Paradigm Shift
Wilt u reageren op dit bericht? Maak met een paar klikken een account aan of log in om door te gaan.
Paradigm Shift

Een RPG die zich centreert rond het leven in een stad waar alles kan gebeuren.


Je bent niet ingelogd. Log in of registreer je

Smile today, tomorrow could be worse [2.] [Alice]

2 plaatsers

Ga naar beneden  Bericht [Pagina 1 van 1]

Lawrence Posner

Lawrence Posner























L A W R E N C E






Een soort van last viel van zijn schouders toen ze haar ogen opende, hij was blij dat ze niet in slaap gevallen was. Het zou geen drama zijn geweest als dat wel het geval was, maar hij had haar graag nu alles verteld, en niet morgen, als het moment anders was, en hij het misschien niet meer de juiste gelegenheid vond. Zijn mondhoeken krulde lichtjes omhoog tot een klein, scheef glimlachje. "Ja, ik ben bij je." Hij keek naar haar groene ogen, waar ze verward mee knipperde door het felle licht van de lamp aan het plafond. "Was het erg op het strand? Heb ik een scène zitten maken?" Hij wou net zeggen dat het wel 'meeviel', dat ze gewoon het voledige strand bij elkaar had geschreeuwd en te dronken was om op haar eigen houtje het strand af te wandelen en hij haar over zijn schouder had moeten dragen. Zijn schouder! Hij tastte met zijn hand naar zijn schouder en voelde hoe zijn sweater aan stukken gescheurd was en hoe gevoelig zijn huid niet was geworden. Waarschijnlijk een schaafwonde. En als de kop op de nagel, kreeg Alice een geschrokken blik op haar gezicht. "Lawrence, je hoofd!" Daar had hij zelfs niet meer aan gedacht, de pijn uit zijn hoofd was zo goed als verdwenen! Hij wreef over de achterkant van zijn hals en voelde geronnen bloedklonters in zijn haar zitten en op de huid daaronder. Toen zag hij hoe Alice weer achterover op het bed viel na een poging te hebben gedaan om rechtop te gaan zitten. Hij boog voorover, over haar heen en zette zijn handen langs haar hoofd om naar haar te kunnen kijken. "Alice! Riep hij en deed het bed wat bewegen. Zo stond hij vijf minuten lang voorover gebogen, haar wanhopig weer bij bewustzijn proberen te brengen.
Toen ze weer met haar voetjes op de begane grond kwam keek ze hem recht in de ogen en zuchtte hij. "Doe kalm alsjeblieft, je bent niet in staat om te veel inspanning te leveren!" Hij wist goed genoeg hoe het was om dronken te zijn, en hoe hulpeloos je dan soms kon zijn. Daarna raakte ze onverwacht met haar warme hand zijn wang aan, en een tinteling liep door zijn ruggengraat. Haar slanke, lange vingers streken het gedroogde bloed van zijn wang af. Of toch voor zover dat mogelijk was. "Hoe gaat het met je?" "Het gaat echt met me, maar ik maak me meer zorgen om jou?" Ze leek stilaan helderder te kunnen denken, maar hij vertrouwde het zaakje nog niet volledig.
Hij ging weer rechtop staan in plaats van -best intiem- boven haar te hangen, toen ze rechtop krabbelde en het flesje water op zijn nachtkastje nam. "Ik ga wel wat fris voor je halen!" Maar ze had de dop er al af en zette het flesje tegen haar volle, rode lippen. "Je moet je hoofd verzorgen. Ik zou het mezelf niet kunnen vergeven dat ik je een hele tijd om mij laat bekommeren en je zelf met pijn ligt." Hij glimlachte weer, met zijn typisch, scheef glimlachje en ging langs haar op bed zitten. "Maak je om mij alsjeblieft geen zorgen. Ik kan goed genoeg voor mezelf zorgen!" Zijn stem klonk diep en zwaar, maar op de een of andere manier ook heel aangenaam en rustgevend.
Hij voelde haar hand op zijn bovenbeen en keek haar recht in de ogen. "Dankjewel voor daarnet. Ik denk dat ik anders niet zou thuis geraakt zijn.." Hij zuchtte zacht, het klonk als een verontschuldiging. "Alice, als dat het enige is wat ik zou moeten doen om je weer gelukkig te maken, dan zou het gemakkelijk zijn. Maar dat is het niet! Ik heb zoveel goed te maken. Ik bedoel maar..." Hij wendde zijn blik niet af, maar bleef haar strak aankijken, af en toe met zijn ogen knipperend. Anderen hadden misschien schuldig hun blik afgewend, uit schaamte, maar zo was hij niet. Hij schaamde zich een beetje, maar gaf niet snel een zwakke, fragiele kant van hem bloot. Hij stond sterk in zijn schoenen, en dat was nu nog steeds te zien. Ook al was hij zwaar in de fout gegaan. "De reden waarom ik nooit geantwoord heb of contact met je heb gezocht, is heel simpel. Ofja, voor mij, maar niet voor jou. Het zit zo, ik heb nooit in mijn leven me aan iemand heb gebonden voor langer dan een week, of soms enkel een nacht. Dit omdat ik van het leven geniet, van mijn vrijheid en geen verplichtingen. Maar nadat je me heel je verleden vertelde, kreeg ik bang. Bang dat je je aan me wilde binden, en daar was ik nog niet klaar voor. Ik ben een kind in een volwassenen lichaam Alice, ik hoop dat je dat begrijpt. Voor jou klinkt het misschien stom, maar het is veel ingewikkelder hier vanbinnen" Hij haalde zijn hand door zijn haar en tikte met zijn vinger op zijn gespierde borstkas. "Ofja, dat was ik. Ondertussen is enorm veel gebeurd. Ik geef toe dat ik een stuk of vijf meisjes hier bij me in de slaapkamer heb gehad in de tussentijd, maar dat is niet het enige dat is gebeurd. Mijn ouders vonden mijn spelletjes genoeg en hebben gezegd dat ik binnen de maand hier buiten moet. Ik ben dus helder beginnen denken, over een huis, een baan, mijn paard, maar ook over jou. Over hoe je mij je geheimen hebt toevertrouwd, en ik je vertrouwen heb geschaad, ook al kende we elkaar slechts een dag." Hij slikte een keer. "Als ik terugkijk, vind ik mezelf een monster Alice, hoe ik je zo heb laten vallen, en alleen heb laten zitten met je problemen terwijl ik de enige was tegen wie je ze hebt durven vertellen. Dus ik kwam tot het besef dat ik enorm verkeerd was. Maar hoe had ik weer naar je toe moeten komen? Met welk zwak excuus? Dus voor mij leek het duidelijk... Je gewoon proberen te vergeten en verder gaan, met mijn spijtgevoel knagend aan me." Nog steeds waren zijn ogen op haar gericht. "Totdat ik je deze avond opnieuw tegenkwam, en mezelf niet kon bedwingen om je nog meer te negeren. Ik moest het je gewoon vertellen." En nu zaten ze hier, hij babbelend en zij luisterend. Hij wachtte haar reactie af, ergens bang, maar ergens ook opgelucht, dat hij zijn verhaal kwijt had gekunnen ongeacht de consequenties.

