Come here, I need you!

Vanochtend had hij de stallen weer op stelten gezet. Met twee mensen hadden ze hem naar buiten moeten brengen. Hoeveel plezier hij daarin had was niet in woorden uit te drukken. Morte hield ervan om mensen moeite te laten doen voor iets simpels. Hij hield ervan om de mensen te irriteren tot ze uiteindelijk braken. Huilen gingen ze wanneer hij een trap gaf, wanneer hij op zijn achterbenen ging staan en met zijn hoeven in het rond begon te slaan. Op een paar mensen na dan. Veel mensen hadden geprobeerd hem manieren bij te leren maar tot nu toe was het nog niet bepaald gelukt. In het weiland stond hij bovenaan de rangorde. Alle paarden joeg hij op tot ze moe waren. Hij kon lang doorgaan met rennen, niet voor niets rende hij altijd rondjes in het weiland wanneer hij zich verveelde. Al sinds vanochtend hadden ze hem met rust gelaten. Heerlijk in het weiland laten staan zonder boos te worden wanneer hij de andere paarden weer eens bij elkaar joeg. Blijkbaar durfden ze niet meer bij hem in de buurt te komen. Morte had was niet altijd zo geweest. Maar hij was nu eigenlijk wel tevreden met hoe hij was. Omdat hij een lange tijd met rust was gelaten viel het op dat er iemand naar hem begon te staren. Wat ze wou kon hij haast wel raden. Ze mocht het proberen, hij kende niet bepaald genade. Verveeld hief hij zijn hoofd en bleef hij een tijdje naar het meisje kijken voor hij zich echt begon te vervelend. Gelukkig kwam er net een paard naar hem toe waar hij zijn verveling op kon uiten. Zijn oren kwamen plat in zijn nek te liggen en hij stormde naar het paard toe om hem te bijten. Dreigen was genoeg om het paard weg te jagen. Tevreden draafde hij een rondje door het weiland, zijn benen hoog opgetrokken omdat het gras een beetje vochtig was vanwege de regen van afgelopen nacht. Op een rustig stukje hield hij weer halt en liet hij zijn hoofd weer zakken om een pluk gras te happen. Niet alleen het gras had zijn aandacht, het meisje wat naar hem keek hield hij strak in de gaten. Hij wou haar een pas voor zijn, zorgen dat ze hem niet te pakken zou krijgen.
Morte hief zijn hoofd langzaam omdat er tegen hem gepraat werd. Klanken die hij niet begreep maar hem wel bekent klonken. Meerdere mensen hadden hem zo benaderd, geen van hen was geslaagd. Alsof hij onschuldig was van alle daden die hij had begaan verdween de kwaadaardige blik in zijn ogen. Zijn oortjes draaide speels naar de geluiden in de omgeving en hij brieste. Bij het geklak van het meisje kwam hij in beweging. Vrolijk draafde hij naar haar toe tot hij op een meter afstand van haar was. In plaats van stilstaan versnelde hij alleen maar. Zijn oren lagen weer in zijn nek en de blik in zijn ogen was terug gekomen. Hij raasde het meisje in volle galop voorbij, vlak langs haar waardoor hij haar geur kon ruiken. Niet bepaald een andere geur dan de meeste mensen, maar wel weer een aparte. Elk mens rook anders. Dit meisje ook. Nu hij toch al aan het galopperen was joeg hij de paarden die bij het hek stonden weg en dreef ze weer in een hoekje voor hij terug keerde naar het meisje. Voor haar neus ging hij stilstaan en wachtte hij af. Bijten zou hij zonder genade, trappen deed hij het liefst. Maar eerst wou hij weten of ze net zo was als de anderen.

Hij stond vlak voor haar neus, en als ze haar arm had gestrekt, had ze hem kunnen aanraken. Hij wou haar uitproberen en ze lachte, hij was geweldig! Achter haar werd gemompeld, werden opmerkingen gemaakt, maar ze reageerde niet. Ze bleef naar hem kijken, een mysterieus glimlachje trok rond haar lippen. Heerlijk, wat een uitslover! Wat een duivel! Wat ze nu ging doen, zou hij niet verwachten. Ze gooide het halster plus touw aan de kant en ging voor hem zitten, niet bang, echt niet. Als ze gewond zou raken, who cares? Ze bekeek hem, terwijl hij haar bekeek en zo verging het ze minutenlang. Ze kon maar niet uitgekeken raken op het prachtige paardenlijf, wat een aangename kleur had en in de zon leek te glimmen. Hij was prachtig, blond, statig *sorry, weet de kleur niet te benoemen. (': * En hij was echt niet van plan om op te geven. Ze zou hem niet domineren, had ze besloten. Ze zou een verbond sluiten, hem proberen te snappen, hem voor te kunnen zijn, maar nu wou ze hem verbazen, door te doen wat niemand anders doet. Hij was dichterbij gekomen en als ze snel was, zou hij haar niet kunnen tegenhouden voordat ze gedaan had wat ze deed. Ze stond langzaam op terwijl ze naar hem keek. Toen deed ze alsof ze weg liep. Enkel had ze de indruk gewekt en dacht hij echt dat ze weg ging, toen ze omdraaide en naar hem toe rende. Ze greep zijn manen, sprong op zijn rug en klemde haar armen om de stevige nek. Ja, hij begon te protesteren, precies zoals ze had verwacht, maar zij had het voordeel van de voorspelling. Hij freakte helemaal out en deed zijn best om haar van zijn rug te krijgen, maar met moeite bleef ze zitten. Hij begon te rennen, en maakte een pitstop, die ze niet verwacht had. Ze viel er af en hij bleef staan. Bleef hij staan om zijn excuses aan te bieden? Maar nee, hij begon te steigeren, alsof hij zei: "Ik ben onoverwinnelijk." Ze kon hem geen ongelijk geven, maar ze wou hem niet overwinnen dus begon ze te lachen. Ze keek het paard aan terwijl hij razend om haar heen drentelde, steeds dichter naar haar toe. Hij wou het haar moeilijk maken, wou haar bang maken, mogelijk zelfs trappen maar ze bleef staan. Ze wachtte, wachtte tot hij brieste en langzamer ging. Dus zo stond ze, te wachten, een halfuur lang. Hij werd moe, maar ze wist niet of dat van haar was, of van het rennen. Weer lachte ze, wimpelde de hulp weg die werd aangeboden.
"Ja jongen, nooit verzwakken," zei ze, terwijl hij stil stond en weer naar haar keek. Ze sprong weer op zijn rug en dreef hem richting het hek. Hij protesteerde weer, maar dit keer minder heftig dan daarnet, hij had niet meer alle energie. Uiteraard wou dat niet zeggen dat het lastig was om te blijven zitten. Weer begon hij te rennen, bokkensprongen te maken, manouvre's uit te halen, maar ze beet haar tanden op elkaar en probeerde te blijven zitten. Wauw, dit dier had echt wat in zijn mars!
Toen viel ze er weer af, maar dit keer in de buurt van het halstertouw en ze nam een besluit. Ze haalde het los van het halster en knoopte de eindjes aan elkaar, zodat ze een grote lus had. Hij zag de bui al hangen en steigerde, net op het moment dat zij sprong en de lus om zijn hoofd haalde. Nu had hij een halstertouw om zijn hals hangen en kon ze hem beetpakken.
"Ho jongen," zei ze, terwijl ze weer glimlachte, niet boos wordend op zijn streken. Waarom zou ze een dier zijn persoonlijkheid aan willen pakken, vroeg ze zichzelf af. Lichtjes schudde ze haar hoofd en pakte het halstertouw vast.
"Kom, klaar nu," zei ze streng. Maar hij zag er niet naar uit om te luisteren. Ookal was zijn energiebron echt uitgeput nu, hij wou niet opgeven en hapte naar haar. Ze grinnikte en dacht na. Nu moest ze laten weten dat zij hem niet wou domineren, zou hij het snappen als ze haar excuses aanbood? Ze pakte een suikerklont uit haar broekzak en glimlachte.
"Sorry jongen, dat ik je zo heb uitgeput, maar je moet met me mee, je moet de paarden hier verlaten," zei ze terwijl ze hem het suikerklontje toestak. Zou hij het opeten en haar toestaan hem te aaien?

