For sale (iemand die Enzo wilt)

Lange witte manen en staart wapperden mee met de wind. Zijn licht grijze neus trots tegen zijn bortskas aan. Zijn staart hoog in de lucht gehezen. Een merrie liep schuin achter hem. Hij had zijn oren trots naar voren gestoken. Een kleine kudde paarden volgde hem. Hij hield halt aan een dal en schudde zijn lange manen eens. Hij leefde voor zijn familie. Een merrie met een zwart veulen kwam naar hem toe. Ze duwde haar neus tegen de zijne. Hij briestte eens zachtjes. Het veulen slaakte een vrolijke hinnik uit en rende naar hem toe. Enzo schudde zijn hoofd eens en gaf het veulen ook een neusje. "Is hij braaf geweest?" Vroeg hij aan de merrie. Ze knikte even en ging daarna aan de kant zodat Enzo door kon. De merrie zei nooit veel, enkel wanneer het nodig was. Niet daarom was ze alfamerrie. Ze was ook het mooiste dier dat Enzo ooit in zijn leven had gezien. Haar crèmekleurige vacht en witte bles en witte manen en staart waren hemels. Haar gigantische grote kastanjekleurige ogen maakten het plaatje af. Hij ging richting de andere paarden. Hij groette een jonge hengst en bekeek alle merries. De lente was er en al snel zouden de merrie terug gedekt worden. Enzo hield geen merrie's gevangen. Hij liet ze hun eigen weg begaan."Kashmino." Sprak hij daarna streng. Het jonge zwarte veulen draafde naar hem toe. Enzo keek hem even kort aan en deed teken dat hij hem moest volgen. Enzo voedde altijd zelf het alfaveulen op. Het zou een belangrijke taak kunnen volbrengen als het groot was. Zijn oudere zoon Gibrendo stond boven aan de berg. Zijn eerste zoon, diegene waar hij trots op was. Kashmino was minder belangrijk. hij was maar een opvolger van Gibrendo moest die het niet halen. De hengst keek nogal zenuwachtig. Enzo fronste even zijn wenkbrauwen en wees het veulen de weg naar zijn moeder. Enzo kwam langs zijn zoon staan en keek naar hetzelfde wat zijn zoon zag. Zijn reactie was snel. De kudde moest hier vandaan. Hij gebaarde zijn zoon dat hij de kudde moest lijden. De kudde vertrok, zonder hem. Enzo bleef als een echte leider achter en zou vechten voor het vreemde. Al was deze strijd niet te winnen. Tweevoeters kwamen op hem af met afgerichte paarden. Ze hadden wolven bij zich die naar zijn hoeven hapten. Hij steigerde en voelde een touw rond zijn hals vallen. Een schril gehinnik weerklonk. Een hond beet in zijn achterbeen. Hij verloor zijn evenwicht en kwam met een klap neer op de grond. Een tweevoeter kwam van zijn paard af en bond andere touwen rond zijn hoofd. Hij voelde een steek en alles werd troebel. Hij kon niet helder meer denken. Hij liet alles maar gebeuren. Als een mak lammetje volgde hij de mannen.

few months later

Een magere appelschimmel stond achteraan in zijn stal. Telkens als er een man voorbij kwam rolde hij luid snuivend met zijn ogen. Ze mishandelden hem. Hij leed pijn. Elke nacht weer staarde hij naar de sterrenhemel en verlangde hij naar zijn kudde. Zo ging het nu al bijna een half jaar. Een grote brede man kwam zijn stal binnen. Enzo wou steigeren maar had er de kracht niet voor. De man nam zijn halster beet en sleurde hem mee. Enzo vocht tegen, bleef koppig staan. Een andere man kwam met de zweep. Enzo hinnikte luid maar niemand kwam hem redden. Hij werd tussen drie muren vast gezet. Een vreemde man kwam en begon aan zijn hoeven te werken. hij klopte er vreemde dingen in. Iemand anders begon aan zijn manen te trekken en haalde er alle klitten uit. Hetzelfde werd gedaan bij zijn staart. Toen de man weg was die aan zijn hoeven bezig was geweest kwam een half uur later nog een andere man. Die stopte een vreemd ding in zijn mond waardoor hij zijn mond niet meer dicht kon doen. Hij veilde zijn pijnlijke hoektanden bij en verliet ook weer het erf. Daarna gingen ze met een borstel over zijn vacht heen. Ondanks dat hij mager was, zag hij er mooi uit. Hij was nog steeds die trotse wilde hengst. Alleen hoorde hij nu te gehoorzamen. Hij zag die ene man weer komen en de spuit. Alles werd waziger en hij liet meer toe. Ze deden een ding op zijn rug en stopten een ding in zijn mond. Daarna brachten ze hem naar een rijpiste. Er stonden nog mensen, aardigere mensen. Hij hoorde de lichtte verbazingen als ze zijn trots zagen. De man kroop op zijn rug, Enzo kon enkel gehoorzamen. Hij deed wat ze vroegen al zou dat enkel zolang de spuit zou werken. Hij had nooit de goede ervaringen gekend met mensen. De ervaringen die hij nodig had om al zijn talenten naar boven te laten komen. Enzo had immers prachtige gangen en bezat een kracht die niet te onderschatten was. Onder al die angst zat een geweldig paard dat voor je door het vuur zou gaan.