Klik


http://jannegoffinghs.tumblr.com/

Alice

Alice

Alice hoorde hem tegen haar uitvliegen dat ze kalm moest doen en blijven liggen, maar daar gaf ze geen gehoor aan. Het opgedroogde bloed op zijn voorhoofd, achterhoofd, haren en kleren had haar met verstomming geslagen. Met een bezorgde uitdrukking op haar gezicht wreef ze een paar blonde lokken haar uit haar gezicht.
De lieve blik op zijn gelaat deed haar kalmeren. Ze liet een hoop adem door haar lippen glijden en probeerde een glimlach te laten verschijnen, de eerste van deze avond die hij waarschijnlijk te zien kreeg. "Met mij gaat alles goed. Nu toch.." Ze richtte haar heldere ogen op en keek hem een aantal seconden recht aan. Nu ze hem zo zag, met gescheurde kleren en met al het bloed op zijn lichaam, vond ze hem des te sexyer. 'Alice, waag het niet weer verliefd op hem te worden', sprak een stemmetje haar toe in haar hoofd en meteen draaide ze haar blik naar de grond, luid zuchtend. Wat een avond.
Toen Alice hoorde dat zijn stem wel heel serieus werd, bijna kwetsbaar, ging ze wat meer rechtop zitten en leunde ze met haar rug tegen de leuning van het bed. De manier waarop hij haar aankeek, met zijn ogen vol zelfvertrouwen op haar gericht zonder ook maar één keer te knipperen, het deed haar smelten vanbinnen. Al die tijd had ze zichzelf ingepeperd dat ze hem niet meer moest vertrouwen, ze haar verhalen nooit meer moest doorvertellen en ze haar eenzaam leventje moest herop pakken. En dat had ze gedaan. Tot nu. En hoe dichter hij terug op haar insprak, des te softer ze van binnen werd, des te liever ze gewoon zijn lippen op die van haar wilde voelen en des te meer ze zijn warme lichaam mistte.
Nieuwsgierig naar wat hij te zeggen had spitste ze haar oren, liet haar mond een tikkeltje openvallen toen hij begon te vertellen dat hij nog niet klaar was voor een serieuze relatie. Meteen viel de moed haar in de schoenen. Met haar groene ogen op het bed gericht probeerde ze haar eigen teleurstelling weg te kroppen en te accepteren dat het nooit wat tussen hen zou zijn.
'Ik ben dus helder beginnen denken, over een huis, een baan, mijn paard, maar ook over jou.'
Alice begon luid te kuchten en sloeg haast dubbel bij de woorden die volgden. Haar mond verbreedde nog meer van verbazing en meteen sloeg ze haar armen de lucht in, hem proberend te sussen van al de schuld die hij op zichzelf schoof.
"Nu moet jij twee seconden zwijgen." Alice probeerde een geruststellende blik op haar gezicht te toveren en ging wat meer naar voren zitten. Zo dicht dat hun neuzen elkaar bijna raakten en ze zijn overheerlijke parfum weer rook. Voor een seconde of twee bleef ze zo zitten, haalde ze diep adem en nam ze zijn bebloede had in de hare. "Dat met die meisjes is ónvoorstelbaar, hélemaal niet om goed te keuren en geen rede om bij je terug te keren.." Ze trok een boos gezicht en probeerde haar gezicht in de plooi te houden. Alice moest een tijdje nadenken over de woorden die ze nog wou uitbrengen. "Maar dat wilt niet zeggen dat ik je geen kans meer wil geven." Ze legde haar groene ogen in die van hem en glimlachte sufjes, nog steeds niet helemaal helder van de alcohol die nu langzamerhand uit haar lichaam verdween.
"Dat je me hebt gekwetst en me een goeie verklaring schuldig was is wel duidelijk." Alice liet zijn hand los en verbood zichzelf om nog dichter bij hem te komen. Zij zou niet de eerste zijn die toegaf aan haar eigen verlangens. Zo makkelijk mocht hij er niet vanaf komen.
"Maar vooraleer we het over al die zaken gaan hebben wil ik eerst dat je dat bloed van je gezicht af wrijft, zo kan ik niet op je hoofd blijven verder kijken." En bij deze laatste opmerking zou Lawrence vast goed inzien dat Alice hem vergaf en ze haar oude, goedlachse commentaren weer bovenhaalde.
"Blijven zitten!" Alice wist nog van de vorige keer dat ze hier was waar de badkamer was, en héél voorzichtig schoof ze van zijn bed af. De eerste twee seconden moest ze zich nog overeind houden aan het nachtkastje, maar ze kon zich snel weer herstellen van het duizelen. In korte pasjes baande ze zich een weg naar de badkamer -die gelukkig niet ver van zijn bed was- en haalde daar een washandje, dat ze eerst onder wat warm water stak vooraleer ze terug naar hem toekwam.
"Dit kan even prikken.." Ze begon bij zijn nek en begon het bloed weg te wrijven van de schaafwondes.
"En hoe ga je het oplossen met je ouders? Waar ga je heen?" Alice wreef nog een aantal kroetjes weg en richtte zich daarna tot zijn gezicht. Voorzichtig plaatste ze zichzelf terug op het bed en begon ze zijn voorhoofd af te deppen. Hoe verschrikkelijk ze het ook vond om hem zo te zien, iets zei haar dat dit een goed begin was van een vriendschap die ze terug konden opbouwen. Als het aan Alice lag zou die vriendschap rap vorderen, maar tot nu toe nam ze er genoegen mee om hem te mogen verzorgen. Desnoods was ze hem dat wel verschuldigd.

