I have loved you since we were 18. -open

Langzaam nam Malia de teugels wat korter waardoor Ravi terug ging naar de draf. Ze klopte het gespikkelde paard op de hals en hield hem nogmaals in waarna hij terug ging naar stap. "Braaf" Sprak ze en liet te teugels hangen. Even strekte ze haar rug, het was een heftig ritje geweest. Ravi had geen zin gehad om ontspannen te lopen en spande zijn rug steeds aan. Uiteindelijk gaf hij op en liet hij de spanning los. Na goed uitgestapt te hebben, stapte Malia af en haald Ravi' tuig van hem af, zodat hij kon rollen. Malia had gelukg gehad toen ze hier in HorseHome kwamen wonen; een schattig boerderijtje met stallen en een binnenbakje achter het huis. Daar had ze altijd al van gedroomd. Er stonden op het moment 3 paarden in de stallen; Ravi, Adil en Meadow. Meadow was van haar moeder, ravi en Adil van haar zelf. Ze vond het altijd nog lastig nog Adil te rijden, hij was het paard van haar vader die helaas 2 jaar geleden aan een vreselijke ziekte was overleden. Nu haar moeder een nieuwe vriend had, waren ze hier naar toe verhuisd. Jim had zelf helemaal niets van paarden, maar dit huis was eis waardoor ze hier zouden komen wonen. Jim stemde uiteindelijk maar in.
Malia liep alvast terug met het zadel en hoofdstel naar de stallen waar ze het tuig in haar kast hing. Daarna pakte ze de kruiwagen en vulde die met hooi die ze daarna in Ravi' stal legde. Ze glimlachte toen ze zijn hoefstappen achter haar hoorde. De appaloosa kwam altijd zelf aangelopen als hij klaar was met rollen. Hij liep zijn stal in die Malia achter hem sloot en begon daarna aan zijn hooi te eten. Ze liep terug door de stallen terwijl ze Meadow en Adil nog een aai over hun hoofd gaf. Voordat ze naar buiten liep wachtte ze even, het regende namelijk net heel hard. Gelukkig was het nu net droog. Mooi, dan kon ze Kane nog even uitlaten. Snel liep ze over het pad naar huis waar ze in de garage haar vieze schoenen uitschopte en naar binnen ging. Meteen werd ze begroet door Kane. Malia aaide de Dalmatiër over zijn hoofd en glimlachte. Hij begroette haar altijd zo vrolijk, dat ze er zelf ook meteen vrolijk van werd.
"Mam, ik laat Kane even uit." Riep ze naar boven, maar er kwam geen gehoor terug. "Mam?" Nog steeds niets. "Waar zijn ze dan Kane?" Draaide ze zich naar de hond. Ah, daar zag ze het al. Er lag een klein briefje op de keukentafel. 'Jim en ik zijn even naar de stad, we zijn zo terug X mam.' Ik glimlachte even. Ze waren vaak met zijn tweeën naar de stad, maar toch was ze blij dat haar moeder haar leven weer deels terug op de rit had na de dood van haar man.
"Nou ga je mee dan Kane?" Ze liep naar de gang waar ze haar jas en schoenen aan deed. "Kane, hallo?" Grinnikte ze toen ze merkte dat de hond niet achter haar aan was gekomen. Toen hij het eenmaal wel in de gaten had kwam hij aangerend en wachtte netjes tot Malia de lijn aan zijn halsband had geklikte. Ze pakte de sleutel van het haakje en trok de deur achter zich dicht. "Het park dan maar?" Sprak ze, ookal zou de hond natuurlijk niet terug antwoorden. Eenmaal in het park klikte ze de riem van zijn halsband en Kane spoot weg. Malia lachte even om de Dalmatiër die aan het rond rennen was in zijn eentje. Gek dier. Zelf liet ze zich zakken op een houten bankje die mooi overzicht had op het veldje. Alles verliep vlekkenloos tot dat Kane in eens een mega sprint naar achter wat verder liep in bosjes. Malia sprong op, ze zag wel iemand in de verte lopen maar ze wist niet dat Kane zelfs daar helemaal achter aan zou rennen. Malia zette het op het lopen. "Kane." Schreeuwde ze naar de hond die meer veranderde in een kleine stip, zo ver was hij.