[iemand die Enzo wilt (aa)]

Ogen werden slaperig geopend, door een natte tong die over zijn wang streek. Hij duwde slaperig Lorcan van hem weg. Raar beest was het toch, hem ’s morgens vroeg wakker maken. Hij keek slapperig op de wekker. Het was pas half 7 gerustgesteld liet hij zich weer zakken. Plots schoot er een gedachte door zijn hoofd wat hem deed opveren. De paardemarkt helemaal vergeten. Snel sloeg hij het dekbed weg en rende in zijn boxer naar de douche. Toen hij de mand van Lorcan voorbij rende zag hij nog net hoe de hond hem aankeek. En hem met een blik aankeek, -ik-zei-het-toch-. Hij rolde met zijn ogen en rende door naar de badkamer. Met een ruk werd de deur geopend. Binnen een paar seconden stond hij onder de ijskoude stralen. Hij rilde, kippevel verscheen op zijn huid. Na een paar minuten onder de koude stralen te hebben gestaan, en zich in en af te hebben gezeept stapte hij uit de douche. Snel en ruw droogde hij zich af. Hij rende in zijn nakkie naar zijn slaapkamer en zag Lorcan die hem weer met dezelfde blik aankeek. ‘Jaaa ik weet het’ riep hij gefrustreerd. Die hond was gewoon te slim voor hem. Hij deed in zijn slaapkamer snel zijn boxer aan en schoot in zijn broek. Blouse volgde, hij droogde snel zijn haar, deed het in model met wat gel en poetste zijn tanden. Nog nooit was hij binnen tien minuten klaar geweest. Hij liet Lorcan naar buiten zodat hij kon dollen met de paarden en sloot de boel af. Hij deed zijn nickes aan en liep naar buiten. Pas toen hij in zijn jeep zat merkte hij dat hij geen jas aanhad. Pech gehad. Hij startte de motor en reed rustig weg. Hij had tenslotte een trailer achter zich. Op de snelweg reed hij wat harder want de trailer was nu nog onbelande. Na een uurtje te hebben gereden draaide hij een parkeervak in en nam twee vakken in beslag. Gemopper klonk naast hem hij keek ietswat nors naast zich en zag een oude man in een auto zitten die ook op zijn plek had willen parkeren. Hij haalde zijn schouders op, had hij eerder moeten zijn. Hij liep met kippevel op zijn armen de markt op. Een paar pony’s met amandel bruine ogen keken hem smekend aan. Hij aaide ze gaf ze een snoepje maar liep toen weer verder. Aan pony’s had hij niks, die kon hij enkel voor een karretje spannen. En hopen dat ze beleerd waren voor de kar. Nee hij was opzoek naar een groot paard een hengst het liefst. Merrie’s waren ook goed maar hij kwam niet vaak goede tegen. Pebbles was een prachtige merrie die was ook moeilijk te vinden geweest. Hij liep met zijn handen in zijn broekzakken verder de markt op. Een prachtige hengst, een volbloed zo te zien stond te showen. Zijn gangen waren prachtig enkel was hij een beetje overbouwd. Dat maakte hem normaal niet zo uit maar deze was ookal op leeftijd. Hij liep door tot hij op de tribunes van de ring belande. Hij keek al een halfuur naar paarden die niks presteerde, hij geeuwde. Wat deed hij hier eigenlijk, of er liepen slome manege pony’s in de ring. Of goed getrainde sportpaarden die voor veel te veel weggingen. Hij keek verveeld naar een merrie die sloom door de piste liep. De eigenaar schopte net zo lang met zijn sporen tot het arme dier naar voren schoot en begon te bokken. Gejoel weerklonk, een streng uitziende vrouw bood op haar. Ze leek het ‘pittige’ karakter geweldig te vinden. Het dier werd uiteindelijk van haar. Net toen hij aanstalte maakte om de tribune te verlaten werd er een hengst de ring in begeleid. De adem stokte in zijn keel, om zich heen hoorde hij verwonderde kreetjes. Hij boog zich naarvoren, dit kon intressant worden…. Een man steeg op en reed trots met het dier rond in de ring. Ook al leek het dier niet met volle honderd procent bij bewustzijn te zijn, hij had toch prachtige gangen en een uitstraling waarvan ieder paard van droomde. Als je het dier in een woord moest beschrijven was het eerste woord wat in hem op kwam wel Trots geweest. Hij keek ademloos toe hoe het dier door de ring gallopeerde. Hij besloot te wachten met bieden, tot op het laatst.Eenmaal….Ander- Snel stak hij zijn nummer op. De man glimlachte en begon op nieuw, niemand bood over zijn bod heen. Gelukkig hoger had hij ook niet willen gaan, met een redelijke prijs had hij een pracht van een dier gekocht. Hij kon na afloop zijn schat ophalen. Hij drentelde een beetje rond en wahtte tot het eindelijk afgelopen was, het dier stond op een stal bleek. Waar alle dieren stonden naast de veiling, hij kreeg het nummer door. Hij knikte en liep richting de stallen. 23 Was het nummer, toeval kon het niet wezen. Bedacht hij zich toen hij het nummer zag. Het lievelings getal van belle… Zou dit dan een boodschap van haar zijn, dat hij het dier absoluut moest kopen en niet meer verkopen. Hij nam zich voor alles er voor te doen om te zorgen dat het dier hem in vertrouwen nam. Hij liep door de gangen, gesnuif en gehinnik weerklonk overal. Met een glimlach zag hij dat het dier inderdaad op stal 23 stond. Hij liep rustig naar de stal. De stal was zo gebouwd dat de bezoekers de dieren in volle glorie konden bekijken. In vergelijking met de andere stallen lag in de stal van de Hengst weinig stro op de grond. Raar vond hij, alsof hij minder belangrijk was. Hij keek kalm naar het beest en stak langzaam zijn hand uit waarop drie kruide stukjes snoep lagen. Hij had dit keer niet in drieën gebroken wat hij normaal wel deed. De paarden naast de stal van de Hengst leken de geur te ruiken want ze kwamen nieuwsgierig met uitgestrekte halzen over het tralies naar zijn hand toe. Hij duwde ze zacht weg, meer hoefte hij niet te doen om ze weg te ‘jagen’. Rustig wachtte hij tot de hengst het snoep zou pakken, voor zijn part wachtte hij een uur, een dag, een maand, een jaar. Zolang het dier hem maar vertrouwde.

