Een eigen paard

Opgewonden stond hij die ochtend om acht uur op, vol opwinding die nog zijn uitlaatklep moest vinden. Normaal was hij echt allergisch voor vroeg opstaan, en dat was hij vandaag ook, maar door zijn opgewektheid was zijn ochtendhumeur stukken minder. Sterker nog: het leek deze speciale dag als sneeuw voor de zon verdwenen. Eindelijk kreeg hij zijn eigen paard! Via de website van een stal had hij een afspraak geregeld, zijn vader zou meegaan om de merrie die hij op het oog had te keuren en ervoor te zorgen dat Brian niet bedrogen naar huis zou gaan. En natuurlijk voor het vervoer van zijn nieuwe merrie, als de koop door zou gaan. Van een van zijn ooms was er een trailer geleend, zodat ze dat geld konden besparen. Ja, zijn hele familie was verzot op paarden, en hij was geen uitzondering.

Tijdens het ontbijt kreeg hij amper een hap door zijn keel, zo druk was hij en ook een beetje zenuwachtig. En hopend dat hij gelijk een nieuwe merrie mee naar huis kon nemen, als alles oké zou gaan. Hij stond op het punt om te exploderen toen zijn vader eindelijk klaar was om te vertrekken, om ongeveer negen uur. Het was een uurtje rijden met de auto, wel ver maar het was het waard, daar was iedereen het mee eens. Op de foto's had het paard er geweldig uitgezien, zijn vader was dan ook heel erg benieuwd.
Om kwart over tien kwamen ze aan, wat vertraagt door een kleine file. Grijnzend sprong hij bijna uit de auto en liep alvast vooruit, naar het woonhuis. Na het aanbellen werd bijna meteen de deur geopend door een man, die zich voorstelde als Henk Maaijers, de eigenaar van de stal waar ze nu waren.
Die leidde hen na wat gepraat over koetjes en kalfjes wat Brian mateloos irriteerde, naar de schuur waar de paarden stonden gestald. De eerste indruk was dat het er verzorgd uitzag en de paarden in de boxen zagen er ook gezond en prachtig uit. Door het gebruik van de bordjes had hij algauw de merrie gevonden die hij graag wilde hebben, Elwynn. Hij haalde diep adem, zodat hij wat meer ontspannen was en stak zijn hand naar haar uit. Verwachtend dat ze wel vriendelijk zou zijn.

Met Elwynn. (:

Wat moest dat? Waar ging ze heen? De hele dag waren er mensen in rep en roer geweest en hadden haar aandacht gegeven, er was zelfs een meisje huilend om haar hals gevallen. Ze had haar oren naar achter gegooid, had even uitgehaald naar haar buurman, lekker om stoer te doen. En nu stond ze in de trailer, te wachten tot haar dood. DIt was haar einde. Ze zou nooit meer het daglicht zien.
Nee, verrassend genoeg leefde ze nog. En ze mocht de trailer uit. Daar stond ze dan, te glimmen in het vroege ochtendlicht. Met haar oren naar voren, tijd om te showen dat Elwynn weer terug was van weggeweest. Ze hinnikte, laag, diep, indrukwekkend, en keek om zich heen. Ja, er was reactie. Een meisje in ruiterkleding bleef even voor haar 'stal' stilhouden en riep haar vader dat dit een mooi paardje zou zijn voor dressuur. Het meisje stak haar hand naar haar uit maar mooi dat Elwynn die negeerde! Wat dacht dat kind wel? Dat Elwynn lekker als een ordinaire dressuurknol gehoor zou geven aan de wil van zo'n dwerg? She wished.
Met een hele hoop herrie had ze het kind weggejaagd, in tranen, dat wel. Ach, who cares? Elwynn was echt een bitch tegen dat soort figuren. Er kwamen nog meer mensen aan haar stal maar elke keer zei haar 'eigenaar' hetzelfde; "Ze is gereserveerd." Wat betekende dat? Dat ze toch naar de slager ging? Dat ze als stukje vlees geserveerd ging worden in een restaurant? Ze wist het niet, het boeide haar niet. Ze had de grootste lol hier op dit plekje. Ze had zo'n ideale plek dat ze elk paard kon pijnigen die langskwam. Héérlijk. Een hemel op aarde.
Na een tijdje leek ieder paard zijn of haar plek te hebben gevonden op de markt en begon ze wat weg te doezelen. Het zonnetje scheen op haar hoofd en het maakte haar slaperig. Ontspannen droomde ze weg over rennen in weilanden, crossen in bossen en gek doen in een bak met een mens die haar dwong om aan dressuur te doen. Ze was toch niet gek?
Toen kwam hij. Een jongen, of een man. Ze opende even een van haar ogen maar besloot dat het niet de moeite waard was om te happen. Hij was niet zo aangekleed als menig 'hoge' pief wel was. Mooi. Want ze had echt geen zin om naar zo'n dressuurstal te moeten. Hij stak zijn hand naar haar uit maar ze was moe, of slaperig, en had geen zin om te reageren.
"Wil je haar even rijden? Ze slaapt nu en ik denk dat je het best weet hoe ze is als je even op haar hebt gereden. Je kan een cap van mij lenen, je mag best zonder rijden, jouw keuze. Ik wil haar wel even zadelen."
Zadel. Dat klonk niet goed! Haar rechteroor draaide zich snel naar die dude die nu haar 'handelaar' was. Haar hoef stond al klaar om te trappen. Maar ze voelde een hand op haar hals en verbaasd opende ze haar ogen. Wie durfde dat te doen? Waar haalde hij het lef vandaan? Waarom?
Oh...

