Darren deed braaf wat er van hem gevraagd werd. Normaal gesproken deed hij het niet graag, maar omdat vandaag Chantal haar speciale dag was luisterde hij toch maar. Oké, misschien was het ook wel een klein beetje zijn speciale dag. Natuurlijk ook die van Marc. In plaats van Chantal haar ouders mocht hij haar weggeven aan hem. Best raar, Chantal werd aan hem gegeven. Net alsof ze een gebruiksvoorwerp was die hij een hele lang tijd mocht gaan gebruiken. Gelijk kreeg hij de woorden van Selena door zijn hoofd. ’Nooit ga ik trouwen, dan moet ik namelijk de was gaan doen, en koken, en schoonmaken. Geen tijd meer voor leuke dingen.’ Hij had haar uitgelachen omdat hoe ouder ze werd hoe minder tijd ze kreeg voor leuke dingen. Leuke dingen moest je inleveren voor werk, voor serieuze dingen. Nieuwsgierig keek hij naar Marc die achter Chantal iets deed. Bovendien zei hij iets tegen Chantal, alleen kon hij het natuurlijk niet verstaan. Gelijk schoten zijn ogen naar Jace. Als hij iets gemist had, had hij zichzelf toch echt voor schut gezet. Nou niet iets wat hij graag wou doen voor zo’n gezelschap. Gelukkig was er niet veel bij hem voorbij gegaan. Hij haalde dan ook ie wat opgelucht adem toen de dominee weer tegen hem begon te bazelen. Was het zo moeilijk om gewoon te vragen of hij Chantal als zijn vrouw nam? Zonder enige twijfel opende hij zijn mond. “Dat het nog word gevraagd. Ja natuurlijk.” Door de manier waarop er tegen hem gepraat werd en tegen Chantal ontspande hij zo goed als helemaal. Hij zag er het plezier weer in en kon af en toe een moeilijk gezicht van Jace zien als de honden weer begonnen te klieren. Naja, echt klieren, het was meer elkaar proberen te irriteren door in elkaars oren te happen. Het zou grappig zijn als die twee door de kerk zouden gaan rennen, een hoop kabaal maken en dan zo bovenop zijn vader springen, hem helemaal onderlikken en hem de kerk daarna uitjagen. Hopelijk zou zijn vader niets tegen zijn moeder hebben gezegd over de bruiloft, zo wel dan kon er zeker een onweersbui hun kant op komen. Darren kon de glimlach niet onderdrukken die op zijn gezicht verscheen toen Melody in haar jurkje tevoorschijn kwam om de ringen te brengen. Zoals de bedoeling was pakte hij de ring van Chantal van het kussentje en deed hem voorzichtig bij haar om. “Lieve Chantal, elk jaargetij, elk nieuw jaar zal ik jou liefhebben. Deze ring staat voor alles wat we hebben meegemaakt en nog gaan meemaken.“ Geduldig wachtte hij tot zijn ring om zijn vinger zat en de dominee weer ging praten. Tot hij de woorden, meneer en mevrouw hoorde zat hij gevangen in Chantal haar ogen. Hoe was hij eigenlijk voor haar gevallen? Letterlijk gevallen. In het park was hij haar voor het eerst tegengekomen. Tijdens het joggen samen met Dack, die stomme hond was toen voor zijn voeten gaan liggen waardoor hij struikelde. Op dat moment viel hij voor haar. Een naam wist hij niet, hij wist niet eens of ze misschien een vriend of zo had. Wel wist hij dat ze dat íets had. Een gevoel wat je tegenkwam als je iemand voor de eerste keer zag, liefde op het eerste gezicht. Dankzij Fly waren ze nu een soort van bij elkaar. Wou Chantal geen paard dan had hij haar niet zo vaak gezien in het begin. Wist hij niet zeker of hij écht van haar hield en of hij haar het wou gaan vertellen. In de tijd dat ze Fly bij hem had gestald hadden ze dan ook behoorlijk wat meegemaakt. Hoe stom dat hij was had hij haar opgesloten in de stallen, haar mobiel drijfnat gemaakt, maar hier stonden ze nu. Hand in hand, voor het altaar, bijna man en vrouw. Toen hij zijn achternaam hoorde, met ervoor Mevrouw, kwam er een glimlach op zijn gezicht. Zonder