(I want him )

Rond de piste was het erg druk. Enzo voelde de spanning maar kon er niet op reageren. Alsof de bom die in hem zat niet kon ontploffen. Zijn oren stonden gewoon naar voren, zonder enige betekenis. Zijn neus was haast tegen zijn bortskas aan gedrukt. Zijn hals was trots gebogen. Zijn staart in de hoogte gehezen. Ze zagen niet dat hij eigenlijk iets te mager was. Dit was zijn laatste kans. Als hij niet verkocht werd dan werd hij afgemaakt. Wilde paarden hadden amper kans om te overleven. Het grootste deel werd van eigenaar naar eigenaar door verkocht en eindigde binnen de twee jaar bij de slager. Misschien stond Enzo hetzelfde lot te wachten. Hij was een bom die wachtte tot de verdoving uitgewerkt zou zijn. Daarna zou hij ontploffen en kwam de wilde, trotse hengst weer tot leven. Mensen hadden hem vaak bewonderd als hij in de weide als een echte hengst langs de hekken paradeerde. Totdat ze hem aan wouden raken. Dan stoof hij als een gek naar het verste hoekje en stond het schuim op zijn lippen. Dan kon je het wit van zijn ogen zien en stonden zijn neusgaten wijd open. Dan hoorde je zijn hoeven met een dreun terug neer komen op de grond na een stijgering. Naar mate dat ze met hem reden gingen zijn neusgaten wijder open staan. Kreeg hij weer meer controle over zijn lichaam. Hij ging iets moeilijker lopen en de ruiter kreeg het door. Hij rondde snel de oefening af en reed daarna de piste uit. "Spuit hem wat meer plat, die koper wilt geen wilde!" Snauwde de man naar een van de medewerkers. Enzo snoof luid en zijn hoeven kletterden op het beton. Hij werd stevig vast gehouden. Een naald werd in zijn lijf gestoken en de controle verdween weer wat meer. Toch bleven de zenuwen tot hem doordringen. "Sorry, meer zal hij niet overleven." Sprak de man. Zijn eigenaar knikte gefrustreerd. Het zadel werd van zijn rug gehaald. Ze haalden dat ijzeren ding uit zijn mond waarna hij begon te kauwen. Het deed goed dat hij zijn mond weer eens kon openen. Een ander ding werd rond zijn hoofd gedaan. Hij liep wat onrustig zijn stal in en ging tegen de wand staan helemaal achterin. Een jongen met zwarte haren kwam aan zijn staldeur staan. Enzo snoof wantrouwig. Hij leek helemaal niet meer op het paard dat net in de ring had gelopen. De eigenaar zuchtte gefrustreerd. "Doe geen moeite jochie, die knol luisterd enkel naar een harde hand." Zei de man met een halve valse grijns. Hij opende de staldeur en ging naar binnen. Enzo snoof luid en wou verder naar achteren gaan maar stond al tegen de muur aan. Hij gooide zijn hoofd omhoog maar de man kwam bij het halster. Met ruwe handelingen werd het halstertouw vast gemaakt en werd hij zijn stal uit geleid. Een andere man regelde de financieele zaken met de jongen. De man die hem vast had stond erop hem zelf naar de trailer te brengen. Hij wist goed genoeg dat Enzo's verdoving aan het uitwerken was. Enzo zag de trailer en bleef staan. De man gaf een ruk aan het halstertouw. Hij lachtte vriendelijk naar de jongen. "Hij's nog jong. De drukte maakt hem wat van streek, straks zal hij wel rustiger zijn." Loog de man. Enzo draaide zijn hoofd naar de jongen met de zwarte haren. Hij had goeg genoeg de heerlijke geur geroken van de snoepjes die hij bij zich had. De jongen kwam dichter waardoor Enzo's spieren zich opspanden. Echter toen hij die heerlijke geur rook liet hij zijn hals wat zakken. De geur was baas over hem. Voorzichtig en met trillende neusvleugels nam hij een snoepje uit zijn hand. Daarna zette hij meteen een paar stappen opzij en gooide zijn hoofd weer in de lucht. Uiteindelijk kregen ze hem toch in de trailer en werd hij stevig vast gemaakt. Hopelijk moest hij niet te lang in dit ding staan want hij was bang. Tweevoeters waren monsters in zijn ogen. Ze hadden hem weg gehaald bij zijn familie en sloegen hem. Maar nooit zouden ze zijn trots afnemen. Hij zou altijd leider blijven van zijn kleine kudde. Hij droeg ze nog steeds mee in zijn hart.

