Just a ride and a meeting [OPEN]

Voor wie bovenop de heuvel stond zou er slecht hoefgetrappel te horen zijn geweest, hoefgetrappel dat steeds duidelijker werd. Plotseling dook er een paardenhoofd op, dat al snel werd gevolgd door een lichaam met op de rug een meisje, achterin haar tienerjaren. Haar halflange blonde haar wapperde licht in de wind, maar werd ook grotendeels op zijn plek gehouden door de stetson die ze droeg. Twee mussen schoten bliksemsnel weg voor de paardenhoeven die roffelend over het gras denderden en hier en daar kleine kluitjes aarde in het rond schoten.
Roya grijnsde. Vrijheid schoot door haar heen, terwijl de rijwind door haar kleren joeg. De heuvels waren niet stijl hier en leenden zich daarom prima voor wat tempo, zoals nu.
Ze bukte voor een laaghangende tak, terwijl de gespierde zweetvos onder haar versnelde. Het was een gehuurd paard; ze moest gewoon weer een keer rijden en deze had ze al een paar keer verzorgd op de stal waar paarden werden verhuurd. Het dier heet Arion en zat barstensvol energie.
Roya's broekspijpen klapperden rond haar onderbenen. Ze reed gewoon in jeans en gympen; paardrijkleding had ze eigenlijk niet. Ze was ook niet echt gewend aan Engels rijden.
Ze liet de teugels iets vieren toen de grond wat daalde; het paard kon nu bepalen hoe hij het aan zou pakken. Hij vertraagde echter geen moment. Zijn manen wapperden nog steeds even heftig in de wind.
Ze waren beneden. Vlakke grond. Roya spoorde het paard aan, dat eenmaal enthousiast met zijn hoofd sloeg en nu de ggang er pas echt goed op zette, in rengalop over de vlakte razen, tredzeker en zo onverschrokken als alleen een bergpony kon zijn.
Na een poosje voluit te zijn gegaan hield Roya het paard in, dat met duidelijke tegenzin gehoorzaamde. Ze grinnikte.
"Zometeen mag je weer," beloofde ze het dier, dat ongedurige met zijn hoofd bewoog. Roya streek hem over zijn slechts lichtelijk bezweette hals.
In de verte zag ze een gedaante. Nog iemand met een paard? Ze stuurde Arion dezelfde kant op; ze zou er niet op hoge snelheid naartoe rijden, maar met een drukke stap als die van Arion moest ze wel redelijk snel in de buurt zijn, schatte ze zo, en even hoi zeggen kon ongetwijfeld geen kwaad. Roya was een gezelschapsmens. En dan had ze met name soortgenoten om zich heen; mensen die ook van de natuur hielden, ontspannen waren en dol op paarden waren.
Langzaam maar zeker naderde ze het andere koppel; nu duidelijk ruiter en paard. Ze merkte dat Arion de neiging had om aan te draven en hield het paard in; die andere ruiter zat er niet op te wachten dat zijn of haar dier het op de heupen kreeg door de drukke zweetvos. Roya schudde haar hoofd. Wat een dier was het ook. Fantastisch beest, maar als hij eenmaal wilde rennen... Ze kon er wel om lachen en uiteindelijk was het best een heel gehoorzaam beest, dus ze had geen klagen.
Ze naderde het andere tweetal en kwam ernaast rijden. Ze glimlachte opgewekt.
"Goeiemorgen," zei ze vrolijk, na kort op haar horloge te hebben gekeken en te hebben geconcludeerd dat het half twaalf en dus nog ochtend was. Ze nam de persoon naast haar op en keek naar het paard waar deze op reed.
"Mooi dier," merkte ze bewonderend op. Hoewel ze paarden in het algemeen buitengewoon mooie en elegante dieren vond hadden sommigen net dat beetje extra volgens haar.