In plaats van weglopen voor gevaar bleef hij staan. Hij verroerde zich niet en bleef alleen maar naar het meisje voor hem kijken. Ze was anders dan de andere. Ze probeerde hem niet te vangen met een halster in de hoop dat hij zou meewerken. Morte zijn hoofd ging een centimeter verder te lucht in toen het halster inclusief touw op de grond werd gegooid. Wat zou ze gaan doen? Normaal gesproken kwamen ze op hem af gelopen met touwen die ze om zijn nek probeerde te krijgen. Zo ging het altijd. Vandaag was schijnbaar een dag waarbij de mensen hem anders gingen proberen te vangen. Niet bepaald een dag die hij snel zou gaan vergeten. In plaats van zijn hoofd laten zakken zodat hij het meisje beter kon blijven bekijken hield hij zijn hoofd hoog in de lucht. Onderdanig gedrag zou hij niet gaan vertonen, zo was hij namelijk niet. Van het ene op het andere moment had hij zijn lichaam verplaatst en stond hij dichter bij het meisje. Blijkbaar was zijn actie een aanzet tot iets geweest. Het meisje kwam langzaam overeind en liep weg. Tenminste, dit dacht hij. Alles ging plots zo snel. Net op het moment dat hij naar het gras wou happen had hij het meisje terug zien komen. Reageren ging te langzaam waardoor hij te laat was om weg te rennen. Geschrokken begon hij te bokken omdat hij gewicht op zijn rug voelde. Iets hield zich vast aan zijn nek maar daar ging het hem niet om. Degene die op zijn rug zat moest eraf! Alle trucjes die hij kende haalde hij uit de kast. Van rare bokkensprongen tot scherpe bochten. Zijn conditie was dan wel goed maar dit hield hij geen uren vol. Desondanks zette hij het op volle galop en rende hij door de rest van de paarden heen om chaos te veroorzaken. Elke keer dat hij vlak bij het hek kwam ging hij op twee benen staan en maaide hij een moment met zijn hoeven door de lucht voor hij weer verder rende. Uiteindelijk rende hij maar in volle vaart naar de andere kant van het weiland en maakte een snelle stop waardoor het gewicht van zijn rug verdween. Het wit van zijn ogen was zichtbaar en zijn oren had hij tegen zijn hals aangedrukt. Deze dag had hij zichzelf anders voorgesteld. Niet bepaald met iemand op zijn rug. Van zijn ouders had geleerd om gevaar uit de weg te gaan. Jammer genoeg voor hen deed hij dit nou eenmaal niet. Gevaar bracht een kick met zich mee. Alleen maar om die kick te voelen in zijn lichaam zocht hij het gevaar met alle plezier op. Nog een keertje begon hij te steigeren. Een behoorlijk lange steiger omdat hij een indruk bij het meisje wou achterlaten. Ze reageerde alleen niet zoals hij had verwacht. Er kwamen geluiden bij haar vandaan die op plezier duidde. Waarom plezier? Onrustig begon hij om haar heen te draven. Telkens weer hetzelfde rondje, af en toe dichter naar haar toe waarbij hij haar geur opsnoof. Zijn neusvleugels trilden licht door de inspanningen. Stoppen deed hij niet, pas toen hij zijn spieren voelde verzuren begon hij langzamer te gaan. Een zacht gebries kwam uit zijn richting voor hij in een keer stil ging staan en zijn achterhand naar de zijkant gooide. Woorden, eerder klanken, werden naar hem toe geworpen. Klanken die hij niet kon verstaan. Net zoals het meisje daarnet had gedaan sprong ze weer op zijn rug. Dit keer werd er alleen in zijn buik geprikt. In plaats van net zo hevig te reageren als daarnet moest hij haast moeite doen om na een bokkensprong op zijn benen te blijven staan. Bij elke keer dat hij op zijn achterbenen wou gaan staan kwam hij maar een klein stukje van de grond af. Geen gemaai meer van zijn hoeven door de lucht. Het betekende echter niet dat hij het niet meer kon. Koppig klemde hij zijn kaken op elkaar en ging door met waar hij mee bezig was. Rennen, bokken, in een keer draaien. Alles om dat mens van zijn rug af te krijgen!
Zoals hij had verwacht viel het meisje weer van zijn rug af. Het meisje pakte het halstertouw. Ogenblikkelijk gooide hij zijn voorhand in de lucht en probeerde te steigeren. Ver kwam hij niet want er begon druk te ontstaan op zijn hals. Blijkbaar had het meisje het voor elkaar weten te krijgen het touw om zijn nek te werpen. Boos keek hij naar het meisje die naast hem stond. Ze straalde plezier uit. Geen verdriet, woede, of wat dan ook. Niet hetgeen wat hij wou zien. Zijn ademhaling ging snel waardoor zijn buik hevig op en neer ging. Nog altijd trilden zijn neusvleugels en was het wit van zijn ogen zichtbaar. Morgen had hij spierpijn, zelfs nu kostte het hem namelijk al moeite om te blijven staan op zijn trillende benen. Gerent zoals hij vandaag had gedaan hoefde hij tegenwoordig niet meer. Niemand durfde namelijk in zijn buurt te komen. In plaats van de vrolijke, haast vriendelijke, klanken die het meisje had uitgeslagen veranderden ze. Het klonk streng. Haast alsof ze boven hem wou staan. Zijn hoofd schoot de lucht in en hij deed een grote pas naar voren. Geen mens kwam boven hem te staan. Al moest hij zichzelf daarvoor volledig uitputten. Vlug opende hij zijn mond en haalde hij naar het meisje uit. Echt bijten deed hij alleen wanneer hij daar een goede reden voor had. Had hij geen goede reden dan dreigde hij er alleen maar mee. Mensen smaakte niet bepaald lekker. Nieuwsgierigheid begon naar boven te borrelen toen het meisje een hand naar hem uitstak. Voorzichtig drukte hij zijn warme neus tegen haar hand aan en hapte het suikerklontje er vanaf. Tevreden peuzelde hij hem op. De meeste mensen hadden nog meer van die dingen, daar ging hij alleen niet op staan wachten. Hij stond immers in een weiland vol heerlijk gras. De uitstraling van zijn lichaam veranderde weer. Zijn oren draaide hij naar achteren voor hij een grote voorwaartse sprong naar het meisje nam en vlak langs haar voorbij schoot. Natuurlijk voelde hij de druk op het touw, maar wat boeide hem dat? Op deze plek had hij zijn vrijheid, niemand kwam hem vertellen wat hij moest doen. Elke dag werd hij in het weiland gezet. Niemand deed wat aan zijn gedrag. Maar nee hoor, vandaag moest er natuurlijk een snotneus van een mens komen om hem te proberen te vangen. Tot nu toe hield ze het goed vol. Omdat hij het wel gehad had met dit hele gedoe, en ook omdat zijn benen pijn deden, ging hij maar stilstaan. Rennen had hij geprobeerd, hij had een gewicht van ruim 500 kilo. Een mens kon hem niet bepaald vooruit duwen wanneer hij dat absoluut niet wou.

- Hij is palomino xD

Ze glimlachte weer. Het leek alsof de grijns niet van haar gezicht wou wijken. Wauw, pittig beestje, knikte ze in zichzelf, alsof ze iedereen wou overtuigen dat ze dit wel kon. Weer sprong ze op zijn rug, dat was een stuk veiliger dan ernaast lopen, het ergste wat kon gebeuren was dat ze eraf viel. Daarbij, elke keer als hij dreigde uit te halen, kon ze hem zeggen dat hij dat niet moest doen. Maar wou ze dat wel? Wou ze hem wel corrigeren op zijn gedrag? Ze wist het niet zeker... Even genoot ze van zijn bewegingen, toen gebaarde ze naar de mensen dat het hek open moest. Toen begon hij te dribbelen, alsof het besef tot hem doordrong. Maar ze zat nu, en ze had een halstertouw waaraan ze zich kon vasthouden.
"Je bent gestoord," zei een meisje terwijl ze het briesende paard voorbij liet gaan. "Beter kwijt dan rijk," zei een ander die het meisje opzij trok omdat ze te dicht in de buurt van Morte kwam. Solance glimlachte naar beiden, maar zei geen woord tegen ze. Solance begreep niet dat deze mensen een hekel aan dit paard konden hebben, het was een prachtig dier, mooi, vol pit, in de bloei van zijn leven, en die bloei moest je hem niet afpakken! Eerlijk is eerlijk, ze had vroeger op een manege gereden en daar enkel geleerd hoe je een paard het leven zuur kon maken, maar later begreep ze dat het niet goed was dat je constant een paard moest schoppen. Je moest duidelijk zijn in je hele hebben en houden. Ook in het rangen verdelen moest je scherp zijn. Zij was er al over uit, hij stond niet onder haar, hij stond niet boven haar, ze stonden gelijk. Allebei uitgekotst door de wereld, allebei vechters, geen opgevers. Ze gaf hem een klopje op zijn schouder en merkte dat hij bijna door zijn benen zakte. Arm dier, zou hij weten dat ze het niet gemeen bedoelde? Vlak voor de trailer hield ze stil en soepel sprong ze van hem af. Even kriebelde ze hem op zijn schoft, daarna achter zijn oor, zoekend tot ze het plekje gevonden had waar hij van genoot. Even sloeg ze haar armen om zijn nek en fluisterde zachtjes lieve woorden in zijn oren. Hij zou haar niet verstaan, maar zou de betekenis hem ontgaan? Ze wist het echt niet.
Zo bleef ze staan, met haar armen om zijn hals, niet te strak, niet te los, liefkozend, als een warme omhelzing, in de hoop dat hij zou voelen dat zij hem echt niets wou doen, maar enkel vriendschap wou sluiten. Ze keek hem in zijn oog die naar haar toegedraaid stond, en ze glimlachte. Vandaag niet voor het eerst, maar pas vandaag, na maanden geen glimlach te hebben gekend.

Denken dat hij stil bleef staan wat het meisje ook ging doen, daden bleven alleen achter. Als in een automatisme begon hij weer te bewegen omdat hij het meisje op zijn rug voelde zitten. Dit wou hij niet, niemand had hij op zijn rug geaccepteerd. Sowieso was hij nooit serieus bereden omdat hij dat niet wou. Mensen hoorden niet op je rug te zitten, hij ging ook niet zomaar bij een mens op zijn rug zitten. Waarom dan wel de mensen bij hem? Mensen waren maar rare wezens in zijn ogen. Wezens waarvan hij helemaal niets begreep. Zijn trillende benen kwamen sneller in beweging omdat het hek van het weiland open ging. In plaats van er in volle galop vandoor te gaan strekte hij zijn benen onder zijn lichaam en wandelde hij het land uit. Hij snoof, brieste en stampte dreigend met zijn grote hoeven op de grond bij elke keer dat er een mens hem te dichtbij stond. Tegen het meisje op zijn rug kon hij niets doen, ook al begonnen zijn rugspieren te steken. Wanneer hij rustig deed voelde hij niet veel maar zodra hij begon te dribbelen bonkte er telkens iets in zijn spieren. Een zeurende steek die constant terug kwam omdat het meisje op zijn rug bleef zitten. Opgelucht slaakte hij een diepe zucht toen het meisje van zijn rug afging. Ongezien spande hij zijn spieren aan om te op te rekken. Hij was geen rijpaard, dat had hij nooit geleerd. Van kleins af aan hadden mensen hem gevreesd. Niemand kwam in zijn buurt omdat hij beet. Mensen hadden hem dan ook nooit beleerd. Nu was het toch zover. Door een meisje uit het weiland gehaald, op het punt om in de trailer te gaan. Dit wou hij niet maar de kracht om tegen te stribbelen had hij niet meer. Vingers gingen langs zijn oren tot ze bij een bepaald plekje bleven hangen. Onbewust zakte zijn onderlip iets naar beneden en ontspande zijn lichaam zich een klein beetje omdat het gekriebel wel erg lekker was. Desondanks was hij vastberaden om wraak te nemen op het meisje, voor wat ze hem had aangedaan. Terwijl hij op adem kwam bleef hij dood stil staan. Armen hadden zich om zijn nek heen gesloten en hij hield het meisje nouwlettend in de gaten. Hij wou haar een pas voor zijn, weten wat er in haar hoofd om zou gaan. Van de woorden die ze tegen hem sprak verstond hij niets. Klanken kwamen wel bij hem aan maar hij wist niet wat hij ervan moest denken. Zoiets als vandaag had hij meerdere keren meegemaakt maar geen van de mensen had hem het weiland uitgekregen. Geen van de mensen was zo slim om hem moe te maken en daar daarna profijt van te hebben. Voor de laatste maal liet hij een diepe zucht horen. Zijn ademhaling was gezakt maar hij was totaal niet ontspannen. Integendeel, zijn lichaam bolde zich op onder de aanraking van het meisje. Met de tijd veranderde zijn hele houding, zijn oren lagen weer plat in zijn nek en het wit van zijn ogen werd weer zichtbaar. Van het ene op het andere moment liet hij een schelle hinnik horen voor hij zijn been optilde die het dichstbij het meisje was. Hard liet hij zijn hoef tegen het meisje aankomen voor hij de benen nam. Zo snel als anders ging hij niet maar hij was tenminste voor een moment weer vrij. In een sukkelgalopje rende hij weg bij de trailer, weg bij het meisje. Pas toen hij stilstond merkte hij goed hoe moe hij was. Staan op zijn benen kostte veel moeite, zijn ademhaling ging zwaar en snel evenals zijn hartslag als een razende tekeer ging. Hoe graag hij het ook wou dit zou hij niet lang volhouden. Nadat hij een bocht wou maken maar vergat dat hij zo moe was en het dus meer moeite kostte om zijn benen op te tillen zakte hij door zijn achterhand heen. Geschrokken kwam hij gelijk overeind en begon in het wilde west te trappen. De enige plek die hij zichzelf kon op eisen was de trailer. Lang hoefde hij er niet over na te denken. In een razend tempo rende hij de trailer in waar hij zichzelf gelijk omdraaide en nijdig naar de mensen keek. Vooral naar het meisje. Zijn benen trilden, neusvleugels gingen heen en weer bij elke keer dat hij ademhaalde, oren plat in zijn nek omdat deze sitiuatie hem helemaal niets zin de. Ondanks zijn vermoeidheid beet hij richting de handen die de trailer afsloten. Kalmeren deed hij niet, maar toen hij de trailer voelde bewegen en de omgeving buiten, via het raampje, zag veranderen liet hij zijn grote lichaam naar beneden zakken. Vermoeid vouwde hij zijn benen onder zijn lichaam en liet hij zijn hoofd tegen de zijkant van de trailer hangen. Zo bleef hij liggen tot hij de energie om te staan had terug gevonden. Zelfs toen de trailer tot stilstand kwam bleef hij liggen, de klep ging weer naar beneden en het meisje verscheen maar hij deed niets. Op bijten na dan. Elke keer dat het meisje te dichtbij kwam strekte hij zijn hals en haalde naar haar uit. Ze kon het schudden.

