Just training, and then you

Mido was druk bezig geweest deze week. Hij had paar dagen geleden een nieuw paard binnen gekregen genamd Shadow. Een hengst. Een zwarte volbloed natuurlijk. Een echt paard dacht hij elke dag weer. Mido liep naar buiten in zijn rijkleding. Nog steeds zijn zwarte rij broek met een groot doodskophoofd op, op zijn linker bil. Maar nu had hij hem laten her maken. Op ze voorkant van zijn rijbroek stond Goldcreek ranch. Mido was er trots op om een eigen ranch te hebben. Dat was al zijn kinder droom toen hij met zijn vader werkte. Grijnzend deed hij zijn cap op en liep naar de stal. De grote donkere ogen van de hengst keken hem doordringend aan. Een buiten rit ging hij vandaag maken met dit beestje. Paar dagen geleden had hij het vertrouwen een beetje gewonnen van de hengst. Elke keer deed hij weer de vertrouwens patroon en na ongeveer 3 dagen deed hij het steeds sneller. Mido aaide de hengst over zijn neus en ging de spullen halen om te gaan rijden. Toen hij Shadow eenmaal had opgezadelt stapte hij in de beugel. De hengst bleef rustig staan en snuffelde zelfs even aan de laarzen van Mido. Grijnzend gaf Mido een klopje op zijn hals. Mido stapte eerst even naar de buitenbak om een aantal rondjes te lopen zodat Shadow wat losser zou worden. Eenmaal na dit ritje liet hij Shadow in draf over gaan richting de uitgang. Rustig zat Mido op de hengst zijn rug en bewoog hij vloeiend mee op derug van de hengst. Hij reedt heerlijk. Ergens vond hij het erg jammer dat aan het einde van deze week de hengst al weer weg moest .. Mido liet de hengst in stap overgaan toen ze bij het hek aankwamen en deed hem open. Shadow's oortjes stonden gespitst en hij keek erg nieusgierig om zich heen. Dikwijls ook gespannen. Mido steeg weer op in het zadel en liet de hengst richting het bos draven. Eenmaal daar aan gekomen liet hij de hengst over gaan in galop. De hengst ging er als een speer van door. Mido genoot er van en grijnsde van oor tot oor.

Mido stapte uiteindelijk af bij een kruising en klopte de hengst even op zijn bezweten hals. Mido ging op het bankje zitten. Hij had de hengst even laten rollen en toen vast gemaakt aan het bankje. De hengst was erg geïnteresseerd aan het kijken naar de planten die alle kanten op waaiden. Mido grijnsde en sloot even zijn ogen om te luisteren naar de wind. Heerlijk vond hij het hier. Hier kon hij goed na denken over een aantal dingen. Verder op waren een aantal parcouren neer gelegd voor paarden. Zoals springparcouren over boomstammen heen en verder nog een cross parcour en een parcour voor gevorderde springers. Mido ging naar dat laatste natuurlijk. De eigenares had gezegd dat hij het beste was in springen maar mishandeld is door haar vader met stokken om hoger te springen. Mido hield daar echt niet van. Dus wilde hij kijken of de hengst wilde springen ja of nee. De hengst gaf hem een duw met zijn neus als teken dat hij verder wilde. Mido grijnsde, zadelde zijn hengst weer op en ging er weer van door richting het springparcouur. Eenmaal daar aangekomen legde de hengst zijn oren in zijn nek. Mido gaf hem een bemoedigde klop op zijn hals en stapte af. De hengst keek hem niet erg betrouwbaar aan maar mido ging het vertrouwenstruckje doen. Mido maakte van de teugels een longeer lijn en liet hem rondjes rennen zoals gewoonlijk. De hengst was niet op zijn gemak te krijgen maar naar een half uur draaide hij toch zijn oortjes naar binnen. Mido draaide zich om en rende op de boomstam af en ging er met split over heen en stopte aan de andere kant ver genoeg zodat als de hengst zou springen hij hem niet kon raken. Na ongeveer dit 6 x te hebben geprobeerd sprong de hengst toch over de alk heen. Mido grijnsde en aaide hem over zijn neus. "Kom jongen kijken of je dit ook kunt met mij of je rug". Mido steeg weer op in het zadel liet hem terug lopen en keek strak voor zich uit naar de boomstam. "Zie je dat je het wel kunt" zei hij tegen de hengst als aanmoediging. "Kom op jochie je kunt het!" zei hij. Met deze woorden spoorden hij de hengst aan. Shadow sprong er vandoor en rende als een bezetende richting de boomstam. De eerste keer ging het goed. Mido liet Shadow naar nog een boomstam galoperen naar een hogere. Shadow werd nervues aangezien zijn spieren aanspande en net voor de sprong weigerde SHadow. Mido had dit niet verwacht en vloog met een salto over de boomstam heen op de grond met zijn gezicht zijwaards zodat hij niet veel wonden zou hebben. Kreunend kwam hij na een paar minuten om hoog. Zijn kleding was vies, maar dat was niet het ergste. De hengst keek van schrik naar hem en liep om de boomstam heen om hem met een neusje te begroeten. Mido's gezicht was over de grond geschraapt dus had een schaaf wond aan de linker kant. Het bloede lichtelijk maar veel verwondingen had hij niet. Mokkend kwam mido omhoog en veegde het zand van zijn kleding af. In de verte hoorde hij iemand lachen. Mido keek op en keek recht in de ogen van zijn ex. "Esmée?" vroeg mido met een schorre stem.

