Character draft/story - Sociel Hawker

"What do we do with the redhead?" weerklonk een scherpe, nerveuze stem door de kille, in steen uitgehouwen gang die aan weerszijden rijen en rijen smerige, bedompte cellen vertoonde vol mensen die het hadden gewaagd een eigen mening te hebben in dit land waar dat gevaarlijker was dan voortvluchtig zijn voor moord.
"I don't have a bloody fucking clue, you tell me!" snauwde een tweede stem, hoger, killer en bovenal zeer geïrriteerd.
Uit de cel waar ze voor stonden weerklonk een zacht gegrinnik.
"Pauvres vous... Dans vous pieds, I would've felt pretty miserable.."
De stem die gesproken had klonk geamuseerd. Het was de stem die bij een stoer iemand paste, en dat was ook precies wat zich daar in de cel bevond; vastgeketend aan de muur lag, tegen diezelfde muur, een gespierde jongeman met donkerrood haar en een spottende lach om zijn lippen. In tegenstelling tot de gemiddelde rooie was zijn huid zongebruind. Zijn bovenlijf was merktwaardig ongeschonden en hij had een zelfverzekerde houding. Als hij sprak was zowel zijn Frans als Engels vlekkeloos en vrij van de verkeerde accenten.
"Shut up, you punk."
"My, I sure hit a nerve here, didn't I?" grinnikte de jongen. Hij streek zijn haar uit zijn gezicht, haar dat een merkwaardig kapsel vormde. Aan de linkerkant was het een tijdje terug weggeschoren (nu was het door teruggroei enigszins piekerig), de rechterkant was ongeveer schouderlengte en de kleur, hoewel natuurlijk, zag er allesbehalve normaal uit.
"I'm sick of that bastard. Can't we just-"
"No, think of our orders!"
"What's the little shit's name anyway?"
"Sociel. Sociel Hawker." Het was de jongen die sprak, kalm en serieus.
Hij richtte zich iets op. De ketenen rinkelden zacht.
"Remember that name, gentlemen. It will be the last you'll ever hear."
Hij stond op, rukte de ketens moeiteloos uit de muur. Steen brokkelde af en hij hoorde de twee naar adem happen. Aangezien ze hem hier toch niet uit zouden laten, kon hij net zo goed een handje helpen. Het was een fout geweest, met hem te rotzooien. Zonder arrogantie kon hij stellen dat hij sterker was dan de meeste mensen. En een heel stuk directer.
Hij was geen slecht man, al weken zijn morelen af van die van de meesten. Hij was zelfs intelligent te noemen; kende zijn talen, zijn manieren. Hij was een opgewekt persoon, positief en inventief. Maar hij kon ook absoluut kwaad worden, zoals nu. Hij had de vernederingen een tijd moeten accepteren omdat ze hem zwak hielden hier ver onder de grond, maar hij had het gevoel eindelijk weer sterk genoeg te zijn om voor zichzelf op te komen. Dus dan deed hij dat maar.
"I repeat.. Pauvres vous.. Pas de pardon pour vous"
Normaal sprak hij nooit zoveel Frans, maar het klonk wel toepasselijk nu, vond hij. Hij hield wel van een beetje show, een beetje performen. Maakte alles interessanter, in a way.
Hij liep naar voren in zijn cel. De keten sleepte ratelend over de smerige grond, nog vastzittend om zijn enkel. Hij verzamelde zijn kracht en duwde de deur eruit, merkend dat hij nog lang niet de oude was; direct voelde hij zich weer uitgeput. Maar hij mocht niet opgeven; dat stond niet in zijn woordenboek.

