Evalanche, maar gelukkig kon Edward hem wel houden, de hengst gebruikte namelijk nooit al zijn kracht bij hem. Op de een of andere manier. ’Ik heb één idee.. Ik zat te denken aan één wedstrijdje, wie het eerste voorbij het strandhuisje is, dat is zo’n anderhalve kilometer vanaf hier. Om het intressant te maken, kunnen we er één weddenschap van maken, de verliezer moet iets doen van de winnaar.’ Een grijns kwam rond zijn lippen te staan. ’Perfect.’ Edward liet Con halt houden en zo deed Elena dat met Eva. Hij hoorde hoe er tot 3 werd geteld en spoorde Con aan. Meteen had Eva een voorsprong, Con snapte het spelletje niet helemaal dat hij namelijk zo snel mogelijk moest zijn, maar kreeg het een tijdje later door. De gitzwarte hengst nam steeds meer vaart, tot op een gegeven moment hij Eva inhaalde en Edward hem nog meer aanspoorde om de voorsprong te vergroten. Het strandhuisje naderde en op het laatste stuk gaf Edward de hengst vrije teugel, zodat hij nog sneller vooruit schoot en toen hij het strandhuisje had bereikt nam hij die weer terug en zette de hengst langzaam tot stilstand. Edward keek om. Hij had gewonnen. Nu moest hij enkel nog iets verzinnen om Elena te laten doen.. Wacht eens even, hij móest gewoon weten of Elena hetzelfde voor hem voelen door zijn gevoelens voor haar duidelijk te maken. Hopelijk zou er dit keer niet iemand het moment verstoren. Zonder dat Edward het door had was de zon al langzaam aan het ondergaan en gaf dat een oranje gloed op het gebied. ’Gewonnen. Alweer, net zoals vorige keer bij de watervallen.’ Plagend keek hij haar aan. Zou hij het doen of..? Ja. Gewoon doen. Als ze het niet wilde, dan was het maar zo. Dan zou hij zijn excuses wel aanbieden. Want als het bleek dat die gevoelens wederzijds waren, was deze Valentijnsdag echt helemaal perfect.. ’Nu moet ik iets verzinnen uhmm..’ Even deed hij of hij diep nadacht, knikte hij een minuut later en schraapte zijn keel bijna onhoorbaar. ’Ik weet het. Doe je ogen dicht.’ Edward zag hoe zijn opdracht werd uitgevoerd. Nu moest hij het dus doen. Langzaam liet hij Con naar Eva stappen, liet hij hun naast elkaar staan. De flanken van de paarden raakte elkaar, zo dicht stonden ze wel niet op elkaar. Edward’ hand raakte even haar gezicht aan om Elena’ hoofd iets naar hem toe te draaien. Zijn vingertoppen gleden even over haar kaaklijn waarna hij zijn hoofd iets naar haar toe bewoog. Ook zijn ogen sloten zich en toen zijn lippen op enkele millimeters na haar lippen bijna raakte gebeurde er weer iets, Edward voelde haar ademhaling, glimlachte even om daarna zijn lippen op de hare te drukken. Maar nog voor hij dat kon doen schoot Evalanche weg. Jahoor. Wéér verpest. Hij kon zichzelf wel voor zijn hoofd slaan op dit moment. Misschien had hij wel niet moeten doen. Dan was dit nóóit gebeurd.