Wacht. Even. Een luide smak tegen haar been maakte dat ze achteruit sprong. Tranen stroomden over haar wangen en ze keek naar het paard, die zo achterdochtig was weggevlucht. Hij wou rennen, vluchten, weg komen, maar hij had geen energie meer, die had zij opgeslokt. Ze had er aan moeten denken dat dit paard geen liefkozingen was gewend, maar ze was het vergeten. Dit zou hij ook moeten leren, bedacht ze terwijl ze over haar been wreef. Ze wou naar hem toe lopen, maar zag dat hij zelf al kwam. Zodra hij in de trailer stond, deed ze de klep dicht. Vervolgens liep ze de trailer in via het deurtje aan de voorkant en werd bijna gebeten.
"Laat hem," schreeuwden mensen maar ze negeerde ze. Morte moest vastgezet worden, hoe dan ook. Dus ze zette hem vast, werd even flink gebeten, maar het was voor zijn veiligheid, en daar had ze best wat blauwe plekken voor over. Ze gaf het paard een kriebeltje op de zojuist ontdekte plek, zag dat het paard heel kort genoot en toen verdween ze weer. Moe liet ze zich in de bijrijdersstoel zakken en sloot haar ogen, om op te laden voor het gevecht wat ze zo direct zou moeten aangaan.
Eindelijk, ze waren thuis! Opgewonden en gewekt door de adrenaline die door haar lichaam stroomde, deed ze de klep open en zag Morte liggen. Ongerust keek ze het dier aan, maar zag dat hij net als normaal reageerde. Oren naar achter, klaar om te bijten, en ze glimlachte. Ze probeerde dichterbij te komen maar hij wou haar bijten en haar moeder stond er bij.
"Zullen we hem gewoon terug brengen?" stelde ze ongerust voor, maar Solance schudde haar hoofd.
"Hij is altijd chagerijnig in trailers," loog ze simpel, terwijl ze haar moeder naar huis toe werkte. "Ik kom er zo aan, dit varkentje was ik zelf wel," zei ze gauw om haar moeder te overtuigen. Haar moeder kuste haar op haar voorhoofd, keek wantrouwig naar Morte en liep toen weg. Solance zwaaide glimlachend naar haar moeder, en toen ze uit zicht verdwenen was, keek ze naar Morte.
"Wat moet ik toch met jou?" zuchtte ze met een glimlach op haar gezicht. Ze begon de trailer te verduwen, zodat hij zodirect geen andere kant op kon dan zijn stal. Dat leek haar nu even het prettigst voor hem, een stal waar geen vreemde paarden waren. En uiteraard net zo veilig voor de paarden van haar moeder. Toen ze het eenmaal zo neergezet had dat hij echt niet anders kon doen dan de stal in lopen, liep ze de trailer in. Hij hapte naar haar en ze wist opzij te springen, maar raakte daarbij wel een pijp. Die kwam pijnlijk tegen haar dijbeen aan en ze voelde dat dat een blauwe plek ging worden. Ze klikte alles los, hushte hem om overeind te komen en moest nu alweer onder hem wegduiken, want anders werd ze geraakt door zijn rondvliegende hoeven.
"Maar goed dat je moeder dit niet ziet," lachte ze hem toe, terwijl ze lichtvoetig weer naast hem ging staan. Ze liet hem schrikken, zorgde ervoor dat hij de trailer uit wou en in de stal ging staan. Ja, hij was doodsbang, ja, hij stond te trillen, maar ze had hem wel waar hij moest zijn, in zijn stal!
Gauw schoof ze de grendel ervoor en liet zich toen trillerig tegen de deur aan vallen. Ze dacht terug op het moment dat de deal werd gesloten. Alle kleine dingen werden over Morte verteld, maar alleen tegen haar, en alleen door stalknechten die haar zielig vonden.
"Meisje, ga je Morte echt kopen?" vroeg Enessa ongelovig en Solance had geknikt. Enessa was een van de vele verzorgers geweest, tijdelijk, dat wel. Ze had Solance apart genomen en had zachtjes tegen haar gefluisterd hoe erg Morte kon zijn op dagen dat hij zijn zin niet kreeg. Ze had haar verteld over de ramp met het inrijden, had verteld over het gevecht om hem uit het weiland te krijgen, had haar verteld over de vechtpartijen, de gewonden die waren gevallen. En uiteraard vergat ze niet te vertellen dat elke keer dat hij geborsteld werd, de verzorger minimaal drie weken lang blauwe plekken had. Ze liet toen zelf een litteken zien toen Morte haar gebeten had. Solance had gelachen, had gezegd dat ze precies wist wat voor een duivel ze meenam. Terloops had ze laten vallen dat er ook een duivel in haar zat, en dat als ze deze duivel wist te temmen, haar duivel toch niet zo lastig kon zijn. Enessa had niets meer gezegd maar had haar omhelst en veel sterkte gewenst. Dat ze allebei haar duivels mocht verslaan, of vriendschap sluiten.
Nu zat ze daar, hoorde ze Morte drentelen. Ze was niet moe meer, ze had daarnet geslapen, maar ze moest eerst weerwat gevoel in haar benen zien te krijgen. Toen eenmaal het ergste over was, klom ze overeind en zorgde ze ervoor dat de trailer niet meer in de weg stond. Daarna begon ze alles aan te vegen en Morte's spullen op te ruimen. Alles gesorteerd, want als het verkeerd stond, ging het duiveltje in haar hoofd gillen.

Wat gebeurde er? De omgeving veranderde weer. Morte hief zijn hoofd en keek toe hoe hij verplaatst werd. Nee, dit kon niet. En toch gebeurde het. Want wat kon hij er tegen doen? Opstaan ging niet bepaald goed, elke keer dat hij het probeerde lukte het niet omdat hij dan weer terug klapte tegen de vloer. Eindelijk begon hij zich terug te ontspannen tot hij het meisje zag verschijnen. Ze stond in de trailer en hij kon er niets tegen doen. Ja hij kon happen maar haar raken ging niet bepaald makkelijk. Beter gezegd helemaal niet makkelijk. Alles waarmee hij vast zat werd losgemaakt. Behalve dat hij nog steeds niet stond voelde het gelijk een stuk prettiger omdat hij niet meer vast zat. Behalve dan dat hij omhoog gejaagd werd. Haastig zette hij zijn trillende benen onder zijn lichaam en begon hij zichzelf omhoog te drukken. Met enige moeite kwam hij overeind waarna hij de trailer uitstrompelde en terecht kwam in een stal. Een stal waar hij wel vaker in had gestaan alleen was het hier op een andere locatie. In plaats te gaan liggen bleef hij staan. Dan wel in het hoekje van zijn stal omdat hij het meisje eng begon te vinden. Nog altijd vond hij dat hij boven het meisje stond, dat was nou eenmaal zijn aard. Zo zat hij in elkaar en tot nu toe was het niet uit hem gehaald. Tijdens het inrijden van hem hadden ze het geprobeerd maar hij had gewoon niemand op zijn rug toegelaten. Iedereen die erop ging zitten werd er vanaf gegooid. Een zadel stond hij niet toe evenals hij geen bit in zijn mond wou hebben. Hij was een paard, een dier met vier benen. Toevallig een dier waar je op kon gaan zitten om te rijden. Maar daar was hij nou eenmaal niet voor gemaakt. Tegenwoordig vonden de mensen dat wel maar het was niet zo. De spieren in zijn rug waren niet gemaakt om een mens te dragen. Nog niet tenminste. Als hij het meisje een beetje door begon te krijgen dan zou ze nog vaak op zijn rug zitten. Morte kreeg met een heleboel moeite zijn hoeven omhoog waarbij hij ze in de richting van het meisje gooide. Ze moest uit zijn buurt blijven als ze nog langer wou blijven lopen. Een enkele trap tegen haar knie aan zou haar een tijdje blesseren. Eigenlijk zaten mensen hetzelfde in elkaar als paarden. Alleen was het wel zo dat hij van paarden toch beter wist waar hij ze moest trappen. Mensen zaten toch net wat anders in elkaar. Helaas. Omdat mensen anders in elkaar zaten vond hij het jammer dat hij ze niet kon verstaan. Klanken kwamen wel bij hem aan maar de woorden die ze uitspraken kon hij niet verstaan. Af en toe wanneer zijn naam werd uitgesproken klonk het hem bekend. Klanken van zijn naam bleven hetzelfde hoe je ze ook uitsprak. Ondanks dat hij al zijn energie was verloren tijdens het gevecht met het meisje was hij vastberaden haar op haar plek te zetten. De plek waar ze moest blijven wou ze met hem door één deur kunnen. Morte was nou eenmaal wie hij was en daar kon niemand iets aan veranderen. Zoals hij had verwacht werd de stal afgesloten. Gevangen omdat hij de energie niet meer kon vinden om te vechten. In zijn hoofd ging het alsmaar door. Kostte wat het kost wou hij vechten voor zijn vrijheid. Voor het leven wat hij altijd had gehad. Zijn lichaam wou alleen niet mee werken. Door al het rennen, springen, steigeren, waren zijn spieren gaan verzuren. Bewegen was niet prettig omdat hij langzaam aan stijf begon te worden. En toch begon hij weer te bewegen. Het meisje had hij een tijdje niet kunnen zien maar ze kwam toch weer tevoorschijn. In plaats van met hem bezig te gaan ging ze iets anders doen. Iets waar hij nerveus van werd. Het ritme waarin hij liep was onregelmatig. Zijn benen plaatste hij waar hij ze maar kon plaatsten om rechtop te blijven staan. Rondje na rondje legde hij af in zijn stalletje tot hij echt niet meer op zijn benen kon staan. Met een smak liet hij zich door zijn benen zakken. Languit lag hij in de stal uit te hijgen. Zweet had zich verzameld over zijn hele lichaam. Dankzij het warme stro in zijn stal had hij het niet koud, en toch trilde hij.