Het paard was zo te zien niet zo'n mak schaap wat het in de ring geleken had. Het maakte Zayn niet uit, hij had al gezien dat het dier onder verdoving had gereden. Zijn ware aard was nog beter dan zijn ‘neppe’ die hij in de ring had getoond. Een man die bij de hengst stond, waarschijnlijk de eigenaar zei dat hij geen moeite moest doen. Hij fronste, en negeerde de man. Hij geloofde in zijn eigen aanpak niet in die van andere. Met die woorden stapte de man de stal in, de hengst die al tegen de achterste wand aan stond probeerde nog verder weg te komen van de man. De hengst gooide zijn hoofd omhoog en was duidelijk gefrustreerd. De man klikte het halstertouw met ruwe handelingen aan het verslete halster wat de hengst droeg. Blijkbaar was een goed halster niet goed genoeg voor ’t dier. Hij keek het dier nog na toen hij zijn stal uit werd ‘gesleurd’, meewerken deed het dier niet maar liep al vlug door toen die de eigenaars blik zag. Waarschijnlijk met de zweep gehanteerd, om hem bang te maken concludeerde Zayn. Een man kwam te voorschijn, met te veel gel in zijn haar wat strak naar achteren was gekamd. Hij had een blinkende oorbel in en was helemaal glad geschoren. Zayn fronste, een raar mannetje was het. Hij betaalde contant. Hij had geen zin in gezeur, hoewel het vele contant geld toch wat verbazing opriep bij de man. Hij mompelde wat en liep toen weg. Zayn keek hem fronsend aan, maar herinnerde zich toen waarvoor hij gekomen was. En haastte zich het pleintje op waar toevallig niemand behalve mannen en de hengst waren. Kalm liep hij op de man af die zijn hengst 23 vast had. Hij moest nog een naam krijgen bedacht hij zich, hier zou hij het niet doen. Thuis was er wel genoeg tijd voor. De man die de hengst vast had gaf een ruk aan het halstertouw toen de hengst stil stond. Hij rolde ongezien zijn ogen, vast hij was nog jong. Hij had de hengst rond de 3 a 4 jaar geschat dat vond hij niet bepaald jong meer. Als het een jaarling of een tweejarige was geweest zou hij het begrijpen maar nu…Nee die hengst had gewoon geen zin om de trailer in te moeten. Hij liep rustig naar de hengst toe, op zijn hand lag een snoepje. Wat hij daarnet niet had ‘durven’ pakken of de kans niet voor had gehad. De hengst spande zijn spieren, wat hem niet veel verbaasde. Hij keek toe hoe het dier voorzichtig met trillende neusvleugels het snoepje van zijn hand nam. Daarna zette hij een paar stappen opzij en hief zijn hoofd. Dat deerde Zayn echter niet, zijn geluk kon niet op. Het paard had zijn eerste stapje gemaakt. Zayn keek machteloos toe hoe ze het dier bijna de trailer in sloegen. Hoewel ze wel ‘rustig’ deden nu hij erbij stond. Hij balde zijn vuisten toen hij zag dat de mannen lachend hun handen afklopte en een gebaar maakte – daar zijn we ook weer klaar mee- hij walgde van hun. Maar zei hun ‘vriendelijk’ gedrag. Hij wou eigenlijk nog even bij de hengst kijken maar de mannen bleven waaks kijken. Hij rolde zuchtend met zijn ogen en liep om zijn auto heen naar de bestuurders kant. Hij stapte in en deed de deur wat zachter dan gebruikelijk dicht. Hij starten de jeep en deed zijn gordel om. Hij reed rustig weg van de drukte, van de stad en al het remoer. Op de snelweg reed hij wat harder maar niet al te hard anders zou de hengst in paniek kunnen raken en rare dingen gaan doen. Na een halfuurtje kwamen ze zijn erf op gereden. Het was er heerlijk kalm, er floten enkel een paar vogels. Pebbles hinnikte schril toen ze hem opmerkte hij glimlachte en liep naar de trailer. Dalles had hem nu ook opgemerkt, zijn hinnik klonk wat lager en dominanter. Nu pas drong het tot hem door dat de hengst misschien wel zou gaan vechten met Dalles. Dalles was een monster van een beest, groter dan zijn nieuwe hengst zelfs. Dalles was ook nog ’s dominant dus dat kon ook nog wat worden. Hij zuchtte zachtjes en deed rustig de laadklep omlaag. De hengst leek de reis goed doorgekomen te zijn, hij glimlachte, en liep langs de hengst naar voren. Hij maakte de strak vastgemaakte knopen los, levengevaarlijk. Als er wat zou gebeuren had de hengst niet kunne los komen. Hij keek naast zich, de hengst leek hem te observeren terwijl hij met de touwen klummelde. Hij glimlachte en haalde een paar snoepjes tevoorschijn om hem koest te houden en legde die in zijn voerbak. Die leeg was, hij kon er met gemak bij. Eindelijk had hij het ene touw los hij durfde het niet aan om onder de hengst zijn hals door te gaan dus liep hij eerst helemaal de trailer uit. Om met een paar meter afstand om de hengst heen te lopen en via de andere kant weer naar binnen te gaan. Hij begon weer met het andere touw, vakmannen zoals hij ze zichzelf noemde. Hij deed het liever zelf. Hij klikte ook een halstertouw los van de ene kant en liet die op de grond vallen. Met het ene halstertouw in zijn ene hand en de ander rustig langs zijn lichaam. Begon hij kalm en rustig achteruit te lopen. Hij hoopte maar dat het dier niet ergens van schrok en achteruit denderde waardoor hij omver werd getrokken. Dan was de kans groot dat hij zijn schedel zou opensplijten als hij erop stond met zijn hoeven. Waar ook nog ’s ijzers onder zaten, hij glimlachte en keek naar de hengst naast zich.