-open

Ingespannen zat de jongen bovenop Royalty. Met wilde sprongen hield het paard zijn vaste galopstempo aan. De wilde wind was het dier naar zijn hoofd gestegen en de rust die Jiao altijd in het paard vond, was vandaag ver te zoeken. Wat erg vervelend was, Jiao's moeder zat vandaag namelijk naar de les te kijken en vandaag was 'judgement'day. Mocht hij wel of geen wedstrijden gaan rijden.
De blik van zijn moeder sprak boekdelen. Ze was allesbehalve tevreden over Jiao en hij verwachtte al dat hij zo direct een preek ging krijgen. Maar voor nu kon hij zich er even niet druk over maken, hij was immers nog met zijn les bezig.
"Jiao, zet hem op de volte. Daarna stuur je hem nogmaals over de hindernis heen. Als hij niet wil luisteren gooi je de zweep er maar overheen. Royalty moet zien wie de baas is." Jiao rolde met zijn ogen, nam de teugels iets vaster in zijn handen en spoorde Royalty aan. Met opeen geklemde kaken siste hij iets van: "Kom op jongen, stel me niet teleur."
Het was alsof de goden tegen hem waren gekeerd want na vijf wilde sprongen lag Jiao in het vochtige zand, met een stekende pijn bij zijn rechter dij. Hij hoorde getik van hakken, wat duidelijk maakte dat zijn moeder het blijkbaar niet langer kon aanzien en maar was weggelopen. Zijn instructeur daarintegen liep bezorgd naar de jongen toe, waarschijnlijk omdat Jiao wel vaker viel maar altijd direct op stond. Dat was in dit geval niet de zaak.
"Jiao, kom je nog overeind?" vroeg de man. Jiao schudde lichtjes zijn hoofd. "Mijn been voelt niet goed," mompelde hij, waarna het licht wegtrok voor zijn ogen.
De pijn was hem teveel geworden, maar het was 'slechts' een ernstige kneuzing. Niets groots, niets belangrijks. Na enkele dagen was de pijn weer minder geworden en nu een tweetal weken later moest Jiao alles weer op gaan pakken. Hij had alle tijd van de wereld gehad om aan school te werken - en had dit uiteraard ook gedaan - maar nu moest hij weer aan zichzelf gaan werken zodat hij over een week weer op het paard kon zitten. Royalty werd ondertussen bijgereden door een vriendin van zijn moeder, wat Jiao liever niet had, maar goed. Zijn moeders wil was wet. Jiao had persoonlijk de voorkeur aan iemand anders gehad, maar daar had zijn moeder niets van willen weten. Daarbij... ze was toch weg.
Sinds gisteren.
Weg.
Zonder dat hij goed afscheid van haar had kunnen nemen...
"Ik ben even weg," riep Jiao bij wijze van afscheid toen hij de deur open knalde. Als het hem te veel werd, wou hij niet in zijn kamer zijn. Daar was ze namelijk ook, altijd, overal. Hij liep moeizaam met de krukken maar het ging. Het ging goed genoeg. Het kostte hem veel energie, veel energie die hij doodgraag kwijt wou raken. Zij was weg, hij had pijn en god, hij kon niets. Kon niets doen om haar nog terug te krijgen.
Na zo'n kwartiertje te hebben gestrompeld was hij in een leeg park gearriveerd. De opluchting was groot, vooral omdat het een beetje waaide en dat genoeg lawaai was om de herrie in zijn hoofd te overstemmen. Wat hij vervolgens tegen kwam toen hij verder hobbelde, was hij minder blij mee. Een opgetogen Dalmatiër liep achter hem aan. Hij probeerde weg te komen maar het dier leek niet van plan te zijn Jiao met rust te laten. De grote poten belandde op Jiao's rug waardoor hij diens evenwicht verloor en met hond en al op de grond belandde. Hij wist zich nog net op tijd op zijn goede dij te rollen maar kon zijn gezicht niet bedekken voor het enthousiaste hondengekwijl.