Af

Geritsel van hoeven, stappen van een onrustig dier, het briesen en snuiven en uiteraard de onregelmatige en zware ademhaling. Ze zat er echt mee en verlegen keek ze ook over de staldeur heen. Hij was gaan liggen en zweet stroomde in straaltjes van zijn lichaam af.
"Arm ding," zei ze zachtjes tegen Morte. "Het moet wel zwaar voor je zijn als niemand begrijpt wat je zegt. Maar je maakt het jezelf ook zo moeilijk, jongen. Je moet op een andere manier leren praten met mij. Ik snap zo ook wel wat je bedoelt, maar ik luister er niet naar, lieve jongen.Ik weet zeker dat ookal doe je zo gemeen, je eigenlijk gewoon behoefte hebt aan iemand die je begrijpt en iemand die een vriend met je is. Ik wil zo graag een team met je zijn, Morte. Op je rug leren rijden, je leren wat je moet doen, wat je niet moet doen. Maar ik wil je het leren als vrienden, en niet als eigenaresse. Ik wil namelijk geen wedstrijden rijden, ik wil gewoon genieten van elk moment dat ik bij je kan zijn." Ze zweeg eventjes en dacht na. De woorden, de hoop, haar droom. Het klonk allemaal zo duidelijk in haar stem door. Haar stem trilde toen ze vervolgde: "Je bent mijn enige redding, Morte. Als ik jou niet kan temmen, zal Anna ook nooit het zwijgen opgelegd kunnen worden." Ze wist niet of hij luisterde, ze wist niet wat hij deed, ze wist niets, maar toch vond ze dit een heerlijk moment. Het machtige paardenlijf aan de andere kant van de deur, zij hier, kwetsbaar tegenover Morte. Morgen zou ze met hem proberen te praten, in de bak. Maar ze zou niet rijden, dat zou later wel komen. Eerst even zorgen dat zijn spieren weer los kwamen van vandaag. Ze zag heus wel aan hem dat ze hem had uitgeput, maar het was nodig geweest. Vannacht zou ze geen last van hem hebben, dat wist ze zeker. Daar was hij te moe voor. Toen stond ze op en klopte haar broek af. Met het elastiekje wat ze nog om haar pols had, bond ze haar haren in een staart en ze keek de stal in, naar Morte, die terugkeek. Wat zou er toch in zijn hoofd omgaan? Toen draaide ze om en liep ze naar huis toe, elke voetstap die doordreunde in haar hoofd.
Eenmaal thuis aangekomen ging ze zwijgend naar boven, waste zich en wachtte op het avondeten. Niet dat ze veel zou eten, maar ze deed alsof, glimlachte, speelde mooi weer, maar vertelde niets over Morte. Haar moeder vroeg ernaar en ze antwoordde dat Morte altijd zo tegenstribbelde tijdens een verhuizing, ze vertelde er niet bij dat hij altijd tegenstribbelde. Ze glimlachte naar haar moeder, maar was opgelucht toen het avondeten voorbij was. Ze zette haar wekker om zes uur en ging in haar bed liggen en werd overmand door de slaap.

In plaats van op te staan en zich te verzetten tegen de klanken die naar hem toe werden geworpen bleef hij stil liggen. Langzaam maar zeker werd zijn ademhaling regelmatig en werd hij rustiger waardoor hij helderder kon nadenken. Morte wist dat hij hier waarschijnlijk een beter huis zou hebben dan op zijn vorige huis. Het was alleen zo dat het meisje een afdruk had achtergelaten. Een impressie van iets waar hij geen naam aan kon geven. Na de rit in het weiland had ze hem wat lekkers gegeven, alsof hij het goed had gedaan. Maar het kon natuurlijk ook zijn dat ze haar excuses aan wou bieden. Onzeker bewogen zijn oortjes in de richting van het meisje. De klanken klonken helemaal niet zo eng als ze eerst hadden gedaan. Eigenlijk klonken ze best wel vriendelijk. Nauwlettend hield hij het meisje in de gaten. Mensen waren niet te vertrouwen. Hoe sommige tegen hem hadden gedaan kon hij zich nog goed herinneren. Zorgen dat hij ze ging vertrouwen en hem daarna breken. Proberen op hem te rijden, maar hij was slimmer dan de mensen. Vertrouwen in het meisje krijgen was hij niet van plan. Pas toen het meisje wegliep en uit zijn zicht verdween hief hij zijn hoofd iets. Wat had ze tegen hem gezegd? Wat moest hij opmaken uit de klanken die ze tegen hem had gesproken? Waarom kon hij haar nou toch niet verstaan! Een behoorlijke tijd bleef hij in het stro liggen tot zijn lichaam stijf aan begon te voelen. Met moeite hees hij zichzelf omhoog. Daar waar zijn lichaam het stro had geraakt zat het stro vast gepakt. Zijn lichaam zat nog altijd onder het zweet wat langzaam aan begon te jeuken op de plekken waar het opdroogde. Elke keer dat er een plek jeukte liet hij zich door zijn benen zakken en rolde hij om in het stro. Bij het vallen van de nacht begon de stal steeds donkerder te worden. Slapen deed hij niet echt. Af en toe sukkelde hij in maar al snel werd hij weer wakker en begon hij rondjes te lopen in zijn stal. Daar waar zijn hoeven eerst het stro raakte liep hij nu op de ondergrond van zijn stal. De hele nacht door liep hij rondjes of slaakte hij schel gehinnik uit. Moe was hij zeker, zijn spieren deden pijn van het bewegen maar dat liep hij er wel uit. Tanden op elkaar en gewoon doorgaan met wat je wilt doen. Tegen de ochtend stond hij in het midden van zijn stal stil. Wachtend op het meisje waarmee hij aan het werk zou moeten. Proberen te begrijpen wat ze van hem verlangde, want tot nu toe stond ze hem eigenlijk wel aan. Ze was koppig, een doorzetter. Net zoals hij.

Haar wekker ging, maar ze had hem niet nodig om wakker te worden. Met heldere ogen keek ze naar haar klok terwijl het lampje opgewonden knipperde.
"Lampje, maak niet zoveel herrie," zei ze. "Er slapen nog mensen. Maar wacht, is dat niet het doel van jou? Veel herrie maken zodat de mensen die slapen wakker worden?" Schaapachtig glimlachte ze. Een ram op de knop, toen was het stil. Stilte, stilte was fijn. Ze zwaaide haar benen over de bedrand, deed haar dekens aan de kant en sprong toen haar bed uit.
KLABAF!
Ze was gevallen, lag nu languit op de grond, en had een bloedneus.
"Huh," deed ze verbaasd, alsof ze niet begreep wat er gebeurt was. Waarschijnlijk was dat ook het geval. Uit de kamer naast haar klonk gestommel, opgewonden geroezemoes. Haar moeder kwam haar kamertje in en keek haar bezorgd aan. Op de vraag of het met haar ging, antwoordde ze lachend dat het altijd ging. Ze kreeg een doek aangereikt en daarmee probeerde ze haar bloedneus te stoppen. Met een handgebaar liet ze weten dat haar moeder weer kon gaan, en die ging inderdaad weer. Op haar gemakje kleedde ze zich aan, alsof haar die bloedvlekken ook maar iets konden schelen. Gauw haalde ze een borstel door haar blonde haar en bond het toen in een paardenstaart. Uit haar kast haalde ze een extra paar sokken, ze had nogal snel last van koude tenen, en toen was ze klaar om naar de stal te gaan, na het aantrekken van haar laarzen.
"Morte?" vroeg ze zachtjes, bang om het paard te storen in zijn slaap. Zeg, dat zij al wakker was, hoefde niet te betekenen dat ze hém maar moest gaan wakker maken. Zijn ogen weerkaatste het licht dat ze had aangedaan om iets te kunnen zien in de stallen, dus ze wist dat hij wakker was. Ze keek even in zijn stal om te zien of zijn eten was aangebroken, en toen dat zo bleek te zijn, begon ze te fluiten. Hij zou er wel komen, misschien duurde dat nog even, maar op een dag zouden ze elkaar begrijpen, hoefden ze niet te vechten, en bovenal, konden ze elkaar vertrouwen.
Het voer stond hoog, dus het verbaasde haar niets toen ze met voer en al naar beneden viel. Ach, Solance was nou eenmaal niet zo handig.
BOF! deed ze dit keer. Ze rolde geïrriteerd met haar ogen, alsof ze niets beters te doen had dan te vallen. Ze gaf de juiste hoeveelheid biks aan Morte en wachtte tot hij ging eten. Hij volgde haar met zijn ogen en zij glimlachte naar het dier. Morte, Morte, zong ze zachtjes in haar hoofd.
"Waarom ben jij toch zo belangrijk voor mij?"

