I want something just like this [Demi]

Ze had Demi niet meer gezien sinds het... "ongeluk" in het park. Niet in persoon, in ieder geval. Ze hadden gebeld, dat wel, maar Annabell had sindsdien bijna niemand echt gezien. Ze had haar familie wel gesproken, eventjes, omdat Mortimer haar eigenlijk had gedwongen om langs te komen. Haar oom had haar bezorgd toegesproken, gevraagd of ze niet met iemand wilde spreken, een professioneel iemand die haar kon helpen met opgelopen trauma's - want dit was natuurlijk niet niks. Maar ze had het afgewezen. Ze voelde er niets voor om met een therapeut te beginnen, om daar dan weken lang aan vast te zitten.
En Roya. Haar lieve kamergenoot die veel te veel had meegemaakt in haar korte leven, die ook in het park was geweest. Ze hadden er allemaal onder geleden. Bryce was er gelukkig ook bij geweest om zijn vriendin op te vangen.
Het beeld van Riot hield haar 's nachts nog steeds wakker. Elke keer als ze haar ogen dicht deed zag ze de gapende wonden, hoorde ze de knallen, het gegil, de paniek van de mensen. En dan sliep ze misschien twee uur per nacht en was ze de volgende dag een lopende ramp.
Dit kon zo niet langer.
Twee weken waren voorbij gegaan en Demi had haar uitgenodigd om langs te komen. Ze was nog nooit bij de jonge vrouw thuis geweest - Demi was wel bij haar langs gekomen, ze waren op verschillende dates geweest waarvoor Anna haar had opgehaald, dus ze wist wel waar het was. Maar ze was nog nooit binnen geweest.
Ze had met Roya gegeten en stond nu zeker al een half uur door haar kast te rommelen, op zoek naar iets leuks om te dragen. Ze had al een week dezelfde broek gedragen omdat ze zichzelf er niet toe kon brengen om hem in de was te doen maar voor Demi kon ze zo niet verschijnen. Schone broek, schoon shirt. Ze had voor het eten al gedoucht en haar blonde haar rook naar oranjebloesem.
Geen make-up, enkel wat concealer voor de donkere wallen onder haar ogen. Deze waren de afgelopen dagen gelukkig wat verdwenen omdat ze net wat langer sliep en nu ook middagdutjes deed, maar toch.
Afscheid nemen van Roya, en gaan. Het was al tien voor acht en ze hadden om acht uur afgesproken - niets voor Annabell om te laat te komen. Demi zou het niet erg vinden, dat wist ze bijna zeker, maar toch was het niet fijn.
Ze aarzelde even of ze haar motor zou nemen. Ze wist niet of ze van plan was om te gaan drinken en dan moest ze het voertuig bij Demi laten staan. Ze was echter al te laat om nog met de bus te gaan dus griste ze de motorsleutels, haar helm en handschoenen uit haar kamer en vertrok.
Gelukkig was het verkeer niet erg druk, en kon ze zonder veel problemen door de auto's heen manoeuvreren om Demi's huis te bereiken. Terwijl ze naar haar voordeur toe liep bedacht ze plotseling dat ze geen idee had waarom de jonge vrouw haar zo plotseling had uitgenodigd. Was het voor de gezelligheid? Verveelde ze zich?
Wilde ze Anna gewoon graag in de buurt hebben?
De laatste optie duwde ze snel naar de achterkant van haar gedachten. Ze moest zichzelf niet voorbij lopen. Ze haalde eens diep adem, haar helm onder haar arm, en belde aan.

Met een zucht haalde ze de stekker van de stofzuiger uit het stopcontact, waarna ze even met de rug van haar hand over haar voorhoofd streek. Zo. Nu wist ze in ieder geval zeker dat, wanneer Annabell zou komen, haar huis niet stoffig zou zijn. Niet dat ze dacht dat de blondine daar naar zou kijken, maar het was gewoon geen fijn gevoel.
De twee hadden, eindelijk, weer afgesproken. Na wat er op hun date in het park was gebeurd hadden ze elkaar niet meer gezien, totdat Demi aan haar vriendin had voorgesteld om bij haar thuis af te spreken. Ze hadden dan wel contact gehouden, maar Demi wilde er ook fysiek voor haar vriendin zijn. Niet dat de brunette er gelijk over zou beginnen; het plan was wel om het minstens één keer aan bod te laten komen.

Eigenlijk had ze totaal geen idee wat voor drinken Annabell nu eigenlijk zou willen drinken, vandaar dat ze zoveel mogelijk had gevarieerd tijdens het boodschappen doen in de supermarkt. Dan zou er ten minste wel één drankje zijn wat de blondine lustte, toch?

Eerlijk was eerlijk; voor deze ontmoeting was Demi best zenuwachtig. Aan alles was het te merken: het tikken van haar vingers op de tafel, het vele kijken naar de klok en haar handen die steeds ineens wat klammig werden waren daar een zeer goed voorbeeld van. De paar weken dat ze elkaar niet hadden gezien bewees voor Demi maar weer dat het toch moeilijker was om afstand van Annabell te nemen dan dat ze had gedacht. Of nee, eigenlijk was dat al bekend, maar deze keer bewees dat gewoon dat het ook écht zo was.

Dolgelukkig was ze dan ook dat de blondine had ingestemd om eens bij haar thuis af te spreken. Dat was eigenlijk alles wat de brunette op dit moment wilde. Gewoon, bij Annabell zijn..  Dat was alles wat ze op dit moment naar verlangde.

En dat werd werkelijkheid, nu ze de bel hoorde. Haast geschrokken schoot ze op vanuit haar stoel en snelde naar de voordeur. Haar zwarte broek hees ze wat omhoog, haar zwarte shirt erin stoppend, terwijl ze haar gekleurde jasje nog eens goed trok, voordat ze de deur open deed.
In de deuropening verscheen het gedaante van Annabell. Langer dan zij, blond haar, lichte ogen. Demi kon er niets aan doen dat er een grote glimlach op haar gezicht verscheen bij het zien van haar. “Hey!” Begroette ze de ander enthousiast, terwijl ze haar om de nek vloog. Niet letterlijk, ze deed het erg voorzichtig en zacht.

“Ik heb je gemist..” Fluisterde ze, voordat ze ook daadwerkelijk doorhad dat ze haar gedachten zojuist had uitgesproken. Nog even rustte haar voorhoofd tegen de bovenkant van Anna’s schouder, voordat ze haar losliet.
Uiteindelijk werd het dus een knuffel die eigenlijk nét iets te lang duurde. Niet te ongemakkelijk voor haar, want volgens haar zou het een eeuwigheid mogen duren, maar ze was bang dat Annabell dat wel zo vond.

“Hier, kom maar.” Sprak ze de ander toe, terwijl ze reikte naar de helm die Annabell onder haar arm had. Deze legde ze vervolgens in de gang, onder de kapstok, zodat die niet beschadigd zou raken.
“Kom verder.” Nodigde ze haar met een brede glimlach uit, terwijl ze zichzelf omdraaide en door de gang liep, de deur opende die naar de woonkamer leidde. “Je bent hier nog nooit binnen geweest, toch?” Nee, ze dacht van niet. Demi’s style was strak; de muren waren wit, het waren de meubels die voor kleur in het huis zorgden.
Demi wachtte af waar Annabell plaats zou nemen. Ze hoopte in de bank, zodat ze straks naast haar kon gaan zitten. “Wil je wat drinken?” Vroeg ze ten eerste, want dat was wel zo netjes. “Iets fris? Of iets anders.. wijn, of zo.” Een malse glimlach sierde haar gelaat.
Straks zouden ze wel verder ingaan op dingen die er zoal in het leven van de blondine hadden gespeeld, maar eerst moest ze haar wat comfortabel laten voelen. Voordat er eventueel diepe gesprekken gevoerd konden worden.

Ze had in de woonkamer lichten zien branden achter de gesloten gordijnen, en nadat ze had aangebeld ging er na enkele momenten ook in de hal een lampje aan - er zat glas in het bovenste gedeelte van de deur waardoor ze het licht naar buiten kon zien schijnen. Dat moest Demi ook wel zijn.
En inderdaad; niet veel later ging de voordeur open, en stond de jonge vrouw voor haar neus. Een diepe zucht ontsnapte aan haar lippen en een gewicht dat ze de afgelopen weken met haar mee had getrokken leek langzaam van haar schouders te vallen. Dit was dus wat ze nodig had gehad.
'Demi...' zei ze zacht, en een flauwe glimlach begon zich op haar gelaat te tonen. Voordat ze echter nog wat had kunnen zeggen had de ander haar armen al om haar nek geslagen. Ze rook naar een of andere dure parfum - zacht, bloeiend. Anna kneep onwillekeurig even haar ogen dicht en beantwoordde de omhelzing bijna automatisch.
“Ik heb je gemist...”
Ze voelde hoe haar nekharen langzaam overeind gingen staan toen Demi's zachte stem in haar oor fluisterde. Ze opende haar ogen weer maar liet haar nog niet los, niet helemaal wetend wat ze moest antwoorden. Ze had Demi ook gemist, natuurlijk, dat sprak voor zich, maar ze was bang dat als ze eenmaal aan het praten was ze niet meer kon stoppen.
Het was dus eigenlijk maar goed dat Demi het initiatief nam om haar los te laten en glimlachend haar helm van haar overnam om deze onder de kapstok te plaatsen. Haar motor stond om de hoek geparkeerd. De blondine stapte naar binnen en trok de deur achter zich dicht, ondertussen de hal even bewonderend. In haar bescheiden appartementje was er niet eens een gang - daar liep je gewoon direct de keuken/woonruimte binnen. Dan waren er nog twee slaapkamers, een badkamer met een toilet en een minimalistische opslagruimte, en daar bleef het dan ook wel bij.
Ze schudde haar hoofd toen Demi vroeg of ze hier ooit was geweest. Dat was ze niet, en ze had zich ook niet gerealiseerd dat achter de simpele façade zo'n mooi huis schuil ging. Jaloezie mengde zich even met iets van schaamte - dit was iets wat zij ook wilde. En iets wat ze plotseling nog erger vond was dat ze Demi al meerdere keren had uitgenodigd in haar kleine appartement, dat vergeleken met dit wel een muizenhol was. Goed, het was altijd netjes opgeruimd en was leuk ingericht, maar toch.
Die negatieve emoties schudde ze echter snel van zich af toen ze even diep adem haalde. Daar had ze nu geen tijd voor - ze wilde er niet over nadenken dus dwong ze zich om haar gedachten te verzetten. Ze was nu met Demi en daar moest ze zich op concentreren.
'Je woont hier prachtig, Demi,' zei ze glimlachend toen ze de woonkamer binnen stapte en ze eens goed de wel verlichte ruimte door keek. Ze had haar jas al uit gedaan omdat het hier aangenaam warm was en hield het kledingstuk nog in haar handen. Als ze het nu ergens over heen zou hangen zou het er gelijk een beetje vreemd uit zien, alsof ze zich zo thuis voelde dat ze daar comfortabel mee was. Ze was hier te gast.
Uiteindelijk besloot ze op de bank te gaan zitten, om toch maar ergens plaats te nemen. De grote stoelen zagen er te chique uit voor haar. Ze keek op toen Demi vroeg of ze wat te drinken wilde en haar glimlach keerde weer terug. Plotseling had ze daar inderdaad wel zin in.
'Als je rode wijn hebt zou ik dat heerlijk vinden,' zei ze met een kleine schittering in haar ogen. 'Maar als jij geen alcohol gaat drinken wil ik wel wat cola, anders is dat ook zo apart, vind je niet?' Haar glimlach verbreedde iets.

