finaly for sale,||open

]Nee niet alweer. Elke dag was het, het zelfde. Iando kwam al weer de gore inloopstal in met het grote zware tuig. Stephano zuchtte diep. Eerst was Bella aan de beurt. De arme merrie had ook een hekel aan haar leven. Toen zij opgetuigd was ging ze even bijna door haar benen. Ze waren mager, maar ook niet te mager want anders wouden de mensen niet bij hun in het karretje. Bella werd naar buiten gebracht. Iando kwam terug met nog een tuig. Stephano voelde hoe het zware tuig op zijn rug werd gelegd en hoe alles werd vast gemaakt. Daarna kreeg hij zijn hoofdstel in. Zijn bit was zo zwaar dat hij bijna werd gedwongen om met zijn hoofd naar beneden te lopen. Maar wat hij het ergste haatte waren die oog klapjes. Daar door kn hij alleen maar recht voor zich kijken. En dat wou hij helemaal niet. Hij wou juist alles kunnen zien. Nu zweette hij al, maar dat was ook logisch in hartje Spanje. Net zoals Bella werd hij ook naar buiten gebracht waar de grote wagen al stond te wachtte. Mensen konden daar in zitten voor geld en dan maakte ze een rondje door de stad. Tegelijkertijd werden de paarden voor de wagen gespannen. Het was altijd maar de vraag bij wie Iando in de wagen ging zitten. Hij was aardig, en deed het wat rustiger aan. Zijn vader daar in tegen gebreukte veel de zweep en liet je hard werken. Nee, hij kreeg de vader. Dit keer kreeg Bella dus Iando. Stephano moest voorop. Daar gingen ze, opweg naar de drukke stad. Daar aangekomen, was het nu al vol met toeristen, die naar de gebouwen kwamen kijken of gewoon naar de stad. In ieder geval ze deden dingen die elke toerist deed. Op een heel groot plein waar het een drukte van je welste was wers hij halt gehouden, en mochten ze soms wel een paar uur wachten tot er een klant kwam. Dat was logisch want op het plein stonden tientallen paarden met wagens. Na een tijd kwam de eerste klant. De twee mensen stapte in en hij voelde hoe een tikje van de zweep zijn kont raakte. Even hinnikte hij zacht en kreeg al snel antwoord van Bella. Nu kreeg hij een hardere tik en de grijze pony kwam in beweging. Slierterige manen hingen nat langs zijn hals. Zijn staart hing echt tot aan zijn hoeven op de grond. Met een levenloos drafje bewoog hij voort. Nee dit wou hij niet langer. Een heel plan bedacht hij in zijn hoofd. Straks als de klanten uit de kar zouden zijn zou hij wel even wat doen. Na een kwartier stapte de klanten uit maar 'vader' liet hem nog even stappen. Hij greep zijn kans. Snel begon hij te bokken, capriole sprongen te maken,steigeren. Alles wat mogelijk was. Net goed, want hij had getrapt tegen de balken die tussen hem en de kar zaten. Ze braken gouw genoeg af. Een deel bleef aan de riemen van Stephano hangen en sleepte over de grond. Met volle vaart rende hij door de mensen massa. Ver toen hij de stad uit was, werd hij gevonden door een jonge vrouw, ze verzorgde hem en maakte zijn wonden schoon. Maar hij was overal ban g voor ge worden e n kreeg hij een spuitje. Daarna werd alles zwart voor zijn ogen.

Nu stond hij hier. In een kouderland,wat Nederland werd genoemt. Op een groot terrein waar nog heel veel andere paarden stonden liepen veel mensen rond. Een ander paard had hem verteld dat de mensen hen zouden meenemen naar een beter tehuis. Stephano was blij. Hij zag er veel beter uit. Dikker, zijn manen omhoog geknipt enzovoorts. Even kwam hij iets naar achteren omdat hij op het andere been op rust wou staan. "Kijk uit joh gek!" Hoorde hij een ander paar schreeuwen. "Relax bro!" Zei hij terug. Hij vond het wel goed. Met zijn kleine oortjes naar voren keek hij blij rond.

[Open]