Buiten begon de lucht te verkleuren. Licht viel de stallen in waardoor hij wist dat het ochtend begon te worden. Morte was niet dom, integendeel zelfs. Mensen probeerden hem altijd een pas voor te zijn, hem te doorgronden. Ondertussen deed hij precies hetzelfde bij de mensen. Proberen te begrijpen waarom ze bepaalde handelingen namen, waarom ze zo graag bij een paard op zijn rug wouden zitten. Mensen waren maar rare wezens. Wezens met gedachten die hij natuurlijk niet kon horen, hun woorden begreep hij niet waardoor er vaak miscommunicaties ontstonden. Had je de verkeerde persoon te pakken dan kon je een klap verwachten. Aan de longeerlijn wisten mensen vaak niet hoe ze hem moesten drijven zonder op hem te zitten. Stonden ze verkeerd waardoor hij niet begreep wat hij moest doen. Woorden werden dan wel naar zijn hoofd gegooid maar hij wist niet wat hij moest doen. Vaak stonden ze te ver bij zijn schouder waardoor hij dacht dat hij stil moest gaan staan, in tempo moest verlagen. Helaas had hij dat vaak fout en moest hij alleen maar versnellen. Mensen en hun lichaamstaal waren moeilijk te begrijpen, vooral wanneer mensen een verkeerde houding namen bij wat ze wouden. Morte keek verrast op door het licht wat plots in de stallen aan ging. Normaal gesproken zou hij onrustig door de stal gaan lopen, dit keer bleef hij gewoon staan waar hij stond en keek hij naar het meisje. Blijkbaar vond ze iets leuk om te zien want ze maakte een raar geluid wat een soort van vrolijk klonk? Aandacht volgde hij de bewegingen van het meisje. Een behoorlijk hard geluid was te horen toen het meisje leek te vallen. Van zijn plaats afgaan deed hij niet, ook niet toen er bix in zijn bak gegooid werd. Pas toen de voerschep weer verdwenen was draaide hij zijn hoofd iets en stak hij zijn neus voorzichtig in de voerbak. Ondanks dat hij vannacht zijn eten van gisteravond had opgegeten had hij toch nog best wel honger. Zo snel als hij normaal gesproken in het weiland at zo langzaam at hij nu. Brokje voor brokje at hij op terwijl hij het meisje aan bleef kijken. Omdat er blijkbaar tegen hem gepraat werd hief hij zijn hoofd en liet hij de brokken maar voor wat het was. Straks zou hij wel verder eten. Voorzichtig zette hij een pas naar de zijkant en daarna vooruit waardoor zijn neus het meisje raakte. In plaats van gelijk uithalen en bijten naar het meisje snoof hij zachtjes. Haar geur was weer anders dan de geuren die hij had geroken op de vorige stal. Iedereen had zijn eigen geur en zo ook dit meisje. Voorzichtig, voor zijn doen, wriemelde hij met zijn neus langs het meisje haar arm. Toen hij het genoeg vond ging zijn aandacht weer naar zijn eten. Zijn ogen nog altijd op het meisje gericht natuurlijk, hij wist niet wat ze kon gaan doen.

Verbaasd keek ze naar de snuit, die haar arm aftastte. Stil bleef ze staan, hopend dat dit een doorbraak was, hopend dat hij het nu zou toelaten dat zij hem aaide. Ze stak zijn hand naar hem uit, zag dat hij rustiger was, hij moest vast wel tot reden vatbaar zijn. Langzaam naderde ze zijn hals en begon zachtjes over zijn nek te wrijven. Rustige strelingen, een aangename aanraking, nam ze aan. Ze was nieuwsgierig naar zijn reactie, keek hem aan en probeerde hem te doorgronden. Mocht hij haar? Wist hij dat ze niet op zoek was naar een rijpaard, maar naar een maatje? Eentje die net als haar de duivel in zichzelf had zitten?
"Morte," fluisterde ze zachtjes. Meer zei ze niet en met een dromerige glimlach liet ze haar hand steeds meer plekken bevoelen. Zijn schoft, zijn buik, zijn rug, alles. Ze verwachtte ieder moment dat hij weer zou bijten, dat hij weer zou toeslaan, maar ze deed rustig aan, ze wou hem laten weten dat alles wat ze wou was vrienden worden. Zou hij de hint begrijpen dat ze de eerst komende tijd bezig zou gaan met het grondwerk en het vertrouwen en daarna pas een keer het zadel erop? Ze zou hem gaan behandelen alsof het een veulen was. Voor het vertrouwen dan. Hem opvoeden wou ze wel, maar niet dat hij dan veranderde. Hij moest boven alles zichzelf kunnen zijn, ze wou echt geen dresuur of wedstrijden met hem gaan rijden!
Ze bleef hem een kwartier lang aaien, toen ze haar spullen ging pakken om hem te poetsen. Op haar gemakje legde ze alles klaar, legde spullen in zijn stal en toen begon ze. Rustige, trage bewegingen, roterend, zodat al die oude haren eruit konden. Ze zag dat hij echt al een hele tijd niet gepoetst was, waarschijnlijk uit angst dat diegene gebeten zou worden. Ach, wat maakte het uit of hij zou bijten ja ofte nee, ze had toch al krassen op haar arm. Bij die gedachte glimlachte ze triest, om daarna een welgemeende glimlach op haar gezicht te toveren. Het was heerlijk weer en ze was van plan om samen met Morte in het bos te gaan wandelen. Of in ieder geval een klein stukje met hem te gaan wandelen. Het zou hem goeddoen, gewoon buiten rondlopen zonder iemand op zijn rug. Maar uit verhalen had ze al opgepikt dat alles wat hij de laatste maanden nog deed, niets anders was dan in het weiland staan. Ze vond het sneu voor hem, er kwam verandering aan. Maar zou hij rustig reageren? Zou hij bij haar blijven? Ze wist het niet, maar ze zou er snel genoeg achter komen.

Strelingen die hij niet kende maakte hem onzeker. Het meisje was anders dan de anderen, ze bracht hem van zijn stuk. Veel mensen hadden hem benaderd op een dominante manier in de hoop hem te kunnen verslaan in een machtsstrijd. Die mensen hadden het gevoeld dat hij niet te verslaan was. Ijzeren monsters met felle lichten waren toen het erf opgereden nadat hij een trap had verkocht. Wist hij veel dat hij de levens van de mensen met trappen kon beschadigen. Paarden waren veel makkelijker te begrijpen omdat hij er zelf natuurlijk een was. Wie weet zou hij de mensen ooit nog wel begrijpen. Te beginnen met het meisje wat nu bij hem stond. Morte had zijn neus nog steeds in zijn voerbak zitten, de brokken raakte hij niet aan. Binnenin voelde hij de drang om uit te halen. Het meisje de stal uit te jagen en haar te bijten. Het was zijn hart die hem tegenhield. Ondanks zijn doen en laten had hij wel zeker een hart. Zijn bron van leven waar niemand mee kon sollen. Niemand had zijn hart ooit bereikt. Onrustig begon hij heen en weer te wiebelen met zijn lichaam. Af en toe zwiepte hij met zijn staart door de lucht. Zijn redelijk gespannen lichaam veranderde in volledig gespannen toen het meisje opeens verdween. Waarom verdween ze telkens? Niet begrijpend keek hij toe hoe er spullen in zijn stal gelegd werden. Spullen die niet naar hem roken maar naar het meisje. Ongemakkelijk spande hij zijn spieren aan omdat er weer bewegingen werden gemaakt die raar aanvoelde. Best prettig, haast ontspannend. Zijn houding veranderde niet. Morte bleef stil op de plek staan waar hij stond. Dan wel niet ontspannen maar hij deed niets. Tenminste nog niet. Van het ene op het andere moment voelde hij hoe de bewegingen dichter naar zijn flank gingen. In een reflex gooide hij zijn achterhand om en zette hij het meisje klem tussen zijn lichaam en een van de stal wanden. Zwepen hadden ze gebruikt om hem te breken, voeten had hij tegen zijn flanken aan gehad, een borstel bracht herinneringen op. Misschien een minuut bleef hij zo staan met het meisje tussen zijn lichaam en de wand. Ondertussen snoof hij onrustig en lagen zijn oren in zijn nek. Langzaam en ongelofelijk twijfelend verplaatste hij zijn lichaam naar de verste hoek die hij in de stal kon vinden. Dreigend keek hij naar het meisje. Agressief werd hij altijd genoemd, maar wanneer je verder zoekt vind je een onzeker paard die gewoon niet weet wat hij moet.

Wat ging er verkeerd? Toen ze haar hand op zijn flank legde, werd hij helemaal gek. Verbouwereerd bleef ze staan, naar het hevig briesende paard kijkend.
"Morte," zei ze verbaasd. "Ik doe helemaal niets!" Verbaasd bleef ze wachten tot hij wat gekalmeerd was. Het leek haar wel zo eerlijk. Toen hij minder kwaad leek, liep ze weer naar hem toe en begon hem weer te aaien. En ja, Solance zou Solance niet zijn als ze het toch niet zou proberen. Weer aaide ze zijn flank, nieuwsgierig naar zijn reactie. Welke reactie hij ook zou geven, ze zou hem blijven aaien. Hij moest inzien dat ze hem geen pijn ging doen!Ze begon zachtjes te zingen, liedjes die ze had geleerd als kind en die háár vroeger altijd kalmeerde. Ze was misschien geen zangtalent, maar het klonk ook niet zo afschuwelijk dat iemand zijn handen voor zijn oren zou willen slaan. Ze bleef hem aaien, telkens bij zijn flank en ondertussen dwaalde haar gedachten af naar de eerste keer dat ze bij de paarden was geweest.
Heel voorzichtig, voetje voor voetje, schoof ze de stal in en ging naast haar oom staan. Haar oom was een forse man, die enigsinds stonk naar zweet en veel paard. Hij was niet erg toegankelijk en was voor omstanders een beetje beangstigend, maar zijn nichtje Solance had hij gelijk in zijn hart gesloten. Het onhandige meisje deed altijd enorm haar best maar ze bleef een dromer, wat haar ouders ook probeerde om haar wat 'normaler' te krijgen.
"Dit is Kentucky, het kalmste dier van stal," sprak de oude man trots. Hij legde een hand op de flank van het dier en keek naar de kleine Solance, die hem een klein, bibberig glimlachje schonk. Ze was echt heel klein vergeleken met Kentucky.
"Hier, meid, ik zal je optillen zodat je hem wat kan aaien," zei haar oom wat ongemakkelijk. Hij greep haar onder haar oksels en tilde haar op. Voorzichtig begon ze het paardenhoofd te strelen en wakkerde een heleboel gebries en gesnuif op. Kentucky mocht haar.
"Kentuckywucky," fluisterde ze emotioneel en ze keek het dier aan. Een wederzijds begrip leek door hun heen te stromen.
"Zo," zei de oom toen hij haar op Kentucky's rug plaatste. "Ik pak een halster en een cap, dan zal ik jou leren rijden." Hij liep de stal uit en Solance wachtte tot hij weer terug was. In de tussentijd vermaakte ze zichzelf door Kentucky te aaien.
Kentucky was nu al een paar maanden dood, en hij was het eerste dier wat zij vertrouwt had. Maar de chemie die tussen die twee was, leek ook te zijn met Morte, dat voelde ze diep vanbinnen.

