I wanna be free, I wanna be loved, I wanna be more than you're thinking of. -Pasqual-

Ze had het met een omweg tegen haar moeder verteld. Maar haar moeder was er al snel achter gekomen. Het was niet moeilijk voor haar moeder om haar vrij te krijgen. Een weekend, sowieso om te kijken hoe het haar af zou gaan als ze weer eens in de buitenwereld was. Ze kreeg pilletjes mee, die moest ze 's avonds nemen. Haar moeder had een vrouw meegenomen, iets wat ze altijd deed als ze ergens naartoe ging. Haar haren moesten dan perse goed zitten. Haar moeder vond het niet gepast om met een kleur in haar haren rond te lopen op een date, dus haar haren waren geheel blond gemaakt. wat extra haar, zodat het wat langer was en wat make-up. Toch was Aya afwezig te noemen, haar donkere ogen staarde voor zich uit. Ze was bang, wist niet of het goed was om nu al naar buiten te gaan. Wat als het mis ging? Ze vond het hier niet leuk, maar ergens was dit nu haar veilige haven. Iedereen wist wat er mis met haar was, ze hoefde niet bang te zijn dat er van alles zou gaan gebeuren. Ze zuchtte en ze had niet eens in de gaten dat haar moeder allemaal verhalen aan het vertellen was.
"Schat?" Pas toen haar moeder een hand op haar schouder legde, keek het Aziatische meisje op. De vrouw keek haar vragend aan, maar ze zei niks, wist niet eens wat ze moest zeggen.
"Wil je wel gaan?" Zag het eruit alsof ze niet wilde gaan? Aya zuchtte, ze wilde graag gaan, maar tegelijkertijd wilde ze het absoluut niet. Wat als zij degene was die dit weer eens ging verpesten?
"Wat als het mis gaat?" De vrouw schudde haar hoofd.
"het kan niet mis gaan, je ziet er prachtig uit. Hij is je toch op komen zoeken? Je hoeft niet bang te zijn, het is normaal dat het spannend is." Haar moeder liep met een glimlach weg, schonk de kleding die ze bij had weer een blik toe. Ze knikte, ook al was haar moeder alweer met iets anders bezig. De vrouw was klaar en Aya was blij dat ze eindelijk kon staan. Met een klemmetje waren de haren uit haar gezicht gehaald. De blonde lokken vielen over haar schouders heen en haar moeder wist al welke ze aan zou krijgen. Maar Aya schudde haar hoofd, het was een prachtige jurk van donkerblauw en gele stof.
"Niet zo fel, dat valt teveel op." Zei ze zacht en haar moeder slaakte een zucht. Ze duwde de jurk in de handen van het meisje en met tegenzin trok ze hem aan. De jurk had driekwart-mauwen die mooi aansloten om haar armen. De hals was laag uitgesneden en vanaf haar heupen waren er felle gele strepen door de stof gehaald, deze los langs haar benen naar beneden hing. Langzaam liep ze naar de spiegel toe en twijfelde. Ze twijfelde over alles, de make-up, de kleding, het haar. Haar bruine ogen zochten haar moeder, die aan kwam met een armband en een ketting. Deze paste mooi bij de jurk, deze tot iets over haar knieën kwam.
"Je ziet er prachtig uit." Haar moeder keek trots en Aya kon enkel wat moeilijk terug kijken.
"Dat moet je toch zeggen." Mompelde ze zacht. Haar moeder schudde haar hoofd en liet Aya weer zitten en gaf haar gele pumps. Het meisje slikte en deed ze dan toch aan. Het stond mooi, het was niet overdreven, maar zeker niet ouderwets.
"Het is tijd!" Katherine schoot omhoog. "Je mag niet te laat komen" Met dat gezegd te hebben sleurde ze Aya mee naar beneden en ze zette Aya af bij het restaurant waar ze moest zijn. Zonder ook maar goed gedag te zeggen was ze weg, waardoor Aya wat eenzaam voor het restaurant stond. Haar moeder had weinig gezegd voor haar doen, had Aya hier zo snel mogelijk afgezet, het zorgde ervoor dat ze niet lang kon nadenken over of dit wel een goed idee was.
Het was spannend, ze voelde de onzekerheid door haar lichaam en ze vroeg zich af of ze er wel goed genoeg uit zag voor Pasqual.

Het was niet zozeer dat Pasqual een beetje slechtgehumeurd was omdat zijn haar niet wou meewerken. Het was dat hij een reteslecht humeur had omdat er van alles fout leek te gaan op stal. Een van de paarden had een koliekaanval gehad en hij kon met geen mogelijkheid zeggen of alles goed ging. Pasqual gaf om het dier en hoopte dat het overging, maar hij had een date met Aya en Vivian was nu bij het dier en...
"Ga nou maar gewoon," mompelde Vivian, die de blik op de jongen zijn gezicht allang goed had weten te vertalen. "Ga nou op die date, je kijkt er al zo lang naar uit." Pasqual knikte maar keek Vivian onwennig aan.
"Red je het wel?" mompelde hij, terwijl hij weg wou lopen. "Dudee, ga. Oké? Vertel me later alles maar over de date, in dat geval dan red ik het wel." Vivian glimlachte naar hem en hij was meer dan eens dankbaar dat ze er voor hem was.
"Fief, je bent een held." Hij drukte een vluchtige kus op haar wang en liep de stal uit, direct zijn zorgen om het paard achter zich latend en alle opgefokte hormonen al weer rond te voelen springen. Mijn god. Het ging echt gebeuren! De allereerste officiële date met Aya! Hij was... zo...
De bruinharige jongen keek even op toen hij uit de douche kwam en zijn mobiel hoorde rinkelen. Stoom kwam de kamer uitzetten zodra hij de deur opendeed en in zijn naaktheid zijn kamer uitliep en de telefoon opnam. Dacht op te nemen. Blijkbaar had het hele ding niet gerinkeld maar haalde hij zich dingen in het hoofd. Hij fronste, glimlachte toen en schudde zijn hoofd. Ach ja, dat kon natuurlijk ook nog, gekke dingen in zijn hoofd halen terwijl hij een date had met Aya. Alsof hij niet genoeg gekkigheid op een stokje had.
"Pasquahual!" Kaya's stem dreunde zijn hersenpan binnen en haar vuisten leken tegen zijn rug te slaan. Hij wou zijn handen voor zijn kruis houden, maar Kaya kon hier helemaal niet zijn. Die was al een aardige tijd dood.
"Schiet eens op man! Laat je haar wachten?" De aanraking bleef doorgaan, bleef doordreunen op zijn rug. Pasqual draaide zich nu om, half verwachtend dat Kaya er niet stond. Maar wat hij zag, deed hem nog verbaasder opkijken. Hij zag wel degelijk een Kaya. Hoewel ze niet helemaal scherp leek te zijn, leek ze weldegelijk solide genoeg te zijn om hem te slaan. Ze giechelde toen ze hem zo verbaasd naar haar zag kijken.
"Pasqual," giechelde ze, "bedek jezelf, smeerlap." Toen draaide ze zich om en liep naar de kast toe, die ze opentrok en verscheidene kledingstukken eruit begon te trekken. Pasqual haastte zich naar de badkamer, waar een schone onderbroek klaarlag, en deze trok hij dan ook gauw aan.
"Kaya?" Haast zeker dat ze nu weer verdwenen was, keek hij naar de kast, maar ze was er nog altijd. Stond nog steeds aan kleding te sjorren en dingen eruit te werpen.
"Kaya!" Ze verstijfde, keek met een grote glimlach op. Tranen stonden in haar ogen.
"Vraag niets, Pasqual. Alsjeblieft..." Hij wou zijn armen naar haar uitstrekken maar hij kon het niet. Kon niets anders dan haar verbaasd aankijken, niet geloven dat ze hier was. Was ze hier eigenlijk wel?
"Ik..."
"Stop nou. Alsjeblieft. Laat me je outfit uitzoeken, dan ga ik weer. I promise." Pasqual ging op zijn bed zitten en keek naar Kaya die druk bezig was met een outfit te scoren. Het verbaasde hem vrij weinig dat hij dezelfde outfit als altijd naar hem toegegooid kreeg. Dezelfde outfit toen hij Chloë had ontmoet.
"Dit?" Kaya knikte.
"Doe het voor mij." Ze liep naar hem toe, kuste hem traag op zijn wang en liep naar de deur toe. Deze trok ze open en met elke stap die ze zette, werd ze steeds waziger, tot op een gegeven moment een windvlaag de laatste resten wegvaagde. Tranen stonden nu op Pasquals wangen en hij keek nu goed naar de kleding die hij in zijn handen had. De broek leek ongewoon verzwaard te zijn en nieuwsgierig grabbelde Pasqual erin met zijn hand. Een ketting zat in een van de broekzakken. Toevallig Kaya's favoriete ketting.
Gebruik hem goed!
Liefs, Kaya
Pasqual haalde diep adem toen hij de auto uitstapte. Het portier gooide hij met een klap dicht en met een simpele druk op de knop deed hij het ding op slot. Aya stond er al. Zonder dat hij er wat aan kon doen, begon zijn hart sneller te kloppen en hoe idioot het ook was, hij rende op haar af. Hij sloeg zijn armen om het meisje heen en trok haar tegen zich aan.
"Zo onprofessioneel," mompelde hij in haar haren, terwijl een brede grijns op zijn gelaat lag. "Zo ontzettend niet zoals het hoort." As if he cared. Hij kon het niet. Kon niet nu heel netjes van haar afblijven. Hij ging een beetje van haar af staan zodat hij haar goed kon bekijken.
"Wauw," fluisterde hij,"je ziet er weer eens prachtig uit, dame. Wat een eer, wat een eer!" Hij had zoveel zin in deze avond. "Je haar zo. Ziet er echt heel gaaf uit." Zijn hand lag op haar wang en zijn ogen schitterden. Hij kon zichzelf niet behoeden dat zijn lippen voorzichtig op de hare belandden. Langer dan noodzakelijk was. Langer dan de bedoeling was. Een warm gevoel schoot door zijn lichaam en hoewel hij het slechts een klein kusje had willen behouden, legde hij zijn armen rond haar middel en trok zich tegen haar aan om het net even iets veel te langer te laten duren dan oorspronkelijk het plan. Zijn wangen waren felrood en verlegen ging hij na even dan ook van haar afstaan. Niet al te ver, zijn armen lagen immers nog rond haar middel.
"Eh, hi," zei hij met een hese stem. "Zullen we naar binnen gaan?" Hij had ook net zo goed de hele avond in haar ogen kunnen staren, had net zo leuk geweest. Een twinkeling in zijn ogen moest verraden hoe dol hij op het meisje in zijn armen was.

Een eerste echte date, zo zag Aya dit. Haar handen onzeker in elkaar gevouwen en kijkend naar de grond. Ze durfde niet op te kijken omdat ze te bang was voor de blikken die mensen haar zouden geven.
De angst, maar zeker het verlangen om de jongen weer te zien ging door haar lichaam. Zoals de laatste tijd altijd was, zagen ze elkaar niet vaak. Ze vonden het niet altijd goed gaan nadat hij was geweest op een bezoekuur. Ze mompelde teveel, Axel was meer aanwezig. Het was nooit zoveel als eerst en ze had ook geen hallucinaties meer van hem, maar ze vonden het teveel. Ze hadden zelfs overwogen om het bezoek maar eens in de twee weken toe te laten. Maar toen ze dat idee aan Aya vertelde, kwam er helemaal niks nuttigs meer uit haar mond. Ze wilde dat hij vaker mocht komen, het liefst dat ze er weg mocht. Nu had ze een weekend dat ze er niet hoefde te zijn en de drukte op straat voelde vreemd. Alsof ze nu pas weer besefte hoe ver weg ze eigenlijk van de wereld had gestaan. Nieuwsgierig keek ze dan toch op, de blonde lok verborg een van haar ogen. Haar blik was nu naar de andere mensen gericht, maar toen haar blik die van iemand anders kruiste, keek ze weer vluchtig naar de grond. Haar blik gericht op haar eigen voeten, deze in gele pumps gestoken waren. Zag ze er goed genoeg uit? Wat als hij haar haren niet leuk vond als het alleen blond was? Ze wist dat ze deze vragen niet aan zichzelf mocht stellen, maar ze wilde goed genoeg voor hem zijn. Wilde niet dat hij met iemand om ging die 'te min' voor hem was. Ademen, ze moest rustig ademen. Iets wat er telkens tegen haar gezegd werd. Want zonder dat ze het in de gaten had, was haar ademhaling haperend en kon ze niet genoeg lucht in haar longen krijgen.
Een aanraking haalde haar uit gedachte, de vertrouwde armen van de jongen voelde ze om haar heen. Hij trok haar tegen zich aan en haar hart begon harder te kloppen. Zijn aanrakingen bleven spannend, brachten fijne tintelingen met zich mee. Het zorgde ervoor dat ze des te minder wist wat ze met haar handen aan moest. Het liefst had ze die onhandige dingen nu niet gehad, want haar handen helemaal om zijn lichaam te klemmen... Dat was een grote handeling. Eentje die ook nog eens te eng was en zelfs daarbij dacht Aya dat er iets was dat ze er fout aan kon doen. Dus haar handen lagen wat onzeker op zijn borst.
"Zo ontzettend niet zoals het hoort." Ze hoorde zijn woorden, had geen idee hoe het hoorde en het maakte haar niet uit hoe het hoorde. Ze wilde zo blijven staan, al had ze het gevoel alsof haar hart te horen was buiten haar lichaam. Aya was zo blij dat Pasqual in haar leven was gekomen, had niet verwacht dat er iemand was die ook maar iets met haar te maken wilde hebben. Maar wat ze niet had verwacht, was gebeurt en de jongen stond bij haar, heel dichtbij en ze kon zich geen fijner gevoel bedenken. Hij stapte van haar weg en met haar donkere ogen keek ze naar hem op, nieuwsgierig naar wat ze gingen doen. Maar hij keek naar haar, waardoor ze haar ogen toch onzeker neersloeg. Maar de woorden die hij sprak waren positief en tranen van blijheid wilde opkomen in haar ogen. Met een glimlach van ongeloof keek ze dan ook naar hem. Hij gaf een compliment over haar haren. Blij dat hij het leuk vond en iets van haar onzekerheid ebde dan ook weg. Maar hij kwam dichter naar haar toe en ze voelde zijn lippen op die van haar, het was iets waar haar lichaam niet aan kon wennen. Teveel vlinders vlogen door haar lichaam heen en toen hij nog dichter bij kwam te staan, kwam de rust pas weer in haar lichaam toen hij zijn lippen van de hare afhaalde.
"Eh, hi." Aya wilde wat terugzeggen, maar praten leek moeilijker als dat ze had gehoopt. Alles wat ze haar dan ook hadden gezegd in de kliniek leek even weggevallen te zijn. Praten, dat was iets wat ze altijd te horen kreeg. Maar ze wilde nu alles behalve praten, ze vond het niet erg om zo te staan en bij Pasqual te zijn.
"Zullen we naar binnen gaan?" Ze knikte, was blij dat hij er was. Waarbij ze nu pas hem goed in zich opnam, verder keek als enkel zijn ogen. Had ze deze jongen verdiend?
"Ik ben blij je te zien." Al kon je het in haar ogen zien en was ze misschien wel zenuwachtig. Maar je kon ook zien dat ze ontzettend blij was om bij de jongen te zijn. Hoe onzeker ze zich ook voelde bij hem, ze voelde zich ook geaccepteerd. Hij wist zoveel, had zoveel gezien en hij was er nog. Was niet weggegaan en ze was hem daar zo dankbaar voor. Ook al zou ze het willen, ze zou het hem niet echt kunnen vertellen. Misschien ooit, maar praten was voor haar nog te moeilijk op dit moment. Ze was benieuwd wat ze gingen doen, of dat ze eigenlijk wel een hap naar binnen zou krijgen. Ze zou hem volgen naar binnen, maar was benieuwd naar de stal en hoe het met hem ging. Het was namelijk vast druk als je een stal had?
"Hoe is het met jou en alles?" Het kwam er twijfelend uit, ook omdat ze niet goed wist hoe ze het moest vragen. Maar ze had iets gevraagd en ze hoopte dat het antwoord positief was.


