A night under the stars [OPEN]

De kale, soms besneeuwde toppen van de bergen trokken vaak de meeste aandacht, maar ook iets lager was de natuur imponerend. De dichte bebossing ging namelijk nog tot behoorlijke hoogte door.
Dit beboste deel van het gebergte was verraderlijk voor wandelaars. De dichte begroeiing maakte het lastiger om je te oriënteren dan de kale, bijna toendra-achtige hoogten en door het weinige zonlicht dat tussen het bladerdak door filterde konden de paden na flinke regenval nog lang drassig en glad zijn.
Hier en daar liepen er ook verraderlijke rivieren door de bergen en heuvels, die op sommige plekken plotseling dieper en smaller werden terwijl aan de oppervlakte niets te zien was. Menig toerist was door de onderstromingen van dit soort wateren naar beneden getrokken om nooit meer boven te komen.

Maar ondanks al die risico's was het een prachtig gebied om te zijn. Zolang je de routes volgde waren een aantal wandelroutes zelfs voor de onervaren wandelaar goed te doen en de omgeving was veelal adembenemend, zeker op de plekken waar de begroeiing even wat minder was en je uit kon kijken over de valleien en bergtoppen.

Solomon liep hier vaak met zijn hond, een grijze Staffordshire bull terrier, aan zijn zijde en kampeerde er ook regelmatig.
Hij had een aantal vrije dagen en het weer was goed dus hij had op een open plek een kampement gemaakt waar hij zijn tent had opgezet. Vlakbij stond een oud, half vergaan bordje dat de open plek markeerde als een toegestane kampeerplek.
Er brandde een klein kampvuurtje en de hond, Odin, lag tevreden naast de tent te slapen.
De avond was al aan het vallen en Solomon lag languit op zijn rug in het gras, met zijn armen onder zijn hoofd gevouwen, luisterend naar het knapperen van het vuur en de geluiden van de natuur om zich heen.
Hij kwam echter langzaam overeind toen hij een eind verderop voetstappen meende te horen. Ook Odin was alert. Hij richtte ineens zijn kop op en luisterde aandachtig.

Nathaniel had gedronken, niet veel, maar genoeg om stomme dingen te gaan doen. Het was zeker niet de eerste keer dat hij dronk en het zou niet de laatste worden. Nathaniels brein had bedacht dat het een goed idee was om te gaan wandelen. Hoe hij erop kwam was nog steeds een raadsel, maar één ding wist hij heel zeker het was het stomste idee dat hij ooit had bedacht.  
Nathan wist niet hoelang hij aan het lopen was, maar het was lang genoeg om zijn telefoon leeg te laten lopen, wat verschrikkelijk irritant was. Nu kon hij geen muziek meer luisteren, zaklamp gebruiken of een kaart. Zijn zwarte skinny jeans was op meerdere plekken gescheurd, wat niet de bedoeling was. Uit één van de wondjes bleef maar bloed lopen. Nathaniel schold binnensmonds en  vervloekte de alcohol.
Nathaniel hield wel van avontuur en zeker ook wel van de grenzen opzoeken, maar wandelen door het donker zonder te weten waar je precies naar toe ging vond hij minder leuk. Hij wilde graag naar huis al was zijn thuissituatie die de beste daar had hij tenminste muziek en eten. Nu hij er over nadacht had hij ook wel honger en dorst. Nathan lette niet op waar hij liep, liep hij recht de bosjes in. Hij zuchtte terwijl er weer uitliep waarbij op een dikkere tak stapte, uitgleed en zijn enkel bezeerde. “Kan het nog slechter.” Zei hij duidelijk geïrriteerd.

