In de ruiterwinkel.

Hij was al aan het werk vanaf 10 uur 's ochtends en nu was het 1 uur. Omdat hij aan het sparen was voor een eigen paard en bijna genoeg bij elkaar had geschraapt, moest hij dit nog een maandje volhouden of zo. Het was nou niet bepaald leuk de laatste tijd. Elke klant was ongeduldig en leek niet te begrijpen dat hij ook maar een mens was en geen robot die alles perfect deed. Laatst was er zelfs iemand tegen hem uitgevallen. Het deed hem niks. Alleen: dat hield hij zichzelf voor. Eigenlijk kon hij totaal niet tegen dat soort opmerkingen. Was onzeker en werd daar alleen maar onzekerder van.
Daarom was hij erg blij dat zijn jaar keihard werken hier er binnenkort eindelijk opzat.
Nu zat hij echter met een ander probleem. Er was iets met de kassa en hij had geen idee wat er mis was. De klanten waren net zo geduldig als altijd.
Gelukkig schoot een collega hem snel te hulp en hij begon zich te verontschuldigen tegenover de woeste vrouw aan de andere kant van de balie. Hij was net bij het 'kassa werkt niet mee'-stukje toen gemompel bij de andere kassa zijn aandacht trok.
Brian trok bleek weg toen hij zag wat er aan de hand was. Een meisje stond te hyperventileren en scheen zichzelf niet meer onder controle te krijgen. Ze stond op het punt om flauw te vallen, dat kon zelfs hij zien.

Snel rende hij om de balie heen naar haar toe, zo beleefd was hij nog wel. Net op tijd want juist toen hij bij haar aangekomen was, viel ze flauw. Hij kon haar nog maar net opvangen en trok een vies gezicht toen ze over zijn nieuwe T-shirt heen kotste. Fijn, dat kon er ook nog wel bij.
'Opzij, opzij!' gebood hij de klanten en ondersteunde het meisje een beetje onhandig. Verlost van al die blikken en al dat gemompel bracht hij haar naar het magazijn waar op dit moment niemand was en legde haar neer op een half kapotte bank die nodig vervangen moest worden. Daarna rende hij naar het kleine keukentje wat eraan grensde, haalde een glas water en liep weer terug. Ze leek wat bij te komen, Godzijdank.

Ze knipperde vaagjes met haar ogen, die somehow niet helemaal scherp wouden stellen. Dus deed ze haar ogen maar weer dicht. Voetstappen die naderde, ze murmelde wat. Wacht. Voetstappen. Mens. Ieks.
Razendsnel vloog ze overeind terwijl ze de jongen bekeek die ze ondergekotst had. Die knappe jongen, die haar zodirect al was opgevallen. Oh jee. Lekker bezig, Solance.
"Euh, hoi," piepte ze zachtjes, terwijl ze wat beter ging zitten. Ze klemde haar armen stevig om haar knieën heen, die ze naar zich toetrok. Zo zat ze wel comfortabel.
"Sorry van je shirt," zei ze met een rode kleur, terwijl ze keek naar de vlek die ze erop veroorzaakt had. Zou hij zijn shirt uitdoen om een nieuwe aan te trekken? Had hij een wasbordje? Was hij ook een paardenfreak? Was hij single? Zou hij interesse hebben in haar? Solance, het rare meisje dat mensen onderkotst. Ze wist het niet, ze had geen enkel verstand van jongens. Ze had alleen verstand van paarden, en zelfs daar kon ze moeite mee hebben.
Morte...
"Ik ben Solance," zei ze terwijl ze overeind ging zitten. Nee, ze werd niet duizelig meer. Haar hyperventilatie-aanval was voorbij en ze voelde zich een stuk beter nu ze uit die drukte weg was. Ze had alleen maar een paardrijbroek willen kopen, maar nu... Wist zij veel dat..
Oh mijn god, wat heeft hij mooie ogen! Haar blik werd wazig terwijl ze naar zijn ogen keek. Wauw. Wat een snoepje. En in zijn armen had ze gelegen. Wauauauauw.

Brian voelde zichzelf behoorlijk ongemakkelijk en zelfs een beetje bekeken door haar. Ook stonk zijn T-shirt nu echt verschrikkelijk, misschien moest hij het maar uitdoen. Maar hij was nu wel op zijn werk. Toch zag dit er nog erger uit en het zag er niet bepaald netjes uit zo.
Toen het meisje sorry zei, glimlachte hij onzeker. 'Euhm, maakt niet uit,' stelde hij haar gerust. Eigenlijk was hij behoorlijk gefrustreerd erover maar ach, ze kon er zelf ook niks aan doen. Ze zag er behoorlijk verward uit, nog steeds.
Solance. Dat was haar naam. Het klonk mooi, apart. Hij hield van aparte types, niet het doorsnee. Die waren zo saai en voorspelbaar. 'Brian,' stelde hij zichzelf ook maar voor en reikte haar het glas water aan. 'Hier.' Solance pakte het aan en hij draaide zich half om. 'Zo terug. Even mijn vest pakken.' Een beetje wazig staarde ze hem aan.

Brian liep snel door de winkel heen naar de kapstok en haalde zijn vest ervan af. Daarna liep hij weer terug naar het magazijn en trok bijna meteen zijn T-shirt uit, maakte er een prop van en mikte het ergens bij de muur. Die zou hij aan het einde van zijn werkdag wel meenemen. Waarna hij zijn vest aantrok en het open liet hangen. 'Gaat het weer met je? Wil je iemand bellen?' Hij wist echt totaal niet wat hij moest doen en keek ongemakkelijk naar de grond.

Solance was knap. Dat kon hij niet ontkennen. Misschien dat ze niet perfect was maar híj vond haar knap. Ze was wel dun, misschien iets té dun. Maar toch, ze had een soort uitstraling, die hem aantrok. Wat hem des te ongemakkelijker deed voelen. Met meisjes was hij geen held, sterker nog, hij was er een ramp mee. In zijn hele leven had hij nog maar één date gehad, en dat ging helemaal mis. Sindsdien had hij een trauma voor nieuwe dates gekregen en was er dus nooit meer opnieuw aan begonnen. Bij Solance, hij kende haar nog niet eens tien minuten! Bij haar had hij gevoelens, al wist hij dat niet zeker. Het was verwarrend, en in eerste instantie besloot hij het gewoon te negeren. Een beetje dromerig keek hij voor zich uit.

