Training [Charsel van Eileensel o3o]

Bem.

Met lange, gestrekte passen draafde de donkere hengst over de A-C lijn, een knik in zijn hals. Hoewel hij in tijden niet zo goed gelopen was en dit zijn berijdster het gevoel gaf de wereld aan te kunnen was haar uitdrukking serieus en uitgestreken en haar zit ontspannen. Een lichte frons verried echter haar concentratie.
Ondanks het feit dat ze een simpel, slank afkledend zwart shirtje droeg en een beige rijbroek, zat ze erbij alsof ze een proef reed. Misschien kwam het ook wel voor een deel door de strakke knot op haar achterhoofd of het lichte zadeldekje, in combinatie met gelijk gekleurde peesbeschermers.
Megan had eigenlijk bijna alleen maar lichte setjes. Ze moesten wat vaker in de was, dat was waar, maar het stond in haar ogen eenvoudigweg het mooist bij de donkere vacht van haar paard. Ze vond het een schitterende kleur, die vacht. Niet zo donker als zwart, maar donkerder dan het gemiddelde donkerbruine paard en bij vlagen zelfs met een haast wijnrode glans, als de zon er goed op scheen.
Na de oversteek zette ze Liberty op een grote volte, die ze vervolgens verkleinde en weer vergrootte. Hoe het kwam dat het vandaag zo vlekkeloos leek te gaan wist ze niet, misschien was dit een van die momenten waarop je ineens je vooruitgang van een voorgaande periode merkte, zoals dat soms ging, maar het voelde geweldig.
Het kwam ook mooi op tijd, want ze wilde al snel weer aan een wedstrijd meedoen. Ze had er alweer een aantal moeten laten schieten de laatste maanden, door de tijd die haar opleiding in beslag nam. Ze kon het nog met het rijden combineren, maar trainen zoals ze deed toen ze nog voornamelijk werkte zat er niet meer in.
Toen ze voor de laatste keer de volte weer verruimd had, stuurde ze Liberty terug naar de hoefslag, hierbij van hand veranderend. In de hoek liet ze hem aanspringen in een redelijk verzamelde galop. Dit keer zette ze hem bij a op de volte, maar deze was eenmalig.
Niet veel later nam ze hem terug om hem als volgende oefening een aantal pasjes te laten wijken. Links was om de een of andere reden voor Liberty toch altijd ietsje stroever gegaan dan rechts.
Dit was echter het laatste wat ze met hem op de planning had staan voor vandaag, dus toen het naar tevreden ging beloonde ze het dier met een paar klopjes op zijn hals, liet ze hem overgaan naar stap en kreeg hij wat meer teugel zodat hij even lekker zijn hals kon strekken.
Inmiddels zweette de hengst aanzienlijk, dus Megan nam zich voor ruim de tijd te nemen hem droog te stappen. Liberty brieste en schudde met zijn manen, waardoor er een glimlach doorbrak op Megan's gezicht. Ze klopte hem nog eens op zijn hals. Ze was trots op hem. Zeker als ze ook nog eens keek hoe ver hij was gekomen sinds de dag dat ze hem officieel haar paard mocht noemen.
Ze liet de teugels nog iets vieren en keek om zich heen. De nieuwe stal was zeker even wennen geweest voor zowel haar als haar paard, maar inmiddels kende ze het ook hier op haar duimpje en was het al even vertrouwd als de vorige stal waar ze hadden gereden.