Nu hoorde Solomon duidelijk een stem en hij fronste. Odin was overeind gekomen en gromde zacht.
"Rustig, Odin," zei de man echter kalm en hoewel de hond reageerde op de stem van zijn eigenaar leek het dier nog steeds niet gerustgesteld. Met de hond aan zijn zijde liep Solomon voorzichtig in de richting van het geluid.
Hoewel hij een klapmes aan zijn riem had zitten pakte hij deze nog niet; hij was niet zo paranoïde dat hij echt gevaarlijke mensen hier in de bergen verwachtte, al was hij wel op zijn hoede. Bij donker iemands kamp benaderen was namelijk niet erg gebruikelijk.
Echter, toen hij een stukje het pad af had gelopen zag hij een jongen op de grond zitten die eruit zag alsof hij al de nodige tegenslag had ervaren hier in de bergen.
Hoewel Odin niet meer gromde hield de hond de jongeman scherp in de gaten.
Solomon nam de knul kort op, zijn gelaatsuitdrukking neutraal, al gingen er de nodige vragen door zijn hoofd.
"Alles goed?" vroeg hij. Zijn stem had iets ruws en kortafs, vooral omdat hij niet precies wist wat hij van de situatie moest maken. De jongen leek niet bepaald gekleed op dit gebied en als hij op dit tijdstip nog op pad was dan was dat vragen om moeilijkheden. Waar de jongeman een gescheurde, strakke broek droeg, was Solomon gekleed op zijn omgeving met een donkergroene legerbroek, stevige wandelschoenen, een riem met de nodige tools eraan en een zwarte, wollen trui met daarover een openhangende outdoor-jas, van het soort dat tegen redelijk wat zwaar weer bestand was.
De jongen kwam hem vaag bekend voor, maar niet voldoende om echt de voorgrond van zijn gedachten te halen op dit moment.

"Alles goed?" Zei een stem die Nathaniel uit zijn gedachten bracht. De jongen keek op en voor hem stond een man en een hond. Nathaniel knipperde een paar voordat hij antwoordde. “Nee?” Antwoordde hij snel toen hij door had dat zijn antwoord een beetje lang duurde. Zijn stem was schor van het weinig drinken van water en alleen maar alcohol. Nathaniel liet zijn blik glijden over de man. Hij was duidelijk beter voorbereid op de bergen, wat hem nog dommer liet voelen. Nathaniel zette grote ogen op toen hij het wapen ontdekte bij de man. Was hij de politie? Waren ze naar hem opzoek? Nathan had een kleine reputatie bij de politie en geen goede. Hij keek eens goed naar de hond en besloot om de hond toch wel een beetje in de gaten te houden.
Nathan die nog altijd op de grond zat probeerde op te staan, wat met een geblesseerde enkel erg moeilijk was. Hij opende zijn mond, maar sloot hem weer na twee tellen. Nathaniel wilde niks raars of zoiets gaan zeggen, dus besloot hij om de man maar gewoon te laten praten. Hij masseerde zijn slaap, hopend van zijn hoofdpijn af te komen. Weer een stom idee, want nu kon hij zijn balans al helemaal niet goed houden. De jongen viel bijna weer om.

(Even ter opheldering; z'n mes is klein en ingeklapt, dus niet echt het soort wapen waar iemand door geïntimideerd zou raken)

Solomon fronste diep toen de jongen overeind probeerde te komen en hier bepaald niet in slaagde. Zijn donkerblauwe ogen stonden ernstig.
"Stop daarmee. Je maakt het erger," bromde hij. Hij gokte dat het weinig meer dan een verstuikte enkel was. Hij zou een stuk minder helder zijn geweest met een gebroken enkel. Maar dat betekende uiteraard niet dat het verstandig was je volle gewicht erop te zetten, al kreeg hij de indruk dat deze jongeman sowieso niet erg ver vooruit dacht; anders zat hij hier nu niet.
"Blijf daar," zei hij terwijl hij zich omdraaide en op de voet gevolgd door Odin terug liep naar zijn kampement om na enkele minuten weer terug te keren met een kleine verbanddoos.
Hoewel hij enigszins bezorgd was om de knul was een deel van hem ook een beetje uit zijn humeur omdat hij zich voor had bereid op een ontspannen en rustgevende camping trip.
"Krijg je je schoen uit?" vroeg hij, terwijl hij neerhurkte naast de jongen en de verbanddoos alvast opende en er een rolletje verband uit haalde. Veel meer dan een zwachtel aanbrengen en de jongen een plek geven om rustig met zijn voet omhoog te zitten kon hij niet echt met wat hij hier had en tenzij het gebroken was leek het hem ook wat overdreven om de knul op te laten pikken door hulpdiensten. Was het wel een botbreuk dan zat er niets anders op, uiteraard.
Het viel hem op dat de jongen zijn benen hier en daar ook had open gehaald, maar een paar schaafplekken ging hij niet dood aan.
Odin was weer gaan liggen in het gras naast het pad maar hield de jongen nog steeds nauwlettend in de gaten.