Esmee liep ‘s ochtends vroeg door de stallen heen. De paarden begroetten haar hinnikend toen ze met de voerkar binnen kwam. Het was nog aardig vroeg maar als Esmee bezig was met de paarden speelde tijd geen rol, ze was dan altijd vrolijk, ook al was ze met het verkeerde been uit bed gestapt. Ze schepte er per box de juiste hoeveelheid biks in de voerbak en ruimde het toen weer op. Ze had laatst in een tijdschrift gelezen dat een aantal paardenhouderijen waren beginnen met een methode die werk kon besparen. Elk paard die daar op stal stond kreeg een chip en als het voertijd was konden ze met die chip bepaalde poortjes openen, dan kwamen ze in een stal te staan, een scan kon dan via die chip zien hoeveel voer het paard nodig had en dan kwam het via een buis in de voerbak terecht en kon het paard eten. Handig voor grote stallen, maar Esmee wilde niet liever dan ’s ochtends om 7 uur met een voerkarretje door de stallen worden en begroet worden door de beestjes waarvan ze het liefste hield. Natuurlijk deed Nikita het ook wel eens en zij vond het ook niet heel verschrikkelijk om te doen. Toen ze klaar was met het voer terug zetten keek ze de schuur even rond. Het was echt een enorme bende, overal lagen borstels, halsters, touwen etc etc. Dat moest eens nodig opgeruimd worden. Ze moest eigenlijk ook nog eten, maar ze had nu toch geen honger, daar was het nog veel te vroeg voor. Ze begon maar gewoon met de dingen die het dichtst bij de deur lagen en zo werkte ze door naar achteren tot alles weer netjes op zijn plek stond en ze de boel eens aan kon vegen. Je moest geen hooikoorts hebben als je dit klusje op moest knappen. Toen ze klaar was merkte ze toch wel het holle gevoel in haar maag. Ze liep naar binnen en maakte twee boterhammen voor zichzelf en at ze op. Het erf was ook al aangeveegd en verder wist ze eigenlijk niet zo goed wat ze moest doen behalve iets leuks doen met Selina. Ze hadden de laatste tijd best wel veel getraind dus nu was het tijd voor een buitenritje. Ze kende een parcours in het bos met veel verschillende hoogtes. Het hoogste parcours was ongeveer 1.50 meter, de andere allemaal lager dan de 1.30 en ze wist dat Selina zich dan zou gaan vervelen. En zijzelf eigenlijk ook. Voor trainen was het prima maar soms hadden ze ook wat meer uitdaging nodig en vandaag zouden ze kennis gaan maken met die uitdaging. Ze liep naar de stal, pakte het zwartleren halster van Selina van het haakje en nam haar mee naar de poetsplaats waar ze haar een grondige poetsbeurt gaf. Selina was niet erg vies. Hooguit een beetje stof die vanuit de stal op haar vacht was gekomen. Ze glom dan ook al snel en was klaar om opgezadeld te worden. Ze liep naar de schuur en verbaasde zich er weer over dat ze het in een klein uurtje zo netjes had weten te krijgen. Met een glimlach liep ze naar de zadelhouder met en haalde het zadel van Selina er af waarna ze het bijbehorende hoofdstel pakte, peesbeschermers uit een daarvoor bedoeld mandje haalde en terug liep naar haar paard. Ze legde als eerste een lichtblauw dekje op de paardenrug. Op het gedeelte dat zichtbaar was als het zadel er op lag was het logo van Scapa in het donkerblauw. De peesbeschermers waren in hetzelfde kleur blauw onderlegd zodat het goed bij elkaar machte en de steentjes in de frontriem waren ook blauw. Ook al maakte het tijdens het rijden niet uit wat voor kleur het was, Esmee hield er altijd van om leuke setjes bij elkaar te zoeken. Zo had ze ook een setje van Burberry, alleen was die nog completer. Daar zat ook een deken bij, springschoenen, een halster en een halstertouw en een zadelhoes. Ze had zichzelf bijna voor gek verklaard toen ze dit had gekocht, maar het voordeel was wel dat Nikita het ook voor Breezer kon gebruiken. Nadat ze het dekje op haar rug had gelegd legde ze het zadel er op. Ze singelde ook aan, maar nog wel losjes. Het was veel beter als je niet alles in een keer aantrok, voor ze