Meeting again....

Isaura wandelde met haar hond aiko door het park heen. Lucy was bij de onthaalmoeder wat haar goed uitkwam. Had ze eindelijk nog eens tijd voor haar eigen. Ze had een pony op het oog die normaal naar de slacht ging. Eerst heel haar leven gewerkt voor kinderen en dan zo afgedankt worden, schandalig. Isaura had dan wel niet meer die passie die ze vroeger had maar voor een speciaal geval maakte ze altijd een uitzondering. In het ruime huis waar ze nu woonde was het zo anders. Er was geen Tay meer die bij haar was, al zouden zijn spullen niet snel verdwijnen. In de woonruimte hong een grote poster/foto van hen twee die ze hadden laten maken een tijdje voor Tay verdween. Ze wist niet waar hij was en dat deed haar pijn. Haar beste maatje van vroeger en haar grote liefde van nu. Kangin was nog steeds ergens oorlog aan het voeren. Ze wist niet hoe het met hem of met pruts ging. Zijn paarden waren verdwenen net als alles van hem. Ze had enkel Lucy en aiko nog om aan vroeger te herinneren. Lucy leek veel op haar vader. Ze had diezelfde warme blik in haar ogen dat haar deed smelten. Ze ging op een schommel zitten en sloot haar ogen. "I stil wait for you, I'll never forget you sweetheart. once my love, always my love." Zei ze zachtjes tegen haar eigen. Een prachtige ring met een diamant schiterde nog steeds rond haar vinger. Ze waren nog steeds niet getrouwd maar ze was wel samen met hem. Ze hoorde voetstappen in de verte en ergens herkende ze de persoon van. Ze kneep haar ogen tot spleetjes en bekeek de jongen.

[& mido]

Mido liep in het park ver weg gezonken in zijn eigen gedachtens. Hij had het erg moeilijk op het moment. Esmée kwijt al een jaar 3 maanden en 1 dag, hij was zijn dochter kwijt aan haar. Zuchtend liep hij verder. Zijn paarden waren ook ineens spoorloos verdwenen. Hij miste zijn vrienden die ook ineens weg waren, en niks van hun hadden laten horen. Isaura was ook ineens verdwenen en die had hij ook al een tijdje niet meer gezien. Gapend liep hij naar het speeltuintje. Daar waar hij naar toe ging om na te denken, zat zijn oude vriendin Isaura. Geschokt keek hij in haar ogen. "Isaura?" vroeg hij verbaasd. Hij liep gauw naar haar toe en knuffelde haar plat. "Ow wat heb ik jou gemist" zei hij en knuffelde haar iets steviger. Aiko kwam blaffend op hem afgerend. Grijnzend keek hij naar de pup en gaf hem een aai over de bol. "Jou ook al lang niet meer gezien". Lucky kwam aantrippelen vanuit het park, toen hij Aiko zag rende hij er vol op af en begon met de pup te stoeien. Mido giegelde en keek terug naar Isaura. "Waar was je?" vroeg hij en keek haar gepijnigd aan.

Pas toen de jonger dichter kwam herkende ze hem. "Mido!" Riep ze vrolijk. Ze knuffelde hem terug en had een vrolijke lach op haar gezicht. Ze had hem al super lang niet meer gezien. "Ik heb jou ook gemist." Zei ze rustig. Haar goudblauwe ogen straalden weer voor een paar minuten. Eindelijk kwam ze nog eens iemand bekend tegen. Iemand waar ze normaal mee kon praten en niet zoals in de pers. Ze haatte het nog steeds als iemand haar iets vroeg over Tay zijn verdwijning. Aiko zag een andere pup en zag dat hij nu al groter was als haar. Aiko was meer een teefje van een 40cm groot. "Ik was weg uit HH. Tay is verdwenen en ons dochtertje, Lucy is terminaal ziek. Daarom ben ik nu terug. Ik weet dat ze gaat sterven, ik ga haar verliezen. alles wat ik hier had verdween: Tay, Kangin, mijn paard. Maar nu ben ik terug en nu blijf ik ook.... Hoe gaat het met jou?" Het deed haar pijn om over alles te praten maar ze wist dat ze Mido kon vertrouwen. Hij was trouwens van uiterlijk veranderd. Zijn eeuwige paarse lok was verdwenen. Toch zag hij er leuk uit zo, volwassener. Ze was helemaal niet op de hoogte van wat er allemaal in HH was gebeurt. Ze wist enkel dat Eva haar huis wat had onderhouden. Toch voelde ze zich er niet meer thuis. Het was te groot voor haar alleen. Misschien moest ze maar eens opzoek naar een kleiner huis.