Het was duidelijk dat beiden wat voor elkaar voelden; anders waren ze al niet meerdere keren op date gegaan, toch? Of, dat was iets wat Demi zich anders voorhield. Maar het was duidelijk wat haar gevoelens zeiden, want die logen niet. Van Annabell wist ze het echter niet, waardoor ze eigenlijk niet wist wat ze nou met zichzelf aan moest. Het werd tijd dat ze haar gevoelens aan zichzelf én aan de ander ging opbiechten, maar hoe, dat was de vraag.
Bang voor de afwijzing die er eigenlijk altijd wel was – je wist het maar nooit. Bang voor het verdwijnen van de goede vriendschap die ze hadden. Bang voor het onbekende. Het onbekende wat ze zo graag wilde kennen.. wilde leren kennen.

De blondine had de brunette achtervolgd, van de gang naar de woonkamer toe. Het compliment zorgde ervoor dat ze richting haar keek, met haast een glimlach van oor tot oor, als bedankje. Een van de meest geweldige dingen om te horen was wel dat haar huis er mooi uitzag, het was immers helemaal naar haar eigen smaak ingericht.
Om te beginnen had ze gevraagd of Anna wat te drinken had gewild. Dit was wel zo netjes, zij was immers te gast en ze moest zich hier wel eerst wat op haar gemak voelen. Ze snapte wel dat ze zichzelf anders wat gespannen zou voelen, iets wat ze beiden op dit moment niet nodig hadden. Alles wat er tussen de muren van het huis zou gebeuren vanavond moest voor Annabell juist kalmerend voelen, als een uitlaatklep. Demi wilde een luisterend oor bieden, haar troosten met alle drama die er de afgelopen tijd had gespeeld, in de hoop dat het ietswat beter met haar zou gaan.
Ze wist niet of dat met succes zou aflopen, maar het was tenminste het proberen waard. Voor Anna zou ze alles proberen, als ze maar wist dat zij haarzelf uiteindelijk goed zou voelen.

Intussen had Annabell plaatsgenomen op de bank, precies zoals ze het had gewild. Wanneer ze op twee stoelen hadden gezeten was het gelijk een stuk minder persoonlijk geweest, voor haar gevoel. Niet dat het daadwerkelijk zo was, maar de afstand tussen hen had wel aan dat gevoel bijgedragen.
Of ze rode wijn had? Natuurlijk was er rode wijn aanwezig in haar huis. De vraag was eerder wat er níet aanwezig was.
Een korte grinnik volgde, nadat Anna was uitgepraat. “Ach, nee, ik heb wel ergere dingen meegemaakt. Maar; rode wijn it is.” Haast enthousiast wreef ze met haar handen over elkaar, schonk de ander nog een glimlach en draaide haar toen de rug toe, op weg naar de keuken.

Zo snel als ze kon was ze richting de keuken gelopen – wel vanaf het punt dat ze zeker wist dat Annabell haar niet meer kon zien, anders kwam ze over als een zenuwpees. Met een zwaai maakte ze de koelkast open en reikte naar de onderkant, waar enkele flessen wijn lagen. Er waren toevallig twee soorten. Lastig, welke van de twee zou ze nu moeten nemen?
Haar oog viel op één van de twee, die ze vervolgens pakte. De koelkast duwde ze met beleid dicht, waarna ze met een kurkentrekker de wijn openmaakte. Uit de kast haalde ze twee wijnglazen, die ze vulde zoals het hoorde.
Zo, klaar. Dit was haast een van de meest snelle keren dat ze drinken voor gasten had gepakt, en wát was ze daar blij om. Iedere minuut was kostbaar.
Voor het gemak had ze de fles maar meegenomen naar de woonkamer, zodat ze niet nog een keer op hoefde te staan wanneer de glazen leeg waren. De volgende keer lopen zou dus voor een nieuwe fles worden.

“Ik hoop maar dat je het lekker vindt.” Sprak ze, terwijl ze een glas voor de neus van Annabell wegzette, en de andere ernaast. De fles zette ze wat verder weg van de glazen. Zelf nam ze nu ook plaats op de bank, niet ver van Annabell verwijderd. Demi ging schuin zitten en liet haar ene knie op de bank rustten, haar andere been daarover. “Als je teveel op hebt voor terug te rijden, wil ik je ook terugbrengen.” Voor het geval dat meldde ze het maar, zodat Annabell wist dat ze zich daardoor niet moest tegenhouden.
Een kleine zucht verliet haar lippen, niet vanwege het feit dat ze niet wist wat ze moest zeggen – dat was trouwens alleen omdat ze zenuwachtig als de pest was – maar meer omdat ze wist dat scherpe onderwerpen waarschijnlijk aangekaart zouden worden. “Ik ben echt blij dat je er weer bent.” Een glimlach waarbij haar tanden werden ontbloot verscheen, terwijl haar bruine ogen in de lichte ogen van Anna keken. Ze wist dat ze het al eerder had gezegd dat ze haar had gemist, net zelfs nog, maar dat weerhield haar er niet van om het nog eens te herhalen.
“Hoe gaat het de laatste tijd met je?” Demi was er vaag van op de hoogte wat er allemaal op dit moment in haar leven speelde, maar het was anders om het daarover te hebben in het echt, dan aan de telefoon.
Ze bleef haar in haar ogen aankijken, wachtend op een reactie. Demi wilde alles van haar aanhoren, niks zou te lang duren, als Anna haar ei maar kwijt zou kunnen bij haar.

Demi verdween de keuken in om wijn te pakken voor hen tweeën, en Annabell bleef alleen in de woonkamer achter. Als de ander al nerveus was liet ze dat in ieder geval niet merken en kon ze het heel goed voor Anna verbergen, en stiekem was dat wel fijn - haar zelfverzekerde uitstraling had altijd een rustgevend effect op Anna. Demi leek altijd te weten wat ze aan het doen was. Natuurlijk gaf Annabell zelf ook graag de illusie alsof ze wist waar ze mee bezig was maar dat gevoel had ze lang niet altijd.
Vooral niet nu, na alles wat er was gebeurd. Hopelijk hadden de twee weken van absentie tussen hen niets verpest, maar Demi's initiatief leek gemeend te zijn. Ze wilde haar echt graag hier hebben, en dat stelde de blondine gerust. Ze was hier gewild, en Demi wilde echt met haar praten.
Terwijl Demi in de keuken rond liep - Anna kon haar bewegen; deurtjes gingen open en dicht, er werden glazen tegen elkaar aan getikt - bleef zij netjes zitten waar ze was. Natuurlijk was het leuk om door iemands spullen heen te neuzen maar voor nu zou ze gewoon kijken, want daar was niets mis mee. De meubels die Demi had neergezet gaven kleur aan de verder witte ruimte, en de kleine details maakten het hele plaatje ook echt gezellig, als een foto uit een familiemagazine. Kussentjes, tijdschriften op een bijzettafeltje naast een stoel, foto's op de muur. Glimlachend keek ze even naar een foto van een jongere Demi met kort haar en een pony die haar zachtjes deed lachen. Dat was echt aandoenlijk. De huidige Demi was nog steeds aandoenlijk, maar op een andere manier. Op een... aantrekkelijke manier.
Ze zuchtte onhoorbaar en wierp een blik op de deur van de keuken. Dit was een lastig parket. Als het aan haar lag was er echt iets van chemistry tussen hen, maar was ze de enige die dat opmerkte? Zag Demi haar gewoon als een goede vriendin of was er toch meer tussen hen dan enkel dat? Anna had het nog nooit zo lastig gevonden als nu, en het knaagde aan haar.
Enkele tellen later verscheen Demi weer, met twee glazen en een fles wijn. Haar glimlach keerde ook weer terug en met een klein knikje om haar te bedanken nam ze het glas van haar aan voordat ze een slokje nam.
'Het is prima wijn,' antwoordde ze met een scheve grijns. 'Je wil niet weten wat voor troep ik vrijwillig heb gedronken.'
Ze nam nog een slokje, zette haar glas toen terug op tafel en merkte plotseling dat Demi naar haar keek. Ze maakte oogcontact met haar.
Mijn god, wat is ze knap.
De woorden schoten door haar hoofd en direct verscheen er een lichte blos op haar wangen waardoor ze haar blik weer afwendde. 'Ik ben ook blij om jou weer te zien,' antwoordde ze, haar handen even samendrukkend, haar hart kloppend in haar keel. Bijna schichtig keek ze weer op, glimlachte zwakjes. 'En het gaat prima, ik - ehm -'
Haar glimlach stierf weer weg en ze schudde haar hoofd. 'Wie houd ik ook voor de gek...' Ze ging met de vingers van haar linkerhand door haar blonde haar, dat losjes naar beneden viel. 'Sinds het ongeluk...' Ze fronste licht. 'Sorry, je voelt er waarschijnlijk niets voor om het hier over te hebben. Het spijt me.'