Brian liet zich niet uit het veld slaan, ook al leek ze hem af te wezen. Voor haar was het vast ook allemaal verwarrend en je moest paarden de tijd geven om aan je te wennen. Zo ook met deze merrie. Zijn vader stond toe te kijken maar was niet van plan in te grijpen. Dat hadden ze nog overlegd thuis. Hij wilde graag zelf zijn keuze maken, geen tips krijgen, hoe goedbedoeld ook. Wel mocht zijn vader een kleine controle houden, zodat het geen miskoop zou worden.
Met een glimlach op zijn gezicht keek hij op toen de man tegen hem begon te praten, over rijden en zo.
'Dat lijkt me prima,' stemde hij in, 'maar ik wil haar graag zelf zadelen als dat kan. In ieder geval proberen. Dan heeft ze de tijd om me te keuren, om het zo maar te zeggen. En een cap is goed, wel zo veilig.'
Een kort knikje gaf aan dat het wel goed was en terwijl iemand een zadel ging halen, strekte Brian heel langzaam zijn arm uit en hij streelde voorzichtig haar hals. Hij voelde wel aan dat ze gespannen was en nam dus een zoveel mogelijk een ontspannen houding aan. De energie die je uitstraalde was belangrijk.

Opgewekt pakte hij het zadel aan toen dat ter plaatse was, terwijl zijn vader Elwynn's teugels losjes vastpakte. Het zag er een beetje goedkoop uit maar het was in prima staat en dit had hij liever dan zo'n duur dressuurzadel. Terwijl hij zachtjes tegen haar praatte over koetjes en kalfjes, legde hij het zadel heel rustig over haar rug, vooral niets overhaastend. Hij schoof even tot het goed was en pakte de singel van de andere kant, die hij vlot vastmaakte, wel zo dat het zadel losjes zat maar niet dat het helemaal zou gaan schuiven. De singel moest nog wel wat strakker maar eerst moest hij maar zien hoe ze hierop reageerde.

