One jump

De winter gekomen, de dieren verdwenen. Zoiets heet een kwelling voor hem. Geen uitdaging meer om te gaan jagen, of om op zoek te gaan naar een nieuwe plek om zich uit te kunnen leven. Nee, de wereld is bedekt met een dikke laag witte smurrie. Een temperatuur om spontaan te bij bevriezen en zo zijn er nog wel meer dingen welke de winter met zich mee neemt. Gale kon met de pakken neer gaan zitten maar ook positief blijven. Hij bleef bij de tweede optie, zoals hij al eerder had gedaan. De positieve dingen aan de winter. Harder werken om het warm te krijgen, lekker vroeg onder de wol kruipen, heerlijke warme chocomelk drinken en dan had je natuurlijk ook nog eens schaatsen! Meer positieve dingen waren er vast wel, hij kon ze alleen zo snel niet bedenken.
Gale bukte richting de grond en schepte een hoopje sneeuw in zijn handen waarvan hij vervolgens een sneeuwbal maakte. Achter hem vandaan schoot een drie kleurige Border Collie tevoorschijn. Een mooie grote vlek op haar rug, zwart van kleur met bruine vegen erdoorheen. Op haar borst twee kleine bruine vlekken en rondom haar oog een zwarte ovaal van vorm. Om het af te maken twee zwarte pootjes en een bruin putje bij de staart. Een plaatje om te zien, maar ook kwa karakter. Trouw en loyaal, een vriendin voor het leven. Zoals hij daarnet ook heel de tijd had gedaan gooide hij nu ook weer de sneeuwbal tussen de bomen door. Dit keer alleen met zijn lompigheid zonder te kijken of er iemand liep.

~Moet weer even inkomen

Verschrikt sprong Fallen op. Een tak brak onder het gewicht van de grote hoeveelheid sneeuw die erop lag en viel boven op haar rug. De merrie sprong verschrikt overeind en toen ze na een paar passen wegrennen pas omkeek wat er nou precies was, bleef ze staan. Het was.. slechts een tak geweest. Ze schudde zich uit en vond zichzelf maar suf dat ze er niet eerder achter was gekomen. Even ging ze na bij zichzelf of ze pijn had, maar het antwoord moest daarop zijn; nee. Geen pijn voor haar, kon ze met tevredenheid vaststellen. Nou, dat vond ze dan wel weer prettig. Ze stapte rustig door, ze was namelijk wat aan het ronddwalen door het bos. Ze was een onbekende geur die niet van een dier was op het spoor en ze wou wel eens weten wat het was. Het was geen konijn, geen ree, geen zwijn, maar wat het dan wel was? Ze ging over in een licht drafje terwijl ze haar oren als een sataliet om zich heen liet draaien. Ze hoorde iets, rook de geur van het onbekende gemengd met de geur van hond. Hond.. En onbekende. Oké, er was een hond bij, dat wist ze dan.
Haar ogen speurden nieuwsgierig de omgeving af, waardoor ze niet helemaal zag waar ze liep en ze een tak liet knappen. Ze schrok zelf van het geluid waardoor ze in een rengalopje ervandoor vloog. De boomstam was niet heel erg hoog en in haar paniek sprong ze eroverheen. Ze kwam niet goed neer, glibberde te ver uit en moest moeite doen om zichzelf staande te houden. Toen ging ze terug naar de draf om daarna weer rustig te stappen. Ze hoorde iets. En de geur werd steviger. Ze stapte stevig briesend door, voor zich kijkend, afwisselend ook op de grond toerend. Daardoor zag ze de sneeuwbal pas toen ze niet meer opzij kon duiken.
Een jammerlijk hinnikje maakte ze, terwijl ze steigerde. Wat was dat? Vliegend sneeuw? De geur van het onbekende was ondragelijk geworden en nou moest ze weten wat het was. Ze stapte moedig door om eerst een hond te zien. Vrolijk stak ze haar oortjes naar voren, klaar om de hond te begroeten. Maar toen haar hersenen eenmaal verwerkt hadden dat die andere geur hier ook nog was, keek ze op. Een tweebenige stond daar! Zwart haar zat op de top en zijn gezicht zag er vreemd uit. Wat was zijn neus klein zeg! Kon hij daar wel goed mee ruiken? Fallen deed een stap naar voren en probeerde zijn neus te proeven. Wat een miniding was dat!
Geschrokken deed ze een stapje achteruit en brieste toen zachtjes. Ze schudde zich uit, gaapte en keek de tweebenige nieuwsgierig aan. Wat deed hij hier? Dit was toch geen woonplaats voor tweebenigen?