We want more. <33

Verder

Drie week later

Hij was nu al een week terug bij de rest; het was hem met het nodige gedoe gelukt te ontkomen uit zijn gevangenschap en nu was hij terug bij zijn vrienden, de mensen met wie hij samen weigerde braaf zijn mond te houden. Goed, het grootste deel van de tijd dronken ze samen en hadden ze gewoon een goeie tijd, maar als ze echt serieus het land in het openbaar bekritiseerden deden ze dat ook goed.
Social lag op zijn rug op een oud matras. Om zijn middel zat een verband. Onderweg naar buiten was hij tweemaal door een kogel geraakt. Door wat hij was was hij er goed vanaf gekomen, maar desondanks had het hem goed lamgelegd de eerste dagen dat hij terug was. Terug. Hier voelde hij zich thuis; het was een kelder onder een goedkope studentenwoning. Ze had stroom en water en zaten hier veilig. In principe deden ze eigenlijk niet veel meer dan ingaan tegen het totalitaire en wrede regime, maar zo'n simpel concept kon je hier zeer duur komen te staan. Sociel was niet de eerste die opgepakt was. Ze waren geen van allen geliefd. Hij en een paar anderen het minst omdat ze ook nog eens niet menselijk genoeg waren. Het duurde waarschijnlijk niet lang voor er tegen zijn soort een wet kwam.
Een licht getinte jonge vrouw met een bos zwarte krullen kwam binnen.
"Sady back allready?" vroeg Sociel en hij ging rechtop zitten.
"No."
"Tia?"
Tia keek hem met opgetrokken wenkbrauwen aan. Sociel wist dat ze nooit erg dol op hem was geweest. Hij kon er wel mee leven.
"What about Damian?"
"Neither."
Ze verliet de ruimte weer. Sady en Damian waren ieder met een project bezig; Sady zat undercover bij een krant, Damian deed wat ruiger werk. In de laatste had Sociel het volste vertrouwen. Sady.. Nee, die zat hem niet lekker.

En terecht.

Het was een stormachtige nacht. Damian lag kreunend op een stretcher. Het was een wonder dat ze hem levend hier hadden gekregen; zijn gezicht was stukgeslagen en hij had meerdere botbreuken; ook inwendige bloedingen werden niet uitgesloten. Tia zat geknield naast hem en deed alles wat ze kon om hem te helpen. Een meter verderop stonden Sady en Sociel. Deze laatste had het meisje ruw bij haar haren gegrepen en hij dwong haar toe te kijken.
"Look! Imbecile, look what you've done!" snauwde hij. Het was tekenend voor de algehele stemming dat Tia hem niet tot de orde riep; als zelfs zij het nu met hem eens was...
Sady snikte en probeerde haar hoofd weg te draaien, maar Sociel was onverbiddelijk. Ze had hen verraden, ze kwam hier niet zomaar mee weg.
"You did this, you little piece of shit, if you hadn't betrayed us, he wouldn't be here now, swallowing his own blood. Look. Look at him. Look at what you've done."
Sociel's woede was gigantisch. Hij had een prima zelfbeheersing, maar nu moest hij alles doen om haar niet net zo te laten eindigen als Damian. Damian... Hij keek naar zijn kameraad en voelde een brok in zijn keel. Dit verdiende de donkerharige, stugge jongen niet. Hij was hard, maar dapper en eerlijk; hij was wel de laatste die Sociel het gunde zo te worden afgetuigd.
Opnieuw probeerde Sady haar blik af te wenden van het verschrikkelijke lot van hun teamgenoot. Sociel dwong haar ruw opnieuw toe te kijken.
"Does it make ya sick, bitch? You can't watch, can you? Well you should watch. See what happens to people who get stabbed in the back. Cuz that's what you did," siste hij, furieus. Damian hoestte en dook ineen van de pijn. Sociel vloekte hartgrondig. Hij had er zoveel voor over gehad om in Damian's plaats op die stretcher te liggen; het deed hem pijn zijn vriend te zien lijden.
"Tia.. He gunna be ok?" vroeg hij schor. Tia haalde haar schouders op.
"Not sure. Doing my best though."
Sociel knikte mat. Ja, meer kon hij ook niet van haar verwachten. Hij zuchtte diep.
"Sociel? Why don't you take the traitor somewhere else? She's seen enough to know the misery she's caused and I doubt Damian would want her here if he were conscious enough." Tia's woorden waren kil en ze weigerde Sady aan te kijken, stug verdergaand met Damian's verwondingen. Sociel knikte en trok Sady met zich mee, nog gewoon haar haren gebruikend om haar in bedwang te houden.

Hij had haar opgesloten en zat nu met drie van de jongens aan de keukentafel. Tia en een ander meisje vochten nog steeds voor Damian's leven. Sociel zuchtte diep.
"Shit man, we should never have trusted her," kreunde hij. Hij haalde een hand door de overgebleven helft van zijn kapsel. Chaos, een grote vent met een zwarte mohawk, klopte hem op zijn schouder.
"No one saw this comin; Sociel, don't beat yourself up about it."
De normaal ontspannen en goedgeluimde Sociel had er geen oren naar. Hij voelde zich klote; hij had zijn wantrouwen eerder uit moeten spreken; had naar zijn gevoel moeten luisteren. Waarom zag hij toch altijd te lang mensen als eerlijker dan ze waren?
"Why? Why did she.. She could have known.." stamelde hij. Hij kon er nog steeds niet bij.
"She said they forced her.."
"Spineless bitch."