-praaawh, afleiding, afleiding, afleiding. Hopelijk vind je hem leuksels-

De hele situatie met Aya was misschien op het slechtste moment naar voren gekomen. De timing waarop hij Aya had ontmoet was allesbehalve ideaal en de hele samenkomst van omstandigheden was ook niet echt goed te noemen. Hoewel hij misschien op het moment dat hij Aya voor het eerst gezoend had, veel spijt had gehad van zijn actie, voelde hij zich er niet bezwaard onder. Het was uiteraard wel zo dat hij liever had gehad dat het op een nettere manier met Perrie was uitgegaan, maar gedane zaken namen geen wederkeer. Als hij het terug kon draaien, had hij het waarschijnlijk allemaal anders aangepakt.
Het was echt rot gelopen tussen hem en Perrie. Heel rot. En hij hoopte nog een keertje met haar af te kunnen spreken om het uit te praten, hoewel er vrij weinig uit te praten viel, als hij het zo even kon zeggen.
"Ik ben blij je te zien." Pasqual glimlachte breed naar Aya. “Da’s nog zachtjes uitgedrukt,” grinnikte hij, terwijl hij zijn ene arm rond haar middel geslagen hield. Hij was ergens wel nerveus, als hij het zo mocht zeggen, want hij had al helemaal uitgepland dat hij Aya officieël als zijn vriendin ging vragen. Hoewel ze waarschijnlijk ‘ja’ zou zeggen, was er altijd nog de optie dat ze nee zei. Dat zou echt afschuwelijk zijn. Als ze ‘nee’ zou zeggen, zou Pasqual niet weten wat hij met zichzelf aanmoest. Maar voor nu moest hij zich focussen op het hebben van een leuke date. Op het genieten van het moment. En dat zou hij zeker doen.
Het tweetal bewoog zich voort naar binnen, waar Pasqual Aya heel even losliet om de deur voor haar open te houden. Vrolijk bleef hij haar aankijken, terwijl hij wachtte tot ze binnen was om er vervolgens zelf ook naar binnen te gaan. Hij had gekozen voor een Italiaans restaurant, omdat het restaurant een bepaalde luxe had en een fijne uitstraling. Het restaurant werd belicht door kaarslicht en wat gedimde lampjes aan de muur, waardoor een zachte gloed over alles heen hing. In een hoekje hadden ze een open haard geplaatst met wat lekkere stoelen. Hoewel het nog niet echt koud was, brandde het haardje wel en verspreidde een lekkere warmte.
“Goedeavond,” sprak de gastvrouw met een lachje. Het was een meisje van zijn leeftijd en ergens leek hij haar te herkennen.
“Een tafel voor twee,” zei Pasqual, terwijl hij zijn arm weer om Aya’s middel sloeg en een stralende glimlach op zijn gezicht had. De vrouw knikte, glimlachte even naar Aya en leek even een momentje het Aziatische meisje en de Spanjaard in zich op te nemen. Pasqual vroeg zich ergens af wat ze dacht en hoe het bij haar binnenkwam wat ze zag. Of hij en Aya een leuk stel waren om te zien. Hij wist het niet. Hij wist dat hij het zelf gaaf zou vinden als hij een stel met haar zou zijn.
Ze kregen een tafel toegewezen in de buurt van de openhaard, ergens tegen een muur, op een rustig plekje. Op hun tafel stond een kaarsenhouder met een brandende kaars en een klein vaasje met een rode roos. Pasqual trok de stoel van de tafel vandaan en gebaarde dat Aya kon gaan zitten. Toen ze zat, drukte hij grijnzend heel kort zijn lippen op haar wang en ging toen tegenover haar zitten. Zijn ogen schitterden en een brede grijns lag op zijn gezicht.
"Hoe is het met jou en alles?" vroeg Aya, en Pasqual dacht even na.
“Goed, het is druk op de ranch, we hadden wel een paard met een koliekaanval vanavond, maar Vivian houdt alles in de gaten.” Hij nam haar hand vast en keek verstoord op toen de ober eraan kwam om te vragen of ze wat te drinken wouden en om de kaart te brengen.
“Voor mij graag een Spa Citroen,” antwoordde hij, om vervolgens Aya vragend aan te kijken wat zij wou hebben.
“En, hoe is het met jou?” vroeg hij toen de ober weg was.

- zeg het als je er niets mee kan -

Een restaurant, het was een woordje dat ze in haar gedachte onder het stof vandaan moest halen. Want natuurlijk was ze wel eens in een restaurant geweest met haar ouders, maar dat was werkelijk erg lang geleden. Zoveel mensen in een omgeving was sowieso wennen voor het meisje, ze was al vaker in een groep onbekende terecht gekomen, zoals bij de opening van de stal. Maar het bleef nog steeds moeilijk voor het Aziatische meisje, wist ze niet hoe te reageren. Maar Pasqual was bij haar en dat bracht haar ergens tot rust. Ze kon door zijn aanraking toch niet veel verder denken als dat ze niks fout wilde doen. Hoe dichter ze bij het restaurant kwamen, hoe zenuwachtiger ze werd. Vooral toen Pasqual haar even los liet keek ze hem toch verbaasd aan. Maar hij deed natuurlijk de deur voor haar open en ze schaamde zich er haast voor dat ze niet snapte dat hij dat natuurlijk ging doen. wat onzeker streelde ze door haar blonde haren om naar binnen te stappen. Een vrouw zei hen gedag en een haast onverstaanbare 'hoi' kwam er uit haar mond. Automatisch wilde ze een stap achteruit zetten, maar ze voelde de arm van Pasqual al en ongemakkelijk bleef ze dan ook maar staan. Toen ze dan ook mochten doorlopen haalde ze opgelucht adem, maar tegelijkertijd voelde ze zichzelf ook stom voor hoe ze deed. Ze moest niet zo doen, mensen konden niet zien aan de buitenkant dat er iets aan haar was. Althans, dat was iets wat ze altijd hoopte. Pasqual gebaarde dat ze moest zitten en wat ongemakkelijk ging ze zitten. Maar de lippen van Pasqual op haar wang zorgde ervoor dat ze een blije twinkeling in haar ogen kreeg.
Toen er gevraagd was wat ze wilde drinken, wilde ze er niet te lang over doen en bestelde ze snel een water. Ze keek hem daarna bezorgd aan. Er was een paard met een koliek aanval? Ze wist niet helemaal wat het was, maar dat er iemand bij moest zijn, maakte dat het al erg genoeg was.
"Maar moet jij er dan ook niet bij zijn?" Ze keek hem vragend aan. "We kunnen er gewoon heen gaan." Natuurlijk was samen zo zitten leuker als bij een ziek paard. Maar als het dier aandacht nodig had, dan was het belangrijker dat ze daar waren.
"Met mij gaat het goed." Ze glimlachte naar hem. Oprecht en ergens ging het ook gewoon goed met haar. Natuurlijk zat ze liever thuis als dat ze in het gesticht zat. Maar dat ze er nu even niet hoefde te zijn maakte haar al blij. Vooral dat Pasqual nu tegenover haar zat maakte haar dolgelukkig. Ergens schaamde ze zich ervoor dat ze hem gekust had in het bos. Wat had haar bezield? Het terugdenken aan die avond zorgde voor een kleine blos op haar wangen. Dat ze hier nu samen met hem zat maakte dat er niet minder op. Iets in haar stond op hyperactief, maar ze ging dat er niet uit laten. Hier zitten was zo onwerkelijk en ze keek dan ook even onzeker om zich heen. Om te kijken of ze zich dit niet inbeeldde. Na een aantal keer te hebben geknipperd met haar ogen, moest ze toch toegeven dat dit wel echt moest zijn.
"Het is alleen vreemd om weer in de bewoonde wereld te zijn. In dat gebouw is het best eenzaam." Ze wilde niet te negatief over komen of alsof ze er erg graag weg wilde. Ook al was het niet echt leuk om daar te zitten. Het was niet haar bedoeling om Pasqual zich schuldig te laten voelen. Ze haalde dan ook haar schouders op, in de hoop om zo alles wat luchtiger te maken.

(Sorry voor kortheid en dat het zo lang duurde Hopelijk kun je er dan wel iets mee )

De muziek in de achtergrond was zachtjes en haast zwijmelend, ideaal voor een avondje zoals deze. Heerlijk romantisch, kitsch... Een moment vroeg Pasqual zich af of dit allemaal niet 'too much' was, maar aan de andere kant; Aya was het waard. Aya mocht wel eens flink verwend worden op deze manier. Ze hadden inmiddels al behoorlijk wat meegemaakt en Pasqual wou haar gewoon op deze manier laten weten dat hij er voor haar was, dat hij er voor haar zou zijn, ookal zou ze 'normaler' zijn. Dat het niet was omdat ze 'geholpen' moest worden dat hij interesse in haar had, maar dat hij interesse in haar had omdat ze zo'n fijn persoon vanbinnen was. Hij kon het niet benoemen, maar het gevoel bij haar was zo goed. En dat gezegd, dat blonde haar stond haar echt enorm leuk.
"Maar moet jij er dan ook niet bij zijn?" Hij schudde zijn hoofd. Nee, Vivian had hem gedwongen hierheen te gaan, had geweigerd om hem erbij te laten. En wat hij had gehoord van mensen om hen heen was dat Vivian eigenlijk vond dat hij zichzelf overwerkte op de stal, dat hij te veel zelf deed en te weinig aan anderen overliet, terwijl deze met een reden op de stal kwamen werken.
"Vivian zei dat ze het allemaal wel alleen afkon," mompelde hij, terwijl een klein schuldgevoel omhoog bruiste. "Als ze dat niet had gekund dan was ik gebleven."
"We kunnen er gewoon heen gaan." Nu keek hij haar ernstig aan. En dan deze date verpesten? Haar niet kunnen vragen om officieel zijn vriendin te worden? Natuurlijk zou het voor zover het kon nog wel een beetje gezellig worden, maar om bij een paard in de stal te zitten en telkens aandacht aan het paard moeten besteden terwijl het in dit geval echt om Aya ging, was niet oké. Dat was gewoon niet de bedoeling.
"Nee." Pasqual keek haar ongemakkelijk aan. "Nee. Laten we dat nou niet doen. Ik vertrouw Vivian. Plus dat ik haar heb moeten laten beloven dat ze me zou bellen als ze me nodig had." Dat was waar. Vivian had hem weggekregen door te zeggen dat ze zou bellen wanneer hij echt nodig was. Wanneer de situatie echt onhandelbaar voor haar zou worden. Alleen, Vivian kennende, zou ze haar vriend bellen die haar dan kwam helpen. Hoewel hij nauwelijks verstand had van paarden, vond hij het prima om Vivian te helpen. Ja, de vriend van Vivian was een toffe gozer. Paste goed bij haar.
"Met mij gaat het goed." Dat was fijn om te horen. Dat was echt fijn om te horen. Ook omdat hij niet het idee had dat ze tegen hem zou liegen. Dat zou belachelijk zijn, dat ze nu tegen hem zou zitten liegen. De glimlach op Aya's gezicht bracht hem helemaal op hol en een blos verscheen op zijn wangen. Ze zag er zo mooi uit als ze alleen al glimlachte! Hij kon er niet over uit. God, dat meisje was zo geweldig!
"Het is alleen vreemd om weer in de bewoonde wereld te zijn." Dat kon hij begrijpen. Als je zo strikt moest leven in een kliniek waar je 'achtergehouden' werd, moest het apart zijn om weer terug te komen bij de 'normale' mensen. "In dat gebouw is het best eenzaam." Dat stak. Had ze er geen mensen waar ze mee kon optrekken? Hij kwam sowieso elke keer langs als hij haar mocht bezoeken, geen moment dat hij niet kwam, maar de rest van de week zat ze zonder hem en hij uiteraard zonder haar. Hoe afschuwelijk hij dat ook vond. Misschien moesten ze maar eens gaan overleggen wat ze gingen doen zodra uit de kliniek kwam.
De ober kwam met het drinken en zette eerst het water van Aya neer en gaf Pasqual daarna de Spa Citroen. Pasqual knikte naar hem en keek toen weer naar Aya. Zijn hand legde hij op de hare.
"Ik kan me voorstellen dat het vreemd moet zijn om hier te zitten," zei hij, een flauw lachje rond zijn lippen. "Daar zit je bij mensen die hulp nodig hebben, hier is er geen bewaker die constant om je heen drentelt in de hoop dat je geen zelfmoord pleegt." Hij was het verhaal van Solance nog niet vergeten en het had hem behoorlijk schrik aangejaagd. Wat als het zou gebeuren en Aya zou die persoon kennen? Dat zou afschuwelijk zijn! "Als ik vaker kon komen dan was ik vaker gekomen, dat verzeker ik je. Maar helaas mag het niet," antwoordde hij op haar opmerking dat het eenzaam was daar. "Hoelang moet je daar eigenlijk nog zitten?" Even keek hij op naar de ober die nu bezig was met het klaarleggen van de kaart. Oh ja, ze moesten ook nog het eten bestellen. Was Aya nou ook moeizaam met eten of haalde hij Solance en haar nu door elkaar? Hij wist het niet zeker.
Hij vroeg zich af wanneer hij moest vragen of ze zijn vriendin wou worden. Waarschijnlijk na het dessert, als ze dat wou. In ieder geval als ze hadden gegeten, niet als ze allebei nog hongerig waren. Hoewel dat opzich ook wel meeviel, zijn maag was gevuld met vlinders.