te twijfelen of iets deed hij de sluier die voor haar gezicht hing naar achteren. Zijn arm sloeg hij om haar middel en hij deed een pas naar voren. Vrolijk zoende hij haar waarna hij haar een knuffel gaf. “mevrouw Parker, u ziet er mooier dan mooi uit.” Een hoop geklap was te horen maar hij trok zich daar niets van aan. Was misschien wel de bedoeling, haalde hem niets uit. Voor nu ging het hem toch echt om Chantal. Ze was zijn vrouw geworden. Vanaf het moment dat ze man en vrouw waren genoemd hoorde ze écht bij hem. Melody had zijn achternaam, net zoals de volgende kleine die op komst was. Hij pakte Chantal haar hand beet, die zou hij mooi niet loslaten, en richtte zich tot Jace. Er was nog een ding wat ze moesten doen, alleen dat moest wel buiten anders ging de dominee klagen. Gevolgd door Marc, Jace, en de honden wandelde ze naar buiten. Achter hen aan kwam de rest mee tot iedereen zich buiten had verzameld. Behoorlijk wat mensen, ondanks de weinige uitnodigingen. Tenzij Chantal er stiekem meer had uitgenodigd. Wat haalde het uit, voor nu mochten ze nog even wat leuks doen. Kort liet hij Chantal haar hand los om uit een witte doos een witte duif tevoorschijn te halen. “Tadaa.” De lach die hij al de hele tijd op zijn gezicht had kreeg hij er niet vanaf. Een van de twee duiven gaf hij aan Chantal waarna hij de andere ook uit de doos pakte. “Op drie?” Zodra hij antwoord had begon hij met aftellen. Hij hoefde maar 3 te zeggen of iedereen begon mee te tellen. “…Twee…,Eén.” Hij schoof zijn duim weg voor de vleugels van de duif en opende zijn handen. Een klein zetje de lucht in en de duif vloog zo de lucht in. De vrije wereld in. Misschien niet zo heel erg vrij want ze zouden weer terug moeten komen voor een volgende bruiloft. Ach, zolang ze maar goed behandeld werden had hij er vrede mee. Nu hij zijn handen weer vrij had pakte hij Chantal haar hand terug vast. Marc kwam erbij staan met Melody. Die twee hadden het ook wel naar hun zin. Ergens was hij benieuwd hoe Melody een zusje of een broertje zou vinden. Alle aandacht ging dan niet meer naar haar maar dat moest verdeeld worden. Wel bleef zij papa’s kleine prinses. Terwijl hij zich allerlei dingen stond te bedenken gooide Chantal haar boeket. Door een hoop lawaai uit de menigte schrok hij op. Iris had het boeket gevangen. Dat kon toch gewoon geen toeval zijn? Zijn blik vloog naar die van Jace. Hij kreeg geen echt antwoord, eerder wat onschuldig gelach en een rood hoofd. Jace richtte zich dan ook snel op de honden zodat hij niets hoefde te zeggen. Waren de vermoedens van Chantal en hem toch goed geweest. Weer pakte hij Chantal haar hand om haar iets anders te vertellen dan het geheim van Jace en Iris. “Misschien wist je het al, misschien niet maar ehm.. We moeten vanavond een soort van weg..” Een soort van stiekem had hij geregeld dat ze op huwelijksreis gingen. Melody werd opgevangen door Marc. Alle spullen voor Melody waren door dinges ingepakt. Chantal en hij zouden niet écht weggaan. Wel weg, maar ook weer niet. In elk geval niet vliegen, daar gingen je oren van ploppen. Van Iris en Jace hadden ze als huwelijkscadeau een overnachting in een of ander chic hotel gekregen. Met een hoop dingen erop en eraan. In de ochtend een luxe ontbijt, ’s middags een lunch, ’s avonds ook nog eens een hele maaltijd. Tussendoor waren er ook dingen geregeld maar daar mocht hij niets van weten. Hij had het dan ook eigenlijk helemaal niet te weten mogen komen maar omdat Jace een beetje slordig was geweest had hij het te weten gekomen. Moet je maar geen folder op de tafel laten liggen, zoiets is behoorlijk stom omdat het niet eens zijn eigen