Lawrence Posner

Lawrence Posner























L A W R E N C E






Ze luisterde aandachtig naar zijn diepe, aangename stem en hij zag hoe haar mond elke keer een beetje wijder open ging staan. Het was duidelijk aan haar volledige lichaamshouding dat ze dit niet had zien aankomen. Toen hij vertelde dat hij over haar had nagedacht, leek er op de een of andere manier een last van haar schouders te vallen, ookal was hij hier niet helemaal zeker van. Het kon ook een andere betekenis hebben. Ze sloeg bijna dubbel en gooide niet veel later haar armen door de lucht. Lawrence keek met grote ogen toe en was geschrokken, maar ook benieuwd naar de 'uitleg' van haar reactie. "Nu moet jij twee seconden zwijgen." Hij slikte kort en keek haar al die tijd nog steeds strak aan, zonder ook maar iets of wat emotie op zijn gezicht te laten aflezen. Alice kwam snel een heel stuk korterbij, waardoor zou automatische reactie was om wat achteruit te leunen, niet als afwijzing, maar als teken dat hij geen gekke dingen wou doen. Hij had haar alles eerlijk verteld in grote lijnen en wou nu serieus met haar praten. Anders was alles voor niets geweest. Hij voelde haar zachte adem tegen zijn kaken, waar een lichte baardgroei stond en liet zijn ogen haar volgen toen ze weer achteruit ging en begon te vertellen. Haar kleedje was wat omhoog gekropen door op het bed te zitten, en haar bovenbenen waren bijna volledig bloot. Toch verplichtte hij zichzelf om naar haar gezicht te kijken toen ze sprak, en niet toe te geven aan de verleiding om zijn ogen vast te klampen aan de rest van haar prachtige lichaam. Terwijl ze vertelde nam ze zijn hand vast, en hij kneep er zachtjes in, als teken dat hij haar begreep en aandachtig luisterde. Ze had immers groot gelijk. "Maar dat wilt niet zeggen dat ik je geen kans meer wil geven." Ze glimlachte naar hem, en hij zuchtte kort van opluchting voordat hij zijn stralend witte tanden liet zien door ook een glimlach op te zetten. "Bedankt dat je het zo goed opneemt."
"Maar vooraleer we het over al die zaken gaan hebben wil ik eerst dat je dat bloed van je gezicht af wrijft, zo kan ik niet op je hoofd blijven verder kijken." Hij grinnikte en keek naar haar toen ze van het bed opstond en naar de badkamer liep om een warm washandje met water te halen. "Wees niet bang, ik zal niet weglopen!" Enkele ogenblikken later stond ze voor hem terwijl hij nog steeds op het tweepersoonsbed zat, en waarschuwde hem dat het zou kunnen prikken. "Hoe erg kan het..." Het washandje ging over zijn hals, waar enkel geronnen bloed hing en het geen pijn deed, maar toen het meer naar zijn schouders ging, waar hij enkele stevige schaafwonden had, spanden al zijn spieren uit reflex op en trok hij terug. "Damn!" Vloekte hij, en ontspande zijn spieren weer zodat ze het bloed verder kon afvegen. "En hoe ga je het oplossen met je ouders? Waar ga je heen?" Hij zuchtte en liet zijn schouders hangen. "Ik weet het niet. Alles is tot nu toe nog steeds een groot vraagteken, of er moet zich de kortste keren een mirakel voordoen." Kort gingen zijn gedachten naar Vixen, zijn klein crossmachine. "En dan is er nog Vixen. Die moet ook mee, naar waar ik ga. Van dat beest neem ik geen afscheid, nog niet voor al het geld van de wereld." Nogmaals verliet een diepe zucht zijn lippen, terwijl Alice nog steeds zijn wondes aan het schoonmaken was. Ze depte over zijn voorhoofd en hij keek haar aan terwijl ze geconcentreerd bezig was, naar de sierlijke denkrimpel tussen haar smaragdgroene ogen, haar felle jukbeenderen en rode lippen die mooi uitkwamen op heer lichtere huid.
Toen ze klaar was met het afdeppen van het geronnen bloed stond hij voorzichtig op van het bed, en voelde hoe hij ook spierpijn in zijn rug had gekregen van het vallen. Hij liep al schuifelend naar zijn kast, zijn sokken over de houten vloer schuivend. "Deze zijn voor de vuilbak!" Zei hij met een scheve glimlach terwijl hij zijn kast openschoof en zijn ogen over de leggers liet gaan en een nieuw shirt uitzocht. Toen hij een rood geruitte houthakkershemd had genomen trok hij zijn gescheurde tshirt uit en smeet die bij de ook kapotte sweater die al langs zijn bed lag. Langzaam draaide hij zich weer naar Alice, terwijl gefocust op het losmaken van de knoopjes voordat hij het over zijn ontblootte bovenlichaam (drool) trok en weer naar haar toe schuifelde. Buiten begon het licht te worden, en hij wist van zichzelf dat hij toch niet meer zou kunnen slapen, ookal werden zijn ogen zwaar. "Ben je moe Alice?" vroeg hij zich af en ging weer langs haar op het bed zitten en haar blonde haar aan een kant naar achteren legde. Haar lippen waren zo uitnodigend, en hij had een drang om die van hem erop te plantte en haar te kussen. Maar hij verbeet weer zijn verlangens en in plaats daarvan liet hij zijn ogen veelbetekenend in die van haar hangen. Met zijn hand trok hij voorzichtig haar kleedje een beetje omlaag.


http://jannegoffinghs.tumblr.com/

Alice

Alice

Alice kon het niet laten om haar mondhoeken op te krullen toen ze hem voelde ineenduiken bij de aanraking van de natte doek in zijn nek.
"Sorry", verontschuldigde ze zich grijnzend, wetende dat hij er toch zou moeten doorbijten als hij morgen niet met infecties wilde rondlopen. Aandachtig luisterde ze naar wat hij te zeggen had over dat verhuizen en kort beet ze op haar onderlip. Tsja, wat moest ze daar nou op antwoorden? Alice ging terug voor hem zitten en haalde kort haar schouders op. "Als het een oplossing kan zijn kan je altijd bij mij terecht. Ik heb een enorme, grote tuin waar nu de husky's zitten, maar waar ik met gemak een stal kan opbouwen. Dichtbij mijn tuin heb je het bos waar je met hem kan gaan wandelen. Dus ja", Alice lachte en keek hem met glinsterende ogen aan, "je kan er eens over nadenken. Ik woon toch alleen." Ze zond hem een zuinige knipoog en gooide haar blonde haren naar achteren.
Glimlachend volgde ze zijn bewegingen naar de vuilbak, waar hij de vuile doekjes in deponeerde. "Tenzij je me vannacht wilt laten verschieten, kun je ze inderdaad best in de vuilbak gooien." Ze lachte en voelde langzamerhand haar goed humeur terugkeren. Alice moest toegeven dat ze hem had gemist en ze blij was dat nu alles achter hen lag en ze niet meer in onzekerheid moest leven.
"Weet je", fluisterde ze toen hij naast haar kwam zitten. Bij zijn aanraking voelde ze haar hart een tel overslaan en kort slikte ze haar verlangens weg. "Ik ben blij dat ik hier ben, dat ik je terug kan zien en niet meer moet nadenken of ik iets verkeerd had gedaan of gezegd dat ik niets meer van je hoorde." Met haar groene ogen in de zijne geplant liet ze zichzelf toe om haar hoofd op een van zijn schouders te laten zakken, wel uitkijkend dat ze niet op één van zijn schaafwonden zat. Op zijn vraag of ze moe was moest ze zachtjes grinniken.
"Nee hoor.. Het lukt nog." En terwijl ze dat zei moest ze een reusachtige geeuw loslaten uit haar keel. "Hmnh. Oké. Misschien wel een beetje." Een geamuseerde lach weerklonk door de kamer en ze sloot haar ogen, genietend van zijn warmte. Des te langer ze hier lag, des te meer ze hem hier wou houden. Bij haar. Een korte zucht verliet haar keel toen ze zich tot hem richtte.
"Ik wil niet dat je weggaat vannacht.. Ik heb dit gemist, die warmte. Weet je nog toen in het bos, met je jas? Dat we in één jas rondliepen als een echt stel?" Ze lachte, keek hem enkele tellen recht in zijn ogen aan en voelde hoe haar hart tekeer ging in haar borstkas.
"Natuurlijk moet je niet", voegde ze er nog zachtjes aan toe. Haar blik verliet de zijne en draaide richting het grote raam waar ze zicht had op de reusachtige sterrenhemel, met in het midden de maan die de macht had over de nacht.
"Heb jij even geluk met zo'n mooi uitzicht!" Alice zuchtte en dacht voor een aantal seconden aan haar honden die nu waarschijnlijk stonden te popelen om haar te zien. Ze had er gelukkig voor gezorgd dat ze ze gisteren meer dan genoeg brokken had gegeven zodat ze niets tekort kwamen. Morgen zou ze hen wel extra verwennen. Alice draaide zich terug naar Lawrence en ging wat meer rechtop zetten, op haar knieën en met haar zitvlak op de achterkant van haar benen. Zo zat ze op een goeie twee meter van hem en kon ze hem zonder moeite observeren.
"Maar vertel eens, hoe zie jij de toekomst nu? Hoe voel je je nu en wat wíl je?" Bij dat laatste liet ze haar tong over lippen strijken en glimlachte ze breed. Ze was benieuwd wat hij nu zou antwoorden.