Ze vond het vervelend dat hij nu niet bij het paard kon zijn en ergens voelde ze zich er wat schuldig over. Maar ze geloofde hem, dat het niet nodig was om ernaartoe te gaan. Haar donkere ogen vonden het nog steeds moeilijk om hem voor lange tijd aan te kijken. Het zorgde voor teveel vlinders en dat ze niet altijd goed wist wat ze moest zeggen. Haar ogen waren dan ook voor het grootste deel naar de tafel gericht. Natuurlijk probeerde ze hem aan te kijken. Maar telkens als ze dat deed, was ze bang dat ze te erg naar hem staarde. Iets wat zij niet erg vond om te doen, Aya zou de hele dag kunnen kijken naar hem. Maar hij zou dat vast niet fijn vinden. De gedachte dat ze hem weer zo lang moest missen, waren pijnlijk en zorgde ervoor dat ze ergens bang was om hem kwijt te raken. Ze was namelijk niet overtuigd van zichzelf en hoe zij ervoor zou kunnen zorgen dat Pasqual haar leuk bleef vinden. Even passeerde het idee of ze het niet gewoon moest vragen, maar dat idee ging al snel weer over boort. Ze ging zoiets niet vragen, dat was gewoon vreemd. Daarbij kon ze ook nog eens teleurgesteld raken over het antwoord. Wie weet was dit iets om te vertellen dat hij haar niet meer wilde zien?
Nee! Zo mocht ze niet meer denken. Dat was niet echt zij… Ze streek met met een hand wat onzeker door haar blonde haren, knikte snel, als teken dat ze het begreep. Een kleine glimlach kon ze dan ook niet onderdrukken. Ze was ergens blij dat hij hier wilde blijven. Al had ze het ook geen probleem gevonden als ze naar de stal zouden gaan.
"Ik kan me voorstellen dat het vreemd moet zijn om hier te zitten," ze wilde het niet toegeven. Wilde het niet beamen, want ook al was het vreemd, ze was ook heel blij dat ze hier zat. Pasqual was erbij en ze kon enkel blij zijn dat ze dit weekend 'vrij' was.
Het was namelijk vrij zwaar voor Aya en dat leek ook zo te blijven. Ze had vaak genoeg dat ze er totaal geen zin in had, dat ze het haast vertikte om weer te moeten praten over dingen die ze niet wilde. Want daar ging het over. Blijven praten en dat maakte haar soms helemaal gek. Zijzelf zag ook geen verbetering. Natuurlijk was deze er wel, maar zijzelf had het gewoon niet in de gaten en dat stoorde haar eigenlijk heel erg. Want ze wilde weg en ook al zag ze Axel niet en was hij ook al vrij ver uit haar hoofd gedreven, leek er toch nog ergens een laag te zitten die het doen en laten lastig maakte. Sowieso was ze gewend om bang te zijn en dat hij er opeens kon zijn. Dat het nog even zou duren voordat deze houding weg zou zijn. Al kon het voor Aya niet snel genoeg zijn.
"Daar zit je bij mensen die hulp nodig hebben, hier is er geen bewaker die constant om je heen drentelt in de hoop dat je geen zelfmoord pleegt." Ze keek hem met een schuin hoofd aan. Ze hoopte niet dat hij dacht dat ze in staat was zelfmoord te plegen. Dat was ze niet, althans, niet echt zelf. Enkel haar andere zelf en daar had ze al veel minder last van.
"Dat doe ik niet." Zei ze dan toch maar snel, zodat hij zeker zou weten dat ze dat echt niet ging doen.
"Als ik vaker kon komen dan was ik vaker gekomen, dat verzeker ik je. Maar helaas mag het niet." Ze werd uit haar sombere gedachtegang geschopt en keek hem met een glimlach aan, werd meteen weer door vlinders begroet toen ze naar hem keek.
"Dat weet ik, volgens mij moet ik nog zeker een paar maanden blijven. Ze moeten alles nog bekijken en meer testen" Ze keek naar zijn hand die op de hare lag en ze voelde zoveel warmte door de simpele aanraking. Ze wilde het eigenlijk niet hebben over die gevangenis.
"Ik zat te denken om een huisdier te nemen. Als ik eindelijk weg mag." Ze had erover nagedacht, ze had nog geen idee wat. Maar een huisdier leek haar heel leuk. Je kon ook zien dat dit onderwerp haar al een stuk vrolijker maakte.
"En ik ga weer iets met dansen doen." Het was fijn om te denken buiten de kliniek om, het dromen over dingen en hopen dat ze er snel uit zou komen. Een blos verscheen op haar wangen, misschien moest ze het daar nog niet over hebben? Het kon namelijk nog even duren voordat ze er weg mocht. Maar ze had er nu al zoveel zin in. Ze wilde van alles doen, maar zelfs de simpelste dingen. Zoals wandelen, bij het meer zitten en zelfs in het park zitten leek haar al leuk. Een glimlach was dan ook niet van haar gezicht te krijgen.

"Dat doe ik niet." Hij glimlachte breed naar haar.
"Dat weet ik." Dat wist hij. Hoewel hij absoluut nog steeds niet helemaal kon verwerken dat ze zichzelf zo erg had toegetakeld die keer dat hij haar had getroffen in haar huis, vond hij haar niet het type ervoor dat zichzelf echt van het leven zou beroven. Dat klopte niet. Ze was niet zoals Solance.
"Dat weet ik, volgens mij moet ik nog zeker een paar maanden blijven. Ze moeten alles nog bekijken en meer testen" Hij zuchtte diep. Zoveel maanden. Zo lang nog zonder haar. Het was afschuwelijk.
"En daarna? Weet je al waar je erna gaat wonen?" Hij klonk te hoopvol, vond hij zelf. Zijn wangen werden rood en hij keek vlug de andere kant op, niet in staat om nu te zeggen wat hij dacht. Wat hij hoopte. Zo graag wou dat zij bij hem kwam wonen. Maar dat was waarschijnlijk een absurd idee. Hoewel hij zich afvroeg hoe verstandig het zou zijn als ze weer op zichzelf zou gaan wonen.
"Ik zat te denken om een huisdier te nemen. Als ik eindelijk weg mag." Dat vond hij een leuk idee en hij keek weer naar haar op.
"Waar dacht je dan precies aan?" vroeg hij, terwijl hij Aya probeerde voor te stellen met een huisdier. Hij zag haar al met een fluffy kat op schoot zitten. Aya was ergens wel een kattenpersoon, vond hij. Maar dat hoefde niet te betekenen dat ze het ook echt was. Hij kon het ook prima mis hebben.
"En ik ga weer iets met dansen doen." Hij hield even zijn hoofd schuin. "Cool! Een opleiding of iets dergelijks, dat je kinderen dansles gaat geven?" Dat klonk wel cool, namelijk. Of misschien dat ze ging optreden, hij wist het niet. Maar Aya al dansend... het bracht een grote glimlach op zijn gezicht.
De laatste keer dat hij Aya had zien dansen, was die afschuwelijke nacht geweest waarin Axel haar letterlijk had gebroken. Haar kapot had gemaakt, waardoor Pasqual uiteindelijk tot diep in de nacht bezig was geweest met het verzorgen van Aya en het schoonmaken van het huis. Het was niet het enige wat Axel geflikt had. En gebroken had. Maar nu zaten ze hier, met zijn tweeën, en was er misschien wel sprake van een toekomst. Zou ze beseffen dat Pasqual droomde over een leventje met zijn tweeën, dat zij bij hem op de ranch kwam wonen?
Een voorgerecht, hoofdgerecht en bijna het nagerecht later, kwamen er een aantal mensen met muziek. Een man had zijn viool mee, een vrouw speelde op de piano, met het geroezemoes op de achtergrond creëerde het een rustig sfeertje. Hoewel het net een stuk drukker was geweest, waren er nu al aardig wat mensen naar huis toe, waardoor het restaurant in Aya en Pasquals gedeelte nagenoeg leeg was. Hoewel Pasqual altijd een vreetzak was geweest, kreeg hij met moeite het stukje chocoladetaart op wat nog op zijn schoteltje lag. De gedachte dat hij over enkele minuten een roos zou kopen en op zijn knieën zou gaan, met de vraag of ze zijn vriendin wou worden, benauwde hem. En op een bepaalde manier maakte het hem ontzettend vrolijk. Maar straks zou ze nee zeggen. Het zou zo maar kunnen, zo'n vreemde gedachte was het niet. Hij wist alleen niet hoe hij dan zou reageren.
Even viel er een stilte tussen hun, die gevuld werd door de geluiden van hun omgeving. Pasqual beet op zijn lip, gleed van zijn stoel af en zakte op zijn knieën, terwijl hij Aya's hand vastpakte en tussen zijn eigen handen nam. Nerveus keek hij haar aan, probeerde zonder al te veel te trillen in haar ogen te kijken.
"Aya, na alles wat we hebben meegemaakt en alles wat er is gebeurd, vind ik je nog steeds helemaal geweldig. En ik zou het geweldig vinden als we samen als een stel door het leven konden gaan. Ik hou van je, lieve Aya. Zou jij mijn vriendin willen zijn?" Zijn adem stokte in zijn keel en hij was verbaasd dat hij het had durven zeggen. Hoewel zijn hele lichaam trilde en hij zich licht in zijn hoofd en misselijk voelde, voelde het juist om dit te zeggen. Of het de perfecte tekst was, dat wist hij niet. Hij vond het allang knap dat hij iets verstabaars had gezegd.

"En daarna? Weet je al waar je erna gaat wonen?" De vraag was voor Aya onverwacht, had ze een keus in waar ze ging wonen, of bedoelde hij weer gewoon thuis? Ze dacht weer aan haar gewone huis, hier in HorseHome. Met haar donkere ogen keek ze hem dan ook vragend aan, maar hij keek al weg.
Waardoor ze over een huisdier en dansen begon. Hij vroeg wat voor huisdier en daar moest ze toch even over nadenken.
"Een ezel, al is dat niet een dier dat je in huis kan houden. Maar dan een kat." Ja, een hond was ook schattig, maar die waren meestal drukker en als ze iets niet altijd even handig was, dan was het drukte om haar heen. In haar ogen kon een kat ook iets makkelijker zonder aandacht en omdat ze nog niet wist hoe alles ging worden, leek een kat haar ideaal. Maar een schattige ezel om buiten te lopen. Ze waren schattig en je kon er ook op rijden toch? Toen hij vroeg over dansen haalde ze even haar schouders op.
"Dat weet ik nog niet." Moest ze eerlijk toegeven en vond het ergens stom dat ze het dan ook had aangekaart. Misschien was het ook nog allemaal te vroeg om het er allemaal over te hebben? Het enige wat ze wist, was dat ze het geweldig vond om hier te zitten, samen met Pasqual. Al vond ze het soms moeilijk te bevatten, ergens had ze verwacht dat hij al ergens anders zou zijn. Maar door de aanwezigheid van Pasqual was haar eetlust ook gedaald. Ze was al geen grote eter en nu moest ze moeite doen om ook maar 'genoeg' binnen te krijgen. Ze hadden haar geleerd hoeveel ze moest eten en ze kon niet ontkennen dat ze er vandaag toch wat onder had gezeten. Maar ze kon enkel denken aan hoe ze het goed moest doen en dat ze geen gekke dingen zij. Je kon sowieso al aan haar merken dat ze wat meer ontspannen was als normaal en dat er nu ook andere dingen door haar hoofd gingen. Het ging niet meer over Axel, maar werkelijk hoe zij haar leven wilde. Al wist ze nog niet helemaal hoe ze het werkelijk wilde, ze was al lang blij dat ze het waarschijnlijk later zelf kon indelen. Nu was het nog wat de mensen in de kliniek wilde, straks was het haar eigen leven. Ze voelde een brok in haar keel, vroeg zich af of ze het wel zou kunnen. Tuurlijk, als ze ervoor zorgde dat ze altijd netjes haar medicijnen nam. Ze voelde in haar zak, medicijnen… Iedere ochtend moest ze deze innemen en als ze dat bleef doen, dan was het goed. Het stopte de hallucinaties en de stemmen in haar hoofd. Waarschijnlijk mocht ze er zelfs een keer mee stoppen. Ze had het zich ergens nooit kunnen bedenken, dat ze gewoon een eigen leven had en met die gedachte was ze al meer als blij. Al hoopte ze dat Pasqual ook nog ergens zou zijn in dat leven. Ze merkte nu pas op dat hun gedeelte rustiger was geworden, veel mensen waren al weg en ze keek op toen ze Pasqual in haar ooghoek zag bewegen. Al werden haar ogen groot door verbazing toen hij op zijn knieën ging zitten en haar hand vastpakte. Het eerste wat door haar hoofd ging, was dat hij ging vertellen dat ze niet meer met elkaar om konden gaan. Om welke stomme reden dat dan ook zou zijn. Maar hij zei dat hij haar nog steeds helemaal geweldig vond! Een verbaasde blik kwam dan ook op haar gezicht, maar de woorden die erop volgde maakte dat enkel erger. Tranen kwamen in haar ogen, niet omdat ze nee wilde zeggen en dat ze dit erg, maar ze had het niet verwacht. De tranen waren da ook enkel van blijheid, hij vroeg of ze zijn vriendin wilde worden. Moest ze daar werkelijk antwoord op geven? Ze had op dit moment geen idee wat een goed antwoord was. Was enkel 'ja' een voldoende? Ze had het idee dat haar handen klam begonnen te voelen in die van hem, maar ze had het niet verwacht. Niet op dit moment en eigenlijk ook dat het sowieso nog langer zou duren. Aya knikte nu ook.
"Natuurlijk." Zei ze dan ook en het voelde ergens ongemakkelijk dat hij nog op zijn knieën zat. Was dit hoe het er normaal aan toe ging? Hoe het zogenaamd hoorde te zijn? Haar armen sloeg ze over de jongen heen en het maakte haar op dit moment ook niet uit dat zij daarbij ook van haar stoel af moest om op zijn hoogte te komen.
"Ik ben blij dat ik je ben tegen gekomen." Zei ze dan ook zacht tegen hem. Al kwam ze hem niet echt tegen, maar kwam hij de trein binnen gevallen waar zij toevallig zat.

