Come here, I need you!

Gretig hapte hij het suikerklontje op. Het suiker viel uit elkaar nadat hij er een aantal keer op had gekauwd. Suiker was zo lekker. Morte hield zijn aandacht op het meisje gericht omdat ze allerlei dingen aan het doen was. Op het ene moment stond ze rustig maar het andere moment leek ze ergens over na te denken. Veel aandacht schonk hij er niet aan want het gras was veel te interessant. Zelfs toen het meisje wegging schonk hij haar geen aandacht. Hap na hap gooide hij het groene gras naar binnen. De ene pluk had hij nog niet op of hij had de volgende alweer in zijn mond gepropt. In de verte hoorde hij gehinnik waar hij luid en duidelijk op reageerde. Het was dan wel niet voor hem bedoeld geweest maar hij reageerde er desondanks op. Morte liet een luide, zuivere hinnik horen die in de stallen duidelijk te horen zou zijn. Behoorlijk opgefokt begon hij naar de stallen te draven. Andere paarden had hij nog niet ontmoet, nu wou hij wel eens weten wat voor paarden er nog meer stonden. Waar hij altijd had gestaan waren alleen maar ras paarden geweest. Dure paarden waarmee je veel kon bereiken. Helaas voor hem was hij wel een ras paard maar vonden ze hem niet goed genoeg om iets mee te doen. Geen probleem, tot hij van het ene op het andere moment gezadeld was en opgejaagd werd tot hij brak. Een conditie had hij niet dus dat was al snel geweest. Bij het zien van het meisje brieste hij zachtjes, maar bij het zien van het zadel bedacht hij weer dat ze hetzelfde was als de rest van de mensen. Zijn hele houding veranderde dan ook gelijk. Een angstige blik vloog van het zadel naar het meisje. Het hoofdstel had ze in haar hand, daar zou hij mogen blijven van hem. Morte begon in een rap tempo achteruit te lopen en een dreigende houding aan te nemen. Toen hij stilstond stampte hij met zijn voorhoef op de grond, hield hij zijn hoofd hoog in de lucht en legde hij zijn oren plat in zijn nek. Geen kans dat hij op dit moment een zadel op zijn rug zou krijgen.

Toen zij naderde met het zadel liep hij achteruit. Duidelijke taal voor haar. Ze maakte rechtsomkeert, legde het zadel en toebehoren terug op zijn plek en ging toen weer terug naar het weiland.
"Sorry Morte," zei ze zachtjes terwijl ze weer naar haar broekzak ging met haar hand. Ze haalde het laatste suikerklontje uit haar zak en liep naar Morte toe. Het was absoluut niet haar bedoeling geweest om hem overstuur te maken.
In haar achterhoofd hoorde ze een stemmetje die zei dat ze Morte niet zo met zich moest laten spelen maar ze schudde het stemmetje weg. Was dat ding nou helemaal gek geworden? Als ze er gehoor aan zou geven, zou ze gelijk de hele relatie met Morte overhoop gooien. Nee, het was fijn geweest voor vandaag. Ze ging hem nog lekker aaien en daarna zou hij fijn in het weiland mogen staan. Wel zo eerlijk, aangezien hij keurig had gewerkt. Haar moeder was trouwens nog op zoek naar een paard voor zichzelf, daar zou ze mogelijk nog bij kunnen helpen. Ze wou niet. Stiekem vond ze het wel goed zo, haar moeder heeft namelijk niet zo veel verstand van paarden. Huiswerk lag ook nog weg te kwijnen op haar bureautje... Misschien kon ze dat gaan doen. Alhoewel.. Voor haar verjaardag had ze een nieuwe Canon camera gekregen, een met spiegelreflex, waar ze zo lang om gezeurd had. Misschien kon ze er nu mee gaan experimenteren? Ze lachte vrolijk en aaide Morte nog even flink door. Haar hand gleed soepel en traagjes over zijn hele lichaam. Schoft, buik, hals, oren, staart, benen. Alles. Toen vroeg ze om een hoefje, om te controleren of ze ze moest uitkrabben ja ofte nee.

Angstig keek hij toe hoe het zadel verdween samen met het meisje. Morte ontspande pas weer helemaal toen hij het meisje met niets in haar handen terug zou komen. Geen zadel geen hoofdstel, gelukkig. Het meisje haar handen raakten zijn lichaam weer. Een fijne aanraking waar hij rustiger van werd. Langzaam maar zeker begon hij dan ook zijn hoofd te laten zakken tot de grassprieten zijn neus raakte. Voorzichtig hapte hij een aantal plukken gras naar binnen voor hij plots verbaasd opkeek. Het meisje zei iets en er was iets met zijn been. Ongemakkelijk zette hij een pas naar voren toe omdat hij dacht dat het de bedoeling was. Enkel de man die zijn hoeven altijd kort maakte stond zo gebogen. Omdat hij het niet begreep bleef hij maar stevig op de grond staan met zijn hoeven. Sommige mensen hadden er ook wel zo bij gestaan als hij gepoetst werd, maar dan gaf hij ze gewoon een trap of een duw. Bij dit meisje durfde hij niet. Hij vond het namelijk ergens wel prettig met haar. Niet begrijpend begon hij met zijn oortjes in alle kanten te draaien en drukte hij zijn neus tegen de rug van het meisje aan. Wat moest hij nou toch met haar.