Lawrence Posner

Lawrence Posner























L A W R E N C E






Zijn donkere ogen hadden die van haar nog geen seconde losgelaten en hij haalde zijn hand door zijn warrige haren toen hij zijn kapotte kleren weg had gegooid. Hij zag er best stoer uit in zijn houthakkersvest. "Als het een oplossing kan zijn kan je altijd bij mij terecht. Ik heb een enorme, grote tuin waar nu de husky's zitten, maar waar ik met gemak een stal kan opbouwen. Dichtbij mijn tuin heb je het bos waar je met hem kan gaan wandelen. Dus ja" Haar woorden liet hij even tot zich bezinken en dacht even na voordat hij zou antwoorden. Het ging hier over serieuze zaken en hij wou niet weer een fout maken. "Alice, je voorstel klinkt enorm aanlokkelijk, maar ik denk niet dat het een goed idee is. Toch niet voor onmiddellijk. Ik wil eventjes tot mezelf komen en voor mezelf leren zorgen, want anders zou ik voor ik het weet van jou afhankelijk worden zoals ik nu afhankelijk ben van mijn ouders. Ik wil geld verdienen en iets van mezelf uitbouwen." Hij hoopte haar niet gekwetst te hebben, dat was absoluut niet zijn bedoeling, het enige wat hij wou wat realistisch blijven en zijn toekomst zo goed mogelijk uitstippelen, no matter what er zich nog op zijn pad te wachten stond.
Toen hij weer naast haar op het bed plaatsnam zuchtte ze, en hij luisterde vol concentratie naar de woorden die ze uitbracht. Hij moest glimlachen toen ze gedaan had met spreken en haar hoofd op zijn schouder legde. "Daar ben ik ook blij om, geloof me." Hij streelde met zijn vingers teder door haar haren en rook het parfum dat nog steeds niet verdwenen was opstijgen en zijn neusgaten vullen.
Het mislukte Alice om een enorme geeuw te onderdrukken en Lawrence kon het niet laten van er hartelijk om te lachen. Ze was zo'n elegant meisje, en om daarvan zo een dierlijke geeuw te zien... Hij had het in ieder geval niet verwacht! "Ik wil niet dat je weggaat vannacht.. Ik heb dit gemist, die warmte. Weet je nog toen in het bos, met je jas? Dat we in één jas rondliepen als een echt stel?" Hij zuchtte diep, van gelukzaligheid. En of hij zich dat nog herinnerde! "Maak je geen zorgen, vannacht blijf ik dicht bij je en zorg dat er je niets overkomt. Je moest eens weten hoe vaak ik heb terug gedacht aan dat moment..." Zijn stem klonk rustig en beheerst, maar vanbinnen speelden zijn emoties alle kanten op. Hij merkte dat ze diep in zijn ogen keek, en hij trok een klein, scheef glimlachje waarbij hij zijn lippen nat maakte. Niet veel later verbrak ze het oogcontact en keek door het grote raam naar buiten, waar de maan hoog aan de hemel stond en de sterren er rondom dansten. "Je hebt gelijk, het is prachtig. En ik ga er nog van genieten zo lang ik kan!" Hij zette zich wat verder op het bed en liet zich achterover vallen, op zijn ellebogen steunend zodat hij Alice kon blijven aankijken. Alsof het voorbestemd was vroeg ze de volgende vraag: "Maar vertel eens, hoe zie jij de toekomst nu? Hoe voel je je nu en wat wíl je?" Over wat hij ging doen qua wonen en geld verdienen hadden ze het al gehad, dus hij kon er maar een ding uit opmaken. Dat ze bedoelde hoe hij hún toekomst zag. Hij grinnikte en keek nogmaals naar buiten waar de maan en sterren nog even hard schitterden voordat hij zijn buikspieren liet werken, wat rechter kwam en haar vastnam aan haar twee polsen en zo weer mee naar beneden trok zodat ze op hem kwam te liggen. Ze was een pluimpje van gewicht en hij vond het heerlijk om haar zo dicht tegen hem aan te hebben. Voorzichtig streek hij haar blonde haren naar een kant en keek haar diep in de ogen. "Hopelijk denk je er hetzelfde over als ik." Hij bracht zijn hoofd korter naar dat van haar en drukte een zoen op haar voorhoofd, voordat hij het topje van zijn neus tegen dat van haar drukte. Ze rook naar rozen, nee.. Hij kon er geen naam op kleven, maar haar geur betoverde hem helemaal en deed een rilling door zijn lichaam lopen. Hij hield zijn hoofd schuin en liet zijn lippen voorzichtig die van haar raken, voordat hij ze er vol op drukte. Hij deed helemaal geen moeite meer om haar kleedje wat omhoog kroop, omlaag te houden. Met zijn handen ging hij voorzichtig over haar smalle taille en voelde het dunne stof van haar kleedje als water over zijn vingers glijden. Hier had hij zo lang naar uitgekeken, en hij betwijfelde of hij zichzelf nog zou kunnen bedwingen als ze eenmaal fantsoenlijk antwoord gaf aan zijn lippen. "Je maakt me gek!" Zijn buikspieren duwde tegen die van haar en zijn ademhaling werd zwaarder en zwaarder.



http://jannegoffinghs.tumblr.com/

Alice

Alice

Alice was lichtelijk teleurgesteld toen ze zijn antwoord hoorde op haar voorstel om bij haar in te trekken. Op een of andere manier was ze zo zelfzeker en naïef geweest om te denken dat hij daarop meteen zou instemmen. Ze besloot het te steken op haar hoofd die waarschijnlijk nog niet volledig ontnuchterd was.
"Jammer", slikte ze rap haar teleurstelling in, een glimlach forcerend zodat ze niet te wanhopig klonk. Ze sloot haar ogen en genoot even van de stilte die tussen hen hing. Er was een verschil tussen afwijzing om een reden en afwijzing om geen reden. Lawrence had een reden. Alice liet haar lichaam toe zich te ontspannen en langzamerhand voelde ze haar oogleden neerzakken. Haar hand liet ze op zijn bovenbeen liggen en wreef er af en toe liefkozend over met haar duim en wijsvinger.
Dat hij vannacht bij haar ging blijven stelde haar gerust. Ze opende voor enkele momenten haar ogen en glimlachte haar breedste glimlach. "Dankjewel. Denk dat ik jouw aanwezigheid wel mag opeisen nu." Haar stem klonk zeemzoet met daaronder een ietwat lachende ondertoon. Ze hield ervan om hem te plagen en te zien hoe ver ze hem kon drijven. Die spelletjes hadden ze op hun eerste ontmoeting ook haast de hele tijd volgehouden.
Alice hoorde hem een tijdje nadenken over haar vraag hoe hij het nu verder zag. De matras kreunde en geschrokken draaide ze haar hoofd toen hij haar handen nam en haar naar voren trok. Een grijns krulde rond haar mondhoeken en geïnteresseerd naar wat hij van plan was, plaatste ze haar ellebogen naast zijn hood, hem terwijl vrolijk aankijkend.
Zijn zware adem wond haar op en ze had het moeilijk haar in te houden om haar lippen op de zijne te plakken en ze nooit meer te lossen. Fijn voor haar was Lawrence diegene die de eerste stap zette en zijn mond op die van haar plaatste. Alice liet haar ellebogen neerzakken en liet zich plat op zijn buik vallen. Weliswaar zacht genoeg zodat hij het amper zou doorhebben. Ze bracht haar lippen dicht bij zijn oren en legde haar handen in zijn nek. "Ik denk dat we er precies hetzelfde over denken.." Ze nam zijn oor tussen haar tanden en liet haar tong er zachtjes overheen strijken.
Ze voelde hoe zijn buikspieren opspanden en ze zich nog dichter tegen hem aandrukte. "Ja?" Alice keek hem een fractie van een seconde aan, haar ogen flikkerend van verlangen en luid ademend. Haar hand frunnikte  aan de rand van zijn short en ze was in staat hem naar beneden te duwen van zodra ze er de toestemming voor zou krijgen. Ze zette haar verstand op nul en vertrouwde erop dat dit een goed plan was en ze er later geen spijt van zou krijgen.
'Je maakt me gek.'
Alice zag dit als een toestemming en duwde zijn short in één vloeiende beweging tegen de grond. "Je hebt geen idee wat je met me doet", hijgde ze in zijn oor.

