Het maakt niet meer uit, mijn toekomst is al geschreven...
~ Elwynn ~
Elwynn is een dressuurmerrie van vier jaar oud. Zij staat te koop en wacht op een leuke baas.
~
Een hard gehinnik klonk door de stallen en Elwynn schrok op. Met haar oren naar achter keek ze over de rand van haar staldeur heen en zag dat het die hengst was die vooraan de stal stond. Ze mocht hem niet zo en liet liever weten dat hij afstand kon bewaren dan dat ze zich achterna liet jagen. Ja, Elwynn wist wel hoe ze moest overleven. Hij hinnikte dit maal wel angstig en.. onstoer. Ze wist niet wat ze moest doen en drentelde daarom maar in haar box rond. Een vreemde geur drong in haar neus en het duurde even voordat ze wist te zeggen wat het was. Brand! Ze raakte in paniek en begon ook te hinniken. Zo hard als ze kon, terwijl ze keihard tegen de muren van haar box beukte.
~
Ze hadden haar weten te redden, de kleine Elwynn, maar de rest was omgekomen in de brand. Elwynn was de enige geweest die de mensen om zich heen had vertrouwd. Tussen de jonge veulentjes in leek zij de verstandigste. Nu stond ze alleen in een weiland, als ze wou rennen, kon ze rennen, als ze wou eten kon ze eten. Ze was best gelukkig maar miste uitdaging in haar leven. Ze begon doelen aan zichzelf te stellen, zichzelf te vergelijken met de hoge dressuurpaarden. Ze deed hun oefeningen na, vond dat ze het veel beter deed dan die ouderwetse knollen. Haar hoofd mooi naar haar borst, haar linkervoorhoef die zich moeiteloos over haar rechtervoorhoef tilde, ze vond het heerlijk om zich uit te sloven. Toen op een dag mensen dit zagen, zagen ze een toekomst in haar. Want hoe vaak tref je nou zo'n veulen?
~
Als driejarige werd haar gelijk het zadel opgegooid. Maar daar was ze niet van gediend! Het werd niet door mensen gewaardeerd dat ze zo goed op conditie was, eigenlijk ook nog een spring en renpaard zou kunnen zijn. Ze rende haar benen onder haar lijf vandaan, deed alsof ze over dingen heen wou springen en sprong de ene keer wel, en dan weer niet. Niemand durfde meer op haar te rijden, maar toch wouden ze haar niet opgeven. Na een jaar intensieve training begon Elwynn op te geven. Op sommige dagen leek ze een beetje plezier te hebben in wat ze deed, maar op genoeg dagen donderde het boven haar hoofd en wee diegene die haar dan probeerde te berijden. De fokstal moest haar alleen kwijt, ondanks dat ze zo goed was. Die stal zag ook wel dat ze een vaste ruiter moest hebben en niet alleen de sterkste. Nu stond Elwynn te koop, wachtend op een eigenaar of eigenares die van haar hield.
~ Elwynn ~
Elwynn is een dressuurmerrie van vier jaar oud. Zij staat te koop en wacht op een leuke baas.
~
Een hard gehinnik klonk door de stallen en Elwynn schrok op. Met haar oren naar achter keek ze over de rand van haar staldeur heen en zag dat het die hengst was die vooraan de stal stond. Ze mocht hem niet zo en liet liever weten dat hij afstand kon bewaren dan dat ze zich achterna liet jagen. Ja, Elwynn wist wel hoe ze moest overleven. Hij hinnikte dit maal wel angstig en.. onstoer. Ze wist niet wat ze moest doen en drentelde daarom maar in haar box rond. Een vreemde geur drong in haar neus en het duurde even voordat ze wist te zeggen wat het was. Brand! Ze raakte in paniek en begon ook te hinniken. Zo hard als ze kon, terwijl ze keihard tegen de muren van haar box beukte.
~
Ze hadden haar weten te redden, de kleine Elwynn, maar de rest was omgekomen in de brand. Elwynn was de enige geweest die de mensen om zich heen had vertrouwd. Tussen de jonge veulentjes in leek zij de verstandigste. Nu stond ze alleen in een weiland, als ze wou rennen, kon ze rennen, als ze wou eten kon ze eten. Ze was best gelukkig maar miste uitdaging in haar leven. Ze begon doelen aan zichzelf te stellen, zichzelf te vergelijken met de hoge dressuurpaarden. Ze deed hun oefeningen na, vond dat ze het veel beter deed dan die ouderwetse knollen. Haar hoofd mooi naar haar borst, haar linkervoorhoef die zich moeiteloos over haar rechtervoorhoef tilde, ze vond het heerlijk om zich uit te sloven. Toen op een dag mensen dit zagen, zagen ze een toekomst in haar. Want hoe vaak tref je nou zo'n veulen?
~
Als driejarige werd haar gelijk het zadel opgegooid. Maar daar was ze niet van gediend! Het werd niet door mensen gewaardeerd dat ze zo goed op conditie was, eigenlijk ook nog een spring en renpaard zou kunnen zijn. Ze rende haar benen onder haar lijf vandaan, deed alsof ze over dingen heen wou springen en sprong de ene keer wel, en dan weer niet. Niemand durfde meer op haar te rijden, maar toch wouden ze haar niet opgeven. Na een jaar intensieve training begon Elwynn op te geven. Op sommige dagen leek ze een beetje plezier te hebben in wat ze deed, maar op genoeg dagen donderde het boven haar hoofd en wee diegene die haar dan probeerde te berijden. De fokstal moest haar alleen kwijt, ondanks dat ze zo goed was. Die stal zag ook wel dat ze een vaste ruiter moest hebben en niet alleen de sterkste. Nu stond Elwynn te koop, wachtend op een eigenaar of eigenares die van haar hield.