- Sorry! School kostte veel tijd

Ze zag de onbegrip in zijn ogen, leek even te snappen wat hij bedoelde, maar ze wist het niet zeker. Met zadels had hij niets en op het moment vond ze het nog niet nodig om hem in te rijden, of te berijden, daar was nog alle tijd voor, had ze besloten. Ze kon het op den duur proberen, maar ze wou eerst zijn vertrouwen winnen. Ze wou met hem naar buiten gaan, hem aan het halstertouw naar buiten leiden en genieten van de geur van het naaldbos. Ze vertrouwde Morte nu wel genoeg daarvoor. Althans, ze had het gevoel dat ze hem kon vertrouwen.
Een kleine kriebel achter zijn oren en ze was weg. Het halster plus het touw ophalen. Dat was haar doel voor nu, en dan kijken hoe hij erop reageerde. Een halster met een touw erbij was niet zo'n ramp, hoopte ze.
Eenmaal terug in de wei, deed ze het hem om zonder er al te lang bij stil te staan. Ze had geen zin om er een 'big deal' van te maken. Als zij er een 'deal' van maakte, ging hij dat zeker ook doen.
"Kom, Morte," zei ze zachtjes en vriendelijk, terwijl ze met het dier naar de opening van het hek ging. Die duwde ze open en leidde Morte er met zachte hand doorheen. Even liet ze hem stil houden terwijl ze het hek weer sloot, en toen liep ze richting ruiterpad, waar vanaf haar huis een directe aansluiting op was. Ze floot een melodietje, het sombere deuntje van Elfen Lied, wat misschien somber was, maar erg mooi. Als ze het zong of floot, werd ze kalm en wellicht had het eenzelfde werking op Morte. Ze duwde de deur open naar het ruiterpad, loodste Morte erdoorheen en sloot het toen weer.
"We gaan het bos in, maar niet te ver, want ik moet de weg nog kennen," vertelde ze hem. ZE wist niet of hij het begreep, het deerde haar niet, maar ze vond het wel fijn om duidelijk tegen hem te praten. Ze wandelde even en ging daarna stilstaan, met haar armen om Mortes hals heen, haar ogen gesloten en zachtjes mompelde ze; "You are my heart now, Morte."

Niet begrijpend keek Morte het meisje na. Was dat het? Hij werd geaaid, iets gedaan wat hij niet begreep en nu ging het meisje weg? Ho nee, dat kon ze niet maken. Hij legde zijn oortjes in zijn nek en liep het meisje achterna. Normaal gesproken zou hij haar hebben gebeten of een trap hebben verkocht omdat ze hem zomaar alleen liet, maar dat durfde hij niet. Nee, hij pakte het anders aan. Gewoon achter het meisje aanlopen met zijn oortjes plat in zijn nek tot ze het weiland uit verdween. Mooi niet dat hij het land uit zou gaan, niet nu hij het naar zijn zin had in het land. Morte schudde met zijn hoofd voor hij hem in de lucht gooide en op een drafje terug naar zijn plekje liep. Vroeg of laat zou het meisje terug komen, tegen die tijd zou hij er wel achter zijn gekomen wat ze ging doen. Of niet. Nieuwsgierig keek hij in de richting waar het meisje heen was gegaan tot hij haar weer zag komen. Van binnen uit voelde hij de enthousiasme opborrelen. Wat zouden ze gaan doen? Zou het meisje hem weer gaan aaien? Zou hij bij een ander paard komen te staan waarmee hij zou kunnen spelen? Hij gokte nog een aantal dingen maar geen van alles was wat er ging gebeuren. Voor hij er erge in had hing er een halster rond zijn hoofd. Eventjes kwam hij in opstand en wou hij weglopen. Veel verder ging hij niet want hij was nieuwsgierig wat er zou gaan gebeuren. Helemaal ermee eens was hij het nog steeds niet. Dit liet hij dan ook wel merken door met zijn oortjes plat in zijn nek mee te lopen met het meisje en af en toe eens een ruk aan het halstertouw te geven. Desondanks liep hij best wel lief mee het weiland uit, voor zijn doen dan. Toen hij stil moest staan dacht hij er toch echt anders over. Jammer van het hek, met stilstaan verspilde hij kostbare tijd. De druk die ontstond op zijn hoofd toen hij een aantal passen naar voren deed liet hem opschrikken. Wat een rot gevoel. Om het te ontlopen stond hij dan ook snel stil en zette hij een wankele pas naar achteren toe, veel beter. Vol enthousiasme reageerde hij op het meisje wie begon te lopen. Zijn hoeven zette hij hard op de koude ondergrond neer waardoor je telkens een doffe klap hoorde. De geluiden afkomstig van het meisje trokken voornamelijk zijn aandacht buiten de rest van de geluiden om. In de verte kon je een auto horen rijden, her en der hoorde je een vogel met zijn vleugels klappen, maar wat hij voornamelijk hoorde was het meisje. Heel zijn houding stond naar het meisje gericht, hij wou weten wat ze dacht, wou weten waar haar handelingen uit voort kwamen. Ze was anders dan de rest van de mensen waar hij mee in aanraking was geweest, prettiger. Je zou bijna zeggen dat hij zich zowaar op zijn gemak voelde bij haar. Tijdens de wandeling schoten zijn oortjes van de ene kant naar de andere kant, van voor naar achteren, wat je maar kon verzinnen. Dampen kwamen uit zijn neus zetten door de kou. Door zijn gesnuif om van alles en nog wat begonnen er dampdruppels op zijn neus te vormen. Hij merkte er niet veel van, het deerde hem dan ook niet. Morte voelde opeens druk op zijn hoofd waar hij gelijk op reageerde door stil te gaan staan. Een beetje versuft over wat er was gebeurt en waarom de druk nu opeens weg was keek hij naar het meisje. Niet dat hij haar goed aan kon kijken want ze stond tegen hem aan met haar armen rond zijn nek. Ongemakkelijk dribbelde hij een paar pasjes naar de zijkant voor hij stug vooruit liep. Geen denken aan dat hij meer stil ging staan. Morte kreeg het van het ene op het andere moment in de bol en begon in het wilde weg te bokken en rare sprongen te maken. Proberen in volle galop er vandoor te gaan wat redelijk lukte voor hij weer gekke sprongen begon te maken. Heerlijk om jezelf een keertje helemaal los te laten gaan op een plek waar de mensen je niet zouden kunnen pakken. Na nog een gekke sprong zette hij het op rennen. In volle galop schoot hij over het pad, aan het begin had hij nog wat druk op zijn hoofd gevoeld maar al snel was dat voorbij. Met zijn staart ie wat fier in de lucht evenals zijn hoofd galoppeerde hij over het pad tot hij zichzelf opeens afvroeg waar het meisje was. Ogenblikkelijk stond hij stil en draaide hij zich een halve draai om vervolgens in een ruime draf terug te gaan naar de plek waar hij vandaan was gekomen.

