Big Dreams

Slenterend liep Mitch door het park. De avond was gevallen en de hemel was bezaaid met duizenden sterren. Het was best warm. Toch liep hij met zijn altijd aanwezige leren jack. Zijn zwarte haar die normaal netjes omhoog stak, zat verward. Hij had geen zin om zijn haar te doen, hij was opgestaan, had in de spiegel gekeken en had besloten dat het goed was. Zijn bruine ogen bekeken voorbijgangers. Bij elke persoon probeerde hij een verhaal te bedenken, ideaal tijdverdrijf. Deed hij vaker als hij niets te doen had en met niemand had afgesproken. Niet dat Mitch vaak alleen zat, hij had altijd vrienden om hem heen, of zijn twee geweldige hengsten. Hij was een sociaal persoon dat met iedereen overweg kon. Door zijn nogal nonchalant, flirterige opmerkingen bij de dames vonden ze hem een leuk gezelschap. Zodra ze hem beter leerde kennen wisten ze dat het gewoon hij was. Dat het in zijn lichaam zat. Hij was dan ook de eerste die je een gigantische knuffel zou geven en met domme grapjes zou proberen op te vrolijken. Maar Mitch had ook zijn slechte kantjes. Soms leefde hij wel in een duister wereldje. Een wereldje met jonko's. Niet dat dat hem een slechte jongen maakte, helemaal niet zelfs. Hij was er niet door veranderd. Wat hem wel had veranderd was het alleen gaan wonen. Hij was volwassener geworden, had verantwoordelijkheid geleerd.

Mitch nam een sigaret uit zijn pakje en stak die aan. Daar kon hij nu eens van genieten als hij eerlijk mocht zijn. De nicotine bracht hem nog meer tot rust. Hij had niet zoiets als een hond als huisdier dus zocht hij ergens anders die rust. Mitch zag een bankje iets verderop en wandelde tot daar. Inplaats van netjes op het bankje te zitten ging hij op de rugleuning zitten met zijn voeten op de zitplek. Rustig naar de mensen kijkend.

-open voor iedereen-

Het was inmiddels al wat later op de avond waardoor de temperatuur ook al wat was afgenomen. Niet dat de kou hem overigens iets deerde, met zijn leren jack die aan de binnenkant nog een laag van een soort wol bevat hield dat hem toch wel wat warm. Of in ieder geval, warm was iets anders, maar hij had het zo zeker niet koud. De wisseling van de zomer naar de herfst was in ieder geval wel te merken, aangezien het op dit tijdstip toch normaal nog wel de zon scheen. Misschien dan geen felle zon, maar die was er dan wel. Dat was nu niet iets wat aan de hand was, de zon was nergens te bekennen en toch al wel een aardig tijdje onder. Niet dat het hem uitmaakte, de nacht was altijd al meer iets geweest voor hem.
Wat vluchtig zocht Avan’s hand in een van zijn zakken, zoekend naar het pakje sigaretten wat hij bij had. Of beter gezegd bij zou moeten hebben. Toen zijn vingers iets vonden, wat overigens geen pakje was, pakte hij het uit zijn zak en merkte op dat het gelukkig nog een verdwaalde sigaret was. Damn, normaal zou hij maar eens beter op moeten letten. Sigaretten waren namelijk niet bepaald gratis en ondanks dat het in dit geval maar één verdwaalde was zou dat best veel schelen mocht dat iedere keer gebeuren. Echter, nu zijn pakje er niet in zat kwam de jongen ook tot de conclusie dat er dus ook geen aansteker aanwezig was. Ja, erg handig, maar niet heus. Misschien maar iemand zoeken die toevallig een sigaret had en die al aangestoken was? Sommige mensen wilden heus wel een vuurtje lenen en beroerd om daarom te vragen was de zwartharige jongen totaal niet.
Het was overigens nog maar sinds kort dat de jongen zo af en toe eens een sigaret weg rookte, maar hé, er was niemand die hem tegenhield dus waarom niet. Ergens zorgde het ding voor rust in zijn lichaam maar helaas waren er ook kanten die wat minder geschikt waren. Zo was dat dus dat zijn lichaam er tegenwoordig steeds vaker om ging vragen en ook al was het dat Avan zijn gedachten goed kon beheersen en de strijd met zijn hersenen in kon gaan, soms was de verleiding om er een te pakken gewoon niet tegen te gaan en eindigde hij met een sigaret tussen zijn lippen. Nja, zo lang hij er niet voor heel zijn leven aan verslaafd bleef maakte het de zwartharige jongen totaal niets uit. Zijn leven was op dit moment toch al een zooitje en dit kon er op zich ook wel bij. Vergeleken met alle dingen die met hem aan de hand waren was dit niet eens verre van schadelijk. Néé, de pijn waarmee hij al zat sinds Taylor hem grofweg had laten zitten was dat veel meer.