Ze zong het zachtjes, alsof het een liedje was, alsof het echt een bestaand liedje was. Misschien was dat het ook wel, maar ze had het bedacht, of gehoord. En het paste. Het paste bij wat ze zag in zijn ogen. Het paste bij wat ze voelde. Ze voelde zich wankel en zweverig, net alsof ze drugs had gebruikt ofzo. Of een tijdlang bij Morte was geweest en alles voorspoedig was verlopen. Dan kreeg ze ook zo'n gevoel. Een gevoel van eeuwig geluk.
"Wie ben jij? Droomprins zonder shirt?" Ze zag zijn buik, wou er met haar hand naartoe gaan. En als zij Solance niet was geweest, had ze het niet gedaan. Maar het was wél Solance, dus zonder eigenlijk echt door te hebben wat ze nou misschien teweeg kon brengen, liep ze naar hem toe en streelde ze met haar wijsvingertop van haar rechterhand zijn buik. Ze vond de contouren fascinerend. Als een klein kind bleef ze dit doen, volgde de lijntjes van zijn buik. Met haar grote, onschuldige ogen keek ze naar hem op en voelde een onbedwingbare behoefte om hem te zoenen. En ach, het was Solance.
Haar armen gingen als vanzelf omhoog, kwamen om zijn hals te liggen en met haar rechterhand woelde ze in zijn haar. Ze ging op haar tenen staan en kuste onder zijn kin. Heel zachtjes. Haar lippen streelden dat plekje en ze zette er een afdruk op af. Of een onzichtbare afdruk. Solance droeg geen make-up. Nieuwsgierig keek ze naar zijn ogen, terwijl ze even losweek van zijn gezicht. Zijn prachtige, perfecte gezicht. Van een jongen die haar zo bekend voorkwam, maar toch zo.. verfrissend en nieuw was.
Haar lippen gleden naar zijn kin toe en ze begon daarna kleine kusjes te geven langs zijn mondhoeken, maar elke keer nét niet op zijn mond. Dat was aan hem, vond ze. Haar mondhoeken trilden van haar ingehouden grijns, haar hart bonsde in haar keel, haar hele lichaam wou hém, en niets anders, maar ze wachtte nu op hem, of zijn lichaam net zo zou reageren. Ze kende hem, serieus...

Brian schrok zich rot toen Solance opeens zijn buik begon te strelen. Hij had een mini-sixpack, niet bijzonder indrukwekkend. Fronsend keek hij haar aan. Zij was echt vaag.
Niet precies wetend wat hij moest doen, haar wegduwen of haar maar laten, bleef hij bijna perfect stil staan. Soms maakte zijn buik een ongecontroleerde beweging als ze over een gevoelige plek streek met haar vingers. En stiekem voelde het wel fijn, zijn maag kriebelde alleen maar meer.
Nog steeds fronsend zag hij hoe ze naar hem opkeek, met grote, onschuldige ogen. Puppy-ogen.
Zonder waarschuwing legde ze haar armen om zijn hals en belandde haar rechterhand in zijn nek. Beduusd werd hij bedolven onder de kusjes, en zijn hersenen werden op shut-down gezet. Wat gebeurde er ook alweer? Iemand zat hem te zoenen? Oh, vast verbeelding.
Maar toen hij zijn ogen weer opendeed, stond ze hem verwachtingsvol aan te kijken. Ja, wat moest hij doen? Het deed hem wel wat, haar gedurfde uitnodiging. Ergens had hij ook wel zin om haar haar zin te geven. Ze was knap en zijn maag kriebelde. Maar misschien zoende hij wel verschrikkelijk? Dat had die mislukte date van hem beweerd, een jaar geleden.
Aarzelend bleef hij dus een minuut lang stilstaan, zo verward als een mens maar kon zijn. Toen zoende hij zachtjes terug, op haar mond en probeerde vooral niet te veel aanwezig te zijn daar. Des te minder zou de kans zijn dat ze zijn rampzalige zoenskills opmerkte. Ook legde hij onzeker zijn handen om haar middel heen, heel onschuldig. Hij voelde haar boezem tegen zijn borstkas aan en een tintelend gevoel nam zijn lichaam over.

Een rode kleur trok over haar wangen toen hij haar kuste, toen HIJ reageerde op háár, Solance. Hoe ongelooflijk ook. Hij reageerde op haar. Hij kuste haar. Hij trok haar tegen zich aan. Ze voelde hem dicht tegen zich aan en ze sloot haar ogen, ongelovig dat het haar was gelukt, ongelovig dat ze zich had laten leiden door haar gevoel, zijn ogen. Ze wist niet dat ze kon verleiden. Het enige wat ze wist is dat ze méér Brian wou. Méér. MÉÉR!
Ze legde haar handen op zijn borstkas en ging wat beter op haar tenen staan om hem te zoenen. Voorzichtig, alsof het haar eerste keer was, drukte ze haar lippen op die van hem, om ze daar voorlopig niet meer af te halen. Met haar tong streek ze zachtjes over zijn lippen, plaagde hem door niet met haar tong in zijn mond te gaan. Daar hield Solance van, plagen. Met een ongemakkelijk gevoel omdat ze hem nog veel langer tegen zich aan wou hebben, ging ze met haar gezicht wat naar achteren. Met ondeugende ogen keek ze hem aan, terwijl ze breed glimlachte.
"Brian, ik ben het," zei ze zachtjes, terwijl ze met haar rechterwijsvingertop langs zijn kaaklijn ging.
"Dat meisje dat ook op ponykamp was en ook op Libador wou rijden. Op de bokpony. Weet je nog?" Ja, dit was Brian. Dé Brian. De Brian waarmee ze hand in hand had gelopen in het donkerste van de nacht, op hun dropping. Ze hadden gillend samen gerend en waren tegelijk gevallen. Als een echte ridder had hij haar opgevangen en getroost. Hij had zelfs een kusje gegeven op de pijnlijke plek. Hij mocht haar. Of hij kon met haar omgaan. Iets. Dit was Brian. Dé Brian. En ze was heel blij dat hij.. hier voor haar stond.
"Brrrrrrrian," deed ze. 'Brrr' van kou. Maar voor haar de 'brrrr' van heerlijke hitte.