Ineens begon Morte gekke sprongen te maken. Geschrokken klemde ze het halstertouw steeds strakker in haar handen, maar Morte was sterker en toen was hij weg.
"Kut," schold ze zachtjes, terwijl ze zich voor het eerst verslagen voelde. Ze zag zijn staart om een hoek verdwijnen en begon in hoog tempo te rennen, achter hem aan, maar mens tegen paard... Paarden zijn nou eenmaal een heel stuk sneller. Tranen stroomden gedachtenloos en vrij over haar wangen, maar Solance was gewoon niet het type om te huilen, dus verdriet en machteloosheid maakte plaats voor een ander gevoel. Ontevredenheid en ongeduld. Ze kon niets doen, behalve wachten. Ze zocht een plekje op die er droog uitzag en ging daar zitten. Zitten wachten. Stilzitten, als een muisje. Terwijl haar tong het zout weghaalde, zat ze te denken aan Brian, en dat ze hem eens mee moest nemen naar Morte toe. Morte was geweldig. Oké, een beetje aggresief, maar vreselijk gaaf. En ze wou Morte in gaan rijden. Als ze hem weer had gevonden, zou ze hem stallen en een week later zou ze het gaan proberen. Opzadelen, etc. Alles. Stap voor stap. Nu niet. Eerst vertrouwen winnen. Dat was het belangrijkste.
Ze hoorde hoeven en keek op. Morte kwam aandraven en helemaal bleek van schrik stond ze op van haar plek.
"Morte!" riep ze uit, terwijl ze wéér begon te huilen. "Morte, Morte, Morte!"

Tijdens het draven werden zijn passen steeds groter naarmate hij de plek naderde waar hij vandaan was gekomen. Morte keek nieuwsgierig rond omdat hij het meisje niet kon vinden. Bij elk geluidje schoten zijn oren die kant op tot hij iets hoorde wat hij herkende. Een klank wat hij wel eens eerder had gehoord. Daarbij klonk het als het meisje. Ogenblikkelijk keek hij naar de richting waar het vandaan kwam. Zijn oortjes vrolijk naar voren toe gestoken omdat hij het meisje had gevonden. Ja, hij was veranderd in de korte tijd dat hij bij het meisje was. De eerste dag had hij haar wel wat aan willen doen, nu wou hij haar alleen nog maar beter leren kennen. Weten waarom ze bepaalde handelingen nam, weten waarom ze telkens van die rare klanken maakte. Voorzichtig duwde Morte zijn warme neus tegen het meisje haar wang aan. Niet lang, hij trok zijn hoofd al snel weer terug om ongeduldig heen en weer te gaan dribbelen. Hij wou rennen! Samen met het meisje erop uit om nieuwe dingen te ontdekken! Vroeger mocht hij nooit naar buiten toe, de mensen waren te bang om hem kwijt te raken. Nu was hij buiten en kon hij niet rennen omdat het meisje hem niet bij zou houden. Tenzij.. Nee, dat was absurd. Niemand had hij op zijn rug toegelaten en nu spookte de gedachten door zijn hoofd heen om het meisje op zijn rug te laten zitten zodat hij kon rennen. Voor een keertje zou het toch wel kunnen? Daarna zou ze vanzelf merken dat hij het niet zou pikken dat ze zomaar op zijn rug ging zitten. Als ze al zomaar op zijn rug ging zitten. Ongemakkelijk dribbelde hij om het meisje heen om haar af en toe met zijn achterhand een zacht duwtje te geven. Hoe moest hij het haar duidelijk maken? Twijfelend en onwijs voorzichtig zette hij zijn benen bij elkaar en ging door zijn benen heen tot hij met een plofje op de grond neer kwam. Zo moest het toch duidelijk genoeg zijn?

~was op vakantie sorrie

Met grote ogen bekeek ze Morte, die onrustig om haar heen aan het drentelen was. Was hij ziek? Ging hij dood? Toen hij neerplofte maar haar met een indringende blik aan bleef kijken, kwam ze dichterbij. Zijn oren gingen niet naar achter, hij hapte niet naar zijn buik, maar keek naar háár. Dus geen koliek. Toch kon ze het niet laten om even zijn lichaam te controleren. Maar dat wou hij niet. Daar was hij te ongeduldig voor. Hij deed haar aan iets denken, iets van vroeger. De renpaarden voor het hek, als ze wisten dat ze bijna mochten gaan. De paarden op het strand, die allemaal met hun oren naar voren aan het vechten waren tegen de teugels, klaar om te rennen.
Wacht eens... Morte wás er zojuist vandoor gegaan, maar zoals verwacht kwam hij terug. Om haar zetjes te geven, voor haar te gaan liggen.. bijna alsof.. Een kreetje vloog over haar lippen en gauw sloeg ze haar handen voor haar mond. Een rode kleur steeg op en maakte haar wangen eindelijk eens een gezonde tint.
"Oh Morte," riep ze zachtjes, terwijl ze dichterbij liep en een hand op zijn schoft legde. Heel voorzichtig, alsof ze op een doosje met eieren ging zitten, legde ze haar rechterbeen over de schoft van Morte. Ze liet zichzelf zakken, vlocht haar handen door zijn manen en maakte het zichzelf gemakkelijk. Ze zette zichzelf goed neer, voor het geval dat Morte dit niet wou, ze er zo in een keer af kon springen, maar ze had niet echt sterk het gevoel dat hij dat dit keer ging doen. Volgens haar was dit zijn bedoeling. De bedoeling om háár, Solance, op zijn rug te laten rijden. Mens & paard, één. Een hele andere rit dan de eerste rit die zij en Morte hadden gehad, de dag van kennismaking.
Ze greep zijn manen, sprong op zijn rug en klemde haar armen om de stevige nek. Ja, hij begon te protesteren, precies zoals ze had verwacht, maar zij had het voordeel van de voorspelling. Hij freakte helemaal out en deed zijn best om haar van zijn rug te krijgen, maar met moeite bleef ze zitten. Hij begon te rennen, en maakte een pitstop, die ze niet verwacht had. Ze viel er af en hij bleef staan. Bleef hij staan om zijn excuses aan te bieden? Maar nee, hij begon te steigeren, alsof hij zei: "Ik ben onoverwinnelijk." Ze kon hem geen ongelijk geven, maar ze wou hem niet overwinnen dus begon ze te lachen. Ze keek het paard aan terwijl hij razend om haar heen drentelde, steeds dichter naar haar toe. Hij wou het haar moeilijk maken, wou haar bang maken, mogelijk zelfs trappen maar ze bleef staan. Ze wachtte, wachtte tot hij brieste en langzamer ging. Dus zo stond ze, te wachten, een halfuur lang. Hij werd moe, maar ze wist niet of dat van haar was, of van het rennen.
Nee, zo zou ze het niet meer aanpakken, die manier van handelen was geweest. Nu was het op vriendschappelijke toer...