Het was nog nooit eerder gedaan, maar op een of andere manier leek het haar wel ideaal. Ze negéérde hem maar gewoon. Ja, sorry hoor. De vorige die haar had gekocht, had haar enkel gekwetst en gebroken afgeleverd. Ze haalde niet uit toen ze werd opgezadeld, deed alsof ze een beginnerspaardje was, deed zelfs heel braaf toen hij op haar ging zitten en reageerde op zijn hulpen. Toen moest ze aandraven. Yes. Draf. Whoeeehh!
In volle rengalop schoot ze door de piste heen, voelde de wind door haar manen, nam haar bit lekker tussen haar tanden, zorgde dat HIJ geen controle had, well, she doesn't care! Met alle kracht die ze had rende ze, tot ze uitgeput was. Ze wou hem er niet afgooien, maar ze wou.. rennen. Met een mens op haar rug. Yeah. Go Elwynn.
Maar het enige wat ze had gedaan was het bit kort tussen haar tanden genomen en iets sneller dan normaal gedraafd. Ze had de puf niet. Ze was gebroken, gebroken door Valerie. Genegeerd door Valerie. Ze had zoveel toekomst gezien met dat meisje, maar nu.. was ze weer alleen. De jongen op haar rug gaf haar teugel en ze nam hem, deed haar hoofd braaf naar beneden. Braaf. Elwynn. Yeah. Well done, Valerie. You screwed her.
Hulpen om aan te galopperen. Ze ging, op haar dooie gemakje. Lekker een sukkelgalopje. Woeh. Wah. Mwaoh.
Bokje, steigertje, pittstop, sliding, korte bocht, poef, dude van haar rug, plat op zijn bek. Nee, nee. NIets van dit alles. Waarom zou ze die moeite doen? Om hem toch nooit meer tegen te komen? Ze brieste somber terwijl ze voortsukkelde en zelfs gehoor gaf aan een paar simpele dressuuroefeningen. She didn't care anymore. Verdrietig sjokte ze door. Toen hij afstapte, negeerde zij hem nog steeds. Ze miste warmte, troost, een luisterend oor. Met ogen die misschien niet konden huilen, huilde ze toch. Haar hart was gebroken, dat zag je. Haar ogen weerspiegelden haar ziel. En opnieuw was ze bang om alleen te zijn.
Wie had dat gedacht? De bitch herself verlangde naar warmte van een mens. Dus toen Brian weg wou lopen, duwde ze, heel kort, even haar neus in zijn rug en brieste zachtjes.
"Blijf hier," zei ze. "Verlaat me niet."

Ze was braaf, braver dan hij had verwacht. Zelfs bij het opstijgen bleef ze staan! En dat terwijl de man duidelijk had gezegd dat ze wel eens lastig kon gaan doen bij het opzadelen. Nou dacht hij eerder dat die man had gelogen, al zag en klonk hij best betrouwbaar, dan dat Elwynn echt zo was. Maar in de bak kwam de waarheid naar boven. In het begin was ze heel braaf. Iets té braaf maar het zou wel. Ze reageerde perfect op zijn hulpen en hij had haar al beloond. Maar zodra hij haar aanspoorde tot een rustig drafje, vloog ze er vandoor. Zijn linkervoet schoot even uit de stijgbeugel en hij voelde hoe ze het bit vastgreep. Trekken had geen zin, en zijn vader had hem altijd gezegd gewoon het paard uit te laten razen. Met proberen het tegen te houden met je slappe spieren bereikte je niks, alleen maar meer paniek en op hol slagerij. Dus greep Brian zich stevig vast aan haar manen, vond met enige moeite de stijgbeugel terug en hield ook de teugels erbij, niet strak maar hij liet ze niet uit zijn hand vallen. Zachtjes fluisterde hij haar toe, en probeerde haar wat te kalmeren maar het lukte niet echt.
Na een paar minuten non-stop crossen leek ze langzamer te gaan en uiteindelijk stapte ze weer. Hij gaf haar lange teugel, het was de eerste keer dat hij op haar rug zat en ze was niet echt iets voor hem, vreesde hij. Hij was nu al gehecht aan het raken aan haar en misschien vormde het wel een uitdaging, maar hij wilde gewoon geen mishandeld paard. Want dat ze niet blij was, dat was wel te zien, alles ging langzaam en zonder blijheid. Na een paar rondjes liet hij zich er af zakken en leidde haar de kleine bak uit.
'Sorry, dat is niet echt iets voor mij, denk ik. Ik zoek gewoon een normaal paard, niet eentje die mishandeld of depressief is. Ze is schitterend en een lieverd maar gewoon niet wat ik zoek. Sorry.'
Hij wilde weglopen, toen iets warms hem in zijn rug porde. Verbaasd keek hij achter zich en zag Elwynn. Het was hartverscheurend, om haar zo futloos te zien staan, ook al kende hij haar nog niet echt. Lang zat hij te twijfelen en keek even naar zijn vader, die ook leek na te denken. Uiteindelijk won zijn hart het van zijn verstand en hij glimlachte. 'Wacht. Ik wil haar toch wel, denk ik,' bedacht hij zich weer. Elwynn had gewoon behoefte aan iemand die om haar gaf en die haar zou accepteren zoals ze was en dat deed Brian nu al, ook al kende hij haar pas twintig minuten of zo.