Toen hij iemand in het zicht kreeg die, blijkbaar, met een sigaret in zijn hand zat begonnen de bellen toch wel bij Avan te rinkelen. Fijn, dan kon hij meteen even vragen of hij een aansteker mocht lenen. Of iets wat vuur creëerde, dat was al goed genoeg. Nu maar hopen dat de dude zo vriendelijk was. Anders moest hij weer verder zoeken.
“Hey.” Begroette hij hem maar, aangezien het anders een beetje raar over zou komen om meteen om een aansteker te vragen, right? Daarbij vond Avan het echt geen probleem om een praatje te houden. Vroeger was dat hetgene wat hij altijd deed. Nu? Hm, soms. Het lag er dan maar net aan in welke situatie hij zat. “Ik ben m’n aansteker vergeten dus ik vroeg me af of ik de jouwe even mocht lenen?” Daarbij liet hij voor kort even de sigaret die zich tussen zijn vingers bevond zien aan hem. Zo. Nu maar wachten of hij zo vrijgevig was om zijn aansteker te lenen.

Mitch zonk weg in zijn gedachten. Naar zijn vrienden die een paar 100 km verderop woonden. Hij mistte ze soms wel, die mensen waar hij zijn pubertijd mee had doorgebracht. De mensen die zijn 'slechte' invloed waren. Niet dat hij nu al zoveel ouder was maar agh, die 4 jaar hadden hem wel rustiger gemaakt. Hij had ook een baardje laten groeien en een tattoo op zijn heup laten zetten. KM stond er. De initialen van een geweldig team dat al bijna 9 jaar samen werkte. Mitch en Kambarbay. Bay, zijn knappe perlino akhal teke hengst. Bay was ondertussen 12 jaar. Als tienjarige jongen had mitch hem gekregen van zijn ouders. Hij werd namelijk te groot geworden voor zijn welsh pony en mitch wou perse Bay hebben. Eerst vonden zijn ouders het maar niets, een driejarige voor een jongen van tien. Zijn ouders hadden hem laten doorrijden door een professionele ruiter. Mitch had veel afgezien met die jonge hengst. Maar nu waren ze een topteam. Mitch hoopte dan ook dat hij nog zeker twintig jaar met dit knappe dier verder kon.

Een jongen sprak hem aan. Ongeveer zijn leeftijd dacht Mitch. Daarna vroeg hij of hij toevallig geen vuurtje had. Mitch grijnsde, nam de aansteker uit zijn broekzak en hield hem voor. Wat kende hij dat probleem goed. Hij vergat zijn aansteker ook vaak. Zijn laatste lag nog bij Iana die had hij was vergeten. Maar die zou hij niet snel gaan halen. Hij sprak al een tijdje niet meer met haar.
"Je hebt geluk dat ik de mijne bij heb." Zei hij tegen de kerel. Nadat hij zijn aansteker terug had gekregen en de jongen ook op de bank was gaan zitten bekeek hij hem eens. Ze zouden haast broers kunnen zijn. Beide zwart haar, bruine ogen en bijna dezelfde vorm van gezicht. De kledingstijl was bijna hetzelfde.
"Mitch, aangenaam." Knikte hij naar de kerel. Mitch was niet het type dat handjes ging geven. Enkel bij vriendinnen was hij uitbundig. Die gaf hij een gigantische knuffel of een kus op de wang. Even zaten de twee jonge mannen in stilte langs elkaar. Niet eens een vervelende stilte. Maar de nieuwsgierigheid won het weer eens van Mitch.
"Woon je hier al lang?" Vroeg hij. Hij nam een teug van zijn sigaret, en sloot zijn ogen even. Hij voelde de nicotine naar zijn longen gaan. Een verlichtend gevoel. Hij blies de achterlatende rook weer uit, die was toch niets waart.