Mido schrok van het nieuws over haar kind en taylor. "Ow wat vreselijk voor je meis.." zei hij en hield haar nog een paar minuten tegen zich aan. Hij ging toen naast haar op de schommel zitten. "Ag.. bij mij gaat het ook niet bepaald lekker hoor" zei hij zachtjes en keek naar de honden die aan het spelen waren. "Nee.. Esmée en ik zijn gescheiden, mijn dochtertje is van me af genomen en al mijn paarden zijn foetsie" zei hij zachtjes en keek even verdrietig naar de grond. Ja hij was er nog steeds kapot van wat er allemaal is gebeurd, en dat hij er nog steeds niet normaal over kon praten. Het was al weer een jaar 3 maanden en een dag geleden dat het verkeerd ging, en nog kon hij er boos om zijn wat er gebeurd was. "Maar voor de rest gaat het wel goed met je hoop ik?" vroeg hij en keek haar vragend en onderzoekend aan. "Ik bedoel met je gezondheid?".

Isaura vocht tegen de tranen die ze voelde opkomen bij de gedachte dat Lucy dood zou gaan. Mido ging op een schommel zitten en Isaura op die langs hem. Ze keek hem verbaasd aan. Waarom ging het toch bij zoveel mensen slecht? Kon er niet eens iets bestaan als echte liefde? Tuurlijk hield ze nog zelsveel van Tay maar hij was al zo lang weg. Niemand wist waar hij was en zijn ouders waren dood. Isaura begreep het maar niet. Ze zouden immers gaan trouwen. Ze prutste aan de verlovingsring rond haar vinger. Nooit zou ze die afdoen. Nooit zou ze nog tegen iemand 'ja' zeggen op zo'n vraag. Ze moest een paar knipperen met haar ogen toen ze hoorde dat Mido en Esmée niet meer samen waren. Ze vond het zo'n mooi koppel. "Dat meen je niet! Jullie waren zo mooi samen. Maar hoeso is Nikita weg? Ze is toch jou dochtertje?" Isaura schudde zachtjes haar hoofd. Ze kon het niet geloven. Isaura keek hem weer aan en knikte zachtjes. "Ja dat wel. Al wou ik dat het heel anders was gegaan. Ik had nooit ja mogen zeggen. Nu loop ik nog steeds met die verdomde ring rond mijn hand. Ik krijg het niet over mijn hart hem uit te doen. Ik rij zelfs geen paard meer. Ik durf het gewoon niet meer." Zei ze zachtjes. Waarschijnlijk konden weinig mensen haar geloven als ze zei dat ze niet meer reed. Vroeger deed ze het elke dag. "En hoe gaat het voor de rest met jou?" Vroeg ze toen om er maar niet aan te moeten denken. Ze sloot haar ogen en voelde hoe een avondbriesje met haar haren speelde. Een liedje speelde zich af in haar hoofd. Haar gedachten ver weg. Zachtjes zong ze het mee. Haar stem was nog steeds even zuiver als vroeger. Isaura kon mooi zingen en ze had er aardig mee bijverdiend in amerika toen ze jong was. Dat was nog een van de redenen waarom ze vaak in roddelblaadjes stond. Ze haatte het zo vreselijk hard.
"When you're gone
The pieces of my heart are missing you
When you're gone
The face I came to know is missing too
When you're gone
The words I need to hear to always get me through the day
And make it okay
I miss you"
Zong ze zachtjes. Een traan rolde over haar wang heen. Ze keek naar de sterren en zuchtte. Ze keek naar mido, naar zijn blauwe ogen. "Als Tay dood zou zijn..." Begon ze zachtjes. "Zou hij dan daarboven zijn? Zou je dan echt een ster zijn? Tay zei altijd dat zijn ouders daar waren, daarom hield hij zoveel van een sterrenhemel. Ik heb het liefste dat ze mij nu meteen opbellen en zeggen dat ze hem dood hebben gevonden. Dan weet ik tenminste iets over hem. Hem terugzien zal ik toch nooit meer doen." Vervolgde ze zachtjes. Ze ging rechtstaan en ging op de grond in het zand zitten. Aiko kwam op haar afgerend en gaf haar een paar likjes. Isaura lachte zwakjes en keek de hond aan. Ze gaf haar een knuffel en een lachje verscheen op haar gezicht. Aiko was nu zo belangrijk voor haar.