tafel was. Desondanks vond hij het helemaal niet erg om het te weten. Chantal wist het niet, hopelijk, dus voor haar was het nog een soort verassing. Evenals Melody haar spullen stonden Chantal haar spullen klaar, ingepakt door Iris, en zijn spullen ingepakt door Jace. Waarom hij ze zelf niet in mocht pakken wist hij niet. Waarschijnlijk omdat Jace vond dat hij zich niet goed aankleedde. Sufkees. Tot zijn verbazing verscheen zijn vader, tussen de menigte, onderaan de trap met een soort open koets geval. Evelyn en Fly stonden ervoor in tuig wat hij nog niet eerder had gezien. In elk geval niet hun tuig. Geen enkel vlekje was te bekennen op hun lichamen, hun manen keurig gekamd en gevlochten. Zelf zat hij in zijn pak, met Selena ernaast, op de bok. Precies zoals hij hem herinnerde van vroeger. Statig en wel op de bok, hij als klein kind ernaast of in een kar. Was zijn vader toch niet zo slecht bezig geweest als hij had gedacht. In tegendeel zelfs, het was net een sprookje waar ze in beland waren. “Klaar om te gaan?” Vroeg hij nieuwsgierig aan Chantal. In plaats van gehaast naar de koets rennen omdat het regende konden ze heerlijk ernaartoe sloffen en op hun gemak wegrijden. Toen ze bij de koets aan waren gekomen hielp hij Chantal erin. Zelf ging hij naast Chantal zitten en keek eens naar de achterwerken van Fly en Evelyn. Zelfs hun staarten waren keurig gevlochten. Iemand had er veel werk van gemaakt, vooral om Evelyn schoon te maken. Haar kennende had ze zich weer heerlijk vies gemaakt. Vanavond zouden ze pas weggaan, nu was het moment om taart te gaan eten en te gaan dansen. Evelyn en Fly kwamen in beweging waardoor er gekletter van achter de kar te horen was. Nieuwsgierig kwam Darren overeind en leunde over het bankje heen. Aan de koets vastgebonden met touw hingen er allemaal blikjes en hing er een kartonnen bordje met Just Married. Met wat gepriegel kreeg hij het touwtje van de blikjes los, het bordje liet hij hangen, daar zag hij de humor wel een klein beetje van in. Ook al maakte het bordje de koets nogal belachelijk. “Het voelt alsof ik in een film beland ben.” Zei hij tegen Chantal toen hij weer zat en ze op weg waren naar de zaal. Fly en Evelyn draafde lekker door, ze waren er dan ook sneller dan hij had verwacht. Onderweg had hij, onder het giechelend gezicht van Selena, Chantal nog een zoen gegeven. Morgen zou het vast en zeker pas bij hem doordringen dat Chantal nu zijn vrouw was. Dat hij haar zijn vrouw kon noemen. Bovendien Melody had nu ook een officiële achternaam net zoals de volgende kleine. Eenmaal aangekomen bij de zaal stapte ze weer uit. Ze waren niet als eerste gekomen, een aantal auto’s waren ook al aangekomen en stonden hen op te wachten. Langzaam aan volgde de rest van de auto’s tot iedereen er was. Darren merkte niet veel van alle mensen, zodra hij uit de koets was wandelde hij naar Evelyn om haar een aai te geven. Jammer genoeg werd hij veels te snel weer bij haar weggetrokken door Jace. Het enige wat hij naar zijn kop geslingerd kreeg was; ‘Pas op je pak, die moet misschien nog een keer voor zoiets gebruikt worden.’ Oké, nu wist hij het zeker. Jace en Iris hadden toch echt iets met elkaar. Binnen stond er een heel buffet klaar, er werd muziek gespeeld en er stond een behoorlijk grote ronde tafel met een grote taart erbovenop. Onder alle mensen met hun felicitaties was hij Chantal kwijt geraakt. Samen met Jace liep hij naar de taart toe om hem eens te keuren. Voorzichtig haalde ze een vinger over het glazuur heen om daarna snel de benen te nemen. Straks zou hij aangesneden worden, als hij Chantal had gevonden en iedereen rustig was. Chantal kon hij niet missen, ze stond in haar prachtige jurk tussen de mensen die haar wouden feliciteren. Elke keer dat hij een stap dichter in haar buurt kwam werd hij tegengehouden en moesten er weer iemand met hem praten. Konden ze hem niet gewoon met rust laten? Dat zou vele malen makkelijker zijn als ze straks ook nog taart wouden. Misschien was het ook handiger geweest als hij heel de tijd bij haar was gebleven, vanaf het begin, en niet taart wou gaan proeven met Jace. Eindelijk stond hij naast haar en kon hij haar hand weer vastpakken, de mensen om hen heen werden dan ook wat rustiger en gingen op hun stoeltje zitten aan de tafels die er stonden. “Pfoe, zullen we vluchten? De taart is trouwens wel heel lekker.. De glazuur dan.” Darren lachte onschuldig naar Chantal omdat hij verwacht dat hij een klap zou krijgen. Als papa zijnde moest hij het goede voorbeeld geven aan Melody. Maar het was gewoon zo leuk om even je vinger in de glazuur te steken en je daarna uit de voeten te maken. In plaats van enkel te proeven van de taart mochten ze hem ook aan gaan snijden. Uit voorzorg gaf hij Chantal het mes en liet hij haar eigenlijk gewoon snijden. Het was dan wel de bedoeling dat je het met z’n tweeën deed maar hij was veels te bang dat hij de taart zou verknallen. Na het taart aansnijden en dan ook nog eens uitdelen, opeten, en weer praten gaf hij Chantal zijn arm en wachtte tot ze die van haar er doorheen stak. Voor het ‘feest’ zou beginnen wou zijn vader nog een hele speech houden. Leuk, op welke manier zou hij hen gaan vernederen? Eenmaal bij hun stoelen schoof hij die van Chantal naar achteren zodat ze kon gaan zitten. Nadat zij was gaan zitten liet hij zichzelf in zijn eigen stoel vallen en wachtte op de vernederende woorden van zijn vader. Echter, zijn vader had geen vernederende woorden. Het klonk haast, aardig. Darren zat met open mond te luisteren naar wat zijn vader allemaal vertelde. De helft van de tekst kwam niet bij hem aan. Alleen de gedeeltes waarover hij verbaasd was kwamen bij hem binnen en bleven hangen. ”Samen hebben we behoorlijk wat meegemaakt, in de jaren dat hij nog thuis woonde heeft hij mij nooit laten zitten.” Ondertussen begon hij zich bekeken te voelen en zich nogal ongemakkelijk te voelen. Kom op, een beetje doorpraten mocht wel. ”Chantal, zorg goed voor mijn jongen. Als je hem niet meer wilt, er zit levenslange garantie op.” Pardon, garantie? En waarom zou Chantal hem niet meer willen? Waarom zouden ze anders getrouwd zijn? Om over een paar jaar doei tegen elkaar te zeggen en de benen te nemen? Mooi niet, tenminste als het aan hem lag. Chantal was voor hem gewoon echt de ware. Ze was zijn prinses. Eindelijk was zijn vader klaar en de mensen klapten kort voor hem. Ze kregen te horen dat het buffet geopend was en dat je er heen kon om wat te halen. Bovendien kon er gedanst worden, alleen moest iedereen wachten tot de eerste dans was gemaakt door Chantal en hem. Darren keek geniepig naar Chantal en pakte haar hand. “Durf je nog met mij mee te gaan?” De woorden sprak hij ie wat plagend uit. Dansen was nou niet waar hij super goed in was, maar hij kon het wel een soort van. Stijldans les samen met een schoolvriendin omdat je gala voor de deur stond. Wat had hij het gehaat, nu kwam het wel goed uit. Er werd een nogal stom, langzaam, lied opgezet waar ze op konden dansen. Gelukkig kwam Jace overeind en regelde dat er andere muziek kwam. Kom op, moest er altijd geschuifeld worden? Juistem, nee dus. Met Chantal haar hand in de zijne liep hij naar de dansvloer. Nog steeds stond er een glimlach op zijn gezicht. Vooral toen hij zijn hand draaide en zijn andere hand