               --------- Enkele uren later  --------

Alice werd wakker door het besef dat er een arm rond haar middel lag en er iemand in haar nek lag te ademen. Geneteld door angst sprong ze uit het bed en stootte daarmee tegen zijn nek, die nog vol stond met schrammen.
"Papa! Verdomme!" Verlamd door schrik voor de persoon in bed bleef ze staan, het laken verkrampt om haar naakte lichaam geplooid. Pas toen ze door had dat het Lawrence was die in bed lag, liet ze zich door haar knieën zakken en rolden er als vanzelf duizenden tranen van haar wangen.
"Godverdomme, godverdomme.." En zo bleef het wel even doorgaan. Ze kon zichzelf wel voor de kop slaan dat ze hem had vergeleken met haar vader en hij haar nu waarschijnlijk van alles zou verwijten.
"Sorry, ik wou je niet vergelijken met m'n vader.. Ik was niet goed bij m'n hoofd, ik.." Ze ratelde een hele hoop excuses uit haar mond en liet haar hoofd naar beneden hangen. "Sorry", fluisterde ze zacht, niet wetend hoe hij zou reageren.  Tenslotte zou dit voor Lawrence ook wel een verschrikkelijke manier van wakker worden zijn. Een gestoord wijf dat hem uitmaakte voor haar vader die haar jaren aan een stuk verkracht had en die gek met hem associeerde.

Lawrence Posner

Lawrence Posner























L A W R E N C E






Dit was waar hij al zo lang naar uitgekeken had, dit was waar hij al zo lang naar verlangde. Naar haar...

T I M E J U M P

Het was goed geweest, héél goed. Na de daad was gebeurd waren ze samen in slaap gevallen, Alice veilig met zijn armen rond haar heen en hij nog half rechtop zittend om haar een zo veilig mogelijk gevoel te geven. Maar hij had zich niet lang rechtop kunnen houden, zijn hoofd was opzij gevallen en zijn arm afgezakt naar haar middel. Het was een rustige nacht, totdat Lawrence opeens wakker werd door een pijnscheut in zijn hals wakker werd en niet veel daarna geschreeuw hoorde en het laken van zijn naakte lichaam werd afgetrokken. "Papa verdomme!" Half slaapdronken keek hij om zich heen, knipperend met zijn ogen. Alice stond naast het bed met het deken om haar geklemd. "Alice, wat..." Al snel was hij volledig bij bewustzijn en snapte wat er aan de hand was. Hij bedekte zijn jongeheer en krabbelde overeind. Zijn hart bonste in zijn keel en op het eerste moment wist hij niet op welke manier hij het beste kon reageren. Het was immers hetgeen waar alles tussen hun om gedraaid had, de reden waarom dat hij haar had laten zitten. Om haar 'verleden'. Nog voor hij goed en wel kon nadenken over wat hij moest zeggen was ze al op de grond gezakt, in het laken en liepen de tranen over haar wangen. Lawrence schoof voorzichtig van het bed af en liet zich langs haar in het deken zakken. "Shhhhhh..." fluisterde hij en trok haar tegen zijn lichaam aan terwijl hij zelf tegen de zijkant van het bed leunde en het laken over haar rug trok en zich er in liet wikkelen. "Sorry, ik wou je niet vergelijken met m'n vader.. Ik was niet goed bij m'n hoofd, ik.." Hij sloeg een arm om haar hals en trok haar nog steviger tegen zijn gespierde borst aan en voelde hoe ze haar hoofd liet hangen. Hij zuchtte zachtjes en bracht een vinger naar haar kin om haar hoofd lichtjes naar boven te duwen zodat ze recht in zijn ogen keek. "Rustig Alice, kom even weer tot jezelf." Hij bracht zijn lippen tot aan haar wang en drukte ze er even vol tegen voordat hij haar weer recht in de ogen aankeek. Vanbinnen voelde hij zich schuldig, had nu spijt dat ze zo snel waren gegaan en dat dat voor het grootste deel zijn eigen fout was. Maar aan de buitenkant liet hij dit niet merken, Alice had iemand nodig die haar begeleidde doorheen dit proces en kon het echt niet gebruiken dat ze zag dat ze hier iemand mee kwetste. Want dat was hij wel een beetje. Gekwetst. Ookal kon Alice er zelf absoluut niets aan doen. Zolang ze schouderschokte en haar ademhaling onregelmatig was hield hij haar veilig in zijn armen en wachtte geduldig tot ze kalm was geworden voordat hij sprak.
"Dit is toch niet normaal Alice?" Zijn stem klonk zacht, maar toch zelfzeker. "Je vader..." Hij wou niet de verkeerde woorden gebruiken, maar wel de juiste boodschap over brengen. "Wat hij heeft gedaan is fout! Er zijn geen woorden voor om te beschrijven hoe erg het is wat hij je heeft aangedaan." Hij streelde door haar haar dat volledig door de war hing. Deels van hun avontuur in bed, maar ook van haar paniekaanval zo een tien minuten geleden. "Heb je het ooit al overwogen om er verder mee te gaan? Je pa eventueel aan te klagen en hulp te zoeken bij het verwerkingsproces?" Hij zuchtte zachtjes. "Ik wil je dolgraag helpen, ik hoop dat je dat beseft, maar weet niet hoe ik dat op de beste manier kan doen." Hij haalde zijn hand door zijn haar en liet zijn hoofd achterover vallen zodat het op de bedrand kon rusten. In zijn ooghoek zag hij zijn slaappull liggen en hij reikte zijn hand ernaartoe en liet zijn vingers om het stof klemmen terwijl hij het naar zichzelf toe trok. Met zijn ogen op haar gericht stak hij haar de pull toe zodat ze zichzelf wat beter kon bedekken in plaats van zich klampachtig vast te houden aan het deken dat hij rond haar had gehangen. Nogmaals zuchtte hij. "Ben ik te ver gegaan?" Het klonk meer als een bevestiging op zijn eigen vraag dan een vraag voor haar. Een scheut van schuldgevoel ging door hem heen. Hoe kon hij zo dom zijn om aan zijn verlangens toe te geven?