Ze kon zich de beruchte middag nog goed herinneren. Het was een date geweest voor Annabell en haar, ze waren er samen op de motor heengegaan, zij die als excuus dichtbij Anna op de motor had gezeten met haar armen rondom haar middel, bang dat ze zou vallen. De paar kraampjes waar ze samen langs waren gekomen. Zij die daarna bij Roya, de vriendin van Anna waarmee ze het appartement deelde, en diens vriend, Bryce, hadden gestaan.
Totdat ze schoten hadden gehoord, mensen die als reactie op de loop waren gegaan en uit schrik schreeuwden. Annabell had haar daarna verlaten, om te gaan te kijken, Demi die van haar daar moest blijven staan en zorgen dat ze veilig was.
Was het maar andersom geweest. Was Demi maar degene geweest die was gaan kijken, die de beelden van een vers lijk in haar geheugen gegrift had. Niet Annabell. Was zíj zelf maar degene geweest die het had meegemaakt, had gezorgd dat de blondine juist veilig was geweest.
Allemaal als, als...
Maar het was niet zo. De realiteit was hard. Dat het leven niet eerlijk was, werd nu ook maar weer bevestigd. En nu zaten ze hier en probeerde Demi te doen wat ze nog kon doen. Voor zover dat mogelijk was. Ze zou alles proberen, totdat er ook maar iets zou helpen.
Alles.

Voorzichtig nam ze een nipje van haar wijnglas, maar wendde haar ogen niet van de jonge vrouw voor haar af. Haar opmerking zorgde ervoor dat er kort zacht gegrinnik haar keelgat verliet. Oh ja, was Annabell altijd zo rebels geweest? De gedachte eraan was aandoenlijk.
Voordat ze de vraag aan Anna had gesteld, had ze haar wijnglas weer terug op de tafel voor de bank gezet. Vervolgens leek haar hart een sprongetje te maken toen ze vertelde dat ze haar ook had gemist. Of nou ja, een sprongetje? Het was eerder een sprong, van hier tot Tokio.
Even was er een stilte tussen de woorden van Annabell door. Eerst ontkende ze het, maar die fout herstelde ze al snel, door het te bekennen.
“Nee nee nee, ik wil het juist weten.” Demi beet aan de binnenkant van haar wang, keek haar ernstig aan. Zocht een manier waarop ze Annabell kon bemoedigen het te vertellen.
Haar bruine ogen gleden over Annabell heen en bleven haken bij haar handen. Voordat ze het doorhad en erover had nagedacht, reikte haar ene hand naar Anna’s hand. Onwillekeurig glimlachte ze terwijl ze naar de twee handen keek, verstrengelend in elkaar. Bemoedigend streelde haar duim over de rug van Annabells hand, keek vervolgens op, haar ogen die haar ogen zochten. “Hé, je mag het over alles hebben met me.” Dat meende ze oprecht. “En je hoeft je daar zeker niet voor te verontschuldigen.”
Even was er een korte, maar niet ongemakkelijke, stilte. “Dus, sinds het ongeluk..?” Begon ze, in de hoop dat Annabell nu wat meer open zou zijn en zou vertellen wat er echt aan de hand was. Ondertussen kon ze niet ontkennen dat het leek of er een nest vol met vlinders in haar maag was ontpopt, alleen al door de aanraking van hun handen. Dat was iets wat ze nog steeds deed overigens; met haar duim over de rug van Anna’s hand strelen, en af en toe een klein kneepje in haar hand, om haar te laten merken dat alles oké was, dat ze alles bij haar kwijt kon.

Het ongeluk. Alsof het gisteren was gebeurd, zo goed kon ze zich het herinneren - helder, scherp, maar met flarden van geluid en boven alles, overheersende paniek. Rondrennende mensen. Gehuil. Bloed.
Ze was niet eens in de buurt geweest toen het gebeurde. Ze had afstand kunnen houden om pas later te horen dat het Riot was geweest die neer was geschoten; thuis, op de bank met Roya. Dan was ze ook geschrokken geweest, maar toch... Dit was anders.
En anders was in dit geval niet prettiger.
Ze haalde ruw haar hand langs haar ogen, maar ze huilde niet. Nog niet. Ze voelde haar vingers al trillen maar ze dwong zichzelf om zich groot te houden. Ze was altijd haar beste zelf geweest rond Demi, haar leukste kant laten zien. Natuurlijk probeerde ze wel altijd zichzelf te zijn, maar dan wel haar leukste zelf. Niet de Anna die paniekaanvallen had.
Ze haalde eens diep adem. Focus, hou je groot.
Hoe liet en zorgzaam de brunette ook deed, ze voelde er weinig voor om te gaan zitten janken. Dat was haar grootste nachtmerrie. Dus duwde ze de gedachte naar de achterkant van haar brein en ademde weer langzaam uit.
Demi had haar hand vast gepakt en keek haar met grote, bruine ogen aan - ogen waar zelfs Bambi jaloers op zou zijn. Hoe kon ze die blik nu weigeren? Ze gaf een kneepje in haar hand en hield deze stevig vast in plaats van los te laten. De aanraking was prettig. Net genoeg, ook - een tweede knuffel was net iets teveel geweest, maar dit stelde haar gerust. Demi was hier verbazingwekkend goed in.
Er viel een korte stilte waarin Annabell even naar woorden zocht, maar het was Demi die weer als eerste sprak.
Het ongeluk.
Ze knikte kort als om aan te geven dat ze haar had verstaan en deed toen aarzelend haar mond open.
'Ik slaap veel slechter sinds - sinds het is gebeurd,' mompelde ze. Ze ging opnieuw met haar vingers door haar haar. Dit was natuurlijk aan haar te zien maar uit beleefdheid zei niemand er iets over, en Roya was de enige die haar regelmatig had gezien de laatste paar weken. 'Ik... Ik kan nauwelijks een oog dichtdoen. Het is alsof... Alsof mijn nachtmerries me zelfs overdag achtervolgen.'
Haar wangen kleurden rood. Haar nachtmerries waren nog erger - dat was ook een reden waarom ze niet in slaap kon komen. Ze wilde gewoon niet slapen.
'En ik voel me - ik weet niet hoe ik het moet beschrijven... Ik heb het gevoel alsof ik me niet zo mag voelen. Ik kende hem niet eens zo goed, niet zo lang... En ik wist niet wat ik op zijn begravenis deed, ik voelde me een indringer...'
Ze boog haar hoofd en klemde haar kaken op elkaar. Ze wilde het liefst helemaal niets meer voelen, dat zou ideaal zijn geweest.
Ze besefte het echter nu nog niet, maar het feit dat ze nu eindelijk tegen iemand praatte was goed voor haar. Ze moest het niet opkroppen; ze had iemand nodig die naar haar luisterde. Echt luisterde. Iemand die haar wilde troosten.
Nu had ze echt tranen in haar ogen, en fronsend veegde ze ze weg. 'Sorry,' mompelde ze kwaad - kwaad op zichzelf. Ze wilde niet huilen.

Eigenlijk hoopte ze maar dat ze zich op haar gemak zou voelen in dit huis, dat ze voelde alsof ze gehoord werd, dat ze alles kwijt zou kunnen. Alles zou immers binnen de muren van het huis blijven, ongeacht wat Annabell voor ernstigs zou vertellen.
Anna begon, maar haakte af. Vertelde haar dat ze er niks voor zou voelen om het daarover te hebben. Dat was onjuist, Demi wilde het juist over haar problemen hebben, waardoor ze zich niet goed voelde, of wat dan ook. Alles. Letterlijk.

Demi had haar hand vastgepakt, in de hoop dat die haar wat extra ondersteuning zou bieden. Ervoor zou zorgen dat Annabell dat stapje, die ze net terugzette, juist wel zou zetten.
En het hielp. De blondine voor haar begon te vertellen, Demi die haar bruine ogen geen enkele seconde van haar af liet glijden. Gefocust, de rest om haar heen vergetend; alles om Annabell heen was een waas, deed er op dit moment niet toe.
Begripvol knikte ze, liet de woorden tot haar doordringen. Vervolgens slikte ze even. Het was zo lastig allemaal.. Als ze het weg kon nemen, de pijn die ze had, dan had ze dat zo gedaan. Zonder twijfeling. Maar wat kon ze doen, zodat de nachtmerries die Anna had, die ervoor zorgden dat ze niet kon slapen, hoe kon ze dat wegnemen? Was dat wel weg te nemen? En zo ja, was zij wel degene die bevoorrecht was om dat te kunnen doen? Demi wist het niet. Onbeantwoorde vragen, niet wetende of ze het antwoord op die vragen ooit in zou kunnen vullen.
Nu ze het zei.. de lichte wangen, waarschijnlijk verborgen achter een laagje make-up, waren Demi van tevoren niet opgevallen. Lang duurde het echter niet voordat haar ogen weer volledig op de donkere ogen van Annabell gericht waren, terug in hun oude positie, niet afwijkend daarvan.
Voorzichtig bleef ze over haar hand heen wrijven, hield hem niet los vast, maar ook niet te strak. Gewoon, net goed, zodat ze zou weten dat ze er was, dat ze haar niet los zou laten. Letterlijk en figuurlijk.