De grond voelde hard aan onder zijn lichaam. Hij voelde zich absoluut niet prettig in deze houding, het was de onderdanigste houding die je van een paard kon vragen en toch lag hij er maar te wachten. Morte zijn houding veranderde naarmate het meisje maar niet opschoot. Moest hij haar op zijn rug zetten of zo? Een soort van adrenaline schoot door zijn lichaam heen toen hij iets voelde bij zijn schoft. Even later zat het meisje op zijn rug. Het voelde raar, heel anders dan hij gewent was. De spieren in zijn rug welke eerst vrij hadden kunnen bewegen werden nu belemmerd door het gewicht van het meisje. Niet dat het hem veel uitmaakte, hij had hier zelf voor gekozen. Daarbij was het meisje niet extreem zwaar en zat ze stil. Morte zette ogenblikkelijk zijn voorbenen onder zijn lichaam neer toen het meisje op hem was gaan zitten. Geen moment stond hij erbij stil om eerst nog even te wachten tot ze goed zou zitten. De eerste pas ging wat moeilijk. Mensen had hij nooit op zijn rug geaccepteerd en nu zat het meisje op zijn rug. Hoe had ze zijn vertrouwen ooit kunnen winnen om zover te komen? Van het ene moment op het andere verdrong hij die gedachte en spookte er wat anders door zijn hoofd. Rennen. Alleen maar rennen. Doorgaan tot hij niet meer zou kunnen, zich niets aantrekken van wat er om hem heen gebeurde. Wat hij al helemaal voor zich zag gebeurde ook. Met een grote voorwaartse sprong zette hij zichzelf af om vervolgens in volle galop er vandoor te gaan. Bij het voelen van het meisje op zijn rug werd hij herinnerd dat hij een beetje voorzichtig moest doen, enkel om het meisje op zijn rug te houden. Morte genoot in volle teugen. Oortjes strak naar voren gericht, spieren welke opbolde bij elke pas die hij zette, voor het eerst had hij plezier in rennen met iemand op zijn rug. Met krachtige passen waande hij zich een weg door het mulle zand. In de jaren dat hij wegrende om aan de mensen te ontkomen had hij een goede conditie op gebouwd. Zo kon hij een lange tijd door blijven rennen zonder last te krijgen van zijn spieren. Pas na een tijdje nam hij tempo terug en ging hij over van een rengalop in een hand galopje. Nog steeds met krachtige passen waardoor er bij elke pas die hij zette zand omhoog kwam. Hij hield van de lente. Bloemen kwamen terug in bloei, het gras ging vele malen beter smaken, alles was gewoon beter!

Ze voelde zijn spieren onder zich bewegen, de wind streek langs haar gezicht en blies haar haren naar achteren. De snelheid deed haar een beetje duizelen, maar de regelmatigheid zorgde ervoor dat ze het vertrouwde. Morte ging nu echt niet raar doen, hij had immers zelf aangeboden of ze op zijn rug zou gaan zitten. Zijn galoppassen gingen in een gelijkmatig tempo, op hetzelfde ritme als haar hart, leek het. Snel, snel als de wind gingen ze. Ze bewoog mee, stuurde enigsinds met haar zit, zonder het echt door te hebben. Geconcentreerd keek ze voor zich uit, haar mond geopend, klaar om zijn manen echt te grijpen als het nodig was, klaar om hem licht aan te sporen mocht het nodig zijn. Ondanks dat ze dat niet wou, ondanks dat ze gewoon wou rijden, was ze in staat van paraatheid, klaar om als een echte ruiter te werk te gaan, om hem hulpen te geven en hem te laten gehoorzamen aan die hulpen. Ze waren een, dus haar hulpen zouden licht moeten zijn, als ze die ging geven. Maar ze was het niet van plan, niet echt van plan. Morte was vrij, vrij als een vogel, maar voor de veiligheid, weet je wel.
Ze droomde weg, terwijl de wind onzichtbare littekens maakten op haar huid. Takken ketsten tegen haar benen, haar paardrijbroek kwam onder de opgespatte modder te zitten, haar haren raakten in een klit. Maar ze genoot, van volle teugen, van Morte, de lucht, de vogels. Vooral van Morte, het feit dat Morte dit zelf aanbood.
De omgeving waardoor ze gingen was enigsinds al groen aan het worden, de natuur enigsinds van slag want het was nog winter. Er waren al een aantal groene blaadjes op de bomen te vinden, iets wat Solance verwonderde, en ergens doken de krokussen al op. Wat gebeurde er toch met de natuur?
Morte ging langzamer galoperen, alsof het nieuwtje van een mens op zijn rug er al af was. Ze ontspande zich meer, voelde zich meer op haar gemak en keek nu uitgebreid rond. Maar ze wou afstappen, teruggaan naar stal, hem nog longeren of in ieder geval ervoor zorgen dat hij geen spierpijn kreeg. Dit kon niet goed zijn, als hij bijna nooit bereden was.
"Ho maar, Morte," zei ze zachtjes, terwijl ze over zijn hals aaide. "Ho maar."