rond Chantal haar middel legde. “Weet je wat het leuke hier van is. Straks kan ik je vrouwmens noemen.” Zodra de maat regelmatig liep kwam hij in beweging. Ene voet voor, dan weer je andere, dan zus, dan zo. Dat hij het onthouden had was een wonder. Tijdens de dans bleef hij telkens naar Chantal kijken, ze was zíjn vrouw. Van niemand anders, als ze haar af wouden pakken moesten ze toch echt eerst langs hem zien te komen. Dack zou hem er wel bij helpen. Na de dans drukte hij een kus op haar voorhoofd. “Hou van jou.” Fluisterde hij er achteraan voor hij door Iris weggesleept weg. “Ook hallo kleine.” Net zoals altijd kreeg hij een stomp tegen zijn arm en een klein beetje boze woorden over zich heen gegooid. Toch bleef het maar al te leuk om Iris kleine te noemen. Terwijl hij, weer, aan het dansen was keek hij nieuwsgierig naar Chantal. Jace had zijn plek bij Chantal over genomen en hield haar bezig met waarschijnlijk weer een stom verhaal. De dans was nog niet over of er werd door Selena gegild naar hen. Ojee, dat kon nooit goed zijn. Voor hij het wist schoten Dack en Indy langs zijn benen. Hun riemen sleepten over de vloer, Selena rende er achteraan. Darren moest moeite doen om niet in lachen uit te barsten, het had gewoon fout moeten gaan met die twee. Geamuseerd liet hij Selena nog een rondje rennen voor hij ingreep. Hij hoefde maar zachtjes te fluiten of Dack draaide zich om en kwam naar hem toe. Indy ging naar Chantal toe en begon bij haar om aandacht te vragen. Voor Dack er weer vandoor zou gaan pakte hij de riem en gaf hem terug aan Selena. Het meisje haar hoofd was rood aangelopen van schaamte. Hij knipoogde naar haar toen hij haar de riem van Dack gaf. Indy zou er vanzelf achteraan komen, die twee waren zowat onafscheidelijk geworden. Op zijn verzoek verdween Selena met nog een paar kinderen naar buiten, daar konden ze met de honden spelen zonder dat er commentaar zou komen. Zodra de rust weergekeerd was en hij eindelijk vrij was wandelde hij naar Chantal toe. “Ik moet je trouwens nog wat vertellen..” Hij was nog niet uitgesproken of Marc kwam naar hem toe met Melody op zijn arm. Darren pakte Melody over en wandelde met haar naar de tafel toe. De grote broer moest natuurlijk ook even met zijn kleine zusje dansen. Ondertussen kon hij met Melody spelen. Niet dat er veel te spelen viel. Ze was zo moe dat ze zowat gelijk in slaap viel zodra ze de kans er voor kreeg. Zacht wiegde hij haar heen en weer in zijn armen tot ze echt in slaap viel. Arme meid, de drukte van vandaag had haar doodop gemaakt. Met Melody in zijn armen wandelde hij richting een kamer die als het goed was leeg was en waar hun spullen stonden. Melody haar buggy stond er ook, daar kon ze mooi in slapen zonder gestoord te worden. Een aantal andere kinderen waren er aan het spelen met hun ouders, ontsnapt aan de drukte, en ze konden niet overlopen worden door de rest. Hij stopte Melody in haar buggy en dekte haar toe met een dekentje. Een van de moeders wou wel op haar passen zodat hij terug kon gaan zonder met een babyfoon te hoeven zeulen. Fijn, moest hij toch nog terug. Hij hield niet van al die mensen en al dat lawaai. Elke kans om uit die drukte weg te zijn greep hij met alle plezier aan. Desondanks verdween hij uit de kamer en ging hij terug de menigte in. Ondertussen was het tijd voor het nagerecht. Waar eerst nog het hoofdgerecht op de tafels stond, stonden nu allerlei schalen met fruit, ijs en allerlei dingen wat je er nog bij kon doen. Voor hij lang in de rij moest gaan staan pakte hij een bordje dingetje en schepte hij ijs op met aardbeien erbij. Heerlijk vanille ijs met aardbeien. Zoiets kon je