Het leek wel of zij de pijn die Annabell voelde, ook voelde op het moment toen de tranen in haar ogen sprongen. Een vlaag van schuld kroop over haar heen. Stormde op haar af en bleef daar. Het was haar schuld. Ze had moeten zorgen dat het juist zíj was die alles op orde ging stellen door te kijken, te zorgen dat Anna veilig was en haar naar huis te sturen. Dat was allemaal achteraf. Maar, ze had er tot op de dag van vandaag nog spijt van, dat het anders was gebeurd dan wat het beste was geweest.
“Geen sorry zeggen..” Fluisterend sprak ze de ander toe, pakte vervolgens met haar andere hand de hand vast van Annabell die ze al vasthad, sloot die hand als het ware in, maar verreweg van hardhandigheid natuurlijk.
Misschien was het juist beter geweest als Anna haarzelf juist kwetsbaar had opgesteld, door wel te gaan huilen. Maar ze wist dat ze niet zo was, of zo wilde zijn. Demi wist dat de blondine sterk was, beschermend, zich niet het kaas van het brood liet eten. Anna zou Anna niet zijn geweest, als ze zichzelf in eerste instantie niet sterk had opgesteld.
“Het is ook niet niks, wat je hebt gezien en hebt meegemaakt.” Strak klemde ze haar kaken op elkaar, wendde haar blik dit keer wel even af, naar hun handen die in elkaar verstrengeld waren. Ze keek weer op. “Als ik alles weg kon nemen van je, echt, dan had ik het zo gedaan.” De woorden waren oprecht, gemeend.
“Is er niet iets wat ik kan doen?” Demi fronste. Ze wilde zó graag helpen, al was het al om de pijn te verlichtten. “Misschien.. misschien voel je er iets voor als je weet dat er iemand is ’s nachts? Ik zou op de bank bij je kunnen slapen, en als het niet gaat, dat je me dan wakker maakt?” Oké, stom idee, maar het was dan ook nog maar een grof idee – nog niet verder uitgewerkt of over nagedacht. In de slaapkamer bij Annabell was natuurlijk ook, nou ja, té, nietwaar? Ze wilde haar privacy niet beperken, of te opdringerig klinken.
“Maar ik snap dat je daar én geen behoefte, én niks aan hebt.” Een minimaal glimlachje sierde haar lippen. Het was te proberen. Het was gewoon het gevoel om haar te helpen, waardoor ze te impulsief een ondoordacht idee had uitgebracht.
Het was allemaal wat.. De nachtmerries van Annabell kon ze volledig begrijpen; zij had waarschijnlijk hetzelfde gehad als zij in de ander haar schoenen had gestaan. “En nu, heb je professionele hulp gezocht, of?” Je wist maar nooit, de kans was toch best wel sterk aanwezig, of niet dan? “Niet dat ik wil dat je dat per direct neemt omdat ik je niet wil helpen, want.. ja, je snapt wel wat ik bedoel, toch?” Een korte zucht kwam door haar neusgaten, om haar eigen, domme verwoordingen. Ze kwam gewoon niet aan haar woorden uit soms. Demi wilde de blondine juist graag helpen, het was het liefste wat ze deed. En dat zou altijd zo zijn.

Het was een hele lange tijd geleden sinds ze zich zo slecht had gevoeld en ze had het niet bepaald gemist. De laatste keer was het een bepaalde situatie geweest, maar nu was het vooral een ophoping van gebeurtenissen - het laatste bezoek aan haar moeder, haar familie in het algemeen, stress, en nu het ongeluk in het park als de rode kers op de top van haar fucked up cake. Dit kon ze er echt niet bij hebben.
Straks eindig je nog net als je moeder, schoot het door haar hoofd, en de gedachte deed haar schrikken. Het beeld van Amy McKane-Wayland verscheen direct op haar netvlies met een angstaanjagende snelheid - dun, blond haar, waterige ogen, witte huid met bleke sproeten. Dunne, pezige handen. De geur van citroenzeep.
Sommige psychische aandoeningen kunnen meerdere keren voorkomen in een familie. Dit heeft natuurlijk ook met leefwijze te maken en Annabell had altijd gedacht dat zij nooit hetzelfde zwarte gat in zou vallen, maar terwijl ze ouder werd begon het lastig te worden om zichzelf groot te houden. Ze moest het allemaal zelf doen, wilde het allemaal zelf doen. En boven alles wilde ze niet zoals haar ouders worden - vervreemd van zichzelf. Verloren in de wereld.
Demi had haar linkerhand nu met beide handen vast, haar huid zacht en warm tegen de hare. Ze voelde zich zo ontzettend leeg op dat moment dat ze het liefst in haar volledigheid tegen de jonge vrouw aan was gekropen maar haar redelijkheid hield haar tegen. Haar vrije hand was nu al tot een vuist gebald.
Een zwakke glimlach verscheen op haar gelaat toen ze aanbood om iets voor haar te doen - kon ze niet bij Anna thuis op de bank slapen, zodat ze bij haar kon zijn als het niet ging? Het was lief bedoeld, dat begreep zij ook wel, maar de woorden klonken bijna kleinerend. Ze was geen klein kind meer. Ze schudde haar hoofd.
'Dat is heel lief, Demi, echt, maar het hoeft allemaal niet...' Ze zuchtte diep, keek Demi voor de eerste keer echt even recht aan en wendde haar blik toen weer gelijk af toen haar ogen zich weer vulden met tranen. Godverdomme. 'Roya doet al genoeg voor me. Jullie hoeven je echt niet allemaal zorgen om me te gaan maken. Ik moet het gewoon - ik moet het gewoon allemaal nog even verwerken.'
Toen Demi vroeg of ze professionele hulp had gezocht moest ze moeite doen om niet schamper te lachen. Ze klonk precies als Darius toen die haar op was komen zoeken in haar appartement: "Is het niet verstandig om een therapeut op te zoeken of zo? Het hielp toen ik van Eline moest herstellen." Haar neef kon nu weer om zijn ex-vriendin, die een hardcore drugsdealer bleek te zijn en pogingen had gedaan Darius met zich mee te trekken, lachen, maar dat was toen wel anders geweest.
Opnieuw schudde ze haar hoofd. 'Niet echt. Ik denk niet dat ik het nodig heb om eerlijk te zijn, ik zit echt niet op nieuwe rondes therapeuten te wachten.' Haar hand ontspande zich iets en ze knipperde haar tranen weg. Genoeg emotioneel gedoe. 'Mijn familie zit me constant in de nek te hijgen over de hele situatie, Roya doet haar best om me beter te laten voelen maar die heeft natuurlijk ook andere dingen te doen en ze kan geen moedertje blijven spelen.' Ze zuchtte ongelukkig. 'Ik klink als een kind dat niet voor zichzelf kan zorgen. Het spijt me, Demi, dit had je waarschijnlijk niet in gedachten toen je me uitnodigde...'
Ze keek haar weer aan en wist tot haar eigen verrassing eens waterig naar de brunette te glimlachen - een echte, gemeende lach.

Deze kwestie was erg lastig, als je het haar vroeg. Demi wilde een helpende hand bieden, maar hoe? Op die vraag had ze geen antwoord, en ze wist ook niet of ze die wel ging krijgen.
Ze had gewoon gewild dat er één ding was waarmee ze had kunnen helpen. Ze voelde zich in deze situatie zo machteloos, zo’n nietsnut. Niet omdat ze per se wilde dat zij een aandeel nodig had, maar het was zo vervelend om van de zijlijn staan toe te kijken hoe de persoon waar ze – ja, echt – op dit moment het meest om gaf, zo te zien lijden.
De tranen in de ander haar ogen.. Het raakte haar diep, brak haar haast. Als het om Annabell ging was ze niet meer de ijzersterke Demi, dat werd nu weer opnieuw bevestigd. Dan kwam haar kwetsbare kant naar boven, de kant waarvan mensen niet zomaar ‘fuck it’ als levensmotto van zouden denken. Iets wat nu wel eens over haar levenswijze werd gedacht. Onterecht, maar de kant die Demi aan Annabell liet zien was anders. Daar waren geen twijfels over. Ze wist dat ze zich wat kwetsbaarder dan anders mocht opstellen tegenover de blondine en deed dit dan ook.

Fronsend keek ze haar aan. Geen zorgen om haar maken? Dat klonk als een onmogelijk iets. Sterker nog, het klonk niet onmogelijk; het was zelfs onmogelijk. De brunette trok dan ook haar mond open, zuchtte voordat ze begon te praten, terwijl ze haar blik van hun handen, naar haar ogen liet gaan. “Geen zorgen om jou maken?” Ernstig keek ze haar aan. “Natuurlijk maak ik me wél zorgen om je, Anna. Verdomd veel.” Hoe kon het ook anders? Wist ze maar hoe verdomd veel ze om haar gaf, hoe verdomd veel ze voor haar betekende en boven alles, hoe verdomd veel gevoelens ze voor haar koesterde. Ze zag het als een plicht om voor haar te zorgen, zorgen dat haar niets overkwam. Maar raad eens wie daar ongelooflijk hard in had gefaald. Eén naam, vier letters.

Haar idee over professionele hulp volgde. Niet de meest subtiele manier om dat te zeggen, maar ze moest het aankaarten. Als zij niet kon helpen, misschien een ander wel? Ze wilde alles proberen.
Ja, daar had ze ook een punt. In die mening kon ze zich zeker wel in de ander haar schoenen plaatsen. Zij zou ook niet zitten wachten om met jan en alleman te gaan praten over wat er allemaal speelde.
“Hey, doe eens normaal..” Haar verstijfde blik maakte plaats voor een warme, zorgzame glimlach. Voorzichtig verplaatste Demi haar lichaam ietwat naar voren, zodat ze iets dichterbij Annabell kwam te zitten, al scheelde het niet veel. Voor kort slikte ze, twijfelend of ze het wel moest doen.
Fuck it. Normaal had ze het ook gewoon gedaan.
Haar ene hand, die bovenop beide handen van hen lagen, tilde ze haast onmerkbaar op. Vervolgens ging deze naar de ogen van Annabell, naar de onderkant daarvan, waar nog schemerig het overblijfsel van vermoeidheid te zien was. Met haar duim streek ze voorzichtig aan beide kanten wat traanvocht weg, haar mondhoeken die wat omhoog gekruld waren. “Ik had niets liever gewild toen ik je uitnodigde..” Sprak ze, zachter dan voorheen, haar mondhoeken die nog steeds in dezelfde positie als voorheen stonden. Haar hand had ze inmiddels al teruggetrokken. “Ik ben blij dat je me dit hebt verteld.” En dat meende ze. Uit ervaring wist ze dat praten hielp, en ook al was dat in dit geval misschien niet extreem, het was altijd wel dat het een beetje hielp. Ze was allang blij dat ze wat kon betekenen voor haar vriendin.
“Als er ooit iets is waarmee ik je kan helpen, dan weet je me te vinden hè?” Ze zou nooit denken dat ze een klein kind was dat niet voor haarzelf kon zorgen. Zij had ook graag hulp gehad wanneer ze door een moeilijke periode ging.
Annabell was zo mooi.. Ze had het nog niet aan haarzelf toe kunnen geven, die gedachte, in verband met het aangekaarte onderwerp, maar God, ze was zo mooi..