Open voor wie wil ^_^

Het zonnetje stond boven aan de hemel. Enkele zonnestralen schenen door de bomen waar Juliette nu onder liep. Imanu was erg actief vandaag. Het probleem was dat Juliette nog maar even op was, en ze dus nog wakker moest worden. Ze was gewoon gek op rijden, en wilde het iedere dag van s' ochtends tot s' avonds doen. Maar ze had ook andere dingen aan haar hoofd. Haar zusje waar ze nog steeds veel verantwoordelijkheid over moest nemen, haar job nu bij de bioscoop. Nu ze op haar eentje woonde, had ze geld nodig. Zonder een job ging dat niet. Ze had ook een bijbaantje in een café, waar ze dan in het weekend naar toe mocht. Maar vandaag was een dagje voor haar en Imanu. Nog eens lekker rijden. Ze wist niet echt meer hoe lang ze haar trouwe hengst al had. Van toen ze vier was of zo? Toen was hij nog een veulentje geweest, al van die dag waren ze beste vriendjes geweest. Juliette zette hem in een rustig drafje, wat een snel drafje werd, want Imanu wilde lekker hard lopen. Normaal deed zij dat ook graag, maar nu ze juist wakker was... Juliette hield 'm toch nog wat kort. Imanu protesteerde en trok aan de teugel. Juliette grinnikte. Ze wilde Imanu nooit echt in iets dwingen. Goed, als hij wilde lopen vond zij dat ook prima. Ze was gek op hem. Daar viel niets aan te doen, toch? Juliette liet hem aan de lange teugel rijden, en ze voelde dat hij meteen grotere passen begon te nemen. Ze zette zich goed in het zadel en bewoog mee met hem. Iets verderop lag er een boomstam in hun weg. Perfect, dacht ze. Ze spoorde Imanu gelijk aan, niet veel later sprong hij in een galopje aan. Hij zette zijn benen af en sprong sierlijk over de stam heen. Met een zijn hoofd trots in de lucht galopeerde hij verder. Juliette lachte. "Jij bent toch een uitslover, he." Dat vond ze zo leuk aan hem. Iets later kreeg ze de volle zon op zich, ze bevond zich nu in een gigantisch heuvelveld. Ze glimlachte. Hier was ze het liefst, in de vrije natuur. Ze galopeerden samen de heuvels op en af. Toen ze een andere ruiter in het oog kreeg, vertraagde ze Imanu naar een stap. Ze trok haar ogen even tot spleetjes. Hopelijk ws het geen merrie, dan begon hij weer gans zot te gaan doen. Naar haar weten was het paard dat zich iets verder van hun bevond geen merrie. Mooi zo. Dan kon ze nog eens een babbeltje slaan, was altijd gezellig. Hm, zij moest zo te zien niet veel doen, de ruiter had haar ook opgermerkt en kwam haar richting uit. "Goeiemorgen," zei ze aardig terug en glimlachte. Bij het compliment over Imanu glimlachte ze kort. "Ja, dit is Imanu, ik heb 'm al een tijdje. Ik ben Juliette." Stelde ze zich voor en glimlachte.

Imanu.. Roya liet de naam even door haar gedachten gaan. Mooie naam, constateerde het blonde meisje uiteindelijk.
Ze glimlachte toen de ander zich voorstelde als Juliette.
"Ik ben Roya," stelde ook Roya zich voor. Ze keek met een schuin oog naar Arion. Het dier was een schat, maar hij vond het niet prettig om tè dicht op andere paarden te lopen.
"Ik zou je een hand geven, maar dan moet Arion dichter naar Imanu toe en dan flipt hij hem waarschijnlijk," grinnikte ze. "Hij is wat socially awkward, vandaar."
Een steekvlieg landde op Roya's blote arm en zonder omhaal sloeg ze het beest plat. Ze had zeer veel respect voor de natuur, maar er waren zo grenzen, vond ze. Insecten waren belangrijk voor het ecosysteem en ze mochten van haar ook prima belangrijk zitten zijn, maar niet op haar arm. Niet als ze een angel hadden in ieder geval, of iets wat erop leek.
Arion keek nieuwsgierig om zich heen en Roya besloot dat ze dit best vaker kon doen.
Ze nam Juliette kort op. Het meisje maakte een sympathieke indruk op haar. Ze was blond, net als Roya, maar dan met langer haar. het stond haar leuk. Roya vond dit half lange bij zichzelf beter staan. En het was praktischer, al was het nog idealer als het net iets langer was, zodat het volledig in een staartje zou kunnen als Roya bijvoorbeeld aan het werk was in de bakkerij waar ze sinds een maandje een bijbaan had, die ze combineerde met haar studie.
Wat was Juliette's reden eigenlijk om naar Horse Home te komen? Inmiddels had Roya namelijk wel gemerkt dat dat voor iedereen weer volledig anders was.
"Wat heeft jou eigenlijk naar Horse Home gebracht?" vroeg ze daarom luchtig aan het meisje. Zijzelf was voornamelijk voor haar studie hierheen gekomen; ze had vooraf niet eens geweten wat de plek verder allemaal te bieden had. Het beviel haar hier; de mensen waren vriendelijk, je kwam de meest exotische types tegen, er waren veel paarden in de omgeving en je had hier eigenlijk pretty much alles wat je nodig had.