toch gewoon niet laten staan? Gevolgd door een heleboel andere mensen liep hij terug naar zijn plaats. In plaats van heel snel alles naar binnen te werken deed hij extra langzaam. Hoe langzamer je deed hoe langer je er over deed. Des te langer je niet kon dansen en je met rust werd gelaten. De volwassenen lieten hem wel alleen, maar de kinderen van een aantal ooms en tantes helaas niet. Hij was nog niet eens op de helft van zijn heerlijke ijs of er werd aan zijn arm getrokken door een jongetje met donker bruin haar en heeeele grote ogen. “Wil je geen ijs?” Kom op, kinderen waren dol op ijs. Althans, hij was dol geweest op ijs. Vooral softijs met spikkels. Daar kon hij echt van genieten op zijn tijd. Als antwoord kreeg hij een harde nee terug, daarna werd er weer aan zijn arm getrokken omdat hij hen niet genoeg aandacht gaf. ”Wij willen pony rijden, maar moest vragen aan u.” Wat? Werd hij u genoemd? Zelfs op de manege noemden ze hem geen u. Enkel nieuwe leden noemden hem u, tot ze doorkregen dat hij u echt verschrikkelijk vond. “Uhm, ponyritjes. Juist.. Zullen we dat een andere keer doen? Jullie kunnen dan naar mijn huis komen en dan mogen jullie op de paarden een ritje maken, oké?” Hopelijk had het geholpen, Jace zou nijdig worden als hij zijn pak vies zou maken. Daarnaast, het was lullig om weg te lopen van je eigen feest. Omdat hij nog steeds iets moest vertellen aan Chantal kwam hij overeind en wandelde hij naar de dansvloer toe. Arme Chantal, er was telkens wel iemand anders die met haar wou dansen. Gelukkig wist hij constant smoesjes te verzinnen waardoor hij niet hoefde te dansen. Eenmaal bij Chantal tikte hij degene af die met haar aan het dansen was en nam hij Chantal weer in zijn armen. “Ik moet je nog steeds iets vertellen, je mag alleen niet gaan gillen of gaan huilen.. Beloofd?” Zodra ze het had beloofd vertelde hij wat hij voor haar had verzwegen. “Het is al een weekje geleden sinds ik het heb ontdekt maar ehm, Indy deed beetje vreemd en ik wou jou niet ongerust maken dus ben ik met haar naar de dierenarts geweest. Heel hoop blabla maar het kwam er op neer dat we niet de enige ouders zijn.” Darren lachte onschuldig naar Chantal. Hopelijk zou hij nu niet op zijn kop krijgen dat hij niets tegen haar had gezegd. Als hij het had gezegd zou ze vast en zeker in paniek zijn geraakt, wat niet goed voor haar was, dus leek het hem beter om het zo toe doen. Daarnaast, leuk nieuws moest verteld worden tijdens een leuke gebeurtenis. Tot nu toe had hij het erg naar zijn zin, voor Chantal kon hij niet spreken. In haar hoofd kijken lukte hem nog steeds niet. Omdat het nummer was afgelopen sleepte hij Chantal snel mee naar de tafel in de hoop dat er nog ijs over was. Stel je voor dat het allemaal op zou zijn, een wereld ramp. Met wat geluk wist hij nog wat aardbeien mee te krijgen en slagroom. Toen hij weer zat hield hij met een lach op zijn gezicht, een aardbei voor Chantal haar gezicht. “Daar komt het rode aardbeitje aan en hij wilt heel graag parkeren in jou maagje.” Melody keek hem altijd stom aan wanneer hij zo tegen haar praatte. Logisch want het sloeg nergens op. Ze opende enkel wel haar mond wanneer hij iets stoms zei. Was het niet omdat ze moest lachen of omdat ze weer wat wou brabbelen. Mond open was mond open. Een van de nadelen van je kind voeden was toch echt dat je mee ging eten terwijl er niets in je mond zat. Moest Melody haar mond open doen zat hij met open mond voor haar. Zat de hap in haar mond dan ging hij automatisch mee kauwen. Zulke momenten waren behoorlijk raar wanneer hij het opmerkte. Nu hij aan Melody dacht zei hij ook maar snel tegen Chantal dat ze