Hij liep terug. Zei iets. Kwam naar haar toe. Haar oren schoten naar voren. Was hij... diegene die haar mee zou nemen? Ze brieste zachtjes, in haar ogen verscheen een glans, een helder moment, even zag je een sprankje van de arrogante Elwynn terug. De handelaar zweeg en keek toen de vader van Brian aan.
"Neem haar alsjeblieft mee," smeekte hij. "Dit dier is nu al een maand zo, sinds ze terug is bij ons. Ze eet, ze luistert, maar niet zoals hoort. Ze is een schim van wat ze ooit was. Neem haar, desnoods voor de helft van de prijs, en maak haar gelukkig." De handelaar keek naar Brian en Elwynn en zijn hart bloeide op. Dit was mooi. DIt was echt mooi. Voor hem, voor haar.
Elwynn duwde haar neus tegen hem aan, tegen Brian. Bewoog vrijwillig naar hem toe, hapte enigsinds speels in zijn shirt, wou hem niet weg hebben, wou hem voor altijd bij haar hebben.
"Blijf," zei ze met alles wat ze deed. "Blijf bij me. Laat me nooit meer gaan. Alsjeblieft." Een briesje, zo zacht als de wind, maakte ze. Haar oren naar voren, nieuwsgierig als een veulen. De handelaar legde zijn hand op het hek. Tranen stonden in zijn ogen.
"Alsjeblieft, red haar," fluisterde hij zachtjes. "Ik heb haar gezien als veulen, ze is geweldig. Ze is een topper. Neem haar, red haar, koester haar, en hou van haar." Hij keek de vader van Brian aan, voor een antwoord.

Brian glimlachte en streelde Elwynn's hals. 'Je gaat met ons mee, hoor, we laten je hier niet staan,' stelde hij haar gerust. 'En ik beloof dat ik goed voor je ga zorgen.'
'Prima.' Zijn vader kreeg de papieren aangereikt, ook een paar van de dierenarts, inentingen en zo. Er werd met overleg een prijs vastgesteld. Hij liep nadat alles betaald en geregeld was naar de auto toe. Brian zadelde Elwynn snel af en legde het op de grond, dat zou hij straks meenemen. Aan haar halstertouw nam hij haar mee naar de trailer. Die was groot en best luxe en er hing een goedgevuld hooinet. Het halstertouw maakte hij met een paardenknoop vast en hij gooide nog een appel in het hooi. 'Straks zie je nieuwe thuis,' fluisterde hij tegen haar en gaf een paar klopjes op haar hals. Toen liep hij de trailer weer uit en zag dat het tuig al op de achterbank lag. Hij stapte in en keek grijnzend opzij naar zijn vader. 'Nog korting ook. Dankje voor het meebetalen.'

Na een uurtje waren ze thuis, veilig en wel. In de trailer had Elwynn zich ook niet misdragen, zo te horen. Brian stapte uit en liep weer naar de trailer toe, de stal was al klaargemaakt. Hij opende het ding en lachte. 'Nou, hier zijn we dan!' Rustig maakte hij haar los en leidde haar de trailer uit, gaf haar even de tijd om de omgeving te zien en liep toen verder naar de stallen. Met de hulp van een bouwbedrijf was er van de schuur, waar vroeger koeien waren gehouden door de vorige eigenaar, een klein stallencomplex gemaakt. Er waren drie stallen, niet luxe maar ook niet lelijk, gewoon normaal. In de hoek was plek voor een zadel en er lagen wat rondslingerende spullen. Buiten was een buitenbak te vinden en binnen ook nog een kleintje, voor als het winter was zoals nu. Klein, maar fijn.