*af*

De trailerklep werd achter hem gesloten. Enzo hinnikte hoog en schril. Hij snoof luid en rolde met zijn ogen. Hij haatte tweevoeters. Konden ze dan nooit eens denken aan het paard zelf? Het ding stopte na een tijd. Hij hoorde een merrie hinniken. Hij hinnikte terug. Het was niet zijn merrie maar het was een merrie. Daarna hoorde hij een hengst. De klonk dominant. Enzo krabte met zijn hoef over het rubber. Een dominante hinnik weerklonk vanuit zijn keel. Hij had een hekel aan andere hengsten. Zijn instincten waren waarschijnlijk beter dan die van het tamme paard. Vechten zou hij ook doen als hij bij het dier zou kunnen. Enzo was geen hengst die een ander hoger liet staan als hem. Hij was een leider en moest wel vaker vechten voor zijn positie. De klep ging naar beneden en Enzo snoof luid. Het was redelijk waarschuwend. De jongen met de zwarte haren kwam de trailer in gewandeld. Enzo herkende hem nog wel. Hij was diegene met die heerlijke dingen. Toch vertrouwde hij hem niet. Zijn spieren stonden gespannen, hij trilde lichtjes. De touwen werden langzaam los gemaakt waardoor hij weer iets of wat kon bewegen. Enzo maakte daar gebruik van en schudde zijn lichaam eens goed uit. Hij werd achteruit geleid. Toen hij de buitenlucht zag bleef hij verstijfd staan. Het was rustig hier. Hij spitste zijn oren en hoorde de vogels fluiten. Trots stak hij zijn neus in de lucht en sloot voor even zijn ogen en nam de geluiden in hem op. Pas toen hij zich realiseerde dat hij nog steeds vast werd gehouden verstijfde hij weer helemaal. Hij rook de andere paarden en hinnikte laag en dominant. De merrie hinnikte terug op een redelijk neutrale manier. De hengst klonk meer vijandig. Hij volgde met enorme tegenzin de jongen. Soms maakte hij een sprong en bleef hij koppig staan met zijn hoofd haast tussen zijn benen in. Hij was en bleef een wild paard en daar zou hij mee moeten leren leven. Enzo zou altijd zijn eigen zin doordrijven. Het was niet dat hij als een braaf paardje alles zou gaan opvolgen. Dat kon de jongen vergeten. Nee Enzo was vrijgevochten en zou dat altijd blijven. Hij probeerde Enzo in een box te zetten maar Enzo bleef staan. Zijn hoofd in de hoogte, rolde eens met zijn ogen. Hij stootte zijn voorhoeven even van de grond en kwam een stuk omhoog. Mooi niet dat hij weer in zo'n ding ging staan om dan geen eten te krijgen. Hij merkte de andere paarden op maar gunde hen geen blik. Met die hengst zou hij nog wel afrekenen. Hij merkte dat de merrie nieuwschierig naar hem keek. Enzo keek haar aan en draaide zijn hoofd naar haar toe. Zijn blik werd voor even zacht. Hij zwiepte eens met zijn grijze staart en wende zich daarna tot de jongen die weer zo'n vreemd ding op zijn hand had liggen. Enzo rolde met zijn ogen en strekte zijn hals uit. Met zijn lippen probeerde hij het ding te pakken te nemen maar de jongen ging verder de box in. Enzo snoof verontwaardigd en zette een klein stapje dichter. Zo raakte hij uiteindelijk toch in zijn box. De deur werd gesloten en Enzo brieste boos. Hij had zijn oren in zijn nek liggen en hapte naar de staldeur. Met zijn achterhoef verkocht hij de wand achter hem een trap. Niet dat het veel zou uithalen.

