Hoofdstuk 1:
Langzaam tikte de klok. Elke minuut leek uren te duren. Ik zat daar maar te zitten, wetend wat het antwoord was. Ik kon er niet meer onderuit komen. De arst sprak met mijn moeder. Ik zag de zwarte schimmen bewegen achter de glazen wand. Ik kon ze niet horen, toch wist ik dat mijn moeder huilde. Hoe moest ik het Mats vertellen? Zou ik het wel durven? Zou hij mij niet dumpen doordat ik nog maar een paar maanden te gaan had? De arts kwam terug, mijn moeder bleef onzeker bij de deur staan. Bang om mij aan te kijken. Haar betraande groene ogen maakten mij bang. Ze stonden zo vol levendige angst en vol verdriet. Verdriet alsof ik al dood was. Nee, ik leefde nog. Ik had meer vechtlust als ooit. Faithfull liet nog steeds niemand in de buurt komen. Mijn droom moest en zou uitkomen. Al stierf ik op zijn prachtige valkkleurige rug. Met zijn zwarte manen die in mijn gezicht slaan als ik mijn hoofd op zijn hals leg, mijn armen een laatste keer om zijn nek klem. Al zou ik mijn laatste adem uitblazen. Ik zou een band met hem krijgen. Ik zou tot het meest prachtige dier doordringen dat ik ooit had gezien. De arst had al een heel verhaal gezegd. Ik staarde maar naar zijn lippen. Ze bewogen langzaam De monotone stem van hem werkte op mijn zenuwen. Hij vertelde dit waarschijnlijk zo vaak dat hij het gewoon aframmelde zonder er een emotie bij te voelen. '.... Sarah. Het spijt mij.' Hoorde ik hem nog niet zeggen. Wie is Sarah? Sarah Gills bestaat niet meer. Dat meisje is al lang gestorven. Enkel haar geest leeft nog. Haar lichaam wilt niet mee. Een jonge geest gevangen in een ziek lichaam. Een prachtig ziek lichaam dat tegenwerkt. 'Alsof het je spijt! Je rammelt het elke dag af! Je voelt er gewoon niets bij!' Schreeuwde ik opeens uit. Ik wou rechtvliegen, wegrennen, maar het ging niet. Mijn lichaam werkte tegen. Mijn spieren deden pijn. Langzaam kwam ik recht. Waar had ik dit aan verdiend? Moest die tumor nu echt mij hebben? Moest ik echt elke dag zo'n pijnstiller pakken om het ding niet te voelen? Mats wachtte op mij. Hoe sloeg zijn armen rond mijn middel en trok mij tegen zich aan. De tranen stroomden over mijn wangen. Ik deed hem ook nog eens pijn! 'Ik ga dood.' Snikte ik zachtjes. Ik voelde hoe een traan over mijn blonde lok rolde. Huilde hij nu? Ik haatte mijzelf. Als ik niet ziek was geweest was hij nooit droevig geweest. Ik hoorde hem bibberig adem halen. Hij legde zijn hand onder mijn kin zodat ik hem zou aankijken. hij veegde voorzichtig met trillende handen mijn tranen weg. 'nee, dat kan niet. Je verdient het niet, dat ze mij nemen, maar niet jou.' Fluisterde hij haast smekend. Ik haatte mijzelf, ik haatte diegene die het mij had aangedaan. Als God dan toch bestond, waarom deed hij dit Mats dan aan? Kon Mats niet eens een keer gelukkig zijn? Hij was zijn broer al verloren aan een verkeersongeval.
Langzaam tikte de klok. Elke minuut leek uren te duren. Ik zat daar maar te zitten, wetend wat het antwoord was. Ik kon er niet meer onderuit komen. De arst sprak met mijn moeder. Ik zag de zwarte schimmen bewegen achter de glazen wand. Ik kon ze niet horen, toch wist ik dat mijn moeder huilde. Hoe moest ik het Mats vertellen? Zou ik het wel durven? Zou hij mij niet dumpen doordat ik nog maar een paar maanden te gaan had? De arts kwam terug, mijn moeder bleef onzeker bij de deur staan. Bang om mij aan te kijken. Haar betraande groene ogen maakten mij bang. Ze stonden zo vol levendige angst en vol verdriet. Verdriet alsof ik al dood was. Nee, ik leefde nog. Ik had meer vechtlust als ooit. Faithfull liet nog steeds niemand in de buurt komen. Mijn droom moest en zou uitkomen. Al stierf ik op zijn prachtige valkkleurige rug. Met zijn zwarte manen die in mijn gezicht slaan als ik mijn hoofd op zijn hals leg, mijn armen een laatste keer om zijn nek klem. Al zou ik mijn laatste adem uitblazen. Ik zou een band met hem krijgen. Ik zou tot het meest prachtige dier doordringen dat ik ooit had gezien. De arst had al een heel verhaal gezegd. Ik staarde maar naar zijn lippen. Ze bewogen langzaam De monotone stem van hem werkte op mijn zenuwen. Hij vertelde dit waarschijnlijk zo vaak dat hij het gewoon aframmelde zonder er een emotie bij te voelen. '.... Sarah. Het spijt mij.' Hoorde ik hem nog niet zeggen. Wie is Sarah? Sarah Gills bestaat niet meer. Dat meisje is al lang gestorven. Enkel haar geest leeft nog. Haar lichaam wilt niet mee. Een jonge geest gevangen in een ziek lichaam. Een prachtig ziek lichaam dat tegenwerkt. 'Alsof het je spijt! Je rammelt het elke dag af! Je voelt er gewoon niets bij!' Schreeuwde ik opeens uit. Ik wou rechtvliegen, wegrennen, maar het ging niet. Mijn lichaam werkte tegen. Mijn spieren deden pijn. Langzaam kwam ik recht. Waar had ik dit aan verdiend? Moest die tumor nu echt mij hebben? Moest ik echt elke dag zo'n pijnstiller pakken om het ding niet te voelen? Mats wachtte op mij. Hoe sloeg zijn armen rond mijn middel en trok mij tegen zich aan. De tranen stroomden over mijn wangen. Ik deed hem ook nog eens pijn! 'Ik ga dood.' Snikte ik zachtjes. Ik voelde hoe een traan over mijn blonde lok rolde. Huilde hij nu? Ik haatte mijzelf. Als ik niet ziek was geweest was hij nooit droevig geweest. Ik hoorde hem bibberig adem halen. Hij legde zijn hand onder mijn kin zodat ik hem zou aankijken. hij veegde voorzichtig met trillende handen mijn tranen weg. 'nee, dat kan niet. Je verdient het niet, dat ze mij nemen, maar niet jou.' Fluisterde hij haast smekend. Ik haatte mijzelf, ik haatte diegene die het mij had aangedaan. Als God dan toch bestond, waarom deed hij dit Mats dan aan? Kon Mats niet eens een keer gelukkig zijn? Hij was zijn broer al verloren aan een verkeersongeval.