Aarde aan Demi. Ze slikte, kwam terug tot leven, uit haar verre, diepe gedachtes. En de wijn op tafel? Die leek de brunette haast compleet vergeten te zijn. Opmerkelijk, aangezien een wijntje er normaal gesproken zo inging.
Alsof ze daar tijd voor had.

Annabell zuchtte eens diep en wist zichzelf eens wat te kalmeren. Dit ging verbazingwekkend goed en daar was ze blij mee - ze wilde tegenover Demi geen zenuwaanval krijgen. Niet nu, in ieder geval. Zo vroeg in hun... vriendschap? Relatie? Wat het ook was, dat wilde ze de brunette niet aan doen. Niemand, eigenlijk. Tijdens de meeste zenuwaanvallen was ze niet te verdragen.
Haar glimlach kwam hierdoor ook wat meer gemeend toen ze haar donkere ogen naar Demi opsloeg. Ze haalde nu weer kalmer adem, haar hartslag ging weer omlaag en na opnieuw eens diep in geademd te hebben voelde ze dat het weer wat beter ging. Gelukkig maar.
Demi had naar haar gezicht gereikt en in plaats van terug te trekken bleef ze bijna als verstijfd zitten, alsof ze niet wist wat ze moest doen - en dat klopte ook. Het was niet alsof ze nog nooit eerder zo close met een ander meisje had gezeten, in tegendeel, maar Demi - mijn god, Demi... Demi was adembenemend. En lief. En grappig. En cool. Ze had nog nooit eerder een meisje gekust dat ook echt cool was. Ouder dan haar, bovendien. Een jaartje, goed, dat was niet zo veel, maar toch.
Ze liet haar de tranen van haar wangen vegen, sloeg glimlachend haar ogen neer toen haar duim over haar huid gleed en voelde haar wangen rood kleuren, al was het niet zo zeer uit schaamte. Toen keek ze weer op, een lichte schittering in haar ogen die er eerder nog niet was geweest. En ze had nog niet eens zoveel wijn gehad.
“Als er ooit iets is waarmee ik je kan helpen, dan weet je me te vinden hè?”
Haar glimlach verbreedde, en ze knikte. 'Ja, dat weet ik. Dank je wel, Demi.'
Opnieuw even diep adem halen. Er zat nog steeds iets van spanning onder haar huid, in haar onderarmen, een kleine knoop in haar borst, maar deze begon zich langzaam te ontrafelen. De last die ze Demi's woonkamer binnen had getrokken gleed langzaam van haar schouders af, de druk werd verlicht. De spieren in haar lichaam ontspanden en ze kneep zachtjes in Demi's hand.
Plotseling herinnerde ze zich de wijn op tafel. Ze lachte zachtjes, draaide zich iets naar de tafel en pakte haar eigen glas van de onderzetter. 'Nou,' zei ze met een zucht die ontzettend opgelucht klonk, 'op een leuke avond. Ik heb voor nu wel even genoeg over mijn zorgen gepraat.' Ze nam een slokje, maar bleef Demi aankijken terwijl ze dit deed, nog steeds die schittering in haar blik. Met haar andere hand hield ze nog steeds die van de brunette vast. Toen verzachtte haar uitdrukking.
'Echt ontzettend bedankt, Demi... Ik voelde er niets voor om met mijn familie te praten omdat ik ze niet ongerust wil maken, en dat wil ik bij jou natuurlijk ook niet...' Ze haalde haar schouders eens op. 'Maar goed, ehm... Bedankt dat je naar me wil luisteren.' Ze glimlachte zwakjes.

Gelukkig dat ze haar gebaar leek te waarderen; Annabell had haar hand immers niet weggetrokken van haar gezicht af. Voor haar gevoel was dat een goed iets, dat ze het had toegelaten. Misschien dat ze het dan wel fijn vond om bij haar te zijn..? En haar aanrakingen niet erg vond? Net zoals Demi dat niet erg vond om te doen, en het leuk vond om in haar aanwezigheid te zijn?
Dat was teveel van het goede. Maar goed, dromen mocht altijd.

De kans was aanwezig dat ze zichzelf als een last zag, dat mensen betere dingen te doen hadden dan naar haar problemen te luisteren. Het tegendeel was waar. Ze stond altijd open, voor alles en iedereen waarmee ze bevriend was, maar mocht het duidelijk zijn dat Annabell toch wel een geval apart was. Voor haar zou ze ’s nachts de hele wereld afreizen, zou dat het nodig zijn. Altijd.
Alles wat ze op dit moment voelde.. Je kon wel stellen dat de brunette op dit moment het liefst haar jack had uitgedaan en in haar korte shirt wilde gaan zitten. Ze kreeg het gewoon zó warm door alles. En het erge was dat Annabell niet eens wist dat ze dit effect op haar had.
Misschien moest ze eindelijk eens toegeven aan haar gevoelens en het de ander gewoon vertellen. Het zou wel zo eerlijk zijn voor Anna, als voor haarzelf.
Nee, slecht idee. Het idee dat hun vriendschap op het spel gezet werd – aangezien de kans aanwezig was dat het niet wederzijds was – was te veel voor haar. Dan maar liever voor altijd vrienden en haar gevoelens onderdrukken, dan dat ze haar voor altijd kwijt zou zijn. Ook al zou beide opties eeuwig pijn blijven doen.
Daarbij, het was geen goed moment. Beter nog; ze had daar geen slechter moment voor kunnen uitzoeken.

Wijn. De wijn, die ze eigenlijk helemaal vergeten was. Op haar beurt pakte ze haar glas dan ook, glimlachte om de ander haar woorden en nam een nipje van het glas. De avond was al leuk vanaf het moment dat ze binnen was gestapt, trouwens, dus daar zou het niet aan liggen. Een brede glimlach bleef op haar gelaat staan.
Deze verdween bij haar volgende woorden ook niet.
“Daar hoef je me echt niet voor te bedanken. Dat is toch iets wat –” Haar ogen gleden onbedoeld van haar donkere ogen wat naar beneden, haar lippen.. “vrienden doen.”
Haar laatste woorden vaagden weg, en voor ze het wist leunde haar hoofd steeds meer naar voren. Totdat ze de ander haar lippen raakte, haar ogen sloot, en zo voor enkele seconden bleef zitten.
Zachtjes trok ze terug, kneep onbewust wat meer in Anna’s hand. Terwijl haar hoofd weer in de positie ging als voorheen waren haar ogen ook weer van haar lippen teruggegaan naar haar ogen.
Oh my God. Had ze zojuist.
Fuck.
Alles verpest? Waarschijnlijk.
“Het – Ik –” Stamelde ze, niet wetende wat ze moest zeggen. Oh my God. Wat ze zich zojuist had voorgenomen – niets doen, omdat hun vriendschap op het spel stond – had ze dus toch overschreden. En eerlijk, ze kon zichzelf voor haar hoofd slaan.
Haar wangen kleurden rood en ze wendde haar blik af, staarde in haar wijnglas. Voorzichtig liet ze haar greep wat losser raken, liet haar hand vervolgens wegschuiven uit die van Anna.
Hoe kon ze nou zo dom zijn om dit te doen. Echt, ze was zo boos op zichzelf.
Maar toch, ze was ergens zó blij dat ze het juist wel had gedaan. Dit was alles wat ze had gewild, en zelfs meer. En eerlijk was eerlijk; haar maag was ontploft met alles gevoelens die ze ooit had gevoeld, en zelfs zoveel meer dan dat.
“Het spijt me. Ik begrijp het als je nu weg wilt.” Nog steeds had ze haar ogen in haar wijnglas gericht, beet ongecontroleerd aan de binnenkant van haar wang van de zenuwen. Ze had het echt verkloot. Dik verkloot, alles.
Het feit dat ze het toch wel had gedaan en dat ze dit altijd al had gewild deed er niet toe. Niet op dit moment in ieder geval. Later misschien, als Annabell boos weg zou gaan nu. Maar dat was voor straks pas.

Demi volgde haar voorbeeld door eveneens haar glas met wijn te pakken. Ze leken de drankjes beiden vergeten te zijn nadat ze zo in hun gesprek op waren gegaan maar gelukkig had Annabell er nog even aangedacht. Glimlachend keek ze toe hoe Demi eveneens een slokje nam, deed hetzelfde en zette toen haar eigen glas weer terug op de onderzetter. Ze moest ook nog terug naar huis, moest ze zichzelf inprenten - niet te veel alcohol, anders kwam ze in de problemen. En meer problemen kon ze er echt niet bij hebben.
Demi wuifde ondertussen haar dankbetuiging weg - of, tenminste, zo klonk het. Er was iets... anders aan haar toon. Ze keek terug naar de brunette, beseffend dat ze even naar hun glazen had zitten staren, en zag dat de ander haar ogen liet afdwalen. Haar stem werd zachter, afweziger, alsof ze er niet helemaal meer bij was.
In plaats van te reageren bleef Anna als verstijfd zitten. Ze trok haar hand niet terug uit Demi's greep en leunde ook niet weg, zelfs niet toen ze met een lichte schok besefte dat de jonge vrouw... dichterbij kwam. Steeds dichter bij.
En de tijd leek even stil te staan. Ze had alle ruimte om te "ontsnappen" als ze dat wilde, kon overeind komen en Demi laten hangen, weg schuiven naar het hoekje van de bank en doen alsof er niets was gebeurd. Maar dat deed ze niet.
Ze bleef zitten, als bevroren, en liet het moment over zich heen spoelen.
Demi kuste haar. Nog geen tien tellen geleden hadden ze nog wijn zitten drinken en nu drukte ze haar lippen tegen de hare. Anna's brein maakte overuren. Dit was niet echt, dit kon niet, dit was -
Maar toen ze haar trillende hand ophief om Demi's arm te pakken voelde deze toch heel erg echt aan.
De kus was veel te snel over. Ze kreeg niet eens te kans om verder te reageren. Demi leek ook nu pas te beseffen wat ze had gedaan en ontweek haar blik, terwijl Anna het gevoel had alsof haar wangen net zo rood waren als de wijn in Demi's glas. Hun handen gleden weg en Demi schoof iets bij haar weg, ogen nog steeds neergeslagen. Ze leek zich kapot te schamen.
Annabells hart klopte ondertussen als een gek. Ze kon enkel naar de brunette staren, haar mond een stukje open, terwijl ze zich probeerde te beseffen wat er zonet was gebeurd.
Demi had haar gekust. Echt gekust, deze keer. Niet als in een soort dagdroom op een zonnige, warme namiddag als Anna zich verveelde. Een echte kus.
Demi viel stil. Ze had niets meer te zeggen. En Anna wist niet eens wat ze moest zeggen - ze kon niet eens helder nadenken. Maar voor dit moment was dat misschien ook niet nodig. Het was niet erg dat haar hoofd opens compleet leeg was, omdat ze nu, meer dan ooit, zeker wist hoe ze zich voelde over Demi.
Zonder een woord te zeggen pakte ze Demi's hand, die op haar bovenbeen had gezeten, schoof in een soepele beweging naar haar toe zodat hun knieën elkaar raakten. Met haar vrije hand pakte ze voorzichtig Demi's kin vast, bewoog haar hoofd naar haar toe zodat ze elkaar weer aan konden kijken en, voordat ze zichzelf nog kon tegenhouden, kuste haar vol op de mond.