op zou stijgen zou ze nog wel eens na singelen. Gelukkig vergat ze dit nooit, anders dan zou het zadel helemaal scheef komen te hangen. Ze pakte het hoofdstel en haalde het halster van het hoofd van Selina af en verving het voor het hoofdstel. Ze deed het erg snel zodat Selina niet eens de kans kreeg om weg te lopen. Ze maakte de keelriem vast, daarna de neusriem en daarna het sperriempje. Nu was ze klaar om te gaan. Ze zette alleen nog even haar cap op en toen leidde ze Selina naar een plek waar ze wat meer de ruimte hadden. Ze singelde na, deed de stijgbeugels naar beneden aan beide kanten en steeg op. Selina bleef dit keer staan tot Esmee de hulp gaf dat ze mocht vertrekken. Dit was ze niet gewend van haar, meestal begon ze al met lopen terwijl Esmee nog maar net met haar ene voet had afgezet en dus half naast het zadel hing en snel haar been over het zadel moest zwieren voor ze haar evenwicht verloor en weer terug naar de grond moest. Maar dit keer bleef ze dus staan en was het veel prettiger om te vertrekken dan al die andere keren. Ze ging het pad in dat ze meestal nam als ze een buitenrit ging maken, maar dit keer ging ze niet rechtdoor, maar sloeg ze een pad eerder af naar rechts. Ze ging hier bijna nooit heen en omdat ze Selina nog niet zo heel erg lang had was dit voor haar ook de eerste keer dat ze hier heen gingen. Selina keek opgewonden met haar oortjes naar voren om zich heen. Af en toe moest ze haar inhouden omdat ze dreigde ervandoor te gaan, maar ondanks de spanning door dit nieuwe gebied was ze goed te jouden en bleef ze bij Esmee. De weg naar het parcours toe bleef ze alleen stappen en draven zodat de merrie al goed was warmgedraaid voor ze konden springen. Af en toe lag er een tak langs het pad waar ze ook gebruik van maakten. Ze moesten dit maar zien als inspringen. Als je gelijk over de hoogste sprongen ging was dat niet bepaald goed voor je paard en dan had je al snel een blessure te pakken. En dat wilde ze Selina liever niet aandoen. En binnenkort hadden ze een wedstrijd waarvoor het inschrijfgeld al betaald was, en dat was behoorlijk wat, en het zou zonde zijn als ze niet mee konden doen. En daarom voorkwam ze het liever dan dat ze het risico nam dat Selina toch een blessure op zou lopen. In draf kwamen ze aan bij het parcours maar ze zette Selina gelijk stil toen ze iemand anders ook zag aankomen die verdacht veel leek op iemand die ze liever niet wilde tegenkomen als ze aan het rijden was. Mido Cremfield. Als ze die naam al uitsprak hield ze er een bittere nasmaak aan over. Ze bleef stil staan en zorgde ervoor dat ze hem niet opmerkte. Ze bleef staan kijken naar zijn activiteiten met een hengst die ze niet kende. Dat moest die hengst zijn die Nikita het ziekenhuis in had getrapt. Ze moest wel toegeven dat hij mooi was, maar haar eerste herinneringen bleven de kop houden. Voor haar was het nog steeds een onbetrouwbaar dier. Natuurlijk wist ze de geschiedenis er niet van, maar toch. Ze zag hoe Mido de hengst in een kleine cirkel om hem heen liep. Dit vond ze wel wat vreemd, teugels waren toch veel te kort om een longeerlijn van te maken, al haalde je de gesp los zodat een kant van het bit af kon, het was gewoon te krap voor een paard als deze om fatsoenlijk te kunnen lopen. Esmee stond daar een hele poos en het duurde maar en het duurde maar. Uiteindelijk kwam er verandering in de manier van doen van Mido en zag ze de hengst samen met Mido springen. Ze verbaasde zich er over dat Mido over deze sprong kwam, hij was wel aardig hoog. Het duurde niet lang of Mido klom in het zadel en ging met de hengst springen. Hij lag al snel op de grond en hoewel Esmee het wel had gewild, ze kon haar lachen echt niet meer inhouden waardoor Mido haar opmerkte. Ze liet Selina in stap overgaan en zo reed ze naar Mido toe die nog steeds op de grond lag. “Moeilijk he, op je paard blijven zitten” Zei ze met een wat gemene grijns op haar gezicht.

