Haar spieren rond haar kaken stonden gespannen en hoewel ze al tijden niets gedaan had, zelfs had gegeten en het goed met haar ging, was het de laatste tijd bergafwaarts gegaan. Hoewel ze absoluut zich niet wou afzonderen van Riot en niet ook maar de kleinste illusie had dat hij niet doorhad wat er gebeurde, kon ze zich niet meer stoppen. Het was het moment geweest waarop ze huilend in de badkamer had gestaan en vol overgave plukken haar uit haar hoofd had staan trekken dat ze wist dat er iets mis was. Goed mis. Dat er weer een golf van duistere ellende op haar af ging komen maar dat ze geen idee had hoe ze deze kon overleven. Hoe ze deze kon afkeren en kon besluiten om deze een andere wending te geven. Maar het lukte niet. Ze kon er niet over uit.
De laatste afspraak met mevrouw Burghman was een ramp gebleken. De vrouw had haar staan aanstaren, niet begrijpend wat ze nou precies zei, en had haar uiteindelijk weggestuurd terwijl Solance zo graag haar verhaal bij haar kwijt wou. Maar als je niet weet wat er is, kan je ook niet vertellen aan een ander wat je dwars zit. Als het enkel die zwarte emoties zijn, die nergens aan te koppelen zijn en totaal irrelevant zijn omdat je gelukkig bent, dan zeg je dingen niet. Dan verzwijg je ze, omdat je mensen al genadeloos bezorgd hebt gemaakt. Omdat mensen al zoveel moeite in je hebben gestoken. Omdat je al in een zwart gat hebt geleefd waar je jezelf met moeite uit hebt gekregen. Been there, done that. Het was makkelijker voor haar om de lach op te zetten, vrolijk haar spullen te doen en niet voor zich uit te staren want dan zouden de vragen komen. Of de gedachtes. En Solance werd gek van de gedachtes. Eigenlijk was ze er wel klaar mee. Eigenlijk hoefde het voor haar allemaal niet meer. Er was geen hoop, geen toekomst, geen dromen. Hoewel er plannen voor een meisje genaamd Rosie waren, was het er nog niet doorheen. Dat zou haar een doel hebben gegeven, een kleine duw naar de goede richting. Maar de shit leek allemaal niet te gaan als gepland.
Was dat het wat haar gek maakte? Of was het de onzekerheid, niet zo onzekerheid over wat ze in godsnaam moest met haar leven? Of mensen wel oké met haar waren, of zij wel oké zou zijn. Of er voor haar nog een normaal leven zou bestaan buiten al haar hersenspinsels om. Misschien niet. Misschien zou er geen leven buiten haar eigen brein om zijn. Misschien zat ze wel voor altijd vast, voor altijd aan het vechten tegen demonen die ze niet zag, maar waarvan ze de aanwezigheid wel leek te voelen. Aanwezigheid van doemgedachtes en zelfmoordneigingen. Alweer. Ze waren een lange, lange tijd ergens op de achtergrond geweest. Ver op de achtergrond.
Het mes was scherp. Wat vaker een eigenschap is van een mes, maar het leek alsof haar brein had verdrongen dat die kregen zo scherp aanvoelde op de huid. Maar bij de eerste snee voelde ze opluchting, waarvan ze gedacht had dat ze die niet meer zou voelen. Dat ze het nooit meer als opluchting zou ervaren. Bij de eerste snee kwamen de tranen nog niet. Pas bij de derde of vierde kerf welden ze op. Drongen ze zich naar de oppervlakte en dwongen ze Solance op haar knieën. Het mes viel uit haar handen en kletterde op de stenen ondergrond. Goddank was ze alleen thuis en was alleen Patrick hier. Gypsy en Riot waren weg. Als ze ook nog verantwoordelijk had moeten zijn voor Gypsy dan was ze gek geworden. Nog gekker.
Haar tranen waren bitter, woedend tegenover haarzelf, niet blij met hoe ze was. Nooit blij met hoe ze was. Niet enkel haar lichaam stond haar tegen, haar geest was haar grootste drempel. Ze was zo zat wie ze was. Zo zat dat ze een complete bitch was. Zo zat dat ze zo kon uitflippen vanwege iets simpels als eten. Zo zat dat ze niet normaal functioneerde. Zo zat dat ze 'zij' was.