Het was muisstil. Zelfs zo stil, dat het vallen van een speld gehoord zou kunnen worden.
Ze was al op de hoogte van het feit dat alles nu voorbij was, dat haar onbewuste zij dit duidelijk óók niet had willen doen. Moeten doen. Maar, daar was het nu te laat voor.
Verstijfd leek Annabell te blijven zitten. Die wist vast en zeker ook niet wat ze nu moest doen, iets wat te begrijpen was. In haar hoofd zat ze waarschijnlijk allerlei manieren te bedenken waarop ze hier weg kon komen. En de brunette nam het haar niet kwalijk. Van tevoren had zij dit gevolg ook wel in kunnen schatten.
Vandaar dat ze haar excuses had aangeboden en had gemeld dat als ze weg wilde gaan, ze dat helemaal zou snappen. Het bleef echter weer stil.

Demi wist natuurlijk dat ze met elkaar al meerdere keren hadden afgesproken, hoe leuk en tof dat was geweest, en alles. Maar of Anna dat net zoals haar als een date zag? Ze wist het niet. Ze had er eerlijk gezegd geen flauw benul van.
Maar hoe het net had gevoeld.. Het voelde of ze zweefde, dat er niks beters was dan dat gevoel dat ze net had gehad. Er was ook niets beters. Diep vanbinnen snakte ze naar meer, maar een onaangenaam gevoel bekroop haar direct bij die gedachte. Ze wist immers dat dat nooit zou gebeuren, dus ze moest met beide voeten op de grond blijven.

En toen gebeurde het. Vanuit het niets kwam Annabell dit keer dichter naar haar toe, hun knieën die elkaar raakten. Demi’s wenkbrauwen schoten omhoog. Waarom deed ze dit? Ze had juist gedacht dat ze meer afstand zou nemen. Het tegendeel was waar; ze had de afstand tussen hen juist verkleind.
Haar kin werd vastgepakt en de kleine kracht waarmee haar kin werd opgetild zorgde ervoor dat ze de ander weer in haar mooie, donkere ogen kon aankijken. Iets dat ze op dit moment niet durfde, maar waar ze toe gedwongen werd.
Dit keer was zij niet degene die de stap zette, maar Annabell. Zonder zich nog af te vragen waarom de blondine dit terug deed, ze had het namelijk echt niet verwacht, beantwoordde ze haar kus. Haar rechterhand zocht haar arm, gleed langzaam omhoog, naar haar bovenarm. Haar andere hand ging naar haar oor en wreef een plukje blond haar weg.

Het had nog veel langer voor haar mogen duren, maar dit was ook al aardig wat voor de tweede keer. Met een glimlach trok Demi terug, maar toen ze haar gezicht weer zag wist ze zichzelf geen houding te geven. Toch lachte ze.
“Ik heb dit al zo lang willen doen.” Bekende ze, dit keer zonder schaamte. De Demi die altijd koel in het hoofd was leek haast herrezen, ze had haar vertrouwen immers weer deels terug, ondanks dat ze nog steeds bang was voor een afwijzing.
Demi verkleinde de afstand tussen hen weer, hun lippen die enkele millimeters van elkaar verwijderd waren. “Vanaf het moment dat ik je zag, eigenlijk..” Fluisterde ze, waarna ze nog snel een klein kusje stal van de blondine. De hand die ze op haar bovenarm had geplaatst ging nu naar haar hand, waar de hare weer in die van Annabell verstrengelde.
Ze had dit echt niet verwacht. Nooit niet. “Dit is eigenlijk beter dan dat ik ooit had durven dromen.” Zacht gegiechel volgde naar die woorden, terwijl haar andere hand nogmaals een plukje blond haar voor haar gezicht weghaalde. “Maar, ik ben zó gek op jou..” Bam. Daar was het hoge woord eruit, na al die keren. Dat werd tijd.

Het was bijna aandoenlijk geweest om naar Demi te kijken in de momenten voordat ze haar kuste en bijna had ze iets tegen haar gezegd, maar had daar toch van af gezien. Voornamelijk omdat ze niet van haar weg bewoog en ze niets had gedaan om te voorkomen dat Anna haar niet kuste.
Dus dat was wat ze had gedaan. Ze had de brunette vol op de mond gezoend en toen ze zich terug trok schitterden haar ogen. Er was een zware blos op haar gezicht verschenen die niet alleen kwam door het glas wijn dat nu al bijna leeg was. God, wat was ze mooi. Ze had dit echt al veel te lang willen doen maar had er steeds vanaf gezien - het was steeds net niet het goede moment geweest. Het moest romantisch zijn, een avond zoals deze alleen met minder tranen... Bijna geslaagd. En ze had er ook niet op gepland dat Demi degene zou zijn die haar als eerste zou kussen.
Niet dat je haar hoorde klagen.
Ze lieten elkaar tegelijkertijd langzaam iets los, hun neuzen bijna tegen elkaar. Annabell haalde zwaar adem, alsof ze moest bijkomen van een lang stuk rennen, en langzaam krulden haar mondhoeken iets omhoog. Iets kriebelde in haar keel en ze moest de drang om te lachen onderdrukken terwijl Demi een plukje haar achter haar oor schoof.
Haar gezicht lichtte op toen de ander toegaf dat ze - net zoals Annabell - haar al tijden lang had willen kussen; vanaf het moment dat ze elkaar hadden ontmoet. Als ze dat eens had geweten, dan had het toch eens anders uit kunnen pakken...
Maar het was allemaal op zijn plaats gevallen. Ze kon niet meer terug, en dat wilde ze ook niet. Sterker nog, ze wilde dat dit moment voor eeuwig kon duren. Demi had voorzichtig haar hand weer gepakt voor ze een korte kus op haar lippen drukte. Ze kneep zacht in haar hand, opende haar ogen en wendde deze niet van Demi's gezicht af. Ze wilde geen seconde missen.
Het liefst had ze haar gelijk weer gekust. Demi's lippen waren nog zachter geweest dan ze had kunnen bedenken en haar hart klopte nog steeds als een razende in haar borst, maar de jonge vrouw was weer begonnen met praten en als er iets was wat ze graag hoorde was het wel haar stem, die nu zacht en bijna buiten adem klonk.
Ze kreeg het er warmer van. Shit.
De voelde de zwerm vlinders weer opvliegen toen Demi giechelde, kneep opnieuw in haar hand en leunde grijnzend naar haar toe, haar voorhoofd tegen die van Demi. Ze gaf niet eens direct verbaal antwoord - in plaats daarvan kuste ze haar gewoon opnieuw, deze keer een hand op haar wang plaatsend. Demi leek te gloeien onder haar aanraking.
Toen ze zich weer terug trok drukte ze haar neus tegen die van Demi, glimlachte warm en fluisterde zacht: 'Ik ook op jou.' Haar grijns verbreedde, en ze ging langzaam met haar vingers door Demi's donkere haar.

Haar mondhoeken krulden wat omhoog toen ze haar hoofd zachtjes had teruggetrokken. Het was zo’n opluchting dat ze dit had gedaan, na al die tijd. Ze wist nog steeds niet hoe ze die kracht had gekregen, maar het was gelukt, en daar ging het om. En daar was ze zo blij om.. Het was het beste ooit.
Annabell haar lippen, zo zacht. Haar geur, zo aangenaam. Haar ogen, zo prachtig.
Alles was perfect.
De tranen van eerder waren dan weer wat minder. Maar die waren nu gelukkig verdwenen, in de hoop dat ze vanavond ook niet meer terug zouden komen. Dat mocht natuurlijk wel, maar dat zou betekenen dat er iets met de blondine aan de hand was. Iets wat Demi niet wilde.

Haar borstkas ging als een wilde tekeer, net of ze nog nooit inspanning had gehad. Niets was minder waar; ze ging een paar keer per week boksen op de sportschool, als ontspanning. Maar toch putte haar dit veel sneller uit dan een ronde intensief sparren. Niet dat ze dat erg vond – ze zou het iedere seconde in haar leven willen.
Demi bekende, gaf toe dat ze dit al had willen doen vanaf het moment dat ze haar had gezien. Haar woorden waren gemeend, dat was écht al iets wat ze vanaf het begin had willen doen. Niets liever. Maar nooit had ze de ballen gehad om het daadwerkelijk te doen. Of in ieder geval, ze had wel het lef, maar het moment was daar nooit. In haar hoofd was het allemaal al tijdens hun date in het park gebeurd, maar iedereen weet wel hoe dat afliep.. Het zou te hypocriet zijn geweest en daarbij had Demi Annabell niet meer gezien nadat het was gebeurd.