Het dier had zich ’s flink uitgeschut, normaal had hij gelachen. Maar hij was bang dat de hengst zou schrikken. Hij ging relatief makkelijk de laadklep af, hij verstijfde toen hij uit de trailer was. Merkwaardig vond Zayn maar hij bleef maar even staan. Het dier leek te genieten van de buitenlucht, hij glimlachte goedkeurend. Hij leek zich wat te ontspannen voor een paar seconden tot hij weer bewust werd van het touw wat hem in bedwang hield. Pebbles hinnikte weer, hij herkende haar hinnik uit duizend. Hij was zacht, maar toch duidelijk hoor baar. Alsof ze een teder vogeltje was wat beschermt moest worden zo klonk het bij hem in de oren. Die van Dalles was altijd laag en er klonk kracht door heen. De hengst kon dalles en Pebbles nog niet zien want ze stonden achter, bij de weilanden. Pebbles weiland was naast die van Dalles, op zich zou hij zijn nieuwe aanwinst er wel bij kunnen zetten want ze was niet hengstig maar hij moest eerst weten of hij wel met haar op kon schieten. En haar niet verwonde uit dominantie. ‘Vechten’ mocht zolang ze er geen blijvend letsel aan over hielden. Zayn kwam in beweging, de hengst volgde hem met duidelijke tegen zin. Pech gehad hij zou hem toch als hogere rang moeten gaan zien. Hij had nu nog geen hengstenketting maar als hij te dominant en te moeilijk te handelen werd zou hij die zeker gebruiken. Dat deed hij zoiezo standaard, maar de hengst leek er nog niet gewend mee te zijn. Hij was onder zijn gewicht merkte Zayn op. Arm dier vast uit het wild geplukt, van zijn kudde gescheiden. Waarschijnlijk was hij de leider geweest aan zijn omvang en spieren te zien. Hij leek ook niet al te blij met Dalles te zijn, die ook aardig dominant was. Hij volgde hem maar kon niet laten soms koppig stil te staan en zijn hoofd haast tussen zijn benen te doen. Het stallenblok kwam in zicht, Pebbles hinnikte weer, Dalles draaide de hengst zijn rug toe. Hij zuchtte zachtjes toen hij zag hoe Pebbles haar stal was in gegaan. Fijn kon er ook nog ’s bij. De hengst leek niet echt goede ervaringen met de stal te hebben, hij wou er in geen mogelijkheid in. De hengst bleef koppig voor zijn box staan en hief zijn hoofd in de hoogte. Zijn ogen rolde, ‘come on’ mompelde hij zachtjes. Hij hield niet van schreeuwen en slaan. Pebbles keek nieuwsgierig naar de hengst, het dier leek niet bang voor hem te zijn. Hij zette zijn nieuw aanwinst wel naast d’r neer kreeg ze haar zin. De hengst had zijn hoofd naar haar toe gedraaid en bekeek haar even. Hij zwiepte met zijn grijze staart en wende zijn blik weer naar Zayn toe. Die had ondertussen een wortel gepakt en wat snoepjes, hij stond half in de box’s. De hengst strekte met zijn hals, hij probeerde met happende lippen de wortel te pakken. Zayn grinnikte en ging verder de box in. De hengst snoof verontwaardigd, Zayn kon een glimlach niet laten. Ja he likes him. Hij zette nog een stapje naar hem toe, hij stond uiteindelijk toch in de box. Zayn legde snel de wortel en de snoepjes in zijn voerbak en sloot de deur achter hem. De hengst had zijn oren in zijn nek gedraaid en hapte naar de staldeur, zijn hoef raakte de wand achter hem. ‘Sssht relax boy’ waren de kalmerende worden van Zayn. Hij ging snel naar het voederhok en liet de nieuwsgierige Pebbles en de hengst achter. Hij kwam terug met een baal stro die hij zou moeten ophangen. Hij liep met kalmerende woorden de box in, hij duwde de hengst weg toen hij het hooi wou pakken. ‘ÉH ’ was het enige wat hij zei, hij maakte er niet veel woorden vuil aan. Hij hing snel de baal stro op die in een net zat. Pebbles begon ook te hinniken, zacht, teder maar toch duidelijk. Hij glimlachte en liet de hengst met zijn baal stro achter en liep de stal van Pebbles in. Ze kwam dadelijk naar hem toe en vleide haar hoofd tegen hem aan. Hij glimlachte waterig en aaide haar over haar zachte neus, hij hield van haar met heel zijn hart. Net zoals van Dalles maar Pebbles was zijn zwakke plek. Hij had haar al lang, en kon zich goed herinneren hoe angstig ze was geweest. Ze begon hem elke dag meer te vertrouwen, hij was haar ‘moeder’ die ze nooit gekend had. Hij glimlachte toen ze met haar neus tegen zijn wang duwde en duwde haar voorzichtig weg. Hij klopte haar op haar hals en ging wat voer voor d’r halen. Pebbles wende haar hoofd van hem af en begon de hengst te besnuffelen. Hij hoopte maar dat de hengst begreep dat hij haar geen pijn mocht doen. Anders zou hij het wel weten. Hij deed een schep voer in de bak van Pebbles die nog steeds geïnteresseerd was in het massieve beest naast d’r . Hij grinnikte jep she likes him. Hij vond het best, hij deed ook een schep voer in de bak van de hengst en in de bak van Dalles. Hij hoopte maar dat hij niet net nu kwam. Pebbles deur naar het weiland stond al open die van zijn nieuwe aanwinst nog niet eerst een naam verzinnen. Een naam schoot te binnen, vrienden hadden een Ferrari Enzo. Enzo was wel een goede naam vond hij, hij keek het dier kalm in zijn ogen. ‘Do you like Enzo?’vroeg hij op zijn brits, hij sprak vaker brits dan Nederlands tegen de paarden. Uit automatisme dacht hij.