Achterover zitten. Een van de bekendste quotes die op dit moment door Jiao's hoofd galmde. De jonge, pittige en zeer eigenzinnige merrie die hij een lesje 'springen' behoorde te geven, stond op het punt om hem eens te leren vliegen. Van de vijftal keer dat hij haar naar een hindernis had gestuurd om erover heen te gaan, had ze een viertal keer geweigerd door enkele passen weg te doen en was ze er een keer overheen gegaan om daarna in een stop te gaan. Jiao had zich ternauwernood aan de hals vast weten te grijpen, maar zijn gewicht aan haar hals was genoeg geweest om de merrie helemaal gek te krijgen. Bokkend was ze door de bak heen geracet, in de hoop haar berijder van zich af te krijgen. Jiao in kwestie zat met redelijke angstogen in het zadel, schroomde zich niet eens om de zadelknop vast te grijpen. Hij had nooit begrepen wat mensen nou zo leuk vonden aan rodeo en dit bewees ook maar weer dat die tak van de paardensport niet voor hem was weggelegd. Niet dat springen geen ongevaarlijke kanten had, maar rodeo was toch een tikkeltje ruiger.
Na enkele minuten zo door de bak te zijn gegaan, werd ze aanzienlijk kalmer en nam Jiao met klamme handen de teugels weer vast. Ze was bezweet en had zich volledig uitgeput. Van springen zou niet veel komen, maar hij moest toch laten zien dat ze uiteindelijk naar hém hoorde te luisteren. Daarom dreef hij haar aan tot een handgalopje, hield zijn been erbij en stuurde haar over de hindernis. Tot zijn verbazing sprong ze er dan ook overheen om aan de andere kant door te blijven galloperen. Jiao vond dat een training goed afgesloten moest worden, dus liet hij de merrie over gaan tot een rustige draf en stapte haar daarna uit.
Dat laatste was dus blijkbaar niet aan hem besteed. Een van de dochters van de eigenaar van de merrie kwam op hem afgesneld en zei dat het haar beurt was om uit te stappen. Vreemd genoeg was de merrie 100% kinderpaard en kon ze het meisje goed verdragen. Zodra het op springen aankwam was het een heel ander verhaal.
Jiao steeg dan ook af terwijl hij tot de ontdekking kwam dat hij net zo bezweet was als de merrie. Misschien kon hij maar beter naar huis gaan.
Toch had hij dat niet gedaan en zat hij nu aan de bakrand te kijken naar een duo die hem nog niet eerder was opgevallen. Het paard onder het meisje leek moeiteloos te gehoorzamen en ze leken wel door de bak heen te zweven. De concentratie was van het gezicht van het meisje af te lezen en Jiao moest daarom glimlachen. Het was fijn om iemand hevig geconcentreerd met zijn paard bezig te zien zijn. Hij ging op een van de banken zitten en bleef het duo volgen. Wat was dressuur eigenlijk ook onwijs gaaf om te zien! Zo in het springleven vergat hij het wel eens. Hij kon wel een paar dressuuroefeningen, maar zoals zij reed, dat kon hij niet. Hij bedacht zich dat hij eigenlijk ook best wel een paar lesjes dressuur zou willen volgen. Misschien kon hij het haar vragen? In ruil voor een springles, als ze dat leuk zou vinden.

Het was pas na een vol rondje uitstappen dat ze de jongen in het oog kreeg die aan de rand van de bak stond te kijken en ze glimlachte even naar hem. Ze zat er nooit echt mee als mensen toekeken. Zou wat zijn als dat wel zo was geweest; had het wedstrijdrijden toch wel aardig gecompliceerd.
Toen ze na een aantal rondjes langs hem gereden kwam hield ze Liberty even in. Het grote paard snuffelde nieuwsgierig aan de onbekende jongen. Ze had zelden zo'n nieuwsgierig paard gekend. Zeker toen ze hem net had had het dan ook vaak moeite gekost zijn aandacht erbij te houden. Desondanks had ze hem niet laten castreren. Ze had hem voor zo'n slank, haast tenger meisje prima in de hand en vond het goed zo.
"Hey," groette ze kordaat. Aangezien Liberty inmiddels droog was gestapt, maakte ze van de gelegenheid gebruik om af te stijgen. Ze pakte de teugels beet em richtte zich weer tot de jongen.
"Zou je de bakdeur voor me kunnen openen?" vroeg ze, beleefd maar direct. Megan draaide niet om de hete brei heen.
Met een paard aan de hand had ze vanaf deze kant altijd wat moeite met de deur, omdat hij zo naar binnen kwam vallen.