Adrenaline stroomde door zijn lijf heen. Het was een alles-of-niets vraag. Ze kon natuurlijk 'nee' zeggen en gezien de situatie waarin ze zaten, had het hem niets verbaasd áls ze nee had gezegd. Als ze had besloten om hem van de hand te wijzen en een toekomst te starten waarin hij geen deel was zoals hij het zou willen zijn. Hij zou het niet van haar verlangen. Hij zou het niet van haar kunnen eisen. Onmogelijk.
"Natuurlijk." Hoe simpel een woord kan zijn, hoeveel het teweeg kan brengen. Mannelijk, heel mannelijk. Een traan rolde over zijn wang terwijl hij half huilend half lachend een of ander vaag geluidje maakte. Haar armen lagen om hem heen, hij sloeg de zijne om haar midden en drukte haar tegen zich aan, hoewel dat best raar was, gezien hij met zijn hoofd tegen haar buik aan lag en hij niet het rare idee wou opwekken dat hij - in een restaurant - nu al aan haar borsten wou zitten. Ehm. Daar ging hij maar even niet verder op door, niet verder over nadenken. Het was gewoon een beetje ongemakkelijk. Daarom stond hij op, niet verder van Aya afwijkend dan strikt noodzakelijk was om fatsoenlijk op te staan. Dit maakte hem zo blij, zo opgelucht. Ze waren samen, ze zouden samen zijn. Het voelde juist. Het voelde niet anders dan juist. Haast alsof hij na een lange periode van eenzaamheid weer thuiskwam. Hij kon zich niet herinneren dat hij zich na het ongeluk zo gelukkig, zo compleet had gevoeld. Hoe het voor het ongeluk was geweest, kon hij niet exact benoemen. Simpelweg omdat hij dat niet meer wist. Maar zo was het goed. Met Aya was het goed. De onzekere toekomst zou hij voor lief nemen, net als alle struggles waar Aya en hij misschien nog wel tegenaan zouden lopen.
"Ik ben blij dat ik je ben tegen gekomen." Hij werd week vanbinnen, nam haar hoofd tussen zijn handen en kuste haar teder op haar lippen. Een gevoel van verlangen steeg in hem naar boven, grauwelde en gromde, wou meer Aya dan hij goed zou keuren. Pasqual zou zich nooit laten meeslepen in zijn eigen verlangen. Zoiets was voor hem not-done.
"Ik ben blij dat ik jou ben tegen gekomen," herhaalde hij haar woorden, niet meer in staat om andere woorden uit te brengen. Zijn gezicht dicht in de buurt van de hare, haar lippen op kusbare afstand. Ondragelijk, toch zo dragelijk. Ja, ja hij hield van dit meisje. Hij zou nog veel meer van haar gaan houden. Het zou n iet enkel hierbij blijven. Maar nu was het vast, nu was het zeker. Nou was er geen reden meer voor paniek. Nou waren ze samen.
Hij had geen zin meer om nog langer hier te zitten. Het liefst zou hij haar nu de hele avond knuffelen, de hele avond bij haar zijn en deh ele avond met haar praten. Of niet eens dat... haar aanwezigheid zou voldoende zijn. Hoe creepy het ook klonk, maar zelfs naar haar kijken terwijl ze sliep zou hem een bepaalde voldoening geven. Weten dat ze oké was, dat het oké met haar ging en dat ze veilig was. De gedachte dat het nu allemaal goed ging komen lag zo diep verankerd in zijn brein dat het onmogelijk was om hier nog iets slechts aan te kunnen bedenken.
"Hoe het van alles wat er gebeurd is, naar hier kan leiden." Hij lachte, een vrolijke, opgewekte lach. Even liet hij Aya los, na haar nog heel even te hebben gekust. Hij pakte zijn geld en legde het op tafel neer, iets te veel dan nodig was, maar dat hinderde niet. Hij wou weg. Hoe bruut. "Gaan we nog een film kijken bij mij thuis?" vroeg hij, terwijl zijn hand in de hare gleed en hij haar dicht tegen zich aan trok.

Het was nog steeds onwerkelijk, dat ze hier was met hem en dat hij haar dit had gevraagd. Ze dacht dat dit juist was om te zeggen dat het niet zou werken. Dat ze misschien beter even rust konden nemen, de gedachte zorgde haast voor een rilling. Maar dit alles was positief, want hij had haar gevraagd. Ze moest enkele seconde nadenken, had ze het juiste gezegd? Het voelde zo logisch, natuurlijk wilde ze het. Aya snapte niet eens dat de jongen het haar had gevraagd. Haar! Aya! Het meisje dat ergens had verwacht dat niemand iets in haar zou zien. Ze had namelijk problemen en in haar gedachte liep iedereen daarvoor weg. Ze hoorde dezelfde woorden en even kwam de dwang om weg te rennen. De gevoelens waren overweldigend en ze verplaatste haar handen dan ook meer als dat nodig was. Ze wist niet helemaal waar ze te plaatsen en of het wel goed was dat ze hem zo omhelsde. Maar ze wilde hem niet loslaten, ze kon het ook niet. Dit gevoel, Aya had er zo lang op gewacht en verlangd. Dat het nu opeens zo snel leek te gaan, alsof ze in een groot avontuur sprong. Maar op dit moment kon ze er enkel blij mee zijn. Haar donkere ogen sloot ze voor een paar seconde toen zijn lippen op die van haar waren. Haar ademhaling stokte in haar keel, hoe kon ze ooit aan dit gevoel wennen? Toen zijn lippen dan ook van de haren waren, kon ze enkel een glimlach op haar gezicht tonen. Het gevoel in haar lichaam zorgde voor teveel gevoelens en vlinders. Het liefst had ze van alles gebazeld, stomme dingen gezegd omdat ze zenuwachtig was. Maar ze deed het niet, haar ademhaling terugzoekende. Haar ademhaling had ze dan ook snel weer teruggevonden en enkele tellen legde ze haar hoofd tegen zijn borst. Ergens schaamde ze zich dat hij haar op de meest verschrikkelijke manieren had gezien. Ze slikte toch even om deze gedachtes.
"Hoe het van alles wat er gebeurd is, naar hier kan leiden." Alsof hij haar gedachte kon lezen, maar in plaats van dat zij dacht dat het ergens erg was, moest hij er juist om lachen. Ze keek dan ook op naar Pasqual, een hoopvolle blik was er in haar ogen te zien, dus het was niet erg? Weer biggelde er een paar tranen van blijheid over haar wangen. Hun ontmoeting was zo toevallig geweest, leek zo klein en onschuldig. Maar ze bleven elkaar tegenkomen en nu waren ze hier. Hij had dan ook gelijk over dat na alles wat er was gebeurt, hier uit waren gekomen. Maar ze had geen spijt dat ze van hem was gaan houden, dat ze om hem was gaan geven en dat hij haar een rede had gegeven om verder te gaan en zichzelf te laten helpen. Dat hij haar een doel had gegeven om echt voor een leven te kiezen met eigen keuzes. Hij liet haar los om geld op tafel te leggen, het zorgde even voor verkoeling en dat was toch even een opluchting. Hoe fijn het ook was om bij hem te staan en hem aan te raken, het was overweldigend. Een film kijken? In eerste instantie was haar blik verbaasd, ze wist namelijk niet hoe dit allemaal precies moest en ze was bang dat ze iets verkeerds zou doen. Ze voelde zijn hand en zelfs deze kleine aanraking leek als een soort tinteling, haast spannend. Ze beet even onhandig op haar lip, een film kijken bij hem thuis was leuk, maar was het niet vreemd?
"Ja." Zei ze dan ook snel, bang dat ze anders te bang werd en nee zou zeggen. Even keek ze onzeker naar de grond, zag in hun handen en ze durfde het om zacht even met haar duim een beweging te maken over zijn huid. Dit deed haar echter weer opkijken, alles wat inspanning zorgde en voor meer Pasqual aanraking, was een hele uitdaging voor haar. Maar hem niet aanraken leek echter even erg te zijn. Waarom was dit zo verwarrend! Ze werd er gek van en ze moest vast een sukkel zijn om zichzelf helemaal in de knoop te werken.
"Dankje, het was leuk." Dat was ontzettend zacht uitgedrukt, maar ze sloeg haar ogen dan ook snel neer. Ze moest hem toch bedanken dat hij haar had meegenomen? Of hoefde dat nu niet meer…
"Heel leuk." Of klonk dat te duf? Het was geweldig, maar dat klonk natuurlijk weer te wanhopig. Een kleine zucht kwam dan toch over haar lippen, maar de lach op haar gezicht was nog steeds niet verdwenen. Zolang Pasqual haar vast bleef houden, was het dan ook moeilijk om deze van haar lippen te krijgen.

Zodra ze toegestemd had in het film kijken bij hem thuis, begonnen zijn ogen weer te stralen. Het zou gezellig worden om met Aya een filmpje te kunnen kijken, lekker bank te hangen en haar welkom te heten in zijn huis. Voor een normale eerste keer film kijken bij hem thuis zou hij nerveus zijn geweest, zou hij zich zorgen hebben gemaakt, zou hij gaan zitten piekeren over zoenen en niet zoenen en of het wel oké was want ze waren eigenlijk een film aan het kijken en wel meer van dat geneuzel. Maar bij Aya was het een heel ander verhaal. De gedachte dat ze naar zijn huis gingen en het huiselijk gingen maken, dat het huis bij de ranch waar hij normaal alleen doorbracht - afgezien van de bezoekjes van Vivian en haar vriend - nu levendig zou zijn, vervuld van Aya's stem, warmte en aanwezigheid... Het maakte hem vrolijk en haast wou hij vragen of ze ook direct bij hem wou blijven logeren, maar hij moest natuurlijk ook rekening houden met haar therapie en in hoe verre dit allemaal mocht. Of het überhaupt wel mocht. Hij had namelijk niet echt het gevoel dat de kliniek ook maar enige vorm van respect voor hem had. Enkele uitzonderingen daargelaten, maar hij was behoorlijk irritant geweest de eerste weken dat Aya er had gezeten.
Ongemakkelijk stond hij nu met Aya, ergens de behoefte om haar de hele tijd vast te blijven houden, anderzijds de behoefte om weer op te staan en te gaan zitten om een ober te wenken om de rekening te vragen.
Pasqual besloot om toch op te staan, haast met een trieste glimlach op z'n gezicht. "Ik wil je niet loslaten," fluisterde hij, terwijl hij de waarheid van deze woorden voelden in zijn hart. Haast alsof iemand er zachtjes maar venijnig in leek te knijpen. Het voelde onprettig, hij wou namelijk geen centimeter van Aya wijken. Haast alsof die paar luttele centimeters, misschien wel meters, te meten waren in jaren. Vanwaar die emotie? Hij begreep zichzelf niet, begreep de plotselinge verlatingsangst niet.
"Kom bij me wonen."
De woorden waren eruit voordat hij er erg in had en hij knipperde dan ook verbaasd met zijn ogen. Toen brak er een glimlach door, jaagde de verbazing weg.
"Ik meen het. Als je uit je therapie bent, als je daar weg mag, kom bij me wonen. Mijn huis is groot genoeg, jouw huis is zo alleen en ook zo groot. Ik leer je paardrijden, we kunnen het samen knus en gezellig maken. En als je liever een eigen kamer hebt, dan richten we er een voor je in." Toen zweeg hij en bleef haar stralend aankijken. Dit ging ver, dat besefte hij ook wel. Het was een impulsieve vraag geweest, hij had er niet over nagedacht. Wel over wat hij vroeg, daar had hij zat over nagedacht. Maar over de timing niet.
"Weet je, denk er maar over na. Het aanbod staat, je hoeft me niet direct antwoord te geven. De vraag kwam best wel plotseling." Hij voelde zich een beetje bezwaard dat hij haar zo voor het blok zette en daarom probeerde hij het zo weer goed te praten. Toch bleef het aanbod gelden. Hij zou haar graag bij hem laten inwonen. Hoewel het misschien snel was, was het niet opeens en was het zeker niet plotseling. Het zou wel goed komen en hij had zat redenen waarom hij Aya dolgraag bij zich in huis wou hebben.
Hij bleef voor haar staan en stak zijn hand op naar een langslopende serveerster.
"De rekening, graag." Dat was het enige wat hij wou. Een wat zorgelijke uitdrukking kwam op zijn gelaat en diep in gedachte legde hij het geld op het schoteltje wat ervoor bestemd was. Met natuurlijk wat extra geld, het was immers een goed restaurant.
Galant hielp hij Aya daarna uit haar stoel door hem rustig naar achteren te schuiven. Hij bood haar haar jas aan en drukte lachend een kus op haar wang. Terwijl zij bezig was met haar jas, trok hij snel de zijne aan en pakte daarna haar hand vast. Samen liepen ze de deur uit, het restaurant met zin gezellige warmte en rustige geroezemoes achter zich latend.
Op straat was het stil. Afgezien van wat auto's die langs kwamen gereden, was er niemand. De wind blies door Pasquals haren en hij trok automatisch Aya wat dichter naar zich toe. "'t Is koud," bromde hij binnensmonds. Hoewel het niet echt winter was, was het ook niet bepaald 'behaaglijk' te noemen. Ja, Pasqual was best wel een beetje een koukleum. Maar ze waren al bij de auto. Hier liet hij Aya weer even los om het portier voor haar open te doen en nadat ze was gaan zitten om het portier voor haar te sluiten. Zelf nam hij plaats achter het stuur en startte de moter. De CD die had staan brullen toen hij heen was gereden, zette hij een heel stuk zachter. Niet geheel wat hij nu wou, maar ach, om er de nadruk op te leggen door moeilijk te gaan doen en hem te gaan switchen...