(ik had weer 's inspiratie xD)

Enzo's grijze neusgaten stonden wijd open. Wat haatte hij tweevoeters. Telkens als je dacht dat je ze misschien kon vertrouwen dan bleek het weer van niet. Gelukkig had hij dan toch het heerlijks gekregen. Snel nam hij de wortel uit het ding en kauwde het op. Ze moesten niet proberen het af te nemen want dan zouden ze het wel merken. Enzo kon nogal agressief uit de hoek komen als het om eten ging. Hij was de alfa, hij at als eerste. Dat was nu eenmaal de regel geweest. Daarna zou zijn alfamerrie eten. Dan pas de rest. Enzo was het gewend. Vroeger had hij ook zo naar zijn vader moeten luisteren. Pas toen hij oud genoeg was geweest had hij zijn vader uitgedaagd en hem verslagen. Automatisch had hij hem verjaagd uit zijn kudde. Dat was de regel. Er konden niet meerdere hengsten zijn in kudde die dominant waren. Enzo had maar twee andere hengsten toegelaten. Zijn zoon die nog niets waart was en een hengst die onderdanig was. De jongen sprak tot hem en Enzo keek hem enkel nijdig aan. Niemand hoorde hem te zeggen wat hij kon of niet. De merrie was langs hem komen staan en bekeek hem. Toen de jongen weg was keek hij haar ook aan. Ze was best mooi. De jongen gin de stal van de merrie in. Ze gedroeg zich als een veulen bij hem. Enzo draaide zich weg van de jongen en ging achteraan in zijn stal staan. Hij moest niets van mensen hebben. Ze sloegen en gaven je amper voedsel. Enzo had zoveel slechte herinneringen aan mensen. Ze hadden hem weg gehaald bij zijn familie. Ooit zou hij terugkeren, dat wist hij zeker. Zodra hij de kans kreeg zou hij weg zijn hier. De jongen kwam terug met een ding in zijn hand en ging zijn stal in. Enzo drukte meteen zijn oren tegen zijn schedel aan en maakte een nijdig geluid. De jongen hong iets in zijn stal met voedsel in. Enzo snoof eens en duwde er met zijn neus tegen. Hij stoof achteruit doordat het ding bewoog. De merrie lachte eens en kwam dichter. Ze keek hem aan met haar grote bruine ogen. "Je bent een vreemd geval." Sprak ze met zachte stem. Enzo keek haar aan en schudde zijn hoofd. Hij rolde eens met zijn ogen. "De enige vreemde ben jij. Tweevoeters zijn monster en je ziet het niet eens." Zei hij nogal kortaf. De jongen kwam aan zijn stal staan. Enzo ging meteen een heel stuk naar achteren en voelde de staldeur weer tegen zijn achterhand aan. Hij haatte het om zo weinig bewegingsruimte te hebben. Hij was gewend om op uitgestrekte vlakes te lopen. De jongen sprak zijn naam uit. Enzo snoof zachtjes. Hij had een heel ander accent als dat had geklonken tegenover de andere tweevoeters. Enzo was er verbaasd van. Hij liet zijn hoofd wat zakken en keek hem nieuwschierig aan. Hij hoorde de merrie lachen en keek even vanuit zijn ooghoeken naar haar. Zij vertrouwde de jongen wel. Voorzichtig zette hij een stapje dichterbij maar bleef toen weer staan.