Mido zag de gemene grijns op Esmée's gezicht staan Ergens borrelde ergenis op. "Ja heel moeilijk" beet hij haar terug. Mido stond krabbelend omhoog en veegde het stof van zijn kleding af. Bloed druipte een beetje van zijn wang af. Mido pakte desinfecterende doekjes uit zijn zadeltas en veegde het over zijn schaafwond. Van de pijn vertrok zijn gezicht een beetje. "Wat kom je hier dus doen?" mompelde mido die zijn gezicht bleef deppen. Hij hield zijn tanden op elkaar gedrukt om de pijn iets te verzachten maar dat hielp niet. Shadow was al aan het grazen bij de bos rand. Mido hield hem scherp in de gaten. Mido hield niet zo van pottenkijkers en al helemaal niet van deze. Mido wende zijn gezicht af van Shadow naar Esmée en keek haar strak aan. Ze was op haar paard. Ze had dus alweer een nieuwe. Dat was snel. Mido trok een wenkbrauw op maar zakte hem gauw weer want het deed pijn aan zijn gezicht. Vloekend ging hij op de balk zitten. Hij bekeek het doekje even. Het was rood van het bloed. Mido rolde zijn ogen. Hij kon het er echt wel bij hebben een wond langs zijn gezicht. Mido voelde even met zijn vingers. Hij streelde de wond een en keek toen of zijn vingers rood waren. Het viel mee, alleen wond vocht. Dat betekende dat de wond zijn baterië er uit gooiden. Dat was een goed teken. Maar ja mido had hier geen spiegel dus kijken kon hij niet hoe groot hij was. Het voelde echt mega groot aan door de kloppingen langs zijn slaap en oog. Shadow liep naar Mido toe en duwde zijn neus in zijn buik waardoor Mido zijn evenwicht verloor en achterover in het zand viel op zijn rug. Mido zuchtte en bleef even liggen en keek omhoog naar Shadow die zijn neus weer in zijn buik duwde. Even later had Shadow wat hij zocht. Het snoepje in zijn buidelzak in zijn jacket. "Foei" gromde mido en stond op. Shadow keek hem ontdeugend aan en keek toen op. Hij kreeg nu Esmée pas in de gaten. Zijn oren stonden naar voren maar lichtelijk naar achteren. Hij hield niet zoveel van mensen. Mido gaf de hengst een klopje op zijn hals en steeg weer op in het zadel. 'Nou, kom op jongen.." mompelde hij. Mido liet Shadow weer terug lopen. Shadow Spitste zijn oortjes naar voren. Hij had er nu wel zin in dacht mido. Mido stuurde hem weer in galop richting de balk. Shadow sprong er net als de eerste keer gewoon overheen. De tweede. Mido zette zicht schrap. Shadow sprong er soepel overheen dit keer. Mido liet shadow weer in draf en toen in stap overgaan en klopte de hengst op zijn hals. "Goed zo jochie". Mido keek even naar Esmée. "Laat is zien wat je kan" zei mido uitdagend.