Weer stond ze hier. Het leek wel een vaste hangplek te worden als ze het niet meer zag zitten. Haar voeten bungelden over de rand heen en de puntige uiteindes die in de diepte onder haar lagen, zagen er vreemd genoeg uitnodigend en haast zacht uit. Ze ging niet springen. Nee... Ze had zich al erg genoeg misdragen door haar armen weer open te snijden. Door zichzelf de laatste weken weer uit te hongeren. Door Riot teleur te stellen. Dat was ze. Zo voelde ze zichzelf. Een teleurstelling. Een teleurstelling die nooit zou veranderen en die nooit goed genoeg zou zijn. Een teleurstelling met een bui waarmee ze iedereen tekort deed, vooral de mensen waarvan ze hield.
De laatste afspraak met mevrouw Burghman was een ramp gebleken. De vrouw had haar staan aanstaren, niet begrijpend wat ze nou precies zei, en had haar uiteindelijk weggestuurd terwijl Solance zo graag haar verhaal bij haar kwijt wou. Maar als je niet weet wat er is, kan je ook niet vertellen aan een ander wat je dwars zit. Als het enkel die zwarte emoties zijn, die nergens aan te koppelen zijn en totaal irrelevant zijn omdat je gelukkig bent, dan zeg je dingen niet. Dan verzwijg je ze, omdat je mensen al genadeloos bezorgd hebt gemaakt. Omdat mensen al zoveel moeite in je hebben gestoken. Omdat je al in een zwart gat hebt geleefd waar je jezelf met moeite uit hebt gekregen. Been there, done that. Het was makkelijker voor haar om de lach op te zetten, vrolijk haar spullen te doen en niet voor zich uit te staren want dan zouden de vragen komen. Of de gedachtes. En Solance werd gek van de gedachtes. Eigenlijk was ze er wel klaar mee. Eigenlijk hoefde het voor haar allemaal niet meer. Er was geen hoop, geen toekomst, geen dromen. Hoewel er plannen voor een meisje genaamd Rosie waren, was het er nog niet doorheen. Dat zou haar een doel hebben gegeven, een kleine duw naar de goede richting. Maar de shit leek allemaal niet te gaan als gepland.
Was dat het wat haar gek maakte? Of was het de onzekerheid, niet zo onzekerheid over wat ze in godsnaam moest met haar leven? Of mensen wel oké met haar waren, of zij wel oké zou zijn. Of er voor haar nog een normaal leven zou bestaan buiten al haar hersenspinsels om. Misschien niet. Misschien zou er geen leven buiten haar eigen brein om zijn. Misschien zat ze wel voor altijd vast, voor altijd aan het vechten tegen demonen die ze niet zag, maar waarvan ze de aanwezigheid wel leek te voelen. Aanwezigheid van doemgedachtes en zelfmoordneigingen. Alweer. Ze waren een lange, lange tijd ergens op de achtergrond geweest. Ver op de achtergrond.
Het mes was scherp. Wat vaker een eigenschap is van een mes, maar het leek alsof haar brein had verdrongen dat die kregen zo scherp aanvoelde op de huid. Maar bij de eerste snee voelde ze opluchting, waarvan ze gedacht had dat ze die niet meer zou voelen. Dat ze het nooit meer als opluchting zou ervaren. Bij de eerste snee kwamen de tranen nog niet. Pas bij de derde of vierde kerf welden ze op. Drongen ze zich naar de oppervlakte en dwongen ze Solance op haar knieën. Het mes viel uit haar handen en kletterde op de stenen ondergrond. Goddank was ze alleen thuis en was alleen Patrick hier. Gypsy en Riot waren weg. Als ze ook nog verantwoordelijk had moeten zijn voor Gypsy dan was ze gek geworden. Nog gekker.
Haar tranen waren bitter, woedend tegenover haarzelf, niet blij met hoe ze was. Nooit blij met hoe ze was. Niet enkel haar lichaam stond haar tegen, haar geest was haar grootste drempel. Ze was zo zat wie ze was. Zo zat dat ze een complete bitch was. Zo zat dat ze zo kon uitflippen vanwege iets simpels als eten. Zo zat dat ze niet normaal functioneerde. Zo zat dat ze 'zij' was.
Weer stond ze hier. Het leek wel een vaste hangplek te worden als ze het niet meer zag zitten. Haar voeten bungelden over de rand heen en de puntige uiteindes die in de diepte onder haar lagen, zagen er vreemd genoeg uitnodigend en haast zacht uit. Ze ging niet springen. Nee... Ze had zich al erg genoeg misdragen door haar armen weer open te snijden. Door zichzelf de laatste weken weer uit te hongeren. Door Riot teleur te stellen. Dat was ze. Zo voelde ze zichzelf. Een teleurstelling. Een teleurstelling die nooit zou veranderen en die nooit goed genoeg zou zijn. Een teleurstelling met een bui waarmee ze iedereen tekort deed, vooral de mensen waarvan ze hield.