Woonwijken -.- (Demi)

Seth beet op zijn lip. Waar was hij in vredesnaam? Hij was dik een halfuur geleden de woonwijken ingefietst, op zoek naar een klein, particulier winkeltje dat hier ergens zou zitten, maar was er al snel achter gekomen dat alles hier vreselijk op elkaar leek.
Hij had voor zijn gevoel alle straten al gehad, en nog had hij geen enkel herkenningspunt gevonden of iets wat op een winkeltje leek. Waarom was hij ook zo stom geweest geen kaart mee te nemen?
Hij wist het antwoord wel; het feit dat hij bij de mensen zou moeten aanbellen en een heel gesprek met ze zou moeten voeren had hem enigszins nerveus gemaakt, waardoor hij dingen over het hoofd was gaan zien.
Nu liep hij, met zijn fiets aan de hand, om zich wat beter te kunnen oriënteren. Hij was net ookal in deze straat geweest, dacht hij, maar hij wist dat met alle vrijwel identieke huizen hij zich daarin ook makkelijk kon vergissen. Zelfs de straatnamen leken hier op elkaar.
Hij was nooit echt goed geweest in dit soort dingen, maar zo erg verdwaald in een woonwijk als nu was hij nog nooit geweest; de architecten hier dachten vermoedelijk dat het leuk was om elk huis hetzelfde te ontwerpen.
Seth wilde net moedeloos op een bankje gaan zitten om zich te herpakken, toen hij een meisje zag lopen. Hij moest wel directies gaan vragen, wist hij, wilde hij hier ooit uitkomen. Hij slikte. Mensenschuw als hij in de loop der jaren was geworden was zoiets vrij lastig voor hem.
Aarzelend liep hij op haar af, meer naar het asfalt starend dan naar haar.
Toen hij vlakbij was moest hij haar wel aankijken. Hij glimlachte aarzelend.
"Eh, hai, mag ik.. zou ik iets mogen vragen?" vroeg hij, enigszins onhandig. Sociaal perfect gedrag vertonen was nooit iets waar hij erg goed in was geweest bij het begin van een gsprek.
Goed, als iemand vriendelijk tegen hem was was het snel genoeg over en kon hij erg gezellig zijn, maar tot die tijd vond hij het erg moeilijk om wat uit zijn schulp te kruipen.
Het kwam voornamelijk door zijn jeugd; hij had nooit goed kunnen aarden in de achterbuurt waar hij woonde en dat hadden de andere jongens gemerkt.
Echt ernstig waren de problemen daar nooit geworden; het was niet alsof ze Seth het ziekenhuis in hadden geslagen of zo. Nee, het was meer de continue dreiging die van de anderen uit was gegaan, de eeuwige onzekerheid, het feit dat hij geen enkele aansluiting bij ze had en dat soort dingen. Nee, geweld was niet vaak tegen hem gebruikt; iedereen wist toch wel dat je je niet zo erg hoefde in te spannen als je iets van Seth wilde. Hij liet zich voor een jongen toch makkelijk zat intimideren.