Laatst aangepast door Lawrence Posner op ma feb 17, 2014 8:48 pm; in totaal 1 keer bewerkt

http://jannegoffinghs.tumblr.com/

Alice

Alice

Alice zat als een lappen pop op de grond, de deken strak om haar heen geklemd en helemaal niet van plan haar grip te lossen. Haar blonde krullen stonden wild en langzaam kalmeerde ze, deels omdat Lawrence haar tegen zijn borstkas aanduwde en ze zijn warmte in zich opnam. Zijn woorden drongen amper tot haar door en ze liet ze vloeiend over zich heenlopen.
"Het ligt nog zo gevoelig, nog zo vers in mijn geheugen.." Ze haalde diep adem en liet de lucht door haar neusgaten naar buiten gaan.
"Hulp zoeken helpt niet.. Ik heb het geprobeerd de eerste maand dat ik hier was. Het enige wat ze me leerden was dat ik met mijn verleden moest omgaan en vrienden moest gaan zoeken om mijn gedachten te verzetten." Alice rolde met haar ogen en keek hem strak aan, een traan nog wegpinkend die prikte in haar ooghoek. De pull die hij haar aanreikte nam ze dankbaar aan en vliegensvlug trok ze hem over haar hoofd. Ergens voelde ze zich schuldig dat ze zich gisterenavond nog zo had laten gaan en ze hem nu een gigantisch schuldgevoel had aangepraat.
"Voel je alsjeblieft niet schuldig", fluisterde ze, zijn hand grijpend en er een zacht kneepje in gevend.
"Gisterenavond was geweldig, ik had het niet beter willen wensen." Ze glimlachte en probeerde hem lang genoeg te laten staan zodat Lawrence zou zien dat ze het meende. Zijn laatste vraag deed haar lachen, snikkend wreef ze haar natte wangen droog.
"We konden heus nog verder gaan hoor, het was een probeersel gisteren", lachte ze opeens al haar zorgen weg. Ze liet zijn hand los en ging naast hem op bed zitten. Met een lichte frons op haar voorhoofd wreef ze de haren uit haar gezicht. "Het enige wat je kan doen is er voor me zijn, dat is het enige wat je kan doen en wat ik wil dat je doet.. Ik heb je nodig, tenminste als vriend.." Dat laatste sprak ze langzaam uit, duidelijk nadenkend of dat wel de juiste term was dat ze gebruikte. Want ja, wat waren ze eigenlijk? Vrienden? Geliefden? Friends with benefits? Alice hoopte niet op dat laatste want dat was niet haar gewoonte.
Alsof er daarnet niets gebeurd was sprong ze overeind en drukte ze een dikke kus op zijn lippen. "Dankjewel voor je steun. Mag ik het ontbijt klaarmaken? Dat ben ik je wel verschuldigd!" Alice keek hem liefjes aan en stond een beetje op haar twee benen te wippen, niet goed wetend welke houding ze moest aanhouden. Alice was een meisje dat haar gevoelens veel te rap wegstak en ze van de ene moment op de andere gewoon onzichtbaar kon maken. Voor haar was dat een nadeel omdat ze het gewoon allemaal opkropte, maar ze vond het beter voor de gemoedstoestand van anderen.
"Zijn je ouders nog thuis?" Alice durfde niet meteen naar beneden wandelen, bang dat ze één van zijn ouders zou tegenkomen en ze boos zouden worden op Lawrence.

Lawrence Posner

Lawrence Posner
















































L A W R E N C E

"Het ligt nog zo gevoelig, nog zo vers in mijn geheugen.." Hij keek haar aan. Tuurlijk lag het haar nog fris in het geheugen, zoiets vergat je niet op 1,2,3 en dat wilde hij haar duidelijk maken. De hulp die ze tot nu toe had gezocht had haar blijkbaar nergens tot geleid en daar ging hij niet akkoord mee. Een heel leven lang met een onverzacht trauma zitten, daar was geen enkel mens voor gemaakt. En hij zou kosten wat het kostte haar er proberen mee te leren leven, ookal waren zelfs experts daar niet in geslaagd. Toen ze zei dat hij zich niet schuldig hoefde te voelen grinnikte hij ironisch. "Als ik je er niet toe had aangezet om met me te slapen zaten we nu niet in deze situatie..." Zijn stem klonk knorrig en het was duidelijk dat hij in diepe gedachten verzonken zat. Alice's warme hand omsloot die van hem die hij tot een vuist gebalt had en het vel over zijn beenderen wit weggetrokken was van de spanning die erop stond. Maar haar tedere handen deden hem weer wat ontspannen. "Gisterenavond was geweldig, ik had het niet beter willen wensen." Hij grinnikte opnieuw, nu niet meer op een ironische wijze. "We konden heus nog verder gaan hoor, het was een probeersel gisteren" Een flikkering sprong in zijn ogen en hij liet zijn witte, brede glimlach zien. Zolang Alice er geen moeite mee leek te hebben...
Ze loste zijn hand en ging rechtop staan langs het bed, zijn ogen lieten haar lichaam geen enkele seconde los. Zijn veel te grote sweater die ze had aangedaan hing scheef over haar schouder en de kap hing nonchalant opzij. Dat alles samen met haar warrige haren zorgde voor een best wel sexy uitstraling.
"Het enige wat je kan doen is er voor me zijn, dat is het enige wat je kan doen en wat ik wil dat je doet.. Ik heb je nodig, tenminste als vriend.." Hij merkte hoe ze precies aarzelde over het laatste woord en hij kneep zijn ogen een beetje dicht. Voordat ze samen het bed gedeeld hadden had ze de vraag gesteld van hoe hij de toekomst zag, en hij veronderstelde dat hij de toekomst tussen hun bedoelde. Maar nu twijfelde hij. Hoe ze het nu zei leek dat ze friends met benefits bedoelde. Lawrence had twee handen nodig om te tellen hoe vaak hij al een friend with benefits had gehad en hij wist goed genoeg hoe die allemaal waren afgelopen. "Ik zal er altijd voor je zijn Alice." En dat meende hij, wat er ook gebeurde, hij kon haar niet meer in de steek laten, niet na alles wat er was gebeurd.
De kus die ze op zijn volle lippen drukte verastte hem en hij lachte weer breed, even al zijn gedachten van net vergeten. "Wel..." Hij luisterde naar haar vraag en moest zacht lachen toen hij haar daar zo zag staan, al op en neer wippend op haar tenen. Ook zei leek al haar zorgen te zijn vergeten, al wist hij niet of ze ze weg stak, of ze oprecht haar zorgen opzij kon schuiven en zich beter voelde. "Zijn je ouders nog thuis?"
Shit... Daar had hij helemaal niet meer aan gedacht! Hoe zouden ze reageren als ze weer zagen dat er een meisje in hun huis was. En ditmaal hing hij nog maar weer eens vol schrammen en waren er kleren van hem gesneuveld. "Laten we hopen van niet?" Zei hij met een geforceerde glimlach op zijn gelaat en stond zelf ook op van het bed. "We zullen toch ooit naar beneden moeten, dus waarom het uitstellen?" Hij nam voorzichtig haar hand en begeleidde haar zijn kamer uit, de twee krakende trappen naar beneden totdat ze in de gang op de benedenverdieping waren. De marmeren vloer onder zijn blote voeten voelde koud aan, eveneens als de koude lucht in de gang op zijn bloot bovenlijf. Alice droeg ook niets meer dan haar onderbroek en een veel te grote pull die tot in de helft van haar bovenbeen kwam. Hij had er niet bij stilgestaan dat ze zich hier misschien ongemakkelijk in zou kunnen voelen. Aarzelend nam hij de deurknop van de keuken vast en opende de deur. Aan de andere kant waren stemmen te horen, die van zijn moeder en die van zijn vader. Hij schonk Alice nog een blik voordat hij de deur openduwde en zijn ouders onder ogen kwam. Ondertussen had hij Alice haar hand losgelaten.
"Lawrence, wat..." Hij hoorde de stem van zijn vader, eerder teleurgesteld dan boos. Toen viel zijn blik op die van zijn moeder en hij zag haar tas koffie beven tussen haar trillende handen. "Mam, ik kan het uitleggen..." begon hij, maar nog voor hij iets verder kon uitbrengen liet zijn moeder de volle tas koffie op de grond vallen en spatte de tas met een hels kabaal uiteen. Iedereen in de keuken keek geschrokken op en er viel een doodse stilte. Voor twee seconden dan. "LAWRENCE POSNER!" krijste ze uit en Lawrence stak zijn arm naar achter om Alice beschermend achter zich te nemen. "Hoe waag je het nog zo iemand mee in mijn huis te brengen?" Ze had Alice nog geen blik waardig gegund en ze sprak over haar alsof ze een voorwerp was en geen persoon. Lawrence deed al de moeite van de wereld om zijn kalmte te bewaren. Haar stem weergalmde door de grote keuken die aaneen sloot met de living en ook de eetkamer. "Heb je weer gevochten?" Haar vinger wees dreigend in zijn richting en hij merkte hoe haar stem omsloeg. Eerst had ze angstaanjagend geklonken, maar nu klonk ze meer zoals zijn vader. Teleurgesteld. Teleurgesteld in hun oudste zoon, die zoveel potentieel had op school en in de ruitersport, maar de laatste jaren op het slechte pad was. Er was zoveel gebeurd. Lawrence's stem klonk kalm en beheerst, maar er ging een rilling door zijn lichaam heen. "Laat me het uitleggen!"
"Nee. Ditmaal was het zijn vader die het woord nam. "Zoon, we hebben je zo vaak opnieuw de kans gegeven. Zelfs twee maanden de tijd om aan een baan te geraken en uit ons huis te verdwijnen. Maar wederom stel je ons teleur. We willen dat je nu je spullen pakt." Hij zag de traan die over zijn vaders wang naar beneden rolde voordat hij Lawrence de rug toekeerde en wegwandelde. Lawrence's handen hadden zich weer tot vuisten gebald en hij beet hard op zijn onderlip. Hij was furieus dat ze niet naar hem wilde luisteren, hij had zich de afgelopen weken verbeterd, maar ze hadden er niets van willen zien of horen, en nu, door eigenlijk een goede daad te doen voor Alice, was hij hier en nu uit huis gezet. Hij draaide zich om, keek Alice in de ogen en nam met trillende handen haar onderarm vast voordat ze haar mee de keuken uit trok. "Kom." Meer woorden maakte hij er niet aan vuil.
Met drie treden tegelijk sprong hij de trap op, richting de tweede verdieping. Hij wist niet of Alice volgde, hij keek niet achterom. In zijn kamer trok hij met een grote snok de deur van zijn kleerkast open waardoor die half uit zijn scharnieren werd getrokken. Met een hels kabaal trok hij een trekkersrugzak onder zijn bed uit en begon al zijn kleren in de rugzak te proppen. Van losse tshirts tot zijn maatpakken en ondergoed. Als je hem zo bezig zag leek hij wel een beest dat medogenloos een prooi aan het verslinden was. De spieren op zijn rug en armen stonden strak gespannen. Angstaanjagend...

