Smile today, tomorrow could be worse. [Lawrence]

Zoals gewoonlijk voor een feestje stond hij weer in de badkamer, een bordeaux tshirt en een groene pull met rits en kap lagen over de badrand. In enkel zijn jeansbroek, waar zijn losse boxer een stuk over de rand stak, stond hij voor de wastafel, zichzelf bekijkend in de spiegel. Behendig opende hij zijn toiletzak en spoot wat deodorant onder zijn oksels en wat eau de parfum over de rest van zijn ontblootte lichaam. Vanavond zou hij vast en zeker wel weer beet hebben, dacht hij in zichzelf terwijl zijn tandenborstel over zijn witte tanden schrobde. Uit zijn keel ontsnapte een diepe zucht en hij trok de rest van zijn kleren aan voordat hij met snelle passen de krakende, houten trap afliep. Op de keukentafel had hij al een fles rode wodka klaargezet, aangezien zijn ouders niet thuis waren en hij al een week de boel voor zichzelf had. Alleen wonen leek hem wel wat, maar dan zou hij moeten gaan werken om de kost te verdienen, en dat was meteen ook de reden van dat niet te doen. Hij sprong in zijn schoenen en trok een lederen jas aan voordat hij door de voordeur het huis verliet. De fles wodka verdween in de opbergruimte onder het zadel van zijn motor en hij zette zijn helm op zijn hoofd voordat de motor brullend tot leven kwam.
Niet veel later kwam de zoute zeelucht hem al tegenmoet en reed hij aan een hoge snelheid tussen de appartementen door die hem het zicht op de zee nog belemmerde. Na enkele blokken te zijn gepasseerd hoorde hij het ruisen van het water en hoorde hij de muziek die speelde op het strand. Er hadden zich al een heel deel mensen verzameld, koppels, maar zeker en vast ook single meisjes. Een scheef glimlachje verscheen op zijn lippen toen hij zijn motor op de dijk parkeerde tussen de fietsen en auto's die ook op de parkeerplaats stonden. Zijn schoenen liepen meteen vol zand toen hij het strand betrad, maar het kon hem niet veel schelen. "Ha de jongens!" riep hij al lachend toen hij zijn kameraden rond een kampvuur zag zitten, en zelf werd hij hartelijk begroet door iedereen. Hij zag dat bijna al zijn vrienden al een meisje hadden opgescharreld en een pint in hun handen hadden, bij hem zou het niet veel langer duren. Hij draaide de dop van de fles wodka af en zette hem aan zijn lippen. Aan een tentje een eind verder stonden allemaal meisjes mee te doen aan drankspelletjes, het grootste deel zag er al aardig beschonken uit, en hij kon daar seffens wel eens een kijkje gaan nemen!

Het ruisen van de zee en goede muziek op de achtergrond, meiden overal om hem heem en een goede fles wodka in zijn handen. Opgroeien en écht volwassen worden waren de grooste schrik van Lawrence, maar vanavond zou hij daar niet over liggen piekeren. Nogmaals zette hij de fles aan zijn lippen en keek terwijl al grinnikend om zich heen. Overal waar hij keek deden zich grappige scenario's voor, van meisjes die voor een gratis drankje een deel van zichzelf bloot gaven, of twee jongens die al lachend -voor zover Lawrence kon zien en denken- met elkaar vechtend in het zand lagen. Ondertussen had hij plaatsgenomen in een comfortabele strandstoel en zat hij onderuitgezakt te kijken naar alles om hem heen. Zijn handen lagen gekruist op zijn borst met de hals van de fles stevig ertussen geklemd. Voor zover het eruit zag leek het hem geen interessante avond te worden. Totdat opeens het geluk weer meezat en achter hem een meisje opdook. Ze zette haar handen aan de rugleuning van de strandstoel waardoor haar blonde haren over zijn gezicht vielen. "Heey sexy!" had de stem gesproken, en een glimlach had zich onmiddellijk op zijn gezicht gevormd. Maar nog voor hij zich kon omdraaien en kijken wie het was, had ze haar blijkbaar plotseling bedacht en liep weer weg. De wind die plotseling opstak deed de boord van haar rode jurkje golven en hij beet op zijn lip. Het gezicht van het meisje had hij nog steeds niet gezien, en iemand die hem zo aansprak kon hij niet zomaar aan zich voorbij laten gaan. Hij duwde zichzelf vlot recht, nam nog een slot en schroefde de fles weer dicht. Hij keek in haar richting en zag dat ze weer naar de tent toeliep en met iemand begon te praten. Totdat die persoon opeens omviel en ze haar redde van een val in het zand. En toen zag hij het. "Alice!" dacht hij, en zijn gezicht kreeg een vorm van geschrokkenheid, maar tegelijk ook nieuwsgierigheid.