Vol angst keek hij toe hoe het meisje naar hem toe liep en hem weer begon te aaien bij zijn flank. Morte kwam met twee benen iets de lucht in. Zodra zijn hoeven de grond weer raakte begon hij als een gek tegen de stal wand aan te trappen. Het meisje wou hij niet bewust pijn doen, maar hij lette niet op of hij haar raakte of de wand. In paniek liep hij een half rondje waarna hij zijn lichaam naar het meisje draaide. Dreigend stampte hij een aantal keer op de grond in de hoop dat ze niet dichterbij zou komen. Zijn flanken waren toegetakeld door zwepen, sporen maar bovenal door klappen die hij gehad zonder dat hij de klappen verdiende. Mensen hadden van hem verwacht dat hij van het ene op het andere moment mensen op zijn rug wou hebben. Ze hadden een zadel op zijn rug gelegd en hem opgejaagd in een round pen tot hij zo moe was dat hij zichzelf wel over moest geven. Mensen waren niet op zijn rug gaan zitten daarna, nee er werd iets anders zwaars op zijn rug gebonden. Uitrusten kon hij niet want daarna had hij gelijk weer moeten gaan rennen tot hij brak. Op dat moment was hij net twee. Sindsdien hadden mensen hem geprobeerd te veranderen. Geprobeerd hem te breken en hem tot een rijpaard te maken. Dit was hij nou eenmaal niets. Vertrouwen had hij niet meer in de mensen waardoor hij niet met hen wou werken. Elke keer dat het meisje naar hem keek of naar hem toe kwam hief hij zijn hoofd en haalde hij naar haar uit. Het wit van zijn ogen was weer te zien en zijn neusvleugels trilden van opwinding. De spierpijn voelde hij niet meer, er stormde alleen nog maar adrenaline door zijn lichaam heen waar hij maar niet vanaf kwam. Hij kalmeerde pas toen zijn flanken niet meer aangeraakt werden.

Shit, ze ging serieus te ver! Langzaam liep ze achteruit, even van haar stuk gebracht. Dit paard moest wel iets hebben meegemaakt waardoor hij niet wou dat ze aan zijn flanken kwam. Ze twijfelde, stond stil als een standbeeld en keek hem aan. Toen lachte ze onwennig, en liep ongemakkelijk de stal uit, terwijl haar een gevoel overkwam alsof ze het niet goed deed. Ze wou niet huilen, ze wou niet laten merken dat dit haar pijn deed, maar toch stroomden de tranen over haar wangen. Ze wou Morte niet kwijt, en als mam zou weten dat hij haar niet eens toestond om hem te aaien, dan was het na een week alweer gedaan tussen haar en Morte. Met rode ogen liep ze de stal weer in en ze wachtte tot hij op háár af kwam. Dat ze misschien de hele dag zou moeten wachten, maakte haar niet uit, in haar gedachten was het druk genoeg.
"Kijk 'ns," zei haar oom toen ze hoog en droog op Kentucky's rug zat, met cap bewapend. Ze keek naar de plek die hij aan wees.
"Wat zijn het?" vroeg ze nieuwsgierig.
"Mustangs," antwoordde hij trots. Kentucky gaf een lange, schelle hinnik en Solance deed gauw haar handjes over haar oren.
"Waarom doet hij dat?" vroeg ze met haar kinderlijke belangstelling voor alles wat ze niet kon verklaren.
"Dat daar zijn Kentucks vrienden en familie, en hij begroet ze." De norse man kreeg een warme blik in zijn ogen.
"Meis, houd je goed vast, kom niet aan de teugels als je dreigt te vallen, maar houd zijn manen vast. Hij gaat vaart maken." Solance knikte, alsof ze een jong soldaatje was dat luisterde naar haar sergeant. Hij gaf een tik tegen Kentucky's kont en Kentucky begon naar zijn vrienden te rennen. Steeds harder en harder. Solance greep de manen vast, maar het voelde voor haar natuurlijk aan om op een paardenrug te zitten, ookal was het in volle rengalop. Tranen sprongen in haar ogen door de snelheid en toen hij vaart minderde, vond ze het zelfs een beetje jammer. Ze klopte hem op zijn hals en wachtte tot haar oom haar weer kwam halen. Haar kleine hartje klopte uit haar borstkas van geluk en hij had een nieuw natuurtalent gevonden.
Ze had gevoel voor paarden, dat wist ze ook wel, en toch had ze geen zelfvertrouwen. Toch wou ze het proberen, en met sussende geluiden liep ze naar hem toe. Alles raakte ze aan, behalve zijn flanken en delen waar het zadel zou moeten liggen. Elke keer als het hem te veel werd, ging ze weer terug naar een plek waarvan ze wist dat hij het wel oké vond om geaaid te worden en zo bouwde ze het steeds verder uit. Ze kwam steeds dichterbij zijn flank maar ging daar niet de nadruk op leggen. Ze wou eerst dat hij dit accepteerde, voordat ze buiten gingen werken. Het zou voor hem en voor haar een zware dag worden, en waarschijnlijk het begin van een goede relatie.

Morte keek angstig toe hoe het meisje de stal uit verdween. Gelijk begon hij met ijsberen. Rondje na rondje legde hij af waardoor er een pad in het stro begon te ontstaan. Waar was hij beland? Het meisje wou iets van hem wat hij niet kon begrijpen, het meisje begrijpen ging gewoon niet. Waarom kon hij haar niet gewoon verstaan! Geïrriteerd staarde hij naar de staldeur die weer open ging. Bang was hij nog steeds maar ondertussen begon woede de overmacht te nemen waardoor hij zelfverzekerder werd. In plaats van de angstige houding van daarnet straalde hij dit keer dominantie uit. Hij was van plan het meisje aan te vallen zodra ze hem weer zou aanraken bij zijn flanken. Zonder genade zou hij haar de stal uit jagen. Desnoods zou hij haar met zijn lichaam tegen de staldeur aanduwen zodat ze nergens heen zou kunnen. Alleen wat hij verwachtte gebeurde niet. Het meisje was duidelijk overstuur, dat kon hij ook nog ontdekken. Ze kwam niet naar hem toe om hem te aaien, ze bleef staan waar ze stond en naderde hem niet. Morte hield zijn neus hoog in de lucht. Zijn ademhaling ging snel en af en toe snoof hij eens luid voor hij met zijn hoofd door de lucht heen zwaaide. Hij was net van plan om rustiger te worden toen het meisje naar hem toe kwam. Geschrokken gooide hij gelijk zijn hoofd in de lucht en begon ongemakkelijk heen en weer te dribbelen toen het meisje hem weer aanraakte. Nog altijd was het wit van zijn ogen zichtbaar, tot hij merkte dat ze zijn flanken niet aanraakte. Ze raakte zelfs niet de plek aan waar het zadel normaal gesproken lag. Langzaam aan werd zijn ademhaling iets rustiger maar hij kalmeerde nog altijd niet. Morte hield zijn spieren opgebold waardoor ze goed te zien waren. Dom was hij zeker niet. Mensen aaiden je om je vertrouwen te winnen. Er was een grote kans dat het meisje dit ook van plan was, maar hoe kon hij het zeker weten? Langzaam werd zijn barricade die hij had opgebouwd afgebroken. Mensen zou hij weer toe moeten laten in zijn leven, al was het maar om er achter te komen hoe het meisje dacht. Waarom hij door haar aangetrokken werd. Hoe langer het meisje hem aaide hoe beter hij zich begon te ontspannen. Voorzichtig bracht hij zijn hoofd iets naar beneden en begon hij het meisje te onderzoeken. Met zijn neus tastte hij haar arm af richting haar broekzak. Daar moest toch wat lekkers inzitten?

Zodra zijn spieren wat minder gespannen stonden, schoot er een golf van geluk door haar heen. Was dit dan toch wat ze wou? Was dit de juiste aanpak? Vermijden waar hij een hekel aan had, om dat later te doen? Ze jubelde tot in haar tenen, maar probeerde relatief kalm te blijven. Ze bleef hem aaien, strelen, toen ze ontdekte dat hij aan haar broekzak zat te friemelen. Ze giechelde zachtjes, het kietelde namelijk. Er zat gelukkig een aantal paardensnoepjes in, die ze voor de zekerheid in haar zak had gestopt. You never know. Ze beloonde hem door een snoepje eruit te halen.
"Goed zo, Morte," zei ze trots. "Zie je wel dat ik niet zo vreselijk ben?" Ze klopte hem zachtjes op zijn hals en ging hem weer verder aaien. Zijn hals was lekker zacht, een hals waar ze heerlijk tegenaan kon leunen als ze wou. Wat ze ook wou, maar nu nog niet. Ze wachtte op zijn reactie, maar bedacht ondertussen wat ze zodirect ging doen. Ze zou een halster halen en Morte meenemen naar het paddock, om hem daar los te laten en te laten doen wat hij wou. Hopelijk zou hij naar haar toekomen, want dan kon ze gaan beginnen. Ze wou kijken of hij haar dan zou volgen, zonder dat daar een snoepje tegenover stond. Ze wou kijken hoe ver ze bij hem kon gaan, of hij commando's kende. En als dat allemaal goed ging, zou ze hem aan het halster mee naar buiten kunnen nemen.
In de stal klonk voetstappen en ze keek op, verrast dat er iemand in de stallen kwam. Het was haar moeder, die even wou kijken of het haar gelukt was om het paard te eh, wat ze ook deed met haar paard. Solance verzekerde haar moeder ervan dat alles prima ging en dat ze weer weg kon gaan. Haar moeder wou weten wanneer ze van plan was om Morte te gaan rijden, maar SOlance snoof verontwaardigd en verkondigde luid dat het haar niet om het rijden ging. Haar moeder begreep er niets van, ze had gister toch immers hem rijdend richting trailer gebracht? Ze antwoordde dat dat klopte, maar dat dat een andere reden had. Haar moeder was tevreden en liep weer weg. Solance richtte haar aandacht weer op Morte, benieuwd wat hij nu zou gaan doen. Ze ging het halster halen maar legde het ergens neer waar hij het goed kon bekijken. Ze begon hem te aaien, net zoals daarnet, flanken en andere nare plekjes vermijdend en was nieuwsgierig naar zijn reactie met het halster erbij.