Een film kijken bij hem thuis, die gedachte zorgde ervoor dat een kriebel zich in haar lichaam nestelde. Een die de angst wat wegdrukte, zorgde dat ze hem enkel met een lach aan kon kijken. Ze vond het natuurlijk spannend, het bij Pasqual zijn bracht namelijk altijd iets met zich mee. Eerst was het angst, nu was het plezier. De woorden die de jongen soms zei, zorgde er vaak voor dat ze hem met haar donkere ogen aankeek. Haast niet kon geloven dat die woorden voor haar bestemd waren. Voor het eerst in haar leven, leek alles goed te zijn. Voelde ze zich blij en leek het alsof er niks meer fout kon gaan.
Ze knipperde verbaasd met haar ogen, ze was naar hem aan het staren. Snel sloeg ze haar ogen dan ook neer, schaamde zich haast voor wat ze deed. Al was het niet de eerste keer en moest ze zichzelf inhouden om niet te blijven staren.
"Ik wil je niet loslaten." Die woorden zorgde voor een blos op haar wangen, maar durfde niks terug te zeggen. Haar lichaam protesteerde tegen de gevoelens, ze wilde rustig blijven. Maar het was moeilijk met alle vlinders die door haar lichaam gingen. Dit werd er enkel erger op toen hij vroeg of ze bij hem kwam wonen. Pasqual was niet de enige die verbaasd keek, ze keek met haar donkere ogen naar Pasqual en had een vragende blik op haar gezicht. Moest de woorden in gedachte herhalen. Ze moest er zeker van zijn dat hij niet iets anders zei en dat het in haar gedachte zo geformuleerd werd. Maar hij herhaalde het haast nog een keer, ergens maakte het haar onzeker en ze beet dan ook op haar lip. Het leek haar fantastisch, leuk en ze wilde eigenlijk ja zeggen. Ze keek naar hem op, hij leek klaar te zijn met zijn verhaal, wat moest ze zeggen? Je zag in haar ogen dat ze het niet wist, natuurlijk wilde ze bij hem wonen, weg uit het grote huis waar ze teveel negatieve dingen had meegemaakt. Maar ze durfde het niet te zeggen, durfde niet meteen een antwoord te geven. Denk er maar even over na.. Ze knikte, maar dat was eigenlijk meer als antwoord om bij hem te komen wonen. Al wist ze zelf heel goed dat het nu anders opgenomen werd. Het was voor haar nog te onwerkelijk. Doordat ze nog steeds in gedachte was, liet ze alles wat over zich heenkomen. Was blij dat Pasqual haar jas aanbood en toen ze zijn lippen op haar wang voelde, kwam er een glimlach op haar gezicht. Waarom leek het voor haar zo moeilijk, terwijl ze wist wat ze wilde. Ze wilde bij Pasqual zijn, bij hem wonen en weten dat hij er altijd was.
"'t Is koud," ze keek naar Pasqual, was het koud? Ze had het anders niet helemaal in de gaten. Natuurlijk was het niet warm, maar het blije gevoel zorgde er haast voor dat het op dit moment niet heel koud was.  Dat Pasqual haar wat dichter bij zich trok, maakte haar enkel vrolijker. Het was haast een onwerkelijke droom en ze moest zich er steeds van weerhouden om zichzelf te knijpen. Toen zaten ze in de auto, haar lichaam kwam weer wat tot rust, zo ook Aya.
"Ik wil graag bij je wonen." De woorden kwamen er haast automatisch uit, dit terwijl ze voor zich uit keek. Snel keek ze naar Pasqual en slikte. Ze wilde niet meer terug, als het aan Aya lag, zou ze daar weg blijven. Ze vond dat de autorit snel ging en toen ze er dan ook waren, wist ze niet hoe snel ze uit moest stappen. Aya wachtte niet totdat Pasqual eerst uitstapte. Ze had dit alles even vluchtig gezien toen de opening was, maar ze had het niet goed bekeken. Niet dat ze het nu allemaal goed zag, het was namelijk donker, maar ze zag genoeg. Haar ogen twinkelde, ze wist niet wat ze had verwacht en ze wist ook niet of ze overdreef om het mooi te vinden. Het meisje zat al zo lang in de kliniek, dat ze het zich niet eens kon voorstellen dat ze er ooit uit zou mogen. De wind blies de haren voor haar ogen, die ze met haar vingers wegveegde. Nu voelde ze de kou wel, haar jas deed ze dan ook tot iets hoger dicht. Ze keek naar Pasqual, een glimlach lag op haar lippen. Ze zorgde ervoor dat de afstand tussen haar en Pasqual kleiner werd, iets zenuwachtig, pakte ze dan ook met haar koude vingers, zijn hand vast. of was dat stom om te doen? Ze twijfelde aan wat ze had gedaan, maar om nu haar hand weg te trekken, was iets wat ze niet wilde.

(Hopelijk een beetje goed, anders hoor ik het wel )

Het was een tijdje stil in de auto. Zowel hij als Aya praatte niet en hij zat diep in gedachten, zich afvragend of hij het wel aan haar moeten vragen, of hij haar nu niet had afgeschrokken, toen ze ineens iets zei.
"Ik wil graag bij je wonen."
Hij moest sowieso nog op de rem drukken, maar dat ging sneller dan het normaal zou zijn gegaan. Ze. Wou. Graag. Bij. Hem. Wonen.
Gehaast ademde hij uit, voelde zijn hart in zijn keel kloppen. Een gevoel wat tintelde in zijn maag, hem haast misselijk makend. Het was spannend, een grote stap, maar een té grote stap? Zou dat kunnen? Voor hem niet, hij stond erachter, had genoeg redenen waarom het ging lukken, waarom hij het wou. Waarom de angst? Zat hij nog steeds met Chloë? Was het eigenlijk wel een angst? Of was het meer het gevoel van een prettige spanning die alleen veel te hard door zijn lichaam racete waardoor het onprettig werd?
Pasqual trok op, reed verder en wachtte tot hij zeker wist dat hij rustig genoeg was om geen stuiterantwoord te geven. Hij moest enigsinds ‘normaal’ blijven, gefocust zijn en niet te hard van stapel lopen. Maar hij was geen normale negentienjarige. Hij deed dingen niet normaal. Want om op die leeftijd al samen te wonen, om überhaupt op die leeftijd al een eigen huis, een eigen ranch en een serieuze relatie te hebben… Dat was wel snel. Het was alsof Pasqual op zijn leven had gecheat en nu al klaar was, nu al alles had. Maar na alle shit van vorig jaar, mocht het ook wel eens goed gaan.
“Ik heb hier geen woorden voor,” mompelde hij uiteindelijk na een te lange stilte van zijn kant. “Ik ben gewoon zo blij en dat valt niet uit te drukken in woorden.”
Toen waren ze thuis.
Zij.
Waren.
Thuis.
Hun huis. Hun gezamelijke woning. Hun toekomst. De ranch.
Het was onmogelijk te behappen voor Pasqual, dat alles wat hij wou gewoon ging gebeuren. Alles waar hij over gefantaseerd had, werd werkelijkheid. En dat maakte hem bang. Er bestond niet zoiets als alleen maar goede dingen. Hier zou een keerzijde komen, hier ging iets op volgen. Pasqual kon zich namelijk niet voorstellen dat dit het was. Dat Aya en hij nu happy samen gingen wonen en dat er geen problemen zouden komen. Misschien durfde hij gewoon niet op geluk te hopen, hoewel hij absoluut geen ongelukkige jeugd had gehad. Hij had zelfs een hele fijne jeugd gehad en het enige ernstige buiten Chloë om was misschien de scheiding van zijn ouders. Hoewel zelfs dat niet echt zijn jeugd of zijn leven verpest had. Het enige wat hem dus zo bang maakte was dat gezeik met Chloë.
Pasqual duwde het weg. Schudde zijn hoofd en raakte zo de gedachte eraan kwijt. Het was slechts een kort moment in zijn hoofd geweest maar hij wou het hem niet meer laten beïnvloeden. Daar was hij geweest, ging niet meer gebeuren.
Aya was te snel uit de auto waardoor Pasqual de deur niet voor haar open kon doen. Maar toen ze naar hem toeliep en zijn hand vastpakte, kon hij niet heel veel anders doen dan breed glimlachen. Was ze hier geweest, vroeg Pasqual zich af. Ja, want ze was hier met de opening geweest. Maar toen had hij nauwelijks tijd gehad om met haar te praten omdat het zo druk was. Laat staan dat hij tijd had gehad om haar een rondleiding te geven.
“Wil je een toer?” vroeg hij, terwijl hij met zijn duim over haar hand streek. “Of moeten we dat een andere keer doen?” Pasqual liet zijn andere hand naar haar middel glijden en trok haar tegen zich aan om haar een knuffel te geven. Hoefgekletter klonk en erop volgde een fluitje. Pasqual keek op en zag Vivian met het paard staan. Hij stond al op het punt om Aya los te laten, maar Vivian gebaarde dat hij moest blijven staan.
“Hee Pasqual, ik zie dat het dus goed is gegaan? Gefelicteerd meis, je hebt een hele leuke jongen aan de haak.” Vivian knipoogde naar Aya. “Ik ben Vivian, zijn hulp hier. Een beetje zijn bitch, zeg maar. Ik doe stalwerk, sta achter de bar en als Pasqual niet zijn bed uit wil komen of nodig op een date moet, ga ik wel weer voor de paarden zorgen.” Een schaterlach klonk over haar lippen en Pasqual moest onwillekeurig even grijnzen. Vivian vond zichzelf altijd grappig, wist wel te waarderen wat ze zelf zei. Het was een leuke samenwerking met de vrouw en Pasqual had geen enkel moment spijt gehad dat hij met haar was gaan werken. Of dat hij haar had aangenomen.
“’t Gaat goed met de knol. Hij voelt zich een stuk beter, het ergste is over, ik loop nu nog even met hem maar als het goed is kan ik hem zo rustig in zijn stal zetten.” Vivian stak haar hand op en liep verder.
“Goed, een toer?” vroeg hij nogmaals, terwijl hij Aya stralend aankeek.

Ze durfde hem niet aan te kijken, misschien was het vreemd om zijn hand vast te houden? Aya wist zichzelf nog niet helemaal een houding te geven. Zowel bij Pasqual als dat ze in een groep onbekende zou staan. Al was het verschil dat ze bij Pasqual geen fouten wilde maken, ze wilde niet dat ze iets stoms deed. Het maakte haar soms onzeker en dat ze zich afvroeg of ze dingen wel moest doen zoals ze deed.
Zijn hand die om haar middel werd geslagen zorgde ervoor dat haar adem even in haar keel stokte. Ze had het niet verwacht. Het zorgde voor een tinteling, die zich diep in haar buik nestelde en een fijn gevoel achterliet. Het was een gevoel dat ze niet helemaal kende en enkel Pasqual was erin geslaagd om haar die te geven. Hij vroeg of ze een toer wilde en ze keek naar hem, moest hier even over nadenken. Kon ze het van hem vragen, ze wilde zuchtten, al liet ze hem niet haar mond verlaten. Hij vroeg het aan haar, ze glimlachte naar hem en wilde net haar mond open doen. Totdat ze een paard hoorde en een fluitje. Ze zag dat er iemand aankwam en toen ze de stem hoorde, vroeg ze zich af of het degene was die bij het paard was gebleven. Een verlegen glimlach liet zich zien toen de vrouw vertelde dat ze een goede jongen aan de haak had geslagen. Het was nog steeds vreemd om te weten dat het goed was, dat het niet meer onzeker was. Het was een vriend, al was het niet helemaal een 'normale' vriend geweest. Altijd vroegen ze op therapie wie hij nu eigenlijk precies was. Wat er nu precies tussen hun was. Ze kon geen specifiek antwoord geven, iets waar ze vaak gek van werden. Omdat ze vonden dat er vaste dingen in haar leven moesten zijn. Alles wees erop, maar ze durfde zichzelf geen hoop te geven. Was bang dat hij niet wilde en dat er misschien iemand anders op zijn pad zou komen. Maar hij had haar gevraagd, de gedachte maakte haar haast vrolijk. Toch zorgde het voor een bepaalde spanning, maar ook de rust die ze graag wilde. Ze stelde zich voor als Vivian, het was een mooie naam. Ze vertelde wat ze hier op de stal deed en dit zorgde er toch voor dat Aya even niet goed wist wat ze moest zeggen.
"Ik ben Aya." Zei ze toen, ook al was het iets wat ze vast al wist. Ze was hier namelijk omdat Pasqual met haar uit ging. Ze leek het niet heel erg te vinden dat ze hier moest zijn en dat was een opluchting voor Aya. Het meisje wilde namelijk niet voor problemen zorgen, iets wat ze vaak al had gedaan. Ze vertelde nog dat het goed ging met het paard. Ook al had Aya geen idee van paarden en kende ze het paard niet, ze was blij te weten dat het beter ging. Ze streek wat afwezig door haar blonde haren en hoorde toen de stem van Pasqual weer. Een toer, ze was al bijna vergeten dat ze werden 'gestoord' toen hij die vraag stelde. Het was namelijk niet zo dat Aya er moeite mee had, ze vond het leuk om iemand te ontmoeten die op de stal hielp en dus ook Pasqual.
Een toer, natuurlijk wilde ze dat! Toen ze hier met de opening was, had ze weinig met hem gesproken en meer als een klein rondje durfde ze niet te maken. Wat dat betreft was Aya al een heel stuk veranderd, ze was iets zekerder en was zelfs iets blijer te noemen. Vooral nu was ze ontzettend vrolijk, al was het niet iets wat ze van de daken schreeuwde. Haar houding was rustiger en in plaats van enkel naar de grond te kijken, durfde ze soms rond te kijken. Ze had ook zin om dingen te doen, buiten te komen en simpele dingen te doen, zoals naar de stad gaan. Maar ook dat ze vaker bij pasqual kon zijn, dat ze eindelijk daar weg mocht en thuis- Haar gedachte stopte. Ze had gezegd bij hem te willen wonen. Thuis was hier, nu pas kwam het werkelijk aan. Natuurlijk snapte ze wat ze had gezegd en vond ze het huis geweldig. Ze zou hier dan ook werkelijk verblijven. Ze slikte om die gedachte, het kwam aan als een klap. Maar niet onaangenaam, het was spannend. Het antwoord of ze een toer wilde, kwam dan ook wat later als dat ze had gehoopt.
"Graag." Met een kleine glimlach keek ze naar hem. "Ik ben benieuwd. Ik heb het gezien bij de opening, maar niet goed." Waarom vertelde ze hem dat? Misschien omdat ze hem niet het gevoel wilde geven dat ze enkel met een woord kon antwoorden, maar ze wilde het graag zien, was ook werkelijk benieuwd. Wat kon ze anders zeggen, ze wist enkel dat zijzelf het nooit had gekund. Dat het haar nooit was gelukt om zoiets op te zetten op deze leeftijd. Ze vond het knap dat Pasqual het was gelukt.
"Stond dit er allemaal al of is dit gebouwd?" Vroeg ze toen nieuwsgierig, was ergens toch benieuwd naar het verhaal over de stal.