Mido keek Isaura meelevend aan. "Nikita is weg omdat ze het me niet vergeefd dat ik haar pony heb verkocht .. We hadden geld problemen .. ik kon het beestje geen eten meer geven ook mijn eigen paarden niet.. maar Esmée vond dat het niet meer ging tussen ons en dat was de druppel geweest." legde Mido uit. Hij keek verdrietig naar beneden en ook hij moest zijn tranen bedwingen. "Ik hield van haar, en eigenlijk nog steeds .. maar ik durf het niet te zeggen .." zei hij zachtjes. Toen Isaura begon te zingen liet hij merken dat hij het mooi vond, aangezien hij kippenvel kreeg overal. "Ik snap hoe je je moet voelen Isaura .. Ik den kdat ik dat liever ook had gewild dat ze je zouden bellen om te vertellen dat hij dood was, en ik weet wel zeker dat hij daar boven is"glimlachte Mido zijn witte tanden bloot.

sorry inspiratie looos/ c

Isaura speelde wat met het zand. Aiko hapte vrolijk naar de deeltjes die omhoog vlogen telkens als de wind zachtjes waaide. Ze keek Mido aan, luisterde aandachtig. Ze zag hoe hij tegen de tranen vocht en begreep zo goed wat hij bedoelde. "Liefde is iets moeilijks. Geen enkel mens zal er ooit vat op krijgen. Het valt in geen enkele defenitie te beschrijven." Fluisterde ze haast. Ze stond recht en keek Mido aan. Aiko begon zich best te vervelen al had ze Lucky om mee te spelen. "Stukje wandelen?" vroeg ze terwijl ze haar shirt weer wat naar onderen trok. Door haar jas kroop het de hele tijd naar boven. Ze haakte in bij hem en slenterde haast. Ze was figuurlijk uitgeput door hetgene wat ze meemaakte. "Als een ster geboren, zo schitterd hij nu aan de hemel." Mompelde ze zachtjes. Haar blauwe keken naar de omgeving. Het werd langzaam warmer en de lente liet duidelijk van zich merken. "Dus je hebt geen paarden meer? Rij je eigenlijk nog paard?" Vroeg ze toen. Ze richtte haar blik even op hem en had een vragende, rustige blik.

maakt niet uit

Mido keek op toen Isaura ging staan. Hij stond ook maar op en knikte traagjes. Ze haakte bij hem in en slenterde maar wat naast hem. Mido hield haar zo ongeveer staande zodat hij en zij niet om zouden vallen en liep verder. Hij zelf was minstens anderhalve kop groter dan Isaura, maar ze had schoentjes met hakjes aan dus het viel wel mee. "Jup daar schitterd hij nu.." mompelde hij en keek even zelf ook naar boven. "Ik rij nog steeds paard, sterker nog ik heb een eigen Ranch.. Ik geef er springlessen, en Jumper is weer terug.. Ik vond hem in de bossen ik heb een Villa gekregen van me opa die is overleden en die heeft me ook een smak met geld toegeworpen .. Dus overleven doe ik het wel" glimlachte hij koeltjes. Samen liepen ze even verder in stilte. Mido zuchtte eens diep. Hij en Isaura waren bijna het zelfde. Alle twee hun liefde kwijt, maar op alle twee een andere manier. "Wat nou als hij ineens terug komt ?" vroeg Mido rustig.

Isaura wandelde rustig verder. Ze voelde zich redelijk klein tegenover mido. Haar amerikaanse accent viel nu enorm op, zeker omdat ze een tijd in Amerika was geweest. Ze had niets anders meer gedaan dan Amerikaans gepraat. Lucy was dood en ze wist dat ze Tay nooit meer zou terug zien. Misschien wou ze het ook gewoon niet meer. Ze wist niet waarom. "Wauw, echt? Cool, dan kom ik zeker eens kijken op je ranch." Klonk ze vrolijk. Eigenlijk hield ze nog steeds evenveel van paarden als vroeger. Ze had geen flauw idee waarom ze was gestopt met paardrijden. Ze had er geen tijd meer voor gemaakt en dat was dom van haar geweest. Ze schoot automatisch in de lach bij het woord Villa. Het was eerder een zuur lachje. "Ik wou dat ik mijn Villa kwijt kon raken. Dat ding is zo ontsettend duur geweest en niemand kan zoiets betalen buiten natuurlijk meneer Lautner. Nu zit ik met die kooi opgescheept. Ben ik blij dat we samen een kleiner huisje hadden gekocht." Mompelde ze haast. Tuurlijk wou ze die villa weg hebben. Ze hield zielsveel van Taylor maar ze kon niet in zo'n huis wonen. Ze zuchtte zachtjes en keek hem aan. "Ik weet niet wat ik dan zou doen. Ik weet niet eens of ik dan nog samen zou kunnen zijn met hem. Het is meer dan een jaar geleden dat we elkaar zagen. Net toen we gingen trouwen en ons kindje zou komen verdween hij. Ik heb teveel pijn gehad om dat zomaar te vergeten. Ik ben terug voor een gloednieuwe start, misschien na een lange tijd misschien terug liefde maar dan moet diegene echt van mij houden." Zei ze zachtjes. Het deed haar pijn om te zeggen maar het was wel de waarheid.