Nathaniel zuchtte, maar de tegen de man ingaan leek hem geen goed idee. Hij had duidelijk meer ervaring en hij was een stuk ouder, niet dat Nathaniel oudere mensen met meer respect behandelde. Er dus zat niks anders op dan naar hem te luisteren. “Mijn schoen uit? Waarom zou ik mijn schoen uit-. Laat maar, ik snap het al.” Nu wilde Nathaniel zichzelf al helemaal slaan, hoe dom kon hij wel niet zijn. Hij besloot ook om alleen maar antwoorden op zijn vraag te stellen en er niks omheen te verzinnen. “Ik krijg mijn schoen wel uit, als ik ergens kan zitten. Als ik het doen wanneer ik sta val ik om, denk ik.” Het laatste mompelde hij er een beetje achteraan. “Moet ik gaan zitten, hier op de grond?” Vroeg Nathaniel aan de man. “Het is hier vies… Niet dat dat wat uitmaakt.” Mompelde hij er nog achter aan. “Maakt dat uit? Nee, nee.” En weer had hij meer gezegd dan nodig was.

Solomon wist niet zeker of de jongen hem nou in de zeik nam of werkelijk zo traag van begrip was, maar zei er niets van en bleef zowaar geduldig. Bijkomstigheid van zijn werk was ook dat dit soort dingen hem al lang niet meer verbaasden. Hij zag immers toch dagelijks al de meest wonderlijke kantjes van de samenleving.
“Je zat hier net ook al, toen was het niet minder vies,” bromde hij. “Ga nou maar zitten en doe die schoen uit. Hoe langer je erop probeert te staan, hoe erger je ’t maakt."
Er stak een windje op. Een milde, aangename bries die de bladeren van de bomen, inmiddels weer volop groen, een beetje deed ritselen. Solomon begon het rolletje verband los te maken. Het plastic dat eromheen zat stak hij in zijn jaszak, zodat het niet weg kon waaien. Zwijgend wachtte hij tot de jongen zat en zijn schoen uit had gekregen. Voorzichtig trok hij vervolgens de sok van de jongen uit en voelde hij aan de voet met een geconcentreerde frons op zijn gezicht.
“Gewoon verzwikt, lijkt me,” mompelde hij. Hij steunde met zijn knie op de vochtige grond en zette de voet van de jongen tegen zijn dijbeen aan voor steun terwijl hij vakkundig begon te zwachtelen.
Kort daarop was hij klaar. Hij kwam overeind en stak een hand naar de jongeman uit.
“Je kan op mij steunen. Bij de tent kan je met je voet omhoog gaan zitten."