"Oh nee," kreunde hij terwijl hij met een pijnlijk gezicht de hond probeerde af te weren die enthousiaste pogingen deed zijn gezicht te likken.
"Ga af, ga af zeg ik!" Maar hij had net zo goed een baksteen kunnen zijn, zo weinig indruk maakte hij.

Half in paniek verminderde Malia haar vaart even. Ze zag de hond niet meer, en het persoon uit de verte ook niet. Allemaal doem scenario's vlogen door haar hoofd maar die werden gelukkig weg gevaagd toen ze uit het niets Kane omhoog zag springen. Het persoon kwam ook in haar zichtveld en ze zag hoe hij op de grond werd ‘geduwd’ door Kane. Malia zette het nog harder op het lopen en rende zo hard als ze kon. “Kane.” Schreeuwde ze ondertussen. Dit was echt te erg. Eindelijk kwam ze bij het tweetal aan en trok Kane aan zijn halsband van de jongen op de grond af. De hond deed het alleen maar vanuit enthousiasme maar hij moest zeker leren, dat hij niet zo ver mocht gaan. Hij was al weer door iets anders afgeleid waardoor hij weg rende. Malia focuste zich op de jongen die op de grond lag, en het zag er niet echt goed uit. “omygod.” Mompelde ze in zich zelf. Meteen knielde ze neer bij de jongen en probeerde hem te helpen, maar echt aan raken durfde ze niet.
Straks deed ze hem pijn, gezien de krukken die naast hem lagen. “Oh wat erg, het spijt me zo van mijn hond. Hij is wat te over enthousiast.” Het laatste sprak ze twijfelend. Ze wilde het gedrag van Kane niet goed praten, maar hij had het niet slecht bedoeld. “Hoe kan ik helpen?”
Malia probeerde hem te helpen met zitten. “Hij doet dit anders nooit, hij vond je vast aardig.” Ze glimlachte even bij haar eigen zin maar trok die meteen weer weg, dit was helemaal niet grappig. “Mag ik vragen wat er met je is gebeurd?” Ze wenkte naar de krukken. “Ik wil niet brutaal over komen, ik ben gewoon wat nieuwsgierig. Mijn naam is trouwens Malia.” Probeerde ze aardig te doen, ze wist namelijk niet hoe de jongen ging reageren. Straks was hij pissed op haar omdat ze haar hond niet goed in de gaten hield, of in bedwang kon houden. Wat dus eigenlijk ook wel zo was. Kane had niet naar haar geluisterd en was zo weg gerend, hij was wel nog jong maar in dat geval waren paarden een stuk makkelijker. Ze was bang dat de jongen naast haar iets ernstigs had, misschien had Kane het wel erger gemaakt. Malia voelde zich zo schuldig. “Kan ik je misschien iets te drinken aanbieden? Mijn huis is hier dichtbij, en buiten dat ik denk dat er een bui aan komt.” Sprak ze toen ze haar hand ophield waar de eerste druppels op neer vielen. Maar met het drankje, kon ze misschien het incident een beetje goedmaken. Wilde hij niet, had ze er tenminste zelf alles aangedaan om dit een stuk minder erg te maken, de pijn natuurlijk niet, maar ze had ook zo weg kunnen lopen en de jongen zo achter kunnen laten. Dat vond ze echt niet kunnen.
Een luide blaf vulde het veld en Kane kwam terug aangerend. Malia stond in alle snelheid op om hem tegen te kunnen houden. Hij vond het namelijk wel erg leuk als er iemand op de grond lag. Dat zag hij als een teken om te spelen. Kane kreeg de jongen op de grond in het vizier en nam een sprintje. Gelukkig kon Malia hem tegen houden en klikte de lijn terug aan zijn halsband. Zo, nu kon hij niets meer doen. “Kane zit.” Beval ze de hond, die meteen luisterde. Hij zat daar maar, heel rustig, alsof er niets gebeurd was. Ze draaide zich weer naar de jongen. “Gaat het?” Vroeg ze onbewust nog een keer. Ze veegde even een pluk haar achter haar oor en hurkte weer neer. Ze was nou eenmaal een bezorgd persoon.