lag te slapen onder toezicht van een andere ouder gevalletje. Voor de zoveelste keer kwam er iemand langs met een fles wijn. Darren zei dan ook voor de zoveelste keer dat hij niet meer hoefde maar wel graag een glas water wou. Je zou toch denken dat er geluisterd werd als je bruidegom was? Jammer genoeg duurde het wel heel lang voor hij zijn water kreeg. Zoals hij verwacht had werd het ook aan Chantal gevraagd. Antwoord had ze nog niet kunnen geven of zijn vader begon zich er mee te bemoeien. “Meid, drink een glas met me. Naar mijn weten heb je nog heel de avond niets op, je hoeft toch niet naar huis te rijden.” Oei, wat zou er geantwoord gaan worden? Alcohol was nou niet bepaald goed voor de baby. “Pap, jij moet straks wel naar huis rijden dus is het niet slim als je iets anders neemt dan wijn, champagne, rosé, en de rest?” Of het slim was om zijn vader te laten rijden wist hij nog niet zeker. Later zou hij wel kijken of hij nog op zijn benen kon staan. Normaal gesproken hield hij zich in, een wijntje bij het eten en verder niet echt iets extra’s. Maar ja, als moeders er niet is kan je je laten gaan.
Lang duurde het niet of het feest was voorbij. Darren liet zich in een stoel zakken zodra iedereen weg was. Hoeveel handen had hij vandaag geschut? Hoeveel had hij gedanst? Niet nog een keer, ook al was het stiekem best leuk. Helaas kon hij niet lang blijven zitten. Jace stond aan zijn arm te trekken dat hij mee moest komen. Na wat gemopper luisterde hij naar alles wat Jace wou. Ander overhemd aan, jasje uit, en gelukkig die stomme stropdas af. Als een klein kind huppelde hij achter Jace aan. Op stomme vragen gaf hij ook een stom antwoord terug, met natuurlijk een zeur stemmetje. Elke keer dat hij het deed werd hij in zijn zij geprikt tot hij maar snel terug rende naar de stoel waar hij daarnet op had gezeten. Alsof er niets was gebeurt ging hij zitten en wachtte hij af tot Chantal terug was samen met Iris. Waarom moesten ze zich verkleden? Je komt ‘s nachts aan, niemand die je ziet. Werd er naar hem geluisterd? Nope, het moest gaan zoals Jace en Iris wouden. Dat was waarschijnlijk ook het beste. Stel je voor dat ze hem gingen vertellen wat hij moest doen. De helft zou hij vergeten waardoor het helemaal fout zou gaan. Bedankt maar nee bedankt. Liever de commando’s van Jace en Iris opvolgen dan alles verpesten. Naast zijn stoel stond de buggy van Melody. Zijn kleine meisje lag heerlijk te slapen met haar knuffeltje in haar hand geklemd. Ome Marc had uitstekend voor haar gezorgd. Nog een dag moest ze bij Marc blijven daarna kon ze weer mee naar huis. Evelyn en Fly werden door zijn stalhulp naar huis gebracht, en dan samen met Kini, Maddog en de kleine smurf vertroeteld tot ze het zat zouden worden. Zoiets had hij te horen gekregen van zijn vader na een heel interessant gesprek over druiven. Druiven konden paars zijn en groen. Leuk. Druiven werden ook nog eens rozijnen als je ze liet drogen. Wat interessant om te weten. Hoe rozijnen rozijnen werden hoefde hij echt niet te weten. Eten was eten, sommige lekkere dingen werden minder lekker als je wist waar ze van gemaakt waren en hoe ze gemaakt werden. Gelukkig had hij rozijnen altijd al heel erg lekker gevonden ondanks dat hij wist dat het verschrompelde druiven waren. Op commando van Jace stond hij op, pakte Chantal haar hand en zei hij Melody gedag. Voor ze gingen werd Marc nog even geknuffeld en kregen Dack en Indy een aai over hun kop. Die twee hadden zich voorbeeldig gedragen, tot ze uitbraken dan. Arme Selena. Op een volgend commando wandelde Darren achter Jace aan richting de deur. Tijd om te vertrekken.
4649 woorden xD
]
]