wauw 8D geweldig :3 more. more more 8D

De nacht gleed voorbij, en het grootste deel van de ochtend eveneens. Bijna iedereen was nu in de keuken, behalve degenen die Tia hielpen. Sociel stond voor de magnetron waarin hij iets eetbaars opwarmde. Zijn spiegelbeeld keek hem serieus aan. Hij had wallen onder zijn ogen, al voelde hij zich niet echt moe. De magnetron piepte en hij pakte het bord met rijst eruit.
Hij pakte bestek en ging weer zitten, alleen om vervolgens te kunnen concluderen geen hap door zijn keel te kunnen krijgen.
De bezorgdheid was haast tastbaar. De woede was gezakt; het meisje was ergens opgeborgen en nu draaide het puur om de verzorging van Damian. Kwam hij erbovenop? Zo ja, wat zouden de gevolgen zijn? De spanning maakte de anders zo stoere en relaxete Sociel rusteloos en hij voelde zich klote, waardeloos; waarom kon hij verdomme niets doen? Hij dwong zichzelf te eten; niemand had er wat aan als hij slapjes werd.
Hij leunde met zijn ellebogen op tafel en streek een lok haar uit zijn gezicht achter zijn oor. Zijn blik was strak op het tafelblad gericht.
"Merde," kreunde hij zacht. Al zijn optimisme was weg. Hij had nooit gedacht zich zo bezorgd te kunnen voelen. Er waren wel vaker mensen gewond geraakt, maar meestal was Tia na een paar uur wel klaar met het ergst.
De deur ging open en iedereen keek op, maar het was gewoon May die binnenkwam, een van de jongere meisjes van de groep. Normaal een spraakwaterval, nu lijkbleek en doodstil. Het was algemeen bekend dat ze Damian wel zag zitten en de botte jongen een zwak had voor haar.
"Any news?" vroeg Chaos direct. Ze schudde haar hoofd en ging naast Sociel zitten, die zijn aandacht weer op zijn rijst richtte.
Zo zaten ze daar weer een uur, grotendeels stil, met een collectieve bezorgdheid die zwaar in de lucht hing.
Ten lange leste ging de deur wederom open. Ditmaal was het Tia die binnenkwam. Ze liep direct door naar de gootsteen, waar ze ruw haar bebloede handen begon te wassen, zwijgend. Mensen keken elkaar onzeker aan.
"Tia?"
De jonge vrouw draaide zich om. Haar ogen glinsterden en ze hield zich duidelijk groot. Sociel had het gevoel ruggelings in een diep ravijn te storten. Ze.. ze huilde. Maar..
"Is he-" wist hij fluisterend uit te brengen. Tia brak. Ze sloeg snikkend haar handen voor haar normaal zoveel kracht uitstralende gelaat en Sociel wist dat het te laat was, dat ze Damian kwijt waren. De grond viel weg onder zijn voeten. Hij kreunde. Nee.. Nee, het kon niet, het mocht niet. Een van de meisjes sloeg haar armen om Tia heen. Iemand begon zachtjes te huilen. Gevloek, ongeloof.
Sociel rende de keuken uit, terug naar de ruimte waar de stretcher stond.
Damian zag er anders uit; ze hadden hem zo goed mogelijk opgelapt, zijn gezicht was schoongemaakt en zijn gelaat nu ontspannen, in plaats van vertrokken van pijn. Was het beter zo? Sociel knielde bij zijn kameraad neer. Hij slikte. De bezorgdheid had plaats gemaakt voor verdriet, pijn. Hij was niet het type dat close was met andere jongens op een meisjesachtige manier, maar dat nam niet weg dat hij van zijn vrienden hield, al was het op een compleet ander niveau dan de manier waarop je van een geliefde zou houden, maar daar ging het niet om.
Hij voelde zijn ogen branden en gaf toe aan het verdriet dat hem overspoelde. Hij tilde zijn dode vriend een stukje op en trok hem dicht tegen zich aan. Het levenloze lichaam was koud en star. Sociel vloekte, huilde, maar niets zou Damian terughalen uit de dood.
Hij had haar niet binnen horen komen. Haar aanwezigheid was pas duidelijk toen ze haar armen voorzichtig om zijn schouders sloeg.