Half rennend liep hij richting de tent, maar opeens wandelde ze richting de golven van de zee toe. "Alice? riep hij luidkeels. Toen ze niet stopte of omkeek gromde hij zacht bij zichzelf en besefte dat hij wel achter haar aan moest. Hij had geen andere keuze, het was immers hij die haar zo'n twee maanden geleden had laten zitten, dus hij was haar wel een verklaring schuldig. In een ander geval had hij het nooit gedaan: een meisje achterna gaan en zich verklaren, maar Alice had hem haar volledig verleden verteld, en dat verhaal was niet iets om zomaar over je heen te zetten. Zonder het zelf al te goed te beseffen was hij haar achterna gelopen en stond hij met zijn voeten in het water. Haar haren waaiden sierlijk in de wind toen ze eindelijk stil bleef staan, en nog steeds kon hij niet ontkennen dat ze een prachtige verschijning was. Hij stak zijn hand uit om haar pols te grijpen, om zeker te zijn dat ze niet opnieuw zou wegwandelen. "Alice, hey. Het ben ik!" ze had hem nog steeds geen blik waardig gegund, ookal wist ze dat hij er was. Of dat er iémand was althans, want hij was niet zeker of ze hem nog herkende. Hij oefende lichte druk uit op haar dunne pols, en besefte toen hoe fel ze had gereageerd toen hij haar bij haar heupen had vastgenomen. Hopelijk was hij door dit klein gebaar niet al over de schreef gegaan.

Onmiddellijk begon te te schreeuwen en Lawrence deinsde verschrokken een stap terug! "Doe even rustig!" Hij wierp een blik achteruit, naar de tenten die meer naar achteren op het straks lagen, en zag hoe de meeste mensen waren gestopt met dansen en hun richting in staarde. "Alice!" schreeuwde hij nu over haar heen en slaakte een diepe zucht toen ze hem aankeek en stopte met roepen. Onder de tenten hervatte de meeste waar ze mee bezig waren, maar enkelen bleven hem in het oog houden. Net alsof hij een aanrander of ontvoerder was en slechte bedoelingen met haar had.