Esmee keek toe hoe Mido zijn schaafwond op zijn gezicht schoonmaakte. Ze vond het een klein beetje overdreven, zo verschrikkelijk groot was die wond niet, en zo erg bloedde het nou ook weer niet. “Volgens mij is dit parcours niet jou eigendom en heb ik het recht om hier te zijn. Tsja, ik kan er ook niks aan doen dat we hier nu allebei zijn. Selina dribbelde wat op haar plaats, ze had de hengst dus al in de gaten gekregen. Ze wilde natuurlijk naar hem toe, maar Esmee wilde niet riskeren dat Selina of zij ook gewond zouden raken. Tegen Mido deed hij wel normaal, maar toen hij Esmee en Selina in de gaten kreeg keek hij hen argwanend aan. Esmee hield haar gezicht neutraal om aan het paard aan te geven dat ze geen gevaar voor hem vormde, maar natuurlijk had hij dat niet door. Esmee keek toe hoe Mido in het zadel klom. Zijn rug zat onder het zand doordat hij achterover was geduwd. Hij begon weer met springen. De eerste keer ging goed, en de tweede ook. "Laat is zien wat je kan" hoorde ze Mido zeggen met een wat uitdagende toon in zijn stem. Dat liet ze zich geen tweede keer zeggen. “Dat zal ik zeker doen” Zei ze op een bijna fluistertoon zodat ze niet zeker wist of Mido haar wel of niet had gehoord. Ze nam de teugels aan en gaf wat been waardoor Selina wegstapte. Ze zette haar op een cirkel en liet haar aandraven waarna de galop volgde. Selina liep met haar hals licht gebogen wat ze altijd deed als ze zich concentreerde op haar werk. Ze reed op de sprong af die Mido net ook gedaan had. Ze gaf de juiste hulpen en zo vlogen ze er overheen. Ze vergat de eerste sprong en richtte zich op de tweede sprong waar ze ook moeiteloos overheen kwamen. Tussen de tweede sprong en de derde zat was meer ruimte. De derde sprong was een andere soort sprong. Ze moesten eerst met een soort brede trap omhoog dat begroeit was met gras om vervolgens weer naar beneden te gaan via een zandhelling en in een grote plas water te eindigen. Ze vond dit altijd wel een voordeel van crossen. Je paard moest natuurlijk niet bang zijn van water, maar als je eens afwisseling wilde na het harde trainen was dit een ideale manier. Er zat nog een sprong bij waarbij je door een gat in een heg moest springen en over een kleine kar. Het parcours ging nog verder, maar ze vond dat ze wel genoeg had laten zien. Ze reed terug naar Mido en zijn monsterpaard en bleef daar staan. Ze gaf Selina een klopje op haar hals. Meestal wilde ze nog wel eens weigeren, maar dit keer had ze het perfect gedaan. Ach, als nakomeling van Hickstead hoefde je daar ook niet heel gek van op te kijken. “Ik denk dat het wel gaat goed komen op de wedstrijd” Zei ze met een glimlachje terwijl ze Selina nog eens beloonde die op haar bit knabbelde.

Mido grijnsde half toen hij zag hoe Esmée met haar paard over de balken heen vloog. Het zag er bijna melodiues uit. Hij klapte half toen ze naast hem kwam staan. Shadow brieste even om te laten merken dat hij er ook nog was. Mido gaf hem een klopje op de hals. "This al goed.." zei Mido zachtjes. Shadow had zijn oren naar voren en zijn neusgaten nerveus open gedaan toen Selina dichterbij kwam. Hij was dan wel nieuwsgierig maar ook erg nerveus bij andere paarden. Want wat als ze wilden aanvallen? Mido gaapte even. "Ga je ook mee doen dan?" vroeg hij en keek Esmée aan. "Gezellig. Kunnen we elkaar aanmoedigen" zei Mido met ergens een spottende ondertoon. "Nikita doet ook mee. Ik breng haar dit weekend er naar toe." zei hij en keek even naar de reactie van Esmée. Ineens moest hij weer denken aan haar laatste telefoon dat hem even deed knarsen tanden. Mido leidde shadow iets naar achteren zodat ze op veilige afstand zouden staan als Shadow zou bokken. Mido draaide 180 graden in zijn zadel en zat nu met zijn rug tegen de hals van de hengst. Shadow gaapte even en negeerde de twee naast hem. "Nou vertel, hoe ga je de springwedstrijd winnen?" lachte mido. "Ik ga met Sensation springen. Jij neem ik aan op dit paardje?" vroeg hij en bekeek selina even. Het was een pracht paard moest hij toegeven. Maar of ze het nu zou winnen van Sensation of breezer. Zijn dochter zou hem misschien nog wel kunnen inmaken als ze dat zou willen. Mido ging dit keer ook niet zijn uiterste best doen. Hij hoopte dat Nikita deze wedstrijd zou winnen. Ergens Esmée ook. Hij kunde het haar wel. Hij zei het alleen niet hard op. "Dus, voor de rest wel alles goed met je?" vroeg hij iets vriendelijker. Mido wilde niet altijd zo bot tegen Esmée doen.. Ze liet hem alleen geen andere keuze na .. Ze was altijd in haar harnas als hij in de buurt was dat hij zichzelf wel moest verdedigen tegen haar grote mond. Hij haatte haar grote wafel soms echt enorm.