Brian bleef haar nog voorzichtige kusjes geven, misschien dat als hij haar wat beter zou kennen, dat hij dan wat meer op glad ijs zou gaan lopen. Hij glimlachte terug toen ze dat naar hem deed, een beetje scheef lachje.
Opeens begon Solance over dat ze elkaar al een keer ontmoet hadden, op een ponykamp, jaren geleden. En over Libador.
Hij moest spontaan lachen bij de herinnering maar was ook verrast. Dat ze hem nog herkende na die lange tijd. Als ze niet had gezegd dat ze dat meisje van jaren geleden was, had hij het niet eens opgemerkt.
Oh, wat hadden ze toen een ruzie gehad met z'n tweeën, allebei wilden ze op de meest gehate pony tijdens het hele ponykamp. Uiteindelijk had hij gewonnen, maar heel romantisch mocht ze in ruil voor snoep wel een paar keer met hem ruilen. Zonder het de leiding gevraagd te hebben natuurlijk.

Maar deze opgerakelde herinnering nam wel heel wat onzekerheid weg. Als ze vroeger met elkaar konden opschieten en zij hem na al die tijd nog herkende, dan moest er wel een klik zijn geweest, toch? En nu leek er ook een klik te zijn, anders zaten ze nu niet te zoenen.
'Ik vind het knap dat je je dat nog kunt herinneren. Ik bedoel, het zit in mijn hoofd alsof het gisteren gebeurd is. Maar als je me eerder gevraagd zou hebben of jij dat meisje op ponykamp was? Al sloeg je me dood, ik zou het niet geweten hebben.'
Hij klonk nu al veel opener en met meer zelfvertrouwen, en ook was hij dolblij dat hij haar weer terugzag. Ondanks zijn hebzuchtige gedrag toen, had hij wel een crush op haar, als klein elfjarig jongetje. Maar het waren dromen geweest. En toch waren die dromen nu uitgekomen. Zachtjes gaf hij nog een zoen. Zin in werken had hij nu echt niet meer.
'Hé,' stelde hij voor, 'als we ons nou de winkel uitwerken met een smoesje, dat ik je naar het ziekenhuis breng of zo.' Met een big smile op zijn gezicht keek hij haar aan. 'We hebben genoeg bij te praten, en ik werk hier toch nog maar een maand. Het maakt niet echt uit als ik nu ontslagen wordt, dat verdien ik wel weer met ander werk.' Ongeduldig wachtte Brian op haar reactie.

Hij moest het wel in haar ogen lezen.
"Ja, ja, jaa! Ja ja jaa!" schreeuwden die. Maar heel kalm en beheerst schudde Solance haar hoofd. Een gekwetst gezicht van Brian, al was het maar twee seconden, tot hij doorhad dat ze hem gigantisch in de maling nam. Ze sprong zo ongeveer in zijn armen, belaadde zijn gezicht met kusjes en knikte.
"Oh ja! Alsjeblieft! Neem me mee, laat me nooit meer los," fluisterde ze zachtjes, terwijl ze zich tegen hem aanperste. Ze sloeg haar armen 'zielig' om zijn middel heen en liet zich door hem optillen.
"Ik speel zwak en ziek, doe jij de rest?" vroeg ze ondeugend, terwijl ze hem weer een kusje gaf, ten teke dat ze het niet echt erg vond om in zijn armen te liggen. Ze sloot overdreven haar ogen en kneep zachtjes in zijn arm, om haar aanwezigheid te benadruken. Heel zachtjes.
"Brian, ik kreeg de kans niet, maar ik hou ook van jou," zei ze, alsof ze het gesprek op de laatste dag van het ponykamp nog vervolgde. En dat deed ze eigenlijk ook. Ja, Brian had gezegd dat hij haar leuk vond, of iets. En ze had geen antwoord kunnen geven omdat Libador haar toen beet. Maar ze had wel willen antwoorden. En nu was het antwoord er.

Hij schrok even toen ze nee schudde, maar haalde opgelucht adem toen hij doorhad dat het een grapje was. Dat had hij moeten weten met Solance, vroeger was ze ook altijd zo geweest. Alles aan hem leek te gaan gloeien zodra ze hem nog meer kusjes gaf en akkoord ging met het plan op een manier die hem wel aanstond.
'Tuurlijk, als jij daar zo zielig in mijn armen ligt, kunnen ze toch niet beweren dat je op eigen houtje weg kan gaan,' bevestigde hij haar voorstel grijnzend, 'ik zou haast denken dat je echt flauwgevallen bent.'
Hij wierp een korte blik op het T-shirt dat in de hoek gepropt lag. Nee, dat hoefde hij niet meer. Wel ritste hij zijn vest dicht, het was behoorlijk koud buiten. Gelukkig hing zijn jas ook ergens aan de kapstok.

Samen met Solance, die heel overtuigend deed alsof ze was flauwgevallen, liep hij op een medewerker af, die voor zover hij wist het hoogste in rang was. 'Zeg Jack, dit meisje is daarnet wéér flauwgevallen. Ik denk dat het beter is als ik haar even naar het ziekenhuis breng, dat is hier toch vlakbij. Wil je dat even tegen Kruijer zeggen?' Met een instemming en wat bezorgd gemompel sleepte hij Solance mee de deur uit, pikte zijn jas nog ergens mee en liep net zo lang zo door in de richting van het ziekenhuis, tot hij zeker wist dat ze nu niet meer gezien konden worden vanuit de etalages. 'Oké, doe maar weer normaal,' grinnikte hij, 'we zijn ontsnapt.'