Voorzichtig wiebelde hij met zijn lip heen en weer. Er zat iets in het meisje haar broekzak, dat wist hij zeker. Maar of hij het te pakken ging krijgen, dat wist hij verre van zeker. Morte hield zijn blik half op het meisje haar romp en half op haar broekzak. Toen haar hand richting zijn neus kwam omdat ze naar haar broekzak ging hief hij zijn hoofd voor hij een klap zou krijgen. Vaak genoeg had hij een tik gehad omdat hij schijnbaar iets niet mocht doen. Oké, hij mocht niet bijten dat wist hij ook wel. Alsnog deed hij het. Je moest je op de een of andere manier beschermen tegenover de mensen. Trappen mocht ook niet, moest hij ze dan omduwen? Met zijn oren plat in zijn nek en zijn lichaam trillend van spanning strekte hij zijn hals iets om het snoepje te pakken. Uit mensen hun handen eten had hij lange tijd niet gedaan. Hij was het niet gewent. Normaal gesproken werd het in een bak gegooid en moest hij het zelf maar zien te vinden. Af en toe lag het niet eens meer in de bak omdat de bak dan om was gevallen. Van de grond eten vond hij geen probleem maar het smaakte dan gelijk een stuk minder lekker. Zodra hij het snoepje met zijn lippen van het meisje haar hand had gepakt trok hij zijn hoofd weer terug. Nog altijd werd hij geaaid maar daar was zijn aandacht niet meer op gefocust. Het snoepje was veel lekkerder. Pas toen het snoepje helemaal op was ging hij weer volledig op het meisje letten. Tot nu toe had ze het anders aangepakt dan de meeste mensen. In het land was hij ervan overtuigd dat ze hetzelfde was als de mensen die eerder met hem hadden gewerkt. Ondertussen wist hij het niet zo zeker meer. Af en toe dribbelde hij wat heen en weer maar over het algemeen stond hij rustig stil terwijl het meisje hem stond te aaien. Tot er iemand anders bij kwam. Nog een mens. Ogenblikkelijk zette hij een pas achteruit om de mensen te ontlopen. Helaas stond er een stalwand waardoor hij niet ver naar achteren kon. Gespannen wachtte hij tot hij weer alleen zou zijn met het meisje. Stokstijf bleef hij staan toen het meisje ook opeens verdween. Waar ging ze nou heen? Ze verdween uit zijn zicht en hij begon weer te bewegen. Rondje na rondje legde hij af in zijn stal, zelfs toen ze terug was bleef hij rondjes lopen. Tot hij haar handen weer voelde. Warm en zacht tegen zijn vacht. Nieuwsgierig keek hij naar het halster wat het meisje mee had genomen. Automatisch wou hij er voor weglopen maar dit keer pakte hij het anders aan. Zijn hoofd ging naar beneden en hij pakte het halster tussen zijn tanden. Na er een aantal keer mee te hebben gezwiept gooide hij het de stal uit. Tevreden keek hij toe hoe het halster aan de andere kant van de staldeur op de grond neer kwam. Die lag prima daar. Zonder dat hij het zelf merkte was hij dichter bij het meisje gaan staan. Zijn oortje had hij naar haar toe gedraaid en hij keek haar met zijn donkerbruine ogen aan, wachtende op een reactie.

Het halster werd uit haar handen getrokken en ze keek verbaasd hoe het halster met een fraaie boog uit de stal verdween. Toen begon ze te lachen. Dat was het slimste wat ze een paard ooit had zien doen. Ze lachte, lachte en lachte, tot de tranen in haar ogen stonden en ze nauwelijks overeind kon blijven.
"Oh Morte, dat was gráppig!" riep ze, naar adem snakkend. Ze veegde met haar arm de tranen weg en keek naar Morte. Ze voelde zijn lijf tegen haar aan en ze sloeg kalm haar arm om hem heen en begon hem weer te aaien.
"Wauw, nooit gedacht dat ik zo zou lachen," zei ze verbaasd. Ze keek Morte aan, met een geheimzinnige uitdrukking om haar lippen gekruld. Ze wou met hem naar buiten, rond gaan rennen in het weiland, naast hem neerploffen als ze moe was van het rennen, om zijn hals hangen als... En waarom zou ze daar een halster voor nodig hebben? Hij hield van snoepjes.
"Morte, we gaan!" Ze klapte opgetogen in haar handen en wees hem de deur. "Op naar het weiland!" Enthousiast begon ze te rennen, hoorde Morte meedraven, richting het weiland. Eenmaal de stal uit, zag ze dat hij om zich heen keek. Ze deed hetzelfde, deed alsof ze Morte was en dit allemaal nieuw voor haar was. Ze hoorde hoe de vogels floten, hoe de wind door de bomen raasde, hoe het hek piepte en hoe de konijnen door het hok rende. Ook hoorde ze in de verte het geluid van een tractor die zijn oogst naar binnen ging halen. Op haar hoofd kwam een blaadje en ze schrok, heel even maar. Toen deed ze haar ogen dicht en wachtte tot Morte haar aan zou raken, zou laten weten dat hij er nog was. Ze wist niet of hij het zou doen, dat zou aan hem zijn, maar ze wist wel dat als hij het zou doen, dat ze zielsgelukkig zou zijn. Ze draaide zich zo plotseling om dat Morte wel moest schrikken. Ze bleef staan, stokstijf, alsof ze een stanbeeld was. En toen lachte ze. Ze kon niet stoppen. Een lach van geluk. Een lach die in tijden niet bij haar te denken waren.
"Oh Morte," zei ze. "Ik hou van je."

Morte keek met grote ogen toe hoe het meisje een raar geluid maakte. Had ze plezier? Verdriet? De emoties van mensen konden zo snel omslaan, hij kon ze niet begrijpen. Omdat hij weer geaaid werd trok hij zich er niet veel van aan. Het gekriebel op zijn lichaam was veel te lekker. Een lichte zucht verliet zijn neus gevolgd door een bries. Hij begon zijn hoofd steeds verder te laten zakken en was van plan zijn hoef op rust te zetten toen hij opeens opschrok van geklap. Het meisje, wat was ze van plan? Door de schrik was er adrenaline in zijn bloed terecht gekomen wat nu als een razende door zijn aderen ging. Hij volgde de arm van het meisje en kwam uit bij de deur. Wou ze naar buiten? Morte keek toe hoe het meisje wegrende. Een tweede keer liet hij het zich niet zeggen dat hij naar buiten mocht. Enthousiast begon hij met grote passen achter het meisje aan te draven. Buiten keek hij verrast een keertje rond. Normaal gesproken had hij iets om zijn hoofd gehad, dit keer niet. De vrijheid die hij van het meisje kreeg was anders dan hij gewent was. Het hoorde hem van zijn stuk af te brengen, maar dat deed het niet. Integendeel zelfs, hij voelde zich er wel prettig onder. Zijn lange benen hielden op met bewegen omdat hij de omgeving in zich op wou nemen. Geluiden die hij niet kende hoorde hij om zich heen. De wind ging door zijn manen, staart en vacht. In de verte hoorde hij iets wat hij niet kon plaatsen. Wat was het? Naarmate de tijd verging begon hij zich steeds meer op zijn gemak te voelen. Met krachtige, maar vooral zekere, passen verplaatste hij zijn lichaam een stukje. Van de ene kant naar de andere kant, dan weer een andere richting op tot hij alles wel zo'n beetje gezien had. Uiteindelijk liep hij naar het meisje toe en drukte zijn neus in haar rug. Weer begon het meisje een geluid te maken wat hij niet kon plaatsen. Kon het plezier zijn? Zonder zich er verder druk om te maken strekte hij zijn benen nog maar een keertje. In galop draaide hij een rondje om het meisje heen voor hij naar haar toe draafde en tegen haar aanduwde in de hoop dat ze met hem zou gaan spelen. Beweging, spelletjes, aandacht, de enige dingen die hij nodig had op voer en water na.

Hij galoppeerde om haar heen en ze begreep het ook wel. Het moest ellendig zijn om niet 24/7 je benen te kunnen strekken. Ze juichte, rende naar het weiland toe en deed het hek open.
"Hiyaah!" schreeuwde ze uitgelaten. Ze begon te rennen, om Morte heen te draaien, hem af en toe een beetje opjagen, zich daarna door hem op te laten jagen. Ze danste zo ongeveer het weiland rond. Ze ging met haar handen in haar zij voor hem staan en keek hem vrolijk aan. Toen bewoog ze naar hem toe, nog lang niet klaar met spelen.
"Hebbes!" kirde ze terwijl ze een kus op zijn hoofd drukte en hem toen weer liet gaan. Hij reageerde er leuk op en ze moest weer lachen, maar deed dit met een simpel glimlachje. Heb ik niet nog ergens een paardenbal liggen? vroeg ze zich af. Ze rende naar de rand toe en zag inderdaad dat er nog een bal lag. Soepel pakte ze hem op en gooide hem in het weiland.
"Pak hem, Morte!" lachte ze, terwijl ze naar de uitdrukking van het paard keek. Hij zag er zowaar gelukkig uit. Veel beter dan gisteren, toen hij zo ongeveer dood leek te gaan van stress.
Terwijl Morte zich uitleefde op de bal, ging ze op het hek zitten. De wind blaasde bladeren met zich mee, speelde met haar haren. Het maakte haar niet uit, zolang ze Morte maar kon bekijken terwijl hij met de bal bezig was. Ze genoot echt door alleen naar hem te kijken. Een blauwe bal, was niet zo geweldig groot, maar wel mega-interresant. Ze wou wat met hem gaan doen, kijken of hij naar haar wou luisteren. Of hij haar wou gehoorzamen. Hij hoefde niet onderdanig te zijn, maar vrienden luisteren toch naar elkaar? Ze wou niet de baas over hem zijn, maar ze wou dat ze hem een beetje kon sturen. Nee, dat wou ze niet. Ze wou... uiteindelijk zonder hoofdstel, zadel, cap en dergelijke op zijn rug zitten en zich door hem laten dragen, de zon achterna. En ze wou zijn vriend worden. Dat hij tegen haar leunde, zij tegen hem. En misschien zou longeren daarbij helpen? Ze wist het niet zeker. Ze wist niet of ze een longeerzweep en longeerlijn moest gebruiken. Ze haalde het wel op, maar legde het neer en keek Morte aan. Ze klakte met haar tong en keek of hij reageerde. Of hij begreep wat ze wou. En als hij het niet begreep, moest ze maar even gaan denken over hoe ze het duidelijk kon maken wat ze verwachtte van hem. Maar ze wou hem niet dwingen, hij bleef vrij. Dat stond buiten kijf.