Doffe klappen waren te horen door het neerkomen van zijn hoeven op de zachte grond. Elke keer dat hij zijn hoeven onder zijn lichaam plaatste voelde hij hoe de grond de klappen opving. Je kon wel stellen dat hij het niet gewent was om met mensen op zijn rug te lopen. Langzaam aan begonnen de spieren in zijn rug zich te verkrampen en kon hij zich niet goed meer ontspannen. Vanuit een ruime galop viel hij dan ook terug naar een dribbel draf gevolgd door een gespannen stap. Pas toen hij stilstond en het meisje van zijn rug af was begon hij zich weer te ontspannen. Niet volledig want de rit had behoorlijk wat impact op hem gehad. Voor hij begon te heen en weer dribbelen strekte hij zichzelf uit. Voorbenen zo ver mogelijk naar voren en zijn gewicht van zijn voorhand naar zijn achterhand. Morte liet een diepe zucht horen en ging weer goed staan. Netjes stilstaan deed hij niet, evenmin als netjes mee lopen. In een dribbel pas ging hij het meisje steeds voorbij. Wanneer hij druk op het halster voelde legde hij zijn oortjes in zijn nek en protesteerde hij een beetje. Niet veel, de kans dat hij een gevecht met dit meisje zou winnen was best wel klein. Na een tijdje hield hij op met dribbelen en wandelde hij met zijn neus tegen de rug van het meisje aan terug richting stal. Of hij terug de stal in mocht was alleen nog de vraag.

~flut

Hij was onrustig, was nog steeds niet het paard dat keurig aan een halster mee liep. Het hinderde haar niet, op die manier had ze hem toch ook immers gekocht? Ze glimlachte en begon vrolijk te fluiten terwijl Morte af en aan liep. Op een gegeven moment was hij het 'getouwtrek' ook zat en bleef hij achter haar lopen, zijn neus tegen haar rug aan, zijn staart zwaaiend.
"Ik denk dat je morgen spierpijn krijgt, jongen," zei Solance zachtjes, terwijl ze het halstertouw liet vieren. Ze dacht het oprecht, daar was niets aan gelogen. "Misschien was dit niet zo'n goed plan en had ik je beter op een andere manier moeten laten wennen aan gewicht op je schouder. Ik beloof je dat ik niet meer op je rug klim totdat je wat rugspieren hebt." Ze gaf hem geen klopje, omdat ze hem eerst vast wou maken thuis en hem dan een flinke aaibeurt wou geven. Eenmaal thuis aangekomen flitsten haar ogen van haar moeder naar Morte, en weer terug. Haar moeder was ongerust, maar dat was niets nieuws.
"Solance!" De schelle stem van haar moeder deed haar onbewust een beetje in elkaar kruipen en een schuldgevoel speelde op.
"Hi mam," deed ze luchtig, terwijl ze wat ongemakkelijk met het halstertouw in haar handen stond te frummelen. Haar moeder leek allesbehalve tevreden te zijn en de blik waarmee ze Morte bekeek, beviel Solance totaal niet. "Kan ik je helpen?" Haar moeder schudde haar hoofd en keek weer nadrukkelijk naar Morte en toen weer naar Solance.
"Je gezicht is blauw," merkte ze op. Solance haalde haar schouders op. Blauwe plekken was nou niet echt iets waarmee ze ernstig zat.
"Kan," zei ze onverschillig, terwijl ze haar hand op Morte's hals legde. Haar moeder deed een stap naar voren en stak haar arm uit.
"Morte is gevaarlijk, Solance. Ik heb verhalen gehoord waar ik niet al te blij mee ben." Solance zweeg en haar moeder vervolgde;
"Je moet weten dat ik van je hou en dat ik blij ben dat je wat gelukkiger bent, maar veiligheid staat voorop en na alles wat we te horen hebben gekregen van de oude eigenaar van Morte, wil ik hem verkopen." Solance' mond viel open van verbazing. Had ze dat nou goed gehoord? Wou haar moeder Morte verkopen? Was ze gék?
"Dat kan je niet maken!" riep ze boos uit, terwijl ze Morte een klein duwtje naar achter gaf. In een verdedigende positie ging ze voor hem staan en keek haar moeder met een vijandige blik aan. Haar moeder reageerde kil, zoals ze wel vaker deed. Kil en afstandelijk, puur voor Solance' bestwil.
"Verkoop al je eigen paarden maar, Morte blijft!" Solance nam Morte mee zonder nog om te kijken naar haar moeder. Met haar rijlaarzen kwam ze in een paardenvijg te staan, maar ze lette er niet op. Het enige wat ze op het moment kon doen, was naar Morte staren. Het lieve, prachtige paardje waar ze zo dol op was.
"Dat kan ze niet maken, Mort," zei Solance ietwat ongerust. "Het lukt haar daarbij toch niet. Als ik je niet mag houden, vlucht ik met je, ga ik een eigen huis zoeken. Je bent alles voor me, ik hou van je. Ik laat je echt niet stikken of terug gaan! Dan gaat alles weer net als vroeger, dan krijg je weer die stalhulpen die nauwelijks hun best voor je doen!" Terwijl ze aan het praten was, maakte ze Morte vast aan een poetspaal. Ze controleerde de knoop, liep naar de stallen, haalde haar poetskist en zette deze voor Morte neer.
"Ik ga je een lekkere poetsbeurt geven, jongen," zei ze iets vrolijker dan daarnet. Ze hield de rosborstel voor en wachtte op Morte's reactie. Éérst moest hij gezien, geroken en gevoeld hebben waarmee ze hem ging aanraken, daarna ging ze het pas doen. Vertrouwen winnen, dat was nu het belangrijkste. Wist zij veel dat de tijd begon te dringen.