"Ik en normáál?" Ze keek hem met die grote ogen aan die alleen zij op kon zetten. "Are you serious?" Haar tong kwam plagerig haar mond uit terwijl ze soepel en gracieus als een hinde uit zijn armen sprong. Ja, soepel en gracieus was ze, op een vreemde, engelachtige manier. Maar Solance was niet echt bepaald een engel te noemen, met haar verleden.
In haar ogen kon je vaak niets lezen, omdat er soms zoveel dingen door haar hoofd gingen. Liefde, haat. Vergevenis, wraak. Geluk, pech. Eerlijkheid, leugen. Alles. Echt alles.
Ze focuste haar ogen op Brian en pakte zijn hand. Haar kleine handje verdween volledig in zijn hand en zij werd helemaal in beslag genomen door het strelen van zijn hand met haar nog vrije hand. Ze ging zijn contouren langs, glimlachte toen ze merkte dat hij kippenvel kreeg - van haar of van de kou? - en ze genoot van zijn huid onder haar vingertoppen. Dit was de jongen waarop ze haar hele leven wou wachten. Dit was de jongen waarvoor ze dood zou gaan. Ze had het met zichzelf afgesproken, drie jaar geleden, toen een jongen haar te lijf was gegaan en haar had geprobeerd aan te randen. Solance was door het lint gegaan en had zijn neus gebroken en hem zo hard in zijn ballen getrapt dat hij waarschijnlijk geen kinderen meer kon krijgen.
Tja, een dertienjarige Solance had ook al op behoorlijk wat schooltjes gezeten. En altijd was ze er hysterisch huilden vanaf gekomen. In tranen, want mensen plaagden haar en als zij één keer wat terugdeed, zij het met een hele hoop geweld, dan was zij de schuldigen. Sinds een jaar of twee geleden, toen Solance mee mocht met het uitzoeken van een paard, werd haar leventje een stuk rustiger, en nu had ze Morte. Haar knotsgekke beestje. Gek. Gevaarlijk. Gestóórd. Goed voor haar. Perfect voor haar.
"Brian, Brian," zong ze zachtjes. Zijn naam klonk zó goed. Zo bekend. Brian en Solance. Solance en Brian.
Wieeeh.
Ze pakte zijn hand steviger vast en tranen van geluk druppelden langs haar bleke wangen. Mascara liep uit, but she didn't care about that. Brian, Brian, Brian.

'Zullen we ergens wat eten of zo?' Toen bedacht hij zich dat hij geen geld bij zich had. 'Oh, shit, geld vergeten.' Het was niet zo aardig om haar te laten betalen, vond hij, dat hoorde de heer te doen. Ja, Brian was wel netjes wat dat betreft.
Er kwam kippenvel op zijn huid, door de kou of door Solance die alweer aan hem zat? Ze had zijn hand gepakt en was die nu aan het strelen. Niet dat hij dat erg vond. Hij was in zo'n stemming dat niks zijn goede humeur kon verpesten vandaag. Zelfs niet dat ze niks konden gaan eten omdat hij geen geld bij zich had. Of ze zouden naar zijn huis moeten gaan, hij woonde nog bij zijn ouders, maar dat was niet zo'n goed idee.
Hij schoot in de lach toen ze zijn naam begon te zingen. 'Solance, Solance,' zong hij plagend terug en stopte met zijn vrije linkerhand een koppig plukje haar terug achter haar oor. 'Wat wil je gaan doen?'

Met een brede grijns hield ze haar hoofd schuin toen hij ook haar naam zong. Als zij iets zong, dan zat het in haar hoofd. En Brian zat in háár hoofd. Zat zij dan ook in zijn hoofd? Lichtjes schudde ze deze terwijl ze hem aankeek.
"Eh, we kunnen naar jouw huis toe gaan?" vroeg ze. "Of als je wilt, kunnen we jouw paard bezoeken?" Ze bloosde, ze wist niet helemaal zeker of hij een paard had, maar het zou haar niets verbazen. Brian was een Brian, die behoorde gewoon een paard te hebben.
Toen bleef ze stilstaan, zomaar, midden op het pad.
"Brian," zei ze zachtjes, terwijl ze haar armen om zijn middel sloeg. "Brian," zei ze nogmaals. "Ponykamp was geweldig met je. Bedankt dat je die jongens van me afhield. Ik heb mezelf verpest. Maar ik ben zo blij om je weer te zien, om weer bij je te zijn. En ik heb nooit de kans gehad, maar Libador luisterde beter naar jou dan naar mij. Ik hou van je, ik hou van je, ik hou van jou."

Hij lachte toen ze voorstelde naar zijn paard te gaan. ''Hoe weet je zo zeker dat ik er één heb?'' grinnikte hij. ''Misschien ben ik wel paardloos.''
Solance begon te blozen en hij had even een aww-moment. Ze zag er zo mooi en schattig uit met haar rode wangen. Niet dat hij dat ooit zou zeggen, dan was hij ter dood veroordeeld. Vroeger, op het ponykamp, kon ze daar echt niet tegen als hij dat zei. Helaas voor haar was hij altijd sneller geweest. Of dat nu nog steeds zo was? Geen idee. Toevallig begon ze nu weer over die week. Hij glimlachte toen ze nog meer herinneringen ophaalde. Oh, hij zou het zo graag weer herbeleven, één keer... ''Ze waren geen partij voor mij,'' schepte hij plagend op, ''en Libador was gewoon het meest schattige monster ooit. En ik houd ook van jou, Solance, ik vond het zo jammer toen de week voorbij was en ik je niet meer kon zien. Tja, toen hadden we nog geen MSN hè, mocht niet van onze ouders. Anders hadden we misschien contact kunnen houden.'' Hij liep even zwijgend verder. ''Ik heb trouwens wel een paard,'' vertelde hij toen, ''Elwynn, een merrie. Gisteren gekregen. En jij? Heb jij er één?''