Brian opende de deur van de enige stal die klaar was om een paard te herbergen, de rest was niet in gebruik. Snel haalde hij wat borstels, mikte ze in het stro op de grond, sloot de staldeur en deed haar halster af, dat hing hij over de deur. Waarna hij haar een uitgebreide poetsbeurt begon te geven. Aan het eind glansde ze helemaal.

Met een loei van een bok hielp ze Brian met het afdoen van haar zadel. Even trippelde ze opgewonden door de piste heen, maar liet zich al snel vangen. Brian leek niet eens onder de indruk te zijn en verbaasde zich niet. Dat was goed, want het was ook niet haar bedoeling om gemeen te doen. Een aai over haar hals, ze hinnikte. Goh, wat had ze dat gemist! Iemand die het niet uit medelijden deed. Iemand die ze nog vaker zou gaan zien.
Een halstertouw gleed over haar oren, eventjes gooide ze ze nijdig naar achter, maar toen er ook een halstertouw aan werd vastgeklikt, gingen ze weer naar voren. Enkel een halster stond haar niet zo aan. Het deed pijn aan haar hoofdje als ze mee werd genomen aan enkel het halster. Op een redelijk rustig tempo liep ze met Brian mee en liet zich de trailer invoeren. Nog voor ze kon protesteren, viel haar oog op het hooinet en gulzig begon ze te eten. Blij liet ze het zich smaken en genietend kauwde ze op het hooi. Na tijden had ze weer een beetje trek gekregen.
Uitgegeten deed ze haar ogen dicht en rustte zo wat uit tot ze uit de trialer werd getrokken. Haar oren gingen heen en weer, namen alle geluiden uit de omgeving op en ze hinnikte diep en kort. Daarna werd ze een stal ingeloodst en werd ze uitgebreid gepoetst. Dit tot groots genoegen van haar, want ze was behoorlijk stoffig.
Tevreden hinnikend bleef ze bij Brian staan, toen hij klaar was.

Het duurde een enige tijd om Elwynn weer helemaal schoon te krijgen, haar hoeven uit te krabben en haar manen en staart klitvrij te kammen. Na een half uur was hij toch grotendeels klaar en gaf haar een beloning, een paar paardensnoepjes die hij altijd in een plastic zakje in zijn broekzak had. De poetsspullen ruimde hij weer op, nou ja, opruimen? Hij zette het gewoon buiten de stal.
Hij dacht even na wat hij kon doen. Misschien nog een ritje maken? Een buitenrit? Het was winter maar niet zo ongelooflijk koud, ook had het nog niet gevroren en ook niet gesneeuwd. Voor de zekerheid zou hij er toch maar wandelen van maken, gewoon een kleine wandeling dus. In deze omgeving was hij opgegroeid, verdwalen was geen optie en het was nog net middag geworden. Tevreden met zijn planning pakte hij een verstelbare warme deken uit de hoek die als zadelkamer door moest gaan en liep terug naar Elwynn's stal. Hij legde de deken over haar rug heen, schoof hem goed en maakte hem vast. Het halster schoof hij weer om haar hoofd, het halstertouw zat er al aan. Hij trok zijn jas weer aan die hij op de grond had gegooid, sms'te even naar zijn vader dat hij met Elwynn een wandeling aan het maken was en leidde haar de stal uit. 'Genoeg gereden voor vandaag, we gaan wat ontspannends doen: een lekker lange wandeling maken. Even al die stress verlaten.' Met die woorden liep hij het fietspad op, zelf aan de kant van de weg. Verderop zou er een afslag komen en daar was het begin van het bospad. Alleen dit stuk was een beetje gewaagd maar gelukkig kwamen ze er ongedeerd af. Het gefluit van de vogels vrolijkte hem helemaal op en hij keek even naar Elwynn. Hij kon nu al niet meer zonder haar.