Aya stelde zichzelf voor aan Vivian en de veelzeggende blikken van Vivian waren genoeg om Pasqual een grote grijns op zijn gezicht te laten hebben. Hij kon met trots zeggen dat Aya zijn vriendin was, kon met trots zeggen dat hij samen was met het meisje waarvan hij hield. Ze was niet perfect, verre van dat, en ze had een verhaal. Ze had haar eigen persoonlijkheid. Niets was vanzelfsprekend. Ze was als een persoonlijke geluksbron voor hem. Ze maakte hem af, maakte dat hij zich compleet voelde en trots voelde dat hij er was.
Hij trok het meisje wat dichter tegen zich aan, drukte zijn lippen lichtjes op haar slaap. Haar haren kriebelde in zijn neus waardoor hij even zijn gezicht in haar haren moest verbergen. De glimlach die op zijn lippen lag was er met geen mogelijkheid vanaf te toveren. Hoe was het toch mogelijk dat ze hem zo gelukkig maakte? Besefte ze het? Wist ze het? Kon hij het op een of andere manier duidelijk aan haar maken?
Vivian liep weg, liet het tweetal alleen achter. Aya bevestigde Pasquals besluit om haar een toer te geven, ze had het namelijk hier niet goed gezien bij de opening. Dit toverde een kleine lach op Pasquals gezicht, vooral omdat hij besefte dat hij haar dan lekker kon rondleiden en hier heerlijk de tijd voor kon nemen. Ze hadden de hele avond.
Hadden ze dat? Pasqual wist het niet, dat wou hij dus eerst even weten.
"Hoe laat moet je thuis zijn vandaag?" vroeg hij tussen neus en lippen door. "Eh, moet je wel thuiskomen vandaag of mag je blijven logeren?" Zijn mobiel trilde lichtjes, een beweging die Aya ook moest hebben gevoeld omdat de mobiel tussen hen in zat. Hij grinnikte kort.
Ze bewogen zich voort naar de stallen waar gesnuif en gebries vandaan kwam. Paarden die even opkeken, die even een aaitje wouden. Pasqual kon ze allemaal bij naam noemen. Wist van bijna elk paard waar ze vandaan kwamen. Enkel de paarden van eigenaars wist hij de afkomst niet allemaal zeker. Maar hij kon ongeveer wel zeggen welk gedrag ieder paard had en welke combinaties een goed plan waren en welke niet.
"Eh, hier hebben we de pensionstal. Hier staan de paarden van andere mensen gestald." Hij nam Aya mee naar binnen, liet haar los en begroette de merrie die in de eerste stal tegenover de deur hing. De merrie brieste vrolijk en Pasqual glimlachte. Papalita was toch wel een kleine trots van hem. De dressuurmerrie die hij had gekregen als 'smeergeld' van zijn ouders om hem tevreden te stellen, had hem meer vreugd gedaan dan hij had verwacht.
"Dag meis," sprak hij liefdevol terwijl hij zijn merrie over haar zachte, rozige neus aaide. Hij klikte de stal open en nam haar halster vast, een wit geval met wat pluis zodat hij lekker zacht zat. Aan haar halster nam hij haar mee de stal uit en hield haar stil voor Aya.
"Ik moet even showen. Ze is een van mijn kleine trotsjes. En over een tijdje komt er een mini-Papalita." Zijn blik was zacht, een blos lag op zijn wangen. Paarden waren zijn leven, ieder van hen was even bijzonder, gaf hem altijd het prettige gevoel. Toen keek hij weer naar Aya en kon haar perfect voorstellen als paardenmeisje. Aya met eigenwijze veulens aan het werk, een klein hongerig shetlandertje die ze weg moest houden van de voerbak.. Ja, het paste wel bij haar.
"Stond dit er allemaal al of is dit gebouwd?" Pasqual grijnsde.
"Het stond er al toen ik hier kwam. Er heeft hier eerder een stal gezeten, The Natural Way of iets." Hij grinnikte.
"Hoewel eh, Shannon, geloof ik? er niet lang heeft gezeten, heeft ze wel iets heel moois afgeleverd. " Pasqual was er over te spreken en was echt heel blij met wat hij had over kunnen kopen.
Na een aantal minuten zette hij Papalita weer terug in haar stal, klopte haar nog even op haar hals en liep toen weer naar Aya toe.
"Soms ben ik even afgeleid," glimlachte hij terwijl hij haar met een grijns aankeek. "Vooral als het om paarden gaat." Ze liepen verder, waar een Lippizanerhengst ongeduldig met zijn hoef schraapte.
"Digno." Hij ging voor zijn hengst staan met Aya naast zich en keek naar het dier. Het tweetal had oogcontact en even had Pasqual het gevoel dat de hengst Aya in zich opnam en haar keurde. Hij fleemde, schudde daarna zijn hoofd en probeerde met zijn hoofd een kroeltje van Pasqual los te krijgen. Pasqual lachte hardop.
"Gek beest. Da's dus Digno. Hem heb ik al heel lang. In Spanje was hij al mijn stoere hengst en we zijn eigenlijk hierheen gegroeid. Als ik hem niet had..." tja. Dan was er niet veel meer van hem over.
Ze vervolgden hun weg, liepen naar de manegestallen toe.
"Dit zijn de paarden van de manege. Deze paarden worden gereden in lessen en hebben geen eigenaar. Ja, mij, maar niet echt.. weet je wel?" Hij voelde zich een slechte uitlegger. Een Haflinger sprong trouwens echt uit de paarden. Was heel opvallend qua gedrag. Heel vrolijk. Misschien kon Pasqual die wel gebruiken om Aya te leren rijden, als ze wou?

- ik had nog even door kunnen gaan, maar dat doe ik je niet aan XD -

Pasqual trok haar wat dichter tegen zich aan, dit zorgde ervoor dat Aya iets ontspande. Het was vreemd om hier te staan, maar ze had hier op gewacht. Gehoopt dat het ooit hier zo zou worden, dat ze samen waren. Het was niet helemaal gelopen zoals ze gehoopt had, maar ze was op dit moment blij. Alles was nog niet zoals ze wilde, want ze zat natuurlijk nog steeds in de kliniek en dat hij haar had gevraagd bij hem te wonen, had ze nooit durven te dromen. Had ze nooit durven hopen, aangezien zij voor ernstige dingen had gezorgd. Ze werd uit gedachte gehaald toen Aya zijn lippen op haar slaap voelde. Ze sloeg met rode wangen haar ogen neer, de tinteling die door haar lichaam ging door die aanraking liet haar blozen. Toen vroeg hij hoe laat ze thuis moest zijn, dit zorgde voor een wat paniekerige blik in haar ogen. Ze had niet gerekend op thuis komen. Natuurlijk kon ze naar huis, dat was niet zo'n probleem. Maar ze had er niet over nagedacht, had ze verwacht om bij hem te gaan logeren? Ze beet op haar lip, wist niet of hij wel wilde dat ze bleef logeren. Wat als hij dat niet wilde? Ze was nog nooit bij hem blijven slapen, hij een keer bij haar, maar dat kwam enkel doordat ze zichzelf weer eens was verloren.
"Het maakt niet zoveel uit, ik word niet in de kliniek verwacht." Zei ze zacht, het leek alsof ze opeens haar spraak was verloren. De woorden waren moeilijk om uit te spreken. Misschien ging het wel te snel om meteen bij hem te blijven slapen? Ze wist het niet en haar houding werd ook iets meer gespannen. Ze wilde zichzelf niet opdringen bij Pasqual. Dus als hij het liever niet had dat ze bleef logeren, dan ging ze dat niet doen. Aya werd uit haar gedachte getrild door zijn mobiel en glimlachte scheef naar hem. Nog iets ongemakkelijk, maar ze was blij dat hij haar ging rondleiden. Sommige paarden keken op bij hun binnenkomst en Aya keek met haar donkere ogen terug. Verbaasd over het aantal paarden dat er stonden. Ze had niet helemaal verwacht dat het er zoveel waren. Niet dat ze ook maar iets verwacht had, maar toch was ze verbaasd over wat ze zag. De paarden van andere mensen? Toen liep hij naar een paard toe, om haar er vervolgens uit te halen, het zorgde ervoor dat het dier nog dichter bij haar stond. Onzeker hief ze haar hand op, legde een aantal vingers op de neus van het dier om haar zacht te aaien. Hij vertelde dat hij haar even moest showen en ze glimlachte, knikte dan ook naar hem.
"Ze is mooi." Mini-Papalita? Het duurde even voordat ze het begreep. "Een babypaardje?" Het woord veulen was haar even ontgaan en uit enthousiasme had ze het eruit voordat ze er ook maar over had nagedacht. Je kon aan haar stem horen dat ze het leuk vond. Maar kleine diertjes waren altijd schattig, baby diertjes waren altijd leuk om te aaien en mee te spelen. Zelf vond ze het jammer dat ze eigenlijk nooit geen huisdieren had gehad. Ze had wel een kat of hond gewild toen ze klein was. Hij vertelde haar dat dit er alles al stond en ze knikte, het zag er prachtig uit! Althans, zo ver ze het had gezien, al kwam ze nooit veel op maneges en kon ze deze moeilijk vergelijken met andere. Deze manege vond ze mooi. Hij liep terug naar haar, vertelde dat hij soms was afgeleid en zeker als het om paarden ging. Ze zou het niet snel zeggen, maar ze vond het schattig. Vond het leuk om te zien hoe hij naar de paarden keek. Nee, ze zou dat nu nog niet eens durven zeggen. Misschien ooit, dat ze haar mond open zou trekken en hem zou vertellen hoe blij ze was dat hij er was. Dat ze niet had geweten wat er van haar was geworden zonder hem. Dat ze ontzettend van hem hield en dat hij schattig was. Maar dat was niet iets wat ze nu ging doen, ze had al wat dingen gezegd namelijk. Iets wat al heel wat was voor haar doen. Toen stelde hij een ander paard voor Digno, ze keek met haar donkere ogen naar het dier. Snapte de bewegingen die het dier maakte nog niet helemaal, maar Pasqual moet erom lachen en dit zorgde ervoor dat Aya even naar hem keek en daarna weer naar het paard. Toen liepen ze weer verder naar de manege paarden. Hij legde uit dat ze geen 'echte' eigenaar hadden.
"Ik snap het." Zei ze zacht, een kleine glimlach op haar gezicht. Ze was blij om met Pasqual te zijn, te zien hoe goed hij bezig was. Wat hij allemaal voor elkaar had gekregen, ze voelde zichzelf extreem jong bij hem. Aangezien haar leven niet zo voorspoedig was gegaan en ze nog maar weinig had bereikt in vergelijking met hem. Het meisje nam het hem absoluut niet kwalijk, ze liep een paar passen richting het dichtstbijzijnde paard. Ze legde een hand op de neus van het dier, ze was nog nooit echt zo dicht in de buurt van paarden geweest. Een paar keer inderdaad en ze merkte hoe ze de dieren steeds iets leuker begon te vinden. Hoe de warme adem van het dier haar hand soms iets warmer maakte. Met een glimlach naar het dier en daarna naar Pasqual, ze voelde zich stom door steeds een lach op haar gezicht te hebben. Maar ze kreeg hem niet weg, was blij met hoe de avond was verlopen en dat ze nu hier was. Snel keek ze weer terug naar het paard. Een kleine zucht, niet omdat ze het niet leuk vond, maar omdat ze zichzelf te sociaal awkward vond tegenover Pasqual. Niet dat ze dat enkel tegenover hem was, maar had hij niet laten zien dat hij bij haar bleef? Veel erger als wat ze hem had aangedaan was haast onmogelijk. Ze haalde de hand van de neus van het dier, streelde wat ongemakkelijk door haar haren om vervolgens naar Pasqual te lopen. Langzaam sloeg ze haar armen om hem heen, voorzichtig, alsof ze bang was hem pijn te doen. Ze legde haar hoofd tegen zijn borst, wat was ze blij om bij deze jongen te zijn. Een rilling, de kou merkte ze nu toch wat beter op. Nu keek ze naar hem op, gaf hem verlegen een zacht kusje op zijn kin, een klein onzeker lachje kwam uit haar mond. Waarna het meisje haar ogen weer afwende. Dit was spannend, zij had haar armen om hem heen geslagen en het voelde onwerkelijk.
"Het is heel mooi." Zei zacht, doelde op de manege. Al was het goed mogelijk dat ze op Pasqual doelde.

-Maakt niet uit hoor, je post is leuk Aya is niet zo spraakzaam, hopelijk kun je er wat mee )

Aya liep naar een van de paarden toe, de haflinger waar Pasqual eerder aan had gedacht. Met haar smalle hand op de brede neus van de ruin en een lach op haar gezicht kon Pasqual niets anders dan vertederd naar haar kijken. Waar had hij haar aan verdient? Het was af en toe een gevecht, een angstige strijd, maar hij vertrouwde haar. Hij kon haar aankijken en zeggen dat hij van haar hield en het helemaal tot in zijn tenen voelen. Ze was niet zoals Chloë, waar het als donderslag bij heldere hemel was gekomen. Met Aya was het heel anders. Was het spontaan gegroeid, had hij beseft, had hij gevoeld. Hoewel hij van Chloë had gehouden, hoewel hij misschien nog steeds van het meisje hield, had Aya iets anders. De verloren blik waar Aya af en toe mee rond kon kijken, de afwezigheid en het diep in gedachten zijn.
Elke dag was anders en elke dag was genieten. Pasqual prijsde zichzelf gelukkig.
Aya keek van het paard met een glimlach naar hem en hij grijnsde breed terug. Zijn ogen schitterden in het licht en even spitste hij zijn oren. Hij hoorde nog mensen bezig zijn in de bak, iets wat hij wel had verwacht; zo laat was het nog niet. Om elf uur zou de boel hier afsluiten, maar de bar zou nog wel open zijn. Een vriendin die hij en zijn zus gemeen hadden gehad, werkte in de kantine deze avond. Misschien kon hij zo nog wel langs gaan met Aya, maar ze zouden er niet al te lang blijven. Ze zouden misschien nog een film kijken, of iets.
Aya zuchtte en Pasqual vroeg zich niet voor het eerst deze avond af waar ze aan dacht, wat ze zich bedacht en waar ze mee zat. Of ze wel ergens mee zat. Pasqual niet. Deze avond voelde zo perfect, zo ontspannen, zo relaxt. Alsof er niets mis kon gaan, alsof er geen tegenslagen meer konden zijn. Wat misschien onrealistisch was, maar het voelde zo.
Pasqual bleef de hele tijd naar Aya kijken, haar interactie met het paard, hoewel het nog niet zo groot was, maar het was toch een interactie. Het was toch contact. Toen draaide ze zich om en liep naar hem toe. Hij grijnsde weer, kon niets anders. Misschien wat raar, maar hij kon echt even niet anders. Haar armen kwamen rond zijn middel te liggen en haar hoofd leunde tegen zijn borst aan. Een gelukzalig gevoel trok door hem heen terwijl hij haar knuffel beantwoordde door zijn armen om haar heen te slaan, haar nog wat dichter tegen zich aan te trekken. Haar haren roken lekker en ze was zo heerlijk warm.
Een klein kusje belandde op zijn kin waardoor hij grijnsde, hardop lachte en naar haar keek. Haar ogen die niet naar de zijne keken. Liefdevol en teder legde hij zijn hand onder haar kin, hield deze een tikje omhoog zodat ze wel naar hem moest kijken.
"Ik vind het niet erg, Aya," zei hij zachtjes. "Echt niet." Hij wist niet zeker of dat haar angst was, maar misschien wel en hiermee hielp hij haar. Met zijn hand begeleidde hij haar hoofd naar de zijne toe, zijn hoofd die hij uiteraard ook naar de hare toebewoog.
Haar lippen die dichterbij kwamen, kusbaar dichtbij. Vederlicht plantte hij de zijne op de hare, kon maar niet genoeg krijgen van de zachtheid, de liefheid, de haast poppigheid van het meisje. Daarna hield hij haar in zijn armen, dicht tegen zich aan, terwijl zijn hart een weg naar buiten probeerde te banen. Hard hamerend tegen zijn ribbenkast aan.
"Het is heel mooi," zei ze zachtjes waardoor er weer een bom vol trots ontplofte. Hij was trots, tevreden, zo blij met zijn leven. Hij had het meisje waarvan hij hield, waar hij zoveel moeite voor wou doen, had de stal die hij al heel lang geleden op wou richten, hij had alles.
En helaas was Kaya er niet om dit met hem mee te vieren.
De gedachte werd weggedrukt, werd niet op ingegaan.
"Dankjewel! Maar het is nu pas af, met jou erbij." Zijn ogen glommen, straalden, de glimlach die dus al de hele avond rond zijn lippen gekruld waren ging er niet af.
Samen liepen ze verder, de stallen uit, richting de buitenbakken en de stapmolens. Pasqual keek er slechts even naar, wees ernaar en mompelde iets in de richting;
"Nou ja, dat zijn de buitenbakken en de stapmolens." Om vervolgens met haar richting een ander gebouw te lopen, de rijhallen in. Twee pensionklanten reden hier paard, allebei in een andere bak. De een was bezig met wat dressuuroefeningen, waar de andere wat fanatieker aan het springen was. Beiden keken niet op toen Pasqual binnen kwam, te geconcentreerd op het rijden.
"Dit zijn de twee rijhallen, zodat het warm is en er genoeg ruimte is voor publiek om te zitten," sprak Psaqual terwijl hij het gevoel van trots weer voelde. Hij was zo blij met zijn stal.
Nu was het tijd om op te warmen in de kantine, om in ieder geval er even heen te lopen en het aan Aya te laten zien.