http://jannegoffinghs.tumblr.com/

Alice

Alice

Alice keek Lawrence een aantal seconden aan en glimlachte liefjes toen hij haar geruststelde met te zeggen dat hij er altijd voor haar zou zijn. In haar primitieve kleding volgde ze Lawrence de trap af en verstijfde toen ze twee onbekende stemmen hoorde. Aan Lawrence's gezicht te zien waren het wel degelijk zijn ouders. Het verbaasde Alice dat hij de deur opende en haar niet eerst naar buiten had gestuurd. Want het rampscenario dat ze al de hele tijd in haar hoofd had, speelde zich letterlijk voor haar ogen af. Alice balde haar handen tot vuisten en moest op haar tong bijten om niet tegen zijn ouders in te gaan. Wat ze verkondigden was verschrikkelijk. Lawrence had enkel goed voor haar gedaan en ze was hem eeuwig dankbaar. En op een of andere manier voelde ze zich zo schuldig dat haar gezicht helemaal rood werd van de woede die in haar lichaam opborrelde. Toen de preek van zijn vader gepasseerd was wilde Alice naar voren stappen, maar ze werd tegengehouden door Lawrence die haar hand vastnam en kortaf 'kom' zei. Alice kon het toch niet laten om zich tot zijn ouders te richten, geen aandacht vestigend aan het feit dat ze er als loslopend wild uitzag met haar haren alle kanten op en haar veel te grote pull.
"Jullie hebben geen idee van hoe Lawrence wel niet verbeterd is de voorbije weken! En voor moesten jullie het niet beseffen, ik ben geen hoertje. Lawrence heeft mij gisteren meegenomen naar hier omdat ik zelf niet meer in staat was om zelfstandig naar huis te gaan", vertelde ze kalm en duidelijk. Haar groene ogen boorde ze in die van Lawrence's vader en ze zag dat hij er niet mee gediend was dat ze haar haak in hun ouderlijk gezag sloeg. Maar Alice gunde hem niet de tijd om op haar woorden in te gaan en liep Lawrence kalmpjes achterna. Het kon haar niet schelen wat ze over haar dachten, ze waren gewoon onredelijk.
Gehaast probeerde ze de brede passen van Lawrence te volgen die razend richting zijn kamer beende en daar heel zijn kast begon uit te legen.
"S-sorry.." Probeerde ze fluisterend hem tot bedaren te brengen. Voorzichtig ging ze achter hem staan en liet ze haar kin tegen zijn rug rusten, ter hoogte van zijn schouders. Terwijl ze een hoop warme adem tegen zijn rug blies, drukte ze haar lippen tegen zijn nek en legde ze haar armen rond zijn middel. "Rustig lieverd, het heeft geen zin om je op te winden." Ze probeerde zijn handen vast te grijpen -ook al was hij kokend van woede zijn kleren aan het inpakken- en die in de hare te houden. "Luister nu eens!" Alice trok hem weg van zijn kleerkast en beval hem op zijn bed te gaan zitten. "Tjezus, kokende kip! Doe eens even rustig!" Ze ging voor hem staan en nam zijn hoofd in haar handen. Liefkozend streelde ze met haar duimen over zijn wangen. "Als tussenoplossing kan je bij mij intrekken.." Begon ze voorzichtig. En gissend dat hij haar voorstel meteen zou afwijzend vertelde ze vluchtig verder: ".. Tot wanneer je een andere oplossing gevonden hebt en misschien aan een job kan geraken." Alice bleef hem strak aankijken en liet na een paar minuten zijn hoofd los. Haar armen vielen slap naast haar lichaam en vurig hoopte ze dat hij inzag dat hij er niet alleen voor stond. Zij was er voor hem, dat zou altijd zo blijven.
"Laat me je helpen." Ze nam zijn kleren en plooide die netjes op vooraleer ze ze in zijn rugzak stak. Aangezien ze Lawrence daarnet furieus met zijn kleren had zien zwaaien, zag ze nu dat zijn kleren alle kanten oplagen en er helemaal geen structuur meer inzat. "Ga jij je andere spullen maar halen, ik doe dit wel verder." Alice dulde geen tegenspraak en begon meteen al zijn kleren op te plooien.
Na een dik kwartier stond ze met twee grote rugzakken in haar handen aan de voordeur. "Heb je alles?" Alice keek hem sip aan en wist dat dit niet gemakkelijk voor hem moest zijn. In het voorbije kwartier had ze zich snel in haar bebloede , rode jurk gestort en stond ze op haar hakken, klaar om te vertrekken. "Moet je nog iets zeggen aan je ouders? Anders is dat nu wel het moment?" Alice nam zijn hand vast en gaf er een zacht kneepje in. Ze wist dat het haar schuld was dat hij vervroegd en onverwacht vandaag moest vertrekken en ze voelde zich verplicht om hem onder haar vleugels te nemen. Alice had een vaste job als opdienster in een restaurant en ze had plek zat in huis. Dus daar zou hij niet mee moeten inzitten. Als hij het toeliet natuurlijk.
"En nu ben jij diegene die mag beslissen waar we heengaan. Mijn huis of als je nog ergens heen wilt om af te koelen.." Alice keek hem zijdelings aan en probeerde een bemoedigende glimlach op haar gezicht te toveren. Arme Lawrence..