Hij ging weg. Zomaar. Ineens. Zonder ook maar iets te zeggen.
Hysterisch begon ze naar hem te hinniken, haar stal kapot te trappen. Er was hier niets, niemand alleen Brian, en nou ging hij.. ergens heen. Ze kon hem niet zien en het was om gek van te worden. De hysterie drong over haar hele lijf, haar staart zwiepte wild, kwaad, angstig, trillerig. Een iel hinnikje kwam eruit.
Toen hij weer terugkwam, werd ze rustiger en toen hij haar stal weer inliep, was ze al gekalmeerd. Hij gooide haar een deken om, deed haar een halster om en ze gingen naar buiten. Frisse lucht drong in haar neus en tevreden dribbelde ze naast hem voort. Haar hoeven kwamen in een gelijkmatig tempo neer. Ze trippelde, heerlijk dit.
Plotseling schoot er iets uit de struiken. Elwynn dácht er niet aan om stil te blijven staan en ze rende weg, het bos in. In paniek omdat ook nog het halstertouw achter haar aan sleepte, schudde ze woest met haar hoofd en raakte zo ook het halster kwijt. Panisch, bang en trillerig rende ze, alsof haar leven ervanaf hing.
Takjes zwiepten in haar gezicht, haar manen striemden in haar ogen, haar staart waaierde achter haar aan. Op den duur kalmeerde ze steeds meer en na een tijdje was het gewoon een stevige galop die niet gedreven werd door angst. Ze zag de omgeving langsflitsen, sprong hier en daar over een boomstam en kwam verbaasde ruiters op hun paard tegen. Als een volleerde duivel uit een doosje, deed ze eerst heel lief en verbaasd, door af te remmen, zich te laten aaien door de ruiters, en door zich aan haar manen vast te laten pakken. Maar de ruiters zagen ook wel dat ze 'mee ging lopen' uit zichzelf.
Paarden bogen zich nieuwsgierig naar haar toe en ze hinnikte zachtjes, deed alsof het goed ging. Maar na een minuut was ze het zat. Venijnig trapte ze een van de paarden tegen zijn kont, die reageerde flink door haar proberen te happen. Oeps. Ze had de leider van de groep gekozen.
Steigerend sprong hij voor haar maar ze was niet onder de indruk. Een hele hoop gegil en gehuil maakte duidelijk dat de ruiters dit gevecht niet echt leuk vonden. Maar Elwynn wel. Elwynn genóót.
"Wat moet jij hier?" beet de hengst haar toe.
Vergissing, dacht ze. Hij is een ruin.
"Alles," brieste ze kwaadaardig terug. Ze trapte hem en raakte hem in zijn hals. Tevreden hoorde ze hoe hij terugweek maar ze zag aan zijn ogen dat hij zich niet gewonnen gaf. Dat maakte haar niet uit.
"Kom hier, merrie!" siste hij kwaad, terwijl zijn oren plat in zijn nek lage.
"Ik ben niet bang voor jou, mislukte hengst," bitchte ze tegen hem. Ze steigerde even indrukwekkend en kwam gracieus weer neer. Een flinke hap, een harde trap, en de hengst zonk neer. Ze hinnikte, schudde haar hoofd, brieste zachtjes en liep naar het shetlandertje toe dat bij de grote paarden stond. Het ding stond te trillen op zijn benen. Van angst kon hij niet meer lopen, ookal wou zijn ruitertje dat.
Elwynn brieste zachtjes naar hem, kalmeerde hem, liet hem weten dat zij hem niet ging aanvallen. Nee. Shetlanders aanvallen was té simpel. En gemeen, want ze konden zich vrijwel onmogelijk verdedigen. In een rustige draf ging ze weer verder, terwijl ze de ruiters in grote paniek in het bos achterliet.