Ze excuseerde haar, en dat baatte hem zorgen. Iemand die stevig in zijn schoenen stond zou zich nooit, of niet snel excuseren. Hij beet peinzend op zijn lip en wou iets zeggen, maar ze was hem voor. "Ik rook het daarnet al dat jij het was, die geur is onmisbaar." Daarna draaide ze zich om en hij zag dat haar schouders lichtjes schokte. Lawrence wilde een hand op haar schouder leggen, maar ze keek al achterop en beet hem het volgende toe: "Nog veel meisjes rond je vinger gedraaid in de tussentijd?" Hij opende zijn mond om antwoord te geven, maar nog voor hij een letter kon uitbrengen was ze hem weer voor. "Want wat ik heb moeten doormaken is voor jouw meisjes dagelijkse kost zeker?" Het was een stroom van verwijten, waar geen einde aan leek te komen. Waar de rustige, grappige en lieve Alice was gebleven die hij kende, wist hij niet. Maar ze had gelijk, hij had haar laten zitten en had ondertussen al veel andere meisjes mee naar zijn thuis genomen, maar hoe hij dat tegen haar zou vertellen, wist hij niet. Lawrence had een boontje voor Alice, ze was het meest uitzonderlijke meisje dat hij ooit tegen gekomen was, op het vlak van uiterlijk, innerlijk, maar ook haar verleden. Hoe hij alles moest verklaren wat er in hem om ging, daar had hij geen idee van. Maar hij moest wel de juiste woorden vinden om haar te sussen, want ze was er onderdoor aan het gaan. Nog voor hij zijn handen kon uitsteken om haar op te vangen, was ze ik het zand beland en vloog haar kleedje alle kanten op door de wind. Haar witte bikini was zichtbaar en de rest van haar knap lichaam. Hij knielde naast haar neer en legde zijn hand op haar bovenarm. "Kom meisje, ik wil je alles uitleggen, maar niet hier, en niet ik jou toestand. Ik wil dat je je alles morgen nog herinnert." Zijn stem beefde, en zijn hand trilde. Het was zo erg om haar hier te zien zitten. "Vergeef me dit later!" Hij trok haar kleedje weer naar beneden en streek zo ook met zijn handen over haar zij. Behendig als hij was, nam hij haar vast aan haar onderrug en zwaaide haar met gemak over zijn schouder. Het was vanzelfsprekend dat hij enorm voorzichtig was. Haar kleedje hield hij nog steeds omlaag terwijl hij met haar richting de dijk wandelde. Haar hoofd hing naar beneden en haar blonde lokken voerde mee met de wind. Alle blikken negerend liep hij naar waar zijn motor geparkeerd stond, zijn adem lichtjes verzwaard. Niet door haar gewicht, maar door door het zware zand te ploeteren.
"Probeer niet om te vallen!" voorzichtig zakte hij door de knieën en zette haar veilig met de voeten op de grond, terwijl hij zelf ondersteuning zocht aan het zadel van zijn Ducati. Zijn haren waren volledig door de war en zijn groen vest hing scheef rond zijn schouders. Door zijn bordeaux, spannend tshirt waren zijn spieren duidelijk afgetekend te zien. Met zijn donkere ogen zocht hij die van haar op, terwijl hij met een vinger de verdwaalde plukken haar achter haar oor streek. Dit was oprechte bezorgdheid.

"Het lukt best wel hoor.." Met grote, bezorgde ogen keek hij haar aan. Het leek absoluut niet te lukken. Haar felgroene ogen hingen halfdicht en ook al dacht ze zelf stil te staan, ze wiegde onstabiel heen en weer. In een fractie van een seconde viel ze voorover, recht met haar hoofd tegen zijn borst. Haar benen leken val elastiek, en hoe goed hij ook zijn best deed om zijn evenwicht te bewaren, viel hij toch samen met haar tegen de harde stenen van de dijk. Zijn groene sweater bleef achter de voetsteunen van zijn motor hangen en hij voelde hoe het stof uiteen scheurde nog voor hij de grond raakte. Zijn gespierde schouders raakten eerst de grond, en als het daarbij was gebleven, had het allemaal niet zo erg geweest. Maar zijn hoofd volgde na zijn schouders, en kwam met een harde smak tegen de stenen aan. Een harde kreun ontvluchtte zijn mond, en hij greep naar de achterkant van zijn hoofd. "Alice..." Bromde hij toen ze zichzelf ook nog eens rechtop duwde door haar handen op zijn borst te plaatsen, maar voor een tweede keer volledig op hem terecht kwam. En dan te denken dat ze hem wou rechthelpen... "Doe een beetje kalm, wil je?" Met zijn grote handen duwde hij haar voorzichtig van hem af zodat ze langs hem op de stenen lag. "Damn!" fluisterde hij zachtjes toen hij zag dat zijn hand rood van het bloed zag. Nogmaals woelde hij door de haren achter op zijn hoofd en zag dat er nog meer bloed aan zijn vingers hing. Kort kneep hij zijn ogen dicht en legde zijn voorhoofd in zijn handen met als gevolg dat ook daar bloed kwam te hangen. Buiten de verschrikkelijke hoofdpijn die hij voelde, was hij ook nog eens duizelig van de val geworden, waardoor hij even moest blijven zitten voordat hij kon opstaan. Hij zette zijn armen achter zich en duwde zichzelf op. Toen hij eenmaal weer stevig op zijn benen stond keek hij naar Alice, die nog steeds als een lappenpop op de grond lag en hem ook aankeek. Haar lippen bewogen en ze zei dat ze dit niet alleen kon. "Dat is wel duidelijk ja." zei hij met een scheve glimlach. Hoe moest hij dit ooit voor elkaar krijgen?