Een zucht kortte zucht verliet haar keelgat. Nog even haalde ze een borstel zachtjes door haar haar zodat het voor haar perfect viel. Ofja, perfect? Gewoon normaal. Perfect zou ze het nooit krijgen. In haar slaapkamer pakte ze nog even in haar kast een paar hakken, niet al te hoge, voor haar doen tenminste niet. Ze zou maar eventjes een eindje gaan wandelen, tijd doorbrengen buiten was altijd goed voor je, right?
Haar hakken tikten ritmisch op de stenen ondergrond. Haar bruine ogen gleden even over de omgeving. De vogels floten vrolijk hun liederen, de zon scheen best wel fel en de temperatuur was voor een ochtend zoals deze nog best wel hoog. Gelukkig maar, soms kon ze nogal een koukleum zijn namelijk. Demi naderde een rij huizen en stuk voor stuk leken het exacte kopieën van elkaar. Het was dat ze er vaak kwam en ze de weg zo ongeveer wel uit haar hoofd wist, anders zou ze hier nog wel vaak genoeg verdwaald raken. Haar lange, volle haar werd een aantal keren zachtjes van zijn plaats geduwd, dankzij door de wind. Al was de wind op sommige momenten - zoals deze - wel handig, koelde je tenminste nog een beetje af.
In haar ooghoeken zag ze ineens een gedaante op haar afkomen, wat ervoor zorgde dat ze stil kwam te staan en die kant op keek. Een jongen naderde haar steeds dichter en dichter. Zijn woorden weerklonken in haar oren, een glimlach sierde haar lippen. 'Natuurlijk.' Ze was altijd wel ervoor in om iemand te helpen; ze deed het met plezier. Altijd gaf het zo'n opgelucht gevoel als ze iemand kon helpen, zo stak ze gewoon in elkaar. Al leek deze jongen haar iets schuw van haar. Wat haar toch iets wel nieuwsgieriger naar hem maakte op de een of andere manier. Waarom hij dat was wist ze niet, ze kon immers ook meteen geen reden verzinnen. Hij zag er sowieso gewoon goed, normaal en netjes verzorgd uit. Daar hoefde hij zich sowieso geen zorgen over te maken. Ach, waarom dacht ze erover, hij zou zelf vast wel een reden ervoor hebben en misschien kwam ze die te weten, misschien ook niet, who knows.
Zelf had ze ondanks haar niet al te goede jeugd, nog altijd haar openlijke karakter behouden. Al vertelde ze niet aan veel mensen haar verleden, ze wilde er simpelweg gewoon niet meer aan denken. De depressieve buien.. Dat ze gewoon had gewild dat ze weg was geweest, dat het dan beter was geweest. Toen had ze dat allemaal gewild. Maar nu was Demi toch wel blij dat ze het toch had overwogen omdat ze het lef er niet voor had, nu leefde ze met een glimlach op haar gezicht, iedere dag weer en weer. Niets voor niets had ze ook op haar armen twee woorden laten tatoeëren. Aan de binnenkant van haar linkerpols Stay, aan de rechterkant op precies dezelfde plaats Strong. Stay Strong. Iedere keer als ze daar naartoe keek herrinerde het haar araan dat ze sterk moest blijven. Het waren niet haar enigste tatoeages, ze had er wel meerdere. Een paar over haar verleden, de rest met een andere betekenis.

De reactie van het meisje deed hem redelijk ontspannen. Zo stak hij in elkaar; zodra degene die hij tegenover zich had ok bleek te zijn, werd hij een stuk relaxter.
Hij schoof zijn handen in zijn zakken.
"Ik zoek dat boekenwinkeltje, Mill's Books," zei hij, nu iets zelfverzekerder dan net.
Het meisje kwam vriendelijk op hem over en hoewel hij liever een tijdje de kat uit de boom keek bij onbekenden, had haar houding wel effect op hem en zijn gedrag, al bleef hij toch enigszins op zijn hoede.
"Loop er inmiddels al ruim een half uur naar te zoeken, so yeah.." voegde hij er met een kleine grijns aan toe.
Ja, in dit soort wijken was zijn richtingsgevoel hopeloos. Hij hoopte dat dit meisje hem de weg kon wijzen en niet de indruk zou krijgen dat hij een complete retard was of zo.
Vroeger was men die mening redelijk algemeen toegedaan; die stille, blonde jongen met dat te lange haar kon onmogelijk normaal zijn, immers. En misschien was dat ook zo. Voor onbekenden was Seth immers zonder meer vreemd.
Het was in ieder geval wel allemaal beter gegaan sinds hij hier woonde. Hij had nou niet bepaald veel vrienden hier, maar wel een aantal kennissen en hij werd door de mensen in de buurt waar hij woonde vriendelijk behandeld.
De enige plek waar hij zich echt nooit op zijn gemak voelde was op zijn werk. Hij was vakkenvuller en de vulploeg op zijn avond bestond uit allemaal van die zelfverzekerde types die anderen graag in de zeik namen.
Ze bedoelden er vast niets of niet veel mee, maar het zorgde dat Seth zich daar zoveel mogelijk op de achtergrond probeerde te houden en dat hij maar gewoon probeerde zo onzichtbaar mogelijk zijn werk te doen. Hij kreeg er goed voor betaalt, dus dat was in ieder geval iets; samen met zijn studiefinanciering kon hij op die manier aardig goed rondkomen op zijn kamer. Het was gelukkig groter dan de gemiddelde studentenwoning, maar amper duurder. Voor een redelijke prijs woonde hij in iets wat tenminste niet een veredelde bezemkast was.