Pebbles begon zich er ook mee te bemoeien, Zayn rolde glimlachend met zijn ogen. 'Yes we know you are there to Pebbles' antwoordde hij lachend. Hij streelde over haar neus, en grinnikte toen ze hem probeerde te bijten. Enzo had zijn hoofd wat laten zakken, en de dominante houding iets laten varen. Hij leek nieuwsgierig te zijn. Toen hij een stapje dichterbij zetten, en zijn achterhand van de achterste wand los maakte verscheen er een glimlach op Zayns lippen. ‘Good boy’ zei hij zacht, hij haalde een snoepje uit zijn zak. Met zijn rechterhand iets naar voren gestoken keek hij de hengst rustig aan. Hij leek hem te wantrouwen maar ondertussen de geur van het snoepje moeilijk te kunnen weerstaan. Hij stond vlak naast Pebbles, die maakte er gebruik van en strekte haar hals om ondeugend het snoepje weg te grissen. Verbaasd keek Zayn naar Pebbles die hem met een schuldige blik aan keek. Normaal deed ze niet zo ondeugend en was ze eerder bang dan dat ze eigenwijs deed. Hij glimlachte en aaide Pebbles over d’r snoet. Die duwde haar neus tegen zijn wang en hinnikte zachtjes. Hij glimlachte en gaf haar ook een snoepje, hoewel ze daarnet een snoepje had gestolen was het toch een vooruitgang. Ze kroop weer meer uit haar schelp, Enzo zorgde ervoor dat Pebbles meer lef kreeg besefte hij. Hij wist niet of hij hier nou blij mee moest zijn of het moest afkeuren. Hij besloot dat hij het verlopig aan zou kijken. Hij grinnikt nog na en wend dan zijn blik weer tot Enzo, ‘sorry boy’ zei hij zacht terwijl een glimlach op zijn lippen speelt. Als Enzo een snoepje pakt, mag hij naar buiten toe nam hij zich voor. Hij kijkt naar Enzo het versleten halster leek hem te iriteren, Zayn zet nog een stap naar voren. Hij opend snel de staldeur stapt naar binnen. Haalt met een soepele beweging het halster van Enzo’s hoofd. Binnen een minuut stond hij weer veilig buiten en was Enzo bevrijd van het halster. Het halster had wondjes achtergelaten zag hij, hij zou er eigenlijk créme op moeten smeren. Hij wil het vertrouwen weer terug winnen, wat nu weer gedaald lijkt te zijn tot het vries punt. Hij pakt twee snoepjes uit zijn zak en zorgt er dit keer voor dat Pebbles er niet bij kan. In zijn hoofd weerklinken woorden, zachtjes neuriënd staat Zayn voor de stal van Enzo met hand nog steeds uitgestoken. ‘ just grab the Candy and you may in the pasture’ zei hij bijna onhoorbaar

Enzo schudde wild met zijn hoofd. De merrie lachtte om zijn actie. Enzo vond het opzich nog niet zo erg. Hij zag haar eerder als een mogelijke alfamerrie. Zo was Enzo nu eenmaal. Hij zag elke merrie als een mogelijk lid. Hij zou zijn kuddeinstincten niet verliezen, nooit niet. Ze leek hem uit te dagen. Alsof ze liet zien dat hij tweevoeters kon vertrouwen. Ze nam het heerlijke ding dat op de hand van de jongen lag weg en kauwde het op. Ze genoot er zichtbaar van. Na haar schuldige blik kreeg ze er nog eentje. Enzo hield zijn hoofd in de hoogte en bekeek het niet begrijpend aan. En dan noemden ze hem vals? Oh god, tweevoeters waren echt vreemd. Hij schraapte met zijn hoef over de bodem heen en merkte op dat iets zachts op de harde ondergrond lag. Hij snuffelde er eens aan. Het leek op het ding dat in het net hong alleen harder. Hij wou eraan knabbelen maar de merrie keek hem afkeurend aan. "Strooi moet je niet eten gekkie, daar slaap je op." Vertelde ze eigenwijs. Enzo keek haar aan en snoof eens. Omerkbaar schudde hij zijn hoofd. Wat een vreemd paard. De jongen kwam de stal in. Enzo schoot achteruit en rolde met zijn ogen. Hij schraapte dreigend met zijn hoef over de grond en rolde met zijn ogen. Maar hij besefte dat het niets uithaalde. Nog voor hij het wist was het pijnlijke ding rond zijn hoofd verwijderd. Hij keek de jongen aan met een schuin hoofd maar bleef achteraan in de hoek staan. Wat wou hij toch van hem? Hij hield weer van die heerlijke dingen op zijn hand. Enzo bleef koppig tegen de wand staan. De merrie schoot in de lach. "De stoere hengst is toch niet bang van een wezen dat kleiner en slapper is zeker?" Bracht ze sarcastish uit. Enzo keek haar aan vanuit zijn ooghoeken en briestte minachtend. Hij stapte naar de tweevoeter toe en nam het snoepje aan. Zodra hij het tussen zijn kiezen had was hij bij de tweevoeter weg. Hij moest maar niet gaan denken dat hij hem zou vertrouwen doordat hij hem lekkers gaf. Misschien was het gewoon een val en zou hij hem daarna weer gaan slaan. Hij vertrouwde hen zowieso niet.