In de ruiterwinkel.

Solance bloosde, en oh, wat zag ze er schattig uit. Net zoals de prachtige glimlach die verscheen. Ze keek hem aan en hij verdronk bijna in haar donkerblauwe ogen. Zo mooi, zo... vrolijk. Liefdevol drukte hij haar kleine lichaam tegen zich aan, en streelde met zijn vingers door haar haren.
"Sorry," fluisterde ze, "ik kan me nauwelijks beheersen. Je brengt mijn hele hoofd op hol." Brian glimlachte.
"Daar hoef je je echt niet voor te verontschuldigen. Van buiten zie ik er heel kalm uit maar het liefste zou ik de hele nacht nog door willen gaan met waar we nu mee bezig zijn. Ik wil je nooit meer loslaten. De enige die nu nog in mijn hoofd past, ben jij!"
Om zijn woorden te benadrukken, bracht hij zijn lippen naar de hare en kuste hij haar teder. Een opwinding stroomde door zijn lijf en liet zijn bloed kolken, en zijn hart werd vol gepompt met liefde. Oh, als het had gekund, had hij haar voor altijd vastgehouden!
Net wilde hij nog wat zeggen toen Solance hem weer kuste, deze keer vanuit eigen initiatief. Verlangend ging hij met haar mee, waarom zou hij weigeren? Hij wilde haar niet van streek maken en ook niets liever dan dit.
Brian schrok toen ze van hem afschoof, zacht kreunend. Had hij haar pijn gedaan? "Sorry, sorry, sorry," fluisterde ze, hij kon het amper horen. Had hij haar gekwetst? Ze nam een gesloten houding aan en gedroeg zich alsof ze daarnet een vreemde had gekust. Maar hij was geen vreemde. Verward keek hij naar het fragiele meisje, naar de bank, naar de muur. Had hij iets fout gedaan? Het verlangen om haar weer naar zich toe te trekken, was kwellend maar hij beheerste zich. Zoals hij altijd zou doen.
"Solance? Heb ik je pijn gedaan? Heb ik je gekwetst? Heb ik iets fout gedaan? Dan spijt het me dat. Maar wat is er? Je hoeft echt niet verlegen te zijn, ik weet bijna zeker dat we allebei hetzelfde willen. Wat is dan het probleem? Je hebt niks fout gedaan, je hoeft geen sorry te zeggen. Echt niet!" vroeg hij na wat onverstaanbaar gemompel van haar kant. Verward keek hij naar haar blonde haar, zuchtte diep en stak zijn armen uitnodigend naar haar uit. "Alsjeblieft?" vroeg hij en beet op zijn lip. "Of ben je bang dat ik, euhm, 'het' wil gaan doen?" aarzelde hij. "Daar ben ik echt nog lang niet klaar voor." Onzeker wachtte hij op haar reactie.

Ze schudde haar hoofd en kroop in zijn armen.
"Ik ben bang dat ik te ver ga, Brian," zei ze peinzend, terwijl ze op haar lip beet en hem niet meer aan kon kijken. "Je bent zo.. overweldigend, zo lief, zo onweerstaanbaar." Ze streek met haar hand over zijn ontblote buik en voelde hoe haar vingers tintelden. Met haar grote, warme, onweerstaanbare ogen keek ze hem aan. De ogen die normaal ongelukkig stonden, stonden nu vol liefde. Ze kuste hem, vurig, en drukte hem weer neer. Uitdagend hing ze boven hem, terwijl ze vluchtig van zijn lippen afweek, hem mysterieus aankeek en haar haren achter haar oren stopte. Ze bekeek hem, terwijl ze op haar lip sabbelde en glimlachte toen, vanzelfsprekend.
"Je bent zo knap, wist je dat?" vroeg ze aan hem. Het was niet echt een vraag, meer een opmerking, maar ze meende het wel. Ze vroeg zich echt af of hij zelf wist hoe knap hij was. Met haar wijsvinger volgde ze de contouren van zijn gezicht, streelde zijn kaaklijn, bevoelde zijn kin, raakte het topje van zijn neus en belandde uiteindelijk bij zijn lippen, die ze zachtjes aaide. Ze bracht haar gezicht dichterbij en begon nu zijn kaaklijn te kussen, ging over op zijn kin, daarna het topje van zijn neus en ten slotte zijn lippen, teder, liefdevol, zacht. Ze hield niet van die ongeruste blik in zijn ogen, Brian hoorde te lachen, niets anders dan dat.
Haar telefoon schelde, tetterde, verstoorde haar.
"Shit," schold ze zachtjes, terwijl ze het ding uit haar broekzak wurmde. "Deze moet ik nemen." Ze klapte haar bordeauxrode mobieltje open en klikte op de felgroen oplichtende knop.
"Met Solance." Ze luisterde, hield haar hoofd schuin terwijl ze dat deed en draaide met haar vrije hand krulletjes in haar al krullerige haar. Ze keek bedenkelijk.
"O...kee?" zei ze, na een tijd aandachtig te hebben geluisterd. Toen grinnikte ze en beaamde dat het inderdaad best dom was.
"Ik spreek je later, oké? Ik ben bezig. Geen zorgen, ben op tijd thuis, hou van je, Becks. Doeidoei! Kusjes!" Ze hing op, deed haar mobiel weer in haar broekzak en keek naar Brian. Verlegen, verliefd.
"Misschien moet ik je trui maar weer aantrekken?" stelde ze voor, terwijl ze eroverheen streek met haar lippen. Ze kuste zijn buik, stukje bij beetje, maar stopte bij zijn navel, glimlachend. Met haar wijsvinger volgde ze contouren omhoog tot ze met haar vinger bij zijn kaak was. Daar legde ze haar hand ten ruste en kuste hem, liefjes, schattig. Ze moest gaan, het was inmiddels aardig laat, en Becky had haar waarschijnlijk zo nodig. Tenzij hij haar aanbood om te blijven logeren, zou ze nu naar huis moeten gaan.