Van het ene op het andere moment veranderde zijn houding. Zijn hoofd welke net nog vlakbij Solance haar rug had gehangen schoot omhoog. Oortjes plat in zijn nek, zoals hij altijd deed wanneer hij zich niet prettig voelde. Wie had die vreemde klanken gemaakt? Waar kwamen ze vandaan? Morte keek angstig naar de vrouw die aan kwam lopen. Blijkbaar gebeurde er van alles want de mensen bleven maar vreemde klanken maken. Af en toe hoorde hij zijn naam voorbij komen, Morte. Daar had hij wel naar leren luisteren. Van de rest snapte hij helemaal niets. Klanken welke harder klonken lieten zijn spieren aanspannen. Af en toe ging hij iets door zijn achterbenen heen waarna hij een klein sprongetje maakte uit spanning. Wat gebeurde er?! Van het meisje kreeg hij een klein duwtje waar hij gelijk op reageerde. Hij zette een paar grote passen achteruit en wachtte af wat er verder zou gebeuren. Mensen waren rare wezens, als hij zich alsnog had vergist in dit meisje dan had hij een grote fout begaan. Een fout die hij zichzelf niet zou kunnen vergeven. Mensen vertrouwen, en dan al helemaal iemand vertrouwen wie hem eerst zowat gebroken had. Nee, het was niets voor hem geweest om zo met het meisje bezig te gaan. Haar zelfs op zijn rug te laten rijden. Desondanks hielp de beschermende houding van het meisje hem iets kalmeren. Dan nog sprong hij soms opzij wanneer hij iets raars hoorde. Niet veel, enkel een klein pasje.
Druk op het halster hielp hem herinneren dat hij het meisje moest volgen. Gehoorzaam dribbelde hij achter Solance aan tot hij weer stil moest staan. Niet bij zijn stal, ook niet meer bij de plek waar hij neer gezet werd. Ontspannen was hij niet, de spanning van daarnet had hem gespannen gemaakt wat hij niet zomaar weg kreeg. Plots werd het stil, het meisje was verdwenen. Ogenblikkelijk sloeg er een soort paniek toe waardoor hij in een rap tempo naar achteren vloog. Een ruk aan zijn hoofd was het gevolg, hij zat vast. Tegen de tijd dat het meisje terug was en iets voor hem op de grond neer zette had hij verschillende fratsen uitgehaald om los te komen. Van slaan met zijn hoeven in de lucht tot kauwen op het touw. Voor zijn neus werd een of ander raar ding gehouden. Veel vaker had hij het niet gezien, wel eens op de grond zien liggen of dichterbij zien komen omdat hij een klap kreeg maar verder niet. Voorzichtig snoof hij er aan, een apart geurtje die hij niet kende. Normaal gesproken zou hij er verder geen aandacht aan besteden. Dit keer wiebelde hij met zijn lip heen en weer langs de borstel en probeerde hem uit het meisje haar handen te halen met zijn lipjes. Erin bijten kon natuurlijk ook, de kans op een klap was dan alleen aanwezig. Toen hij de borstel helemaal onderzocht had liet hij een tevreden zucht horen. Tijdens het poetsen hield hij het meisje nauwlettend in de gaten. Geen beweging ging aan hem voorbij. Na het een tijdje stil gestaan te hebben draaide hij zich in een keer om waarbij hij het meisje omduwde. Ondertussen boog hij zijn hals en hapte hij de borstel uit het meisje haar hand. Vrolijk gooide hij de borstel met een boog ergens op de grond neer waarna hij onschuldig naar Solance keek. Een onschuldige blik gevolgd door een warme neus tegen haar hoofd.

"Wat?" Solance keek beteuterd toe toen ze op de grond belandde. De rosborstel die ze steviger in haar hand hield dan nodig - reactie op de val - werd uit haar hand getrokken en verdween met een sierlijk boogje uit haar blikveld. Morte keek haar onschuldig aan en een glimlach brak door.
"Raar dier!" zei ze hoofdschuddend, terwijl ze overeind krabbelde en zichzelf een beetje afklopte. Ze gaf Morte een klopje op zijn schouder en liet haar hand daar liggen. "Raar dier..." zei ze nog eens, terwijl haar gezicht serieuzer werd. Haar moeder had gezegd dat ze Morte weg wou doen, maar zoiets zou onmogelijk veel pijn gaan doen voor Solance, terwijl ze zich juist nu iets beter voelde, met Morte als maatje. Ze keek naar haar knolletje, die terugstaarde met die gekke blik die ze inmiddels maar al te goed gewend was. Ze kon hem niet terugsturen naar waar hij vandaan kwam! Dat zou voor zowel haar als voor Morte slecht zijn! Twijfelend bleef ze een tijdlang zo staan, tot het gehinnik van Scarlett, het paard van haar moeder, haar uit haar overpeinzingen hielpen. Wat als... Morte de vader zou worden van een van de veulens van Scarlett? En het een prachtveulen zou zijn? Nee, Solance schudde haar hoofd, dat was niets. Daarbij, Scarlett kon geen veulens meer krijgen, aangezien ze een baarmoederhalsontsteking had gehad en daardoor haar baarmoeder verwijderd moest worden. Scarlett hinnikte weer en werd luidruchtiger. Solance twijfelde even, zou het goed gaan, Morte en Scarlett in één weiland? Ze pakte het halstertouw, maakte het los en keek vluchtig naar Morte, naar zijn reactie op de merrie.
Grind knerpte, een klik, opgewonden gesnuif en Solance die Morte maar losklikte zodat ze zelf niet geplet zou worden tussen Scar en Morte in. Ze gaf Scarlett een klapje op haar kont en deed het weiland dicht. Ze hing haar armen om het hek heen en bekeek de twee paarden, Scarlett die enthousiast Morte begroette en om hem heen begon te dartelen. Bokkesprongen, opgewonden gehinnik, oortjes nieuwsgierig naar voren. Als er ruzie zou komen, zou het niet aan Scarlett liggen.