Solance glimlachte breed toen hij aan haar vroeg of ze ook een paard had.
"Ja. Ja die heb ik," lachte ze geheimzinnig. Even stroop ze haar broekspijp op en liet een flinke blauwe plek zien. "Hij heeft me getrapt," zei ze zonder te klinken alsof ze het erg vond. Oh, wacht.. Dat vónd ze ook niet erg.
Terwijl ze hem weer vastpakte, schoof haar mouw wat op, en haar arm, die onder de krassen zat, kwam tevoorschijn. Ze had het zelf niet door.
"Sinds gister? Spannend! EN dan toch werken, terwijl je veel liever bij je paardje bent?" vroeg ze. Ze kon het zich niet voorstellen. Ze vond het zelfs nu nog lastig om weg te zijn van Morte. Morte was haar alles. Ze wou Morte altijd bij zich hebben. Oké, nu met Brian was het anders, maar dan moes thij ook maar meekomen, had ze besloten.
"Morte is een monster," zei ze zachtjes. "Maar Morte is niet zo erg als Anna. Anna dwingt mij tot dingen, Morte gunt me nog een keuze. En het is niet erg om Morte te gehoorzamen, hij vraagt geen onredelijke dingen. Morte maakt me niet bang, omdat ik toch wel weet wat hij gaat doen. Anna maakt me wel bang, omdat ik altijd moet gehoorzamen, anders word ik gek." Ongemakkelijk schoof ze heen en weer,niet zeker wetend of ze dit wel moest vertellen. Tranen sprongen in haar ogen.
"Ze... vindt het niet goed dat ik met jou omga. Ze háát je. Zelfs al vertel ik haar duizend keer dat ikv an je hou. Ze gaat me straffen, dat weet ik zeker, maar ik heb het ervoor over." Even keek ze op naar Brian, kruiste haarblik met die van hem, maar ze wendde weer onmiddelijk af.
"Je moet weg," zei ze plots. "Ik ben toch maar slecht voor je."

Licht geschokt keek hij naar de blauwe plek. Getrapt en ze vond het niet eens erg? Zodra ze hem weer aankeek, trok hij gauw het masker van zorgeloosheid weer over zijn gezicht heen. Wat direct weer verdween bij het zien van de krassen. Wat was er in Godsnaam met haar gebéúrd? Bezorgdheid kwam op en hij had de neiging haar nu en hier net zo lang te ondervragen en te overtuigen tot ze weer normaal werd, en vrolijk. Écht vrolijk. Maar dat was nou niet de manier om dit op te lossen. Die Morte klonk hem wel behoorlijk vals in de oren maar hij zei er niks over. Dat zou toch alleen maar voor ruzie zorgen en haar van streek maken. En hem ook. Ze zou het hem echt nooit vergeven als hij iets over haar paard zei, dat voelde hij aan, met zijn hart. Nee, voor nu moest hij zijn mening even voor zich houden. Toen ze over ene Anna begon, fronste hij. Beangstigende vermoedens kwamen in zijn hoofd op, Anna, hij kende haar. Dat wil zeggen: hij kende de ziekte die met haar gepaard ging. Ooit eens op Google gezocht naar zo'n site, niet omdat hij van plan was zelf ook zo'n freak te worden maar gewoon... een vreemde nieuwsgierigheid. Na één topic te hebben gelezen, was hij al weg. En nu... en nu bleek Solance er het slachtoffer van te zijn worden. Het verklaarde wel haar magerheid. Het werd nog erger toen ze begon over dat ze niet met hem mocht omgaan en gestraft zou worden door een denkbeeldig iemand... het deed hem ontzettende pijn. Ze was toch niet één van die freaks? Lieve help... hij knipperde om de opkomende tranen tegen te gaan. Ze moest weg, zei ze. Ze had een slechte invloed op hem. ''Verdomme, waar ben je mee bézig!'' riep hij uit, hij kon zich niet meer inhouden. ''Je weet toch wat er gebeurt! Als je, als je hiermee doorgaat, dan ben je binnenkort in de hemel!'' Hij was bang om haar te kwetsen en hij wist dat hij haar kwetste, en hij had direct spijt van de woorden die zojuist zijn mond hadden verlaten. Het was alleen maar bezorgdheid, om Solance. Nu had hij haar terug en dreigde hij haar opnieuw te verliezen! Dat ging hij niet laten gebeuren! ''Alsjeblieft, ik bescherm je wel tegen die Anna. Desnoods houd ik je de rest van je leven voor altijd vast. Maar ik wil je naam hier, ik wil dat je daarop kunt reageren, niet je naam op een grafsteen, je dode naam!'' Er kwam een traan uit zijn oog, snel veegde hij hem weg. Ze moest niet denken dat ze hem kwetste. Dan werd het alleen maar erger.

Met grote ogen keek ze naar Brian. Wáár had hij het over? Anna was haar vriendin, Anna hield haar juist in leven, toch? Hoe kon hij dat denken van Anna? Anna was oké, als je haar maar tevreden hield. Anna was haar vriendin in moeilijke tijden, deelde haar momenten van geluk.
"Dood? Grafsteen? Altijd vasthouden?" Haar stem haperde en ook uit haar oog kwam weer een traan, gevolgd door nog een. Wat bedoelde hij toch? Ze begreep er helemaal niets meer van. Verward door de twee tegenstrijdige dingen in haar hoofd, leunde ze tegen hem aan.
"Anna houdt van me, Brian. Niet zoals jij, want zij kust me niet... Maar ze houdt me in leven. Ze is er altijd voor me. Ze is een lijdraad in mijn leven, zorgt dat ik niet omval. Gekke Brian, wat denk jij? En ik lééf, dat doe ik. Toch?" Voor het eerst sprak ze haar twijfel uit en toen ze dat besefte, sloeg ze haar hadnen voor haar mond. Nee, NEE! Ze mocht niet twijfelen aan Anna, dat mocht gewoon niet!
"Brian, wat doe je?" gromde ze nu kwaad, terwijl ze hem van zich afduwde. "Je mag nóóit twijfelen aan Anna, Anna is alles, oké? Als je mij hebt, moet je haar óók tevreden houden!" Als een razende begon ze hem te slaan, eerst zachtjes, daarna steeds sneller. Het kon hem nauwelijks pijn doen, maar het putte Solance wel uit. Machteloos stond ze ook te schreeuwen. Ze had geen controle meer over haar acties, over haar gedachten, over haar tranen. Nergens meer over.
Toen zakte ze huilend in elkaar. Bij zijn voeten. Voor altijd bij zijn voeten.