Hun voorhoofden waren tegen elkaar aangedrukt, een glimlach waarbij haar witte tanden werden ontbloot was te zien. Ze wist niet of die glimlach ooit nog wel van haar gezicht af te krijgen was. Sterker nog, ze wist wel zeker dat dat niet kon.
Eigenlijk had de brunette een antwoord terugverwacht, in woorden. Wat ze kreeg was echter zoveel keer beter dan wat ze had verwacht; Anna had haar lippen weer op die van haar gedrukt. Demi liet zichzelf volledig opgaan in de aanraking, gaf zichzelf vol genade over. Dat gebeurde niet vaak, dat bewees maar weer hoe speciaal ze voor haar was..
Ze plaatste haar hand op haar wang. De plaats daaronder leek in vuur en vlam te staan en het was zeker dat, als ze straks haar hand weg zou halen, haar wang vuurrood zou zijn.
As if she cared.
De aanraking eindigde. Voor haar gevoel veel te snel. Hun neuzen leunden tegen die van elkaar. Haar mondhoeken krulden omhoog bij haar woorden, waarna ze voor enkele seconden haar ogen sloot en voelde hoe lichte blosjes op haar wangen verschenen.

Ze had een eeuwigheid zo kunnen blijven zitten. Helaas kwam er aan alles een einde, zo ook aan dat de twee zo met elkaar zaten. Dit kwam doordat Demi haar lippen op haar voorhoofd plaatste. “Ik hou van jou.” Dit was de eerste keer dat ze dat ooit tegen de blondine had gezegd. En het was misschien vroeg in dit alles wat er nu speelde, maar door de lange tijd dat ze elkaar in de friendzone hadden gezet was er echt een ‘houden van’ gevoel ontstaan, voor haar dan tenminste. Het was niet op de een op de andere dag dat Demi had besloten om een oogje op haar te hebben. Helemaal niet zelfs, ze had vanaf het begin al gevoelens gekoesterd. Gevoelens die steeds meer en meer werden. Dat gebeurde tot op het moment van nu zelfs nog.

Een zucht gleed tussen haar lippen door. “Ik heb er dorst van gekregen.” Grinnikte ze, waarna ze wat naar achteren leunde en met haar vrije hand haar wijnglas beetpakte. Ze had het moment niet willen verpesten, totaal niet zelfs, maar ze was gewoon even helemaal stil geworden van wat er allemaal was gebeurd. Het moest echt nog bezinken, maar ze wist nu al dat dat niet zo snel zou kunnen gebeuren, niet op één avond.
“Wil je nog iets anders?” Vroeg ze toen, haar donkere ogen die op de blondine tegenover haar waren gericht. Ze schonk haar een mooie glimlach.
Alleen al haar zien deed zoveel met haar, gaf haar zoveel gevoelens.. Ze was er vrijwel zeker van dat ze dat nog nooit voor iemand had gevoeld, niet in zo’n sterke mate. Niet dat je haar erover hoorde klagen. Demi wilde niets liever.

Elke keer als haar hand langs die van Demi streelde had ze het gevoel alsof er kleine vonkjes van haar vingers af sprongen. Ze probeerde elke kleine aanraking in haar herinneringen te koesteren, al wist ze nu al zeker dat ze dit niet snel zou vergeten - ze was ontzettend blij dat ze de wijn niet in één keer achterover had geslagen. Hun voorhoofden leunden tegen elkaar als ze niet kusten, Anna's neus raakte die van Demi toen ze zich iets terug trok en een brede grijns verscheen op haar gelaat toen ze haar ogen op sloeg. Ze zaten zo dicht bij elkaar dat hun wimpers elkaar hadden kunnen raken.
Hun blikken kruisten en Annabell kon een lach niet inhouden. De hele situatie was bijna bizar, onrealistisch - dit leek meer op een dagdroom dan iets wat echt gebeurde.
“Ik hou van jou.”
Haar glimlach stierf langzaam weg. Niet omdat ze het gevoel niet kon beantwoorden, het tegenovergestelde was waar, maar omdat ze er nogal van was geschrokken. Meende ze dat nou echt? Demi leek haar niet de persoon om daar op dit moment nog grapjes over te maken en ze keek er ook doodserieus bij.
'Ik - ik ook van jou.'
De woorden waren eruit voordat ze er goed en wel erg in had, en haar wangen kleurden roze maar haar glimlach keerde weer terug. De woorden waren waar, van haar kant zeker, en ze wist dat Demi ze niet had gesproken als ze ze niet had gemeend. Ze drukte een laatste kus op haar lippen voordat ze haar weer los liet en haar weer wat ruimte gaf.
Demi leunde iets naar achteren op de bank, aankondigend dat ze dorst had gekregen, en pakte haar half volle wijnglas van de tafel. Annabell grinnikte onwillekeurig, ging eens met haar vingers door haar haar. Toen besloot ze Demi's voorbeeld te volgen en ook nog een paar slokken van haar wijn te nemen - het was lekkere wijn, veel beter dan het spul dat zij vaak in huis had. Drinkbaar, maar niet zo duur. Ze nam eens diep adem en liet haar ogen door de kamer gaan - de ruimte om haar heen was ze even helemaal vergeten. Het was ook gewoon niet belangrijk geweest, maar nu moest ze, net als Demi, even bijkomen. Ze moest even kunnen verwerken wat er was gebeurd - wat er nu gebeurde.
"Wil je nog iets anders?"
De vraag deed haar een beetje verrast omkijken. Ze had haar glas nog aan haar lippen maar liet het nu langzaam zakken, een zwakke schittering in haar ogen. Ze wist heel goed dat ze eigenlijk bedoelde of ze nog wat te drinken wilde, of misschien wat te eten. De brunette deed haar best om het haar gast zo comfortabel mogelijk te maken. Maar als ze even heel eerlijk tegen zichzelf was was ze helemaal niet in de stemming voor eten, of iets anders dan de wijn die ze nu hadden - in tegendeel. Dat zou haar alleen maar afleiden. De wijn zorgde voor een aangenaam, rozig gevoel dat ze voor nu zeker niet kwijt wilde.
Ze wist echter heel goed wat ze nu wél wilde.
Ze kantelde haar hoofd iets naar rechts terwijl ze rustig met haar elleboog op de rugleuning van de bank leunde. In deze positie kon ze gemakkelijk opnieuw met haar vingers door haar blonde haar gaan.
'Niet iets speciaals,' gaf ze eerlijk toe, een kleine glimlach op haar gezicht. 'Maar misschien kun je wat muziek opzetten? Voor de sfeer?'
Haar ogen glommen nu echt en haar glimlach verbreedde.

En ineens was het daar. Het gevoel dat alles helemaal perfect was, al was het maar voor een kort moment, het was er. Ze kon niet de enige zijn die dat gevoel had, ze was er haast zeker van dat Annabell ook zoiets moest voelen, had gevoeld, of zou voelen. Misschien niet in die mate, maar wel dat het hele plaatje ineens klopte. Als puzzelstukjes in elkaar leek te vallen. Na al die maanden dat de puzzel als een warrige boel door elkaar lag, leek het nu of de puzzel van duizenden stukjes toch eindelijk compleet was gemaakt. Dan ook nooit meer door de war zou komen, hopelijk.
Van haar mocht dit moment dan ook nooit over gaan. Dat ze zo samen waren, in alle rust, alleen zij twee. Het was perfect. Haar grootste wens was dat dit voor altijd kon duren, maar helaas, als Annabell straks weer weg ging, dan zou ze weer van de grote, roze wolk afvallen en met beide benen op de grond belanden.
Eigenlijk best raar toch. Demi had al maanden op dit moment gewacht, van dit moment gedroomd, en dat het nu gewoon werkelijkheid was geworden? Ze kon het haast niet geloven, ondanks dat ze ontiegelijk graag wílde geloven. De werkelijkheid was ineens zoveel beter dan haar dromen.

De bevestiging dat de gevoelens wederzijds waren. Het was.. wauw. Nog beter dan dat ze zich had voorgesteld. Alles had zich in haar hoofd al miljoenen keren afgespeeld, maar hoe het werkelijk verliep overtrof alles. Echt alles.
Ook haar wangen kleurden vervolgens rood, haar bruine ogen die af dwarrelden, naar haar hand, waarmee ze Anna’s had nog steeds vast had.
Nog een kus volgde – het mochten er wel ontelbaar veel zijn – voordat de twee weer wat verder van elkaar waren dan voorheen.

Het was zij die het moment als het ware liet vergaan. Haar lippen had ze aan haar wijnglas gezet, waarna ze voorzichtig een paar kleine slokjes nam. Haar ogen die ondertussen niet van Annabell af te houden waren, maar dat was logisch.
Ondertussen had ze nog de ander gevraagd of ze iets wilde, voor het geval dat. Het was niet dat ze weg wilde van de blondine, juist niet, maar ze wilde niet rude overkomen door de hele avond niets te vragen.
Ze hoefde niets, maar had een idee; muziek.
Een glimlach verscheen rondom haar lippen, terwijl de brunette bevestigend knikte naar de blondine. Dat was een zeer goed idee.

Demi ontgrendelde haar telefoon, connectte haar Spotify met de boxen van haar televisie, en klikte op shuffle in één van haar afspeellijsten. Zo hoefde ze gelukkig niet van haar plaats af. Het eerste nummer begon te spelen. Something Just Like This. Een rustig nummer, met een duidelijke betekenis. Liet dit nou net kunnen gelden voor hen, voor dit moment.
Vragend of het zo goed was richtte Demi haar blik weer op Annabell. “Zoiets?” Een grimas sierde haar lippen, waarna ze weer wat dichterbij kwam en haar lippen op die van Annabell drukte, de muziek die op de achtergrond speelde, maar waar ze nu veel minder aandacht aan gaf. Haar vingertoppen gleden langs de ander haar kaaklijn, terwijl zijzelf helemaal opging in de kus.
Ja, ze wilde écht something just like this.