Morte bleef het meisje aankijken. Haar naam wist hij nog steeds niet, maar de klanken begon hij wel te herkennen waarop zij reageerde. Net zoals de klanken waarmee ze hem aansprak. Je kon wel zeggen dat hij zich steeds prettiger begon te voelen bij het meisje. Ondanks alles waarmee ze begonnen waren. Dezelfde onschuldige blik stond in zijn ogen toen hij los gemaakt werd. Ogenblikkelijk wou hij naar zijn stal lopen en kijken of hij te eten had maar er was wat anders aan de hand. In een behoorlijk dribbel tempo liep hij mee met het meisje. Stilstaan tot hij los gemaakt was en het weiland in kon deed hij dan ook niet. Voor hem stond een merrie, voor hem geheel onbekend en veel te druk naar zijn zin. Met de merrie naast hem galoppeerde hij een rondje door het weiland. De zachte grond vind de klappen van zijn hoeven op wat veel prettiger was dan de harde klappen van asfalt of tegels. Naar zijn doen negeerde hij de merrie en draafde terug naar het meisje. Niet begrijpend wat ze van hem wou drukte hij zijn neus tegen haar wang aan en blies zachtjes uit. Terwijl hij dit deed voelde hij hoe er in zijn achterbenen werd gehapt. Ogenblikkelijk vlogen zijn oren naar achteren en gooide hij zijn voorhand omhoog om vervolgens zijn lichaam naar de merrie toe te draaien en haar in haar neus te bijten. In plaats van de vrolijke naar voorstaande oortjes van daarnet lagen zijn oren nu tegen zijn nek aangedrukt. Omdat hij niet de reactie kreeg die hij wou, de merrie reageerde er speels op, liet hij een luid gesnuif en gestamp horen. Weer niet de reactie waar hij op hoopte. Van het ene op het andere moment galoppeerde de merrie voor zijn neus weg. Gelijk zette hij de achtervolging in. Het was totaal geen slakkentempo waarin ze door het weiland rende, en toch was het langzaam genoeg om niet onderuit te gaan op het vochtige gras. Morte beet af en toe in de achterhand van de merrie voor hij haar inhaalde en voor haar stil ging staan. De spieren in zijn lichaam had hij opgebold waardoor hij nog imposanter leek dan hij al deed. Al bokkend en steigerend gingen er een aantal minuten voorbij. Het resultaat wat hij wou kreeg hij niet. De merrie kon hij opjagen, bijten, trappen, maar ze bleef niet bij hem uit de buurt. Uiteindelijk zette hij zijn lichaam stil in een hoek van het land. Elke keer dat de merrie naar hem toe kwam vloog hij naar voren en greep hij haar bij haar nek of in haar benen tot ze weer wegging.

"Shit." Solance stond verstijfd toe te kijken hoe Scarlett flink geraakt werd door háár hengst. Scarlett dartelde om hem heen, beet af en toe speels in zijn flank, maar begreep ze dan niet dat Morte.. hier niet van gediend was? Begreep ze de hint niet van; opmieteren? Morte maakte het haar duidelijk door even flink toe te bijten, te trappen, te steigeren. Scarlett wou het gewoon niet begrijpen en bleef doorgaan. Het geluid van een achtervolging, een zielig hinnikje, Morte die terug kwam draven en Scarlett die er met de tijd steeds verslagener uit ging zien. Op een of andere manier had ze Morte in een hoekje weten te drijven en benaderde hem elke keer weer, maar kreeg telkens een flinke snauw of hap te verduren. Een wond werd zichtbaar op haar nek en elke poging om Morte te benaderen, werd minder enthousiast gedaan. De laatste poging om Morte te begroeten eindigde in een flinke steiger van Morte en een zielig hinnikje van Scarlett. De wond op haar hals bloedde nu flink en Solance kreeg het er Spaans benauwd van.
"Morte!" riep ze, terwijl ze het hek openmaakte. Ze zag dat Scarlett naar haar toe wou vluchten, maar dat wou Solance zelf niet. Ze wou dat Morte naar haar toe kwam. Voor vandaag was het wel genoeg geweest, vond ze. Ze zou Morte lekker op stal zetten, biks geven, hooi geven, nog even met hem in de stal kroelen en dan zou ze thuis zich maar gaan inlezen over het eventuele inrijden van een wat ouder paard.
"Morte." Zijn neus tegen haar hand, een veilig gebaar. Een glimlach brak door op haar gezicht en ze kuste hem op zijn hoofd, voorzichtig, niet te snel. Ze moest zometeen Scarlett nog opbeuren voordat haar moeder...
"Solance!" Solance dook naar achteren, trok Morte met zich mee, zachtjes, niet al te ruw, maar meer als vluchtbeweging, mee naar zijn stal.
"Kom op, jongen," jammerde Solance. "Ik vind het niet erg dat je bent zoals je bent, maar mijn mams is er iets minder content mee." Ze sloot Morte's staldeur zodra ze er waren, klikte Morte's halster los en verstopte zich in het stro. Haar moeder kwam voorbij razen, hield even halt voor de stal van Morte, ontdekte Solance niet in zijn stal, en liep weer verder.
"Shit, Morte, ik heb het verpest, ze gaat je nu zeker verkopen," jammerde Solance, met ogen groot van paniek. "Dat mag niet gebeuren, jongen. Ik voel me veel beter in jouw buurt. Jij bent geen duivel, of, niet tegen mij. Tegen Scarlett, dat boeit me eigenlijk vrij weinig, het is een lief dier, maar ze geneest wel. Dit was voor haar ook een wijze les." Ze zweeg en liet haar hoofd in haar armen zakken. "Ik heb het verpest."