Nathaniel keek om zich heen terwijl de man zijn sok uit deed. Er was niet zo veel te zien, want het was best donker.
“Gewoon verzwikt, lijkt me.” Hoorde Nathaniel de man mompelen. Nathaniel zette grote ogen op en hij gilde net niet ‘gewoon, wat nou gewoon’. Nathan was verstandig genoeg om dat niet te zeggen en in plaats van dat mompelde hij een zachte ‘klote’. Hij kon nu wel vergeten om te gaan dansen en paardrijden.
Nathaniel besloot om zijn aandacht ergens anders op te richten en keek aandachtig naar hoe de an het verband om zijn enkel deed. Hij had er waarschijnlijk ervaring mee of hij was een arts. Iets wat Nathaniel vroeger wilde worden, maar met zijn huidige cijferlijst ging dat een beetje moeilijk.
“Je kan op mij steunen. Bij de tent kan je met je voet omhoog gaan zitten.” Nathaniel knikte en mompelde een ‘ja, oké’ voor hij de hand van de man aan pakte. “Uhm, ehm, dank u wel.” Stotterde Nathaniel terwijl hij probeerde geen gewicht op zijn enkel te zetten. “Bent u een arts of verpleegkundige?” Vroeg Nathaniel nieuwsgierig.

“Uhm, ehm, dank u wel.” stotterde de jongen en Solomon bromde slechts iets wat leek op ‘geen punt'. Hij wist nooit echt wat hij met dit soort onzekere types aanmoest.
“Bent u een arts of verpleegkundige?”
Solomon begeleidde de jongen richting de tent.
“Nee,” antwoordde hij. “Wel ’n BHV certificaat. Geen zorgen, knul, ‘k weet wat ik doe.”
Bij de tent liet hij de jongen voorzichtig zakken waarna hij zijn rugzak greep en bij de jongen plaatste.
“Laat hier je voet op rusten. Hij moet verhoogd blijven."
Zelf liet hij zich ook weer in het gras zakken. Odin kwam naast hem liggen en bekeek de jongen met zijn kop op zijn voorpoten. Solomon krabde de hond even afwezig achter diens oren en bekeek de magere jongen tegenover hem toen ook kritisch.
Zowel beide mensen als de hond werden warm verlicht door het flakkerende kampvuurtje, terwijl om hen heen het duister steeds verder viel.
“Wat spook je hier eigenlijk uit op dit tijdstip?” vroeg hij de jongen, die hem bepaald niet overkwam als een ervaren wandelaar. Zijn toon was enigszins bars, maar hij vond het zorgelijk dat iemand zonder enige ervaren op dit tijdstip op deze hoogte rondwandelde. Hij had gemakkelijk uit kunnen glijden op een van de paden die direct aan een afgrond grensden en hoewel bomen en lage vegetatie daar vaak een onfortuinlijke wandelaar wel opvingen kon je je er desondanks lelijk bezeren, zelfs bij daglicht.

Nathaniel liet man hem begeleiden, al vond hij dat hij het zeker wel alleen kon.
“Nee.” Antwoordde de man. “Wel ’n BHV certificaat. Geen zorgen, knul, ‘k weet wat ik doe.”
De jongen zette grote ogen op, bang iets verkeerds gezegd te hebben.
“Eh, dat was niet wat ik bedoelde.” Mompelde hij zachtjes, nauwelijks verstaanbaar.
Nathaniel ging rustig zitten en legde zijn voet iets hoger. Hij keek even om zich heen en wendde zijn blik naar het kampvuur. Nathaniel staarde naar de dansende vlammen.
Hij vroeg zichzelf echt af waarom hij was gaan drinken en wandelen. Dronken was hij niet, maar hij zou de volgende ochtend vast hoofdpijn hebben.
“Wat spook je hier eigenlijk uit op dit tijdstip?”
Nathaniel werd uit zijn gedachten getrokken doordat er hem een vraag werd gesteld. De vraag was best logisch. Hij wist zelf ook wel dat hij niet ervaren was op dit soort paden en echt ervaren zag hij er ook niet uit.
Hij keek de man aan. “Ik had alcohol van mijn pleegouders gestolen en ben toen gaan drinken. Ik besloot daarna dat het een goed idee was om te gaan wandelen in de natuur.” Vertelde hij hem.
“Stom, ik weet het.” Sprak Nathaniel terwijl hij zijn hoofd liet hangen.
“Ik ben dom.” Mompelde hij zachtjes.