Het meisje was uit haar gefocuste modus gekomen en had hem nu opgemerkt. Een "Hey" kwam eruit waardoor Jiao vriendelijk naar haar knikte. Ze reed prachtig. Wie was ze eigenlijk? Jiao kende haar heel niet. Niet dat hij iedereen van stal kende, maar het verbaasde hem dat hij haar niet kende. Haar stijl zou hem eerder opgevallen moeten zijn en Jiao zat best vaak te kijken bij andere ruiters.
"Zou je de bakdeur voor me kunnen openen?" Jiao stond op van zijn plaats richting bakdeur en opende hem. Hij vond het geen probleem, daarbij, ze had een paard en hij hielp graag mensen.
Terwijl hij de deur openmaakte voor de nog onbekende vrouw, stelde hij zichzelf alvast voor en vroeg naar haar.
"Ik ben Jiao. Springruiter, andere klasse dus. Het ziet er echt supersmooth uit wat je doet met hem," sprak hij vol bewondering. "Hoe heet je en woon je hier al lang? Ik kan me namelijk niet herinneren dat ik je hier eerder heb gezien."

Megan glimlachte even toen de jongen de deur open deed en leidde Liberty naar buiten. De hengst reikte nieuwsgierig naar de jongen, die zich voorstelde als Jiao.
“-Springruiter, andere klasse dus. Het ziet er echt supersmooth uit wat je doet met hem,” zei de jongen en Megan’s glimlach werd breder.
“Dank je,” zei ze oprecht. Zo spontaan complimenteerden mensen haar en Liberty niet zo heel vaak. Een vriendin zei dat Megan daar te intimiderend voor was.
"Hoe heet je en woon je hier al lang? Ik kan me namelijk niet herinneren dat ik je hier eerder heb gezien."
“Megan Derley,” stelde ze zich voor, een hand naar de jongen uitstekend, terwijl ze met de ander de teugels nog steeds goed vast hield. Zijn en Libery mochten dan een goed team zijn, ze kende haar vierbenige vriend langer dan vandaag en was niet van plan een flater te slaan.
“Ik woon hier nog niet zo heel lang,” vertelde ze. “En dit is ook de eerste keer dat ik hier officieel train, dus dat verklaart vermoedelijk het een en ander.”
Ze nam de ander even op. Hij maakte een kalme, vriendelijke indruk. Zo’n type persoon waar iedereen het wel mee kon vinden, gokte ze.
“Maar jij springt dus,” zei ze, inhakend op wat hij eerder had verteld. “Wedstrijden of meer recreatief?” Ze hoopte dat hij ook wedstrijden deed. Ze had hier nog maar twee andere mensen ontmoet, buiten de eigenaar om, en beide meisjes waren meer van de buitenritten geweest. Nu was daar niets mis mee, maar Megan had meteen al kunnen voorspellen dat ze weinig spraak aan de twee zou hebben. Ze waren te soft en er zat geen enkele ambitie bij.

Ze bedankte hem voor zijn compliment en met dat bedankje leek haar gezicht op te lichten. Het strenge wat ze als vanzelfsprekend over zich leek te hebben, verdween even door een zachtaardigheid waar Jiao van stond te kijken. 
Ze stelde zichzelf voor als Megan, Megan Derley, een naam die geen belletje deed rinkelen bij Jiao. Ook niet van horen spreken, eigenlijk zei die naam hem niets. Het leek hem dan ook niet waarschijnlijk datze hier dan al een tijdje woonde. Immers had Jiao met bijna iedereen op stal wel contact. 
“Ik woon hier nog niet zo heel lang,” deelde ze mee.  “En dit is ook de eerste keer dat ik hier officieel train, dus dat verklaart vermoedelijk het een en ander.” Dat verklaarde het inderdaad ja. Dat hij haar nog nooit gezien had en dat hij nog nooit over haar gehoord had werd hem nu duidelijk. Het meisje was hier ook pas voor de eerste keer.
"Dan kan ik er ook van uit gaan dat hij hier voor het eerst op het terrein is. Dan doet hij het behoorlijk goed voor een eerste keer op een vreemd terrein," gooide Jiao er met een zweem van een glimlach uit. 
“Maar jij springt dus,” merkte ze op. Jiao knikte even kort.

"Klopt ja," antwoordde hij, alweer met een glimlach. Dressuur was niet zijn tak van sport, hij genoot veel meer van de hoogtes en de adrenalinekick die hij kreeg van hoge sprongen. Natuurlijk kon hij dressuurmatig ook wel een beetje rijden, maar de echt hoge dressuuroefeningen waren niet aan hem besteed. 
“Wedstrijden of meer recreatief?” Dat was een vervelende vraag.

"Ik train voor wedstrijden, maar van mijn moeder mag ik nog geen wedstrijden rijden. Ze wil me achterhouden of zoiets." Hij trok een gezicht.
"Maar ik heb op de planning staan om volgend jaar deel te gaan nemen op wedstrijden en ik ben altijd aanwezig bij wedstrijden." 
"Ik train eigenlijk wel dagelijks voor wedstrijden, moet ik daarbij vermelden," merkte Jiao op. Waarna hij zich bedacht dat dat misschien wat arrogant klonk en waarbij hij zich dus inbond.
"Rijd jij wedstrijden?" vroeg hij toen maar aan Megan 

Megan glimlachte even toen hij haar complimenteerde over hoe haar paard had gelopen. Voor een eerste training was het inderdaad buitengewoon goed gegaan. Uiteraard was het paard hier al wel eerder gearriveerd, dus helemaal nieuw was het al niet echt meer voor hem.
Echter, het bleef inderdaad een feit dat hij zich voorbeeldig had gedragen.
Ze luisterde geïnteresseerd en haar wenkbrauwen gingen omhoog toen hij zijn moeder noemde. Of zoiets? Hij liet zich leiden en wist niet eens wat de achterliggende gedachte was? Dat had ze eigenlijk niet van de jongen verwacht, die een volwassen indruk maakte.
"Rijd jij wedstrijden?” vroeg hij haar toen. Ze knikte.
“Ja, ik heb met mijn vorige paard tot M2 gereden, maar zij werd te oud,” legde ze uit. “Liberty zit inmiddels in L2, maar het gaat met hem minder snel door mijn studie ernaast,” vervolgde ze, het paard even op diens hals kloppend. “Ik moet nogal eens een wedstrijd laten schieten daardoor."
Ze glimlachte even wrang. Nog altijd streden de mode en de dressuur fanatiek om voorrang. Als ze zo met Liberty bezig was, leek het meer dan helder waar haar toekomst lag, maar als ze iemand zag poseren in door haar ontworpen kleding, wist ze dat zo zeker niet meer.
Wat wel honderd procent zeker was, was dat ze niet beiden kon hebben. Een koppig deel van haar had zoiets van ‘wacht maar af’, maar diep van binnen wist ze ook wel dat beiden aan de top haar volledige inzet en aandacht zouden vragen. Zoiets kon je onmogelijk splitsen, hoe graag ze dat ook zou willen.
Ze nam de jongen op.
“Maar.. je zei net dat je moeder je achterhield. Waarom eigenlijk? Je lijkt me oud genoeg om dat zelf te bepalen,” zei ze toen, haar hoofd ietwat schuinhoudend. Sommige mensen vonden Megan te direct. Megan vond dat die mensen dat of gewoon in haar gezicht moesten zeggen, of ze moesten hun mond houden.