Haar mondhoeken krulden langzaam omhoog toen het meisje zich voorstelde als Roya. Ze had een vriendelijke uitstraling, en het was ook te merken dat ze vriendelijk was. Toen ze over haar paard vertelde, lachte Juliette. "Is hij van jou?" Vroeg hij met een vriendelijke grijns. Arion vond ze een mooie naam. Ze zou er nooit zijn opgekomen. Ze was net echt iemand die goeie namen voor paarden bedacht, Imanu had altijd Imanu genoemd. Toen haar vader hem voor haar had gekocht, had hij al Imanu genoemd. Zijn naam mocht niet veranderd worden van de eigenaar. Stom, maar zo erg was het ook weer niet. Het had twee voordelen: Juliette hoefde geen naam te bedenken, en Imanu was een mooie naam, vond zij dan. Het ging er om hoe hij was. En Imanu was een geweldig beestje. Ze grinnikte toen Roya een insect doodsloegop haar arm. Juliette had er geen enkel probleem mee, insecten waren maar kleine beestjes, die hadden meer schrik van jou dan jij van hen. Als er een spin over haar arm kroop, vond zij dat niet erg. Spinnen waren haar vrienden. Net zoals paarden. Toen Roya vroeg wat haar in Horse Homa had gebracht, moest Juliette kort lachen. "Dat is even terugdenken, ik woon hier al tien jaar lang." Vertelde ze met een vriendelijk grijns. "Maar het heeft met mijn vader te maken. Hij vond werk hier, en omdat ik samen met hem woonde, ben ik meeverhuisd." Zei ze en dacht terug aan haar kinderjaren. Leuke tijden waren dat geweest. Maar nu leefde ze alleen, daar zat ook een heel verhaal achter. "Maar nu werkt mijn vader op een ranch, buiten HH. Hij heeft verschillende jobs gehad." Vertelde Juliette met een glimlach, en haalde haar schouders zachtjes op. Ze miste haar vader enorm, maar ze schreven elkaar regelmatig. Haar moeder was al van toen ze drie was buiten beeld geweest. Juliette wist het verhaal zelf ook niet, wat er allemaal achter zat. Ze had haar vader er nooit naar gevraagd, en hij had haar er nooit iets over verteld. Misschien was het dan maar beter dat ze het niet wist. Ze richtte zich terug tot Roya. "En jij?" Vroeg ze met een scheve grijns. Leuke babbel zou dit worden.

"Is hij van jou?"
Nu was het Roya's beurt om te grijnzen. "Mocht ik willen," grinnikte ze droog. "Nee, dit juweeltje met overgewicht is van een stal waar je zo nu en dan een paard kan huren. Ik help er in het weekend vaak en besloot dat het nu maar eens tijd was om ook van de service gebruik te maken," legde ze uit. Ze vond het op zich best jammer dat hij haar eigen paard niet was, zoals dat gin met een dier waar je gek op was dat nit van jou was, maar ze wist ook wel dat het ook niet redelijk zou zijn om een paard te nemen; ze kon ooit in het onderhoud voorzien en in combinatie met haar studie zou ze er nooit een keer voldoende tijd voor hebben, wist ze. Dan was het toch handiger gewoon af en toe voor twee uurtjes te betalen en verder lekker op stal te helpen, wat ook nog eens als leuke bijkomtigheid had dat ze geregeld gratis mocht rijden als een van de paarden dringend beweging nodig had. Ze kon niet klagen.
Ze luisterde toen Juliette begon te vertellen. Dus Juliette woonde ook op zichzelf. Haar reden klonk een stuk minder aangenaam dan die van Roya, zonder twijfel.
"Wel balen dan, dat je daardoor niet meer bij hem woont," zei ze zacht. Zijzelf was iemand die gemakkelijk zonder haar ouders kon, maar ze kon snappen dat het voor Juliette niet echt prettig was als je eerst ergens samen woonde, om vervolgens gescheiden te worden.
Roya had een zeer goede band met haar ouders, maar ze was nou eenmaal een onafhankelijk iemand dat graag vrij wilde kunnen gaan en staan waar ze wilde. Ze vond het heerlijk om zelfredzaam te zijn en om op eigen kracht te leren en ontdekken.
Ze nam, door het feit dat Juliette uitsluitend over haar vader had gesproken, aan dat de ouders van de blondine waren gescheiden, maar ze vroeg er wijselijk niet naar, wetend dat dat soort dingen vrij gevoelig konden liggen.
"En jij?"
"Studie," antwoordde Roya in een woord en e grijnsde. "De academie hier waar ik dergeneeskunde studeer staat namelijk enorm goed bekend," verduidelijkte ze. "Dus ik kwam hier eigenlijk puur daarvoor. Moest meteen op kamers, maar dat is niet echt een punt; de stad hier heeft veel meer dan ik ooit had gedacht en de mensen zijn er vriendelijk, voor zover ik heb gemerkt."
Een tweede vlieg landde op haar arm, precies hetzelfde soort. Ditmaal merkte Roya hem echter iets te laat op; een snelle, stekende pijn wees haar er namelijk op dat hij daar zat. Met een zucht sloeg ze ook dit exemplaar plat. Ja, niets tegen insecten, maar als ze haar wilden steken waren ze echt in voor een goede hersenschudding.
Ze keek voor zich. Het was nu vrij vlak, merkte ze op.
"Hmm, zometeen anders een drafje doen?" stelde ze voor.