- hoop dat je er wat mee kan c; -

Hij sloeg zijn armen ook om haar heen, het was een opluchting voor haar. Het betekende dat ze iets deed wat niet helemaal stom was, toch? Haar hart klopte in haar keel, ze snapte zelf ook niet waarom ze zo bang was voor alles wat ze deed bij de jongen. Ze wilde hem gelukkig maken en vroeg zichzelf iets te vaak af of haar dat wel ging lukken, of zij dat wel kon. Maar de jongen gaf haar zoveel geluksmomenten, dat de negatieve gedachtes vaak genoeg werden weggevaagd. Kon ze alleen maar blij zijn met de jongen.
Ze voelde de hand van Pasqual onder haar kin, een warme hand. Het zorgde ervoor dat haar hart sneller begon te kloppen en dat ze geen keus had, maar hem aan moest kijken. Haar donkere ogen keken naar hem, een onhandige glimlach op haar lippen. Ze vroeg zich af of hij het wist, of hij wist wat hij met haar deed. Hoe haar buik voelde als hij haar aanraakte, dat haar hart overuren draaide en veel te snel sloeg als hij enkel naar haar keek. Hij kwam dichterbij, zenuwen die er altijd moesten zijn op deze momenten. Totdat ze zijn lippen voelde. Als een klap leek alles stil te staan, genietend. Even sloot ze haar ogen, totdat hun lippen van elkaar af waren. Ze merkte nu dat haar hart nog niet gestopt was met kloppen, iets wat geen overbodige luxe was. Een verlegen glimlach, een twinkeling in haar ogen. Het verraadde dat ze blij was om hier te zijn. Dat ze het fantastisch vond om samen met Pasqual te zijn.
"Dankjewel! Maar het is nu pas af, met jou erbij." Die had ze niet verwacht, in ongeloof staarde ze dan ook enkele tellen naar de jongen. Ongelovig knipperde ze met haar ogen, een trillerige zachte lach was te horen. Moest ze iets zeggen? Wat moest ze met zulke complimenten? Het maakte haar warm van binnen, maar toch maakte het haar verlegen en zorgde dan ook voor een blos op haar wangen.
"Dankje." Zei ze zacht, niet wetend wat ze moest zeggen. Tranen van geluk welde op in haar ogen. Maar ze dwong ze terug en dat lukte. Zorgde er enkel voor dat ze waterige ogen kreeg. Ze was blij dat hij haar meenam, weer verder over het terrein. Buitenbakken en stapmolens? Ze werd weer wat rustiger, de buitenlucht deed haar op dit moment meer dan goed. Een ander gebouw met rijhallen? Het verbaasde haar, het leek zichzelf maar uit te breiden en groter te worden. Telkens als ze dacht dat dit het allemaal moest zijn, was er nog meer. Ze keek naar de mensen, de paarden en een kleine glimlach verscheen op haar lippen. Vanuit haar ooghoek keek ze voor enkele tellen naar Pasqual, waarna ze weer terugkeek naar de bakken. Ze had het gevoel dat de jongen haar ogen had geopend, dat ze nu pas zelf door haar eigen ogen keek. Natuurlijk was ze nog zenuwachtig en bang dat dingen zouden worden zoals ze eerst waren. Maar wanneer ze bij Pasqual was, voelde ze zich sterker. Zorgde hij ervoor dat ze te blij was om bang te zijn om overspoeld te raken door verkeerde dingen. Aya was enkel zenuwachtig dat ze wat stoms zou zeggen tegen Pasqual of iets deed. Ze liepen weer verder en de warmte van het gebouw was heerlijk. Haar ogen sloten en namen de warmte voor enkele tellen in zich op. Toen ze deze weer opende, zag ze dat het een kantine was. Daar leek het in ieder geval op. Ze keek rond, probeerde zoveel mogelijk in zich op te nemen. Nu merkte ze pas dat ze zin had in drinken. Kon ze het hem gewoon vragen? Ze haalde diep adem, zichzelf vervloekend dat ze er zo moeilijk over moest doen. Het was niet dat ze iets heel vreemds vroeg, of hij het met haar wilde doen. Het was een onschuldig kopje chocomelk, hoe moeilijk moest zoiets zijn?
"Er is vast wel warme chocomelk?" Met een glimlach keek ze naar Pasqual. Iets wat onzeker, maar overduidelijk blij. Ze was haast trots op zichzelf dat ze had had durven vragen. Daarbij moest ze niet vergeten om haar pilletjes te nemen. Maar ze wilde dat niet voor Pasqual doen, ze zou wel naar het toilet gaan en ze dan innemen. Ze voelde zich iets te netjes op dit moment, daarbij begonnen haar voeten toch wat pijn te doen van het lopen. Maar dat was iets wat ze niet liet merken. Maar ze had zin in chocomelk en om gewoon gezellig even met hem te zitten. Natuurlijk hadden ze dat al gedaan, maar ze kon geen genoeg krijgen om naar hem te kijken.

"Warme chocomelk? Natuurlijk, altijd voor mijn lief." Het rolde zo achteloos zijn lippen over dat hij pas na een moment besefte wat hij had gezegd. Ze was zijn lief. Hij hield van haar.
Vanuit het niets trok hij haar naar zich toe, sloeg zijn armen stevig om haar middel en drukte haar tegen zich aan.
"Ik hou van je," mompelde hij in haar haren, waarna hij zijn kin op haar schouder liet rusten en haar wang tegen de zijne voelde. Met Aya was hij gelukkig, met Aya wou hij gelukkig zijn. Met Aya wou hij een toekomst hebben. Zou ze het weten? Zou ze beseffen hoe compleet hij zich met haar voelde?
Alle spanning van de afgelopen tijd kwam er op het moment uit. Zijn spieren die geregeld strak stonden, begonnen te ontspannen en zijn ademhaling werd rustig en gelijkmatig. Zijn hart bonkte wel in een harder tempo dan normaal, maar dat was oké. Daar kon hij mee leven. Het voelde relaxt, hij voelde zich vrolijk.
Zo stressloos.
Na een tijdje liet hij haar los, streek haar met de achterkant van zijn hand over haar wang. Hij kon geen genoeg van haar krijgen. Zou het niet willen ook. En ze zou bij hem komen wonen, het was zo bizar om te denken maar hij was er wel ontzettend blij mee. Ze gingen de kantine in, waar een aantal mensen zaten die net hadden gereden. Enthousiast werd hij begroet door de mensen, waarvan een van de vrouwen naar hem toestapte.
"Dag Pasqual, goed om je weer te zien," kweelde ze. "Je kent de dochter van ..." er volgde een hele uitleg van wie de dochter was maar Pasqual was het verhaal eigenlijk al kwijt. Braaf knikte hij maar. "Nou ze zou dus graag een keer met je gaan rijden, 's een leuk meisje," en weer een heel verhaal volgde over hoe leuk dit meisje was. Pasqual glimlachte weer, knikte beleefd en trok Aya dichter tegen zich aan, liet zijn hand over haar rug gaan.
Een van de vrouwen die er ook zat, riep haar uiteindelijk terug, merkte op dat Pasqual absoluut geen interesse zou hebben. Het tweetal begon te lachen en ging weer bij elkaar zitten. Pasqual knipperde even verwoed met zijn ogen, moest zichzelf wakker maken omdat hij anders helemaal niets door zou hebben.
"Jij wou chocomelk, hè? Zullen we dat maar bij mij thuis gaan drinken?" Hij begroette de mensen in de kantine, sprak dat hij ze later wel weer zou zien en ging toen met Aya richting zijn bungalow-achtige huis. Hij was dol op het witte huisje wat zoveel oud hout door alles heen verweven had. Het voelde echt als thuis. En van uit het raam kon je de paarden zien.
"Home sweet home," sprak Pasqual toen hij de deur achter Aya had dichtgedaan. Hij nam haar jas aan, drukte plagerig een kus op haar lippen en hing haar jas op. Hij werkte zichzelf uit zijn jas en liep vervolgens naar de keuken toe. Daar opende hij de koelkast, pakte de chocomelk, schonk deze in een pannetje en zette deze op het vuur.
"Wil je er marshmallows bij?" vroeg hij, terwijl hij twee glazen uit de kast pakte en vervolgens naar de marshmallows greep. "Die kleintjes, weet je wel? Die zijn zo schattig."

~ hoop dat je hier ook iets mee kan xD ~

alles. voor. mijn. lief. Had hij dat werkelijk gezegd? Het was ergens vreemd om te horen, haar hart klopte harder als nodig was. De jongen wist vast niet hoe erg ze hem nodig had. Dat hij ervoor zorgde dat ze zich ontzettend gelukkig voelde. Misschien wist hij het wel, maar voordat ze er nog verder aan kon denken, trok hij haar tegen zich aan. Aan haar ogen was te zien dat ze schrok, dat ze even kwijt was wat er moest gebeuren. maar de warme van Pasqual maakte al veel goed, zorgde voor een kleine glimlach. Zoals gewoonlijk zag het er een beetje onzeker uit, alsof ze soms bang was om te lachen. Haar armen legde ze voorzichtig om hem heen. Want het leek er nog steeds op dat Aya niet goed besefte wat ze met haar lichaam aan moest in deze positie. In iedere positie waarbij Pasqual haar aanraakte eigenlijk. Dan voelde ze zich stuntelig en vroeg ze zich af wat te doen. Het was al beter als eerst, durfde ze hem eigenlijk niet aan te raken. Dat was nu anders, ze voelde zich blij als hij zo dichtbij stond. Haar lichaam voelde vreemd, vlinders in haar buik en haar hart die voortdurend door bleef hameren. Het leek haast tegen haar ribben te slaan en ze heeft er zelfs eens aan gedacht dat ze er gekneusde ribben aan over zou houden. Al was die gedachte niet serieus bedoeld.
Ze kwamen de kantine binnen, toen hij begroet werd keek ze even naar Pasqual. Maar hield haar mond, ongemakkelijk haast door de aandacht. Als ze naar hem keken, dan zouden ze haar ook vast zien. Ze slikte toen een vrouw naar hen toe kwam. Maar gelukkig had ze enkel oog voor Pasqual. Dat zorgde ergens voor een opluchting, al begon de vrouw haast meteen over een meisje. Zelfs haar moeder was niet zo erg als deze vrouw en ze beet dan ook wat ongemakkelijk op haar lip. Niet dat ze er verder wat van verwachtte, ze vroeg zich enkel af wanneer de vrouw klaar zou zijn. Een andere vrouw riep haar en dit zorgde voor een opluchting. Ze hoorde de stem van Pasqual en ze keek naar hem, hij vroeg of ze chocomelk wilde en of ze dat bij hem thuis zouden gaan drinken? Het zorgde voor een glimlach. Deze keer niet zo ongemakkelijk als deze normaal was. Het was mede door de spanning, maar ook door de vrolijkheid die de vraag met zich mee had gebracht.
"Home sweet home," herhaalde ze zacht. Misschien zelfs onhoorbaar voor Pasqual. Ze kon het namelijk nog steeds niet geloven dat ze er ja op had gezegd en dat hij het überhaupt had gevraagd. De kus, het zorgde voor een klein lachje. Pasqual liep weg, Aya tippelde achter hem aan. Wilde niet alleen achter blijven bij de deur. Ze had natuurlijk nog steeds de jurk aan, was ze niet iets te overdreven? Toen bedacht ze zich dat ze niets bij had, zelfs geen pyjama… Maar door de vraag van Pasqual werd ze uit haar gedachte gehaald. Marshmallows, hij pakte ze en haar ogen werden groot. Het leek haast alsof ze niet kon geloven dat er zoiets bestond. Met een brede lach knikte ze, het moest vast lekker zijn. Haar donkere ogen waren nog steeds met een blije twinkeling op Pasqual gericht. Ze kon nog steeds niet geloven dat dit allemaal zo verlopen was. Dat ze nu werkelijk hier zat en dat hij haar als vriendin had gevraagd. Dat was haast niet te bevatten. Ze liep naar dichter naar hem toe en keek in het pannetje, vervolgens weer naar Pasqual. Ze wilde zoveel zeggen, tegelijkertijd wilde ze niks zeggen en gewoon bij hem zijn.
"Ik wist helemaal niet dat die zo klein waren." Zei ze over de marshmallows. Een hand streelde wat ongemakkelijk door haar blonde haren. Ze wilde zo graag meer zeggen, maar wat?
"We hadden een uitstapje deze week, naar een kinderboerderij." Zei ze dat werkelijk? Ja, natuurlijk waren ze daar geweest, maar dat was totaal niet relevant. Ze hadden het haar pas vertelt toen ze echt gingen, er was geen kans voor haar om Pasqual te bellen of om ook maar iets te doen. Ze werd haast het busje afgevoerd en met tegenzin was ze dan meegegaan. Achteraf was het niet zo erg, de zwijntjes, ezels, geitjes en kippen waren niet eens zo vervelend geweest om naar te kijken. Sommige vonden het helemaal geweldig dat ze er naartoe gingen. Aya slikte, haar donkere ogen sloeg ze wat ongemakkelijk neer. Kon ze iets anders zeggen?
"Kan ik helpen met de chocomelk?" Ze keek nu toch naar hem op, keek hem vragend aan.