Die halve minuut leek zijn leven perfect. Hij had een eigen paard waar hij alles mee mocht doen wat hij maar wilde, de omgeving was prachtig en het was net alsof alle ellende en al het gezeur ver achter ze lag. Hij en Elwynn, het perfecte duo, voor elkaar gemaakt.
Jammer genoeg duurde het niet lang voor het ophield. Hij werd letterlijk uit zijn gelukzalige roes gerukt door Elwynn. In eerste instantie wist hij niet waarom maar het antwoord kwam snel langs gehupt. Een konijn. Een fucking konijn.
Door haar kracht was hij naar voren gesleurd en lag hij nu op de grond. Die was trouwens behoorlijk vies en koud en hard. Bij het opstaan deed zijn pols wat pijn, verder was alles nog steeds zoals het hoorde. Dat zouden wel blauwe plekken worden later maar daar maakte hij zich nu geen zorgen om. Dat kón hij niet.
Want wat nu op de eerste plaat stond, was Elwynn. Hoe kon hij het over zijn hart verkrijgen terug naar huis te gaan omdat zijn 'arme' pols pijn deed. Nee, eerst moest hij achter Elwynn aan. De 'als je...' gedachten kwamen op. Als je haar steviger vast had gehad, was dit niet gebeurd. Als je opgelet had, was dit niet gebeurd. Als je dat konijn had gezien, was dit niet gebeurd. Als je geen wandeling ging maken, was dit niet gebeurd.
Te laat. Het was gebeurd. En nu moest hij het oplossen.
Hij keek in de richting waarin ze verdwenen was. Ze was al niet meer te zien, tja, wat wilde je met zo'n harde galop. Als ze maar niet struikelde over haar halstertouw, voordat hij haar terug had.
Hij begon te rennen, zo hard als hij kon en steeds haar naam roepend, maar zijn conditie was altijd al een ramp geweest. Bij de bocht stak zijn zij al op plekken waarvan hij niet eens wist dat hij die had. Hij moest niet opgeven. Hij mócht niet opgeven. Maar toch vertraagde hij voor een moment, om na een paar seconden alweer te gaan rennen.
Het eerste teken van een levende Elwynn was haar halster dat op de grond lag. Goed nieuws, ze kon in ieder geval niet meer struikelen over haar halstertouw. Slecht nieuws, er waren nog genoeg boomwortels om over heen te vallen. Nog meer slecht nieuws, haar vangen zou nu een stuk lastiger worden.
Hij rende door. Zijn adem ging snel en zijn mond hing open. Misschien moest hij zijn vader bellen, die zou hem kunnen helpen. Nee, dat zou te lang duren, voordat zijn vader hier zou zijn. In de tussentijd kon Elwynn al iets overkomen zijn. Gelukkig was de kans dat hij haar sporen kwijt zou raken erg klein. In het droge zand stond het vol met haar hoefafdrukken en planten waren af en toe uit hun grond gerukt, vooral bij de bochten. Geen enkel probleem dus.
Het volgende teken, wat hem verontrustte, was een groep gedesoriënteerde, hysterische ruiters. Een ruin lag met hevige pijn op de grond en iemand stond al te bellen. Een klein kind op een Shetlander huilde tranen met tuiten en de Shetlander zelf zag er al even van streek uit. Shit, duidelijk Elwynn's werk. Opnieuw een bevestiging dat de handelaar niet gelogen had.
"Elwynn!" riep hij voor de zoveelste keer, luid hijgend, de groep voorbij zijnde. "Elwynn!"