Na haar verzoek om muziek gedaan te hebben bleef Annabell rustig zitten, maar ze kon haar ogen maar moeilijk van Demi afwenden. Het hele moment bleef iets surrealistisch hebben — de warmte van de kamer; de kalmerende werkingen van de wijn; de aangename, zoete geur die bij zowel Demi als de ruimte leek te horen en die ze al langer aan de brunette was gaan koppelen. Ze moest zichzelf eigenlijk knijpen om te controleren, om er zeker van te zijn, maar dat deed ze toch maar niet.
Demi kwam overeind en Annabell liet zich naar achteren in de bank zakken, zodat ze wat kon ontspannen en kon kijken hoe Demi overeind kwam om haar telefoon te pakken en de muziek aan te doen. Een golf van kalmte was over haar heen gespoeld en haar hart, die enkele momenten geleden nog zo razendsnel hard geslagen, klopte nu rustig en zonder enige spanning in haar lichaam.
Ze bleef rustig zitten en glimlachte warm toen Demi zich weer omkeerde en weer naast haar plaats nam. De muziek werd nu via haar telefoon afgespeeld door de boxen die hier en daar in de ruimte stonden — een geluidsinstallatie waar Annabell in haar appartement enkel van kon dromen.
Maar dit was geen moment om zich daar zorgen over te maken, of überhaupt dat soort dingen met elkaar te vergelijken. Ze was hier nu, met Demi, en dat was het meest belangrijk.
De brunette kwam weer naast haar zitten en de stem van Chris Martin klonk door de kamer. De muziek stond net hard genoeg, niet te luid maar ook zeker niet te zacht.
"Zoiets?"
Ze glimlachte warm terug naar Demi toen die om bevestiging vroeg, maar de ander wachtte nauwelijks een antwoord af. Voordat ze namelijk wat had kunnen zeggen had ze haar lippen weer op die van Anna gedrukt en haar de mond gesnoerd met een kus.
Niet dat ze dat erg vond. De muziek leek even te verdwijnen, als iets wat je van heel ver weg denkt te kunnen horen, en toen ze haar ogen sloot was Demi het enige wat er nog toe deed.
Haar ogen bleven nog even dicht nadat de kus was afgebroken maar toen sloeg ze ze naar Demi op. Haar glimlach was een grijns geworden.
'Perfect.'
Nu was zij degene die het initiatief nam voor een kus, maar deze was een stuk sneller open omdat ze Demi's beide handen vast pakte en de kus weer afbrak om iets te zeggen.
'Je hebt geen idee hoeveel je voor me hebt betekend, Dems.' De blik in haar ogen was wat serieuzer geworden. 'Voor alles wat je voor me hebt gedaan... Ik kan je niet genoeg bedanken.'

Wie had dat ooit verwacht? Demi was waarschijnlijk wel de laatste. Maar, dat nam niet het feit weg dat ze hier nooit van had gedroomd. Het voelde als een droom, een puzzel waarvan de stukjes nu eindelijk in elkaar vielen. En het beviel haar. Meer dan dat. Voor altijd zo, samen met de blondine, ze kon er enkel nog meer over dromen.

Nadat ze een nummer had opgezet had ze gevraagd of dit zo goed was. Something Just Like This speelde dan ook op de achtergrond van de woonkamer. Maar eerlijk gezegd leek de muziek haast niet in het spel te zijn, het enige waar ze zich op richtte waren de donkere kijkers die tegenover haar zaten, en de persoon die bij deze ogen hoorde.
Alweer had ze haar lippen op die van de ander gedrukt. Ze kon het gewoon niet laten, het was té verleidelijk om het niet te doen. En wie hield haar tegen? Annabell niet, hopelijk.

Haar handen werden door Annabell vastgepakt, en er was niets wat dit moment ooit zou kunnen overtreffen. Haar aanrakingen waren adembenemend, zorgde ervoor dat ze even op een grote roze wolk zat, waarvan ze straks weer naar beneden zou vallen, met beide benen op de grond. Wat was lucht überhaupt? Op momenten zoals deze was het antwoord ver te zoeken. Ze betwijfelde of ze in het algemeen nog wel ademde.

Haar worden volgden. Bedanken? Dat hoefde ze nooit te doen.
“Je hoeft me niet te bedanken. Echt niet.” Haar mondhoeken krulden omhoog. “Ik zou het ieder moment opnieuw doen. Altijd.” Haar woorden waren oprecht. Als ze haar hulp weer nodig had, zou ze haar daar zelfs voor wakker kunnen maken. Ze zou ’s nachts zelfs aan mogen bellen en bij haar naar binnen komen. Op ieder moment van de dag, zeven dagen in de week lang. En dat voor altijd.
Haar donkere kijkers gleden over Annabell’s gezicht. Op de een of andere manier zorgde het aanzicht van haar neus voor een herinnering, een waarvan het niet zo leuk was gelopen, maar wat Demi ontzettend lief had gevonden. Annabell die haar en haarzelf had willen beschermen, maar vervolgens een klap op haar neus had gekregen, waardoor ze een bloedneus had gehad. Ze was de club uitgezet, en lang had het niet geduurd voordat Demi haar weer had gevonden. Eigenlijk.. Eigenlijk dachten mensen altijd dat zij juist stoer was, maar het was juist Annabell die dat die avond was. En eigenlijk iedere andere avond. In haar ogen, sowieso.

“Ik wil gewoon –” Voorzichtig stopte haar vingertop een plukje blond haar achter haar oor. “Dat je je fijn voelt, en weet dat je je altijd kunt uiten bij me. Ik ben er altijd voor je.” Een warme glimlach sierde haar lippen. Een waarvan je kon zeggen dat ze het echt meende, dat ze de waarheid sprak en dat haar woorden recht vanuit haar hart kwamen.
Alles voor Annabell. Alles.

Alle zorgen die ze had gehad toen ze hier op de bank was gaan zitten leken even weg te vagen en ze zou die nacht voor het eerst in een flinke tijd goed slapen - als ze al in slaap kon vallen en niet de hele nacht gelukzalig terug zat te denken aan wat er nu voor haar neus gebeurde.
Zou ze eigenlijk wel naar huis gaan? Kon ze niet gewoon hier blijven en bij Demi overnachten? Ze had al wat wijn op, het was hier aangenaam warm en ze wilde eigenlijk niet weg... Ze zou dan enkel Roya wel moeten berichten dat ze niet naar huis zou komen die nacht om haar kamergenoot geen zorgen te geven. Maar dat voor later.
Ze spraken allebei niet terwijl de muziek zachtjes op de achtergrond klonk en Demi bestudeerde haar gezicht met een dromerige blik in haar ogen, alsof ze diep in gedachten was verzonken. Annabell had dolgraag willen weten wat er op dat moment in haar om ging maar ze wilde de aangename stilte niet verbreken dus keek ze enkel glimlachend terug, haar hoofd op haar hand leunend.
Uiteindelijk was het Demi die als eerste weer sprak.
"Ik wil gewoon -" Een korte pauze, waarin de brunette een plukje haar achter haar oor streek - Anna's huid tintelde licht onder haar aanraking. "Dat je je fijn voelt, en weet dat je je altijd kunt uiten bij me. Ik ben er altijd voor je."
Anna's glimlach werd breder. Ze leunde naar voren, kuste haar tussen haar ogen net op haar voorhoofd. 'Bij jou zou ik me nooit slecht kunnen voelen, Demi.'
Ze keek haar even glimlachend aan en zuchtte toen diep. 'Ik zou dolgraag hier bij je blijven - als je dat wilt, natuurlijk - maar dan moet ik wel even Roya sms-en. Ik ga het niet riskeren om aangeschoten op m'n motor te gaan zitten.' Toen keerde haar grijns weer terug. 'En volgens mij is de wijn nog niet op.'
Ze had enkel kunnen hopen dat hun avond zo zou aflopen, maar de zorgen die ze aan haar hoofd had gehad hadden ervoor gezorgd dat ze er nauwelijks bij stil had gestaan. Niet dat je haar nu nog zou horen klagen.

Hoe ze zo samen met Annabell op de bank zat, dat was nou echt haar idee bij gelukkig zijn. Iemand dichtbij je hebben, voor wie je een kogel zou vangen, en samen de avond doorbrengen, en het zo naar je zin hebben, dat je die avond iedere avond opnieuw zou willen afspelen. Dit was zo’n avond. Zelf had ze nooit gedacht dat dit moment ooit zou komen, maar blijkbaar had het lot anders bepaald. Gelukkig zijn, met de persoon naar wie ze al zo lang verlangde, en nu ook daadwerkelijk zo bij haar had. Het was geweldig.

Haast versteend had de brunette de blondine aangekeken. En ze wist nou niet dat of ze nadacht over het feit dat Annabell wel een Griekse godin leek, of over het feit dat Annabell wel écht was.

Met een glimlach had ze vervolgens de stilte tussen hen verbroken, terwijl ze een pluk blonde haren achter haar oren streek.
Als reactie op haar woorden ontving ze een kus, op haar voorhoofd. Als een idioot had ze een glimlach van oor tot oor op haar gelaat, zelfs zo breed dat haar tanden voor een klein moment zichtbaar werden. De aanrakingen.. Zou ze daar ooit wel genoeg van kunnen krijgen?
Iedere keer wanneer Annabell sprak streek een koude rilling over haar lichaam. Geen akelige rilling, maar een fijne rilling. Een waarvan je zou willen dat die altijd aanwezig zou zijn. Een waarnaar je verlangde. Bij – Bij haar blijven? Dacht ze nou echt dat Demi haar weg kon sturen? Eerlijk; ze kon nu wel een gat in de lucht springen. Net alsof deze avond nog niet perfect genoeg was. Het was meer dan perfect, kon je wel zeggen.
Een grijns sierde echter haar lippen nadat ze haar zin had afgemaakt. Die moest zeker nog op, nu helemaal. “Denk je echt dat ik daar nee tegen zeg?” Die grijns bleef op haar gezicht staan. “Maar je moet het haar inderdaad wel laten weten, ja.”
Ze wierp haar nog een glimlach toe, waarna haar blik afwendde toen ze haar telefoon pakte. De glazen waren leeg, waardoor zij als reactie daarop de fles weer opendeed, en de glazen weer vulde. Nu konden ze er zeker weer tegenaan. Helemaal nu ze wist dat de ander niet meer weg zou gaan vanavond. Dat was toch wel de kers op de taart. Het maakte de perfecte avond al helemaal compleet, als dat nog meer kon dan dat het nu al was.