Nogmaals raapte hij haar als het ware op en zette haar stevig op haar voeten. "Blijf nu staan, wil je?" Hij draaide zich om en zocht naar de sleutel van zijn motor in zijn zakken, die hij gelukkig vond. Behendig stak hij ze in het contact en nam ondertussen ook de helm die rond het stuur van de gele motor hing. Hij draaide zich weer naar Alice en zei: "Deze zet jij op." Hij wist van zichzelf dat dit idee roekeloos en levensgevaarlijk was, maar hij wou haar gewoon zo snel mogelijk bij zijn thuis. Met zijn handen duwde hij haar zachtjes richting de motor en stapte zelf als eerste op. "Zwaai je been over en kom kort tegen me aan zitten. Hou me stevig vast en laat me in geen enkel geval los. Dat moet je me beloven!"
Toen ze plaats had genomen en deed wat hij gevraagd had, draaide hij de sleutel om in het contact en trapte de motor aan. Met een luid gebrul dat tot enkele straten verder te horen was, kwam het metalen monster tot leven, en gaf hij voorzichtig gas.
Al snel reden ze aan hoge snelheden over het asfalt, en wapperde zelfs Lawrence zijn haar. Ook het kapotte stuk sweater vloog achter hun aan. Af en toe keek hij over zijn schouder om Alice's toestand te peilen. Haar ogen vielen bijna dicht, maar haar greep rond zijn middel verzwakte geen seconde. Het was misschien niet de aangenaamste positie waarin hij ooit al op zijn motor had gereden, maar hij was blij dat ze niet losliet. Daar wou hij zelfs niet aan denken.
Na een dik kwartier reed hij de oprit van een grote villa op. Zijn ouderlijk huis, waar hij binnenkort uit moest. Een diepe zucht viel over zijn lippen en hij bracht de motor tot stilstand. Met een beetje gesukkel kon hij voor Alice afstappen en haar zo van de motor afhelpen. Ze zat er een beetje ineengezakt bij en hij besefte dat ze niet meer zelf tot binnen zou kunnen geraken. "Kom meid." zei hij zodat ze zich aan aanrakingen kon verwachten. Hij nam de helm van haar hoofd en streek haar haar weer iets of wat in de plooi. Daarna hefte hij haar weer over zijn schouder en verbeet zijn eigen pijn terwijl hij de voordeur opende en haar naar binnen droeg.
Het was stil in huis, zijn ouders sliepen blijkbaar al, en dat was misschien een goede zaak. Zo stil als hij kon liep hij de eerste trap op, naar de eerste verdieping, die waar zijn ouders een slaap- en badkamer hadden. Daarna de tweede trap, naar zijn verdieping, ook met slaap- en badkamer en een heel groot dakterras. Voorzichtig opende hij de deur van zijn kamer en liep naar zijn bed. Zijn kuiten brandde van de inspanning, maar hij deed zijn uiterste best om haar zo voorzichtig mogelijk op zijn bed te leggen. "Alice, ben je nog bij me?" vroeg hij met een rilling in zijn stem toen hij zag dat haar ogen dicht waren. "Hee?" Hij liet zijn hand over haar gezicht gaan.