Ze brieste, vrijheid was goed voor haar. Ja, Brian vond ze ook wel geinig, Brian was een geinig mens en misschien kon ze hem op zijn rug meenemen en mee laten crossen, maar nu wou ze het bos voor zich alleen hebben, nu had ze geen zin in hulpen, bijzetteugels, vervelende klotezadels die alleen maar irritant op je rug lagen en schuurden als er nog wat zand op je rug zat. Ja, dit was genieten, dit was puur genieten.
Ze bleef even staan om een hapje gras van de grond te plukken. Het smaakte naar vrijheid, naar gras, naar de frisheid van de natuur, naar... Uch. Dit was nu al saai. Ja, Elwynn kon nog een heel stuk rennen, nog wat paarden schoppen, maar ze verveelde zich nu al stierlijk in het bos. Dit was geen uitdaging, hier zo alleen kon ze niets en niemand irriteren. Ze liet een boos, verontwaardigd gehinnik horen. Waarom kwam Brian niet? Ze steigerde verveeld, kwam met een loom plofje neer en begon maar doelloos te galloperen. Er lag een hoge wegversperring en met een razende galop rende ze eropaf. Ze zette zich af, maar niet op tijd. In volle vaart knalde ze tegen de stronk op en een iel hinnikje kwam uit haar keel. Wat was dit? Waarom.. au! Ze liet haar hoofd hangen en duizelig wachtte ze.
Hé, het was een mens! Was het haar mens? Haar oortjes naar voren, neus in de wind, een arrogante blik, en haar hinnik.
"Waar bleef je nou, Brian?" Verwijtend keek ze hem aan, maar toch gaf ze hem een por in zijn buik. Hoi mens, zei ze. Bedankt dat je bent gekomen!

Het viel niet in woorden uit te drukken hoe opgelucht Brian was bij het zien van een ongedeerde Elwynn. Nou ja, hij had het vermoeden dat ze tegen iets op was geknald maar verder stond ze gewoon normaal op haar benen. Dat zei natuurlijk ook niet alles maar als ze kreupel was geweest, had hij dat direct gezien. Hij werd begroet met een hard gehinnik, grijnzend liep hij nu -in plaats van rennen- naar haar toe. Ze was blijkbaar erg blij om hem te zien want haar oren stonden vooruit. Dat beschouwde hij als vooruitgang, dat ze zich al een beetje aan hem begon te hechten. Er werd nog een keer naar hem gehinnikt maar daarna werd er in vriendelijk in zijn buik gepord. Grinnikend klopte hij het halster wat af, gelukkig was het niet heel erg vies, en deed het weer om. "Zo, en nu gaan we weer terug wandelen want ik ben doodop door jou," kondigde hij aan. "Geloof me, mijn uithoudingsvermogen is veel minder dan dat van jou. Waarschijnlijk ben jij niet eens moe, ook al heb je minstens tien minuten gerend en zo." Brian gaf haar een vriendelijk klopje op haar hals. "Maar ik vergeef het je want ik ben allang blij dat ik je zonder schrammetje terug heb." Hij dacht even na. Als Elwynn besloot dit nog een keer te flikken, kon er haar weer iets overkomen. Ze had geluk gehad dat er dit keer niks was gebeurd maar dat was geen garantie voor de volgende keer. Een oplossing wist hij niet echt, als hij iemand anders mee zou nemen, een vreemde voor Elwynn, schoot het ook niet op, dan ging ze juist meer stressen. Tegenhouden kon hij haar nooit, daar was ze te sterk voor. In zijn hoofd hield hij een kort overleg met zichzelf, terwijl ze aan het lopen waren. Misschien was het handiger om eerst in de bak te gaan rijden, en dat ze dat een paar keer gingen doen zodat Elwynn kon wennen aan hem en zijn rijstijl. Daarna was er een mogelijkheid om een buitenrit te maken, als hij haar wat beter leerde kennen, kwam hij ook vanzelf te weten hoe hij haar kon kalmeren. Bovendien: als hij op Elwynn zat in plaats van naast haar liep, was er nog een kans om haar rustig te krijgen. Het was wel gevaarlijk dus misschien moest hij in het begin maar iemand meenemen. Wie dat moest zijn, daar had hij nog geen idee van. Dat zag hij dan weer wel. Eerst maar gewoon beginnen met rijden, net zo lang tot ze dat ontspannen en met plezier deed. Hij zou niks van haar vragen in het begin, gewoon wat simpele figuren en zo. Misschien een klein sprongetje maar dat ging hij pas doen als hij zeker wist dat hij haar kon vertrouwen terwijl hij op haar rug zat. In ieder geval had hij nu een doel, Elwynn minder schrikkerig laten zijn, en een plan, een beetje gebrekkig maar beter dan niks.