De jongen sprak weer, leek al meer zelfverzekerder dan daarnet. Of.. Dat kon ook aan haar liggen dat ze dat dacht, maar zo leek het in ieder geval wel. Gelukkig maar, Demi voelde haarzelf dan ook fijner. Het boekenwinkeltje.. Even keek ze om, beet zachtjes en kort op haar lip, flink nadenkend. 'Tsja, ik wéét waar het is maar.. Ik kan het moeilijk uitleggen, de huizen hier zijn exacte kopieën van elkaar.. Ik loop wel eventjes mee anders?' Damn, precies weer iets voor haar. Weten waar het is, maar niet weten hoe ze het uit moest leggen. Ze kon meestal nooit iets goed uitleggen, dan was het voor diegene waaraan ze het uitlegde gewoon onbegrijpelijk. Het feit dat hij er al een half uur naar aan het zoeken was zorgde er voor haar alleen maar meer voor dat ze hem wilde helpen. No idea why.
Haar hakken tikten weer ritmisch op de ondergrond, dit maal alleen niet zo snel als voorheen. Oplettend bleef ze om haar heen kijken, soms een paar straatjes in slaand. Wait. Ze had haar zelf niet eens voorgesteld.. 'Ik ben trouwens Demi. Of ja, eigenlijk Demetria. Maar Demi is handiger.' Ze noemde haar zelf ook immers Demi, het was korter en fijner om uit te spreken, vandaar. Iedereen sprak haar ook aan onder die naam, door die simpele punten. Haar blik gleed even naar de grond voor haar. Haar linker vingers speelde even met een ring die om haar rechter ringvinger was gebonden, draaide hem een aantal keer, waarna ze hem weer los liet. Een zachte zucht verliet haar mond, niet van verveling, gewoon, omdat ze haar wel op haar gemak voelde. Al voelde ze haarzelf wel snel op haar gemak maar goed. Wat ze vandaag voor de rest zou gaan doen zou ze nog niet weten. Misschien nog even langs vrienden, of ergens gaan zitten op een terras en wat gaan drinken, ze wist het niet. Van alles kon ze nog gaan doen; er was keuze genoeg.
De jongen leek haar wel aardig, al kon ze daar nu nog niet echt over oordelen, ze kon hem amper. Nadat ze nog een paar hoeken naderde, de - volgens haar - goede weg koos verscheen er op haar netvlies meerdere winkeltjes, waaronder een boekenwinkel. Een kleine glimlach verscheen rond haar lippen, waarna ze naar de jongen naast haar keek. 'Daar is het.' Nog even wees ze het gebouw vlug aan, al had hij het waarschijnlijk al gezien, maar dat maakte niet uit. Zo, had ze maar weer eventjes iemand geholpen en dát op een ochtend. Ach, ze vond het wel fijn. Wat ook wel duidelijk aan haar houding en blik te merken was.

Hij knikte toen ze voorstelde mee te lopen. Enerzijds was de gedachte de hele route sociaal gewenst gedrag moeten proberen te vertonen een beetje unnerving maar ergens had hij niet echt het idee dat dit iemand was die je erop aankeek als je sociaal niet heel vaardig bleek, integendeel, dus misschien zou de tocht nog wel redelijk relaxed worden; Seth voelde zich sowieso al veel ontspannener als eerst nu bleek dat dit meisje open en vriendelijk deed. Dat zorgde ervoor dat hij zich aangemoedigd voelde hetzelfde te reageren; open, vriendelijk.
"Ik ben trouwens Demi. Of ja, eigenlijk Demetria. Maar Demi is handiger." stelde het meisje zich voor.
Seth glimlachte even. "Ik ben Seth," stelde hij zich op zijn buurt voor. "Nice to meet ya, Demi," voegde hij eraan toe en hij hoopte vaag dat het niet knullig klonk; dat gebeurde soms, dat een gewone opmerking er lame uitkwam, terwijl hij de intentie had gehad normaal te klinken. Had hij alleen last van bij onbekenden, echter; bij vrienden was hij een volledig ander iemand; vrolijk, zowaar ontspannen, empathisch en humoristisch. Dan durfde hij zich namelijk te uiten, zichzelf te zijn.
Ze waren er, gaf het meisje aan. Seth glimlachte.
"Geweldig, dank je," zei hij oprecht. Hij keek haar even aan. Iets aan haar gaf aan dat ze het geen punt leek te vinden haar tijd op te offeren hiervoor.
Toch wist hij zich even geen raad met zijn houding; moest hij zich nou gewoon omkeren en de winkel in gaan of was dat onbeleefd? Als hij iets haatte was het wel mensen kwetsen, immers.