Lawrence Posner

Lawrence Posner
















































L A W R E N C E

Hetgeen ze tegen zijn ouders had gezegd was correct, maar Lawrence wist diep vanbinnen dat ze had het beter niet gedaan. Hij wist hoe dit de situatie net verergerd had in plaats van te hebben verzacht en ergens bezorgde hem dat een gevoel van angst. Maar toch voelde hij er zich vanbinnen ook iets beter door. Het feit dat ze voor hem opkwam terwijl zijn ouders onredelijk waren wilde toch wel wat zeggen. Ookal wist hij dat hij hetzelfde had gedaan als de situatie volledig omgekeerd was. Maar dat was niet zo. Bij Alice gingen de zaken er veel erger aan toe, érger zelfs, en hij was van plan om het voor haar ook dragelijker te maken.
Hij zat in gedachten verzonken en ging als een beest tekeer met zijn valiezen te pakken, dat Alice tegen hem sprak, daar had hij geen besef van, hij werd pas weer bewust van haar aanwezigheid toen ze haar kin tussen zijn gespierde schouderbladen voelde en een hete stroom adem in zijn hals geblazen kreeg, gevolgd door een zoen. Haar handen wikkelde ze om zijn middel, dat heftig op en neer ging door het feit dat hij zo opgejaagd was.
"Rustig lieverd, het heeft geen zin om je op te winden." Haar woorden maakten hem daadwerkelijk wat rustiger, maar zijn spieren bleven opgespannen staan door de woede die nog steeds door zijn aderen kolkten. Hij werd gedwongen om te stoppen met inpakken toen ze zijn polsen vastgreep en wegtrok van de kast en hem daarbij op het bed duwde. Met grote ogen belandde hij daar en moest zijn handen achter zich zetten om zijn val te breken. "Tjezus, kokende kip! Doe eens even rustig!" Zijn ogen bleven haar aanstaren, zijn mond een beetje open hangend door zijn verzwaarde ademhaling. Toen nam ze zijn hoofd vast en streek liefkozend met haar lange, slanke vingers over zijn sterk afgetekende kaken.
"Als tussenoplossing kan je bij mij intrekken.." ".. Tot wanneer je een andere oplossing gevonden hebt en misschien aan een job kan geraken." Hij hoorde de voorzichtigheid in haar stem en liet een diepe zucht aan zijn keel ontsnappen en zijn hoofd wat hangen toen ze haar handen  lostte. Hij besefte dat hij geen andere optie had.
Hij zat wat sprakeloos op zijn bed, peinsend aan hoe alles nu verder moest en hield met een half oog Alice in de gaten, keek hoe ze met soepele bewegingen zijn kleren opplooide en wegstak, die hij eerst er onrespectvol had in gesmeten. "Ga jij je andere spullen maar halen, ik doe dit wel verder." Hij  knikte en stond op van zijn bed. "Bedankt." Mompelde hij en hij liet zijn hand liefdevol over haar rug gaan terwijl ze voorover gebogen stond om zijn kleren weg te steken.
Hij nam zijn toiletgerief uit de badkamer, zijn spaargeld dat niet op de bank stond, paardrijspullen in de hoek van zijn kamer en als laatste de sleutels van zijn oude pickup die hij al in geen eeuwen meer had gebruikt. Maar die wou hij hier absoluut niet achterlaten, en met zijn motor zou hij niet alle bagage vervoerd krijgen.
Een kwartiertje later hield hij de omlijsting van zijn deur vast met een hand en in de andere de twee rugzakken. Hij liet zijn blik nog eenmaal zijn ruime kamer rondgaan en trok toen de deur dicht. Beneden kwam hij Alice aan de voordeur tegen, in de rest van het huis was het stil. Waar zijn ouders waren, daar had hij geen idee van. "Ik heb alles. En neen, ik kan en heb hun niets meer te zeggen." Hij duwde de voordeur open en liep via de oprit naar een ander 'gebouw' dat twee garages naast elkaar waren. Met een behendige snok van zijn vrije hand trok hij de grote garagepoort open. De parkeerplaats aan de linkerkant - waar zijn ouders hun auto normaal stond - was leeg. "Ze zijn er een tijdje op uit denk ik." Mompelde hij hals verstaanbaar en dropte de rugzakken achteraan in de garage. Met zijn handen in zijn zij keek hij naar een grote auto, verscholen onder een deken dat vol stof hing. "Hier gaan we." Hij nam het deken vas en trok het met een grote zwaai van het metalen monster af. Nadat hij gestopt was met hoesten en het opgevlogen stof neergedwarreld was, kon hij kijken naar zijn oude, rode Chevrolet en moest uiteindelijk toch glimlachen. Het ding was op meerdere plaatsen gebarsten, maar functioneerde nog goed. "En nu ben jij diegene die mag beslissen waar we heengaan. Mijn huis of als je nog ergens heen wilt om af te koelen.." Hij keek opzij, naar Alice die naar hem en de auto stond te kijken. "Laten we maar naar jou thuis gaan. Je honden zullen je wel missen!" Hij knipoogde, en wou dat ze wist dat hij ook aan haar dacht. Hij leunde via het openstaande raampje aan de chauffeurskant naar binnen en trok de handrem van de pickup truck los en liet hem naar buiten rollen. Lawrence zorgde dat hij wel op het juiste spoor bleef. In het midden van de oprit, buiten de garage trok hij de auto weer in handrem en liep naar de achterkant, waar hij de laadklep open liet vallen en een ijzeren plaat naar beneden schoof, die zo een soort 'opritje' van de beton naar de laadruimte vormde. "Mijn motor laat ik niet achter." Zij hij met een speelse glimlach en liep opnieuw naar de garage, om zijn Ducati naar buiten te duwen en via de ijzeren plaat in de laadruimte van de truck te zetten. Behendig hield hij spankoorden te voorschijn en gespte de motor stevig vast voor de rit.
Enkele minuten later zwierde hij ook de rugzakken in de laadruimte en sloot de laadruimte met een harde knal. "Klaar om te gaan?" Vroeg hij met zijn zachte stem aan Alice, en opende de deur aan haar kant alvorens hij zelf instapte en de sleutels in het contact stak. "Je gaat me wel de weg moeten wijzen." Zijn ogen fonkelden. Dit voelde als het begin van een nieuw avontuur, ook al was de weg onuitgestippeld.

http://jannegoffinghs.tumblr.com/

Gesponsorde inhoud



Terug naar boven  Bericht [Pagina 1 van 1]

Permissies van dit forum:
Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum