One Jump Ahead [Sofia]

De waterval in het bos was voor Peter de meest perfecte plek die er op aarde bestond. Tenminste, op de aarde die hij kende. De lijst van plaatsen waar hij in zijn zeventienjarige leven geweest was was bijna treurig kort.
Maar als het aan hem lag zou hij er het liefst de hele dag doorbrengen - nou ja, misschien niet de hele dag, maar toch zeker een paar uur - gewoon om weg te zijn van alle mensen die hem vertelden wat hij moesten doen. Stil zitten. Zijn mond houden. Zich normaal gedragen en doen alsof hij rustig en goed opgevoed was.
Niets voor hem.
Natuurlijk had hij hulpmiddelen om zijn ADHD wat onder de toom te houden, maar stil zitten was zo - ontzettend - saai.
Hier, kilometers van huis, was het zo veel makkelijker om zijn energie kwijt te raken. Als hij na een paar uur weer terug keerde naar huis zaten zijn ouders en oudere broer in ieder geval niet opgescheept met een levende stuiterbal.
Zingend en met zijn handen in zijn zakken liep hij over het bijna onzichtbare zandweggetje richting de waterval een stuk verderop. Lang niet alle noten waren zuiver, maar er was toch niemand in de buurt om hem te horen. Dit was ongeveer het meest afgelegen stukje van het bos, en de meeste mensen die hun hond kwamen uitlaten of bosritten maakten bleven in de buurt van de bebouwde kom.
Koda, de vierjarige, donkerbruine hond van de familie Young, sprintte blaffend langs hem heen, en er verscheen onwillekeurig een brede grijns op Peters gezicht. De hond had ongeveer net zoveel energie als hij en leek niet stil kunnen zitten. Daniel en Julia Young waren ontzettend blij met het idee van hun oudste zoon om Peter de hond dagelijks een paar uur uit te laten zodat beiden uit konden razen, kilometers ver weg van de plaats waar ze eventuele schade aan konden richten.
Zacht grinnikend versnelde hij zijn pas, tot hij een sprintje achter de hond aan trok. Koda was al tussen de bomen verdwenen, maar hij wist dat bij een enkele klank van zijn stem de hond weer braaf terug zou komen.
Hij remde langzaam weer af toen hij het zandweggetje een hoek om volgde en de waterval in zicht kwam. Koda had zich al in het water gestort, keek even om toen hij de voetstappen hoorde en toen hij zag dat het Peter was rende hij nog een paar meter verder naar de andere kant door het ondiepe water. Zelf liep hij een stuk rustiger door, richting de gladde rotsen die aan de oever lagen.
aan de overkant was Koda weer op de kant geklommen, zeiknat, keek even om en slofte toen het bos in, op een iets rustiger tempo dan eerst.
Een zucht ontsnapte uit zijn mond terwijl hij even aarzelend naar de stenen in het water keek. Ze waren groot genoeg om op te staan en naar de overkant te lopen, maar er was een kans dat hij uit zou glijden en zou vallen.
Toch waagde hij het er op. Hij haalde even diep adem, schatte de afstand naar de eerste steen en sprong. Voor een paar seconden wankelde hij, voor hij zijn evenwicht vond en even om keek, naar de waterval zo'n twintig meter verderop. Toen sprong hij lenig over naar de volgende steen een stuk dichter bij, tot hij net als Koda de overkant had bereikt.
'Koda!' De hond was volledig uit zicht verdwenen, en boven het geluid van het vallende water kon hij hem niet horen.

Met haar handen in haar zakken liep Sofia over een - voor haar onbekend - paadje. Het was een week geleden dat ze hier met haar zus had gelopen en eindelijk eens had kunnen genieten van de prachtige natuur die de stad omringde, in plaats van iedere dag opgesloten te zitten tussen betonnen muren.
Het eenmansconcert van de merel ergens boven haar maakte haar bijzonder vrolijk en zacht neuriënd vervolgde ze haar reis, nadat ze even had gekeken hoe laat het was.
Niet dat het veel uitmaakte, thuis - ofwel in het pleeghuis, verwachtten ze haar niet om een bepaalde tijd.
Na de 16 hectische jaren op deze aarde had ze eindelijk wat vrijheid verdient. Eindelijk.
Als Sofia ergens een hekel aan had, dan was het wel stilzitten en je aan de regels houden, meestal regels waar ze het alles behalve eens mee was.
Toch was er weer dat gevoel van eenzaamheid. Alleen zijn was saai, soms lekker, maar toch echt wel saai. Jammer genoeg was haar zus weer te druk en had ze verder niet echt vrienden in de buurt die ja zouden zeggen tegen een lange boswandeling.

'Koda!'
Zijn ietwat schrille stem galmde door het bos, en snel schraapte hij zijn keel. Het feit dat hij pas laat was gaan puberen zat hem nog steeds vaak in de weg, vooral als hij zijn stem verhief. Hij en Julian waren er al wel achter gekomen dat hij klein zou blijven - Peter was zo'n 10 centimeter kleiner dan zijn oudere broer - en die maakte er vaak gebruik van om de jongen te plagen.
Hij grijnsde stralend toen Koda tussen de bomen door terug kwam sprinten en enthousiast tegen hem op sprong. Snel zette hij een stap achteruit zodat niet ook hij zeiknat zou worden. Koda keek even hijgend naar hem op, voor de hond om hem heen danste en terug richting de rivier slofte.
Peter stak zijn handen terug in zijn zakken, een flauwe glimlach op zijn gezicht, en liep op zijn gemak achter Koda aan. Bijna alle andere geluiden werden overstemd door het geluid van de waterval, wat na een tijdje een soort hypnotiserende werking begon te hebben.
Terwijl Koda het water weer in was verdwenen liep hij zelf een stuk stroomopwaarts richting de waterval, waar de rotser groter waren. Voorzichtig, zodat hij niet zou uitglijden op de gladde stenen en hij zijn nek zou breken, klom hij richting de waterkant om zich daar langzaam op een uitstekende rots te laten zakken, zijn voeten een heel stuk boven het water. Toen hij goed en wel zat keek hij om om te zien waar Koda gebleven was, die terug geklommen was op de oever en nogal doelloos heen en weer liep.

Sofia schrok op uit haar gedachten toen een schrille stem weergalmde. Wat er precies geroepen werd, kon ze niet verstaan, maar het klonk als een naam. Ze keek even jachtig over haar schouders en zette haar voet op een middelgrote rots, zodat ze over de barrière van stenen kon klimmen.
Het kabbelen van een beekje leek dichterbij te komen, evenals het blaffen van een hond.
Zonder na te denken liep Sofia verder het pad af en zigzagde langs de bomen. Ze was nu wel lang genoeg alleen geweest, dus een beetje gezelschap zou leuk zijn.
'Koda!'
De jongemannenstem herhaalde zich weer.
Uit entthousiasme ging ze steeds sneller lopen, tot het op een gegeven moment overging in rennen, iets waar ze - ondanks de vochtige bosgrond - geen moeite mee had.
Bij een grote rododendron hield ze halt en keek vluchtig om haar heen, al wist ze wel zeker dat er niemand anders zou ronddwalen bij de watervallen, behalve zij en de onbekende met zijn hond.
Voorzichtig stak ze haar met rode krullen omringde gezicht om de hoek van de struik om de vreemdeling te bewonderen. Meteen verscheen er een onvervalste glimlach op haar gezicht, toen ze zag dat de bruinharige jongeman neerknielde om de hond een aai over zijn natte kop te geven.
Sofia veegde een verdwaald plukje haar uit haar blikveld en wilde zich weer verschuilen achter de struik, toen er een libelle ineens besloot om op haar te gaan zitten.
'Aah, gadverdamme!'
Ze vluchtte naar voren, wild met haar handen wapperend. Zeker een originele entree, echt waar.
Pas toen de jongen haar vragend aankeek, trok ze haar mond open.
'Ik.. Eh, er was een libelle, dus...'

Peter had zich ontdaan van zowel zijn schoenen als zijn donkerblauwe sokken, zodat hij nu op blote voeten op de rots stond. De sokken, die hij een paar jaar geleden van Julian met Kerstmis gekregen had en bedekt waren met kleine, lichtroze hartjes, stopte hij snel weg in zijn sneakers zodat ze niet nat zouden worden, liet ze op de hoge rots staan en kwam zelf overeind. Fluitend rolde hij de pijpen van zijn spijkerbroek tot halverwege zijn scheenbenen op, voor hij voorzichtig zijn weg terug naar beneden maakte, richting de rivier.
Behoedzaam, zodat hij niet uit zou glijden, sprong hij naar de eerste steen die een halve meter van de oever lag, net op het moment dat een plotselinge gil hem geschrokken om deed kijken.
Een meisje met vuurrood haar van ongeveer zijn leeftijd sprong tussen de struiken vandaan, duidelijk geschrokken van iets dat hij niet kon zien. Hij kon niet zeggen hoe lang ze daar al had gezeten - had ze hem zitten bekijken vanaf het moment dat hij de waterval had bereikt? Want dat was nogal griezelig als je het hem vroeg.
Snel sprong hij terug naar de kant om te kijken of ze oké was, maar een seconde later legde ze haastig uit: 'Ik.. Eh, er was een libelle, dus...'
'Ah, oké.' Hij grijnsde, haalde snel een hand door zijn haar en bekeek haar even.
Nog geen seconde later stoof Koda tussen de bomen vandaan. Van achteren sprong de Beagle tegen het meisje op, duidelijk denkend dat ze niet veel goeds in de zin had als het zijn baasje betrof. Hierdoor moest hij haar snel opvangen zodat ze niet in het water terecht kwam. Nadat hij haar snel terug op haar voeten had gezet trok hij Koda aan zijn nekvel bij haar weg en grijnsde nogal gegeneerd. 'Sorry, dit doet hij altijd. Het is niets persoonlijks.' Hij richtte zich op en wreef even langs de achterkant van zijn nek.

Sofia slaakte een gilletje toen de hond tegen haar opsprong en de jongeman zijn redelijk sterke armen om haar heen sloeg, zodat ze niet in het water zou vallen. Toen ze weer veilig met beide gympen op de grond stond en de jongen zich had verontschuldigd, ontsnapte er een zenuwahtig lachje. 'Maakt niet uit, hoor.' Ze slikte hoorbaar. 'Ik ben Sofia, trouwens, voor als je daar nieuwsgierig naar bent,' zei ze, ietwat twijfelend. Onbekende mensen op onbekende plekken, geen goede combinatie.
De Beagle was het voorval alweer vergeten en wreef met zijn natte kop langs Sofia's grijze jeans, waarna hij haar verwachtingsvol aankeek. Ze glimlachte onwillekeurig en aaide Koda over zijn nek en keek even vanonder haar wimpers naar de eigenaar. 'En hoe heet jij?'

Peters gegeneerde grijns maakte al niet veel later plaats voor een scheve glimlach. Koda had al zijn interesse in het meisje verloren en rende terug het water in, de twee met rust latend.
'Ik ben Sofia, trouwens, voor als je daar nieuwsgierig naar bent,' stelde ze zich voor, en hij grijnsde. Sofia. Van wat hij zich van de korte periode dat hij een poging had gedaan om Grieks te leren kon herinneren wist hij nog dat Sofia kwam van het Griekse woord voor wijsheid, en ondanks dat hij het meisje niet kende vond hij het wel bij haar passen.
Koda was weer terug komen rennen en duwde zijn natte kop tegen Sofia's been, die grijnsde en een paar momenten later naar zijn naam vroeg. 'Peter,' antwoordde hij luchtig. 'Peter Young.' Hij nam haar even in zich op. 'Ik heb je hier nog nooit in de buurt gezien, kan dat kloppen? Kom je uit de stad?' Hij gebaarde vaag over zijn schouder.

Sofia schudde haar hoofd toen hij vroeg of ze uit de stad kwam. 'Ik woon in een soort pleeghuis, iets verder dan de stad.' Ze glimlachte even en nam de jongen, van wie ze nu wist dat hij Peter heette, eens goed in zich op. Hij had een lieve glimlach, dat was zeker, ook was hij kleiner dan zij, maar waarschijnlijk wel ouder. Zijn stem maakte haar een beetje warm van binnen, alsof ze al uren naar hem aan het luisteren was, iets wat haar niet leek te vervelen. 'Dus... Kom je hier vaker?' vroeg ze, terwijl ze met haar voet rondjes in het zand tekende.


Kortkortkort. Sowwy.

'Dus... Kom je hier vaker?'
Hij grijnsde scheef toen hij zag dat ze hem even bekeek, maar gaf er verder geen commentaar op en keek even over zijn schouder om te zien of Koda niet al te ver af dwaalde. 'Eh, in ieder geval elk weekend. Soms door de week na school. Mijn ouders hebben me niet zo graag thuis als ik nog vol energie zit, begrijp je.' Met een beschaamde grijns haalde hij zijn vingers door zijn haar. 'Ik maak te veel lawaai. Dus dan neem ik Koda mee,' hij gebaarde even vaag over zijn schouder, 'en blijf ik hier een paar uur voor ik weer terug ga. En jij?'

Kutzooi, had al gepost, maar was blijkbaar niet goed gegaan. xc

'Soms... Een paar keer in de week of zo.' Ze ging op een kei zitten en sloeg haar armen over elkaar.
'Ik hou er niet zo van om alleen te zijn,' gaf ze glimlachend toe. 'Gelukkig ben ik jou tegen gekomen.'
Ze ademde even diep in en genoot van de laatste zonnestralen van de lentedag.
'I hope you do not mind, sir.'
Ze speelde met een twijgje wat ze toevallig tussen haar all stars had gevonden en pulkte de minuscule blaadjes er van af, gevolgd door het steeltje.

Zwijgend luisterde hij naar haar verhaal en knikte af en toe even kort. Hij begreep wat hij bedoelde - hij was liever ook met vrienden, anders wat het zo verschrikkelijk saai. Hij kon volledige stilte niet uit staan. Het nadeel was dat hij soms veel te energiek was om rond andere mensen te zijn, die hem vaak te druk vonden.
Zijn lichtblauwe ogen vielen even op haar handen, voor hij grijnzend op keek. 'Kom op, dan laat ik je iets gaafs zien. Nu we hier toch zijn.' Hij draaide zich om en begon te lopen, na een paar meter even omkijkend of het meisje hem volgde.

Sofia strok kort een wenkbrauw op, maar stelde geen vragen toen hij wegliep.
'Wacht,' mompelde ze en duwde zichzelf omhoog, zodat ze hem nog bij kon houden.
Gelukkig had ze zelf een stevige pas, anders had ze hem nog nooit bijgehouden.
'Peter was het, hè?' Ze glimlachte even en streek een plukje haar uit haar gezichtsveld. 'Hoe oud ben je?'

Opnieuw wierp Peter een blik over zijn schouder om er zeker van te zijn dat het meisje hem wel volgde en grijnsde toen hun blikken kruisten. Hij knikte instemmend toen ze zijn naam herhaalde en sprong haastig opzij om niet door Koda ondersteboven gelopen te worden.
'Ik ben zeventien sinds een paar maanden.' Hij glimlachte even en ging achterstevoren lopen zodat hij haar kon aankijken. 'Jij?'

'Ik ben zeventien, sinds een paar maanden.' Peter glimlachte en ging achterstevoren lopen, waarschijnlijk zodat ze elkaar beter konden aankijken. 'Jij?'
Even twijfelde ze, maar uiteindelijk wist ze het weer. 'Ik ben 16,' grinnikte ze. 'Even graven.'
Ze ging naast hem lopen en keek hem even schuin aan.

'Zestien,' herhaalde hij langzaam, voor er een scheve grijns op zijn gezicht verscheen. Hij mocht het roodharige meisje wel - zeker nu hij zo weinig mensen had om echt mee te praten. Zijn broer studeerde, zijn ouders waren te druk, en de mensen op school waren allemaal zo - verschrikkelijk - saai.
Misschien was hij iets te energiek om vriendschappen te kunnen onderhouden. Misschien moest hij daar iets aan doen.
Koda kwam op topsnelheid terug gesprint, maar voor de hond tegen Sofia op kon springen greep hij hem bij zijn nekvel en trok hem terug. 'Laat dat, jij!' Toen Koda weer braaf op vier poten stond liet hij de halsband langzaam los om er zeker van te zijn dat hij het meisje niet alsnog enthousiast zou begroeten en richtte zich weer op naar Sofia terwijl Koda het water weer in sprong. Zelf stapte hij op één van de gladde rotsen aan de oever. 'Woon je dicht bij het centrum? Mijn ouders zijn de eigenaren van de boekwinkel in de hoofdstraat, de winkel met de rode gevel.'

Sofia schudde haar hoofd. 'Nee, ik woon iets buiten de stad, bij een inrichting.'
Ze grinnikte even toen Peter Koda bij haar weghaalde en keek glimlachend toe hoe hij nu weer verder het water in banjerde.
'Maar ik ben niet gestoord of zo, hoor,' zei ze, nadat ze zich had bedacht dat een inrichting wel heel ernstig klonk. 'Ik heb gewoon geen vaste ouders.'
Toen ze de glibberige rivierstenen had overwonnen ging ze weer bij hem lopen.

'Een inrichting?' Hij lachte onwillekeurig. 'Maak je geen zorgen, ik dacht sowieso niet dat je gek was. Ik denk ook niet dat ze je dan hier lieten rondlopen zonder enige begeleiding.'
Hij bleef echter wel even staan om naar haar te kijken terwijl Koda achter hem onder water verdween en Sofia hem iets langzamer over het water volgde. Hij had werkelijk geen idee hoe dat zou moeten zijn; hij was opgegroeid in een hechte familie, en hij kon zich niet voorstellen hoe anders zijn leven zou zijn geweest als dat van hem was weggenomen.
Zijn glimlach keerde echter al snel weer terug toen ze weer op dezelfde hoogte als hij stond en maakte een grote sprong richting de volgende steen, waar het water al een stuk harder langs zijn voeten raasde.
'Ik wist niet dat weeshuizen nog bestonden. Of is het niet hetzelfde?'

Sofia schokschouderde. In principe was het een weeshuis, maar zo had zij er nog nooit over nagedacht. 'Ik zie het meer als een soort tweede familie,' was haar antwoord. 'Alhoewel... Het principe is hetzelfde.'
Ze was allang blij dat ze niet in verschillende pleeggezinnen was beland, dat was echt niets voor haar. Zolang ze bij Alina en haar vrienden kon zijn was het goed, ouders waren toch alleen maar irritant als je ging puberen, zeiden haar vrienden wel eens, die wel gewoon opgevoed waren door hun ouders, maar later uit huis waren geplaatst.
Haar blik gleed weer even naar Peter. 'Hoe is jouw thuissituatie?' vroeg ze voorzichtig.

Peter knikte eens kort terwijl hij haar verhaal aan hoorde, een serieuze blik op zijn gezicht die weinig mensen ooit hadden gezien. Hij was haast nooit echt serieus, maar dit in zijn gedachten niet echt een onderwerp wat echt grappig was. Natuurlijk was het voor haar anders gezien ze er mee was opgegroeid, maar toch.
Hij vroeg ook maar niet of ze wist wie haar echte ouders waren of enig idee had of ze ergens familie had, en hij was ontzettend blij toen ze naar zijn thuissituatie vroeg zodat er geen gênante stilte zou vallen.
'Nou, ik heb een oudere broer, Julian, en mijn ouders hebben dus een boekhandel in het centrum,' legde hij uit, balancerend op een wat kleinere steen een stuk van haar af.