Kort, sorry :C Hoop dat je er toch wat mee kan

Zachtjes neuriede ze mee op een deuntje dat ze al een tijdje in haar hoofd had. De naam van het liedje was nog steeds onbekend voor haar, maar de beat was erg herkennend en dus danig dat het in je hoofd bleef kleven als het ware. Zo af en toe bleef ze in haar ooghoeken naar de jongen kijken. Niet omdat ze bang was dat hij haar ineens alleen liet en ervandoor ging, maar puur om te kijken of ze niet iets had gemist van wat hij had gezegd en het over zou komen dat ze hem zou negeren. Dat was zeker niet haar bedoeling namelijk. En ondanks dat er een korte stilte was gevallen was het totaal geen akelige stilte.
"Ik ben Seth," Haar tanden ontblootte ze licht nadat hij zichzelf had voorgesteld waarna ze knikte. Zijn naam herhaalde ze enkele keren opnieuw in haar hoofd. Ze wist dat ze echt een hel was met namen, dit wilde ze vandaag niet weer eens laten blijken. Qua namen was haar hoofd sowieso al een grote warboel, namen verwisselen was geen nieuw iets voor haar. "Nice to meet ya, Demi," Op die woorden knikte ze terwijl een mooie, volle glimlach haar gelaat sierde. “Too.” Het was altijd fijn nieuwe mensen te leren kennen en voor zo ver ze kon raden was deze jongen fijn gezelschap. Haar pumps klakten ritmisch op de stenen ondergrond waardoor er in haar hoofd een soort tempo werd bijgehouden. Klik, klak, klik, klak. Vluchtig streek ze eens met haar hand door haar haar om het zo weer goed te laten liggen door de zachte bries wind die net voorbij raasde en liet ze eens een ontspannen zucht uit haar keelgat ontsnappen.
Het was altijd fijn mensen te helpen waardoor toen ze het gebouw had aangewezen Seth nog eens vluchtig bekeek. Zodat ze hem beter zou herkennen voor de volgende keer, of iets. "Geweldig, dank je," Vluchtig haalde ze haar schouders op om te laten merken dat het niks voorstelde en het allemaal wel goed was. “Graag gedaan, ik help graag mensen.” Het was iets wat ze van jongs af aan al had gemerkt aan haarzelf en nog altijd steeds gaande was. Mensen helpen, niets liever dan dat ze dat deed. Het was in haar ogen erg sociaal en als je jezelf en anderen er gelukkig mee kon maken.. Er was niets mooiers dan dat toch?
“Dus, moet je niet naar binnen..?” Zachtjes lachte ze kort na die woorden en wenkte ze eens naar het gebouw. “Niet dat ik je dwing of zo hoor, maar, gewoon..” Moeilijk uit te leggen, begreep hij vast wel. Haar ogen waren op hem gericht en haar wenkbrauwen haalde ze eventjes op om zo een vragende blik naar hem toe te werpen.

“Dus, moet je niet naar binnen..?”
Seth keek op, een beetje van zijn stuk gebracht.
"Oh, ja, natuurlijk," mompelde hij gegeneerd en hij grijnsde onbeholpen.
“Niet dat ik je dwing of zo hoor, maar, gewoon..”  zei Demi en Seth voelde zich nog ongemakkelijker. Waarschijnlijk vond ze hem nu een complete weirdo.
"Eh ja, dan ga ik maar," mompelde hij. "Nog bedankt," voegde hij eraan toe, en hij liep de winkel in.
Het scheelde dat het in boekwinkels vaak rustig en stil was. Naar de vloer kijkend liep hij naar de afdeling waar hij moest zijn, om gehurkt tussen de rijen boeken te kijken.
Uiteindelijk vond hij wat hij zocht en slofte hij naar de kasse. De casiere groette hem vriendelijk en Seth mompelde iets onhandigs terug, al leek ze het niet als onvriendelijk op te vatten.
Hij betaalde snel en kreeg de boeken in een stevige plastig tas mee.
Eenmaal weer buiten keek hij rond, hopend dat hij in zijn eentje de weg terug zou kunnen vinden.


Omg, like, fucking kort, ik weet het ;___: sorry, I suddenly had no seth-inspi and and.. Nou ja, hoop dat je er toch nog iets mee kan