Hij glimlachte om haar opmerking over de marshmallows.
“Ja, ze zijn … schattig.” Een herinnering aan zijn zusje deed hem kort glimlachen. Hoe Kaya enthousiast kon worden over mini-marshmallows, over hoe boos ze kon worden als ze niet dezelfde hoeveelheid marshmallows had, de tienduizenden ruzie's die hij en zij hadden gehad vanwege die krengen. Er zat veel verhaal achter en Pasqual streelde afwezig over het plastic heen. Het voelde koud en plakkerig. Hij, als een persoon die veel vasthield aan tradities en gewoontes, kocht exact hetzelfde merk als zijn ouders voorheen hadden gekocht. Ach ja, soms hè...
Pasqual keek om toen ze vertelde over het uitje. Ergens voelde hij een vlaag van woede, alsof ze debiel was en ze daarom maar naar een kinderboerderij gingen. Aya was niet achterlijk! Ze zat daar, maar niet omdat ze achterlijk was.
Hij sprak zijn gedachte niet uit maar glimlachte alleen even om zijn eigen agressieve gedachte.
“Was het leuk?” vroeg hij toen. Het was wat raar om erover door te vragen, want wat moest hij erover doorvragen? Het was waarschijnlijk een kinderboerderij als elkander, zonder speciale features, wat dus inhield dat hij er vrij weinig over kon vragen. Nou ja...
“Kan ik helpen met de chocomelk?” Ze onderbrak zijn gedachte op het juiste moment en blij met de onderbreking uit zijn piekeren, blikte hij naar haar. “Nou ja, je mag me altijd gezelschap houden,” glimlachte hij. “Een arm om mijn middel is nooit vervelend.” Hij grinnikte zachtjes.
“Voor de rest is het een kwestie van wachten tot de hele rambam warm is.”
Nadat de chocomelk was opgewarmd en hij het in twee glazen had geschonken en er minimarshmallows bij had gedaan, bracht hij het warme spul naar de woonkamer toe en zette beide glazen neer op het bijzettafeltje.
“Kijk eens aan,” sprak hij. “Hier is de chocomelk. Wil je er nog een biscuitje of iets in die richting bij?” Niet dat hij heel veel had, maar het ging om het idee. Hij liep naar de keuken, haalde daar een rol koekjes uit de kast en nam deze mee naar Aya. Voorzichtig liet hij zichzelf op de bank neerkomen en keek Aya toen aan met een kwaadaardig glimlachje.
“Ik ontvoer je,” sprak hij, minder kwaadaardig dan zijn lach. “Jij blijft lekker hier vanavond, wat dacht je daar van? Ik zal je groep wel bellen.” Een grijns tekende zijn gezicht nu terwijl hij het had gezegd. “Mijn bed is uiterst comfortabel.” Toen bedacht hij dat het misschien wel vreemd kon overkomen als hij haar op deze manier dwong om bij hem te komen slapen. Ook het gedeelte waarin hij haar zowat verplichtte in zijn bed te slapen, alsof hij haar dwong om samen met hém te slapen.
“Ik kan wel op de bank maffen,” mompelde hij schuchter, in het volste besef dat hij zich nu heel kwetsbaar had gemaakt. “Maar euh, nou ja, het is wat jij wil.” Zo. Nu had ze de keuze en kreeg Aya niet het idee dat ze helemaal geen keuze meer had over de situatie.
Pasqual nam een slokje van zijn chocomelk en kwam erachter dat het nog veel te warm was om fatsoenlijk te kunnen drinken. Afwezig liet hij af en toe zijn blikken naar Aya glijden, een beetje akward, niet zeker over wat hij zou zeggen. Hij voelde zich weer het verlegen jongetje van 12 die zijn eerste vriendinnetje had en niet zeker wist of hij nou wel of niet haar hand moest vastpakken.
“Ik heb het erg leuk gehad vanavond,” zei hij op een gegeven moment. “Het was erg gezellig en ik hoop dat we vaker wat samen kunnen gaan doen, zoals uit eten gaan.” Hij wou zeggen dat alle tijd die hij met haar spendeerde de moeite waard was, maar het klonk... zo raar. Toch besloot hij het te zeggen.
“Eigenlijk alles wat ik samen met je doe is leuk. Elke tijd die ik met je doorbreng is een leuke tijd.” Hij keek haar nu aan, een verlegen glimlachje rondom zijn lippen.
“Ik hoop dat we nog lang samen kunnen doorbrengen.”

- was a while, but there u go -

Of het leuk was, de dieren waren leuk. Ze knikte dan ook, iets afwezig bij het terugdenken aan die dag. Het was haar niet gelukt om het met een iemand echt te vinden in de kliniek. Een meisje dat een vriendin was geworden, even twijfelde ze; lag dat aan de mensen die er zaten, of had zijzelf nog teveel mensenvrees? Een vraag die haar even bezig hield, maar al snel keek ze hem aan.
"De dieren waren leuk, geitjes, varkentjes." Ze beet op haar lip, een trekje dat ze nog altijd had. "Het was wel eens fijn om uit de kliniek te zijn." Dit zorgde voor een onzekere, maar oprechte glimlach. Het verblijf in de kliniek, iets waar ze vaak liever niet aan dacht. Ook al was het haar dagelijkse leven geworden. Als ze er soms tussenuit mocht, was het vast wel uit te houden. Ze kon helpen als gezelschap, het was ook een vraag waar het antwoord duidelijk was. Je kon moeilijk samen chocomelk opwarmen. Een arm om zijn middel... Even gaf dit haar een benauwd gevoel, was het nu de bedoeling om het wel of niet te doen? Hij zei de woorden letterlijk en nog had Aya geen idee van was ze precies moest doen. Ja ze snapte wat hij bedoelde, maar dat wilde niet zeggen dat zij het begreep. Haar armen voelde als twee betonnen palen die aan de grond waren gezet. Zwaar en met geen mogelijkheid beweging in te krijgen. De blik in haar ogen verraadde ook dat ze niet wist wat te doen, al kwam een van haar armen traag in beweging. Haar vingertoppen moesten wennen aan de aanraking. Ook al was dit niet de eerste keer dat ze hem aanraakte. Deze missie voelde als veel te moeilijk. Even trokken haar vingers zich dan ook terug, alsof de oppervlakte van zijn shirt te heet was. Na iets wat voor haar uren leek te duren, had ze haar arm om zijn middel. Maar toen Pasqual een kleine beweging maakte, haalde ze haar arm weg. Wilde hem niet in de weg staan. Ze was blij dat ze op de bank zat, even rustig op de bank. Ze keek de twee glazen op de tafel, een rilling. Dit alles was onwerkelijk, normaal zat ze alleen en even twijfelde ze of dit alles wel oké was.... Toen Pasqual iets vroeg, keek ze hem dan ook aan. Al had ze geen idee van wat de vraag was en knikte ze dan ook. Koekjes? Ze had totaal geen honger, maar dit kwam er dan ook van als je jezelf liet meevoeren in gedachtes. Aya hoorde de woorden van Pasqual, keek om naar hem. Een vragende blik in haar ogen, totdat hij zijn verhaal vervolgde. Ze sloeg haar ogen neer, de woorden zorgde voor een fijne tinteling in haar buik. Alsof er een bom met vlinders was ontploft. Een glimlach speelde dan ook op haar lippen. Vooral toen hij zei dat hij op de bank kon slapen. Ze schudde haar hoofd.
"Moeder heeft ze al gedwongen. Ik hoef niet terug deze dagen." Verlegen keek ze even naar hem op. "En jij gaat niet op de bank slapen." De zin had heel dwingend over kunnen komen, maar uit de mond van Aya was het alles behalve dat. Het was meer alsof ze hem vroeg of hij bij haar wilde slapen; of dat zij bij hem mocht slapen....
“Ik heb het erg leuk gehad vanavond.” Ze keek naar hem op.
"Ik ook." Een zachte, haast onhoorbare lach was te horen. De woorden daarna zorgde ervoor dat ze wegkeek van hem, over dat alles wat hij samen met haar deed, leuk was. Dit zorgde voor tranen, die ze probeerde tegen te houden. Het was misschien gelukt als hij gestopt was met praten. Maar hij vervolgde zijn verhaal.
“Ik hoop dat we nog lang samen kunnen doorbrengen.” Dit zorgde voor tranen, onzekere tranen, tranen van blijheid, tranen die niet konden beseffen waarom hij dit zei.
"Sssst." Ze legde haar wijsvinger tegen zijn lippen. De tranen waren geen vloedgolf of waterval. Maar sommige waren toch uit haar ogen gekomen om zich een weg naar haar kin te zoeken.
"Je bent lief." Woorden die in het niks vielen bij zijn verhaal. "Ik hoop ook dat we nog lang samen zijn." Woorden die oprecht waren, misschien nog net niet wanhopig klonken. Liefde en vriendjes waren iets waar ze al lang niets meer aan had gedaan. Sowieso waren sociale contacten iets die ze uit de weg ging. Dat alles is in een klap terug gekomen toen ze Pasqual leerde kennen, soms leek ze daar nog steeds wat moeite mee te hebben. Al ging het een stuk beter als eerst.

"De dieren waren leuk, geitjes, varkentjes." Pasqual glimlachte.
"Ja, geiten en varkens zijn inderdaad leuke dieren," beaamde hij. Dieren waren makkelijker om mee om te gaan dan mensen, vond Pasqual. Niet dat hij een hekel had aan mensen, maar dieren vroegen gewoon nooit zoveel. Zolang je een dier liefhad en respecteerde, kreeg je het respect en de liefde terug. Zo werkte het gewoon. Geen geroddel, geen ruzie. Duidelijkheid.
"Het was wel eens fijn om uit de kliniek te zijn." Dat deed hem opkijken met een blos op zijn wangen. Hoewel het haar eigen besluit was geweest, voelde hij zich verplicht dat ze zich gelukkig voelde, ookal was het in een kliniek. En nu klonk het alsof ze het er niet fijn had. Wat hij begreep. Maar toch... Het had fijn geweest als een plaats die haar hielp, een prettige plaats was.
Richting de keuken voor de chocomelk was het een beetje een gekke bedoeling. Hoewel Aya even haar armen rond zijn middel had gelegd, verdwenen die al snel weer en Pasqual voelde zich idioot dat hij het gevraagd had. Slechts een bemoedigende glimlach kwam van zijn lippen maar een opmerking bleef uit. Wou ze hem niet aanraken of durfde ze het niet? Hij wist het niet. Hij dacht dat ze hem ook echt zag zitten, dus een kwestie van 'niet willen' leek hem raar. Leek hem ook onwaarschijnlijk. Maar had ze dan soms zoveel last van zichzelf dat ze er moeite mee had om hem aan te raken? Hoe heette dat ookalweer. Iets van autisme ofzo. Zou Aya autistisch zijn? Hij zou zich wel inlezen als hij het echt wou weten.
Beiden neergeploft op de bank en zijn dreigementen uitgesproken, reageerde Aya simpelweg met:
"Moeder heeft ze al gedwongen. Ik hoef niet terug deze dagen." Dat kwam goed uit. Een brede glimlach tekende zijn gezicht.
"Nou dat is snel geregeld! Kan ik morgen allemaal leuke dingen met je doen." Hij kromp half in elkaar. Waarom klonk hij toch als een volslagen perv als hij bepaalde dingen zei? Hij bedoelde het niet zo en hij hoopte dat het niet bij Aya zou opkomen dat hij het pervie zou bedoelen.
"En jij gaat niet op de bank slapen." Pasqual bloosde. "Samen in een bed dan maar?" Hij glimlachte wat verlegen naar haar.
"Ik ook." Haar beaming dat ze het ook had leukgevonden vanavond deed hem goed en hij was blij dat ze het leuk had gehad. Daar had hij zijn best voor gedaan en hij hoopte dat ze nog vele andere leuke momenten zouden meemaken.
Zijn woorden brachten haar in tranen. Ze legde uiteindelijk haar wijsvinger op zijn lippen en verbaasd keek hij haar aan.
"Sssst." Met een lachje sloeg hij zijn armen om haar heen en trok haar dicht tegen zich aan.
"Je bent lief." Hij grinnikte zachtjes terwijl hij haar door haar haren streek.
"Gekke meid. Jij ook."

- ook nog niet af dus -

Hij beaamde dat de geiten en varkens leuke dieren waren. Ze had zich wat afgezonderd toen ze daar was. Had bij de dieren gezeten en had zich zo min mogelijk bemoeid met de andere. Iets wat ze altijd al had gedaan. Misschien omdat ze zich niet aan iemand wilde gaan hechten die daar voor altijd zou zitten. Of dat ze zelf achteruit zou gaan in hoe ze zou doen. Dat was iets wat ze totaal niet wilde, er was een meisje dat steeds haar naam riep, dingen met haar wilde doen. Ook al was het meisje niet heel vaag en was er niet zoveel mis met haar. Het liefst ontweek ze iedereen, dus ook het meisje. Maar de verpleegsters zorgde er altijd voor dat ze op het einde toch bezig was met 'mens erger je niet' of 'ganzenbord'. Twee spellen die ze op dit moment door en door kende.
Eenmaal op de bank voelde ze zichzelf een stuk rustiger en ontspande ze iets. Ze had hem verteld dat haar moeder al had geregeld dat ze niet meer terug hoefde en ze glimlachte door de reactie van Pasqual en kreeg een rode kleur op haar wangen.
"Nou dat is snel geregeld! Kan ik morgen allemaal leuke dingen met je doen." Aya glimlachte haast verlegen, om snel een kus op zijn wang te drukken.
"Dan is het goed." Zei ze, zachter als dat ze eigenlijk wilde.
"Samen in een bed dan maar?" Die woorden brachten Aya toch even van haar stuk, hoewel ze wist dat zijzelf het had aangegeven en dat zij dit eigenlijk had gezegd, klonk het heel vreemd om het zo letterlijk te horen. Ze slikte dan ook, knikte, aangezien ze geen idee had wat het juiste antwoord op zoiets was. Ze hoopte niet dat hij meteen dacht dat... Zij misschien allemaal vreemde dingen wilde doen. Ze beet op haar lip, maar werd afgeleid door wat Pasqual zei.
"Gekke meid. Jij ook." Ze knikte, ja een beetje wel. Terwijl ze zacht haar handen op zijn rug legde. Ze vond het heerlijk om zo te zitten, tegen Pasqual aan, hij met zijn armen om haar heen. Al voelde het nog steeds wat onwennig en als iets vreemds. Ze was er al iets meer aan gewend als voorheen. Tenzij zijzelf werkelijk iets moest gaan doen, daar was ze namelijk totaal niet goed in en waren de zenuwen dat ze iets fout zou doen veel te heftig.