Oké, duidelijk, Solance was dus écht aan prooi gevallen van anorexia, Anna, hoe je het maar wilde noemen. Ze was dus echt onbegrijpelijk geworden voor hem. Waarom zou iemand zichzelf uit willen hongeren? Waarom kon ze niet inzien dat ze zo mager als wat was?
Ze leek hem niet te begrijpen, logisch als hij erover nadacht.
Haar hele verhaal maakte hem kwaad maar vooral gefrustreerd. Al die freaks zagen zichzelf als dik, hoe mager ze ook waren. Kon hij nog wel 'freaks' zeggen als zijn liefde er zelf een was? Hij snapte hun gedachtegang gewoon niet. Hoe kon een fictief iemand die je alleen maar liet overgeven zodat je eerder overleed een vriendín zijn? Daar kon hij niet bij met zijn hoofd.
"Luister, je bent ni-" Zijn zin werd onderbroken door haar gemep en geschreeuw. Het deed hem pijn. Niet fysiek, er zat te weinig kracht in haar handen om hem écht pijn te doen. Alleen als het af en toe op zijn ogen of zo kwam, dan deed het wel een beetje pijn. Maar het kwelde hem vooral van binnen. Hij stond machteloos. Ze was overgenomen door een monster en had allemaal verkeerde ideeën ingefluisterd gekregen door die heks.
Tenslotte stopte ze met slaan en zakte ze in elkaar, aan zijn voeten. Oké, dat was echt eng. Voorbijgangers waren blijven staan met zorgelijke gezichten. Hij kon ze geen ongelijk geven. "Kom op Solance, het spijt me dat ik Anna gekwetst heb maar je moet echt even ergens tot rust komen. Ga daar maar liggen, niet hier midden op straat." Hij probeerde haar omhoog te sjorren. "We kunnen de bus nemen, ik heb mijn OV bij me. Dan zijn we sneller bij mij thuis, daar is het rustiger. Anders gaan we naar jouw huis, het maakt mij niet uit. Maar je kan zo echt niet voor eeuwig blijven zitten!" Met enige moeite had hij haar staande gekregen en dacht na wat de volgende stap zou zijn.

Hij had haar overeind geholpen. Ja. Fijn. Dus nu stond ze op haar voeten. Ze wou niet op haar voeten staan. Ze wou.. vliegen? Bij de eenhoorns zijn. Roze eenhoorns met gouden vleugels die je meenamen naar Happypeppieland. Dát wou ze.
Happypeppieland was het land wat haar ouders voor haar hadden verzonnen toen ze een jaar of twee was en soms echt zat te sippen. Elke keer had een van haar ouders haar een verhaaltje verteld over Happypeppieland en over de roze eenhoorn die kindjes die somber waren met zich meenamen naar Happypeppieland en ze daar vertroetelden. Het was één groot feest, iedereen werd er vanzelf weer blij en grote, blauwe pandaberen knuffelden iedereen. Natuurlijk was Solance nog erger gaan huilen omdat ze ook wou, maar haar moeder vertelde haar dat alleen zieke kindjes en heel verdrietige kindjes erheen mochten en dat er met Solance niets aan de hand was. Dus dat zij niet naar Happypeppie mocht. Dat maakte haar nóg verdrietiger en huilend was ze weer op bed gestort.
Nu voelde ze zich weer zo. Alsof niets goed genoeg was. Alsof het einde nabij was. Terwijl de liefde van haar leven net was opgedoken.
"Het spijt me," fluisterde ze zachtjes, terwijl ze zich slap tegen hem liet aanleunen. "Het spijt me dat ik weer gefaald heb in alles wat ik doe. Het spijt me ontzettend. Ik hou van je, echt waar. Eerlijk waar. Sorry. Sorry." Ze begon steeds zachter te praten en toen werd het stil. Terwijl ze zich liet meevoeren in de bus, kroop ze op zijn schoot en negeerde de kwade buschauffeur die om haar OV vroeg. Ze negeerde alles en iedereen en keek alleen maar naar Brian. Meer kon ze niet. Meer wou ze niet.

Ze leek in een soort shock dus besloot hij haar maar mee te voeren naar zijn huis. Omdat hij niet wist waar ze woonde, was haar eigen huis geen optie en hij wist niet zeker of haar ouders het juist op zouden vatten. Misschien wilde ze wel helemaal niet naar haar huis zo. In ieder geval, het was niet eens een optie dus had hij niet echt een keus. Gelukkig was de bushalte niet zo ver, drie straten verderop. Daar ging hij op het bankje zitten en trok Solance tegen zich aan. Ze begon tegen hem te fluisteren en hij luisterde ernaar, ook toen het onverstaanbaar werd voor hem en ze zweeg. 'Het is niet jouw fout,' fluisterde hij zachtjes terug, 'nog even volhouden.' Na een kwartier kwam de bus, vijf minuten te laat. Hij sleepte Solance mee de bus in, betaalde met zijn OV en voelde zich nogal wanhopig toen hij niet voor haar kon betalen. Hij voelde even in haar broekzak, vond er gelukkig een OV en betaalde ook voor haar. In de bus ging hij op de achterste rij banken zitten, omdat daar de meeste ruimte was. Er werden bezorgde blikken naar hem en zijn vriendin toegeworpen maar dat negeerde hij. Toen ze allebei zaten, kroop ze op zijn schoot wat hij maar liet. Zachtjes streelde hij haar rug en keek naar de auto's die voorbij flitsten. Hij begon alle rode auto's te tellen, dat deed hij vroeger ook altijd samen met zijn vader. Na tien minuten schrok hij op omdat hij bijna de halte gemist had waar hij eruit moest. Net op tijd drukte hij op de stop-knop en trok Solance voorzichtig overeind. De chauffeur vloekte zachtjes en hij grijnsde. Ze moesten nog vijf minuten lopen maar toen kwam een kleine boerderij in zicht. Hij pakte zijn sleutel, opende de deur en ze stonden nu in een gezellige hal. Nog een deur door en toen waren ze in de woonkamer. Zijn ouders waren er niet, er lag een briefje op tafel dat ze naar een barbecue waren. Beter, anders kwamen er vast allemaal vragen. Goedbedoeld maar hij wist niet zeker of dat nou wel zo prettig voor Solance was. Hij legde Solance op de bank, legde een deken over haar heen omdat ze het koud leek te hebben en liep toen naar de keuken om warme chocolademelk te maken. Met twee grote koppen kwam hij even later terug en hij gaf er een aan Solance, met de ander ging hij op de bankleuning bij haar voeteneinde zitten. Langzaam nam hij een slok, chocolademelk was heerlijk, vooral in de winter.