~ Sorry voor de 'korte' stukjes, ik wil niets voor je bepalen. ~

Een hek ging open voor zijn ogen, een hek wat tussen hem en een groot weiland in zat. Morte rende enthousiast het weiland in en begon rond te galopperen. Het meisje rende hij af en toe achterna voor hij weer van haar wegrende. Tijdens het rennen door zwabberde er een van zijn benen onder zijn lichaam vandaan gevolgd door een reeks bokke sprongen en wat gesnuif. Rennen was het liefste wat hij deed. Op de vorige stal had hij genoten van de wind die door zijn manen ging, van de zweef momenten tussen zijn passen door, maar bovenal de vrijheid die hij door heel zijn lichaam voelde. Nu ook had hij zweefmomenten in zijn passen zitten. In de draf iets minder dan in de galop maar dat viel haast niet op te merken. Morte had altijd uitgekeken naar lange stukken gras waar hij op kon rennen. Zo had hij ook altijd uitgekeken naar het strand. Nog nooit was hij er geweest, tot een keer was uitgebroken. In volle galop was hij naar het strand gegaan, de weg wist hij niet bepaald maar hij had elke keer weer paarden in een richting zien verdwijnen. Wanneer ze dan terug kwamen waren ze nat en zaten ze onder het zand. Op het zand lag strand en je werd er nat. Tenminste, dat had hij voor zichzelf bedacht. De mensen hadden hem niet bij kunnen houden, wanneer hij een doel voor ogen had dan ging hij daarvoor. Het had wat moeite gekost maar uiteindelijk was hij terecht gekomen op de plek waar hij naartoe wou. Het strand. Vol verbazing had hij naar al het water gekeken, het zand onder zijn hoeven wat anders was dan het zand waar hij normaal gesproken in stond. Helaas werd hij weer gevangen toen hij het strand op wou stappen. Daarna was het hem niet gelukt om te ontsnappen. Nog altijd was het een droom van hem om over het strand te galopperen. Niet in het zand zelf maar in het water, net aan in het water waardoor de spetters je om te oren vliegen. Met iemand op zijn rug kon hem niet schelen. Wanneer er wel iemand op zijn rug zat dan het liefst met een zadel erbij want dan werden zijn passen minder belemmerd en had hij de volgende dag tenminste geen last van zijn rug. Omdat hij ver in gedachten was verzonken schrok hij op van de bewegingen van het meisje. Ze kwam dichter bij zijn hoofd en deed iets wat hem nieuwsgierig maakte. Iets warms had zijn hoofd geraakt en bracht een gevoel mee wat hij niet kon plaatsen. Nog niet. Vroeg of laat zou hij wel doorkrijgen wat het allemaal betekende. Morte draaide een rondje rond zijn as en begon vrolijk rond te galopperen. Hij hield zijn hoofd hoog in de lucht tijdens het rennen en hinnikte af en toe kort. Toen er een voorwerp naar hem toe werd gegooid bleef hij stokstijf staan. Wat moest dat nou toch voorstellen? Stapje voor stapje verplaatste hij zijn lichaam tot hij met zijn neus de bal aan kon raken. Tegen zijn neus aan voelde hij het koude rubber waar zijn lichaam weer op reageerde. Van het ene op het andere moment sprong hij over de bal heen en begon er naar te trappen. Er gebeurde helemaal niets, wanneer hij de bal raakte vloog deze alleen maar een stukje weg en bleef hij weer liggen of rolde hij door. Toch niet zo eng als het leek? Het meisje was hij allang vergeten, de bal had nu al zijn aandacht. Elke keer rende hij vrolijk op het blauwe ding af voor hij een reeks rare sprongen maakte en terug stil ging staan. Na een tijdje zo door te zijn gegaan viel zijn oog op het meisje die opeens weg was. Verbaasd keek hij rond, waar was ze heen? Pas toen hij haar weer had gevonden begon hij weer met bewegen. In een rappe draf ging hij naar haar toe. In plaats van zijn neus tegen haar aan duwen keek hij toe hoe ze de spullen op de grond legde. Net zoals hij daarnet had gedaan met het halster pakte hij dit keer de longeerzweep op. Weggooien ging minder makkelijk dan met het halster maar de zweep wist hij toch met een boogje weg te gooien. Dat ding was helemaal niet nodig. Beter zelfs, wanneer die gebruikt ging worden zou hij weigeren te lopen. Morte reageerde op het geklak van het meisje en nam afstand van haar. Longeren had hij vaak genoeg gedaan, maar meestal had hij er een potje van gemaakt. Dit keer deed hij toch wel zijn best. Zijn oortjes stonden naar het meisje gericht terwijl hij op een behoorlijke afstand van haar zijn rondjes liep. Ging ze meer naar zijn achterhand toen dan draafde hij gelijk aan. Elke keer dat haar buitenschouder naar zijn achterhand draaide dan versnelde hij in tempo. Tijdens het galopperen gedroeg hij zich voorbeeldig. Geen gekke sprongen meer en hij hield hetzelfde tempo aan tot hij moest stoppen. Ook de andere kant op liep hij keurig zijn rondjes voor hij moest stoppen. Enthousiast wandelde hij naar het meisje toe om vervolgens zijn neus tegen haar broekzak aan te duwen. Een beloning had hij wel verdiend vond hij zo zelf. Wie weet zou hij ooit met dit meisje over het strand heen crossen.

Wauw. Ze zuchtte nog net niet van tevredenheid, maar toen hij deed wat ze vroeg, knalde er een gevoel van blijheid door haar hele lijf heen. Tot in haar tenen voelde ze hoe trots ze was. Hoe trots ze was op Morte. Hoe blij ze was met hem. Ja, hij had de zweep weggegooid, maar zonder zweep longeren was ook beter. Voor hem, voor haar. Voor hun beide. Ze had genoten van het plofplof plofplof plofplof waarmee hij gedraafd had. Ze had willen zingen om zijn heerlijke kataplof, kataplof, in zijn galop. Maar dat hij direct zou gehoorzamen bij elke keer dat ze iets wou gaan zeggen en haar houding het eigenlijk al aanduidde, dat had ze nooit durven dromen. Ze keek naar de grond om haar glimlach te verbergen toen ze hem liet stoppen, of stappen. Of wat hij ook maar wou.
Onverwachts kwam hij naar haar toe, oortjes naar voren, op zoek naar iets lekkers. En zij had nog suikerklontjes. Heerlijke suikerklontjes. Ze frummelde ze uit haar zak en stak haar hand niet al te ver naar voren. Hij moest dichtbij komen om ze te halen, maar zoals ze nu wél verwachtte, at hij ze met een tevreden gesmak op.
"Goedzo, Morte!" zei ze terwijl ze hem op zijn schouder klopte. Ze zag hoe goed het ging, ze wou het liefst op zijn rug zitten en hem berijden, maar ze wist niet of hij dat ook wou. Nieuwsgierig bekeek ze het paard. Ze had aan zichzelf gesteld dat het niet om het rijden zou gaan, maar hij was zó gehoorzaam. Als hij haar toe zou staan om hem op te zadelen en ook toe zou staan om haar op zijn rug te dragen, dan zou ze met hem het bos in gaan. Misschien, als de bosrit goed ging, kon ze nog langs het strand. Ze had al gezien dat het een renner was. Het bos was ideaal voor crossen en over boomstammen heenspringen, maar het strand was leuk om in volle rengalop over heen te gaan.
Ze kruiste haar armen voor haar borst en klemde haar handen strak om haar schouders, zodat het net leek alsof ze zichzelf bij elkaar hield. Hij was heel lief geweest en ze wou absoluut niets forceren. In haar hoofd schreeuwde een stemmetje dat het stom was, maar in haar hart groeide een ongelooflijk verlangen om het toch te doen. Ze had nog een boomloos zadel liggen, die ze speciaal had gekocht vorig jaar, toen ze te horen kreeg dat ze een eigen paard kreeg. Ook had ze nog een bitloos hoofdstel, al had ze meer zin om met neckrope te gaan rijden. Dat idee was absurd, maar aantrekkelijk. Ze liep het weiland uit, het hek open latend, in de hoop dat hij haar achterna zou gaan naar de zadelkamer. Dan zou hij kunnen zien wat ze deed, en misschien zou hij het dan accepteren. Ze schoof de staldeur open en liep het gebouw binnen. Gehinnik klonk uit een van de stallen en Snowwhite hinnikte even naar haar. Ze besteedde er verder geen aandacht aan, dat paard was nou van haar moeder en ze had nooit een klik gevoeld met het brave dressuurbeest van haar moeder. Net zomin als dat haar moeder een klik zou hebben met Morte. In gedachten verzonken pakte ze het zadel en het hoofdstel en nam het mee naar buiten. Morte brieste zachtjes en ze lachte net zo zachtjes om zijn reactie. Dit keer zou ze het zadel goed vastleggen, want dit zadel mocht niet kapot. Ze bracht het zadel in veiligheid en hield het hoofdstel zelf vast. Morte moest maar kijken wat hij ging doen, ze ging niets te snel doen. Als hij niet gek zou worden van het zadel, dan pas zou ze hem gaan zadelen. Ze wachtte rustig en zou hem alle tijd geven. Als het vandaag niet zou lukken, hadden ze altijd morgen en overmorgen nog.