Mido uisterde naar Isaura en knikte alleen maar toen ze zei dat ze niet wist wat ze zou doen als hij terug zou komen, maar in iedergeval dat ze zeker weten niet meer met hem zou gaan. "Het is vreselijk wat er met je is gebeurd Isau.. Ik zou dat nooit maar dan ook nooit iemand toe wensen, ook niet iemand die ik heel erg haat." zei Mido en knuffelde haar. Samen liepen ze verder. Er was een volle maan waardoor het park een beetje werd beschenen. Het was best wel een warme avond, maar voor een warme avond was het best wel heel erg stil in het park. Mido ging zich op elk klein dingetje focussen dat hij hoorde. Ineens bedacht hij zich iets. "Ik weet dat je de villa niet kan verkopen, maar wat nu als je hem verkoopt aan de bank. De bank kan er miljoenen mee verdienen op de een of andere manier. In iedergeval met het land er om heen wel. Ik heb je villa gezien. Ik help je er wel mee, met mijn ranch ben ik erg goed geworden in de boekhouding van bepaalde dingen" grijnsde Mido half en sloeg zijn arm om Isaura heen. De sterren twinkelden hoog aan de hemel en het zag er schitterend uit."Weetje Isaura, Ik heb je geloof ik nog maar 1 keer echt lang gezien.. Maar toch klikte het wel gelijk meteen.. Het spijt me echt heel erg van taylor.." zei Mido na een lange tijd stilte te hebben gehad. "Het spijt me dat je dit alles hebt moeten door maken. Ik beloof je dat niemand je ooit meer pijn zal doen oke? Mocht er ooit iets zijn bel me sms me kom naar me toe. Ik ben er altijd voor je" zei Mido. Hij was ondertussen gestopt met lopen en stond nu recht voor Isaura en had haar hoofd in zijn handen en keek haar recht in haar prachtige ogen aan. "Ik beloof je dat niemand je ooit nog zoveel pijn doet als Taylor ooit heeft gedaan. Mocht hij terug komen, en je bent alleen thuis en je hebt iemand nodig bel me okey? Ik sta dag en nacht voor je klaar beloofd" zei mido en gaf haar een stevige knuffel. Hij streelde even haar haren. Toen hij dacht dat het wel okey zat, liep hij verder met nog steeds zijn arm over haar schouder heen. Het was weer even heel lang stil. Het voelde goed om naast een goede vriendin te lopen die genoeg van hem af wist. Hij had veel verteld aan Isaura, eigenlijk misschien te veel dan je een normale vriend zou vertellen maar het voelde goed bij haar. "Als je wilt kan je ook bij mij wonen als je niet in je eentje wilt zijn" grapte Mido en keek Isaura spottend aan en gaf haar een poke in haar zij voor de lol. Hij kon wel weer even lachen na de hele tijd somber te hebben zijn. "Zin in een filmpje? Ik betaal" glimlachte hij.

Isaura glimlachte zachtjes. Ze had dan wel veel meegemaakt maar bleef sterk en liet haar niet doen. Ze kon nog steeds lachen en plezier maken. Ze liet zich niet breken door haar ongeluk. Aiko liep langs haar op en genoot van haar wandeling. Miklo zat nog lekker thuis, een beetje wennen aan zijn nieuwe leven. De reu vond zijn nieuwe leven geweldig. De grote tuin en het huis gaven hem genoeg beweging. Hij rende als een gek door de tuin heen en speelde uren met Aiko als hij kon. Tuurlijk kon hij nog niet lang spelen en was hij snel moe. Heel zijn spieren moesten nog wennen aan de beweging. Zijn lopen ging al beter, het vreemde ging er wat van af. Mido vertelde haar dat hij wel kon helpen met het huis. "Hmm lijkt mij handig. Al ga ik er nog even over na denken. Het is echt te groot voor mij alleen." Dacht ze haast hardop na. Ze voelde zijn handen rond haar gezicht en keek in zijn ogen. Ze knikte zachtjes ja en legde haar hoofd tegen zij borstkas aan. Ze sloot haar ogen en zuchtte eens. "Je bent de beste vriend die iemand zich maar kan inbeelden." Zei ze zachtjes.