Over goede posts gaat een lange wachttijd? Duizendmaal sorry!

“Oh wat erg, het spijt me zo van mijn hond. Hij is wat te over enthousiast.” Een meisje was aan komen rennen. Overduidelijk was zij diegene die bij de hond hoorde. Jiao's gezicht verstrakte en haast geërgerd keek hij haar aan. Overenthousiast? No shit.
“Hoe kan ik helpen?” Ze deed een poging met hem te helpen terwijl hij een poging deed de hond te weren en overeind te komen zitten. Oké, hoewel Jiao echt ernstig geïrriteerd was, bedoelde ze het wel goed en kon hij niet de hele tijd chagrijnig blijven. Dat verdiende ze niet. Het was misschien wel wat Jiao het liefste wou blijven doen, maar verstandig was het niet. Ook zou het de sfeer niet ten goede komen.
“Hij doet dit anders nooit, hij vond je vast aardig.” Jiao bespeurde een zweem van een glimlach die goddank snel verdween. Zijn voornemens om oké te zijn met dit alles zou wel een beetje stimulans nodig hebben, en geen achterlijke opmerkingen die ze beter voor zich kon houden. Zijn dij dreunde namelijk en hij wist dat hij verkeerd terecht was gekomen.
“Mag ik vragen wat er met je is gebeurd?” Jiao keek haar even onderzoekend aan. Hij had nog geen woord met haar gewisseld maar ze leek in te zijn voor een gesprek. Nou vooruit dan maar, zoveel kwaad zou wat gezelschap niet kunnen.
Nog voordat hij de kans kreeg om zijn mond open te trekken verklaarde ze zichzelf.
“Ik wil niet brutaal over komen, ik ben gewoon wat nieuwsgierig. Mijn naam is trouwens Malia.” Toen pas kon er een glimlach van hem vandaan. Ze deed hem denken aan een druk zusje. Niet dat hij drukke zusjes had, maar toch. De meiden op de manege waren wel eens zo belachelijk druk.
"Jiao," sprak hij, terwijl hij zichzelf verbeten overeind hees.
"Ik ben van een paard gevallen en heb daarbij mijn dij gekneusd. Daarom moet ik nog op krukken lopen." Met wat moeite hopte hij overeind, bukte zich om zijn krukken te pakken en leunde erop.
“Kan ik je misschien iets te drinken aanbieden? Mijn huis is hier dichtbij, en buiten dat ik denk dat er een bui aan komt.” Hij keek nadat ze dat gezegd had direct omhoog. Ze kon nog wel eens gelijk hebben en hij had absoluut geen zin om thuis te zitten. Thuis was leeg en eenzaam. Thuis was zonder haar.
Hij had haar al een hopeloos mailtje gestuurd, om haar succes te wensen. Hij had bijna gezegd dat hij haar mistte, maar dat zou hem teveel zijn geworden. Dat toegeven terwijl zij daar ook zonder hem zat, nee. Dat kon hij haar niet aan doen.
"Eh, sure," reageerde hij vertwijfeld. Hij kende het meisje niet, maar och, hij kon haar op deze dag net zo goed een kans geven. Wie weet was ze wel heel aardig en kon hij zo weer iemand toevoegen aan zijn vriendenkring.
De hond kwam weer aangesprint en wou weer een poging doen tot het aanvallen van Jiao, maar Malia corrigeerde hem op tijd waardoor het veilig was.
"Gaat het?" vroeg ze hem. Hij knikte en gebaarde wat met zijn krukken.
"Ik ben er weer helemaal klaar voor." Kort keek hij naar boven en richtte toen zijn blik op Malia. Gedonder klonk in de verte.
'Eh, let's go?" vroeg hij toen maar.