Enthousiast gooide Morte zijn lucht in. Hij was geroepen en reageerde er dan ook acuut op door in een rap tempo naar het meisje toe te stappen. Over wat hij had gedaan bij de merrie voelde hij zich absoluut niet schuldig. Zulke gevoelens kende hij niet, had hij nooit echt eerder gevoeld. Weer drukte hij zijn warme neus tegen het meisje aan. Ditmaal niet tegen haar hoofd maar tegen haar hand. Een apart gevoel als je het niet gewent was, zoals hij, maar toch wel prettig. Liefkozing op een manier welke hij niet kende. Wat er vervolgens gebeurde snapte hij niet. Het meisje nam hem mee naar zijn stal, sloot de deur en klikte hem los. In plaats van uit zijn stal te gaan kroop ze weg in het stro. Met zijn oren nieuwsgierig naar voren gericht keek hij haar niet begrijpend aan. En hij dacht nog wel dat hij door begon te krijgen wat ze van hem wou. De aandacht die hij aan het meisje gaf werd even stop gezet. De vrouw die telkens de klanken maakte waar het meisje op reageerde keek hem aan. Geen moment twijfelde Morte. Zijn oortjes gingen naar achteren toe en hij snoof eens luid. Er was maar één iemand die hij vertrouwde,en dat was het meisje bij hem in de stal. Andere mensen wou hij niet vertrouwen, of dat het kwam uit angst wat er kon gebeuren of dat het voortkwam uit zijn verleden kon hem niet schelen. Mensen hadden hem niets te vertellen, en al helemaal niet als hij ze niet vertrouwde. Terwijl de vrouw uit zijn zicht was draaiden zijn oortjes terug naar voren, richting het meisje. In plaats van de vrolijke, redelijk enthousiaste klanken van normaal klonken deze bedroefd. Er was iets gebeurd, wat hij niet snapte, en hij had er iets mee te maken. Behoedzaam liet hij zijn hoofd zakken tot hij met zijn neus het meisje haar haar bijna raakte. In plaats van met zijn lip door haar haar heen te wroeten gaf hij enkel een klein duwtje tegen haar hoofd waarna hij zich tot zijn stro wende. Vaak genoeg lagen er nog restjes hooi tussen.
Morte keek af en toe op om de stal gang in te kijken, verder deed hij niets. Wroeten met zijn neus tussen het stro werd hij al snel zat. Het meisje begreep hij niet dus daar kon hij niets mee. Wat er daarnet was gebeurd had hij altijd al gedaan. Van zich af bijten omdat hij alleen wou zijn. Niet altijd had hij met andere paarden gestaan. Beter gezegd had hij bijna zijn hele jeugd doorgebracht in een stal waarin hij wel andere paarden kon horen maar niet kon zien. Eenmaal buiten ging de wereld voor hem open. Weides met groen gras, merries, vrijheid. Maar ook mensen. Hier was een groene weide, ruimte, aandacht, andere paarden en ook mensen. De een mocht hij. Met de ander was hij nog lang niet klaar.

Solance kalmeerde wat toen haar moeder eindelijk uit het zicht verdwenen leek. Met een bittere uitdrukking op haar gezicht, stond ze op en keek even om zich heen. Ja, haar moeder was echt weg, was haar zoeken, wat haar dus mooi niet ging lukken.
"Sorry, Morte," fluisterde ze zachtjes, terwijl ze haar armen om de hals van het dier legde. Ze begon hem over zijn hele lijf te aaien, elke beweging zorgde dat er bij haar een verdovend middeltje terecht kwam in haar hoofd. Steeds kalmer en kalmer begon ze zich te voelen, en na een tijdje ademde ze ontspannen uit. Dit voelde goed, dit voelde prettig. Haar moeder kon Morte niet van haar afnemen, en als ze dat serieus ging proberen, zou ze wegvluchten, mét Morte. Misschien kon ze wel bij Brian terecht, dat zou hij niet zo erg vinden, hopelijk. Maar op dit moment zette ze alles uit haar hoofd en concentreerde ze zich op elke beweging met Morte. Zijn ademhaling, háár ademhaling. Zijn gesnuif en gebries, haar gekuch. Alles in haar ontspande, toen ze Morte's lichaam voorzichtig afging met haar hand. Teder, liefdevol, alsof ze iets breekbaars aaide. Dromerig, met een glimlach, liet ze haar gedachten weer afdwalen naar vroeger.
"Cowboys reden ook op paarden, Solance, maar die zijn allemaal niet op paarden geboren. Jij bedoelt de indianen." Haar oom keek zijn kleine nichtje met een eigenzinnige grijns aan en tikte het kleintje op haar neus. Ze kraaide ietwat opgetogen, ze nam aan dat dat een gepaste reactie was.
"Maar de Indianen, lieverd, díé zijn geboren op een paard. Heb je er ooit een zien rijden?" Solance schudde haar hoofdje. "Ik wel, driemaal in mijn leven. Een Indiaan voelt zijn paard gewoon aan, en andersom. En Solance, bij jou lijkt dat ook te zijn." Solance keek haar oom een beetje vreemd aan, wachtend op uitleg. Die kwam niet. De man tilde haar op, zette haar op zijn schouders en nam haar mee naar zijn huis. Het zou een van de laatste keren zijn dat haar oom met haar zou kletsen, niet lang na dit alles kreeg hij het aan zijn hart en moest hij zijn geliefde ranch verkopen om een te kopen in de stad dichtbij Solance en haar ouders.
Ja, haar oom had toendertijd gelijk gehad. Solance voelde paarden aan. Maar soms niet. Het hing er allemaal maar vanaf.
"Ik hou van je, Morte," fluisterde ze dromerig. Maar de waarheid was goed te horen in deze woorden. Ze hield van hem. Voor eeuwig, of misschien wel langer.