Ze kalmeerde. De geur van chocomelk, de huiselijke sfeer, Brian aan haar voeten. Alles wat ze het liefste had. Ja, eerlijk waar. Chocomelk was heerlijk en daar genoot ze ook van.
"Brian?" vroeg ze zachtjes.
"Kan je me alsjeblieft iets geks vertellen? Iets over Elwynn ofzo?" Ze zette haar chocomelk weg en ging op zijn schoot zitten. Met haar wijsvinger streelde ze zijn kaaklijn en glimlachend drukte ze een kus op zijn mond.
"Ik hou van je," fluisterde ze , heel zachtjes, zodat de woorden niet verloren gingen.
"Vertel me iets over de wereld, Brian," zei ze. "Alsjeblieft."

Brian was even aan het wegdromen toen hij Solance' stem hoorde, die stem zou altijd zijn aandacht krijgen.
"Brian?" vroeg ze zachtjes. "Kan je me alsjeblieft iets geks vertellen? Iets over Elwynn of zo?"
Solance zette haar mok chocolademelk weg en hij nam die kans om ook op de bank te kunnen zitten. Waarna Solance weer de kans nam op zijn schoot te kruipen. Haar wijsvinger gleed over zijn kaaklijn - dat kriebelde - en ze kuste hem. Hij kuste natuurlijk terug, elke kus met Solance was net zo bijzonder als de eerste. Hij spaarde ze, hoe meer, hoe beter, hoe bijzonderder.
"Ik hou van je," fluisterde ze.
"Ik ook van jou," fluisterde hij terug terwijl zijn vingers door haar haren gleden en haar nek streelden. Het was even stil.
"Vertel me iets over de wereld, Brian," was de plotselinge vraag van Solance. "Alsjeblieft."
Over het antwoord moest Brian even nadenken. Wat moest hij nou vertellen? In verhalen verzinnen was hij nooit goed geweest. Aarzelend begon hij met praten.
"Elwynn is gek." Hij zweeg weer, bedenkend hoe hij verder moest gaan. "Net zo gek als jou. En net als jij houdt ze van me maar dan op een andere manier. Maar net zo'n puur als onze relatie.
"Andere mensen willen je zien zoals de rest ook is. Dikke mensen zijn lelijk, dunne mensen zijn mooi. Geen make-up is lelijk, honderd lagen make-up is mooi. Het liefst willen ze je gewoon precies hetzelfde als dat ene populaire meisje op school wat er perfect uitziet. Maar dat hoef je niet te zijn. Misschien ben je niet graatmager zoals de rest maar je bent wel jezelf. Solance, mijn gekke Solance. Ik wil niet dat je hetzelfde gaat denken als de andere mensen op aarde. Ik wil dat je jezelf blijft en de rest laat zien hoe geweldig je wel niet bent." De woorden kwamen er haast als vanzelf uit. "Misschien heb je dan ruzie met Anna maar Anna denkt hetzelfde als driekwart van de mensen op aarde. Anna wilt dat je als hen wordt. Anna wilt dat je een andere Solance wilt, een Solance waar ik ook van zou houden maar veel minder, omdat het eigenlijk Solance niet meer is."
Hij zweeg om haar een kus te kunnen geven.
"Sorry, ik draaf door maar ik wil deze Solance houden. Ik hoef je niet in te ruilen. Ik wil een levende, Solance-Solance." Dromerig speelde hij met haar haren. "Ik houd van je."

Tranen drupten over Solance' wangen terwijl ze haar ogen stijf gesloten hield. De woorden kwamen binnen, raakten haar, trapten haar op haar ziel, sneden als messen door haar heen. Maar de boodschap was zó duidelijk, dat haar hart als een bezetene begon te pompen. Hij hield van haar, dat was zo overduidelijk. Anna schreeuwde, gilde en probeerde vanalles kapot te maken, maar voor het eerst vocht Solance terug. Een inwendige strijd vond plaats, waar Solance de overhand op had.
*Weg hier, Solance! Hij probeert je lelijk te maken, hij wilt dat je een ramp word, als je naar hem luistert, wilt hij je niet meer! Je moet niet naar hem luisteren, begrijp je dat? Jij moet mager worden, want nu ben je te dik, lelijk dik, vet varken. Denk je dat hij je serieus wilt? Zoals je nu bent? Jij die niet volmaakt is en die jankt en instort en dik is? Denk je dat serieus? Doe niet zo raar! Zo wilt hij je nooit!*
"Ik ga niet weg, Anna, ga zelf maar weg! Ik bedoel, jij bent diegene die altijd dat soort dingen zegt. Jij wilt dat ik verander, maar hij zegt van niet. Van hem hoef ik niet te veranderen, ik hoef niet magerder te worden, mijn eten uit te spugen, mezelf te verkloten. Ik wéét wel wat je met me doet, Anna, maar ik kan je niet tegenhouden. Je gilt tegen me. Maar ik kan teruggillen, en anders ga ik naar Brian en die houdt me vast tot ik kalm ben. Ik háát je, Anna. Ik hou van je, Anna. Maar hou op, laat mijn hoofd met rust! Ik. Wil. Je. NIET MEER!"

"Ik wil je niet meer!" schreeuwde Solance, terwijl haar ogen open vlogen en tranen een riviertje vormden. Ze kwamen in haar hals terecht, waar het irriteerde. Snikkend vloog ze in Brians armen, maar ze kalmeerde. Een paar keer diep ademhalen was al genoeg. Ze snoof Brians geur op, zijn warme, mannelijke geur. Een beetje houtachtig, een beetje leer en natuurlijk paard, de geur van paard. Ook rook ze al een beetje Solance, alsof haar geur erop was afgesteld om bij hem rond te hangen. Ze glimlachte, ze hield van die combinatie. Ze was met haar lippen dicht bij zijn hals. Speels kuste ze die en voelde hoe een siddering langs Brians rug gleed. Met haar wijsvinger trok ze een lijn van zijn kaak naar zijn hals. Ze irriteerde zich mateloos aan die trui en pakte de onderkant met beide handen beet. Zonder ook maar echt na te denken, trok ze de trui over Brians hoofd heen en zo zat hij daar voor haar, met ontblood bovenlijf. Ze floot zachtjes, Brian was ook onder zijn shirt een lekker ding. Glimlachend keek ze hem aan en begon hem te zoenen, terwijl haar handen zijn rug en onderrug streelden. Van onder naar boven, van boven naar onder. Liefdevol plaagde ze hem met haar tong, streek langs zijn lippen, maar liet haar tong net niet zijn tong aanraken. Ze drukte kusjes vanaf zijn mond naar zijn oor, waar ze zachtjes in fluisterde;
"Ik wil jou, Brian, en niemand anders." Ze sabbelde/knabbelde zachtjes en liefdevol op zijn oorlel, heel kort, want ze voelde weer die onbedwingbare behoefte om hem te zoenen. Ze nam zijn hoofd in haar handen en drukte een minikusje op zijn mond. Een brede glimlach trok rond haar gezicht en ze kuste hem nogmaals, op zijn kruin. Daarna begon ze met haar handen zijn borstkas te strelen, voelde de spieren, zijn buik, dwaalde af, gleed naar beneden, maar gleed niet zo ver naar beneden. Nee, zo ver was het nog niet.

Geschrokken keek Brian naar Solance' gezicht, ze moest huilen en zag er niet erg vrolijk uit. Had hij iets verkeerds gezegd? Mocht hij zich hier niet mee bemoeien van haar? Het was een marteling om haar zo te zien en het liefst wilde hij haar tegen zich aantrekken, om haar te troosten, maar dit leek hem niet het juiste moment. Misschien wilde ze nu rust in plaats van getroost worden.
"Ik wil je niet meer!" Brian schrok, had ze het tegen hem? Ze zag er echt ontzettend overstuur uit. Maar algauw merkte hij dat ze het tegen dat anorexiamonster in haar hoofd had en niet tegen hem. Ongelooflijk opgelucht dat ze nu eindelijk weer helder kon denken, sloeg hij zijn armen stevig om haar heen en gaf haar een warme knuffel. Ze was al snel weer rustig en begon hem te kussen en te strelen met haar vingers. Er werd een poging gedaan om zijn trui uit te trekken maar hij protesteerde niet en liet hem vrijwillig uittrekken. Kippenvel kwam op zijn armen te staan, vanwege de kou maar ook vanwege Solance' lichaam, hij kon haar kleding voelen tegen zijn blote borst. Ze kuste en streelde door en hij? Hij bleef zitten en kuste telkens terug. Vanaf zijn mond naar zijn oor begon ze hem te kussen en bij zijn oor aangekomen fluisterde ze: "Ik wil jou, Brian, en niemand anders." Liefdevol knabbelde ze op zijn oorlel en nu kwam er ook op de rest van zijn lichaam kippenvel, dit moment was zo speciaal voor hem. Het duurde niet lang of ze begon hem weer te zoenen. Haar handen gleden over zijn buik maar gingen weer naar boven als ze bij zijn navel waren aangekomen. Daar was hij blij mee want hij was er nog lang niet klaar voor. Zijn vingers streelden haar hals, haar gezicht en haar haren, geen enkel kledingstuk trok hij bij haar uit. Vrouwen hadden nou eenmaal borsten en het leek hem ongepast om dat zonder haar toestemming te doen. Vragen zou hij het ook niet, als ze het wilde, liet ze het hem wel merken. Zijn mogelijkheden waren nu wel een beetje beperkt maar dat deerde hem niet. "Ik wil jou ook," fluisterde hij terug en kuste haar voor de zoveelste keer op haar mond. "Alleen jou. Ik ben trots op je Solance, ongelooflijk trots."

Een glimlach en een dieprode kleur trok over haar gezicht. Ja, ze was ver gegaan, maar ze kon zich onmogelijk inhouden, nu ze hem eenmaal had. Hij hield van haar, dat meende hij, en zij van hem, de wereld was niet zo vreselijk slecht! Blozend keek ze hem aan.
"Sorry," fluisterde ze, "ik kan me nauwelijks beheersen. Je brengt mijn hele hoofd op hol." Ze werd afgeleid door zijn lippen, zag dat hij iets wou gaan zeggen, maar het leek zo misplaatst. Haar lippen hoorden op de zijne, het deed haast pijn om een momentje van hem gescheiden te zijn. Dus haar lippen vonden de zijne weer, als vanouds. Haar ademhaling versnelde, haar hart dreunde in een razend tempo op zijn plek en hormonen racete door haar lichaam. Ze kreunde en liet zich van hem afglijden. "Sorry, sorry, sorry," fluisterde ze terwijl ze haar voeten optrok en haar armen om haar benen klemden. Haar ogen sloeg ze verlegen neer en haar haren vielen als een gordijn voor haar ogen.
Haar hele lichaam snakte naar Brian maar ze durfde niet meer, ze wou niet meer,ze kon niet meer. Het was allemaal te veel en toch wou ze veel meer. Zag en voelde hij dat dan niet? Die onmogelijke chemie? De hitte tussen hun in? De afstand die zo groot was, maar ondertussen relatief klein? Ze wou dicht bij hem zijn, dichter dan dichtbij. Voor altijd. Voor eeuwig en altijd.
"Brian," zuchtte ze onverstaanbaar. "Brian..."